Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962, ως εκ τούτου ανήκε στην πρώτη «αμιγώς» μεταπολεμική γενιά των αποφοίτων. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης.

Από το 1967 δίδαξε ως υφηγητής και αργότερα ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Goettingen. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα ως καθηγητής στο Πάντειο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Από τη δεκαετία του 1960 εντάχθηκε στην Αριστερά, την οποία υπηρέτησε κατά κύριο λόγο στον χώρο της θεωρίας και της φιλοσοφίας, στοχεύοντας αδιάλειπτα στη συγκρότηση μιας «φιλοσοφίας θεμελιωμένης στην ιδέα της κριτικής όσων σχέσεων συγκροτούνται υπό όρους εξουσιαστικούς, άδικους και εκμεταλλευτικούς». Με συνέπεια υπηρέτησε τη θέση ότι «οι έννοιες δεν είναι αθώες, αλλά φορτισμένες με συμφέροντα, ως προς τα οποία και ενέχονται όσοι τις κατασκευάζουν ή τις χρησιμοποιούν». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού Νίκος Πουλαντζάς.

Ανάμεσα στα έργα του είναι: «Kants Theorie der politischen Institutionen» (1979), «Ο Ά. Σμιθ και η μέθοδος της πολιτικής οικονομίας» (1990), «Ο Μαξ Βέμπερ και η κατασκευή εννοιών στις κοινωνικές επιστήμες» (1993), «Ο φιλόσοφος, ο πολιτικός και ο τύραννος. Για την πολιτική σκέψη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» (1999), «Χέγκελ, Από τα πολιτικά κείμενα στη Φαινομενολογία του Πνεύματος (2003).

Ήταν παντρεμένος με την μουσικολόγο Όλυ Ψυχοπαίδη-Φράγκου και αδελφός του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη, επίσης απόφοιτου.

“Έφυγε” από καρδιακή προσβολή στην Αθήνα, στις 13 Δεκεμβρίου 2004, κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου.