«Είμαι woke» σημαίνει τελώ σε επαγρύπνηση απέναντι σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πιθανά ρατσιστικά, μισογυνικά, ομοφοβικά ξεσπάσματα. Μόνο που πλέον στον αγγλοσαξονικό κόσμο χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική χροιά, στηλιτεύοντας τις υπερβολές του κινήματος. Η σχετική συζήτηση υιοθετείται ατόφια και στην Ελλάδα, λες και έχουμε λύσει το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας και έχουμε φτάσει ήδη στο άλλο άκρο της υπερευαισθησίας. Βλέπω πολλούς να φοβούνται ότι είναι έτοιμη η λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις, όπως αυτή που δημοσιοποιήθηκε από το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Στάνφορντ τη Δευτέρα.
Για να δούμε, λοιπόν, μερικά πρόσφατα παραδείγματα, που καταρρίπτουν τον ισχυρισμό ότι γίναμε «Μπέρκλεϊ του Νότου». Μπορεί να μη λέμε πλέον «γύφτους» τους Ρομά, αλλά τα ρατσιστικά μας αντανακλαστικά ξεδιπλώθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο κατά την πρόσφατη επίθεση εναντίον του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη από αστυνομικό. «Είναι εγκληματίες, δεν πάνε σχολείο, δεν θέλουν να ενσωματωθούν», ήταν τα στερεότυπα που αναπαράχθηκαν από την πλειονότητα των πολιτών ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους προέλευση.
Στο σκάνδαλο Καϊλή, παρατηρεί κανείς επίσης πόσος συγκεκαλυμμένος μισογυνισμός είναι έτοιμος να διαχυθεί με την πρώτη ευκαιρία. Η ερωτική ζωή, η μητρότητα, η Εύα και το μήλο, ο Αδάμ-θύμα, όλες οι αταβιστικές-βιβλικές αναφορές επιστρατεύονται όταν ο θύτης είναι γυναίκα και δη όμορφη. Σαν να μην αρκούν η πολιτική κατακραυγή για την υπονόμευση της Ευρώπης και ο αποτροπιασμός για την αδιανόητη διαφθορά, η ιστορία οφείλει να εμπλουτιστεί με στοιχεία Παλαιάς Διαθήκης για να γίνει πιο ελκυστική.
Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”…
