Η Λένα Κιτσοπούλου έδωσε μία συνένετευξη στην Έρη Βαρδάκη στο BHMAgazino. Στην επικεφαλίδα δηλώνει ότι κολακεύεται όταν την κατηγορούν για μανιέρα και είναι περήφανη που ανακάλυψε ότι η Γη γυρίζει. Αφορμή της συνένετυξης είναι το έργο της: «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, (…) Ή η ανουσιότητα του να ζεις», που ανεβαίνει στις 4 Μαΐου στο Μικρό Παλλάς (Αμερικής 2, city link).

Αναδημοσεύουμε την συνέντευξη και προτείνουμε ανεπιφύλακτα να πάτε στην παράσταση:

«Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, (…)

Ή η ανουσιότητα του να ζεις»*. Γιατί διαλέξατε έναν τόσο μακροσκελή τίτλο για την παράσταση;

«Για να μπορέσω να εξηγήσω με τον τίτλο τι ακριβώς είναι το έργο, ώστε ο κόσμος να μη χρειάζεται να ξοδεύεται και να αγοράζει πρόγραμμα».

Το έργο μιλάει για το ανούσιο που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Αφού τις μισούμε, γιατί καταφεύγουμε σε αυτές; «Δεν νομίζω ότι τις μισούμε, γιατί αυτές οι ανούσιες κουβέντες μάς σώζουν από τη ματαιότητα της ύπαρξής μας. Βρίσκουμε ανώδυνα θέματα συζήτησης και εφευρίσκουμε μια ψευδαίσθηση ότι μας ενδιαφέρουν κιόλας. Οταν τοποθετήσεις όλα αυτά τα θέματα μαζί, σε μια καταιγιστική εμμονή, όπως συμβαίνει στο έργο μας, τρομάζεις από την απελπισία που κρύβεται πίσω από τα λόγια και συνειδητοποιείς την ανημπόρια του καθενός από μας να αναμετρηθεί με τους αβάσταχτους φόβους του».

Τα έργα σας μοιάζουν «επιθετικά». Είναι ο τρόπος σας για να ξεσπάτε; «Ολες αυτές οι δουλειές, οι καλλιτεχνικές, προέρχονται από μια προσωπική πληγή. Αυτό γεννάει μια επείγουσα ανάγκη εξωστρέφειας. Δεν μπορώ να διανοηθώ άνθρωπο της τέχνης να μην έχει μαχαιρωθεί και να μη θέλει να μαχαιρώσει αυτόν που τον μαχαίρωσε.

Η τέχνη για μένα είναι σαν να έχεις μπει στο αντίθετο ρεύμα και να βλέπεις την νταλίκα να έρχεται καταπάνω σου».

Κάποιοι σας κατηγορούν για μανιέρα… «Φοβερό κομπλιμέντο. Μου έρχονται στο μυαλό ο Πικάσο, ο Σαίξπηρ, ο Αριστοφάνης, ο Καβάφης, ο Μπέργκμαν, ο Γούντι Αλεν, ο Χατζιδάκις και διάφοροι άλλοι, οι οποίοι είναι απόλυτα αναγνωρίσιμοι σε κάθε έργο τους και χωρίς να χρειαστεί να δεις την υπογραφή τους, άρα και αυτοί φοβεροί μανιερίστες. Κολακεύομαι».

Τι πιστεύετε για την ιστορία με τον Γιαν Φαμπρ; «Ο Γιαν Φαμπρ καλώς παραιτήθηκε.

Το πρόβλημα για μένα είναι αυτό που έμεινε πίσω. Γιατί η πολιτική της χώρας μας είναι, νομίζω, πολύ πιο προσβλητική από τον Γιαν Φαμπρ, τον οποίο στο κάτω κάτω ο υπουργός μας τον κάλεσε και ο υπουργός μας τού έδωσε το ελεύθερο να προτείνει ό,τι πρότεινε».

Το καλοκαίρι συναντάτε τη Λυσιστράτη σε σκηνοθεσία Μαρμαρινού. Τι σας γοητεύει στον ρόλο; «Γενικά, δεν γοητεύομαι πολύ από ρόλους. Γοητεύομαι από ανθρώπους και από συνεργασίες. Ο ρόλος είσαι εσύ, δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, οπότε ως ηθοποιός αυτό που αναζητάς είναι η ελευθερία να υπάρξεις ολόκληρος πάνω στη σκηνή. Μια τέτοια προσμονή μού χάρισε η πρόταση που μου έκανε ο Μαρμαρινός και σε αυτό θέλω να αφεθώ».

Πού κάθεστε όταν γράφετε ένα έργο; «Γράφω πάντα την ώρα που ξυπνάω. Πρέπει να είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω μέσα στην ημέρα μου. Και πάντα σε πολύ οικείο χώρο.Μου αρκείένα τραπέζι και ηρεμία».

Τραγουδάτε ρεμπέτικο. Προτιμάτε τον Τσιτσάνη ή τον Βαμβακάρη; «Μ’ αρέσει περισσότερο ο Τσιτσάνης γιατί έχει πιο πλούσια μουσική και θεματολογική γκάμα, έχει πολύ περισσότερα γυναικεία τραγούδια, και επίσης μου αρέσει λίγο περισσότερο το περίφημο “λαϊκό τραγούδι” απ’ ό,τι το καθαρό ρεμπέτικο του Μάρκου».

Ποιο βιβλίο θα μαθαίνατε απέξω εάν ήταν ο μοναδικός τρόπος να το διασώσετε από την ανυπαρξία; «Σίγουρα κάποιο διήγημα του Παπαδιαμάντη. Η γλώσσα του είναι ό,τι πιο παρηγορητικό έχω ποτέ στη ζωή μου διαβάσει δυνατά στον εαυτό μου».

Πώς θα περιγράφατε την εικόνα της τέλειας ευτυχίας; «Είναι η στιγμή της σύλληψής μου. Τρέχει το σπερματοζωάριο να βρει το ωάριο και τελευταία στιγμή, τσακ, αποτυγχάνει, δεν μπαίνει μέσα του κι εγώ δεν γεννιέμαι ποτέ».

Για ποια τελευταία σας «ανακάλυψη» νιώσατε υπερήφανη; «Είναι γνωστό ότι ανακάλυψα τον τροχό, αλλά η ανακάλυψή μου, η οποία με κάνει πραγματικά περήφανη, είναι η ότι η Γη γυρίζει. Με αυτή την τελευταία μου ανακάλυψη, πραγματικά νομίζω ότι την έχω ψωνίσει».