|
|
|
|
|
|
|
|
|
Οι καθηγητές που έχουμε επιλέξει φαίνεται ότι είναι σχεδόν όλοι "φιλόλογοι". Τούτο συμβαίνει διότι οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι χημικοί, οι βιολόγοι ήταν και είναι Γερμανοί. Είχαμε δε την τύχη οι 'Ελληνες φιλόλογοι, ιστορικοί και θεολόγοι να είναι πραγματικά "τεράστια μεγέθη", από τον Γιώργο Δημητράκο έως τον Ιδομενέα Παπαδάκη, τον Οδυσσέα Λαμψίδη, τον Νίκο Ασωνίτη, τον Αλέκο Παπαγεωργίου, τον Παναγιώτη Στάμο και τον Τίμο Δημόπουλο, που οι παλαιότεροι είχαν την τύχη να τους έχουν απέναντί τους καθημερινά, αφήνοντας επάνω μας ίχνη που δεν ξεβάφονται. Μάθαμε Όμηρο και Παπαδιαμάντη και διδαχθήκαμε τη γλώσσα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο καλύτερα από το αν πηγαίναμε σε ελληνικά σχολεία.
 Με αφορμή την αναφορά μας στον Γεώργιο Γαλίτη ως τον μόνο δάσκολο μας που εξελέγη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο επεσήμανε ορθώς Αγγελική Κανελλακοπούλου ότι και άλλοι εκπαιδευτικοί μας είχαν αυτήν την εξέλιξη. Οπότε θα διορθώσουμε για τον Γεώργιο Γαλίτη, ότι ήταν ο πρώτος και με την αφορμή αυτή θα αναφέρουμε και τους άλλους.
Ας δούμε και τους άλλους:
η Έλενα Παλλαντζά, η οποία είναι και απόφοιτος του 1987. Από το 1997 έως το 2003 εργάστηκε ως φιλόλογος στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και από το 2003 ζει στη Γερμανία και διδάσκει Νέα Ελληνική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Πανεπιστήμιο της Βόννης,
ο Χρήστος Σταυράκος, που ήταν δίδαξε Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία το 1992 και εξελέγη Καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στα Ιωάννινα, και
ο Βαγγέλης Αλεξίου Καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
-
-
 Γεννήθηκε το 1905 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στον Αστακό και τη Λευκάδα και το 1922 εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά από δύο χρόνια, το 1924, μετεγγράφηκε στη Θεολογική Σχολή του ιδίου Πανεπιστημίου από όπου αποφοίτησε το 1927. Λαμβάνοντας υποτροφία του Υπουργείου Παιδείας συνέχισε τις σπουδές του στη Βυζαντινολογία και την Εκκλησιαστική Φιλολογία στα Πανεπιστήμια των Βρυξελλών, του Μονάχου και του Βερολίνου.
Το 1937 αναγορεύθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Μονάχου, ενώ το 1938 διδάκτωρ θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δίδαξε σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης, στην Κεφαλονιά και την Πάτρα αλλά και το Μαράσλειο Αθηνών, και στη συνέχεια υπήρξε γενικός επιθεωρητής και διευθυντής της Γερμανικής Σχολής Αθηνών έως το 1940. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να αρθρογραφεί στα περιοδικά «Θεολογία» και «Εκκλησία» της Εκκλησίας της Ελλάδος των οποίων υπήρξε διευθυντής την περίοδο 1968-1982, ενώ ασχολήθηκε και με τα αρχεία της Ιεράς Συνόδου.
Το 1938 εξελέγη υφηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, και δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής, ενώ το 1942 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα της Γενικής Εκκλησιαστικής Γραμματολογίας στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1951 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αντικαθιστώντας τον Δημήτριο Μπαλάνο στην έδρα της Πατρολογίας και της Ερμηνείας των Πατέρων. Υπήρξε κοσμήτορας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε αυτή του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1956-1957, 1964-1965 και 1969-1970. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1970, λόγω συνταξιοδότησης.
Δίδαξε ακόμη, ως επισκέπτης καθηγητής στην Ελληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη των ΗΠΑ, ενώ για δύο χρόνια διετέλεσε γενικός διευθυντής Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας. Το 1938 εξελέγη μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός και το 1978 τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1987 υπήρξε πρόεδρος αυτής. Απεβίωσε στις 7 Ιουνίου 1990 στην Αθήνα. Περισσότερα wikipedia...
Ο Χρήστος Μπαλόγλου εντόπισε ένα πολύ αναλυτικό άρθρο (εις μνημόσυνον) του καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλία Δ. Μουτσούλα, το οποίο ε'ιχε δημοσιευτεί στα τεύχη Θεολογίας (Τόμος ΞΑ' - Τεύχος 3 - 1990). Δείτε το άρθρο...
 Γεννημένος το 1909 στην Προύσα, όπου έμεινε μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Θεσσαλονίκη όπου τέλειωσε το σχολείο και την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακά έκανε στο Αμβούργο με αντικείμενο την Αρχαία Ιστορία και την Επιγραφολογία.
Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στο ΕΑΜ και μετά τη λήξη του Εμφυλίου εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο.
Το 1956, όταν επαναλειτούργησαν μετά από δωδεκαετή διακοπή οι Γερμανικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθήνας διορίστηκε στην ΓΣΑ και σχεδόν αμέσως ανέλαβε και την διεύθυνση της μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1982. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1968, όταν εγκαινιάστηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής στο Μαρούσι είχε μόλις «απολυθεί» από την χούντα λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επανήλθε γρήγορα κατόπιν πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης.
Περισσότερα...
-
-
 Ο Τίμος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1910 Κερασίτσα Αρκαδίας, στο χωριό που δυο χρόνια αργότερα θα γεννηθεί και ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Σχολείο πήγε στην Τρίπολη και στη συνέχεια σπούδασε Αρχαιολογία, Θεολογία και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά επέλεξε να εστιάσει στην Αρχαιολογία και στην Ιστορία των Βυζαντινών χρόνων.
Από το 1956 εργάστηκε στην Σχολή ως καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών και το 1974 έγινε Γυμνασιάρχης. Ανήκε στις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες που πέρασαν από τη Σχολή. Άριστος εκπαιδευτικός, γεμάτος ζωντάνια και χιούμορ, θεωρείτο ως ένας από τους καλύτερους γνώστες του αρχαίου ελληνικού τοπίου.
Στην τάξη πολύ συχνά έκανε προβολές slides από ένα αρχείο, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει από τα ταξίδια του σε όλον τον κόσμο με την έναρξη κάθε προβολής να ξεκινά με την εντολή του «Συσκότισις!».
Οι ξεναγήσεις του σε αρχαιολογικούς χώρους εντός και εκτός Ελλάδος υπήρξαν μνημειώδεις. Ακούραστος ξεναγός και ταξιδιώτης συγκέντρωνε δίπλα του μαθητές, καθηγητές και αποφοίτους, που αποζητούσαν τη συντροφιά του, ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του.
Περισσότερα...
-
-
 Ο Αλέκος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1915 στο Παναρίτι της Κορινθίας. Σχολείο πήγε στη Νεμέα και το 1933 ξεκίνησε σπουδές στη Νομική Αθηνών, αλλά σύντομα άλλαξε γνώμη και ένα χρόνο μετά μπήκε στη Φιλοσοφική και σπούδασε Φιλολογία, Ιστορία και Αρχαιολογία.
Στην διάρκεια του πολέμου και μετά στον Εμφύλιο προσχώρησε στο ΕΑΜ και γνώρισε τον Γεώργιο Δημητράκο με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία μέχρι το θάνατό του.
Αρχικά δίδαξε ως φιλόλογος στο Καρπενήσι και στην Καρδίτσα μέχρι το 1958, όταν τον κάλεσε ο Γ. Δημητράκος στη Γερμανική Σχολή.
Έγραψε πολλές μελέτες για τη νεοελληνική γλώσσα, μετέφρασε το «» (1957) του Πλάτωνα, έγραψε αναλύσεις για διάφορα έργα όπως «», «», επιμελήθηκε της έκδοσης των Απάντων του Ανδρέα Λασκαράτου σε τρεις τόμους (1959), και του μεσαιωνικού ερωτικού μυθιστορήματος «Βέλθανδρος και Χρυσάντζα», μετέφρασε την «Ψυχολογία των Επαναστάσεων» του Gustave Le Bon κ.α.
Το 1968 με την επιβολή της δικτατορίας αντιμετώπισε δυσκολίες, όπως άλλωστε και ο Δημητράκος και άλλοι συνάδελφοί του, αλλά η Γερμανική Κυβέρνηση παρανέβη και όλοι παρέμειναν στη Σχολή. Το διάστημα όμως αυτό κλονίστηκε η υγεία του αφού προσβλήθηκε από οξεία λευχαιμία.
Απεβίωσε στις 22 Ιουλίου 1970.
 Γεννημένος το 1916 στην Καλοσκοπή Φωκίδας τελείωσε το Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στον πόλεμο έχασε τον αδελφό του που είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση, όπως άλλωστε και ο ίδιος, και το 1948 γνώρισε τον μετέπειτα Λυκειάρχη της Σχολής, Γιώργο Δημητράκο με τον οποίο συνδέθηκαν στενά και λόγω της ιδεολογικής τους συγγένειας.
Το 1951 επί Κυβερνήσεως Πλαστήρα, και αφού στο μεταξύ είχε αποκλειστεί από τη Δημόσια Εκπαίδευση λόγω φρονημάτων, χαλάρωσαν οι διώξεις και βρέθηκε μαζί με τον Γ.Δημητράκο να διδάσκει στην ιδιωτική σχολή Νικολοπούλου στην οδό Ηπείρου.
Το 1956 όταν ο Γ.Δημητράκος στελέχωνε την Γερμανική Σχολή τον ενέταξε μαζί με τον επίσης φιλόλογο Αλέκο Παπαγεωργίου, όπου δίδαξε Αρχαία, Νέα και Ιστορία.
Διετέλεσε γενικός γραμματέας στο περιοδικό «Νέα Παιδεία» και ήταν υποδιευθυντής του Λυκείου όταν συνταξιοδοτήθηκε το 1987.
Απεβίωσε στις 26 Ιανουαρίου 1993.
 Ο Νίκος Ασωνίτης γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1917 στην Στρογγυλή της Κέρκυρας , στην οποία ο πατέρας του ήταν παπάς. Γυμνάσιο έκανε στην πόλη και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρόνησο λόγω πολιτικών φρονημάτων και ακολούθως εργάστηκε σε νυχτερινά αλλά και σε ιδιωτικά σχολεία μέχρι να πάει στην Γερμανική έπειτα από πρόσκληση του Γεωργίου Δημητράκου, όπου δίδαξε Αρχαία, Νέα και Ιστορία.
Συγγραφέας πολλών βοηθημάτων, συνέταξε το «», το «», αναλύσεις για τα έργα Αρχαίων συγγραφέων, αλλά και το «» και τα «», γλώσσα που γνώριζε πολύ καλά και πολύ συχνά συνομιλούσε σε αυτήν με τους φίλους του.
Στενός φίλος των Δημητράκου, Παπαδάκη, Παπαγεωργίου και Δανιήλ αλλά και φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού, του οποίου διέτελεσε και πρώτος πρόεδρος των φιλάθλων του.
Απεβίωσε στις 18 Νοεμβρίου 1996, λίγο πριν γίνει 80 ετών.
-
-
 Ο Οδυσσέας Λαμψίδης γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1917 στην Τραπεζούντα από γονείς Ποντίους. Το 1923 ήρθε στην Ελλάδα μετά από ταλαιπωρίες με την οικογένεια του (γονείς, δύο κορίτσια και πέντε αγόρια) και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στον προσφυγικό συνοικισμό Σκοπευτηρίου Καλλιθέας.
Το 1941 πήρε το πτυχίο του από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1948 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών με το βαθμό «Άριστα» και με θέμα διατριβής του «Η ποινή της τυφλώσεως παρά τοις Βυζαντινοίς».
Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση από το 1944 έως το 1957 στο Πρότυπο Λύκειο Αθηνών. Το 1948 μάλιστα όταν δίδασκε στη Σχολή Μπερζάν, είχε μαθητή τον 17χρονο τότε Μένη Κουμανταρέα, ο οποίος θα τον μνημονεύσει αργότερα στο βιβλίο του «» στο αφιέρωμα για τον Καβάφη, αλλά θα θυμηθεί ότι τον αποκαλούσε χαριτολογώντας "Κουμανταρινέα".
Εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και διετέλεσε καθηγητής στην Γερμανική Σχολή από το 1958 έως το 1979. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε και ως ερευνητής. Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, στα οποία δημοσίευσε πάνω από 250 , με θέματα που αναφέρονται στη βυζαντινή ιστορία και φιλολογία, καθώς και στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο και στη διάλεκτο των Ποντίων, ενώ επιμελήθηκε και των άρθρων του κεφαλαίου «» της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» (Τόμος ΙΑ).
Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία γράφοντας διηγήματα, θεατρικά και μεταφράσεις με το
Από το 1962 και επί σειρά ετών διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και με την ιδιότητά του αυτή διηύθυνε το επιστημονικό σύγγραμμα «Αρχείον του Πόντου».
Για το επιστημονικό του έργο τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Δημήτριο, ενώ η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το αργυρό μετάλλιό της και η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα.
Απεβίωσε στις 12 Ιουλίου 2006.
Η Εύη Πάσχου "συναντά" τον Οδυσσέα Λαμψίδη...
Μια άγνωστη πτυχή της προσωπικότητας του Οδυσσέα Λαμψίδη...
Ο Παναγιώτης Αγαπητός για τον Οδυσσέα Λαμψίδη...
Περισσότερα...
-
-
 Ο Ιδομενέας Παπαδάκης γεννήθηκε το 1918 στη Θεσσαλονίκη. Σχολείο πήγε σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από τη οποία αποφοίτησε το 1941.
Αρχικά εργάστηκε στη , ένα από τα πρώτα πρότυπα σχολεία της Αθήνας στα Πατήσια. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του συνδέθηκε με φιλία με τον Γεώργιο Δημητράκο και άλλους από τους μετέπειτα πρωτεργάτες φιλόλογους της Γερμανικής Σχολής, στην οποία προσελήφθη το 1956. Έγινε λυκειάρχης το 1982, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1988.
Επιμελούνταν και χρησιμοποιούσε στο μάθημά του τα τετράδια με τις σημειώσεις του, ενώ επίσης συνέγραψε και διένειμε στις τάξεις του, προσπαθώντας να προσφέρει περισσότερη και βαθύτερη γνώση, τα φυλλάδιά του για την ψυχολογία (Συνείδησις), το συντακτικό, την αρχαία ελληνική μετρική. Επίσης έγραψε αρχαιολογικές μελέτες. Υπήρξε ο οργανωτής των σχολικών εκδρομών των τελειοφοίτων τις δεκαετίες του '50, '60 και '70, τις οποίες και συνόδευε, ξεναγώντας στα παιδιά τις σημαντικότερες περιοχές της πατρίδας μας. Παράλληλα οργάνωσε και συνόδευσε τις πρώτες εκδρομές μαθητών στη Γερμανία, τη δεκαετία του '60. Λόγω πολιτικών φρονημάτων, το 1968 κινδύνευσε να απολυθεί από τη Σχολή, αλλά επανήλθε μετά από επέμβαση της γερμανικής κυβέρνησης.
Το 2000 παρασημοφορήθηκε με τον «Σταυρό της Τιμής» από τη Ο. Δ. Γερμανίας. Υπήρξε επίτιμο μέλος του ΣΑΓΣΑ. Πάντα κοντά στους αποφοίτους, έδωσε την ευκαιρία, με την αλλαγή του τότε προγράμματος, να κάνει ο ΣΑΓΣΑ την πρώτη του δυναμική δημόσια εμφάνιση στην τελετή τιμητικής αποχώρησης του Γεωργίου Δημητράκου, από την οποία είχε αρχικά αποκλεισθεί. Πάντα κοντά στα παιδιά, δεν έλειψε από καμιά απ' τις εκδηλώσεις της Σχολής, μέχρι το βαθύ γήρας.
Πέθανε στις 23 Νοεμβρίου του 2008.
 Ο Παναγιώτης Γκιόλμας γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1925 στην Κεφαλλονιά, όπου και πήγε σχολείο και αργότερα τέλειωσε το Γυμνάσιο του Ληξουρίου. Το 1943 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ακολουθώντας τον κλάδο των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών, όπου είχε καθηγητή τον Ιωάννη Κακριδή. Ακολούθως δίδαξε σε γνωστά φροντιστήρια της εποχής όπως του Λαμπρινόπουλου, του Πάλλα και στο Πρότυπο που προετοίμαζε μαθητές για τη Σχολή Δοκίμων. Το 1956 ήρθε στη Γερμανική Σχολή αρχικά με "μισό" πρόγραμμα και ακολούθως με πλήρες διδάσκοντας Αρχαία, Νέα, Ιστορία, αφού τα Λατινικά τα δίδασκαν οι Γερμανοί. Στη Σχολή έμεινε επί 35 χρόνια και την περίοδο 1989-90 συνταξιοδοτήθηκε. Έμενε στην Αθήνα και τα καλοκαίρια πήγαινε πάντα στην Κεφαλλονιά. Στις 26 Ιουλίου 2014 απεβίωσε ξαφνικά από ανακοπή όντας στο Ληξούρι όπου βρισκόταν εκεί για το καλοκαίρι.
Δημήτρης Ηλιόπουλος: "Σημειώσεις στο μάθημα του Παναγιώτη Γκιόλμα"...
-
-
 Η Δήμητρα Καρβελά γεννήθηκε το 1926 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών της Βαλτετσίου το 1942, ενώ και τα δυό της παιδιά είναι επίσης απόφοιτοι. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1956 ξεκίνησε να εργάζεται ως καθηγήτρια και το 1988 έγινε Διευθύντρια του Γυμνασίου μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1996.
Ήταν ενεργή μέχρι το τέλος της ζωής της συμμετέχοντας σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της Σχολής και του Συλλόγου των Αποφοίτων.
Κανένα μέλος της ΓΣΑ δεν συνέδεσε την ζωή του με την ιστορία της ζωής τόσο έντονα υπηρετώντας την ως επικεφαλής από τα δύο πόστα που συνθέτουν την ιστορία αυτή: ήταν η μόνη, που και στη Σχολή κατείχε διευθυντική θέση ως Διευθύντρια του Γυμνασίου (1988-1996) και στο Σύλλογο Αποφοίτων ως Πρόεδρός του επί τρεις διετίες (1984-1990). Ήταν από τους πρωτοπόρους της επανίδρυσης της Σχολής στο νεοκλασσικό της Μετσόβου το 1956 και με δική της πρωτοβουλία έγινε η συνένωση των δύο "εν ύπνω" συλλόγων το 1982 για να δημιουργηθεί ο ΣΑΓΣΑ.
Το 1999 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον Σταυρό της Τιμής για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση.
Απεβίωσε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2009.
-
-
 Η Αλίκη Μεϊντάνη γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1931 στον Πρόδρομο της Βοιωτίας και βαφτίστηκε «Αλεξάνδρα», όλοι όμως την αποκαλούσαν και την γνώριζαν ως «Αλίκη». Ο πατέρας ήταν Γυμνασιάρχης στην Θεσσαλονίκη και η οικογένειά της μετακόμισε εκεί.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης και ήρθε στη Γερμανική Σχολή το 1957 διδάσκοντας Αρχαία, Νέα και Ιστορία. Αυστηρή, με άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας ήταν το πρότυπο της καθηγήτριας φιλολόγου. Παράλληλα έχοντας κάνει κλασσικές σπουδές στην μουσική έπαιζε πολύ καλό πιάνο, ένα χόμπι που διατήρησε μέχρι το θανατό της.
Θεσμοθέτησε τις μαθητικές ανταλλαγές με την Γερμανία με σκοπό να αποκτήσει η Σχολή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, κάτι που αργότερα ενίσχυσε εντάσσοντας τη ΓΣΑ σε ευρωπαϊκά προγράμματα επιτυγχάνοντας την διεθνή προβολή και αναγνώριση της Σχολής.
Το 1988 έγινε Λυκειάρχης της Σχολής και το 1993 μετά από πρόταση του Νίκου Βασιλείου, υποδιευθυντή της Σχολής, δημιούργησε και στήριξε την μουσική ομάδα «Ρεμπέτικο» με μαθητές που έπαιξαν εντός (Φεστιβάλ της Σύμης) και εκτός συνόρων (Βαρκελώνη, Ρώμη).
Το 1997 προτάθηκε ως υποψήφια «Γυναίκα της Ευρώπης» για την Ελλάδα, θέση που τελικά κατέλαβε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Το 1998 συνταξιοδοτήθηκε αλλά ήταν πάντα, σχεδόν καθημερινά, στη Σχολή βοηθώντας όπου και όπως μπορούσε.
Το 1999 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής» για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση.
Απεβίωσε στις 22 Ιουλίου 2011.
 Η Πουλχερία Αναστασιάδου ήταν φιλόλογος και δίδαξε Αρχαία, Νέα και Ιστορία ήδη από τα προπολεμικά χρόνια από το 1936 έως το 1944, όταν έκλεισε η σχολή. Μάλιστα σε μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του 1942, διακρίνεται ως νεαρή ιστορικός ανάμεσα στους μαθητές τις μαθήτριες. Όταν η σχολή ξαναάνοιξε το 1956 επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε μέχρι την συνατξιοδότησή της το 1974.
-
-
 Ο Χριστόδουλος (Χρίστος) Βασιλόπουλος γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1926.
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τέλη της δεκαετίας του ‘40.
Δίδαξε το μάθημα των Θρησκευτικών στη Γερμανική Σχολή Αθηνών από τη δεκαετία του ‘50, πιθανότατα μόλις ξανάνοιξε η Σχολή μετά τον πόλεμο το 1956.
Τον Ιούλιο του 1962 μετέσχε Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδος μαζί με άλλους καθηγητές της ΓΣΑ σε συζητήσεις-διαπραγματεύσεις με αντίστοιχη γερμανική Επιτροπή στο Düsseldorf της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Πρόεδρος της ελληνικής επιτροπής ήταν ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου (που το διαδέχθηκε αργότερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) Χατζής, γραμματεύς -υπεύθυνος οργανώσεως ο Λίνος Μπενάκης, μέλη Γενικοί Επιθεωρητές Μέσης Εκπαιδεύσεως (Κουρούμαλης, Ματζουράνης,
Πλαγιαννάκος…) και έλληνες καθηγητές της Γερμανικής Σχολής (Βασιλόπουλος, Γαλίτης, Δημόπουλος, Παπαγεωργίου, Παπαχρυσάνθου…).
Βαθύς γνώστης της Βυζαντινής αρχαιολογίας και Τέχνης, είχε σπουδαιότατη συλλογή σχετικών βιβλίων. Είχε λάβει από τον καθηγητή της Χριστιανικής και Βυζαντινής Αρχαιολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κ. Καλοκύρη ανάλογο θέμα διδακτορικής διατριβής, στην οποία εργαζόταν με πολύ ζήλο, δεν την τελείωσε όμως. Τα αρχαιολογικά του ενδιαφέροντα επεκτείνονταν μέχρι και την κλασική εποχή, ήταν δε ικανότατος ξεναγός στο Βυζαντινό και στο αρχαιολογικό μουσείο.
Τη γερμανική γλώσσα κατείχε σε ανεκτό βαθμό - μπορούσε βασικά να συνεννοηθεί. Καλύτερα κατείχε τη Γαλλική.
Αρχή ή μέσα της δεκαετίας του ‘60 νυμφεύθηκε, αλλά δεν απέκτησε τέκνα.
Κατοικούσε στην αρχή της οδού Ασκληπιού, μετά τον γάμο του μετακόμισε στην Κάτω Κηφισιά, όπου διέμενε μέχρι τον θάνατό του, προ ολίγων ετών.
Ήταν τύπος εύχαρις, επικοινωνιακός, συνεργάσιμος, φιλικός και αγαπητός στους συναδέλφους του.
Το 1988 έγινε Υποδιευθυντής του Γυμνασίου και το 1991 συνταξιοδοτήθηκε μετά από 35 χρόνια στη Σχολή σαν επίτιμος Λυκειάρχης.
Απεβίωσε στις 14 Φεβρουαρίου 2012 σε ηλικία 86 ετών.
- το βιογραφικό συνέταξε ο Γεώργιος Αντ. Γαλίτης, ο οποίος δίδασκε Θρησκευτικά στην Γερμανική από το 1959 έως το 1969 και στην συνέχεια έγινεΤακτικός Καθηγητής Πανεπιστημίου στην έδρα τῆς Εισαγωγής καί Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης.
Περισσότερα...
 Ο Νικόλαος Μπρούζος γεννήθηκε στην Φρεαττύδα το 1901 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Μπρούζος (πρώτος Γενικός Ταμίας του Κράτους) και μητέρα του η Ελένη Ευταξία, ανηψιά του οικονομολόγου και πολιτικού Αθανασίου Ευταξία (1845-1927), που διετέλεσε πρωθυπουργός το 1926.
Σε ηλικία 5 ετών έχασε τον πατέρα του και μαζί με τα άλλα δύο αδέλφια του και την μητέρα του έζησαν με τον αυστηρό θείο, που είχε άλλα σχέδια για τα ανήψια του. Στα δεκαέξι του πέτυχε την εισαγωγή του στην τότε Φυσικομαθηματική Σχολή και είκοσι ετών ήταν πλέον καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης.
Υπηρέτησε αρχικά στο Γυμνάσιο Χανίων Κρήτης και, μετά από οκτώ χρόνια, στην Ανωτάτη Εμπορική (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.). Στη δημόσια εκπαίδευση δίδαξε συνολικά 40 έτη και για μία δεκαετία στην ιδιωτική εκπαίδευση στη Σχολή Μωραΐτη και στην Γερμανική Σχολή Αθηνών από το 1959 έως το 1966.
Περισσότερα...
-
-
 Ο Μάρκος Σιώτης (ή Σιώτος) γεννήθηκε την 3η Μαΐου 1912 στον Τριπόταμο Τήνου από γονείς γεωργούς και τέλειωσε το δημοτικό στο Σχολαρχείο Τριποτάμου και το γυμνάσιο στο τότε νεοσύστατο Γυμνάσιον της πόλεως της Τήνου, από όπου αποφοίτησε το 1930.
Το 1931 εισήλθε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε τον Νοέμβριο του 1935. Από τον Ιανουάριο έως τον Δεκέμβριο του 1937 υπηρέτησε ως μαθητής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Κερκύρας κι ακολούθως έως τον Μάρτιο του 1938 ως έφεδρος Ανθυπασπιστής Πεζικού. στα Χανιά.
Την ίδια χρονιά εκλήθη από τον Α. Μπερζάν, ιδιοκτήτη και διευθυντή του "Προτύπου Λυκείου Αθηνών" και δίδαξε μέχρι το 1942 και τον Σεπτέμβριο του 1940 εδίδαξε για λίγες μόνον εβδομάδες στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης, όπυ αναγκάστηκε να διακόψει λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Το 1942 εστάλη στην Γερμανία όπου σπούδασε μέχρι το 1947 στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου, του Μαρβούργου της Έσσης και της Τυβίγγης της Βυτεμβέργης εξειδικεόμενος στους κλάδους της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, της αρχαίας ελληνικής Φιλολογίας και Φιλοσοφίας.
Στις 22 Φεβρουαρίου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου του Μαρβούργου της Έσσης και τρία χρόνια αργότερα, την 8η Ιουνίου 1950, αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1951 εξελέγη παμψηφεί Τακτικός Καθηγητής της έδρας "Ιστορίας της Εποχής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης", όπου έμεινε έως το 1959, όταν και μετακλήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στην έδρα της "Ερμηνευτικής και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης", όπου παρέμεινε έως το 1965. Εκείνη την χρονιά μετακινήθηκε στην πρώτη έδρα της Θεολογικής Σχολής, την έδρα "Εισαγωγής και Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης", όπου και παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο του 1979, όταν συμπλήρωσε το όριο ηλικίας του.
Ένα πλήρες βιογραφικό του Μάρκου Αντωνίου Σιώτη, που μας έστειλε ο Χρήστος Μπαλόγλου, θα βρείτε στην ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ στν Τόμο ΚΖ' (1986), το οποίο έχει συγγράψει ο καθ. Χρήστος Βούλγαρης.
-
-
 Ο Γεώργιος Αντ. Γαλίτης γεννήθηκε στίς 8.11.1926, τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα, σπούδασε Θεολογία καί Φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Marburg, Bonn και Mainz Γερμανίας. Το 1960 ανακηρύχθη διδάκτωρ, το 1964 υφηγητής, το 1966 εντεταλμένος υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1969 τακτικός καθηγητής της Ιστορίας των Χρόνων της Κ.Διαθήκης καί Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Υπηρέτησε στην Γερμανική Σχολή Αθηνών από τό 1959 μέχρι το 1969 διδάσκοντας το μάθημα των Θρησκευτικών (Ορθόδοξη Θεολογία), αλλά μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη λόγω της εκλογής του ως καθηγητής και μάλιστα είναι ο πρώτος δάσκαλος του σχολείου, που έγινε Τακτικός Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Μεταξύ 1974 και 1975 ήταν Συγκλητικός και το διάστημα 1975-76 Κοσμήτορας. Το 1979 μετεκλήθη στό Πανεπιστήμιο Αθηνῶν, στην έδρα τῆς Εισαγωγής καί Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης. Διετέλεσε Συγκλητικός και διευθυντής του Ερηνευτικού Τομέα, το 1994 Ομότιμος, ενώ το 1995-96 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στό Πανεπιστήμιο του Μονάχου (Τμήμα Ορθοδόξου Θεολογίας). Τό 2005 τό Πανεπιστήμιο τοῦ Βουκουρεστίου τον ανεκήρυξε επίτιμο διδάκτορά του.
Διετέλεσε επιστημονικός σύμβουλος της Γερμανικής Τηλεοράσεως Südwestfunk επί θεμάτων Ορθοδοξίας. Στο πλαίσιο της συνεργασίας αυτής μετέσχε στήν παραγωγή δεκάδων ταινιών σχετικών με την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, όπως η τριλογία «Άγιον Όρος –Σινά -Πάτμος». Ειδικότερα η ταινία περί του Αγίου Όρους «Χίλια χρόνια είναι σαν μία ημέρα. Μοναχοί του Αγίου Όρους» («Tαusend Jahre sind wie ein Tag, Mönche des Heiligen Berges»), προεβλήθη πολλές φορές στήν Γερμανία και, μεταγλωττισμένη, σε πολλές άλλες χώρες.
Έφυγε την Πέμπτη 28.7.2022 σε ηλικία 96 ετών.
Περισσότερα...
-
-
 Ο Αθανάσιος Χατζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Έλαβε πτυχίο από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1972 και το πτυχίο του από τη Θεολογική Σχολή του ίδιου ιδρύματος το 1976. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Το 1984, έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με ειδίκευση στην Ελληνική Πατερική Παράδοση.
Έλαβε υποτροφία από την Ποντιφική Επιτροπή για την Ενότητα των Χριστιανών από το 1977 έως το 1980 και ήταν επιμελητής χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος από το 1983 έως το 1994.
Κατά την ίδια περίοδο, λαϊκός ων, δίδαξε Θρησκευτικα στην Γερμανική Σχολή από το 1983 έως το 1986 και μετά ξανά το 1988.
Διετέλεσε καθηγητής του Οικουμενικού Πανεπιστημίου του Μποσσύ κατά την περίοδο από το 1994 έως το 1997, του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Γενεύη, καθώς επίσης και επισκέπτης καθηγητής των Πανεπιστημίων της Γενεύης και του Φριβούργου από το 1997 έως το 2000. Από το 1993 έως το 1994, δίδαξε σε διάφορα ιδρύματα, όπως αυτό της Θεολογικής Ακαδημίας στην Αλβανία.
Τον Οκτώβριο του 2000, εξελέγη από την Ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου Αχαΐας και διορίσθηκε διευθυντής του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 5 Αυγούστου 2007 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ανύψωσε, τιμής ένεκεν, σε Μητροπολίτη Αχαΐας.
 Ο Γιώργος Μουστάκης του Iουλιανού ήταν γέννημα θρέμμα της Παλαιάς Aθήνας. Γερννήθηκε το 1941 και δίδαξε Θρησκευτικά στη Σχολή μεταξύ 1977 και 1987. Σπουδές: Πτυχίο Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών, Πτυχίο Πανεπιστημίου Περούτζια, Iστορία Tέχνης, Master of Liberal Αrts Θεολογικής Σχολής Iνδιαναπόλεως H.Π.A., Doctor in Sociology of Religion Πανεπιστήμιο Σικάγου 1975, Kαθηγητής Aμερικανικού Kολεγίου Eλλάδος (Pierce College) από το 1975. Συμμετοχή σε Διεθνή Συνέδρια. Bραβείο Eιρήνης O.H.E. (1988). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στα Nέα, Eλευθεροτυπία, Έθνος. Mέλος Eταιρείας Φίλων N. Kαζαντζάκη, πρώην μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Aθηναίων 1982-1986 και Δ. Aμνηστίας.
Απεβίωσε την Παρασκευή 5 Απριλίου 2019...
Ο επικήδειος λόγος από τον Χρήστο Μπαλόγλου...
Περισσότερα...
 Ο Δημήτρης Μαργαρίτης, ο «Μήτσος», που ήταν πανταχού παρών μέσα στη Γερμανική Σχολή, από την είσοδο μέχρι την κάθε γωνιά του προαύλιου, από τους διαδρόμους μέχρι μέχρι το Lehrerzimmer, από το καλωσόρισμα του φθινοπώρου έως την καλοκαιριάτικη αποχαιρετιστήρια γιορτή των τελειοφοίτων.
Η λεπτή φιγούρα του, τον έκανε σχεδόν αόρατο, ήταν αθόρυβος και πάντα ευγενικός και έδινε μονομιάς την εντύπωση ότι νοιαζόταν για όλους και για όλα, κάτι πέρα για πέρα αληθινό, γι'αυτό και τον αγαπούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες.
Ήρθε στη Σχολή το 1958 στην οδό Μετσόβου και συνταξιοδοτήθηκε το 1986 στο Μαρούσι.
Όπως και η Maria Di Lernia ήταν και αυτός ταυτισμένος με την Σχολή, ταυτισμένος με τα παιδιά, ταυτισμένος με τους καθηγητές, που την εποχή εκείνη ξεκινούσαν και αυτοί την περίοδο της μεταπολεμικής Γερμανικής.
Ο Μήτσος απεβίωσε Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1993
 Η Παναγιώτα Φραντζή γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Μετά το πέρας των σπουδών της δίδαξε αμέσως στην Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης τα μαθήματα της ειδικότητάς της: Αρχαία και Νέα Ελληνικά.
Για οικογενειακούς λόγους ήρθε στην Αθήνα και συνέχισε την διαδασκαλία των ίδιων μαθημάτων στην Γερμανική Σχολή Αθηνών ως το 1997, αφού πέρασε όλες τις βαθμίδες της Μέσης Εκπαίδευσης.
Από την διαδρομή της στις δύο Γερμανικές Σχολές κράτησε όπως είπε, την αγάπη των μαθητών της.
Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Φραντζή και απέκτησαν δύο γιούς, που αποφοίτησαν από την Γερμανική Σχολή, και τέσσερα εγγόνια. Τα δύο, η Ναταλία και η Ήλια φοιτούν στην Γερμανική Σχολή.
-
-
 Ο Νίκος Βασιλείου γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Καλλιθέα. Πτυχίο πήρε από την Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εργάστηκε στο Δημόσιο και παραιτήθηκε το 1966 για να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα και τον Σεπτέμβριο του 1970 ήρθε τυχαία στην Γερμανική Σχολή ως «φροντιστής» διδάσκοντας τριγωνομετρία και κοσμογραφία, προσπαθώντας παράλληλα να καλύψει το πρόβλημα της εξοικείωσης με τους ελληνικούς μαθηματικούς όρους.
Βάσει του καταστατικού τα μαθηματικά διδάσκονταν από Γερμανούς και οι μαθητές, που επιθυμούσαν να δώσουν Εισαγωγικές Εξετάσεις στο Πολυτεχνείο ήταν αναγκασμένοι να αναζητήσουν βοήθεια στα φροντιστήρια της εποχής, αφού όροι όπως το «ολοκλήρωμα» και η «παράγωγος», το «ημίτονο» και το «συνημίτονο» ήταν «ξένες λέξεις» γι' αυτούς.
Παράλληλα η εξεταστέα ύλη περιελάμβανε την τριγωνομετρία η οποία δεν διδασκόταν στη Γερμανία και κατ' επέκτασιν στη Γερμανική Σχολή, έτσι η ανάγκη της παρουσίας ενός Έλληνα μαθηματικού ήταν επιτακτική.
Το 1977 γίνεται τακτικός καθηγητής αναλαμβάνοντας και την γεωγραφία, που μέχρι τότε δίδασκε ο Βασίλης Παπαχρυσάνθου και μεταξύ 1980 και 1983 συντονίζει μία σειρά προαιρετικών «φροντιστηριακών» μαθημάτων προκειμένου να προετοιμαστούν αρτιότερα οι μαθητές των θετικών επιστημών.
Το 1989 γίνεται υποδιευθυντής και και το 2000 διευθυντής έως το 2005, οπότε και συνταξιοδοτείται έχοντας πλέον συμπληρώσει 35 χρόνια παρουσίας στη Σχολή.
Απεβίωσε στις 6 Ιουνίου 2020.
Νίκο, καλό ταξίδι...
Φίλοι, συνάδελφοι και μαθητές αποχαιρέτησαν τον Νίκο...
Ο Νίκος Βασιλείου γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Καλλιθέα. Πτυχίο πήρε από την Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Σεπτέμβριο του 1970 ήρθε στην Γερμανική Σχολή ως «φροντιστής» διδάσκοντας τριγωνομετρία και κοσμογραφία, προσπαθώντας παράλληλα να καλύψει το πρόβλημα της εξοικείωσης με τους ελληνικούς μαθηματικούς όρους.
Βάσει του καταστατικού τα μαθηματικά διδάσκονταν από Γερμανούς και οι μαθητές, που επιθυμούσαν να δώσουν Εισαγωγικές Εξετάσεις στο Πολυτεχνείο ήταν αναγκασμένοι να αναζητήσουν βοήθεια στα φροντιστήρια της εποχής, αφού όροι όπως το «ολοκλήρωμα» και η «παράγωγος», το «ημίτονο» και το «συνημίτονο» ήταν «ξένες λέξεις» γι’αυτούς.
Το 1977 γίνεται τακτικός καθηγητής αναλαμβάνοντας και την γεωγραφία που μέχρι τότε δίδασκε ο Παπαχρυσάνθου και μεταξύ 1980 και 1983 συντονίζει μία σειρά προαιρετικών «φροντιστηριακών» μαθημάτων προκειμένου να προετοιμαστούν αρτιότερα οι μαθητές των θετικών επιστημών.
Το 1989 γίνεται υποδιευθυντής και και το 2000 διευθυντής έως το 2005, οπότε και συνατξιοδοτείται.
 Η Ευφημία (Μίτση) Κουγιουμτζόγλου γεννήθηκε στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης στις 3.2.1926 και αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης το 1940. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου αλλά σύντομα εγκατέλειψε το σανίδι για να ασχοληθεί με τη μετάφραση θεατρικών έργων.
Ανάμεσα στα έργα που μετέφρασε και παρουσιάστηκαν στο Εθνικό Θέατρο, σε ιδιωτικούς θιάσους, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ήταν και «Οι Φυσικοί» του Ντύρενματ, «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» του Βέντεκιντ, «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρέχτ, «Στη Φωλιά του Κούκου» του Κέισυ, Καζιμίρ και Καρολίνα του Φον Χόρβατ και πολλά άλλα.
Για το μεταφραστικό της έργο παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής». Τα τελευταία χρόνια μέχρι την συνταξιοδότησή της εργάστηκε στη Γραμματεία της Σχολής.
Ο Χρήστος Κηπουρός δίδαξε μαθηματικά στην Σχολή το 1967. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο 1925. Εσπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε το πτυχίο του το 1954. Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Παν.Αθηνών και υφηγητής της Σχολής Ικάρων.
Χρήστος Μπαλόγλου: "Χρήστος Κ. Κηπουρός"...
 Ο Γιάννης Μυλωνάς γεννήθηκε στα Λιμενάρια της Θάσου το 1940, όπου παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα. Το 1950 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου τέλειωσε το νυχτερινό Γυμνάσιο Περιστερίου εργαζόμενος την ημέρα. Στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές εξετάσεις, ενώ είχε περάσει στην Πάντειο, στη Νομική Αθήνας και τη Θεολογική, τον κέρδισε η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία.
Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση για σαράντα περίπου χρόνια. Υπηρέτησε τη Δημόσια Εκπαίδευση για πέντε χρόνια, από την οποία παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους επί δικτατορίας και ασχολήθηκε με τα φροντιστήρια προετοιμάζοντας υποψηφίους για το Πανεπιστήμιο.
Το Σεπτέμβρio του 1971 προσλήφθηκε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε το 2006 ύστερα από τριανταπέντε χρόνια. Το 1981, σε ηλικία μόλις 41 χρόνων,προήχθη από το Υπουργείο Παιδείας στο βαθμό του Γυμνασιάρχη.
Πέραν από το καθαρά πλούσιο εκπαιδευτικό του έργο, είχε και αισθητικές ανησυχίες. Υπήρξε ο δημιουργός του Ελληνικού Θεατρικού Ομίλου της Γερμανικής Σχολής στους χαλεπούς εκείνους χρόνους, που συνέχισε με μεγάλη επιτυχία ο Στέλιος Παπαπέτρου από το 1980 και εξής. Επίσης, υπήρξε συγγραφέας βοηθητικών βιβλίων στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά στον Εκδοτικό Οίκο Πατάκη, όπως «Βιογραφίες Εργογραφίες Ελλήνων Λογοτεχνών», «Νέα Ελληνικά Ά Λυκείου» και «Θουκυδίδη Σικελικά». Τέλος, διετέλεσε μέλος του Επιμορφωτικού Κέντρου Φιλολόγων (Π.Ε.Κ Ανατολικής Αττικής) στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών επιμορφώνοντας Φιλολόγους.
 Η Ρέα Αργυριάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1961, αποφοιτώντας παράλληλα και από τη Γαλλική Ακαδημία. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ακολούθησε στο Tübingen της Γερμανίας μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας, αρχαιολογίας και φιλοσοφίας.
Ασχολήθηκε με μεταφράσεις λόγιων βυζαντινών κειμένων και αποδελτιώσεις στο έργο του βυζαντινού ιστορικού Προκοπίου και το 1975 άρχισε να διδάσκει Ν. Ελληνικά στο γερμανικό Τμήμα της Γερμανικής, καθώς και στην Kleine Volkshochschule. Το 1977 διορίστηκε ως φιλόλογος στο ελληνικό Τμήμα της Σχολής, όπου δίδαξε μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Στο πλαίσιο της διδασκαλίας της ως μέλος του Επιμορφωτικού Κέντρου Φιλολόγων (Π.Ε.Κ Ανατολ. Αττικής) ανέλαβε επανειλημμένως υποδειγματικά μαθήματα Νέων Ελληνικών για επιμόρφωση νέων φιλολόγων. Υπήρξε επίσης μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας. Επί σειρά ετών εκλεγόταν στο Lehrerbeirat ως εκπρόσωπος του Συλλόγου των καθηγητών της Σχολής για την προάσπιση των θέσεών τους.
Εργάσθηκε ως μέλος της σύνταξης για την έκδοση του δίγλωσσου πανηγυρικού τεύχους «100 Jahre DSA», καθώς και για την έκδοση ιστορικών – καλλιτεχνικών ημερολογίων της DSA με πλούσια εικονογράφηση και συνοδευτικά κείμενα στις δύο γλώσσες. Οργάνωσε επίσης ποικίλες εκδηλώσεις στη Σχολή με πρωταγωνιστές πάντα τα παιδιά. Παραστάσεις Καραγκιόζη, λαογραφικές εκθέσεις, βραδιά ελληνικών χορών με τη συμβολή του Λυκείου Ελληνίδων, «Tanz in den Mai», «Κύπρος δεν ξεχνώ», βραδιά Μίκη Θεοδωράκη με την παρουσία του ίδιου του συνθέτη, η βραδιά παρουσίασης της πορείας του Ελληνισμού ανά τους αιώνες, μέσα από το χορό και το τραγούδι την άνοιξη του 2009, καθώς και οι αποχαιρετιστήριες βραδιές των Γερμανών Διευθυντών και Συναδέλφων, που συνέβαλαν στην Begegnung των δύο λαών.
Το 1965 παντρεύτηκε τον φιλόλογο Γιάννη Μυλωνά και απέκτησαν δύο γιούς, που αποφοίτησαν και αυτοί από τη Γερμανική.
 Ο Στέλιος Παπαπέτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1966. Σπούδασε Φυσική στην Αθήνα και Μαθηματικά στο Oldenburg. Δίδαξε τα μαθήματα της ειδικότητάς του στο δημόσιο σχολείο του Papenburg (Niedersachsen) από το 1972 έως το 1980, οπόταν και προσελήφθη στη Γερμανική ως φυσκός και μαθηματικός.
Παράλληλα ίδρυσε το θεατρικό όμιλο της Γερμανικής Σχολής που από το 1980 ανεβάζει παραστάσεις υψηλού επιπέδου με έργα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Έχοντας γαλουχήσει εκατοντάδες νεώτερους αποφοίτους στην τέχνη του θεάτρου, πολλοί από τους οποίους διακρίθηκαν και διακρίνονται στο θέτρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση ως ηθοποιοί, σκηνοθέτες κλπ.
Είναι παντρεμένος με την Τζάνετ Χομπς, που ασχολείται με την ενδυματολογική επιμέλεια των παραστάσεων, κι έχουν ένα γιο και μία κόρη , που επίσης συμμετέχει στις παραστάσεις με τη δημιουργία των σκηνικών.
Σχετικά άρθρα:
στην ενότητα Θέατρο - Κινηματογράφος - Χορός: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε με τον Στέλιο»...
στην ενότητα Εκδηλώσεις / Aula: "Φαύστα": Μοναδική παράσταση"...
 Η Μαριάνα (με ένα "ν" διότι το όνομά της προέρχεται απο το: Αναστασία) Καναβαριώτου γεννήθηκε στις 29.06.1945 στην Αθήνα, τελείωσε το 34ο Δημοτικό Σχολείο στην οδό Κωλέττη 34, δίπλα στο σπίτι της και αποφοίτησε από τη Σχολή το έτος 1963.
Από τον Σεπτέμβριο του 1963 μέχρι τον Ιούνιο του 1975 εργάσθηκε ως Γραμματέας στη Σχολή και κατόπιν, μετά από εξετάσεις τον Ιούνιο του 1975, προσλήφθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών απ' όπου, μετά από 35ετή υπηρεσία, συνταξιοδοτήθηκε τον Ιούλιο του 2010.
Ως υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών υπηρέτησε στην Πρεσβεία Τόκυο Ιαπωνίας, όπου γεννήθηκε και ο γιός της, στην Πρεσβεία Νέο Δελχί Ινδίας, στην Πρεσβεία ΄Αγκυρας Τουρκίας, στο Γενικό Προξείο Στουτγάρδης Γερμανίας και στην Πρεσβεία Βαρσοβίας Πολωνίας.
 Ο Βασίλης Σακελλαράκης γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1933 στην Αθήνα, όπου τέλειωσε το σχολείο και μετά σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία.
Από μικρός ασχολήθηκε με τον στίβο και αναδείχθηκε λόγω του ταλέντου του σε τριπλουνίστα πρώτης γραμμής. Ήταν αθλητής του Πανελληνίου και το 1952 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ελσίνκι αλλά αποκλείστηκε στους προκριματικούς. Την ίδια χρονιά ήταν πρώτος στο τριπλούν στους Πανελλήνιους αγώνες και την επομένη, το 1953 με επίδοση 14.55 δεύτερος στους Βαλκανικούς, οι οποίοι διοργανώθηκαν στην Αθήνα και μάλιστα έπειτα από διακοπή δώδεκα ετών λόγω του πολέμου.
Αρχικά εργάστηκε σαν προπονητής στη Σχολή Ευελπίδων και το 1964 ήρθε στη Γερμανική Σχολή, ενώ παράλληλα ήταν και προπονητής στον Πανελλήνιο, όπου τα πρώτα χρόνια οι προπονήσεις των μαθητών και μαθητριών γίνονταν στις εγκαταστάσεις του λόγω γειτνίασης με το κτίριο της Μετσόβου.
Είχε αναλάβει μαζί με τον Gert Hilbrecht την προπόνηση των μαθητών αλλά παράλληλα ήταν και προπονητής της Εθνικής Ομάδας μέχρι το 1988 στον ΣΕΓΑΣ. Από τη Σχολή συνταξιοδοτήθηκε το 2000 σε ηλικία 67 ετών.
Απεβίωσε στις 14 Μαρτίου 2018 και η κηδεία του έγινε στο Α' Νεκροταφείο δύο μέρες μετά.
Μία φωτογραφία του Βασίλη στο σχολείο...
"2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών"...
Περισσότερα...
 Η Ελένη Τερζάκη γεννήθηκε το 1935 στην Καλαμάτα, όπου τέλειωσε και το Γυμνάσιο. Από μικρή ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία.
Στη Σχολή ήρθε το 1962 όταν τα μαθήματα γίνονταν στο κτίριο της Μετσόβου και οι προπονήσεις στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου. Ήταν η γυμνάστρια των μαθητριών της Σχολής επί 38 χρόνια μέχρι και το 2000 όταν και συνταξιοδοτήθηκε.
-
-
Ο Παναγιώτης Στάμος γεννήθηκε στον Ελικώνα Βοιωτίας το 1939, όπου πήγε σχολείο, ενώ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, το 1946, εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Λιβαδειά, όπου και τέλειωσε το τότε εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων.
Εργάστηκε για ενάμισυ χρόνο στο Βούπερταλ της Γερμανίας, έδωσε εξετάσεις και πέρασε με άνεση στη Νομική Σχολή Αθηνών, από την οποία μετά από δύο χρόνια μετεπήδησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για λόγους βιοπορισμού, στη διάρκεια της φοίτησης, πολλές φορές αναγκάστηκε να εργαστεί στη Γερμανία. Αποφοίτησε το 1970.
Το 1971 προσλήφθηκε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, όπου για 30 χρόνια διετέλεσε Καθηγητής, Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης αλλά παράλληλα άρχισε να εκδίδει τα έργα του σε μία εποχή που η ελληνική γλώσσα βασανίζεται από όλες τις πολιτικές παρατάξεις.
Το 1983 πρωτοδημοσίευσε το πεζό «». Μετά από 8χρονη απουσία του από τον εκδοτικό χώρο, επανεμφανίζεται το 1991 με τη ποιητική του συλλογή «» και από τότε ανά τακτά διαστήματα δημοσιεύονται τα έργα του: «» ( 1993), «» (1998), «» (2004), «Με των λέξεων τον πηλό», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005 «Ιδού η φύτρα» (2006).
Απεβίωσε στις 8 Απριλίου 2016 σε ηλικία 77 ετών.
Παναγιώτης Στάμος: "Ιδού η φύτρα"...Παναγιώτης Στάμος: "Ιδού η φύτρα"...
Πλατεία Παναγιώτη Δημ. Στάμου...
Όμιλος Φίλων Παναγιώτη Στάμου...
Μνημόσυνο του Παναγιώτη Στάμου...
Προκάλεσε απορίες η "Παραγγελιά"...
Η ιστοσελίδα του Παναγιώτη Στάμου...
Παναγιώτης Στάμου: "Τα χρόνια της Γερμανικής Σχολής"...
-
-
 Η Φραντζέσκα Λάνγκενφας - Βουδούρογλου γεννήθηκε το 1940 στην Αθήνα, τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο της Νέας Ιωνίας και το 1964 αποφοίτησε από το ιστορικό-αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθήνας. Το διάστημα 1962-1966 εργάστηκε ως επιστημονική βοηθός στο Μουσείο της Ολυμπίας, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Το 1968 με υποτροφία της DAAD πήγε στη Γερμανία για μεταπτυχιακές σπουδές και το 1973 εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Παράλληλα με τη μετεκπαίδευσή της ανέλαβε τη διδασκαλία της γερμανικής και της ελληνικής γλώσσας σε τάξεις παιδιών Ελλήνων μεταναστών.Το 1974 παντρεύτηκε τον αρχαιολόγο Χανς Λάνγκενφας και απέκτησαν δύο παιδιά. Το 1983 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Ελλάδα και άρχισε να εργάζεται στη ΓΣΑ. Δίδαξε φιλολογικά μαθήματα στο ελληνικό Γυμνάσιο και Λύκειο, καθώς και ελληνικά ως ξένη και δεύτερη γλώσσα στο γερμανικό Δημοτικό και Γυμνάσιο. Συμμετείχε στην ομάδα του Curriculum που προετοίμασε και εξέδωσε διδακτικό υλικό για τις τάξεις του Δημοτικού και την περίοδο 1995-2001 ανέλαβε την ευθύνη του τομέα Νέων Ελληνικών στο γερμανικό τμήμα. Με την υποστήριξη και της Διεύθυνσης το μάθημα αναβαθμίστηκε, αυξήθηκαν οι ώρες διδασκαλίας του και εγκρίθηκε να εξετάζεται στο γερμανικό απολυτήριο.
Με συναδέλφους, πρώτα τον Dr.Martin Kölle και στη συνέχεια την Αγγελική Κογιαλή, οργάνωσε οικολογικές ομάδες μαθητών με δραστηριότητες στον τομέα της ανακύκλωσης, της δενδροφύτευσης, εκδόσεις εντύπων και εξορμήσεις σε οικολογικά ενδιαφέρουσες περιοχές της Ελλάδας.
Το 1996 έγινε υποδιευθύντρια και από το 1998 διευθύντρια του ελληνικού Γυμνασίου. Ιδιαίτερα μερίμνησε για την αναζωπύρωση του θεσμού των μαθητικών ανταλλαγών με Γυμνάσια ανθρωπιστικών σπουδών της Γερμανίας και αργότερα με το Istanbul Lisesi της Κωνσταντινούπολης. Οι ανταλλαγές του Γυμνασίου ρίζωσαν και συνεχίζονται με στόχο πάντα τη γνωριμία του πολιτισμού και της ιστορίας της άλλης χώρας (επισκέψεις Μουσείων, μνημείων) αλλά και την εξοικείωση με τη καθημερινότητα και τη νοοτροπία του ξένου μαθητή και της οικογένειάς του. Το 2005 συνταξιοδοτήθηκε και παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας για τη συμβολή της στην ελληνογερμανική προσέγγιση.
Από το 2009 ζει στη Γερμανία, κοντά στα παιδιά της, απόφοιτους της ΓΣΑ (1995,2000).
-
-
 Ο Στράτος Ντάσης γεννήθηκε το 1942 στο Τέροβο Ιωαννίνων, όπου πήγε στην Α' Δημοτικού, ενώ συνέχισε τις υπόλοιπες τάξεις στην Πρότυπη Ζωσιμαιαία Σχολή των Ιωαννίνων. Εκεί ξεκίνησε και στην Α' Γυμνασίου του 8ταξίου (στην ουσία σήμερα αντιστοιχεί στην Γ΄Γυμνασίου) και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Νυκτερινό Παράρτημα του Γυμνασίου Θηλέων Καλλιθέας στην Αθήνα, όπου πήρε το απολυτήριό του στην 8η τάξη.
Την περίοδο 1960-61 μπήκε με εξετάσεις στο Χημικό του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου πήρε το πτυχίο του το 1966. Διετέλεσε Πρόεδρος έτους σε όλες τις χρονιές του Χημικού και μέλος του ΔΣ του "Αριστοτέλη", του Συλλόγου Φοιτητών Φυσικομαθηματικής και το 1964-65 διετέλεσε και Πρόεδρος της Σπουδάζουσας της ΕΔΑ μαζί με τον Σωτήρη Πέτρουλα.
Το 1968, μετά την στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε στο τότε Αθηναϊκό Φροντιστήριο, αλλά επειδή το 1969 κρίθηκε ως "μη νομιμόφρων" δεν μπόρεσε να εγγραφεί στην Επετηρίδα Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών.
Με την διάσπαση του Αθηναϊκού Φροντιστηρίου σε "Ηράκλειτο", "ΑΛΦΑ" και "Αθηναϊκό" εργάζεται διαδοχικά στον Ηρακλειτο, στο ΑΛΦΑ και στο Αττικόν, ενώ από το 1970 έως το 1974 παραδίδει ιδιωτικά μαθήματα χημείας με τον Κώστα Μανωλκίδη, από τους ιδρυτές του Ηράκλειτου.
Μετά την Δικτατορία, το 1974, και έως το 1978 πήγε στον Ηρακλειτο, όπου συνάντησε τον Νίκο Βασιλείου και έτσι ήλθε στην Γερμανική Σχολή και μαζί και με τον Γιάννη Πουλάκη δίδαξε Χημεία το 1976 στην Γ' Γυμνασίου.
Περισσότερα...
 Η Regine Quack Manoussakis γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο. Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ήταν κάτοικος Δυτικού Βερολίνου. Φοίτησε στο Γαλλικό Κολλέγιο και ένα χρόνο στις ΗΠΑ. Κατόπιν σπούδασε ιστορία και γαλλική φιλολογία το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Από το 1980 μέχρι το 1984 δίδαξε στην Σχολή, ενώ από το 1975 λαμβάνει τακτικά μέρος με εισηγήσεις σε συνέδρια στην Ελλάδα και στην Γερμανία.
Η διδακτορική διατριβή της στο FU Berlin εκδόθηκε ως βιβλίο στο Μόναχο το 1984 στην επιστημονική σειρά "Εργασίες για την Νοτιοανατολική Ευρώπη" (http://ostdok.de/id/BV001274003) και έχει τον τίτλο "Ο γερμανικός φιλελληνισμός κατά τον Ελληνικό Απελευθερωτικό Αγώνα 1821-1827".
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης όλες οι μελέτες που έγραψε ανατυπώθηκαν στον τόμο της σειράς "Φιλελληνική Βιβλιοθήκη" των εκδόσεων Παρισιάνου: "Ελληνική Επανάσταση και γερμανικός φιλελληνισμός".
|
|
|
|
 |
|
|
|
Από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα
Με την υποστήριξη:
|
