Oλο και συχνότερα διαβάζω στον διεθνή και ελληνικό Τύπο εκτιμήσεις ειδικών για την ψυχική κατάσταση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. «Είναι ανισόρροπος;» αναρωτιούνται οι αναλυτές. Εχει αλλάξει από την τελευταία μας συνάντηση, φέρεται να εκμυστηρεύτηκε σε στενούς συνεργάτες του ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. «Είναι πιο τραχύς, πιο απομονωμένος». «Εχω συναντηθεί πολλές φορές μαζί του στο παρελθόν. Κι αυτός είναι ένας διαφορετικός Πούτιν», είπε στο Fox News η Κοντολίζα Ράις, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η παρατεταμένη καραντίνα λόγω κορωνοϊού επέτεινε την παράνοιά του, έχει αποκτήσει νοοτροπία «μπούνκερ», λένε ψυχίατροι που μελετούν τη συμπεριφορά του. Στο πλαίσιο αυτής της ποπ ψυχανάλυσης, το μακρύ τραπέζι στο οποίο κάθισε ιδεολογικούς αντιπάλους και ημετέρους θεωρείται μια ακόμη έκφανση του νέου υποχόνδριου εαυτού του.
Δεν ξέρω αν όντως εξαιτίας της πανδημίας τού έχει βγει κάποια ιδιότυπη αρρωστοφοβία, αλλά στο ζήτημα της Ουκρανίας είναι συνεπής στη δική του λογική, που παραμένει αναλλοίωτη εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον. Το 2008 ο Πούτιν είχε πει στον τότε Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους: «Πρέπει να καταλάβεις, Τζορτζ. Η Ουκρανία δεν είναι καν χώρα». Μόλις πέρυσι το καλοκαίρι συνέταξε ένα δοκίμιο 5.000 λέξεων, στο οποίο αμφισβητούσε το δικαίωμα ύπαρξης της Ουκρανίας, επαναλαμβάνοντας την πάγια πεποίθησή του ότι Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ένας λαός.
