Η Μαρία-Ελισάβετ (Λίζα) Σκουζέ γεννήθηκε το 1925. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου την χρονιά 1941-42, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.
Ήταν κόρη του Δημητρίου Σκουζέ, ο οποίος ήταν συγγραφέας, νομικός στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων το 1949. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνεται και το τρίτομο “Η Αθήνα που έφυγε”, όπου ο δεύτερος τόμος αφιερώνεται στην κόρη του Λίζα.
Σύμφωνα με την αναφορά της στο βιβλίο της “Κουβεντιάζοντας με ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου” αναφέρει στην συνομιλία της με τον Γιώργο και την Σοφία Μανουσάκη ότι στην ΣΤ’ Γυμνασίου ήταν στο σχολείο των “Μακρή – Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου”, ενώ από το ίδιο βιβλίο είναι η σπάνια φωτογραφία της συγγραφέως, που αποτελεί τμήμα της φωτογραφία της ομάδας της Κούλας Πράτσικα.
Ήταν επί δεκαετίες μέλος του ΔΣ του «Συλλόγου των Αθηναίων» και παντρεύτηκε τον καθηγητή, μαθηματικό και διπλωμάτη (Πρόξενος της Σουηδίας για τη Βόρεια Ελλάδα) Κωνσταντίνο Πετρίδη (γεν.1923), με έργο πάνω στη Θεωρία των Αριθμών και με τον οποίο απέκτησε έναν γιo, τον Μιλτιάδη Πετρίδη Σκουζέ, ο οποίος απεβίωσε το 2019.
Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης διέσωσε σπουδαίο κομμάτι της Αθηναϊκής Ιστορίας, φροντίζοντας να περιέλθει στον “Σύλλογο των Αθηναίων” το σύνολο των κινητών και των ιστορικών τεκμηρίων της προεπαναστατικής οικογένειας Σκουζέ, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση για την ίδρυση του «Αθηναϊκού Μουσείου».
“Δεν γράφω παρά όταν είμαι υπό πίεση. Τότε αναγκαστικά παραμερίζω όλες τις αναστολές μου και γράφω. Έτσι η δημοσιογράφος που έγινα ήταν ένας ρόλος που με βοήθησε στην ζωή και κατά τα δεκαπέντε χρόνια της θητείας μου είδα και άκουσα πράγματα που αλλιώς δεν θα γνώριζα. Οι συνεντεύξεις που ακολουθούν ήταν ο καλύτερος τρόπος για μένα να πλησιάσω πολλούς “μύθους” μου που τους εγνώριζα ως συγγραφείς, καλλιτέχνες και εν γένει πνευματικούς ανθρώπους και να τολμήσω να τους θέσω ως δημοσιογράφος μερικές ερωτήσεις, που σαν φίλη και θαυμάστρια δεν θα τολμούσα να κάνω. Φυσικά ο καθένας φτιάχνει μια δικιά του βιογραφία (όμως και αυτή είναι ενδεικτική), άλλα λέει και άλλα αποσιωπά. Στην περίπτωση μου ήταν δύσκολο να αποσιωπήσουν γεγονότα, γιατί είχα άμεση γνώση και επαφή μαζί τους επί μία ολόκληρη τριακονταετία. Και επιπλέον είχα την τύχη, όπως είπα, όλους αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους να τους γνωρίζω από κοντά πολύ πριν τους “ανακρίνω”. Η ιδέα των συνεντεύξεων αυτών ξεκίνησε από τις κυρίες Ινώ Κωνσταντοπούλου και Πόλυ Μηλιώρη, που ήταν διευθύντριες του περιοδικού “Πάνθεον”. Και οι περισσότερες συνεντεύξεις δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό αυτό από το 1980 ως το 1990. Ιδιαίτερα ευχαριστώ την κυρία Α. Σαββίδη που μου παραστάθηκε και βοήθησε να πάρει τη μορφή βιβλίου ο μόχθος μου. (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ τον Οκτώβριο 1993)
