O Παναγιώτης Στάμος μας έφυγε στις 8 Απριλίου 2016 αλλά έχει αποκτήσει στην Λιβαδειά τον “Όμιλο Φίλων Παναγιώτη Στάμου“. Ο Χρήστος Αναγνώστου, φίλος του καθηγητή μας, αλλά και του αδελφού του Νίκου Στάμου, συντονιστής της πρωτοβουλίας αυτής, διοργανώνει στην Λιβαδειά στις 29 Οκτωβρίου 2016, ημέρα Σάββατο και ώρα 18:00 μία εκδήλωση ως μνημόσυνο, έξι μήνες μετά το θανατό του και ζητά να πλαισιώσουμε το πρώτο μέρος της εκδήλωσης με έναν ομιλητή, ο οποίος να κάνει μία παρουσίαση του δάσκαλου, ενώ για το δεύτερο μέρος καλεί όλους τους απόφοιτους που τον γνώριζαν και επιθυμούν να καταθέσουν βιωματικές εμπειρίες.

Εκδήλωση Μνήμης του συμπολίτη μας φιλόλογου, δασκάλου, λογοτέχνη, ποιητή.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016, 18:00

Συνεδρειακό Κέντρο της Λιβαδειάς

Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν οι Φορείς:

Όμιλος Φίλων Παναγιώτη Στάμου

Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας

Σύλλογος «Φίλοι της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς»

Σύλλογος Ελικωνίων Επαρχίας Λιβαδειάς

Συντονιστές: Χρήστου Κων/νος − Πούλος Κων/νος

18:00 Έναρξη της εκδήλωσης .

1. 18:30 − 19:20 Καλωσόρισμα − Χαιρετισμοί

2. 19:20 − 19:30 Κεράστα Κατερίνα: Σύντομη βιογραφική αναφορά στον Παναγιώτη Στάμο

3. 19:30 − 20:15 Σαράντος Καργάκος: «Παναγιώτης Στάμος… ο Άνθρωπος, ο Δάσκαλος, ο Πνευματικός Δημιουργός»

4. 20:15 − 20:45 Αντώνης Καραβασίλης: «Παναγιώτης Στάμος: Ένας Νέος Αρχαίος Έλληνας»

5. 20:45 − 20:30 Νίκος Κατσαώρας: «Ο ποιητής ηθών και δάσκαλος Παναγιώτης Στάμος»

Ακολουθεί κατάθεση βιωματικών εμπειριών με τον Παναγιώτη Στάμο

Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του που δημοσιεύτηκε στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο: «Λόγος ἀνθηρός χειρο-νομηθείς»

Μέχρι τά δώδεκα χρόνια διετέλεσε ἀχίτων, ἀνυπόδητος καί χαμαιεύνης˙ στά δεκατρία του ὑποδέθηκε, δέν ὑποδύθηκε ὅμως ἔκτοτε κανένα ρόλο, ὄντας ἀνίκανος γι’ αὐτό. Δέν ἔγινε δήλ. οὔτε κἄν ἠθοποιός, ἐνῶ τείνει νά γίνει ἠθο-ποιός, χωρίς βέβαια νά μετέχει ἔστω καί στό ἐλάχιστό τῆς θείας μοίρας, ὥστε ἐξ ἠμιστιχίου δύνασθαι ἠθο-ποιεῖν πρόσωπον, ὅπως ὁ Σοφοκλῆς.

Στούς γονεῖς του ὀφείλει τό ζῆν, στή μητέρα του ἰδιαίτερα καί κάποια ἐξοικείωση μέ τήν αὐτοσχέδια ποίηση, δηλ. τήν ποίηση, τό χορό καί τό τραγούδι, σά νά ποῦμε κάτι ἀπό τό ’21˙ στούς ἀπώτατους προγόνους του τήν ἁφή, τή γεύ-ση, τήν ὄσφρηση καί τήν ὄρθια στάση˙ στούς δασκάλους τῆς ἐγκύκλιας παιδείας, μετά ἀπό πολλά χρόνια ἄγονης θητείας, τή γραφή καί τήν ἀνάγνωση, ἱκανά τροφεῖα, ἐνῶ στούς πανεπιστημιακούς του δέν ὀφείλει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε κἄν χάριτας, καί τό θεωρεῖ ἀτύχημα ὅτι φοίτησε στή Νομική καί ἀποφοίτησε ἀπό τή Φιλοσοφική Σχολή.

Μνημονεύει μέ άπέραντο σεβασμό μερικούς σηματωρούς, ξένους κυρίως σοφούς, και μερικούς φιλέλληνες Ἕλληνες, ποιητές βεβαίως, ἀπό τό Σολωμό ώς τόν Παπαδιαμάντη, τόν Παλαμά, τό Βάρναλη καί τό Σεφέρη, στούς ὁποίους καί εἶναι βαθύτατα χρεώστης. Στούς ἀρχαίους σοφούς καί ποιητές, πάντοτε Ἕλληνες, ὀφείλει τήν ε ὐ δ ί α τῆς δράσεως καί τῆς ἀκοῆς, αἰσθήσεων πού κατ’ ἐξοχήν προσ – ιδιάζουν στόν άνθρωπο καί τοῦ χαρίζουν και τό εἶδος του καί τήν εἰδή του.

Μετανάστευσε ἐξ ἀνάγκης βέβαια, ἀλλ’ αὐτοβούλως, ἐπί διετία κι αὐτό τόν βοήθησε νά ἐμβαθύνει στίς γνώσεις τῆς Ὀργανικῆς Χημείας πού εἶχε παι-διόθεν, ὅτι ὁ ἄνθραξ εἶναι θερμαντική ὕλη − στερήθηκε θερμάνσεως˙ ὅσο γιά τόν ἄρτο, εἶχε σχεδόν τήν εὔνοια τῶν πολλῶν τοῦ τρίτου κόσμου, γιά τή διαίρεση τοῦ ὁποίου ἄλλωστε, καί μάλιστα μέ κριτήρια χρηματιστηριακά, ἐκτός τοῦ ὅτι δέν εὐθύνεται, ἀπορεῖ καί ἐκπλήσσεται. Τό 1967 διακόπηκε ἡ χορήγηση ἐγκεκριμένης ὑποτροφίας ἀπό ὑπαιτιότητά του, ἐπειδή σκεφτόταν Ἑλληνικά, ὄχι ὅμως καί κοινωνικά — τό δεύτερο πιστοποιήθηκε δεόντως καί τό δέχτηκε μέ γηθοσύνη, διαψεύδοντας ἔτσι ὄχι ἑνός τυχαίου, ἀλλά τοῦ Ἀριστοτέλη τόν ὁρισμό γιά τόν ἄνθρωπο: ὅτι εἶναι ζῶο πολιτικό ἤ κοινωνικό˙ μετά τό 1974 δέν ἔκανε χρήση ὑποτροφίας ἀπό ὑπαιτιότητα ἄλλων, ἐπειδή ἄλλοι δέν σκέφτονταν ἑλληνικά.

Πικρά αὐτοδίδακτος, χωρίς τίτλους ἀνακουφιστικούς καί παραπλανητικούς, καθηγητής ἁπλῶς, διδάσκει ἀεί διδασκόμενος καί δέν ντρέπεται καθόλου γι’ αὐτό, ἀφοῦ κάτι τέτοιο άπέφυγε καί ὁ Σωκράτης ἤ μᾶλλον ὁ Σόλων, στόν ὁποῖο ἀποδίδεται ἡ γνωστή ρήση γηράσκω ἀεί διδασκόμενος. Διδάσκει καί ἀναλογίζεται τήν ἀ μ ο υ σ ί α του, τουτέστιν τήν ποινή του, χωρίς παρ’ ὅλ’ αὐτά καί νά αἰσθάνεται β α ρ υ – π ο ι ν ί τ η ς, ἄν καί γνωρίζει πολύ καλά, ἐνδεχομένως καλύτερα καί ἀπό τούς ἀρχαίους, ὅτι το ἐν ἀμουσίᾳ καί ἀπαιδευσίᾳ ζῆν ἡ βαρυτέρα τῶν ποινῶν. Ἐλπίζει μόνο νά τοῦ τυχαίνουν καλύτεροι δάσκαλοι, δηλ. μαθητές!