Αγαπητοί φίλοι,

με συγκίνηση διάβασα το κείμενο της Ελένης Πάσχου και την τυχαία ανεύρεσή της άκοπης διδακτορικής διατριβής του καθηγητή μας Οδυσσέα Λαμψίδη. Καθώς είμαι επαγγελματίας Βυζαντινολόγος, επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι πέρα από τα ευρύτερα «ποντιακά» του ενδιαφέροντα, ο Λαμψίδης ήταν ένας διεθνούς κύρους βυζαντινολόγος φιλόλογος που προσέφερε στέρεες εκδόσεις σημαντικών βυζαντινών κειμένων, ειδικότερα στον χώρο της ιστοριογραφίας και της αγιολογίας των μέσων χρόνων (9ος-12ος αιώνας). Είχα την χαρά να τον συνάντησω το 1981 στο 16ο Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο στη Βιέννη (εγώ βρισκόμουν εκεί ως προπτυχιακός φοιτητής της Βυζαντινολογίας από το Μόναχο). Εξεπλάγη όταν έμαθε πως ήθελα να γίνω βυζαντινολόγος κι έτσι κρατήσαμε επαφή, ανταλλάσσοντας απόψεις για αυτά που μας απασχολούσαν στην έρευνά μας. Αποδείχτηκε ένας θαυμάσιος άνθρωπος, βαθιά συναισθηματικός και με ευρύτατη καλλιέργεια. Ίσως ορισμένοι από τους παλαιότερους να θυμούνται ότι μετέφραζε γερμανική ποίηση στα ελληνικά. Μια μικρή συλλογή του τέτοιων μεταφράσεων εξέδωσε το 1977 με το ψευδώνυμο Lys. Photeinos. Με προτροπή του τότε διεθυντή της Σχολής Dr. Zeidler, βιβλίο μοιράστηκε στους αποφοίτους της χρονιάς. Το έχω ακόμη στη βιβλιοθήκη μου και τον θυμάμαι σαν δάσκαλο και σοφό συνάδελφο.

Με τους χαιρετισμούς μου από την Κύπρο και (τώρα) την Φρανκφούρτη,

Παναγιώτης Αγαπητός

(αποφοίτος του 1977, καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ερευνητικός εταίρος του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Ιστορία του Ευρωπαϊκού Δικαίου, Φρανκφούρτη)