Eνας, όχι και πολύ πονηρός (για να παραφράσω τον Διονύση Σαββόπουλο), πολιτευτής μού εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα ότι ενόψει εκλογών λέει πράγματα που δεν πιστεύει, κάνει όσα ακριβώς μισεί κι «έχει χάσει τον εαυτό του». Με σόκαρε αυτή η εξομολόγηση, γιατί πίστευα ανέκαθεν ότι οι πολιτικοί χάνουν τον εαυτό τους σταδιακά και κάπως ερήμην τους. Παρακολουθώ τις εκστρατείες τους: αλλεπάλληλες βασιλόπιτες, συνεστιάσεις, τεχνητές εκρήξεις στις τηλεοπτικές συζητήσεις, προβοκατόρικες αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια, αγωνία για μια –έστω υποτυπώδη– παρουσία σε παραπολιτικές στήλες. Φωτογενή μνημόσυνα, λαϊκές αγορές κι εκκλησίες είναι τα μέρη όπου συχνάζουν αυτές τις μέρες ακόμη και αν είναι ελάχιστα πιστοί, ενώ δεν έχουν ιδέα πόσο κοστίζουν οι μελιτζάνες…

Διαβάστε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…