montags 268 (32/2020)

Στις 6 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η Magda Bernau σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της. 
Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και μητέρα Ελληνίδα την Μαρία Λαγουδάκη. Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει όπως όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.
Η Magda εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Εταιρεία.

Ο Ευγένιος Σαντορίνι, απόφοιτος του 1940, γεννημένος στην Αθήνα το 1923, έγραψε ένα μοναδικό κείμενο περιγράφοντας την καθημερινή ζωή στην οδό Αραχώβης της περιόδου μέχρι τον Πόλεμο.
Είναι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1995 στο 9ο τεύχος του εξαιρετικού περιοδικού του Συλλόγου "Der Dörpfeldianer" και τα λεέι όλα: τα μαθήματα, που ξεκινούσαν στις 8.00 και πήγαιναν μέχρι τις 13.20, τα απογευματινά από τις 15.30 έως τις 17.50, τους καθηγητές, τους διευθυντές, τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, ακόμη και τα κουτσομπολιά. Ένα ημερολόγιο πραγματικό και το πιό σημαντικό: ξεκινά από το δημοτικό ιότι όταν πρωτο πήγε στην Σχολή ήταν έξι ετών.
Παρελαύνουν όλα τα ονόματα, των οποίων με πολύ κόπο συγκεντρώσαμε όλα αυτά τα χρόνια τα βιογραφικά τους και γίνονται αναφορές στην στις προσπάθειες του Χίτλερ να πάρει ριζικά μέτρα απομακρύνοντας άριστους Γερμανοεβραίους καθηγητές.

"Η προπολεμική Σχολή διέφερε πολύ σημαντικά από την σημερινή μεταπολεμική στο ότι ήταν ίδρυμα απολύτως ίδιο με τα εντόπια σχολεία της Γερμανίας, δηλ. ήταν σχολείο μονοκόμματο μέσα από την Γερμανία και βαλμένο χωρίς καμμία αλλαγή στην Αθήνα. Όλα τα μαθήματα εκτός ολίγων που γίνονταν στα ελληνικά, εδιδάσκοντο γερμανικά, ήτοι γερμανική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, βιολογία, μαθηματικά, φυσική, χημεία, μουσική, γυμναστική, χειροτεχνία, σχέδιο. Υποχρεωτική γλώσαα ήταν τα γερμανικά. Υπήρχε μάλιστα ειδική βαθμολογία για την αποκλειστική χρήση της γερμανικής (Deutschsprechen), ακόμη και στα διαλείμματα!. Ελληνικά εδιδάσκοντο μόνο τα αρχαία, νέα, ελληνική ιστορία, θρησκευτικά και στις δύο τελευταίες τάξειςψυχολογία, ηθική και λογική".

Αναφέρει τα ονόματα της Ρίτσας Αναστασιάδου, που τότε ήταν νεαρή φιλόλογος και ήρθε στο Μαρούσι, αλλά και της Maria Di Lernia:

...Αρχαία ελληνικά (Ηρόδοτο και Κύρου Ανάβαση) με την αγαπητή δίδα Ρίτσα και τότε Αναστασιάδου
...Γραμματέας του διευθυντού και ταμίας ήταν στα έτη 1934-38/39 η και μετέπειτα γνωστή και αγαπητή Maria Dilernia, που την διαδέχτηκε μέχρι τα χρόνια της κατοχής ο Herr Jedermann.

Λέει προς το τέλος του άρθρου του ο Genio:

"Τραγική τύχη είχαν τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού. Ο καθηγητής Brink, μετά την επιστροφή του από την Ελλάδα, αυτοκτόνησε στη Γερμανία για πολιτικούς λόγους. Μεταξύ των καθηγητών μας εξέχουσα θέση είχαν και οι εξής Γερμανοεβραίοι που απολύθηκαν το 1934: Η Dr Vohsen αναγκάστηκε να αρχίσει καινούργια ζωή στην Αγγλία. Ο Dr. Preibish άννθρωπος πραγματικά ευρωπαϊκής μορφώσεως και καρδιοπαθής, υπεβλήθη σε σωστή οδύσσεια, ώσπου να βρεί θέση σε Πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία. Ο Dr. Lichtenstein ταλαιπωρήθηκε παραδίνοντας ιδιαίτερα μαθήματα στην Καβάλα και στην Αθήνα. Όλοι αυτοί ζούσαν επί χρόνια απομωομένοι σαν ανεπιθύμητοι και ύποπτοι πρόσφυγες στη στενή και καχύποπτη τότε Ευρώπη με μιά βαλίτσα, χρήματα από τη μία μέρα στην άλλη και άγνωστο το αύριο.

και το άρθρο κλείνει αναφέροντας:

...στα Δεκεμβριανά βρήκε φρικτό θάνατο η Ευγενία Λύτρα και το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης. Αυτά όσα μας είναι γνωστά μέχρι το 1950. Σε όλους θα άξιζε να ζήσουν περισσότερο.

Όπως όλοι διαπιστώνουμε πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο άρθρο που καλύπτει μοναδικά την εικόνα της Γερμανικής. Διακρίνουμε και κάτι άλλο, την αγάπη του Santorini να παρακολουθήσει, να κρατήσει επαφή με τις ζωές των συμμαθητών και καθηγητών του. Πρέπει νομίζουμε να το διαβάσουμε πολλές φορές.

Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ (δείτε μερικά αφιερώματα στο τέλος του βιογραφικού για τον Παύλο Σαντορίνη).
Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.
Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.
Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.  
Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.
Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.
Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011.

Ο Αθανάσιος Χατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Έλαβε πτυχίο από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1972 και το πτυχίο του από τη Θεολογική Σχολή του ίδιου ιδρύματος το 1976. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Το 1984, έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με ειδίκευση στην Ελληνική Πατερική Παράδοση.
Έλαβε υποτροφία από την Ποντιφική Επιτροπή για την Ενότητα των Χριστιανών από το 1977 έως το 1980 και ήταν επιμελητής χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος από το 1983 έως το 1994.
Κατά την ίδια περίοδο, λαϊκός ων, δίδαξε Θρησκευτικα στην Γερμανική Σχολή από το 1983 έως το 1986 και μετά ξανά το 1988.
Διετέλεσε καθηγητής του Οικουμενικού Πανεπιστημίου του Μποσσύ κατά την περίοδο από το 1994 έως το 1997, του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Γενεύη, καθώς επίσης και επισκέπτης καθηγητής των Πανεπιστημίων της Γενεύης και του Φριβούργου από το 1997 έως το 2000. Από το 1993 έως το 1994, δίδαξε σε διάφορα ιδρύματα, όπως αυτό της Θεολογικής Ακαδημίας στην Αλβανία.
Τον Οκτώβριο του 2000, εξελέγη από την Ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου Αχαΐας και διορίσθηκε διευθυντής του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 5 Αυγούστου 2007 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ανύψωσε, τιμής ένεκεν, σε Μητροπολίτη Αχαΐας. 

Ο μουσικοκριτικός Νίκος Δοντάς (’80), υπεύθυνος του Τομέα Δραματολογίας της ΕΛΣ, υπογράφει τη γενική επιμέλεια της έκδοσης «80 χρόνια Εθνική Λυρική Σκηνή 1940 – 2020», τα κείμενα, την επιλογή του φωτογραφικού υλικού, τα επίμετρα, την έρευνα και την τεκμηρίωση.
Πρόκειται για την πρόσφατη κυκλοφορία μιας δίγλωσσης αφιερωματικής έκδοσης, όπου η Εθνική Λυρική Σκηνή τιμά την ιστορία των 80 της χρόνων.
Μέσα στις 664 σελίδες της έκδοσης, καταγράφεται με ιστορική ακρίβεια και λεπτομερή τεκμηρίωση η σπουδαία πορεία του μοναδικού ελληνικού λυρικού θεάτρου, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 έως σήμερα. Πάνω από 1.000 φωτογραφίες –και από αυτές πάνω από 300 σπάνιες ή και ανέκδοτες– δίνουν στον αναγνώστη μια αντιπροσωπευτική εικόνα της καλλιτεχνικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα μέσα στις οκτώ πρώτες δεκαετίες της ζωής της ΕΛΣ.
Στο ιδιαιτέρως διαφωτιστικό εισαγωγικό κείμενο του υπευθύνου της έκδοσης Νίκου Δοντά, με τίτλο 80 χρόνια, 500 τίτλοι, 3.000 παραστάσεις, συνοψίζεται η ιστορία του οργανισμού, μέσα από την ανάδειξη των σημαντικότερων στιγμών και των σπουδαιότερων επιτευγμάτων της ΕΛΣ. Ο Νίκος Δοντάς σημειώνει στον επίλογο του κειμένου:
«Οι σχεδόν 1.000 φωτογραφίες που βρίσκονται στις περίπου 600 σελίδες της έκδοσης αποτελούν μικρό φόρο τιμής στο σύνολο των ανθρώπων της ΕΛΣ. Προφανώς η κάλυψη δεν μπορεί να είναι εξαντλητική. Η επιλογή ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες των Αρχειακών Συλλογών της ΕΛΣ, η αποκατάσταση ορισμένων από αυτές, όπως επίσης η αναζήτηση φωτογραφιών σε άλλα αρχεία και ιδιωτικές συλλογές, είχε ως στόχο την κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη παρουσίαση της δημιουργικής πορείας του οργανισμού, ισότιμα στις πρώτες οκτώ δεκαετίες ζωής του».
Η προτεινόμενη τιμή πώλησης της έκδοσης είναι 62 ευρώ. Η πολυτελής έκδοση διατίθεται στα Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, στο SNFCC Shop και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Η έκδοση υλοποιήθηκε με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Περισσότερα...

Μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα των Γιάννη και Μαρίνας Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του εδώ και χρόνια επιτυχημένου συγγραφικού ζευγαριού που αποτελείται από τον απόφοιτό μας Γιάννη Γεωργακάκη και τη σύζυγό του Μαρίνα) με τίτλο “Στο κόκκινο και στο γαλάζιο“, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όλα εξελίσσονται στο Γαλαξίδι: είναι η τωρινή ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού, με την καθημερινότητά τους, με τις χαρές, τις διαφωνίες και τα γέλια, ενώ παράλληλα η θαλασσινή πολιτεία με το πλούσιο ναυτικό παρελθόν, ζωντανεύει μπρος στα μάτια μας, με τα περήφανα ιστιοφόρα στα μακρινά τους ταξίδια από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μασσαλία, τότε που θαλασσινό νερό κυλούσε στις φλέβες των ναυτικών. Περισσότερα...

Κυκλοφόρησε προσφάτως η «Ζωή στα ροζ»: η συγγραφέας Λένα Μερίκα μας χαρίζει ακόμη μια ωραία ιστορία μυστηρίου για εφήβους, με το γνωστό της χιουμοριστικό και ανάλαφρο στυλ, δεδομένου ότι η ίδια θεωρεί ότι δεν υπάρχει «σοβαρό» θέμα που να μην επιδέχεται προσέγγιση μέσα από μια λοξή, χιουμοριστική ματιά, και συχνά μέσω του χιούμορ εκφράζονται οι μεγαλύτερες αλήθειες. Στο βιβλίο το δαιμόνιο ντετεκτιβικό δίδυμο Μίλτος - Θεοδώρα ξαναχτυπά, εξιχνιάζοντας μια σκοτεινή υπόθεση. Εκδόσεις Κέδρος, ηλικία 13+. Πληροφορίες... 
Διαβάστε την κριτική της η Μαρίας Σούμπερτ «Είναι τα κορίτσια ροζ;»...

Μετά το ενθουσιώδες 3ήμερο της πρεμιέρας με 11.000 θεατές στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, η Λυσιστράτη του Εθνικού Θεάτρου συνεχίζεται μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου σε περιοδεία σε άλλα θέατρα, τα περισσότερα στην Αττική. Συμμετέχει η Βίκυ Βολιώτη στο ρόλο της Σπαρτιάτισσας Λαμπιτώς.
Αναλυτικά η περιοδεία:
- 9 Αυγούστου - Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
- 21 Αυγούστου - Ανοιχτό Θέατρο Ολυμπίας (Φλόκα)
- 26 Αυγούστου - Θερμοπύλες
- 29 Αυγούστου - Θέατρο Πέτρας
- 3 Σεπτεμβρίου - Παλαιό Ελαιουργείο, Παραλία Ελευσίνας
- 5 & 6 Σεπτεμβρίου – «Σχολείον της Αθήνας - Ειρήνη Παπά»
- 16 έως 27 Σεπτεμβρίου (Τετάρτη με Κυριακή) «Σχολείον της Αθήνας - Ειρήνη Παπά»
Περισσότερα...

Μια από τις τελευταίες δουλειές της δημοσιογράφου – επικοινωνιολόγου Δήμητρας Κουζή (’89), το πολύ καλό ντοκιμαντέρ “Liebe mit Hindernissen - Die Geschichte der Deutschen und Griechen”, μεταδόθηκε από το κανάλι ARTE στις 30 Ιουνίου και έχει ανέβει στο σχετικό site. Η ταινία έχει ως θέμα την ιστορία της αγάπης μετ’ εμποδίων Γερμανών και Ελλήνων (γιατί Γερμανοί και Έλληνες αγαπούν και μισούν ο ένας τον άλλον;) και προέκυψε από τη συνεργασία της Δήμητρας Κουζή ως co-author με τον επίσης συγγραφέα, και σκηνοθέτη της ταινίας, Ingo Helm. Θα είναι διαθέσιμη μέχρι τις 27/09/2020...

Η Ρόδος φιλοξενεί το 1o Canto Human Voice Festival που θα διεξαχθεί μεταξύ 5 – 12 Σεπτεμβρίου 2020. 
Η συνιδρύτρια του Φεστιβάλ και πρόεδρος του World Human Forum, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, αναφέρει πως
«σήμερα, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύει ο πλανήτης, ο ρόλος του πολιτισμού και της τέχνης είναι ακόμη πιο σημαντικός για την ευαισθητοποίηση γύρω από τα θέματα περιβάλλοντος και την προώθηση των 17 στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Το Canto Human Voice Festival είναι μια γιορτή με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη φωνή του, και μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπη διοργάνωση και για άλλα φεστιβάλ της Μεσογείου. Προτείνει τις Τέχνες ως μέσο για την αυτοβελτίωση και τη βιωσιμότητα, προβάλλοντας μία διαφορετική μορφή ανάπτυξης για την περιφέρεια του Νοτιοανατολικού Αιγαίου αλλά και της χώρας.»
Συνδιοργανωτές του Canto Human Voice Festival είναι το Υπουργείο Πολιτισμού- Εφορεία Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και ο Δήμος Ρόδου μέσω του ΔΟΠΑΡ. Στρατηγικός Συνεργάτης της διοργάνωσης είναι το Προξενείο της Γαλλίας στη Ρόδο, ενώ το Φεστιβάλ τελεί υπό την Αιγίδα του ΕΟΤ. Η AEGEAN είναι ο επίσημος αερομεταφορέας του 1ου Canto Human Voice Festival.
Ο Στάθης Μητρόπουλος έχει σχεδιάσει την εικαστική ταυτότητα του 1ου Canto Human Voice Festival. Ο Στεφάν Ταλνώ έχει σκηνοθετήσει το τρέιλερ.

To Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου που οργανώνει η απόφοιτός μας Λητώ Ντάκου, φέτος θα έχει ως θέμα το Συγχρονισμό και θα πραγματοποιηθεί στη Γερμανία και στην Ελλάδα. 

Φέτος, το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μύβου θα είναι ξεχωριστό! Για την οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ οι περιορισμοί της πρωτόγνωρης συγκυρίας που διανύουμε λειτούργησαν ως πρόκληση. Και έτσι, έρχεται να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα διαφορετικό από των προηγούμενων ετών, που όμως καταδεικνύει περισσότερο από ποτέ το διεθνή του χαρακτήρα, τους στενούς δεσμούς που έχει αναπτύξει με τους σημαντικότερους σολίστες της εποχής μας, τη σημαντική θέση που έχει δίπλα στα σημαντικότερα φεστιβάλ κλασικής μουσικής της Ευρώπης αλλά και στην κοινωνία της Λέσβου.

Δείτε τις αγγελίες στην ενότητα "Ανακοινώσεις / Προσφέρουν Εργασία...