Όταν έχουμε εκλογές, δουλεύουμε στην εφημερίδα και την Κυριακή. Δεν παραπονιέται κανείς, γιατί πάντα τα μεγάλα γεγονότα είναι συναρπαστικά και η κάλυψή τους ένα δημοσιογραφικό πάρτι. Η εργάσιμη εβδομάδα που ακολουθεί, όμως, είναι πάντα αφόρητη, αργή και βασανιστική. Φτάνει η Τετάρτη και νιώθουμε όλοι πτώματα από την κούραση. Στο τέλος της εβδομάδας, το burnout είναι έκδηλο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο μια-δυο φορές σε διάστημα τετραετίας.
Οσοι έχετε εργαστεί έξι συνεχόμενες ημέρες καταλαβαίνετε αυτό που περιγράφω. Σε όλο τον κόσμο, το έχουν αντιληφθεί πλέον και οι εργοδότες. Ηδη σε πολλές χώρες εφαρμόζεται πειραματικά η τετραήμερη εργασία με θετικά αποτελέσματα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 61 επιχειρήσεις πήραν μέρος στο πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα το 2022 και εξ αυτών οι 54 το κράτησαν έως τώρα, παρά τη μέχρι πρότινος εχθρική υποδοχή του μέτρου από τη συντηρητική κυβέρνηση του Ρίσι Σούνακ. Παρόμοιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί στη Γερμανία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ισλανδία. Η λογική είναι πολύ απλή: όσο αυξάνεται η ικανοποίηση των εργαζομένων και αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής τόσο ενισχύεται η παραγωγικότητα.
Η είδηση στη χώρα μας απασχολεί κυρίως τον «Ριζοσπάστη», στα διεθνή ΜΜΕ, ωστόσο, φιλοξενούνται εκτενείς αναλύσεις και σχόλια, που εκφράζουν την έκπληξη για την οπισθοδρόμηση στα εργασιακά δικαιώματα. Οπως διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ της Ρούλας Σαλούρου στην «Κ», η εξαήμερη εργασία εφαρμόζεται από την αρχή του μήνα σε κλάδους «συνεχούς ροής», που λειτουργούν δηλαδή 24 ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα. Ο εργοδότης «έχει το δικαίωμα» να ζητήσει από τον εργαζόμενο να εργαστεί για επιπλέον 8 ώρες, ακόμη μία ημέρα, πέραν του πενθημέρου. Τι θα πει, όμως, «έχει το δικαίωμα»; Προφανώς ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αρνηθεί αν ο εργοδότης το ζητήσει. Αρα η εξαήμερη εργασία δεν είναι εθελοντική.
Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…
