Οταν ήµουν μικρή, η μαμά μου αντί για παραμύθια συχνά μου έλεγε ιστορίες από την Παιδούπολη της Φρειδερίκης, στην οποία μεγάλωσε όσο η γιαγιά μου ήταν εξορία. Ηταν αφηγήσεις συγκινητικές, αλλά προσπαθούσε να τις διανθίσει με χιούμορ, να ηχούν κάπως παιδικές.

Ετσι, συνήθως αφαιρούσε τις ιδεολογικές αποχρώσεις και κρατούσε τον «αναμορφωτικό εξωτισμό» του ιδρύματος: τις κακές δασκάλες που την υποχρέωναν να μάθει κέντημα και οικοκυρικά, τη φρικτή γεύση της ψαρόσουπας, τη νοσταλγία για τη μαμά και τα αδέλφια της, που σχεδόν δεν είχε γνωρίσει.

Οσο μεγάλωνα και παρά τις τραυματικές αυτές εμπειρίες, δεν υπήρχε μίσος στην οικογένεια ούτε για τη Φρειδερίκη ούτε για τον γιο της. Μόνο μια γενικευμένη απαξίωση, αντίστοιχη με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας. Ενα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά και μια ομάδα απογόνων που περιφέρεται στα κοσμικά στέκια και μοιράζει καρτ βιζίτ με την ιδιότητα «πρίγκιπας». Οι εναπομείναντες φιλοβασιλικοί στη χώρα είχαν στα τέλη του 20ού αιώνα μια χροιά γραφικότητας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…