Ηταν άλλο να σού λέει το τραγούδι ακόμη και ο μέγας Μπιθικώτσης, και άλλο ο σταρ της πιο λαϊκής τέχνης της εικόνας: του κινηματογράφου. Και αυτό το ήξεραν οι συνθέτες. Ακόμη και οι «φτασμένοι». Και έτρεχαν να του δώσουν τα τραγούδια τους για να τα πει σε κάποια ταινία του.
«Δεν σου χρωστάω τίποτα / με χτύπησαν αλύπητα, / ζωή, οι κεραυνοί σου / μάνα και δεν ενοιάστηκες / σαν να το καταράστηκες / που λιώνει το παιδί σου…»
Σαν να ακούω ακόμη την παράξενη, άκαμπτη, αντρίκια φωνή του, όπως την πρωτοπρόσεξα στο ραδιόφωνο –παιδί ακόμη– από 45αράκι. Μετά την επιτυχία του τραγουδιού των Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου στην ταινία «Ο ζητιάνος μιας αγάπης» (1964) του Σπύρου Ζιάγκου.
