Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης (΄79) ανέβασε στο fb άρθρο για την Καίτη Κωνσταντίνου η οποία υπήρξε επίσης σπουδαία θεατρική ηθοποιός:

Ξέρω, ξέρω. Οι περισσότεροι θα τή μνημονεύετε ως Σωσώ στη σειρά “Εγκλήματα”. Άντε και για τις ατάκες της στην “Τούρτα της μαμάς”.

Προσωπικά, θα μνημονεύω την Καίτη Κωνσταντίνου (η οποία είχε δηλώσει πολλές φορές υπερήφανη που ήταν κωμική ηθοποιός) για τον πιο δραματικό και τον πιο απρόσμενο ρόλο της: Αιμοσταγής βασιλιάς Ριχάρδος ο Γ’ του Σαίξπηρ, στην παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά, το 2016, στο Σύγχρονο Θέατρο. Και σε άλλους θεατρικούς ρόλους, από τις “Εσωτερικές φωνές” του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, από το Γιώργο Αρμένη, το 1986, στο Θέατρο Τέχνης (σε μετάφραση Άλκης Ζέη, παρακαλώ), κι εντεύθεν.

Δεν ήταν μόνον η τόλμη της. Ήταν αυτό το σκοτεινό βάθος της ανθρώπινης ψυχής, που βουτούσε ασθμαίνοντας να φέρει στην επιφάνεια, μπροστά στα μάτια των θεατών.

Όχι ότι δεν το έκανε, βυσσοδομώντας ως τηλεοπτική Σωσώ. Όμως, εκεί το έκανε κόντρα στα στερεότυπα που τής είχαν φορέσει (όπως και στην επίσης σπουδαία θεατρική ηθοποιό Ντίνα Κώνστα, ως Ντένη Μαρκορά στους “Δύο ξένους”). Αναμετρώμενη ακόμη και με τη Γυναίκα μέσα της. Και με την εξαιρετική κωμικό μέσα της.

Έτσι θα τις θυμάμαι και τις δύο. Ως μεγάλα, αδικημένα με έναν τρόπο, θεατρικά ταλέντα που πορεύτηκαν με το βάρος των τηλεοπτικών τους μεγάλων επιτυχιών. Τέτοιων που τούς άλλαξαν ακόμη και το όνομα!

Και η Καίτη Κωνσταντίνου, λοιπόν, κατάφερε να περπατήσει πάνω στα τηλεοπτικά τρόπαια που τής έλαχαν και να βγει, περήφανη και εκθαμβωτική, στο φως της θεατρικής σκηνής.

Αυτό το φως τής πιστώνω. Και κάτι ακόμη: την ορθότατη εκφορά (ειδικά στον Σαίξπηρ υποβλητική) των λέξεων, που ήξερε, και ως φιλόλογος, να τούς δίνει το ειδικό τούς βάρος και ως ήθος-ποιούσα να τις καρφώνει, ολόγιομες, στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά…

https://www.facebook.com/photo?fbid=2082767505520039&set=a.270830533380421