Θεωρώ απαράδεκτες τις συγκρίσεις που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ παρομοιάζοντας τον πρωθυπουργό με τον αυταρχικό ηγέτη της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπαν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε άλλωστε πρωτοστατήσει στην έξωση του Ούγγρου πρωθυπουργού από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ούτε φυσικά θεωρώ πως υπάρχει προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης όπως αυτή συμβαίνει στην Πολωνία. Ολο και συχνότερα όμως παρατηρώ ότι η κυβέρνηση προχωράει σε περιστολή δικαιωμάτων, δημοκρατικών αξιών και πτυχών του κράτους δικαίου: μια «εκπτωσούλα» εδώ, μια άλλη παραπέρα και πολλή δυσανεξία στην κριτική. Πάντα υπάρχει ένα πρόσχημα νομότυπο: η προάσπιση της εθνικής ασφάλειας, ο υβριδικός πόλεμος του Ταγίπ Ερντογάν, το απόρρητο των μυστικών υπηρεσιών, η πολιτική σταθερότητα. Κάπως έτσι όμως λιποθυμούν οι δημοκρατίες.

Μια «φωτογραφική» διάταξη για να ταιριάξει ένας άνθρωπος σε ένα πόστο, τρεις μυστηριώδεις παρακολουθήσεις, ή για την ακρίβεια πολλές χιλιάδες, υπονόμευση του κοινοβουλευτικού έργου μέσω της σιωπής, αλλαγή του εκλογικού νόμου με στόχο την παραμονή στην εξουσία. Και στη συνέχεια η συνήθης επωδός, κάθε φορά που προσπαθείς να καταγράψεις όσα συμβαίνουν ή να διαμαρτυρηθείς, είσαι για τους οπαδούς της κυβέρνησης: «χρήσιμος ηλίθιος του Ερντογάν», «άμυαλος δικαιωματιστής», «ευαίσθητη αριστερή ψυχούλα», «υποστηρικτής της ακυβερνησίας και του χάους», που θέλει το κακό της πατρίδας.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα Καθημερινή…