Το υπαίθριο θέατρο του Λυκαβηττού είναι, αναμφίβολα, ταυτισμένο με χιλιάδες αναμνήσεις από πολυάριθμες συναυλίες διεθνών και εγχώριων καλλιτεχνών, αξέχαστες παραστάσεις, φοιτητικά ξενύχτια, μια μαγευτική θέα στο λεκανοπέδιο της Αττικής, ανεξίτηλες ιστορίες παρατηρώντας τα φώτα της πόλης αλλά και ατελείωτα καλοκαιρινά ραντεβού. Πρόκειται για έναν απ’ τους σημαντικότερους πολιτιστικούς χώρους της Αθήνας.
Αν και είχε προηγηθεί η λειτουργία του από το 1936 ως θέατρο της ΕΟΝ (με αφορμή τις παραστάσεις της ΕΟΝ χαράχτηκε ο σημερινός δρόμος που ανεβαίνουν τα αυτοκίνητα), η ιστορία του, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ξεκινά ουσιαστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στον χώρο ενός παλιού λατομείου πέτρας.
Εκμισθώθηκε τον Οκτώβριο του 1964 από την αλησμόνητη ερμηνεύτρια του αρχαίου δράματος Άννα Συνοδινού για περίπου είκοσι χρόνια, με άδεια κατασκευής θεάτρου αλλά και με την υποχρέωση να επιστρέψει στην κυριότητα του Δημοσίου μετά την πάροδο της περιόδου της μίσθωσης.
Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον Ιούνιο του 1965, με την ίδια πρωταγωνίστρια ως «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μάλιστα, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, που παρευρέθηκε στην εναρκτήρια παράσταση, έναν μήνα πριν ξεσπάσουν τα Ιουλιανά, δήλωνε: «Η έμπνευση αυτού του θεάτρου οφείλεται στην Άννα Συνοδινού, δόξα του ελληνικού θεάτρου, που συνδυάζει την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ανυποχώρητη θέληση».
«Ανακατασκευάζουμε το θέατρο και το διαμορφώνουμε όπως ακριβώς το είχε σχεδιάσει ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος και ταυτόχρονα δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στη συνολική ανάπλαση του λόφου και των υποδομών του» — Κ. Μπακογιάννης
