Με την συνημμένη αναφορά του Φ.Σ. ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ για την μελανή επέτειο του Νεωτέρου Ελληνισμού, υπενθυμίζω, ότι σαν σήμερα, πρό 55 ετών ακριβώς, την 19ην Ιουλίου 1969, η ανθρωπότης έμενε άφωνη, παρακολουθώντας από τις τηλεοράσεις την προσελήνωση. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα, όπως είχε ειπωθή.
Ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας πενθούσε την 19ην Ιουλίου 1969 την απώλεια του Στρατή Μυριβήλη [Δημητρίου Σταματόπουλου, Συκαμιά Λέσβου 1890-Αθήναι 1969], του εκπροσώπου της Γενιάς του 30, κυρίου φορέως της Αιολικής Σχολής. Ο Μυριβήλης , κατεξοχήν αντιπολεμικός, ειρηνιστής, άφησε μέγα και σημαντικό έργο. Πολλαπλώς υποψήφιος για την Ακαδημία Αθηνών, επέτυχε τελικώς το 1958, δεν προσέφερε πολλά, διότι το 1962 ασθένησε βαρέως και έμεινε κατάκοιτος μέχρι της τελευτής του. Τρεις φορές υποψήφιος για το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Τα έργα του “Η Ζωή εν τάφω”, “Ο Βασίλης ο Αρβανίτης”, η “Παναγιά η Γοργόνα” είναι ακόμα κλασσικά.
Χρόνια Πολλά για τον Ηλία.
Έρρωσθε και χαίρεσθε εν Κυρίω.
