Στο σημείο που βρισκόμαστε μόνον γενναίες, έως και ακραίες αποφάσεις για τον σιδηρόδρομο μπορεί να είναι πολιτικά και κοινωνικά λυτρωτικές και ενδεχομένως ευεργετικές. Μόνο που το πράγμα περιπλέκεται επειδή, μεταξύ των άλλων, έρχονται και εκλογές.
Ηταν αναμενόμενο και μέχρις ενός σημείου αναγκαίο: το δυστύχημα της προηγούμενης εβδομάδας έγινε αφορμή για να γεμίσουν σελίδες εφημερίδων και ιστοτόπων, προγράμματα καναλιών και ραδιοφώνων, με αποκαλύψεις και στοιχεία για το χάλι των σιδηροδρόμων, τη σαπίλα σε όλα τα επίπεδα του ΟΣΕ και τα παρακλάδια του σε βάθος δεκαετιών και τις ευθύνες, τις αμέλειες για όλα αυτά και πόσο μας κόστισαν. Σε χρήμα και σε ανθρώπινες ζωές.
Κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο κορεσμού, εκείνο το στάδιο της ειδησεογραφικής διαδικασίας, όπου κάποιοι θα αρχίσουν να βαριούνται να μιλούν και να γράφουν και κάποιοι άλλοι θα βαριούνται να διαβάσουν και να ακούσουν. Όμως το θέμα αυτήν τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Είναι πολύ σοβαρότερο και όλοι πλέον ξέρουν ή διαπιστώνουν πολλά. Έχουν σκοτωθεί άνθρωποι και κάποιοι φταίνε γι’ αυτό.
