Με αφορμή την πρωτοβουλία του Λαέρτη Χρήστου, απόφοιτου του 1971 στο facebook με τίτλο “Φίλοι της Deutsche Schule Athen” με πολύ φωτογραφικό υλικό, σπάνιο και μεγάλη συμμετοχή (πάνω από 600 μέλη) πρέπει να κάνουμε κα΄πιο σχόλιο. Παρόλο που προσπαθούμε να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτούς οι οποίοι χρησιμοποιούν την ανταλλαγή υβριστικών μηνυμάτων, εν είδει μαγκιάς ή και κακώς εννοούμενου χιούμορ, θα πρέπει να τους εξηγήσουμε τα εξής:
– Οι πρώτοι φίλοι του σχολείου ήταν οι γονείς μας. Αυτοί μας έστειλαν εκεί και αυτοί συνέχισαν να μας χρηματοδοτούν όσο σπουδάζαμε, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό καμαρώνοντας για την επιλογή τους να μάθουμε γερμανικά.
– Οι γονείς είναι αυτοί, που απευθύνονταν στο σχολείο ακόμη ακόμη και όταν αποφοιτήσαμε, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, διότι δεν έχουν άλλο τρόπο να υποστηρίξουν κάποιες ανάγκες των παιδιών τους. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί δεν γνωρίζουν γερμανικά και η πρώτη ερώτηση στην πρώτη απορία θα “πέσει” είτε στο Σχολείο, είτε στον Σύλλογο.
Με το νέο Καταστατικό δεν συμφώνησαν όλα τα μέλη του ΔΣ. Υπήρξε όμως ένα σκεπτικό για ποιον λόγο θα έπρεπε να επιχειρήσουμε την διεύρυνση προς τους γονείς, ακόμη και αν αυτή δεν έγινε τελικά με τον ορθότερο τρόπο.Δυστυχώς αυτοί που χλευάζουν την προσπάθεια αυτή δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαβάσουν τον “απολογσμό του απερχόμενου ΔΣ”, αλλά ούτε καν το ίδιο το Καταστατικό και αναφέρθηκαν χαχανίζοντας σε θειάδες, θείτσες και τα συναφή.
Δείτε πώς αποτυπώσαμε τις θέσεις μας στην Γενική Συνέλευση της 24.2.2020 και είναι αναρτημένο στην αρχική σελίδα του site μας:
Καταστατικό
Η αφορμή για να αλλάξουμε το καταστατικό ήταν η ανάγκη εκσυγχρονισμού του. Βεβαίως οι δραχμές δεν είχαν θέση στο περιεχόμενο, βεβαίως ο ορισμός της έννοιας αποφοίτου ήταν προβληματικός. Έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι κάποιος, έστω και μία ημέρα να έχει περάσει από το σχολείο, αρκούσε για να θεωρείται δικός μας. Βεβαίως έπρεπε να περάσουμε στην επόμενη ημέρα επιτρέποντας ψηφοφορία εκ του μακρόθεν, με όρους και προϋποθέσεις.
Γονείς και συγγενείς
Διαπιστώσαμε ότι οι γονείς, ακόμη και εάν τα παιδιά τους είχαν αποφοιτήσει, όλο και επικοινωνούσαν με το σχολείο για βοήθεια ψάχνοντας σπίτι στη Γερμανία, ψάχνοντας επαφές σε πόλεις κλπ. Διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν κοντά στους δικούς μας, αλλά πλέον, μη έχοντας τον σύλλογο γονέων για να απευθυνθούν, έψαχναν απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα, που έφταναν σε εμάς μέσω της γραμματείας μας.
Διακρίναμε την ανάγκη να είμαστε κοντά τους και ήταν αμοιβαία η επιθυμία. Τους θεωρήσαμε δικούς μας, και κάναμε μία απόπειρα διεύρυνσης του καταστατικού. Στην πορεία είδαμε ότι υπήρξαν δυσκολίες στην εφαρμογή της διεύρυνσης, όμως με τις κατάλληλες ενέργειες θα ευθυγραμμίσουμε κάποιες διατάξεις ώστε να ενισχυθεί η επαφή.
Εμείς θεωρήσαμε ότι αυτή η προσέγγιση, ασχέτως των απαιτούμενων διορθώσεων, τις οποίες καλείται το νέο ΔΣ να επιβάλλει, έχει μία αγνή πρόθεση. Βεβαίως ακούσαμε και διαβάσαμε “βίαιες” δηλώσεις και προθέσεις. Ακούσαμε για επανάσταση εναντίον του Συλλόγου που συνοδεύονταν από τα σχόλια που προαναφέραμε. Επανάσταση απο ποιους; Από αυτούς που θεωρούσαν ως κύριο άξονα δραστηριότητας του Συλλόγου την διοργάνωση του Χορού κάθε δύο χρόνια; Τι έχουμε δηλαδή; την επανάσταση των φουρό;που οι παλαιότεροι τα θυμούνται και μάλιστα, επειδή διδάσκονταν γαλλικά αντί των αγγλικών, δικαιολογούνται να αναπολούν τοfourreau, το κοινώς αποκαλούμενο μεσοφόρι, που τραγουδούσε ο Βασίλης Αυλωνίτης.
Να αναφέρουμε ότι ανάμεσα στα πικρόχολα που διαβάσαμε στο facebook για το Καταστατικό, ήταν και αυτό το “ρατσιστικό” περί καθαρών αποφοίτων, αυτών δηλαδή, που τελέιωσαν στο σχολείο. Αιμοκάθαρση δηλαδή του Συλλόγου. Ας το εξηγήσουν αυτό στον Βασίλη Μαυρίδη, που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στην Κατοχή, επειδή ο αδελφός του ανέβηκε στα βουνά, στον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη, που έμεινε χωρίς σχολείο γιατί είδε την Αραχώβης να κλείνει οριστικά δύο χρόνια πριν τελειώσει το τότε Γυμνάσιο, ή τέλος στην Ντόρα Μπακογιάννη και στην Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, που τις μάζεψε άρον-άρον ο πατέρας τους στην δικτατορία και τις πήγε στο Παρίσι. Ας σοβαρευτούμε.
