Με αφορμή το νέο της βιβλίο, «Η μεταμόρφωσή της» (εκδ. Καστανιώτη), η Αμάντα Μιχαλοπούλου μιλάει στην «Κ» για το κοινωνικό φύλο, το παιχνίδι της γοητείας, τη «γυναικεία» λογοτεχνία, τη συγγραφή και την πατριαρχία που καταπιέζει εξίσου άνδρες, γυναίκες και διεμφυλικούς.

– Aμάντα, πού σε βρίσκω;

– Με βρίσκεις στη Βασιλεία, είμαι καλεσμένη του Literaturhaus φέτος τον χειμώνα. Προς το παρόν δεν πολυπηγαίνω σε μουσεία, ταξιδεύω στο δωμάτιό μου σαν τον Ξαβιέ ντε Μαιστρ. Είναι λίγο σανατόριο εδώ, ειδικά αν έχεις μόλις εκδώσει ένα βιβλίο και χρειάζεσαι λίγο ωραίο τίποτα.

– Τι διαβάζεις και τι γράφεις αυτόν τον καιρό; Εχεις πει ότι σου αρέσει να γράφεις σε ομάδες και με αναθέσεις. Οχι κατά μόνας και χωρίς σκοπό. Θα μπορούσες, πιστεύεις, να γράφεις ερωτικά ποιήματα κατά παραγγελία, κάπως σαν θηλυκός Σιρανό σε μια αναγεννησιακή αυλή της Κεντρικής Ευρώπης;

– Εφερα μαζί μου τον «Απρίλη» του Γιόζεφ Ροτ, ποιήματα της Λουίζ Γκλικ κι ένα βιβλίο που είχα χρόνια να διαβάσω, «Τη γραμμή του ορίζοντα» του Χρήστου Βακαλόπουλου. Θέλω να ξαναπιάσω ένα ερωτικό μυθιστόρημα που πρέπει να δουλευτεί από την αρχή. Το να ξαναρχίζεις είναι πιο δύσκολο από το ν’ αρχίζεις, χρειάζεται να αναλάβεις την ευθύνη της αποτυχίας σου, να καταλάβεις τι πήγε στραβά. Οπότε θα μου άρεσε να ζω σε μια αυλή της Αναγέννησης με αναθέσεις έργων, όπως λες. Ο περιορισμός είναι ερεθιστικός. Μπορείς να αποχαλινωθείς εντός πλαισίου.

Δείτε την συνέντευξη της Αμάντας Μιχαλοπούλου στην εφημερίδα “Καθημερινή”…