Στις 26 Ιουλίου 2014 μας “άφησε” και ο Παναγιώτης Γκιόλμας σε ηλικία 90 ετών από ανακοπή. Η κηδεία του έγινε στο Ληξούρι και η ταφή του στα Μιχαλιτσάτα, που είναι κοντά στο Ληξούρι. Ο Παναγιώτης Γκιόλμας, που ήταν καθηγητής στη Σχολή από το 1956 έως το 1990 ζούσε στην Αθήνα και μέχρι την τελευταία του στιγμή πήγαινε τακτικά στην πατρίδα του την Κεφαλλονιά και διάβαζε ακατάπαυστα.
Με τον θάνατο του Παναγιώτη Γκιόλμα, του τελευταίου εκπροσώπου της «ιστορικής ηγεσίας» των Ελλήνων καθηγητών στη Γερμανική Σχολή και ενός φιλολόγου και ιστορικού «παλαιάς κοπής», κλείνει αναπόδραστα ο «κύκλος των χαμένων εκπαιδευτικών» στο ιστορικό Σχολείο. Είχαν προηγηθεί πολύ ή αρκετά πριν από αυτόν, ο Παπαντωνίου, ο Ασωνίτης, ο Λαμψίδης, ο Δημητράκος, ο Δημόπουλος, ο Παπαδάκης, η Μεϊντάνη, η Καρβελά και αρκετοί άλλοι.
Η Γερμανική, σαν τη νοσταλγία, δεν είναι αυτό που ήταν, όμως ούτε κι εμείς γινήκαμε αυτό που θέλαμε. Στις αίθουσές της πάντως δίδαξαν άνθρωποι με ήθος, γνώση και αγάπη γι’ αυτό που έκαναν, χωρίς την πολυτέλεια της μετεκπαίδευσης και την ιδιοτέλεια του συνδικαλισμού. Εκεί μάθαμε γράμματα και, προ παντός, σωστά Ελληνικά. Ο Κεφαλλονίτης Παναγιώτης Γκιόλμας, μικρός το δέμας, αλλά αεικίνητος και εύστροφος, «πατρικός», αλλά και αυστηρός, όταν χρειαζόταν, μετέδιδε τη γνώση με γλαφυρό τρόπο, εκφραστικότητα και χειρονομίες, όπως οι χαρακτηριστικές του «στράκες» και η έκφραση «δεν βλέπω κίνηση», όταν αμήχανη σιωπή κυριαρχούσε στην αίθουσα μετά από κάποια δύσκολη ερώτησή του. Άνθρωπος με ανησυχίες και με αριστερές καταβολές, βγαλμένες μέσα από εμπειρίες και όχι από τους κομματικούς σωλήνες, έδωσε, όπως οι περισσότεροι της γενηάς του, τους δικούς του αγώνες για την επιβίωση και την καθημερινή μάχη εντός της αιθούσης για τη σωστή μόρφωση, σ’ ένα προνομιακό σχολικό περιβάλλον που, χάρις στη σχετική του αυτονομία από τα τεκταινόμενα της εποχής, αλλά και τη γερμανική ανεκτικότητα και φιλελεύθερη εκπαιδευτική παράδοση, που επέτρεπε ή πιο σωστά προέτρεπε να ειπωθούν κάποια πράγματα με τ’ όνομά τους. Στο μάθημα της Ιστορίας και της Αγωγής του Πολίτη (μία εγγενής, στα όρια της ιλαροτραγωδίας, αντίφαση στα χρόνια της Δικτατορίας) μάθαμε από αυτόν ότι «οι πόλεμοι γίνονται για πρώτες ύλες και αγορές» και πως «δεν υπάρχουν αναίμακτες επαναστάσεις», και… ο νοών νοήτω. Ακόμα και σε βαθύ γήρας διατήρησε ακέραιες τις πνευματικές του δυνάμεις και ζωντανά τα αναγνωστικά ενδιαφέροντά του, αν και εμφανώς πλέον καταπονημένος από προβλήματα υγείας και κάποιες οικογενειακές ταλαιπωρίες.
Λίγο πριν συναντηθούν οι τάξεις αποφοίτων του 1974, η είδηση του θανάτου του, το φετεινό καλοκαίρι στο νησί του, έφτασε καθυστερημένα, επισκιάζοντας, διακριτικά, την ευφορία της επανένωσης σαράντα χρόνια μετά. Στο «Πάνθεον» της ιστορικής εκπαιδευτικής κοινότητας της Γερμανικής, ο Παναγιώτης Γκιόλμας έχει πάρει ήδη επάξια μια θέση, «ίσος ανάμεσα στους πρώτους». Οι μαθητές και οι μαθήτριές του τον ευχαριστούν για όσα τούς δίδαξε τα «άγουρα χρόνια» και τον θυμούνται με σεβασμό και αγάπη.
Παναγιώτης Γκιόλμας – Κώστας Γαλάνης. Ο Κώστας Καλφόπουλος, απόφοιτος του 1974, που είναι ο συντάκτης του κειμένου είναι και ο φωτογράφος της συνάντησης όπου ο καθηγητής μας είδε τα videos της δεκαετίας του ’60, που μας έστειλε ο Τάσος Κυπριανίδης, απόφοιτος του 1969.
