Ογδόντα ενιαυτοί μας χωρίζουν από την ηλιόλουστη Πέμπτη της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν ο στρατός κατοχής των Γερμανών κατακτητών αποχωρεί από την Αθήνα. Συμπληρώθηκαν 1.444 ημέρες τυραννίας και σκλαβιάς. Η Μεραρχία Καταδρομών 117 αποχωρεί με όλες τις προφυλάξεις, ο ανώνυμος Γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σβάστικα που εμόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και ο Διοικητής της Μεραρχίας καταθέτει στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Η μεραρχία διασχίζει την Ελλάδα, ανενόχλητη, και την Γιουγκοσλαβία και κοντά στο Βελιγράδι αποδεκατίζεται από τους παρτιζάνους. Ο διοικητής της, πτέραρχος Hellmuth Felmy, καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Το 1951 ήταν ελεύθερος, απεβίωσε το 1965.
Για την Αθήνα και τους κατοίκους της ήταν μία ημέρα θριάμβου. Έξαλλα τα πλήθη , με τις σημαίες των συμμάχων, τις ελληνικές και τα λάβαρα διέσχιζαν τους δρόμους. Πρωτοπόρος η ηθοποιός Άννα Καλουτά, όπως την περιέγραψαν τα επίκαιρα της εποχής, αλλά και δύο επίσκοποι, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως , Φιλίππων και Θάσου Χρυσόστομος (Χ΄σταυρου) και ο επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος(Χρηστίδης), Μικρασιάτες αμφότεροι [Την σπάνια αυτή φωτογραφία, ντοκουμέντο, οφείλομε στον συνάδελφο Στέφανο ΤΣΕΡΠΑΝΗ, ο οποίος και την ανεκάλυψε].Ο κορυφαίος Σικελιανός βλέπει μία νέα Ελλάδα , η οποία δυστυχώς δεν έγινε :
“Τι σκίζει πιά το σάβανο / κι από τον τάφο βγαίνει / η Ελλάδα αναστημένη , / με νέο τρανό σπαθί”
[Αγγέλου ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, Ελευθερία του 1944, εν Λυρικός Βίος , Γ΄, οι Φίλοι του Βιβλίου, 1947, σ. 328].
Η ελληνική κυβέρνηση , Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, όπως απεκλήθη, ευρισκομένη σε ασφάλεια επί του καναδικού καταδρομικού King David ευρίσκετο εις Πόρον και ανέμενε όπως ησυχάσει η κατάσταση και αποβιβάσθηκε εν τέλει την 18ην Οκτωβρίου 1944 εις Πειραιά. Το σπέρμα της διχονοίας υπήρχε εντός της Κυβερνήσεως , το οποίο είχε βλαστήσει τις τελευταίες ημέρες του Πολέμου και μέστωσε με την άφιξη στην πρωτεύουσα. Δυστυχώς, η Κυβέρνηση, απαρτιζομένη από όλες τις τάσεις και τις ιδεολογίες , δεν κατώρθωσε το αυτονόητο: Να οδηγήση την χώρα στην ανασυγκρότηση και στην προκοπή.Τρομερά σφάλματα διεπράχθησαν στην οικονομία κατά το διάστημα 18.10.-3.12.1944 από τις ασκούντες την οικονομική πολιτική της χώρας [ΣΒΩΛΟΣ, Υπουργός των Οικονομικών,ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, Υφυπουργός των Οικονομικών, ΖΟΛΩΤΑΣ, Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος],σε τέτοιο σημείο, ώστε η χώρα να γνωρίση έναν τρομερό πληθωρισμό. Περί αυτών έχει γράψει ένα βιβλίο, σπάνιο κι δυσεύρετο, ο Μαιμούκας(1945).Η Διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος από το 1945 ανατέθηκε σε Συμβούλιο με Πρόεδρο τον τότε πρωθυπουργό και Ναυαρχο Π. Βούλγαρη, αφού οι οικονομολόγοι δεν τα κατάφεραν, υπάρχομε εμείς, έλεγε ο Βούλγαρης. Ένας νέος πόλεμος ήταν επί θύραις, περισσότερο αιματηρός, που άφησε τα σημάδια του για δεκαετίες στην χώρα μας. Η χώρα εισήρχετο στον Μεσαίωνα και θα αργούσε να ορθοποδήση.
Φέτος συμπληρούνται ογδόντα έτη από της απελευθερώσεως των Αθηνών και εβδομήντα πέντε από της λήξεως του αιματηρού εμφυλίου αλληλοσπαραγμού (29.8.1949) και διερωτάται τι κατορθώσαμε στο χρονικό αυτό διάστημα. Υπενθυμίζω τον Αθηναίο ιστορικό και βιογράφο Ξενοφώντα, ο οποίος στον Επίλογο των Ελληνικών [Ζ΄V 27], μετά από την λήξη του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Σπαρτιατών και Θηβαίων, στην Μαντίνεια (362 π.Χ.),θα γράψη: ” Ενώ ισχυρίζονταν και οι δύο ότι νίκησαν, δεν φάνηκαν να απέκτησαν ούτε μεγαλύτερη χώρα, ούτε πόλη, ούτε περισσότερη δύναμη, από αυτή που είχαν πρίν γίνει η μάχη. Αντίθετα, μετά την μάχη επικράτησε “ακρισία δε και ταραχή έτι πλείων μετά την μάχην εγένετο ή πρόσθεν εν τη Ελλάδι””. Μήπως, τελικώς, και σήμερα συνεχίζεται η ακρισία και η ταραχή στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο Ξενοφών?
Την απάντηση δεν θα Σας την δώσω εγώ. Ας την σκεφθή ο καθείς και η καθεμία μόνος και μόνη του. Κατά τα άλλα οδεύομε σύμφωνα με τους πέντε πυλώνες της αναπτύξεως που εξήγγειλε στην ΔΕΘ ο πολυγράφος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρωθυπουργός -μου υπενθυμίζει τις επτάφωτες εκκλησίες της Μικράς Ασίας-, σε τροχιά αναπτυξιακή, ενώ το προσχέδιο προϋπολογισμού, που κατετέθη στην Βουλή για το 2025 κάνει λόγο για αύξηση φορολογικών βαρών του χειμαζομένου Έλληνος φορολογουμένου. Μήπως θα πληρώσωμε τις γαλλικές φρεγάτες και τους μετανάστες που θα μας έλθουν από τον Λίβανο? Αναμιμνήσκω τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, σύμφωνα με τον οποίον “δύο πράγματα έχει σίγουρα ο άνθρωπος στην ζωή του, τον φόρο και τον θάνατο”. <Και ο μεν θάνατος, Κύριε Μπαλόγλου>, μου έλεγε ακραιφνής θεολόγος στην Ιερά Σύνοδο πρό ετών <έρχεται άπαξ και μία φορά, είναι θέμα του Υψίστου, ο δε φόρος είναι συνεχής και ανελέητος>. <Διότι, είναι αποτέλεσμα του ανθρώπου>, του απήντησα. Το πώς θα επέλθη η ανάπτυξη με τους νέους φόρους και την φορολογική επιβάρυνση είναι ένα άλλο θέμα.
Με τις σκέψεις αυτές Σας χαιρετώ και αναφέρω ότι κάθε χρόνο, την 12ην Οκτωβρίου , ο γεραρός, υπεραιωνόβιος Φιλολογικός Σύλλογος ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ γεραίρει και εορτάζει την ημέρα αυτή, έμπροσθεν του ιστορικού κτιρίου. Στο κτίριο αυτό είχε εγκατασταστήσει ο Γερμανός κατακτητής το στρατοδικείο.
έρρωσθε εν παντί και πανοικεί!
Υ. Γ. Οι Γερμανοί, οι τελευταίοι Γερμανοί, θα αποχωρήσουν από την Μήλο τον Μάιο του 1945. Μετά την συνθηκολόγηση με τους Συμμάχους. Ήταν οι τελευταίοι που είχαν μείνει στην χώρα μας.
