Eίναι γνωστό ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο δημοφιλέστερος ξένος ηγέτης στην Ελλάδα. Η (διακομματική) αποδοχή του άλλοτε φθίνει και άλλοτε αυξάνεται, ανάλογα με τη χρονική συγκυρία. Παραμένει όμως πάντα πρώτος στον κατάλογο των διεθνών προσωπικοτήτων που θαυμάζουν οι Ελληνες, και είμαι σίγουρη ότι στη διάρκεια της πρόσφατης ουκρανικής κρίσης το ποσοστό των οπαδών του διευρύνθηκε. Το αντιλαμβάνεται κανείς από τον ενθουσιασμό που προκαλούν στη χώρα μας οι ειρωνείες του για την ημερομηνία εισβολής των ρωσικών δυνάμεων, η σημειολογία των μακριών, χρυσοποίκιλτων τραπεζιών και οι σκηνοθετημένοι διάλογοι με τους υφισταμένους του.
Μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν από τρία χρόνια είχε ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ από το Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ως γνωστός λάτρης της ιστορικής ακρίβειας. Eνα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσφατα επιτεύγματά του στον τομέα είναι το πόνημά του περί «Ιστορικής ενότητας Ρώσων και Ουκρανών» (2021), όπου ερμηνεύει κατά το δοκούν το παρελθόν για να αμφισβητήσει την εθνική ταυτότητα και κυριαρχία των Ουκρανών. Το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος θεοποιείται από το υπερσυντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι κατανοητό. Η πολιτική που ασκεί είναι αυταρχική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική έναντι της αντιπολίτευσης, των ΜΜΕ, των γειτόνων της χώρας του. Η ρητορική του είναι ομοφοβική και σεξιστική. Ακόμη και όταν μιλάει για την Ουκρανία και τη συμμόρφωσή της με τις συμφωνίες του Μινσκ, αναπαράγει όλα τα μισογυνικά κλισέ του περασμένου αιώνα: «Είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι καθήκον σου, ομορφιά μου». Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχουν τα αριστερά κόμματα με αυτήν την πολιτική κουλτούρα; Αρκεί ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός της ελληνικής Αριστεράς για να εξηγήσει το δέος που προκαλεί ο Πούτιν σε μεγάλο κομμάτι της;
