Η οικονομία μπορεί να πηγαίνει καλά, αλλά είναι φανερό ότι απαιτείται μια συνολικότερη αξιολόγηση της κοινωνικής συνθήκης, η οποία είναι απότοκο όσων έχουν επισυμβεί τα τελευταία χρόνια: Από την εποχή των μνημονίων και την πολιτική ασυναρτησία του ’15-’19, ως την πανδημία και τις κοινωνικές πληγές που αυτή άνοιξε και δεν έκλεισαν ποτέ.
Αυτό που παρατηρεί κανείς στην πολιτική συγκυρία έχει μια ιδιαιτερότητα –για τα δεδομένα της χώρας των τελευταίων 10-15 ετών: Οι προτεραιότητες εδώ και μερικούς μήνες δεν καθορίζονται από την οικονομία. Στο πεδίο ευθύνης της κυβέρνησης γίνονται πάνω-κάτω όσα είναι να γίνουν, έχει βελτιωθεί θεαματικά η διεθνής εικόνα της χώρας, έχει ανακτηθεί η επενδυτική βαθμίδα, έχει μειωθεί η ανεργία και κατά τα λοιπά κυλούν κάποια πράγματα, αναγκαστικά μέσα στο πλαίσιο που καθορίζεται από τα πολλά και γνωστά προβλήματα της χώρας. Δεν διορθώνονται όλα μονομιάς και κάποια δεν διορθώνονται και καθόλου.
