Θυμάμαι στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα το 2011, όταν περνούσα τυχαία από μέσα για να δω τι γίνεται, άκουγα διαρκώς το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Το φώναζαν με πάθος οι παριστάμενοι κατευθείαν μέσα στα αυτιά μου, και με ενοχλούσε τρομερά η γενίκευση. Προσπαθούσα τότε να καταλάβω τι προκαλεί τέτοιο μένος για ένα επάγγελμα το οποίο χτυπήθηκε αδυσώπητα από την κρίση και δημιούργησε ένα μαζικό προλεταριάτο από νέους, άνεργους ή κακοπληρωμένους, ενίοτε ανασφάλιστους, εργαζομένους.
Οι τρεις συναπτές κρίσεις, η οικονομική, η υγειονομική και τώρα η ουκρανική, αποκατέστησαν εν μέρει το κύρος της δημοσιογραφίας. Νομίζω όμως ότι ειδικά ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αποτέλεσε το έναυσμα να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες τη σημασία της αποστολής ανταποκριτών στις εμπόλεμες ζώνες, της ψύχραιμης καταγραφής των γεγονότων, της ιστορικής αναπλαισίωσής τους και πάνω από όλα των ηρωικών εκφάνσεων της δουλειάς μας.
