Ένα χρόνο πριν συμπληρώσει πεντηκονταετία από την αποφοίτησή της, συναντήθηκε στο σχολείο η τάξη του 1974. Πάνω από 30 άτομα ήρθαν, οι περισσότεροι από το τμήμα "b". Δεν είχε προλάβει να "σκάσει" η είδηση του θανάτου του Κώστα Καλφόπουλου και όλοι αναρωτιόμασταν που είναι είναι ο Κώστας και που είναι τα παιδιά, που θα φρόντιζε ο ίδιος να ειδοποιήσει να έρθουν.
Χαρά και αμηχανία. Δεν ήταν ούτε τα μαλλιά που άλλαξαν, ούτε τα μαλλιά που έλειπαν, ούτε τα πρόσωπα που μεγάλωσαν. Όλες και όλοι διέκριναν αυτό που έβλεπαν τότε. Όλες και όλοι ήθελαν να συνεχίσουν τις κουβέντες που είχαν σταματήσει τότε και να ρωτήσουν πράγματα που δεν πρόλαβαν.
Η επέτειος των 49 χρόνων συνοδεύεται από την ηλικία των 67, την χρονιά της συνταξιοδότησης. Είναι ένα σημείο καμπής για όλους, είτε προχώρησαν και υπέβαλαν τα χαρτιά τους, είτε συνεχίζουν να εργάζονται εκτός ορίων. Η προηγούμενη συνάντηση πριν από 9 χρόνια ήταν αλλιώς. Αυτή ήταν ζόρικη.
Θέλαμε να περπατήσουμε στα μέρη που τότε δεν μας επέτρεπαν ούτε να πλησιάσουμε, όπως το αίθριο και οι διάδρομοι της γραμματείας, αλλά και στα μέρη που ήταν γεμάτα από τα ίχνη μας. Ξεκινώντας από το Busparkplatz, που τότε δεν υπήρχε, δώσαμε το ραντεβού μας υποδεχθήκαμε μία μπλούζα από τα παλιά να μας πλησιάζει πάνω σε μία μοτοσυκλέττα.
Στο αίθριο ήταν ήδη από νωρίς τρεις, που προετοίμαζαν τον χώρο, τα φαγητά, τα ποτά, τις καρέκλες και τα τραπέζια: Βασίλης Μπόσδας, Γαληνός Γρηγοριάδης και Κώστας Γαλάνης.
Οι πρώτες αφίξεις ήταν με το φως του ήλιου, που ακόμη ήταν ψηλά και μετά την μπλούζα, που φιλοξενούσε τον Πάνο Νικολετόπουλο, ήρθαν σιγά - σιγά ο Γιάννης Θεολογίτης, ο Πάνος Σπηλιάκος, ο Πάνος Κοτσιανάς, η Κατερίνα Κατσαμπέ, ο Φώτης Βασινιώτης, η Κατερίνα Μαρκοπούλου, ο Βασίλης Νεραντζόπουλος, η Τέπυ Οικονομοπούλου, ο Νίκος Μόσχος, ο Χρήστος Κουτσονάσιος, ο Τάκης Μαθιόπουλος, ο Νέλος Γεωργούδης, ο Πέτρος Πιτσίνης, ο Ηλίας Μακρής (τότε Δελλόγλου).
Περισσότερα...
