Η Δήμητρα Μάτου γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και αποφοίτησε το 1943. Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.

Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.

Απεβίωσε στις 23 Οκτωβρίου 2023, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει τα 100 της χρόνια.

“Έφυγε” η Δήμητρα Μάτου…

Η τάξη του 1943 από την Δήμητρα Μάτου…

Ο Γεώργιος-Ηρακλής Κορφιάτηςγεννήθηκε στην Αθήνα.Φοίτησε στη πρώτη μεταπολεμική γενιά της «Γερμανικής Σχολής Αθηνών» το διάστημα 1955 – 1961.Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. από το 1962 ως το 1967.

Το διάστημα 1967 – 1969 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχα-γός του Μηχανικού.Εργάσθηκε ως φοιτητής στα Αρχιτεκτονικά Γραφεία «Σπ. Μπονάνου» και «Τάκη Ζενέτου» στην Αθήνα, στην “Candilis-Josic-Woods” στο Παρίσι, στη “Bundesbaudirektion Berlin” (Δ/νση Οικοδομικών Έργων Βερολίνου) και στο «Statplanungsamt Krefeld” (Πολεοδομική Υπηρεσία Κρέφελντ).

Από το 1969 εργάστηκε ως Ελεύθερος Επαγγελματίας Μελετητής αρχικά στη Σάμο και κατόπιν στην Αθήνα.

Κατά την διάρκεια την επαγγελματικής του διαδρομής τον απασχόλησαν πολλά είδη κτη¬ρίων, τα οποία μελέτησε, επέβλεψε πάντοτε τη κατασκευή τους και συχνά ασχολήθηκε και με την εσωτερική κι εξωτερική διακόσμησή τους. Το μεγαλύτερο μέρος των μελετών με το οποίο ασχολήθηκε αφορούσε Τουριστικά Καταλύματα μικρής, μεσαίας, άλλα και μεγάλης Δυναμικότητας.

Από το 2004 είναι συνταξιούχος.

Με το πρόπλασμα της καρέκλας του Τάκη Ζενέτου

Ο Γιώργος Κορφιάτης για τον Τάκη Ζενέτο…

Ο Τάκης Ζενέτος στην Βιβλιοθήκη…

“Ξανασυναντιόμαστε” είναι ένας όρος που παραπέμπει στα reunions, στα Klassentreffen, δηλαδή τις συναντήσεις μεταξύ συμμαθητών της ίδιας τάξης.

Εδώ, στην ενότητα “Ξανασυναντιόμαστε” έχουμε κάτι πιό γενικό. Έχουμε τις συναντήσεις όλων των τάξεων ταυτόχρονα, είτε με αφορμή τα Χριστούγεννα, είτε τις επετείους της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, είτε κάτι άλλο.

Πρόσφατα, το 2024 η Γερμανική Σχολή Αθηνών και ο Σύλλογος Αποφοίτων αποφάσισαν να συνδιοργανώσουν κάτι μεγάλο, κάτι για πρώτη φορά. Μία συνάντηση / δεξίωση / Gala για όλους τους απόφοιτους / μαθητές, όλων των τάξεων. Και να ξεκαθαρίσουμε, ότι για τον Σύλλογο Αποφοίτων ισχύει το “μια φορά μαθητής, για πάντα απόφοιτος”.

Στην ενότητα αυτή θα δείτε όλες τις εκδηλώσεις που απευθύνονται στους αποφοίτους, ενώ τις άλλες, όπως το Oktoberfest, που απαευθύνονται σε όλους (μαθητές, αποφοίτους, καθηγητές κτλ) θα τις αναζητήσετε σε άλλες ενότητες.

Οπότε, τις συναντήσεις με αφορμή την αποφοίτηση πριν από 10, 20, 25, 30 και 50 χρόνια θα τις βρείτε στις αντίστοιχες χρονιές αποφοίτησης στην ενότητα “Klassenzimmer”

Υπάρχουν παρέες από τα σχολικά χρόνια που βρίσκονται, που μιλάνε κάθε μέρα. Μιά τέτοια παρέα είναι η απόφοιτοι του ’42, που είναι (ήταν) σε μία διαρκή επαφή, και βρίσκονται όποτε μπορούν. Μιά άλλη παρέα είναι η Gruppe 61, οι απόφοιτοι της τάξης του 1961, η τάξη του ’63 και του ’64, πολλοί απόφοιτοι του ’73 καί άλλοι. Ειδικά αυτές οι πρώτες τάξεις της δεκαετίας του ’60, οι πρώτες χρονιές των αποφοίτων της Σχολής μετά το άνοιγμά της το 1956, έχουν να πουν πολλά, που δεν γνωρίζουν οι νεώτεροι, και οι συναντήσεις τους είναι ταυτόχρονα και “διαλέξεις ιστορίας”.

Φωτογραφικό υλικό από όσα Reunions έχουν πραγματοποιηθεί θα βρείτε στην ενότητα Klassenzimmer

Η Σιμόνη-Χαρά Σεαΐγ, γεννήθηκε στο Παρίσι και αποφοίτησε από Σχολή το 1966. Σπούδασε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Έλαβε το Δίπλωμα με Α’ Βραβείο και Αριστείο Εξαιρετικής Ιδιοφυΐας το 1966. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής του Μονάχου (Τάξη Maria Landes – Hindemith) και στην Ακαδημία της Βιέννης (Τάξη Dieter Weber). Παρακολούθησε Μaster class με την Ilona Kabos, Gina Bachauer κ.α. Παράλληλα είναι απόφοιτος της Θιβετανικής γλώσσας από το τμήμα Ανατολικών Γλωσσών της Σορβόννης στο Παρίσι.

Το 1976 έγινε Καθηγήτρια Πιάνου και το 1982 ανέλαβε την Γενική Διεύθυνση του Εθνικού Ωδείου. Δίδαξε επίσης στην Εcole Normale de Musique στο Παρίσι, ενώ συμμετέχει τακτικά σε εθνικές και διεθνείς επιτροπές διαγωνισμών μουσικής.

Παράλληλα με τη μουσική ασχολήθηκε με την φιλοσοφία, συγγραφή και μετάφραση. Έχει την ευθύνη διοργάνωσης και επίβλεψης ενός σημαντικού αριθμού πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 1997 είναι Πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του “Φεστιβάλ Μανώλης Καλομοίρης” στην Σάμο κάνοντας έτσι πραγματικότητα ένα από τα σημαντικά οράματα του παππού της.

Έχουν εκδοθεί μεταφράσεις της από τα θιβετανικά και τα αγγλικά σε θέματα φιλοσοφικού περιεχομένου. Έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις στον έντυπο και περιοδικό τύπο.

Είναι επίτιμος Πρόεδρος του Συλλόγου “Μανώλης Καλομοίρης”, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Ωδείου και μέλος πολλών πολιτιστικών συλλόγων και εταιρειών.

Χαρά Καλομοίρη: «Οι επιρροές του παππού μου ήταν ο Βενιζέλος, ο Παλαμάς και ο Βάγκνερ»

Επάνω: η Ρόμυ Σνάιντερ στην αυλή της Μετσόβου το 1957 και στο κέντρο της ο Karl Heinz Böhm, συμπρωταγωνιστής της στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και λίγο πιό αριστερά με τα σκούρα γυαλιά η μητέρα της, Magda Schneider. Στην κορυφή της φωτογραφίας στο μέσον διακρίνεται ο Γυμνασιάρχης Γεώργιος Δημητράκος με μαύρα γυαλιά.

Αριστερά: Magda Schneider, Romy Schneider, Karl Heinz Böhm και ο διευθυντής της Σχολής Helmut Flume.

κάτω: η Αυλή ανάμεσα στα δύο κτίρια της Μετσόβου και της Πατησίων

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014	Επίσημη ανακοίνωση του Δήμου Αμαρουσίου

Η οδός “Ζηρίδη” μετονομάστηκε σε οδό “Γερμανικής Σχολής Αθηνών“. Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014 ένα συνεργείο του Δήμου Αμαρουσίου αντικατέστησε τις “μπλέ” πινακίδες με την παλαιά ονομασία της οδού με νέες, κόκκινες με τη νέα ονομασία. Ο Δήμαρχος Αμαρουσίου Γιώργος Πατούλης  ανταποκρίθηκε σε ένα αίτημα της Γερμανικής Σχολής και του Συλλόγου Αποφοίτων περί της αλλαγής της ονομασίας.

Η επιστολή που εστάλη στον δήμαρχο Αμαρουσίου με την ευκαιρία της διοργάνωσης της “Πρώτης Ημέρας Ευκαιριών Εργασίας”, που διοργανώθηκε στη Σχολή το 2013 και όπου ο Γιώργος Πατούλης, με την διπλή του ιδιότητα ως Δήμαρχος Αμαρουσίου και Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου έλαβε το διπλό αίτημα της “συμμετοχής στην εκδήλωση” και της “αλλαγής της ονομασίας”.

Η απόφαση περί της αλλαγής της ονομασίας του δρόμου εγκρίθηκε από το ΔΣ και στο site του Δήμου αναρτήθηκε η επιστολή μας.

Επάνω: Δεξιά: η Διευθύντρια Γυμνασίου Αγγελική Κανελλακοπούλου, η Υπεύθυνη Επικοινωνίας Χαρούλα Αντωνοπούλου, ο Διευθυντής της Σχολής Thomas Fischer και ο Διευθυντής Λυκείου Βασίλης Τόλιας
	Johannes Müller και Βασίλης Καραγεωργίου
πρίν	μετά

Ο Δημήτρης Ψαρράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1971. Είναι δημοσιογράφος, μέλος της ερευνητικής ομάδας “Ιός”. Συμμετείχε στην δημιουργία του περιοδικού “Σχολιαστής” που πρωτοκυκλοφόρησε την Πρωταπριλιά του 1983 και εξέδωσε 87 τέυχη μέχρι το 1990. Εργάστηκε στην “Ελευθεροτυπία”, από το 1990 μέχρι τον Ιούνιο του 2012. Έκτοτε εργάζεται στην “Εφημερίδα των Συντακτών”. Έχει δημοσιεύσει τις μελέτες “Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη. Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς”, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2010, “Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής. Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας”, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2012, “Το μπεστ σέλερ του μίσους. Τα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’ στην Ελλάδα, 1920-2013”, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2013.

Όσα δεν είπα…

Ο Αρχηγός…

Ο Αλεξάντερ Μαμάτης αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Πρωταγωνίστησε καθ’ ον χρόνο ήταν μαθητής στην ασπρόμαυρη, μεγάλου μήκους ταινία “Eroica” του Μιχάλη Κακογιάννη, που αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Κοσμά Πολίτη και εκτυλίσσεται στην Αίγινα. Η ταινία γυρίστηκε το 1960, εμφανίστηκε το 1961 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και πήρε βραβείο σκηνοθεσίας, διάκριση στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ διεθνώς κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Our Last Spring“. Το {noembedvideo}video είναι διαθέσιμο από την προβολή της ταινίας στην ΕΡΤ.

Δύο χρόνια μετά, το 1962 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Τα χέρια” του Ελληνοαμερικανού Τζων Κόντες που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 12th Berlin International Film Festival (22/6-3/7/1962) και τρεις μήνες αργότερα (17-23/9/1962) στην τρίτη Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου, όπως αποκαλείτο ακόμη τότε το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη.

Το χαστούκι του Μιχάλη Κακογιάννη στον Αλέξανδρο Μαμάτη…

Ο Νίκος Παπαϊωάννου αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963 και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1970. Το 1979 πήρε την ειδικότητα του στην Ορθοπαιδική Χειρουργική και Τραυματολογία από την Α΄ Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική στο Νοσοκομείο ΚΑΤ και το 1981 έκανε διετή μετεκπαίδευση στην Ορθοπαιδική Κλινική του Πανεπιστημίου του Δυτικού Βερολίνου και στο Νοσοκομείο ENDOKLINIK του Αμβούργου. Το 1983 ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ως ειδικευμένος Ορθοπαιδικός, υπηρέτησε στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο ως Επιμελητής Α΄ έως το 1989. Από το 1989 μέχρι το 2006 ανήκε στο ΔΕΠ της Ορθοπαιδικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών , ενώ από το 2006 στο ΔΕΠ του Εργαστηρίου Ερευνας Μυοσκελετικών Παθήσεων, του οποίου την διεύθυνση ανέλαβε από τον Ιούλιο του 2008.

Είναι μέλος σε 9 επιστημονικές Εταιρείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μέλος Εκδοτικής Επιτροπής σε 3 επιστημονικά περιοδικά, Πρόεδρος (2009) του τμήματος Ορθοπαιδικής Ερευνας της ΕΕΧΟΤ και Πρόεδρος (2008-2010) της Ελληνικής Εταιρείας Βιοϋλικών.

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.

Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά (LLM) στο University College του Λονδίνου.

‘Ασκησε την δικηγορία από το 1976 ως το 1992, συμβάλλοντας παράλληλα ως συντάκτης στο περιοδικό “Βιομηχανική Επιθεώρησις”, το παλαιότερο του είδους του, δίπλα στον ιδρυτή του περιοδικού (1934), Σπύρο Βοβολίνη. Από το 1990 έχει την θέση της Εκδότριας και Διευθύντριας των Εκδόσεων Κέρκυρα – economia Publishing, που εκδίδει την “Οικονομική Επιθεώρηση”, που αποτελεί ιστορική συνέχεια του περιοδικού “Βιομηχανική Επιθεώρησις”, τη σειρά ειδικών αγγλικών εκδόσεων “Business File” και το αρχείο του Κωνσταντίνου Βοβολίνη.

Το 1994 θεσμοθέτησε τον ετήσιο Φοιτητικό Διαγωνισμό economia, που υποστηρίζεται από το Γραφείο της Ευρωπαϊκής Αντιπροσωπείας στην Ελλάδα.

Το 2005 άνοιξε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο / portal “economia.gr” με αναλύσεις με θέματα για οικονομία, την πολιτική, τις τράπεζες, τη ναυτιλία και την επικαιρότητα.

Παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Θανάση Λασκαρίδη, επίσης απόφοιτο και απέκτησε μαζί του πέντε παιδιά. Είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστηρικτών του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών) από τον Οκτώβριο 2013 και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του European Business Press. Στο παρελθόν έχει διατελέσει πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής της Unesco για την αναστήλωση του θεάτρου Bolshoi στη Μόσχα.

Το 1994 προχώρησε στην ίδρυση του Αρχείου Βοβολίνη το οποίο σήμερα θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές πηγές της οικονομικής αλλά και συνολικά της Ελληνικής ιστορίας. Το περιεχόμενο του αρχείου καθρεπτίζει εποχή περίπου 150 χρόνων, παρακολουθώντας κι αναδεικνύοντας άγνωστες πτυχές της συγκροτήσεως της Ελλάδος ως κράτους. Την 1η Φεβρουαρίου 2012 το αρχείο δωρήθηκε στα Αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης και η σειρά Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν μεταφέρθηκε στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών, με σκοπό την αξιοποίηση του υλικού σε διεθνές επίπεδο. Το Αρχείο του «Μ.Ε.Β.Λ.» θεωρείται από τις πιο σημαντικές πηγές βιογραφικών δεδομένων στον Ελλαδικό χώρο, ενώ το 2020, σημαντικό μέρος του αρχείου της οικογένειας Βοβολίνη και της “Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως” του Σπύρου Βοβολίνη, δωρήθηκε στο Αρχείο της Τράπεζας της Ελλαδος.

Παρουσίαση Ιστορικού Αρχείου Αδελφών Βοβολίνη…

Ο Τάσος Κυπριανίδης γεννήθηκε το 1952 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969. Είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός (Dipl. Ing.) και διδάκτωρ Φυσικός του Πανεπιστημίου RWTH Aachen Γερμανίας. Υπήρξε ερευνητής στο Ινστιτούτο CNRS της Γαλλίας, ειδικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και επιμελητής στο Πολυτεχνείο του Aachen Γερμανίας. Έχει εργαστεί ως σύμβουλος επιχειρήσεων και από το 1993 έως τις αρχές του 2015 ήταν στέλεχος της εταιρείας PLANET A.E. Οι τομείς ειδίκευσής του είναι ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη στρατηγικής, η οργάνωση, ο λειτουργικός ανασχεδιασμός και η βελτίωση της απόδοσης εταιρικών επιχειρησιακών λειτουργιών. Από τον Φεβρουάριο του 2015 είναι στέλεχος του Ομίλου Marfin Investment Group αναλαμβάνοντας και τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου του νοσοκομείου ΥΓΕΙΑ, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 ανέλαβε Σύμβουλος Διοίκησης στην Vivartia.

Από το 1982 ανήκει στη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού ΘΕΣΕΙΣ. Έχει μεταφράσει βιβλία γύρω από τον χώρο των μαθηματικών, της φυσικής και της οικονομίας, όπως: “Φιλοσοφία και νέα φυσική” του Jonathan Powers (2000, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), “Γαλιλαίος” του Stillman Drake (1999, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), “Η ισχύς των μαθηματικών” του Moshé Flato (1993, Κάτοπτρο), “Οι μαύρες τρύπες και ο θείος Αλβέρτος” του Russell Stannard (1992, Κάτοπτρο), “Οικονομική του δημόσιου τομέα” του Joseph E.Stiglitz (1992, Κριτική), “Το βέλος του χρόνου” του Peter Coveney (1991, Κάτοπτρο), “Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία” του Murray Bookchin (Εξάντας). ¨εχει συμμετοχή στο συλλογικό έργο: “Κοινωνική πολιτική και κοινωνικός διάλογος στην προοπτική της οικονομικής νομισματικής ένωσης και της Ευρώπης των πολιτών” (1995)

Γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1985. Σπούδασε στο ΕΚΠΑ Ιστορία και Αρχαιολογία (1985-1989) και έκανε διετείς μεταπτυχιακές σπουδές στην Κλασική Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (1989-1991). Έχει επίσης μεταπτυχιακό τίτλο στις Επιστήμες της Αγωγής (M.A.Ed.) και συγκεκριμένα στην “Εκπαιδευτική Ηγεσία” από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (2013-2015).

Εργάζεται από το 1991 στη ΓΣΑ ως φιλόλογος. Το 1998 έγινε Υποδιευθύντρια του Γυμνασίου της ΓΣΑ και το 2005 Διευθύντρια του Γυμνασίου της ΓΣΑ, θέση που κατέχει έως σήμερα. Από το 2015 είναι επίσης συντονίστρια της Μέσης Βαθμίδας σπουδών στη ΓΣΑ.

Διετέλεσε υπεύθυνη της ιστοσελίδας της ΓΣΑ, υπεύθυνη του Τομέα Νέων Ελληνικών στο γερμανικό τμήμα της ΓΣΑ, μέλος συγγραφικής ομάδας που ετοίμασε βιβλία για τη διδασκαλία των Νέων Ελληνικών ως δεύτερης και ως ξένης γλώσσας για παιδιά. Εισήγαγε το θεσμό του MUN στη ΓΣΑ και διοργάνωσε τα πρώτα DSAMUN. Από το 2014 είναι υπεύθυνη της Παιδαγωγικής Διαχείρισης Ποιότητας στο πλαίσιο της σχολικής βελτίωσης της ΓΣΑ. Έχει δυο παιδιά.

Δείτε τις αναφορές για την Αγγελική…

Η Μαργώ Περδίκη (Αρχοντάκη) είναι φιλόλογος-καθ.χορού-χορογράφος. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1975. Σπούδασε Βυζαντινή Φιλολογία στο Παν.Αθηνών και Κολωνίας Δ.Γερμανίας , καθώς και χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (Κ.Σ.Ο.Τ) και στη Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου (Royal Academy of Dance ).

Εργάστηκε ως φιλόλογος στη ΓΣΑ από το 1983 -2000. Ως καθηγήτρια χορού διδάσκει στη δική της Σχολή που ίδρυσε το 1987 και η οποία από το 2006 έχει αναγνωριστεί ως Επαγγελματικό Εκπαιδευτικό Κέντρο Χορευτικών Σπουδών (Approved Dance Centre R.A.D & I.S.T.D).

Ως χορογράφος συνεργάστηκε με γνωστούς παρουσιαστές (Ρ. Κορομηλά, Α. Μικρούτσικο, Ελ. Μελέτη κ.α.) σε τηλεοπτικά shows , θέατρα και χορευτικές ομάδες.

Το 2003 επί Δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη ιδρύει το ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ (ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ- ΓΚΑΖΙ), του οποίου διετέλεσε Καλλιτεχνική Δ/ρια έως το 2010 που σταματάει τη δράση του λόγω της οικονομικής κρίσης. Στα 8 χρόνια του Φεστιβάλ με τη συμβολή των πρεσβειών και τη σταθερή υποστήριξη του GOETHE INSTITUT προσκαλεί καταξιωμένες ομάδες από όλο τον κόσμο, διοργανώνει σεμινάρια, προβολές, ανταλλαγές νέων χορευτών και νεανικών σχημάτων και κατορθώνει να το οδηγήσει σε διεθνή αναγνωρισιμότητα στον καλλιτεχνικό χάρτη με εξαιρετικές κριτικές.

Σήμερα είναι Tutor και εξετάστρια επαγγελματικού επιπέδου των οργανισμών Royal Academy of Dance και Imperial Society of Dance.

Ο Νίκος Δοντάς γεννήθηκε στη Βόννη το 1963 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1980.Είναι διδάκτωρ μουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μουσικοκριτικός της εφημερίδας Η Καθημερινή. Υπήρξε υπεύθυνος του Τομέα Δραματολογίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (2006-2024), συνεργάτης του 29τομου εγκυκλοπαιδικού λεξικού Musik in Geschichte und Gegenwart (MGG), συνεργάτης με τους τομείς εκδόσεων των Μεγάρων Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, του Φεστιβάλ Αθηνών, έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και έχει δώσει πλήθος διαλέξεων και έχει συνεργαστεί με το Γ’ Πρόγραμμα της ΕΡΑ και τον Σκάι 100.4. Είναι συγγραφέας και επιμελητής αφιερωματικής έκδοσης για τα 80 χρόνια της ΕΛΣ (2020) και έχει συντάξει τα κείμενα της έκδοσης Εικόνες για την όπερας (Πατάκης 2021). Ως Αρχιτέκτων-Μηχανικός (ΕΜΠ, M.Sc. UCL, Λονδίνο) έχει εργαστεί στο έργο επέκτασης του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών. Ως Επιμελητής Αρχιτεκτονικών Σχεδίων και Οπτικής Απόδοσης του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού είναι συγγραφέας και επιστημονικός υπεύθυνος της έκδοσης για την ελληνιστική πόλη Πριήνη (ΙΜΕ 2001), η οποία μεταφράστηκε και εκδόθηκε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Χάρβαρντ (HUP 2005).

(περισσότερα…)

Η Bastienne Schmidt γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1961 στο Μόναχο και ήρθε στην Αθήνα το 1969 όπου έμεινε μέχρι το 1980, όταν τέλειωσε το γερμανικό τμήμα της Σχολής και ταυτόχρονα πήγε στο Μόναχο και σπούδασε εθνολογία. Στη συνέχεια εργάστηκε σε μια ψυχιατρική κλινική και ακολούθως σπούδασε ζωγραφική και φωτογραφία στην “Accademia di Belle Arti Pietro Vannucci” στην Περούτζια (Ιταλία). Το 1987 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε στο “International Center of Photography” ως βοηθός του Ralph Gibson. Από το 1989 εργάζεται ως ελεύθερη φωτορεπόρτερ για γερμανικές και αμερικάνικες εφημερίδες και περιοδικά. www.bastienneschmidt.com

Ο Σπυρίδων Σωτήριος Ραυτόπουλος αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Σπούδασε Αρχιτεκτονική και εξελέγη καθηγητής στην Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2012