Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά ή τη σοσιαλδημοκρατία είναι χαμένη από χέρι, όσο γίνεται σε τόνους μοιρολατρικούς ή νοσταλγικούς, με το βλέμμα σε ένα ένδοξο, αλλά ξεπερασμένο παρελθόν, που θα έπρεπε οπωσδήποτε να ανακτηθεί. Θα έπρεπε πράγματι. Όμως προϋποθέτει πάθος, πατροκτονία, νέες ιδέες και ιδίως απαντήσεις στα σημερινά μεγάλα προβλήματα. Απαντήσεις που θα είναι διακριτές από άλλα πολιτικά αφηγήματα, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και πρακτικά, θα είναι πραγματιστικές, και γι’ αυτό θα εμπνέουν ελπίδα υπεροχής και όχι μίσος καταστροφής, και, επίσης, θα αφορούν ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Καθώς, πλέον, τα σημερινά προβλήματα είναι ιδιαίτερα πολύπλοκα, πολύ πιο δύσκολα και πιο πολλά μαζί, η διάσταση του πραγματισμού είναι κρίσιμη. Τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τα οποία εξ ορισμού θα βρίσκονταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, δεν χρειάζεται να πληρώσουν –για πολλοστή φορά– ένα μεγάλο κόστος εξαιτίας της φαντασίωσης, της ρητορικής υπεροψίας ή της πολιτικής ελαφρότητας ηγεσιών που θέλουν να καθοδηγήσουν τον μεγάλο αυτόν χώρο. Έχουν πληρώσει ήδη πολλά, έχουν υποστεί πολλές απογοητεύσεις, είναι «ψαγμένα» και καχύποπτα.
