Ηλέκτρα Αποστόλου (30*) (1912-1944)

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1930.

Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στο Μαθητολόγιο του 1926-27 στην Β' τάξη σε ηλικία 15 και του 1927-28 στη Γ' τάξη σε ηλικία 16 ετών. Στο ίδιο μαθητολόγιο εμφανίζονται αλλά σε μικρότερες τάξεις ο Γεώργιος Ράλλης, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, η Ελένη Παπαδάκη κ.α.
Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας - Θράκης.
Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που το 1943 πέθανε από πείνα στην Ακροναυπλία. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.
Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Στην Αντιστασιακή οργάνωση Λεύτερη Νέα, η Ηλέκτρα Αποστόλου προσπαθούσε να περάσει την νοοτροπία ότι η γυναίκα θα απελευθερωθεί με την ενεργή συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες. Προσπαθούσε να πείθει τις γυναίκες μέλη της οργάνωσης να παίρνουν το λόγο, γενικά να πράττουν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.
Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν και η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας. Η γνωστή στιχομυθία που πήρε μέρος κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια - Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας.

Αλφρέδος Λούβαρις (39) (1921-1944;)

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β' Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι (1887 - 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:
Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.
Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη....
Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι...

Πλάτων Μ. Παντελούρης (40) (1922-1972)

Ο Πλάτων Παντελούρης γεννήθηκε το 1922 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1939/1940. Ως νεαρός φοιτητής της Φυσικομαθηματικής στην Αθήνα εντάχθηκε στην ΕΟΝ και κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο διέσχισε το μέτωπο και έφθασε με την ομάδα του μέχρι το Αργυρόκαστρο προκειμένου να προσφέρουν βοήθεια στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό της Β. Ηπείρου.
Την περίοδο της κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και μετείχε στην αντίσταση. Όπως αναφέρει η σειρά ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ1 « Το χρονικό της εθνικής αντίστασης» (που προβλήθηκε στις 24/11/1987), ο Πλάτων ήταν επικεφαλής της «πρώτης πράξης αντίστασης» στην Αθήνα. Την ημέρα της εισόδου των κατοχικών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα, τοποθέτησε με την ομάδα του καρφιά στα λάστιχα των αυτοκινήτων μηχανοκίνητης ομάδας Γερμανών που είχε στρατοπεδεύσει στο 26ο Δημοτικό Σχολείο στη Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη.
Ένα χρόνο αργότερα, διέφυγε στο Κάιρο και μέχρι το τέλος του πολέμου εργάστηκε σε βρετανικά στρατόπεδα Ελλήνων προσφύγων στην Κένυα, και την Τανζανία. Αρχές του 1946 επέστρεψε στην Ελλάδα και μετείχε ως διερμηνέας στην Ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ που ερευνούσε τις καταγγελίες για διώξεις ανθρώπων της αριστεράς. Με το αιτιολογικό ότι επηρέασε την επιτροπή υπέρ της αριστεράς, η ελληνική κυβέρνηση τον απέλασε το 1948 «ως ανεπιθύμητο αλλοδαπό» ( ο Πλάτων είχε βρετανική υπηκοότητα λόγω του Κυπρίου πατέρα). Εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Μ. Βρετανία και σπούδασε ηλεκτρολόγος/μηχανολόγος με εξειδίκευση σε μεγάλα έργα υποδομών (μεταξύ των άλλων εργάστηκε στην κατασκευή του φράγματος του Ασουάν στην Αίγυπτο και στην ηλεκτροκίνηση μεγάλων ορυχείων στη Μ. Βρετανία).
Την περίοδο της δικτατορίας υπήρξε δραστήριο στέλεχος του ΠΑΜ και της αντιδικτατορικής επιτροπής Λονδίνου. Πέθανε το 1972 σε ηλικία 50 χρονών στο Λονδίνο χωρίς να του επιτραπεί, παρά τις συνεχείς αιτήσεις του, να επανέλθει στην Ελλάδα. Ο Πλάτων Παντελούρης είναι ετεροθαλής αδελφός του Παντελή Μ. Παντελούρη, ιδρυτή και πρώτου προέδρου του Συλλόγου Αποφοίτων μετά τον πόλεμο.

Magda Bernau (42) (1925-2020)

H Μάγκντα Μπέρναου γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1942. Εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Σχολή.
Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου το 2014. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και Ελληνίδα μητέρα την Μαρία Λαγουδάκη. Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει, όπως και όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.
Στις 6 Ιουνίου 2020, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της. 

Ρούλα Συράκη (42*)

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο "Βυζάντιο" της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.
Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε. Έκτοτε μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Αλεξάνδρα Σίμου (42) (1924-2005)

Η Αλεξάνδρα Σίμου γεννήθηκε στο Βερολίνο. Ο πατέρας της ήταν Μορφωτικός Ακόλουθος στην Πρεσβεία στο Βερολίνο και με τα γεγονότα του Πολέμου αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα και η Αλεξάνδρα πήγε στην Αραχώβης. Αποφοίτησε από την Σχολή το 1942.
Παντρεύτηκε τον Ευτύχιο Αλεξανδράκη, έμπορο, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Κατερίνα Αλεξανδράκη, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1977.
Απεβίωσε το 2005.

Γιώργος Ιωαννίδης (63) (1945-2007)

Ο Γιώργος Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1945, μπήκε στη Σχολή το 1957 και αποφοίτησε το 1963. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός και ασχολήθηκε με τον τομέα των κατασκευών και αργότερα στη δεκαετία του '90 με τις ασφάλειες.

Ασχολήθηκε με τα κοινά του Συλλόγου από νωρίς. Ήταν ο τελευταίος πρόεδρος πριν από τη
«σιγή» της δικτατορίας (1973) και παρών από την «αφύπνιση» του Συλλόγου το 1982 αρχικά ως αναπληρωματικό μέλος, και παραιτηθέντος του Στέλιου Χατζηπαναγιώτου ως κανονικό, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος για δύο διετίες (1984-1988).

Το 1990 τέθηκε επικεφαλής της κίνησης των νεότερων αποφοίτων για ένα πιό σύγχρονο σύλλογο και ήταν ο πρώτος πρόεδρος της «νέας εποχής» για δύο διετίες (1990-1994) και αντιπρόεδρος για τις δύο επόμενες διετίες. Ουσιαστικά χάρις σ'αυτόν οργανώθηκε ο Σϋλλογος σε σύγχρονα πρότυπα. Η αναβίωση του επίσημου χορού, η έκδοση του Doerpfeldianer, οι εκδρομές, η αλλαγή του καταστατικού, η μηχανοργάνωση και πολλά άλλα.

Πέθανε τον Απρίλιο του 2007 σε ηλικία 63 ετών.

Ελένη Καλλιγά (63)

Η Ελένη Μαΐλλη γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στο ΑΤΙ (Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο) και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι στην École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs και στην École Estienne ειδικευόμενη στην Εικονογράφηση Βιβλίου. Κόρη του δικηγόρου αλλά και φωτογράφου Γιάννη Μαΐλλη και αδελφή του Μιχάλη Μαΐλλη, Προέδρου του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, ίδρυσε το 1981 τη Γκαλερί Σκουφά στην Αθήνα, όπου φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και γλυπτικής, όπως αυτήν της Νάτας Μελά, μιάς άλλης αποφοίτου με τίτλο "τα χάρτινα" τον Δεκέμβριο του 2012. Παράλληλα δε στον ίδιο χώρο έχει δημιουργήσει ένα Art Shop με μικρά αντικείμενα τέχνης από νέους αλλά και παλαιότερους, Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Στις 25 Ιουλίου 2014 εγκαινίασε στη Μύκονο μία ομαδική έκθεση με τους συνεργάτες της Γκαλερί Σκουφά. 

Έφυγε η Άννα Μαΐλλη...

Διομήδης Διαλυνάς (64)

Ντόλλυ Κόγκου (66) (1947-2018)

Η Μαρία-Ούρσουλα (Ντόλλυ) Beckmann-Κόγκου γεννήθηκε στις 03 Νοεμβρίου 1947 στην Αθήνα και έλαβε στοιχειώδη και εγκύκλιο παιδεία στην Αθήνα και το Garmisch-Partenkirchen. Το 1966 πήρε απολυτήριο του εξαταξίου Γυμνασίου από το Ελληνικό Τμήμα Κλασσικής Κατευθύνσεως της Γερμανικής Σχολής στην Αθήνα. Από το 1966 έως το1973 σπόυδασε Νομικά, Πολιτικές Επιστήμες και Γερμανική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έλαβε άδεια δικηγορίας. Από το 1973 έως το1980 ασχολήθηκε με την μαχόμενη δικηγορία και ειδικώτερα με το Ποινικό Δίκαιο.
Το 1976 παντρευτηκε σε πρώτο γάμο τον οικονομολόγο, επιχειρηματία Ι. Μηλιώνη και χώρισε το 1980 και την ίδια χρονιά ανεχώρησε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο αρχικά στη Βόννη και αργότερα στό Μόναχο Γερμανίας, όπου και παρέμεινε επί 27 συναπτά έτη ασκώντας την μαχόμενη δικηγορία σε Αθήνα και Μόναχο.
Είναι κάτοχος του Großes Deutsches Sprachdiplom του Ινστιτούτου Goethe Μονάχου, κατέχει άδεια διερμηνείας και μετάφρασης στό Κρατίδιο της Βαυαρίας, για την ελληνική γλώσσα, διορισμένη στο Πρωτοδικείο του Μονάχου. Το 1990 παραιτήθηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών λόγω ασυμβιβάστου και ανέλαβε ως Προϊσταμένη εκ προσωπικοτήτων την διεύθυνση του Γραφείου του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού Μονάχου, με υπευθυνότητα για τα κρατίδια Βαυαρίας και Βάδης Βυρττεμβέργης (20 εκ. κάτοικοι) μέχρι το 1996, όπου και απελύθη εκ πολιτικών λόγων. Από του 1996 επαναδιορίστηκε Δικηγόρος στην Αθήνα, απ΄όπου και συνταξιοδοτήθηκε το έτος 2007.
Ησχολήθη με ιδιαίτερη αφοσίωση και αυταπάρνηση και συνεισέφερε αποτελεσματικά στην διάδοση της γερμανικής παιδείας και του πολιτισμού και περαιτέρω στην σύσφιξη, εμβάθυνση και εδραίωση των ελληνογερμανικών σχέσεων, μεταξύ άλλων με την αδελφοποίηση της πόλεως του Ναυπλίου με την πόλη του Ottobrunn, Μονάχου Βαυαρίας, λόγω της υπάρξεως εκεί του ενός εκ των δύο Μουσείων στο γερμανικό χώρο, που συνδέονται άμεσα με την Ελλάδα (Μουσείο του βασιλέως Όθωνα της Ελλάδος της Κοινότητος Ottobrunn/Μονάχου, Κρατιδίου Βαυαρίας, (Διευθυντής, Καθηγητής Jan-Diether Murken) καθώς και με την αδελφοποίηση της πόλεως των Μυκηνών με την κωμόπολη Ankershagen του Κρατιδίου Μεκλεμβούργου-Πομμερανίας γενέτειρας του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν λόγω της υπάρξεως εκεί και του δευτέρου μοναδικού συνδεομένου Μουσείου με την Ελλάδα, στην Γερμανία (Heinrich Schliemann Museum, Ankershagen/Mecklenburg-Vorpommern (Διευθυντής, Dr. Reinhard Witte).
Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με τον πρώην καθηγητή της και πρώην Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Helmut Beckmann και ζούν τα τελευταία δέκα χρόνια εναλλακτικά στο Μόναχο, το Λουγκάνο και την Βουλιαγμένη Αττικής.
Απεβίωσε στις 7 Απριλίου 2018 στο Μόναχο.

Το βιογραφικό της Ντόλλυς Κόγκου...

"Έφυγε" η Ντόλλυ Κόγκου...

Έφυγε ο Helmut Beckmann...

Κώστας Καναβαριώτης

.

Μίλτος Καρατζάς (69)

Κατερίνα Βατσέλλα (70)

Katerina Vatsella wurde 1952 in Athen geboren und absolvierte die DSA im Jahr 1970. Nach dem Abschluss der Vakaló-Schule für Gestaltung in Athen, studierte sie von 1973 bis 1981 Kunstgeschichte, Archäologie und Kirchengeschichte an der Universität Zürich. Nach einer sechsjährigen Tätigkeit als Assistentin am Kunstgeschichtlichen Seminar der Universität Zürich wurde sie von 1986 bis Ende 1989 leitende Kuratorin des "Jacobs Suchard Museum zur Kulturgeschichte des Kaffees" in Zürich. 1990 zog sie nach Bremen, wo sie seither mit ihrem „Büro für Kunstprojekte" freiberuflich als Ausstellungskuratorin, Dozentin, Publizistin und seit 2015 auch als Verlegerin tätig ist. 1996 promovierte sie an der Universität Bremen über die Entwicklungsgeschichte des Multiple (Edition MAT: Die Entstehung einer Kunstform. Daniel Spoerri, Karl Gerstner und das Multiple, Hauschild Verlag, Bremen 1998). Von Juli 1999 bis September 2000 war sie, parallel zu anderen Projekten, kommissarische Direktorin der Kunstsammlungen Böttcherstraße in Bremen. Seit 2003 ist sie Kuratorin des Bremer Kunststipendiums für Künstler aus Partnerstädten Bremens. Seit 1990 für viele Museen und Institutionen sowie für Unternehmen tätig. Lehraufträge an der Universität Bremen und der Hochschule für Künste Bremen, zahlreiche Ausstellungen und Publikationen zu kunst-, kultur- und designgeschichtlichen Themen, u. a. m.

Korinna Pilafidis-Williams (78d)

Korinna has been practising Iyengar yoga since 1983 and started teaching at the Institute in 1995. She is a Junior Intermediate teacher and is especially interested in remedial yoga as well as teaching children and teenagers. She visits the Institute in Pune regularly. After having held the teaching portfolio as one of the Institute’s trustees for many years, she is currently the editor of Dipika, the Institute’s magazine.

Γιώργος Γεωργακόπουλος (82)

Ο Γιώργος Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών [1976-82]. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών HBK Braunschweig [1983-89]. Μεταπτυχιακές σπουδές Meisterschueler στη ίδια σχολή, [1989-90].
Διαμένει στο Παρίσι 1990-91. Το 1991 ξεκινά μεταπτυχιακές σπουδές Magister Artium. Το 1991-94 συν διοργανώνει τις εκθέσεις Weihnachtsausstellung στην Zentrale Kunst Gallery στο
Αμβούργο. Το 1995 συν-ιδρύει την CHEAPART στην Αθήνα που διευθύνει μέχρι σήμερα. Το 2009 συν-ιδρύει στην Αθήνα τον καλλιτεχνικό οργανισμό The Art Foundation [TAF]. Το 2011 συν-ιδρύει το CAMP! Contemporory Art Meeting Point στην Αθήνα. 2007-σήμερα συν- επιμελείται το διεθνές δίκτυο της CHEAPART: CHEAPART ARTmART στην Vienna Kuenstlerhaus. Το διεθνές δίκτυο συμπεριλαμβάνει και την CHEAPART Θεσσαλονίκη (στη ΔΕΘ), CHEAPART Άμστερνταμ (Loods6 / Art4Elkaar), CHEAPART Λεμεσό και Λευκωσία. 2012- σήμερα συν-διοργανώνει και συν-επιμελείται το Back τo Athens Festival στο κέντρο της Αθήνας. Από το 1995 μέχρι σήμερα, ως διευθυντής της CHEAPART, του The Art Foundation και του CAMP! έχει εδραιώσει το διεθνές προφίλ των πολιτιστικών οργανισμών μέσα από τη συνεργασία με πρεσβείες, πολιτιστικούς οργανισμούς, φορείς, ιστορικούς τέχνης, επιμελητές και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Από το 2017 συντονίζει το πολιτιστικό πρόγραμμα εκθέσεων και εκδηλώσεων Athens Intersection, σε συνεργασία με το AthensTrigono και τον Δήμο Αθηναίων (2017-19). Από το 2017 ανήκει στη συντακτική ομάδα της εφημερίδας “Τα Νέα της Τέχνης”.
Το 2010 εκδόθηκε το βιβλίο του «Savoir Vivre για καλλιτέχνες», και το 2016 «Το Απεργοδρόμιο», εκδόσεις Μελάνι.  Από το 1995 μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα, Γαλλία, Ισπανία, Αυστρία και Γερμανία.

Ολύμπιος Στάθης (07)

Ο Ολύμπιος Στάθης αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2007. Στην συνέχεια σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (TUM) και ολοκλήρωσε τις σπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι στον Καναδά. Σήμερα εργάζεται στο στρατηγικό μάνατζμεντ κτιρίων και εργοστασίων για την παγκόσμια παραγωγή των αυτοκινήτων της BMW, στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο Μόναχο.