Η Αγγελική Κανελλακοπούλου, απόφοιτος 1985 και Διευθύντρια Διδακτικού Έργου στην Σχολή ανήρτησε στη σελίδα της στο fb ένα ωραίο σχόλιο επιχειρώντας έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς:
Άλλη μια χρονιά ολοκληρώθηκε. Όχι μια οποιαδήποτε χρονιά. Η πρώτη χρονιά του κοινού απολυτηρίου DIA. Η χρονιά που πάντα ονόμαζα “τα πειραματόζωά μας”. Που μαζί με αυτά πειραματιστήκαμε και εμείς, οι εκπαιδευτικοί τους. Βρέθηκα τριάντα χρόνια μετά την έναρξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου να δουλεύω ασταμάτητα, για να καταφέρω να προετοιμάσω το μάθημα της ημέρας. Νέο περιεχόμενο, νέες απαιτήσεις, νέες προκλήσεις. Το πείσμα όμως καιαπό τις δυο πλευρές τεράστιο. Θα τα καταφέρουμε, λέγαμε! Και τα χτεσινά αποτελέσματα μάς δικαίωσαν όλες και όλους.
Από τις/τους 99 τελειοφοίτους/αποφοίτους οι 80 υπήρξαν μαθήτριες και μαθητές μου. Κάποιες και κάποιοι από αυτούς για πέντε χρόνια. Άλλες πάλι για λιγότερα. Αλλά δεν παίζει ρόλο. Γιατί χτες, τελευταία ημέρα των εξετάσεων, ημέρα που τα παιδιά έμαθαν την βαθμολογία τους σε γραπτά και προφορικά, ήταν όλα τους παιδιά μου και παιδιά μας. Παιδιά όλων των εκπαιδευτικών της DSA που τα συντροφέψαμε στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, που ακουμπήσαμε τις ανησυχίες τους την τελευταία δύσκολη και απαιτητική διετία.
Δεκαοκτώ παιδιά μου επέλεξαν τα μαθήματά μου (Ιστορία και Κοινωνιολογία) ως προφορικά εξεταζόμενα. Η αγωνία τους είχε γίνει αγωνία μου. Πώς μπορώ να τα βοηθήσω να προετοιμαστούν καλύτερα; Είμαι επαρκής; Τελικά, όμως, οι κουβέντες που μου είπαν χτες αρκετές και αρκετοί από αυτά τα παιδιά που είναι έτοιμα να ζήσουν πλέον την ενήλικη ζωή τους, ξέφευγαν από το γνωστικό επίπεδο. Τα λόγια τους βάλσαμο και η μεγαλύτερη επιβράβευση για μια δασκάλα. Γιατί οι γνώσεις μπορεί θεωρητικά να κερδηθούν σχετικά εύκολα. Οι στρατηγικές όμως εκείνες που θα κάνουν την κατάκτησή τους να φαίνεται παιχνιδάκι, και πάνω από όλα η στάση ζωής που επιλέγεις, το αν θα πολεμάς ή θα συμβιβάζεσαι, αν θα σηκώνεις το ανάστημά σου για το δίκιο, αν θα τολμάς να ονειρευτείς κάτι διαφορετικό και μετά να κυνηγήσεις το όνειρό σου, χωρίς να αφήνεις κανέναν να σε φρενάρει, αυτά είναι τα εφόδια που συνάδελφοι της μεγάλης οικογένειας της DSA δώσαμε απλόχερα σε αυτούς τους νέους ανθρώπους. Έκλαψα χτες. Και την ημέρα της αποφοίτησης θα κλάψω ακόμη περισσότερο. Κλάμα περηφάνειας και χαράς.
ΥΓ: στη φωτό το γαρύφαλλο που συνόδευσε την παρουσίαση (νέο πέμπτο μάθημα στην προφορική εξέταση) του ενός παιδιού μου με θέμα την καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης μέσω της ζωγραφικής με παράδειγμα την χούντα των Ελλήνων συνταγματαρχών.
