Ο Μιλτιάδης Καρύδης γεννήθηκε στις 9.5.1923 στο Γκντασκ της Πολωνίας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Δρέσδη και στη συνέχεια (όταν άρχισαν να συσσωρεύονται απειλητικά τα προμηνύματα του Πολέμου) ήρθε το 1938 οικογενειακώς στην Αθήνα όπου τελείωσε τη Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Νυμφεύθηκε την Sonja Dengel, συμμαθήτριά του στην Αραχώβης.

Με προτροπή του Μανώλη Καλομοίρη (που τον πήρε υπότροφο στο Εθνικό Ωδείο) σπούδασε πιάνο με την Ήβη Πανά. Παράλληλα έκανε ιδιαίτερα μαθήματα θεωρητικών με τον Θ. Βαβαγιάννη.

Το 1942 άφησε την Αθήνα για να συνεχίσει ανώτερες σπουδές στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης κι αυτό γινόταν ώς τον Οκτώβριο του 1944, οπότε αρνήθηκε (μαζί με άλλους Έλληνες φοιτητές) να υπογράψει δήλωση υποστήριξης της «Νέας Τάξης» (που θα επικρατούσε στην Ευρώπη μετά την υποτιθέμενη χιτλερική νίκη), με αποτέλεσμα να αποβληθούν όλοι και να απειληθεί η φυσική τους υπόσταση. Το τέλος του Πολέμου βρήκε τον Έλληνα αρχιμουσικό να φοιτά και πάλι στην Ακαδημία της Βιέννης, από την οποία πήρε δίπλωμα το 1947 έχοντας μαθητεύσει κοντά στους περίφημους Γιόζεφ Μαρξ και Χανς Σβαρόφσκυ (αργότερα, πήρε μαθήματα και από τους Χέρμαν Σέρχεν και Χ. φον Κάραγιαν).

Η επίσημη σταδιοδρομία του ξεκίνησε ήδη από το 1946, όταν εκτελούσε χρέη πιανίστα-εκπαιδευτή στο Θέατρο «in der Josephstadt», όπου με μύριες όσες αντιξοότητες κατάφερε να «ανεβάσει» μεταξύ άλλων, τον «Τσάρεβιτς» του Λέχαρ, το «Σπίτι των 3 κοριτσιών» των Σούμπερτ-Μπερτέ και την «Τραβιάτα». Στη συνέχεια διετέλεσε μόνιμος μαέστρος στις Όπερες του Μπρέγκεντς (1947-48), του Γκρατς (1948-1959), της Κολωνίας (1959-1962), της Βιέννης (Κρατική Όπερα και Volksoper), ενώ από το 1960, ήταν καλλιτεχνικός δ/ντής της Philarmoniα Hungarica (σύμφωνα με απαίτηση των μουσικών της). Παράλληλα, το 1957-59 ήταν διευθυντής της ΣΟ του Ραδιοσταθμού της Βιέννης και από το 1962 ήταν αρχιμουσικός της Κρατικής Όπερας της Βιέννης και τακτικός μαέστρος της ΣΟ του Ραδιοσταθμού της Κοπεγχάγης, έχοντας ήδη διευθύνει ως προσκεκλημένος μαέστρος στο Μόναχο (Κρατική Όπερα), στη Φλωρεντία (Τeatro Comunale), στο Mπουένος Άυρες (Teatro Colon), κ.ο.κ. Έμεινε καλλιτεχνικός δ/ντής και αρχιμουσικός της Philharmonia Hungarica ώς το 1967. Ακολούθησαν οι γενικές διευθύνσεις: της Φιλαρμονικής Εταιρείας του Όσλο (1969-75), της Συμφωνικής Ορχήστρας του Duisburg (1975-81), της Ορχήστρας Tonkuenstler της Βιέννης (1979-85), ενώ στο διάστημα 1962-1966 ήταν μόνιμος αρχιμουσικός στη ΣΟ της Δανικής Ραδιοφωνίας (Κοπεγχάγη). Διηύθυνε πάνω από 120 διαφορετικές ΣΟ και περίπου 100 χορωδίες (σε Ευρώπη, Αμερική και Άπω Ανατολή), παρουσιάζοντας πάνω από 100 Α’ εκτελέσεις (!) έργων σύγχρονων συνθετών. Το 1962 τιμήθηκε με τον γερμανικό τίτλο του Generalmusikdirektor, το 1971, με τον αυστριακό τίτλο του Professor και το 1991 (πράγματι, μόλις το 1991!) βραβεύτηκε και από την Ακαδημία Αθηνών. Επίσης, στην Επέτειο των 100 χρόνων από την γέννησή του Bartok, τιμήθηκε με το μετάλλιο “Bela Bartok”, για την προσφορά του στη διάδοση του έργου του μεγάλου Ούγγρου συνθέτη, ενώ λίγο πριν από τον θάνατό του παρασημοφορήθηκε και από την αυστριακή Κυβέρνηση για τη μεγάλη του μουσική προσφορά. Το 1995 ανέλαβε τη γενική διεύθυνση των μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ και του έλαχε ως ύστατος κλήρος να κονταροχτυπηθεί ανάδελφος με τις κάθε λογής αντιξοότητες της ελλ. μουσικής πραγματικότητας. Απεβίωσε την 1η Μαρτίου 1998 από εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια δοκιμών με την ορχήστρα της ΕΡΤ.

Απολυτήριο (Abitur) του πολέμου

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1930.

Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στο Μαθητολόγιο του 1926-27 στην Β’ τάξη σε ηλικία 15 και του 1927-28 στη Γ’ τάξη σε ηλικία 16 ετών.

Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.

Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που το 1943 πέθανε από πείνα στην Ακροναυπλία. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.

Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Στην Αντιστασιακή οργάνωση Λεύτερη Νέα, η Ηλέκτρα Αποστόλου προσπαθούσε να περάσει την νοοτροπία ότι η γυναίκα θα απελευθερωθεί με την ενεργή συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες. Προσπαθούσε να πείθει τις γυναίκες μέλη της οργάνωσης να παίρνουν το λόγο, γενικά να πράττουν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.

Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν και η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας. Η γνωστή στιχομυθία που πήρε μέρος κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια – Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας.

Η Μαριέττα Ράδοβιτς γεννήθηκε το 1922 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1940. Αρχικά γράφτηκε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά τον Πόλεμο μετέβη στο Πανεπιστήμιο της Iowa, όπου σπούδασε Βιολογία, Ζωολογία και Φυσική. Από το ίδιο Πανεπιστήμιο πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα το 1953. Το 1961 επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέπτυξε σημαντική ερευνητική δραστηριότητα στο εργαστήριο Βιολογίας, που ήταν στα υπόγεια της Νομικής Σχολής στην οδό Σίνα. Μετά από δικές τις προσπάθειες ήρθε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συγκεκριμένα στο εργαστήριο Βιολογίας, το πρώτο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Παρέμεινε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στο ίδιο εργαστήριο για περίπου δεκατρία χρόνια και εν συνεχεία μεταπήδησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με διάφορες ιδιότητες και τίτλους. Συγκεκριμένα, το 1966 οργάνωσε το εργαστήριο ιστοχημείας στο κέντρο νευρολογικών ερευνών του Αιγινήτειου Νοσοκομείου και έκανε παραδόσεις μεταπτυχιακού επιπέδου στο μάθημα της νευρολογίας. Τον Απρίλιο του 1976 ίδρυσε στην Πάτρα μαζί με άλλα 22 μέλη την Ελληνική Εταιρεία Βιολογικών Επιστημών (ΕΕΒΕ). (περισσότερα…)

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης κόρη του εκδότη Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη και είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια. Τη Γαλάτεια, το Ροδάμανθυ και το Λευτέρη. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του Θέρισσου ο πατέρας της συνελήφθη και φυλακίστηκε για συνεργασία με τους επαναστάτες και δύο χρόνια αργότερα η μητέρα της πέθανε από αποπληξία. Σπούδασε στο Σχολαρχείο του Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη “Στέγη Μικρών Αδελφών”. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1925. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών.

Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους. Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη. Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α’ και Β’ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά.

Η Αλίκη Περρωτή Κωνσταντοπούλου αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Κόρη του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, γνωστού μηχανικού που βοήθησε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. H υποδειγματική φιλανθρωπία της εκτείνεται διεθνώς με προσφορά στην εκπαίδευση στην ιατρική. Eίναι η ευεργέτιδα του “Kωνσταντοπούλειου Nοσοκομείου” στην Aθήνα.

(η φωτογραφία είναι μπροστά στα πορτρέτα του Άντι Γουόρχολ)

Στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το Κολλέγιο Αγροτικής Ανάπτυξης “Δημήτριος Περρωτής” στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή.

Επίσης ίδρυσε την έδρα Αλίκη Περρωτή στο Κέντρο Καινοτόμου Ιατρικής στο John Hopkins της Bαλτιμόρης.

Το 2017 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος της απένειμε το Ανθρωπιστικό βραβείο Pro Bono Humanun, το οποίο έχει θεσπιστεί με στόχο να επιβραβεύσει μια σημαντική προσωπικότητα, μια επιστημονική ομάδα, ένα ακαδημαϊκό ινστιτούτο, ή μια μη κυβερνητική οργάνωση για τη σπουδαία επιστημονική και κοινωνική συνεισφορά της στο χώρο της υγείας.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας απένειμε παράσημο στην Αλίκη Περρωτή – Κωνσταντοπούλου…

Αλίκη Περρωτή: Μια μεγάλη ευεργέτης της Ελλάδας με ζωή σαν παραμύθι

https://direction.gr/Business-News-Magazine-07/22/

https://www.businessnews.gr/prosopa/item/300669-aliki-perroti-timitiki-diakrisi-apo-tin-amerikaniki-georgiki-sxoli-thessalonikis

Ο Ρένος – Παναγιώτης Ρώτας γεννήθηκε στις 28.3.1922 στη Γερμανία, όπου ζούσαν οι γονείς του και ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του ποιητή και λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε το 1940. Στα 17 του χρόνια αντιμετώπισε το δίλημμα των σπουδών. Οι θείες του, αδελφές του πατέρα του, από τότε που ήταν μωρό έλεγαν: “ο Ρένος μας θα γίνει γιατρός σαν τον παππού του”. Ο Ρένος έλεγε πάντα: «ο πατέρας μου μ’ έστειλε να συζητήσω το πρόβλημα με τον φίλο του, διακεκριμένο γιατρό της εποχής, Νικόλαο Σμπαρούνη. Ο Σμπαρούνης μου ‘πε: “κοίτα να δεις, όλες οι επιστήμες είναι ένα σύνολο ειδικών γνώσεων. Η ιατρική έχει και αυτή τις πολύ σημαντικές γνώσεις της, ωστόσο προϋποθέτει και κάτι άλλο: την ανθρωπιά του γιατρού, που πάνω απ’ όλα ενδιαφέρεται για την ατομική ιδιαιτερότητα, για το γεγονός ότι κανένα ανθρώπινο άτομο επί της γης δεν είναι ακριβές αντίγραφο ενός άλλου. Η ανίχνευση αυτής της ιδιαιτερότητας είναι καθοριστική για αποτελεσματική θεραπεία της ατομικής αρρώστιας και ο γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να κουραστεί και να παρατήσει τα πράγματα στη μέση”. Έφυγα χοροπηδώντας από το διαμέρισμα του εκλεκτού φίλου του πατέρα μου και ακολούθησα το δρόμο του γιατρού. Δούλεψα κοντά 70 χρόνια ως γενικός γιατρός και παθολόγος. Θεωρούσα δουλειά μου όχι να κρίνω τους α-σθενείς μου, αλλά, όπου μπορώ, να τους βοηθήσω και με τη δική μου δύναμη, να δυναμώσουν».

Ο πατέρας του, εκτός από ποιητής και λογοτέχνης ήταν ενός από τους πνευματικούς στυλοβάτες της Εθνικής Αντίστασης, έτσι ο Ρένος από πολύ νέος ενστερνίστηκε τις αριστερές ιδέες. Σύντομα εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων και τέλος στην ΕΠΟΝ. Το σπίτι της οικογένειας, στην οδό Αστυδάμαντος 15 στο Παγκράτι, είχε γίνει κέντρο διακίνησης των αντιστασιακών διανοουμένων. Τον Απρίλιο του 1944 βγήκε στο βουνό και μαζί του βγήκαν και τα δυο παιδιά του, ο Ρένος και ο Νικηφόρος, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να μείνουν στην Αθήνα. Για ένα διάστημα έμεινε στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, ως βοηθός του Πέτρου Κόκκαλη, (γραμματέα) υπουργού της Λαϊκής Παιδείας. Πήρε μέρος σε όλες τις κινητοποιήσεις της οργάνωσης στο λίγο διάστημα που μεσολάβησε από την απελευθέρωση ώς τις αρχές Δεκεμβρίου, καθώς και στη Μάχη της Αθήνας που επακολούθησε και κράτησε ώς το τέλος του 1944. Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου τον έχει αξιολογήσει στους τέσσερις σημαντικότερους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Τον χαρακτηρίζει γιατρό ψυχών και σωμάτων, σοφό παλαιάς κοπής, εσωστρεφή, στοχαστικό και ολιγαρκή. Στο ερημητήριο του, στην Παλαιά Κόρινθο, πορευόταν χρόνια χωρίς ηλεκτρικό και σύγχρονες ανέσεις – γεωργός και συλλέκτης των Ομηρικών χρόνων. Πέθανε στο τέλος Ιουνίου του 2012.

O Νίκος Αθηναίος γεννήθηκε στο Χαρτούμ του Σουδάν to 1946, μεγάλωσε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη μουσική και σπούδασε πιάνο, σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο Αθηνών και ακολούθως στην Ανώτατη Μουσική Σχολή της Ρηνανίας (Κολωνία) και στο Ινστιτούτο Robert Schumann στο Ντίσελντορφ.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν βοηθός αρχιμουσικού στην όπερα του Μάνχαϊμ, και διηύθυνε όπερες ως μόνιμος ή προσκεκλημένοςαρχιμουσικός όπερας σε μερικά από τα σημαντικότερα θέατρα της Γερμανίας (Φρανκφούρτη, Ντάρμσταντ, Ουλμ, Σανκτ Γκάλλεν της Ελβετίας κ.α.). Το 1990 ονομάστηκε Γενικός Μουσικός Διευθυντής της Φρανκφούρτης του Όντερ, της οποίας την ορχήστρα ανέδειξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε πρώτο συμφωνικό σύνολο του Βραδεμβούργου με αποτέλεσμα τη μετονομασία της ορχήστρας σε Βραδεμβούργια Κρατική Ορχήστρα, η οποία στη δεκαετία της διεύθυνσής του, μέχρι το έτος 2000 περιόδευσε σε πολλά από τα σημαντικά μουσικά κέντρα και διάσημες αίθουσες της Ευρώπης και με την οποία ηχογράφησε μια μεγάλη σειρά CD με έργα κυρίως γερμανών συνθετών, αποσπώντας σημαντικά διεθνή βραβεία, εγκωμιαστικές κριτικές και διεθνή αναγνώριση. Ως προσκεκλημένος μαέστρος διηύθυνε κορυφαίες ευρωπαϊκές ορχήστρες όπως η Philharmonia Orchestra και η Royal Philharmonic Orchestra του Λονδίνου, η English Chamber Orchestra, η Συμφωνική Ορχήστρα του Αμβούργου, η Συμφωνική Ορχήστρα του Μονάχου κ.α., και επανειλημμένα όλες τις σημαντικές ελληνικές ορχήστρες (Κ.Ο.Α., Κ.Ο.Θ., Ε.Ρ.Τ., Καμεράτα Αθηνών, Σ.Ο.Δ.Θ., Ορχήστρα Πατρών).

Από το Μάιο του 2000 έως τον Απρίλιο του 2010 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου διηύθυνε τις περισσότερες παραγωγές και παραστάσεις όπερας αλλά και συναυλίες με έργα συμφωνικής – χορωδιακής μουσικής και από το καλοκαίρι του 2013 είναι Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Είναι αφιερωμένος κυρίως στη σύνθεση και παράλληλα εμφανίζεται ως προσκεκλημένος μαέστρος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ο Γιώργος Δεπάστας γεννήθηκε στις 23/04/1945 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1963. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το 1974 έως το 1990 εργάστηκε ως ειδικευόμενος ιατρός στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής. Το 1991 εγκατέλειψε την Ιατρική και επέστρεψε στην Αθήνα. Έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση αγγλικών και γερμανικών κειμένων. Δίδαξε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας μέχρι το 2011, όταν αυτό έπαψε να λειτουργεί. Από το 2000 έως το 2006 εργάστηκε ως δραματουργός και καλλιτεχνικός συνεργάτης στο πρωτοποριακό «Θέατρο του Νότου», και κατόπιν στο Εθνικό Θέατρο.

Έχει μεταφράσει έργα των Goethe, Schiller, Kleist, Lessing, Schnitzler, Horvath, Mann, Musil, Rilke, Stifter, Kaiser, Sternheim, Shakespeare, Yeats, Durrel και πολλών σύγχρονων Γερμανών και Βρετανών θεατρικών συγγραφέων. Το 2004 τιμήθηκε με το Ελληνογερμανικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης για την ελληνική μετάφραση του θεατρικού έργου «Ο θάνατος του Δαντόν» του Georg Büchner (Εκδόσεις Νεφέλη 2003). To 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας για την μετάφραση του έργου «Απληστία» της Elfriede Jelinek και το 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης» για τη μετάφραση του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» του Marius von Mayenburg.

Ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου του 1922. Στο δημοτικό πήγε στη Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης, όπου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1928-29 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1930-31 στην Γ’ Δημοτικού και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1940.

Μετά το σχολείο σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου έλαβε το πτυχίο το 1946.

Στη διάρκεια της κατοχής έλαβε μέρος στην εθνική αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΔΕΣ.

Την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δικηγόρος ξεκίνησε στην Αθήνα το 1947.

Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1953 και το 1955 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το διάστημα 1962-1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Όμως η δικτατορία δεν ενέκρινε τον διορισμό του. Τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται. Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών. Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του 1972 αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας και με τη βοήθεια του Peter Limbourg, τότε πρέσβη της Γερμανίας στην Αθήνα, καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο χωρίς να σταματά ούτε στιγμή τον αντιδικτατορικό του αγώνα.

Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων, ενώ παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στη πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητέςμε την περίφημη φράση: “Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν”.

Εξελέγη βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και διετέλεσε υπουργός σε τρεις κυβερνήσεις: Δικαιοσύνης (1982-84, 1984-85, 1985-86), Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1987) και, τέλος, αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1995). Ήταν μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου, της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Νομικών. Έχει συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς και σε πολλά διεθνή σοσιαλιστικά και επιστημονικά συνέδρια.

Απεβίωσε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011.

Ο Ιάκωβος Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από τη Σχολή to 1943. Σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στον Καναδά, όπου και αγωνίστηκα με την ομάδα του Πανεπιστημίου McGill. Ανηψιός του Απόστολου Νικολαΐδη, παράγοντα του Παναθηναικού, έγινε καλαθοσφαιριστής αρχικά και παράγων στη συνέχεια. Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό και υπήρξε βασικός συντελεστής στην κατάκτηση των δυο πρώτων πρωταθλημάτων του Παναθηναϊκού το 1946 και το 1947. Συμμετείχε σε δυο αγώνες της Εθνικής Ελλάδος εναντίον της Τουρκίας οι οποίοι ήταν από τους πρώτους στην ιστορία του εθνικού συγκροτήματος.

Υπήρξε μέλος της Γενικής Συνέλευσης της Ομοσπονδίας Αθλοπαιδιών από την πρώτη διοικούσα επιτροπή το 1965 μαζί με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον Κώστα Παπαναστασίου, τον Άγι Κυνηγόπουλο, τον Αντώνη Τζήκα κ.α. Το 1996 η Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών αναγνωρίσθηκε από τη ΦΙΜΠΑ. Ήταν μέτοχος στην εταιρεία ΒΙΣ, όπου εργάστηκε από τις αρχές τις δεκαετίας του ’50 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1974, που ο θείος του Απόστολος Νικολαΐδης ανέλαβε την προεδρία του Παναθηναϊκού όντας βαριά άρρωστος ο Τζακ ενεργούσε αντ΄αυτού στα διοικητικά του ΠΑΟ και ήταν εκείνος ο οποίος παρέδωσε την προεδρία του ποδοσφαιρικού τμήματος στην οικογένεια Βαρδινογιάννη το 1979. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 30 Αυγούστου 2015.

Η Ελίζα Παπαδάκη γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία (πτυχίο 1973). Εργάστηκε πρώτα στο ΕΛΚΕΠΑ, κατόπιν στον ΣΕΒ και από το 1982 ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΑΥΓΗ, όπου παρέμεινε μέχρι το 2011. Παράλληλα συνεργάστηκε, πρώτα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, και αργότερα με τα ΝΕΑ, όπου συνεχίζει να αρθρογραφεί. Επίσης ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων. Η τελευταία της μετάφραση είναι αυτή του συλλογικού έργου «Ο δεξιός εξτρεμισμός στην Ευρώπη» από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και το Ίδρυμα Friedrich Ebert, ενώ το προηγούμενο ήταν «Επιστροφή στο μάρκο; Η Γερμανία χρειάζεται το ευρώ» του Peter Bofinger, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ τον Δεκέμβριο του 2012. Η κόρη της Άννα Παπαδάκη γεννήθηκε το 1990 και αποφοίτησε το 2008 από την Γερμανική Σχολή επίσης.

Η Διευθύντρια του Γυμνασίου Αγγελική Κανελλακοπούλου παρουσίασε το χρονικό της Γερμανικής Σχολής Αθηνών κατά τη διάρκεια της “Τιμητικής Βραδιάς των Αποφοίτων του Πολέμου” που έλαβε χώρα στην Aula στις 17 Ιουνίου 2013. Η παρουσίαση έγινε σε power point και φαίνεται στο video της εδήλωσης. Εδώ παρουσίαζεται σε μορφή 37 εικόνων με το κείμενο που τις συνοδεύει.

Μετά την παρουσίαση, ακολουθεί ένα Χρονικό της Σχολής με πληροφοριίες που έχουν στηριχθεί στο κείμενο του Jens Godber Hansen, όπως αυτό παρουσιάζεται στην έκδοση του 1971 με τίτλο “Das Dörpfeld-Gymnasium in Athen, Geschichte und Gestalt einer deutschen Auslandsschule“.

	Ναύπλιο	Nafplio
	Η αρχή της γερμανικής σχολικής παρουσίας στην Ελλάδα ξεκινά με το βασιλιά Όθωνα. Το 1834 ιδρύθηκε στο Ναύπλιο μια Γερμανική Σχολή, η οποία μεταφέρθηκε αργότερα στην Αθήνα και λειτουργούσε ως το 1862, όταν ο Όθωνας εγκατέλειψε την Ελλάδα. Από το 1872 έως το 1888 λειτουργούσε μια μικρή ιδιωτική Γερμανική Σχολή, η Σχολή της κυρίας Hoffmann.	Die Anfänge eines deutschen Schulwesens in Griechenland stehen in Zusammenhang mit der Regentschaft des Königs Otto. 1834 erfolgte die Gründung einer deutschen Schule in Nafplio. Die Schule wurde kurz danach nach Athen verlegt und existierte bis 1862, als Otto Griechenland verlassen hat. Von 1872 bis 1888 gab es eine kleine  private deutsche Schule, die Schule von Frau Hoffmann.
	Πρόσκληση ίδρυσης της Σχολής	Aufruf zur Gründung der Schule
	Η σκέψη για την ίδρυση μιας Γερμανικής Σχολής πρωτόγινε όταν οι  Emil von Hirst και  Dr. Wilhelm Barth προσπάθησαν να ζητήσουν την υποστήριξη του γνωστού αρχαιολόγου και αρχιτέκτονα Wilhelm Dörpfeld. Ο Dörpfeld ενθουσιάστηκε και το 1895 ζήτησε δημόσια την ίδρυση μιας τέτοιας Σχολής.	Die Gründung einer deutschen Schule nahm erste Konturen an als Emil von Hirst und Dr. Wilhelm Barth, sich bemüht haben, Wilhelm Dörpfeld, den bekannten Archäologen und Architekten, für diese Idee zu gewinnen. Dörpfeld war begeistert und rief öffentlich 1895 zur Gründung einer deutschen Schule auf.
Wilhelm Dörpfeld
	Δημιουργήθηκε μια επιτροπή ίδρυσης, πρόεδρος της οποίας ήταν ο   Dörpfeld. Υπήρξε και ο εμπνευστής  της πρωτοβουλίας συγκέντρωσης δωρεών για την αγορά ενός οικοπέδου και την οικοδόμηση του σχολικού κτιρίου. Παράλληλα τα μαθήματα άρχισαν τον Ιανουάριο του 1897 σε ένα νοικιασμένο σπίτι στη Σκουφά 35. Τον ίδιο χρόνο ιδρύεται και ο Σχολικός Σύλλογος που θα αποτελεί και το σχολικό φορέα.	Es wurde eine Gründungskommission gebildet, wo 5 Dörpfeld der Vorsitzende war. Er war auch der Hauptinitiator einer Spendeaktion um die nötigen Geldmittel für den Ankauf eines Grundstückes und den Bau des Schulgebäudes zusammenzubringen. Parallel hat schon der Unterrichtsbetrieb im Januar 1897 in einem gemieteten Haus in Skoufa Str. 35 begonnen können. Dasselbe Jahr wurde auch der Schulverein als Träger der Schule konstituiert.
	Κτίρια Αραχώβης	Arachovis Gebäude
	Το χειμώνα του  1897/98 ξεκίνησε η κατασκευή του σχολικού κτιρίου σε αρχιτεκτονικά σχέδια του  Dörpfeld. Το οικόπεδο  περιελάμβανε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο ανάμεσα στις μετέπειτα δημιουργηθείσες οδούς Πρασσά, Αραχώβης (τώρα Μερλιέ), Ασκληπιού και Βαλτετσίου. Τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου έγιναν στις 23 Μαρτίου 1898, ημέρα των γενθλίων του αυτοκράτορα Γουιλιέλμου του Α΄.	Im Winter 1897/98 hat der Bau des Schulhauses nach den architektonischen Plänen    Dörpfelds begonnen. Das Grundstück umfasste den Straßenblock zwischen den später entstandenen Strassen Prassa, Arachovis (jetzt Merlie), Asklipiou und Valtetsiou. Das Gebäude wurde im 1898, am Geburtstag Kaiser Wilhelms I. feierlich eingeweiht.
1912: Ehrenurkunde an Dörpfeld / Τιμητικό βραβείο στον Ντέρπφελντ
	Η Σχολή διατήρησε μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το χαρακτήρα του Δημοτικού σχολείου. Εξαιτίας της έλλειψη χώρων – παρά την επέκταση του οικήματος στην οδό Βαλτετσίου – και εξαιτίας της αναγκαστικής απομάκρυνσης διδασκόντων λόγω του πολέμου το σχολείο δεν μπόρεσε να εξελιχθεί σε Realschule απολυτήριο μέσης εκπαίδευσης μετά από 10ετή συνολική φοίτηση). Η Σχολή ανέστειλε τη λειτουργία της στις αρχές του 1917.	Die Schule blieb bis in den I. Weltkrieg hinein eine Volksschule mit überwiegendem Grundschulcharakter. Aufgrund von Raumnöten – trotz eines Erweiterungsbaues an der Valtetsiou Str. – und dem kriegsbedingten Abzug von Lehrern konnte die Schule nicht zu Realschule hinauswachsen. Die Schule musste dann zu Beginn des Jahres 1917 ihren Betrieb einstellen.
1900: Dörpfeld Bau – Arachovis Κτίριο Ντέρπφελντ οδού Αραχώβης	Ausflug nach Kifissia Εκδρομή στην Κηφισιά
	Η Σχολή επαναλειτούργησε το Σεπτέμβριο του 1921. Στο διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων η Σχολή αναπτύχθηκε και αναβαθμίστηκε με αποτέλεσμα οι μαθητές να μπορούν να αποκτήσουν το γερμανικό και ελληνικό Απολυτήριο (σημερινού Λυκείου). Το 1927 το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει επίσημα τη Σχολή και τον Ιούνιο του 1928 δύο Γερμανοί και οκτώ Έλληνες μαθητές δίνουν τις εξετάσεις της Μέσης Εκπαίδευσης.	Der Unterrichtsbetrieb wird im September 1921 wieder aufgenommen. In der Zeit zwischen den Weltkriegen erfuhr die Schule ihren Aufstieg zu einer Schule in der das deutsche und griechische Abitur abgelegt werden konnte. Die Schule wurde 1927 durch den griechischen Staat amtlich anerkannt und im Juni 1928 legten 8 deutsche und 6 griechische Schüler die Mittlere Reife ab.
1913: Schülerinnen der DSA Μαθήτριες της Γερμανικής	Faschinsfest – Απόκριες	1913/1914: Eleni Papadaki in der hinteren Reihe – πίσω κάθεται η Ελένη Παπαδάκη
Dörpfeld und Eglau Gebäude Κτίρια Ντέρπφελντ και Έγκλαου	Arachovis, die zwei Gebäude Αραχώβης, τα δύο κτίρια	Links der Dörpfeld Bau und rechts der Eglau Bau
Das Treppenhaus in der Arachovisstr / το κλιμακοστάσιο στην Αραχώβης
	Το 1928/29 χτίζεται δίπλα στο πρώτο κτίριο του Dörpfeld στην ελεύθερη πλευρά της Αραχώβης και έως την Ασκληπιού ένα νέο κτίριο σε σχέδια των αρχιτεκτόνων  Eglau και Διαμαντόπουλου, το οποίο χάρη στους χώρους του και στον εξοπλισμό του θεωρείται το πιο σύγχρονο της Αθήνας εκείνη την εποχή. Ένα φωτεινό κλιμακοστάσιο συνδέει το παλαιό με το νέο κτίριο.	Im Jahre 1928/29 entsteht an der freien Front der Arachovis unmittelbar an den ersten Dörpfeld-Bau anschließend und bis hinunter zur Asklipiou Str. unter der Leitung der Architekten Eglau und Diamantopoulos ein großzügiger Bau, der durch seine gesamte Anlage und durch die Einzelausstattung die Schule zur modernsten Athens macht. Ein helles Treppenhaus bindet das alte an das neue Gebäude.
1934: Klassenlehrer / υπεύθυνος καθηγητής Hans Wende
	Εξαιτίας του νέου εκπαιδευτικού νόμου για τα ξένα σχολεία το 1931 η Σχολή γνώρισε μια απειλητική για την ύπαρξή της κρίση. Παιδιά ελληνικής ιθαγένειας μπορούσαν να φοιτήσουν σε ξένα σχολεία μετά την ολοκλήρωση της εξαετούς υποχρεωτικής φοίτησης στο Δημοτικό. Το νηπιαγωγείο σταμάτησε τη λειτουργία του. Όλα τα Ελληνόπουλα στις μικρές τάξεις (έως και την 6η) έφυγαν από τη Σχολή. Οι τάξεις έως και την 6η είχαν συνολικά 41 μη Έλληνες μαθητές και μαθήτριες.	Wegen des  neuen griechischen Erziehungsgesetzes  über die Auslandsschulen im Jahr 1931 wurde die Schule in eine existenzbedrohende Krise gestürzt. Kinder griechischer Nationalität konnten erst nach der 6jährigen Grundschule eine ausländische Schule besuchen. Der Kindergarten musste seinen Betrieb einstellen. Alle griechischen Kinder der untersten Klassen (bis inkl. 6. Klasse) verließen die Schule. Die untersten 6 Klassen hatten dann insgesamt 41 nicht griechische Schülerinnen und Schüler.
1934: Sommerfest / Καλοκαιρινή γιορτή
	Αν και η Σχολή προσπάθησε να λειτουργήσει γλωσσικά τμήματα το απόγευμα, η λειτουργία τους απαγορεύτηκε από το ελληνικό υπουργείο. Έτσι Έλληνες μαθητές με λιγοστές έως και τελείως ανύπαρκτες γνώσεις Γερμανικών εγγράφονταν στην  Quarta την πρώτη τάξη ενός εξατάξιου Γυμνασίου. Παρά  τις όποιες δυσκολίες το πείραμα πέτυχε….	Obwohl die Schule nachmittags private Sprachkurse anzubieten versuchte, wurde die Durchführung solcher Kurse vom gr. Ministerium verboten. So wurden  griechische Schüler mit geringen oder auch völlig fehlenden Deutschkenntnissen in die Quarta, als erste Klasse eines sechsjährigen Gymnasiums eingestuft. Trotz aller Probleme glückte dieses Experiment….
1934: Ausflug nach Varkiza / Εκδρομή στη Βάρκιζα
	Το 1938 η Σχολή αναγνωρίστηκε ως  Oberschule (ανώτερο εκπαιδευτήριο). Στη Σχολή διορίστηκε παράλληλα με το Γερμανό και ένας Έλληνας διευθυντής. Στην ουσία αυτό συνέβαινε από χρόνια. Η Σχολή πήρε κατ΄ εξαίρεση ειδική άδεια για τη λειτουργία μεικτών τμημάτων, γιατί ο νόμος όριζε το διαχωρισμό των τάξεων και των φύλων!	Im Jahre 1938  wurde die Schule als Deutsche Oberschule anerkannt. Die Schule bekam einen griechischen Direktor neben dem deutschen, obwohl es in der Praxis schon seit   Jahren so war. Für die Koedukationsklassen als Ausnahme – das Gesetz schrieb die Trennung von Klassen und Geschlecht vor – erhielt die Schule eine Sondergenehmigung.
1936: Besuch des Erziehungsministers Rust / Επίσκεψη του Υπουργού Παιδείας Rust	1936: Empfang des Ministers Rust / Υποδοχή του Υπουργού Rust	1936: Schulfest / σχολική γιορτή (Dr. Romain, Hans Wende)
1936: Hans Wende, Olympia / Αρχαία Ολυμπία
	Στις 28 Οκτωβρίου 1940 διακόπηκαν τα μαθήματα. Πολλοί καθηγητές επέστρεψαν στη Γερμανία. Παρόλα αυτά συνεχίστηκαν τα μαθήματα σε ιδιωτικές κατοικίες. Δάσκαλοι εδώ ήταν ο λίγο μεγαλύτερος από τους „μαθητές” του Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, τότε υπόδειγμα μαθητού και αργότερα Έλληνας υψηλόβαθμος διπλωμάτης και ο κ. Lichtenberg, ένας όχι „καθαρόαιμος” τέως καθηγητής της Σχολής, στον οποίο ο διευθυντής της Σχολής Dr. Romain εξασφάλισε ένα βοηθητικό εισόδημα. Έτσι μπόρεσαν να πάρουν τον Μάρτιο του 1941 το απολυτήριο τους μαθητές όπως ο Αλέκος Κυριακός, ο  Peter Mondo, ο Θέμης Πάνος, η Έντα Σαραμάντη, η  Sonja Dengel Caridis και ο Μιλιτιάδης Καρύδης, ο παγκόσμια γνωστός αρχιμουσικός.	Am 28. Oktober 1940 wurde der Unterrichtsbetrieb eingestellt. Viele Lehrer kehrten nach Deutschland zurück. Trotzdem wurde in Privatwohnungen, weiter unterrichtet. Lehrer hier war der nur wenig ältere Vyron Theodoropoulos, Musterschüler in seiner Zeit und später hoher griechischer Diplomat und Herr Lichtenberg, ein nicht „reinrassiger” ehemaliger Lehrer der Schule, dem Dr. Romain, Direktor der Schule, dadurch ein Nebeneinkommen verschaffte. So konnten  Alekos Kyriakos, Peter Mondo, Themis Panos, Edda Saramandi, Sonja Dengel Caridis und Miltiades Caridis, der weltberühmte Dirigent, im März 1941 die Reifeprüfung ablegen.
Sounion Fahrt vor dem Krieg / Εκδρομή στο Σούνιο πριν από τον πόλεμο
	Μετά την κατάληψη της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής η Σχολή επαναλειτούργησε στις 14 Μαΐου 1941. Το καλοκαίρι του 1941 φτιάχτηκε καινούριος όροφος στο κτίριο του  Dörpfeld. Πολλοί Έλληνες μαθητές συνέχιζαν να φοιτούν στη Σχολή. Τα πολεμικά γεγονότα του 1944 οδήγησαν εκ νέου στο κλείσιμο της Σχολής.  Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω ότι μέχρι σήμερα λείπει μια ακριβής αξιολόγηση και επανεξέταση των πηγών και κυρίως αρχείων της Σχολής της εποχής του πολέμου αλλά και γενικότερα.	Nach der Besatzung von Athen durch deutsche Truppen wurde am 14. Mai 1941 der Unterrichtsbetrieb wieder aufgenommen. Im Sommer 1941 wurde der Dörpfeldbau aufgestockt. Weiterhin besuchten viele griechische Schüler die DSA. Aufgrund der Kriegsereignisse des Jahres 1944 musste die Schule aufgegeben werden. In diesem Punkt möchte ich betonen, dass es bislang die genaue Auswertung und Überprüfung der Quellen und vor allem der schulischen Akten der Kriegszeit und allgemein jener Zeit  noch fehlt.
Metsovoustr.
	Η Σχολή επαναλειτούργησε την 1η Οκτωβρίου 1956. Οι προσπάθειες να επανέλθει στο παλαιό κτίριο της Αραχώβης απέτυχαν και για αυτό αποκτήθηκε μια παλαιά μονοκατοικία στη Μετσόβου 4. Τη δεύτερη χρονιά αναζητήθηκε κι άλλο κτίριο, 150 μέτρα πιο μακριά, στη γωνία Μετσόβου και Ρεθύμνου. Η συνεχής αύξηση οδήγησε στην ενοικίαση ενός τρίτου κτιρίου επί της Πατησίων 58 με κοινή αυλή με το πρώτο κτίριο.	Erst am 1. Oktober 1956 wurde die Schule wieder eröffnet. Die Bemühungen in das alte Gebäude in der Arachovis einzuziehen, scheiterten und deswegen wurde ein altes Wohnhaus in der Metsovoustr. 4 erworben. Im zweiten Jahr musste ein weiteres Gebäude an der Metsovou und Rethymnou dazu geworben werden. Das stetige Wachstum erzwang die Anmietung eines dritten Gebäudes in der Pattision 58 mit gemeinsamem Pausenhof mit dem 1. Gebäude.
Gebäude nach 1956 / τα κτίρια μετά το 1956
	Οι εισαγωγικές εξετάσεις για το ελληνικό Γυμνάσιο δίνονταν ενώπιον εξεταστικής επιτροπής του ελληνικού υπουργείου Παιδείας. Για να διευκολυνθεί η εισαγωγή των Ελληνόπουλων στο Γυμνάσιο, ξεκίνησαν προπαρασκευαστικά μαθήματα Γερμανικών το απόγευμα. Στις πρώτες έξι τάξεις (Δημοτικό, Quinta  και Sexta) δεν ήταν εγγεγραμμένοι Έλληνες μαθητές. Στις επόμενες τάξεις παρακολουθούσαν μαζί το μάθημα Έλληνες και Γερμανοί σε ένα πραγματικό σχολείο συνάντησης. Από το σχολικό έτος 1960/61 υπάρχει ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός σε γερμανικό και ελληνικό τμήμα.	Die Aufnahmeprüfung für den Eintritt ins Gymnasio legten die griechischen Schüler vor einer Prüfungskommission des griechischen Erziehungs-ministeriums ab. Um den griechischen Kindern den Eintritt in das Gymnasio zu ermöglichen, wurden nachmittags in Deutsch eingeführt, die bis heute zum festen Programm der DSA gehören. In den ersten sechs Klassen (Grundschule, Sexta und Quinta) befanden sich keine Griechen. In die darüberliegenden Klassen gingen deutsche und griechische Kinder gemeinsam, also eine echte Begegnungs-abteilung. Seit dem Schuljahr 1960/61 gibt es eine klare getrennte griechische und deutsche Gymnasialabteilung.
Metsovou: das Treppenhaus / το κλιμακοστάσιο στη Μετσόβου	Metsovou Gebäude / το παλιό σχολείο της Μετσόβου	1966: Der erste Schultag in der Metsovou / πρώτη ημέρα σχολείου στη Μετσόβου
1966: Grundsteinlegung in Paradissos / Θεμέλιος λίθος στον Παράδεισο	1966: Weihe bei der Grundsteinlegung / Αγιασμός Θεμελίων	1966: Die jüngste Schülerin der DSA, Christiane Marcczinski, unterschreibt die Urkunde für den Grundstein / Η μικρότερη μαθήτρια της ΓΣΑ, Κριστιάνε Μαρτσίνσκι υπογράφει το επίσημο έγγραφο του θεμέλιου λίθου
	Nach vielen Verzögerungen, Enttäuschungen und Verhandlungen konnte die Grundsteinlegung des neuen Gebäudes in Paradissos am 24. November 1966 stattfinden. Das Richtfest wurde am 25sten November 1967 gefeiert. Zum Beginn des 37Schuljahres 1968/69 kann der Unterricht im Neubau in Paradissos aufgenommen werden.	Μετά από πολλές καθυστερήσεις, απογοητεύσεις και διαπραγματεύσεις ο θεμέλιος λίθος του νέου κτιρίου στον Παράδεισο μπήκε στις 24 Νοεμβρίου του 1966. Η ολοκλήρωση του βασικού έργου εορτάστηκε με πανηγυρικό τρόπο στις 25 Νοεμβρίου 1967. Τα μαθήματα ξεκίνησαν στις νέες εγκαταστάσεις στον Παράδεισο το Σεπτέμβριο του 1968.

1834–1895:  ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ

1896–1917:  ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

1921–1944:  ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

1956–1968:  ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ

Ο Απόστολος Πίτσος γεννήθηκε στις 29.6.1918 και πήγε στη Γερμανική Σχολή, που τότε ήταν στην γωνία των οδών Αραχώβης και Ασκληπιού. Συμμαθητής του στην Γ’ τάξη ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης αλλά και η ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου τη σχολική περίοδο 1926-27. Ήδη από το 1865 ο θείος του είχε ιδρύσει μία μικρή επιχείρηση με το οικογενειακό όνομα με ένα μαγαζί  στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Περικλέους. Λίγο αργότερα ανέλαβε και ο πατέρας του και μαζί κατασκεύαζαν μικρές οικιακές συσκευές ανάμεσα σε άλλα μικρά μεταλλικά κλουβιά αλλά και μικρά ψυγειάκια νερού με ένα μικρό βρυσάκι που συνήθιζαν τότε οι νοικοκυρές να κρεμούν στον τοίχο. Τα μαθητικά εκείνα χρόνια κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η μικρή αυτή οικογενειακή βιοτεχνία, μετακόμισε στην οδό Έσλιν στους Αμπελοκήπους, που ήταν τότε στα όρια του κέντρου της πόλης, αλλά ένα ατύχημα του πατέρα του, που επηρέασε την όρασή του, υποχρέωσε το νεαρό Απόστολο που ήξερε γερμανικά να τον συνοδεύσει στη Γερμανία και κατόπιν να αναλάβει την ίδια την μικρή αυτή επιχείρηση. Μετά το σχολείο μετέβη ξανά στη Γερμανία στην πόλη Aue, όπου και σπούδασε μηχανολόγος. Τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής δουλειές δεν υπήρχαν και ο ίδιος βρήκε το χρόνο να εξασκείται στο βιολί, τη μεγάλη του αγάπη, παίζοντας τέλεια πλέον το κονσέρτο για βιολί του Μπετόβεν (το μοναδικό που συνέθεσε για βιολί ο συνθέτης). Μόλις έληξε ο πόλεμος, και έχοντας πλέον αποκτήσει τις γνώσεις από τις σπουδές του στη μηχανολογία, κατόρθωσε σιγά σιγά να μεταμορφώσει τη μικρή αυτή βιοτεχνία στην βιομηχανία που τα μεταπολεμικά χρόνια κατασκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές προμηθεύντας όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Το 1959 όταν η επιχείρηση είχε πλέον μετακομίσει στου Ρέντη άρχισε να κατασκευάζει ψυγεία και θερμάστρες πετρελαίου, το 1968 ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και το 1977 όταν κίνησε το ενδιαφέρον των διεθνών μεγάλων οίκων και δη των γερμανικών κυρίως λόγω του υψηλής ποιότητας κατασκευής τους εξαγοράστηκε από την BOSCH – SIEMENS HAUSGERȀTE GmbH.

Απεβίωσε στις 31 Δεκεμβρίου, την τελευταία ημέρα του 2022 σε ηλικία 104 ετών και 5 μηνών

Ο Κώστας Λούκος γεννήθηκε στην Κύπρο στις 27/5/1951 από πατέρα αρχιτέκτονα, αλλά με φωνή τενόρου, και μητέρα φιλόλογο και ποιήτρια, η δε αδερφή του πατέρα του ήταν η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη. Αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969 και από το 1970 έως το 1975 σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ με τιμητικές υποτροφίες σε κάθε χρόνο σπουδών του.

Τη περίοδο 1975-76 έκανε μεταπτυχιακά στην Νοσοκομειακή Αρχιτεκτονική στο North London Polytechnic, ενώ το 1977 ξεκίνησε το διαδακτορικό του στο ΕΜΠ με θέμα τις Νοσηλευτικές Μονάδες σε ένα Γενικό Νοσοκομείο, το οποίο παρουσιάστηκε το 1987.

Από το 1976 ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα ενώ μεταξύ 1977 και 1984 διετέλεσε επικεφαλής του Αρχιτεκτονικού Τμήματος του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και το αμέσως επόμενο διάστημα Τεχνικός Σύμβουλος του ΚΑΤ. Την δε διετία 1993-94 ήταν Αντιπρόεδρος του Γενικού Νοσοσκομείου «Γεννηματάς».

Παράλληλα, από μικρός παρακολουθούσε μαθήματα πιάνου με την Φόνη Φλουδοπούλου και συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών με την Ζωή Αγελάστου. Έπειτα από μία διακοπή λόγω των σπουδών του στο ΕΜΠ συνέχισε με την διεθνώς αναγνωρισμένη πιανίστα Λίτσια Καλαφάτη, η οποία επηρέασε αποφασιστικά την μετέπειτα καλλιτεχνική του καριέρα.

Από το 1989 άρχισε να διδάσκει πιάνο και παράλληλα να δίνει με μεγάλη επιτυχία κονσέρτα, ρεσιτάλ και να μετέχει σε μουσικά δρώμενα και φστιβάλ. Έχει κάνει ηχογραφήσεις για την ΕΡΑ 1, ενώ το 1999 ολοκλήρωσε την ηχογράφηση των «Παραλλαγών Goldberg» του J.S.Bach με ενθουσιώδεις κριτικές εντός και εκτός συνόρων.

Το διάστημα 2006-2007 παρουσίαζε καθημερινά την ραδιοφωνική εκπομπή “Όλα τα Πρωινά του Τρίτου” γιά το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ και την απογευματινή “Ένα πιάνο για όλες τις Εποχές”. Το 2008 και το 2010 προσκλήθηκε στο Ραμπάτ του Μαρόκο από την Πριγκήπισσα Lalla Meryem ως μέλος της κριτικής επιτροπής του 8ου και 9ου Διεθνούς Διαγωνισμού Πιάνου.

9.2012-heute Ίδρυμα Hanns Seidel Αθήνα Office Manager Τοπικού Γραφείου • Διοργάνωση και διεκπεραίωση σεμιναρίων και συνεδρίων για την σύσφιξη/καλυτέρευση των Ελληνογερμανικών σχέσεων

10.2011-9.2012 Ελεύθερος Επαγγελματίας

• Ανάληψη μεταφράσεων διαφόρων εταιριών από τα γερμανικά στα ελληνικά και αντίστροφα

2008-9.2011 ΜΗΛΕ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ (MIELE HELLAS GmbH)

Διοικητική Υπάλληλος (06/11/2008 – 30/06/2010)

• Υπεύθυνη για το Internet-site της εταιρίας

• Οργάνωση του γραφείου της Γενικής Διεύθυνσης

• Διοργάνωση εκδηλώσεων, ταξιδιών

• Διαχείριση Παραπόνων

• Δημόσιες Σχέσεις

Μεταφραστικό Τμήμα (01/07/2010 – 27/09/2011

• Μετάφραση των οδηγιών χρήσης των οικιακών & επαγγελματικών συσκευών καθώς και των εγχειριδίων των τεχνικών για βλάβες & επισκευές από τα γερμανικά στα ελληνικά

• Μετάφραση διαφόρων ενδοεταιρικών εγγράφων από τα γερμανικά ή αγγλικά στα ελληνικά & από τα ελληνικά στα γερμανικά ή αγγλικά

• Υπεύθυνη για το Internet-site της εταιρίας

2002-2008 Πρακτορείο Διανομής Τύπου “Φ. Βιδάλης & ΣΙΑ ΟΕ”

Τήνος, Κυκλάδες

Μέτοχος – Οικογενειακή επιχείρηση

• Πρακτόρευση τύπου (ΑΡΓΟΣ, ΕΥΡΩΠΗ)

• Υπεύθυνη μηχανογράφησης

• Συντονισμός διανομής τύπου, έλεγχος και συντονισμός των σημείων πώλησης, διαχείριση πελατειακών λογαριασμών και διευθέτηση επιστροφών

• Διαχείριση εισπράξεων, εξόφλησης και οφειλών

2000–2001 EGO AE, διαδικτυακή διαφημιστική εταιρία

Τήνος, Κυκλάδες

Υπεύθυνη διαφημιστικού τομέα

• Σχεδιασμός και κατάρτιση διαδικτυακού επιχειρηματικού και τουριστικού οδηγού, για την προβολή των επιχειρηματικών, ιδιωτικών και δημόσιων φορέων της Τήνου

• Προσέγγιση πελατών με σκοπό την προβολή και διαφήμισή τους μέσω της εταιρικής ιστοσελίδας

• Παροχή προσαρμοσμένων, εξατομικευμένων υπηρεσιών ανάλογα με την κατηγοριοποίηση των διαφημιζόμενων πελατών

• Σχεδιασμός διαφημιστικών καταχωρήσεων πελατών

• Επιμέλεια σύνταξης διαφημιστικών κειμένων

1998-2000 Διδασκαλία Γερμανικής γλώσσας Τήνος, Κυκλάδες Καθηγήτρια Γερμανικών

• Παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων Γερμανικής γλώσσας σε μαθητές ηλικίας 10-35 ετών

Σύμβουλος ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (1998-2002)

1997–1998 Ίδρυμα Friedrich-Ebert Αθήνα

Βοηθός Διευθυντού Τοπικού Γραφείου

• Διοργάνωση και διεκπεραίωση σεμιναρίων και συνεδρίων για την σύσφιξη των Ελληνογερμανικών σχέσεων

1996-1997 MGM MediaGruppe München, εταιρία ερευνών και

πωλήσεων

διαφημιστικού τηλεοπτικού χρόνου

Μόναχο, Γερμανία

Πρακτική εξάσκηση

Τμήμα εξυπηρέτησης πελατών (15/1/1996 – 31/12/1996)

• Κατανομή και διευθέτηση διαφημιστικού χρόνου των πελατών διαφημιστικών γραφείων στην διαφημιστική ζώνη των τηλεοπτικών καναλιών ProSieben, Kabel 1, NBC, CNBC και Nickelodeon

Τμήμα Marketing (1/1/1997 – 27/3/1997)

• Ανάλυση των δέκα σημαντικότερων πελατών (Key Accounts) της MGM ως προς την αποτελεσματικότητα, τα συστατικά του περιεχομένου της διαφημιστικής τους προώθησης καθώς και των τρόπων αλληλεπίδρασης με τα target groups

• Σχεδιασμός ηλεκτρονικής πλατφόρμας σε HTML format για την κατανομή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας (e-mail)

• Προετοιμασία σεμιναρίων και επαφή με τους εκάστοτε διοργανωτές

1994-1995 Techs’us, εταιρία Direct Marketing και διακίνησης

προϊόντων υψηλής ποιότητας

Μόναχο, Γερμανία

Πρακτική εξάσκηση

• Παραγωγή και αποστολή πληροφοριών και ενημερωτικού υλικού

• Εξάσκηση στο τηλεφωνικό service

• Συνεργασία με δημιουργικές ομάδες (creative focus teams)

1990-1991 Siemens Solar GmbH, θυγατρική εταιρία της Siemens

με αντικείμενο την έρευνα για την εφαρμογή των

ανανεώσιμων πηγών ενέργειας

Μόναχο, Γερμανία

Πρακτική εξάσκηση – Τμήμα Δημοσίων σχέσεων

• Δημόσιες σχέσεις για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας

Εκπαίδευση / μόρφωση 1995–1997

Marketing και Διαφήμιση, Bayerische Akademie der Werbung Μόναχο Γερμανίας

Γυμνάσιο-Λύκειο: Απόφοιτη Γερμανικής Σχολής Αθηνών

Δημοτικό: Wolfsburg Γερμανίας (2 χρόνια) –

Ελλάδα (4 χρόνια)

Ξένες Γλώσσες Γερμανικά: (άπταιστα γραπτά και προφορικά)

κάτοχος του διπλώματος “Kleines Deutsches Sprachdiplom”

του Goethe Institut

Αγγλικά: (πολύ καλά, γραπτά και προφορικά)

Ημερομηνία γέννησης / Οικογενειακή Κατάσταση

Γεννηθείσα στο Wolfsburg Γερμανίας στις 24/12/1969

Διαζευγμένη (από τον Ιούνιο του 2008)

Μητέρα 2 αγοριών

Η Χρυσή Χουτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Σεπτεμβρίου 1923 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Παρακολούθησε μαθήματα στην ΑΣΚΤ (1943-44) και σπούδασε γλυπτική και σχέδιο στην Ακαδημία Henri Paquet και στην Ecole des Arts et Metiers της Γενεύης. Στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης μελέτησε ιστορία και λογοτεχνία. Διδάχθηκε κοσμηματοποιία στη Λοζάννη. Με χρονική αφετηρία το 1962 πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα. Ανάμεσα στις συμμετοχές της σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις συγκαταλέγονται οι: Biennale του Buenos Ayres (1960-64), Αλεξανδρείας (1963, 1970), Χαρακτικής (Λιουμπλιάνα, 1975, 1977, 1979, 1981, Κρακοβία, 1976, 1978, 1980 και Friedrikstad, 1976, 1978, 1980), Avanguardia e Sperimentazione (Μόντενα, Βενετία, 1978) κ.ά. To διάστημα 1972-74 συνεργάστηκε με τη Χρυσοθήκη Ζολώτα και παρουσίασε έργα της σε διεθνείς εκθέσεις κοσμήματος.

Οι μορφές στα έργα της είναι αφηρημένες και οι συνθέσεις της αυστηρά γεωμετρικές. Βασίζονται, κατά περίπτωση, στις εναλλαγές καμπύλων και ευθειών, στην οπτική αξιοποίηση των κενών μερών, στη ρυθμική και αρμονική επανάληψη όμοιων μονάδων. Στη δεκαετία του ’60 κατοικούσε, δουλεύοντας επάνω στα γεωμετρικά γλυπτά της (Νέες Μορφές το 1962, Rotation το 1965), στο σπίτι τής οδού Αρδηττού 34 στο Μετς, σπίτι το οποίο κατοικήθηκε από τον χαράκτη Α.Τάσσο, τη χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, το ζωγράφο Γιάννη Μηταράκη (1898-1963), ενώ σύχναζε ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης (1899-1972), που κατοικούσε κοντά ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, και ο μεγάλος νεωτερικός γλύπτης Χρήστος Καπράλος (1909-1993). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η καλλιτέχνιδα εγκατέλειψε τα περίοπτα έργα για να περάσει σε επιτοίχιες τρισδιάστατες συνθέσεις, που επίσης βασίζονται στις ίδιες συνθετικές αρχές. Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1984 στην Αθήνα.

http://dp.iset.gr/artist/view.html?id=207

Ο Σωτήρης Τσόγκας γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1951 στο Θησείο. Αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969 και από την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 1973. Παρακολούθησε μαθήματα Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεατρικά Σεμινάρια (σκηνοθεσίας – φωνητικής – λειτουργικής αναπνοής) στο Tübingen.

Ως ηθοποιός ερμήνευσε από το 1972 έως το 1982 βασικούς ρόλους σε δεκάδες έργα του κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, καθώς και στις Τραγωδίες : «Αντιγόνη» Σοφοκλέους (Φύλακας) και «Εκάβη» Ευριπίδου (Ταλθύβιος) στο Ηρώδειο και σε άλλα αρχαία Θέατρα ανά την Ελλάδα και Κύπρο.

Το 1984 ξεκίνησε ως ιδρυτικό μέλος το Θεάτρο Οδού Ερμού-Πρόβα και την περίοδο 1991-98, στο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου σκηνοθέτησε τα έργα: “Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία” του Ρ. Βιτράκ, “Ό κ. Μπήντερμαν και οι εμπρηστές” του Μαξ Φρίς, “Η σπασμένη στάμνα” του Κλάϊστ, “Αντιγόνη” του Ανούϊγ κ.α. Πλήρης κατάλογος της δραστηριότητάς του είναι στην ιστοσελίδα του θεάτρου “Πρόβα”. Μεταφράσεις, διηγήματα, ποιήματα και άρθρα του για το Θέατρο και την Ελληνική Γλώσσα έχουν δημοσιευθεί σε Λογοτεχνικά Περιοδικά και κυκλοφορούν σε βιβλία.

Έχει τιμηθεί με το Α’ Πανελλήνιο Βραβείο Ποιήσεως της Ε.Ν.Ε.Λ. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.) ως εκπρόσωπος του Σ.Ε.Η από το 1984 έως το 1988. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (Ε.Ε.Σ.), και διδάσκει από το 1987 έως Υποκριτική, Αγωγή Λόγου και Αναπνοή σε κεντρικά και περιφερειακά σεμινάρια των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, σε Δραματικές Σχολές, σε σχολές δημοσιογραφίας κ.α. και αρθρογραφεί τακτικά στο sotiristsongas.blogspot.gr

“Το τέρας και εγώ”

Σωτήρης Τσόγκας: “Η Κάθαρση”…

Η Μαρία Μαρκέτου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε απ’ τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1971. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ από την παιδική της ηλικία ασχολήθηκε με τον κλασσικό χορό και τη μουσική.

Σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο και ολοκλήρωσε με Άριστα παμψηφεί και διακρίσεις τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο των Τεχνών του Βερολίνου. Πραγματοποίησε πολυάριθμες εμφανίσεις στις Όπερες Παρισιού και Λυών, στην Αίθουσα Φιλαρμονικής του Βερολίνου, σε Βιέννη, Βρυξέλλες, Νυρεμβέργη, Μπιλμπάο, Ιένα, Βελιγράδι, καθώς και στα φεστιβάλ Ζάλτσμπουργκ και Βερολίνου. Είναι μεσόφωνος, σολίστ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και έχει συμπράξει με όλες τις ελληνικές ορχήστρες, με επανειλημμένες εμφανίσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και στο ΜΜΑ. Το 2010 κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή “Απόβροχο Φθινοπώρου” (Ζαχαρόπουλος) και το 2012 τη νουβέλα “Λιτανεία για μια φεγγαραχτίδα” (Ζαχαρόπουλος).