Με αφορμή την παράσταση “Το Μαράκι έκλασε”, πουπαίζεται ήδη στο Faust, παρουσιάζουμε ένα άρθρο του Άρη Αλεξανδρή, πουδημοσιεύτηκε πριν λίγους μήνες στην εφημερίδα “Καθημερινή”:
Οποιος έχει παρακολουθήσει έστω και λίγο τη Λένα Κιτσοπούλου γνωρίζει ποιες είναι οι θεματικές που την ερεθίζουν: ο μικροαστισμός, η τραυματική και τραυματισμένη ελληνική οικογένεια, ο ανθρωπότυπος του «Ελληνάρα», η συμπλοκή κοινωνίας, πολιτικής και τέχνης, η οδύνη της υπαρξιακής ενδοσκόπησης είναι κάποιες εξ αυτών. Οποιος την έχει παρακολουθήσει δεν μπορεί παρά να γνωρίζει και τη μεθοδολογία της: η Κιτσοπούλου δεν είναι ακαδημαϊκά σχολιαστική ούτε συμπαθεί τις λεπταίσθητες θεατρικές προσεγγίσεις· αντιθέτως, ό,τι θεωρεί άξιο παρατήρησης το φοράει κατάσαρκα και μας το παρουσιάζει βιωματικά. Για να αναδείξει το πρόβλημα, η Κιτσοπούλου γίνεται το πρόβλημα· ενδύεται την υπερβολή του και με αυτήν επιτίθεται στον θεατή. Αυτός είναι και ο λόγος που τα κιτσοπούλεια θεάματα δεν είναι για όλους· απαιτούν προσήλωση, δυνατότητα ανάγνωσης σε πολλαπλά επίπεδα και εξαιρετική αντοχή στην ασχήμια και την αντιποιητικότητα (οπτική, γλωσσική, ηχητική). Η Κιτσοπούλου δοκιμάζει με σκληρότητα ακόμη και το κοινό που την ακολουθεί πιστά. Μερικές φορές, είναι δύσκολο να διακρίνεις το θηρίο από τον θηριοδαμαστή, όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με την τάση της Κιτσοπούλου να αναπαριστά το κακό ρεαλιστικά, αντί να το εξωραΐζει ή να το δείχνει με το δάχτυλο. Οποιος ταράχτηκε με τους αμφιλεγόμενους «Σφήκες» ίσως δεν γνώριζε τι πήγαινε να δει· σ’ αυτήν την περίπτωση, ίσως έπρεπε να έχει κάνει την έρευνά του.
