Πριν από λίγες εβδομάδες, η ισραηλινή πρεσβεία οργάνωσε τη δημοσιογραφική προβολή ενός βίντεο που έδειχνε τις αγριότητες που διέπραξε η Χαμάς την 7η Οκτωβρίου. Το υλικό ξεκινούσε με την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός σκύλου. Ολοι οι παριστάμενοι βγάλαμε ένα επιφώνημα φρίκης. Για την επόμενη μία ώρα όμως παραμείναμε σιωπηλοί, αν κι αυτά που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ χειρότερα.

Γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται μεγαλύτερο αποτροπιασμό όταν η βία διαπράττεται εις βάρος ζώων παρά συνανθρώπων τους; Το σκεφτόμουν ξανά με αφορμή την υπόθεση του σκύλου Ολιβερ στην Αράχωβα. Το μένος που έχει εκτοξευτεί εναντίον του δράστη, της πόλης και των Αρχών δεν έχει προηγούμενο. Εκκλήσεις για μποϊκοτάζ του χειμερινού προορισμού, αυτοδικία κι εκτέλεση του δράστη είναι μεταξύ των «λύσεων» που δίνονται στα σόσιαλ μίντια. Είναι παράδοξη αυτή η αποκτηνωμένη οργή που εκφράζεται για την κακοποίηση ενός σκύλου, ενώ γύρω μας βρίσκονται σε εξέλιξη δύο περιφερειακές συγκρούσεις με χιλιάδες νεκρούς, εγκλήματα πολέμου και καθημερινές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν άκουσα, π.χ., να ζητείται η δημόσια εκτέλεση του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…