Nα δώσουμε άσυλο στους Ρώσους που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να μην πολεμήσουν στην Ουκρανία; Μπορεί να μοιάζει αυτονόητη η απάντηση, για πολλούς όμως δεν είναι. Γιατί ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι της Ρωσίας με καθυστέρηση. Οι σποραδικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις της άνοιξης ξεφούσκωσαν γρήγορα, ελάχιστοι ακτιβιστές εναντιώθηκαν στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Βλαντιμίρ Πούτιν, οι δημοσιογράφοι που παρέμειναν στη χώρα συμμορφώθηκαν είτε σιωπηρά, είτε ενεργά, μόνο οι γενναίοι αντιφρονούντες δεν άντεξαν κι έφυγαν. Η ζωή στη Μόσχα συνεχίστηκε κανονικά –διαβάζαμε στα σχετικά ρεπορτάζ– έστω και χωρίς Μακ-ντόναλντς. Ολα αυτά μέχρι τη μερική επιστράτευση.
Κατά την έναρξη της «ειδικής επιχείρησης» του Ρώσου προέδρου υπήρξε έντονη συζήτηση σε διεθνές επίπεδο κατά πόσον πρέπει να επιβληθεί εμπάργκο σε ρωσικά πολιτιστικά προϊόντα και καλλιτέχνες, σε τραγουδιστές όπερας ή διευθυντές ορχήστρας, στη ρωσική λογοτεχνία και στο μπαλέτο. Αν πρέπει δηλαδή να σταματήσουμε να παρακολουθούμε Ρώσους αθλητές να παίζουν τένις ή να κάνουν παγοδρομίες, να βλέπουμε διεθνείς παραστάσεις των Μπολσόι ή να ακούμε ρωσικά μουσικά σύνολα για να τιμωρήσουμε τον Πούτιν. Ή αν κάτι τέτοιο είναι αδιέξοδο και αντίθετα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να επιχειρήσουμε να ενθαρρύνουμε τις αντιπολιτευτικές φωνές στο εσωτερικό της χώρας, που θα μπορούσαν σταδιακά να ανατρέψουν το καθεστώς το οποίο έχει οικοδομήσει ο Ρώσος πρόεδρος.
Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…
