Ιδιαίτερα σημαντική και τιμητική για τη χώρα μας είναι η ανάδειξη ενός Έλληνα στο τιμόνι ενός επό τους διεθνώς ισχυρότερους οργανισμούς στον τομέα της ενέργειας.

Ειδικότερα, το Διεθνές Συμβούλιο για τα Μεγάλα Ηλεκτρικά Συστήματα (CIGRE) ανακοίνωσε σήμερα ότι νέος του πρόεδρος είναι ο Κωνσταντίνος Παπαηλιού. Όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση, “με την εκτενή του εμπειρία και αφοσίωση στους στόχους μας, περιμένουμε να κατευθύνει τον οργανισμό σε νέους ορίζοντες”. Ο κ. Παπαηλιού θα διαδεχτεί τον Μισέλ Ογκονέτ.

Η CIGRE (Conseil international des grands réseaux électriques – Διεθνές Συμβούλιο Μεγάλων Δικτύων Ηλεκτρικής Ενέργειας) αποτελεί ένα μη κερδοσκοπικό επιστημονικό οργανισμό ο οποίος ασχολείται με τα Συστήματα Ηλεκτρικής Ισχύος και έχει στόχο τη συνεχή αναβάθμιση και τυποποίηση της γνώσης γύρω από αυτά. Υπό την αιγίδα της Cigre λειτουργούν περισσότερες από 250 ομάδες εργασίας με μέλη από όλο τον κόσμο οι οποίες παράγουν πλήθoς τεχνικών εγχειριδίων, τεχνικών προδιαγραφών και προσφέρουν εκπαιδευτικά σεμινάρια σχετικά με όλα τα θέματα που απασχολούν τους Ηλεκτρολόγους μηχανικούς γύρω από τα Συστήματα Ηλεκτρικής ενέργειας.

Ιδρύθηκε πριν 100 χρόνια (1921) στο Παρίσι. Σήμερα αριθμεί 1.250 συλλογικά μέλη (εταιρείες/πανεπιστήμια) και 15.000 ατομικά μέλη από 90 χώρες. Αυτή η μοναδική κοινότητα υποστηρίζεται από ένα παγκόσμιο δίκτυο 60 Εθνικών Επιτροπών, που διαθέτουν επί τόπου σε βάθος κατανόηση των τοπικών συνθηκών. Οι Εθνικές Επιτροπές προτείνουν τους καταλληλότερους επιστήμονες για τις 250+ Ομάδες Εργασίας που συμμετέχουν στο παγκόσμιο πρόγραμμα γνώσης της CIGRE. (περισσότερα…)

Από τις 7 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2024 θα είναι η Γερμανία η επίσημη τιμώμενη χώρα της 88ης ΔΕΘ. Η γερμανική αποστολή στη ΔΕΘ, η οποία θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις στην Ελλάδα, θα παρουσιαστεί στο Περίπτερο 13 σε ελληνικό και διεθνές κοινό, σε πάνω από 6.000 τ.μ.

https://griechenland.ahk.de/gr/ektheseis/88i-diethnis-ekthesi-thessalonikis-deth

Την Τρίτη 16 Απριλίου ήρθε ο Peter Limbourg, General Manager της Deutsche Welle, στην Aula και μίλησε στις τελευταίες τάξεις.

Τον καλωσόρισε η κ. Annedore Dierker, διευθύντρια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, και τον παρουσίασε στις μαθήτριες και στους μαθητές με αναφορές στο βιογραφικό του αλλά και στις κοινές δράσεις της DSA και της DW, όπως αυτή μέσω των Malteser, την οργάνωση Πρώτων Βοηθειών.

Ο Peter Limbourg ξεκίνησε χαμογελώντας με μία “δυσάρεστη” εμπειρία του από τα μαθητικά του χρόνια στην Aula, στον ίδιο ακριβώς με σήμερα χώρο, όπου τότε, όλες και όλοι έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση της Carmina Burana του Carl Orff και με την καθηγήτριά του της μουσικής να μην εγκρίνει τις επιδόσεις του. Αναφέρθηκε στην έπαρση της σημαίας, που υποχρεωτικά παρακολουθούσαν κάθε πρωί όλα τα τμήματα τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, στο Sportplatz, που πλέον είναι καινούργιο και στην πισίνα που τότε δεν είχε στέγη.

Παρουσίασε την DW και το έργο της, που ξεκίνησε το 1953 ως ραδιόφωνο και σήμερα εκπέμπει σε όλον τον κόσμο έχοντας την έδρα της στο Βερολίνο και την Βόννη.

Στάθηκε στην περίοδο της Δικτατορίας της 21 Απριλίου του 1967, όπου η ελληνική εκπομπή του ραδιοφώνου στα βραχέα, ήταν μια σημαντική πηγή ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών για θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και βήμα των αντιπάλων της Χούντας των Συνταγματαρχών, μιας και στην Ελλάδα υπήρχε αυστηρή λογοκρισία, για επτά χρόνια (1967-1974),

και ξεκίνησε την ομιλία του για την “Σημασία των διεθνών μέσων ενημέρωσης στις κρίσεις και στα απολυταρχικά καθεστώτα“, αναφερόμενος στην Ρωσία, όπου η DW αναγκάστηκε να κλείσει τα γραφεία της, επισημαίνοντας ότι στα μη δημοκρατικά καθεστώτα εμποδίζεται ή ελέγχεται η διάχυση της πληροφορίας. Σήμερα με το internet πανταχού παρόν βλέπουμε περιπτώσεις, σαν αυτήν της Κίνας, όπου υπάρχει εσωτερικό, “κλειστό”, internet αποκλείοντας την πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία, που δεν εγκρίνεται από το καθεστώς. (περισσότερα…)

Ο Γεώργιος Σουρής παντρεύτηκε το 1881, σε ηλικία 28 ετών την Μαρή Κωνσταντινίδη, από τη Χίο, του γένους Αργέντη Ροδοκανάκη, με την οποία και πέρασε μια ευτυχισμένη ζωή αποκτώντας πέντε παιδιά. Η γυναίκα του επέμενε πως είχε έξι, συμπεριλαμβάνοντας και τον σύζυγό της που “καθώς ήταν αδέξιος και ανέμελος” είχε πραγματική ανάγκη μητρικής στοργής και φροντίδας.

Ο Σουρής πέθανε το 1919 στο Νέο Φάληρο και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού. Από τα πέντε του παιδιά ο Κρίτων και η Αλεξάνδρα δεν απέκτησαν παιδιά.

Η Έλλη (Μοσχονά) έζησε στην Αγγλία όπου απέκτησε τέσσερα παιδιά, την Μαρί (άκληρη), τον Γιάννη ο οποίος υπηρέτησε ως πιλότος της RAF και σκοτώθηκε στην μάχη της Αγγλίας, τον Χαράλαμπο (άκληρος) και την Λητώ (Carathers) που απέκτησε μια κόρη (εν ζωή) την Jill που ζει στην Αγγλία.

Η Ηρώ παντρεύτηκε τον Ιωάννη Χαλμούκο και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά που φοίτησαν στην Γερμανική: την Ναυσικά και τον Τάκη, που δεν απέκτησαν απογόνους:

– η Ναυσικά Χαλμούκου (γεννημένη το 1921) πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1927-28 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1936-37 στην Γ’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1940,

– ο Τάκης Χαλμούκος (γεννημένος το 1924) πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1930-31 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1936-1937 στην Α’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1942.

Η Μυρτώ παντρεύτηκε τον Νικόλαο Δουμπιώτη (της οικογένειας των αγωνιστών από τα Δουμπιά Χαλκιδικής), τον μετέπειτα γνωστό Μακεδονομάχο Καπετάν Αμύντα (και μετέπειτα στρατηγό). Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ιωάννη και την Ελισάβετ, που φοίτησαν στην Γερμανική:

– ο Ιωάννης Δουμπιώτης κατετάγη εθελοντής στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και πέθανε στο Αλβανικό μέτωπο. Γεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια από το έτος 1926-27 στην Γ’ Δημοτικού και παραμένει έως το έτος 1933-34 στην Ε’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1935,

– η Ελισάβετ Δουμπιώτη (Γιαννακοπούλου), (γεννημένη το 1920) εμφανίζεται στα Μαθητολόγια από το έτος 1929-30 στην Γ’ Δημοτικού, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1939. Απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτριο και τον Νικόλαο. Και οι δύο ζουν στην Αθήνα και έχουν ο μεν Δημήτριος τρία παιδιά (Αλέξης, Φίλιππος, Βεατρίκη), ο δε Νικόλαος τρία παιδιά (Ελισάβετ, Σμαράγδα, Γεώργιος). Από τα τέκνα του Δημητρίου Γιαννακοπούλου ο Αλέξης έχει αποκτήσει τρία παιδιά, ο Φίλιππος ένα και η Βεατρίκη δύο. Τα τέκνα του Νικολάου Γιαννακοπούλου έχουν αποκτήσει, η Ελισάβετ δύο, η Σμαράγδα ένα και ο Γεώργιος ένα.

Οι οικογένειες “Δουμπιώτη”…

Γεώργιος Σουρής…

Το όνομα της Christine Ott το συναντάμε στο έντυπο “Οικοτροφείον δια μαθητρίας της Γερμανικής Σχολής Αθηνών” που μας έστειλε η Αγγέλα Πρατικάκη και ανήκε στην μητέρα της Βέρα Μολοκότου, όπου αναφέρεται ως Χριστίνα Οττ (Christina Ott), παιδαγωγός επισήμως υπό του Κράτους ανεγνωρισμένη.

Ο Kurt Gebauer ήταν νυμφευμένος με την κατά το ήμισυ Ελληνίδα Christine Ott και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά  Ο ίδιος προερχόταν από μάλλον φτωχικό περιβάλλον. Είχε γεννηθεί στην Κάτω Σιλεσία. Ο πατέρας του ήταν υποδηματοποιός και πέθανε νωρίς. Η σύζυγός του, Christine Ott, ήταν από την πλευρά της μητέρας της Ελληνίδα και προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Το πιστοποιητικό γάμου δείχνει μια μακρά παράδοση εμπόρων (από την πλευρά του πατέρα) και γαιοκτημόνων (από την πλευρά της μητέρας).

Στην δημοσίευση της Alexandra Kankeleit: “Η ιστορία του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου”, γίνονται 115 αναφορές στον Kurt Gebauer, ενώ στην σελίδα 68 αναφέρεται από την συγγραφέα:

Kurt Gebauer (1909-1942): Εκκινώντας από το παράδειγμα του συνεργάτη τού ΓΑΙ Αθηνών Kurt Gebauer θα επιχειρήσω να δείξω πόσο τυχαία ή και μονόπλευρη μπορεί να είναι η πληροφόρηση σχετικά με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις του παρελθόντος. Μια πιο ενδελεχής έρευνα σχετικά με τον Kurt Gebauer είναι σε εξέλιξη, σε συνεργασία με τον εγγονό του Gregor Gebauer.

Θα εξετάσω τον Kurt Gebauer

α) ως ερευνητή και συνεργάτη του ΓΑΙ Αθηνών,

β) ως μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και των SS και

γ) ως ιδιώτη (περισσότερα…)

Ο Τζον Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Εμφανίζεται στα μαθητολογια της Αραχώβης το 1926 στην Α’ Δημοτικού και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές  στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1938.

Κατάγεται από μία οικογένεια που έδωσε πάρα πολλά πράγματα στη χώρα μας. Oι Αλιβιζάτοι ήταν πάππου προς πάππο λόγιοι, γιατροί, καθηγητές. Έστησαν νοσοκομείο που στην εποχή του ήταν πρότυπο και το κληροδότησαν στο ελληνικό κράτος. Αλλά και οι μητρικοί του πρόγονοι, οι Χιλλ, είχαν έναν αιώνα παράδοσης στην εκπαίδευση.

Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στη διάρκεια της Κατοχής από το 1941 μέχρι το 1946. Μετά την αποφοίτησή του, προσελήφθη ως εσωτερικός βοηθός της Α’ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1948. Από το 1951 μέχρι το 1953 φοίτησε στη Σχολή Μετεκπαιδεύσεως του Πανεπιστημίου McGill στο Montreal και έλαβε τον τίτλο Master of Science in Experimental Medicine. Από το 1953 μέχρι το 1955 εργάσθηκε στο Τμήμα Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού της Cleveland Clinic των ΗΠΑ αρχικά ως special fellow και στη συνέχεια ως research associate.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1955, ανέλαβε τη διεύθυνση της Παθολογικής Κλινικής της Πολυκλινικής Αθηνών, όπου οργάνωσε το πρώτο ειδικό Τμήμα Ενδοκρινολογίας στη Ελλάδα.

Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Ιατρικών Σπουδών, της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής και της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα στον τομέα της συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης.

Ήταν ίσως ο πρώτος που προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους νέους γιατρούς στην «ολιστική προσέγγιση» του ασθενούς, να μάθουν δηλαδή πώς να αντιμετωπίζουν τον άρρωστο ως σύνολο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόσο τη βιολογική όσο και την ψυχολογική παράμετρο σε κάθε νόσημα. Ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τη σημασία της εκπαίδευσης καιτης ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των ασθενών με διαβήτη. Σε μια εποχή που η Ιατρική στην Ελλάδα ―και όχι μόνο― είχε ως επίκεντρο τη νόσο, ο Αλιβιζάτος αναφερόταν, για πρώτη φορά, στην ασθενοκεντρική προσέγγιση, βάζοντας τον ασθενή στο κέντρο της θεραπευτικής προσέγγισης Η διεθνής αναγνώριση εκφράστηκε έμπρακτα όταν εξελέγη πρόεδρος του Diabetes Education Study Group, ομάδα εργασίας της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας. (περισσότερα…)

(περισσότερα…)

Ο Oskar “Ossi” Heberlein γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1923 στη Μαδρίτη της Ισπανίας. Ήταν γιος του συμβούλου της γερμανικής πρεσβείας Έριχ Χέμπερλαιν και της Ισπανίδας συζύγου του Μάργκοτ, γένους Calleja. Οι Heberleins μετακινήθηκαν πολύ, πρώτα στο Koblenz της Γερμανίας και μετά στην Αθήνα. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης από το 29 εως το 32 στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού¨

Μεταξύ 1932 και 1936 ο Oskar πήγε σχολείο στη νότια Βαυαρία. Λόγω του ξεσπάσματος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου το 1936, οι γονείς του Heberlein έπρεπε να μετακομίσουν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Τελικά επέστρεψαν στην Ισπανία, στη Σαλαμάνκα το φθινόπωρο του 1937. Εκείνη την περίοδο ο Heberlein άρχισε να ενδιαφέρεται για τη ραδιοφωνική μετάδοση και έπιασε δουλειά στο γραφείο ραδιοφωνικής μετάδοσης της γερμανικής πρεσβείας. Μεταξύ 1938 και 1941 τελείωσε το γυμνάσιο σε γερμανικά σχολεία στην Ισπανία και στη συνέχεια έκανε πρακτική άσκηση σε εταιρείες ηλεκτρικών στην Ισπανία.

Το 1941, ο Heberlein επιστρατεύτηκε και επέστρεψε στη Βαυαρία. Η ενεργή στρατιωτική του θητεία ξεκίνησε στις 10 Οκτωβρίου 1941. Αρχικά έλαβε εκπαίδευση ως πυροβολητής πυροβολικού με το Τάγμα Αντικατάστασης Πυροβολικού 157 στο Μόναχο. Ωστόσο, την άνοιξη του 1942 εντάχθηκε στα Frontaufklärungs-Truppen (μπροστινά στρατεύματα αναγνώρισης). Εργάστηκε σε ένα εργαστήριο αναπτύσσοντας και δοκιμάζοντας ειδικούς ραδιοπομπούς βραχέων κυμάτων. Στα τέλη του 1942 εντάχθηκε στο Signals Battalion 800 Special Unit Brandenburg.

Ο Heberlein πέρασε μερικούς μήνες ως αιχμάλωτος των Γάλλων, εργαζόμενος ως ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Haar λίγο έξω από το Μόναχο στα τέλη Οκτωβρίου του 1945. Εδώ, εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος, αρχικά για την USAF 464th Air Service Group, μέχρι τουλάχιστον το καλοκαίρι του 1946.

Οι γονείς του Heberlein είχαν επιστρέψει στη Γερμανία κάποια στιγμή μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ωστόσο ο Erich Heberlein, παρόλο που ήταν Γερμανός δημόσιος υπάλληλος, ήταν πολιτικός αντίπαλος του καθεστώτος του Τρίτου Ράιχ. Με τη δικαιολογία των διακοπών ανάρρωσης από μια ασθένεια, ο Erich και η Margot Heberlein επέστρεψαν στην Ισπανία, μετά την οποία αρνήθηκαν να φύγουν ξανά από τη χώρα.

Ωστόσο, τον Ιούλιο του 1944, και οι δύο απήχθησαν από την Γκεστάπο, μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και φυλακίστηκαν ως πολιτικοί κρατούμενοι σε πολλές φυλακές και τέσσερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταξύ των οποίων το Νταχάου και το Μπούχενβαλντ. Αφού απελευθερώθηκαν από τις αμερικανικές δυνάμεις, επέστρεψαν στην Ισπανία και έζησαν στο Τολέδο, περιμένοντας την επιστροφή του γιου τους.

Ο Οσκαρ κατάφερε να επιστρέψει στην Ισπανία και να βρει δουλειά σε ένα εργοστάσιο της Βαλένθια. Τον Ιούλιο του 1953 βρήκε τραγικό θάνατο σε ατύχημα στο λιμάνι του Σαγκούντο.

https://www.passport-collector.com/a-diplomatic-passport-and-a-gestapo-kidnapping/

Ο Γιώρος Παπαδάκης, απόφοιτος

Η Μαρίκα (Μαρία-Βιλμελίνη) Στάγγεσερ γεννήθηκε το 1914 και αναφέρεται στα μαθητολόγια ως Steingesser Maria του Αντωνίου (το  επάγγελμα του οποίου ήταν βασιλικός επιπλοποιός) και πρωτοεμφανίζεται το 1926-1928 στην Τάξη Β’ του Ελληνικού Σχολείου και το επόμενο έτος 1928-29 στην Τάξη Γ’ (δηλαδή κατά αντιστοιχία στην Β’ και Γ’ Γυμνασίου, αφού το Ελληνικό Σχολείο ήταν τριετές Α’, Β’ και Γ’, ενώ τις ακολουθούσε μία τετραετής φοίτηση που συνολικά συμπλήρωνε 7 τάξεις στο Γερμανικό Γυμνάσιο).

Το 1903 Αντώνης Στάγγεσερ θα παντρευτεί την Σοφία Δαπόλα μια κοπέλα με καταγωγή από την Ερμούπολη της Σύρου, η οποία ήταν από την αριστοκρατική οικογένεια του Ερρίκου Σκάσση και Δαπόλα οικογένεια Καπουτσίνων και καθολικών που ήρθε στο νησί στα μέσα του 1600 από την Ιταλία. Το προξενιό μάλλον δεν έγινε τυχαία καθώς η πρώτη ξαδέλφη της Σοφίας ήταν η Υακύνθη Σκάσση, που παντρεύτηκε τον Κάρολο Φιξ οικογενειακός φίλος των Στάγγεσερ. Ο Αντώνης και η Σοφία θα αποκτήσουν δυο κόρες την Μαρίκα και την Ρόζα Στάγγεσερ.

Η ιστορία της οικογενείας είναι μεγάλη. Όλα ξεκινάνε από τον πρώτο Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα από το1836 στην Αθήνα και τελειώνουν το 1925-1952 στο Παλαιό Φάληρο.

Ο Αντώνης Στάγγεσερ όπως και ο πατέρας του Βαλεντίνος και ο παππούς του Μαρτίνος ο ιδρυτής του εργοστασίου επιπλοποιίας τους που βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας στην Χρυσοσπηλιώτισσα στην οδό Μιλτιάδου αριθμός 9, είχαν σχεδιάσει και κατασκευάσει όλα τα έπιπλα για την τότε Βασιλική οικογένεια του Κωνσταντίνου του πρώτου και της Βασίλισσας Σοφίας που διατηρούσαν εξαιρετικά καλές επαφές μέχρι την εξορία της και τον θάνατο της και διατέλεσε και σύμβουλος της Βασίλισσας Σοφίας καθώς και εκτιμητής αγορών έργων τέχνης του παλατιού σε δημοπρασίες

Το 1925 με την συνταξιοδότηση του Αντώνη από το κράτος θα μπουν τίτλοι τέλους για το Βασιλικό επιπλοποιείο ύστερα από 89 χρόνια λειτουργίας. Τότε πούλησε το σπίτι με το εργοστάσιο στην Αθήνα για να εγκατασταθεί με την οικογένεια του στο νεόκτιστο Νεοκλασικό σπίτι του σε κεντρικό δρόμο στο Παλαιό Φάληρο.

(πηγή: η ιστορία της οικογενείας από την Αντωνία Κανελλοπούλου (εγγονή του Αντώνιου και της Σοφίας Στάγγεσερ) και από τον τρισέγγονο της – Μάνο Στάγγεσερ Διαμαντή)

Ο Πέτερ Μπούσορ γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1927-28 στην Β’ Δημοτικού και το επόμενο στην Γ’ Δημοτικού, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1938. Το όνομά του στα ελληνικά αποδίδεται λανθασμένα, ως “Μπούχορ”.

Ο πατέρας του, Έρνστ Μπούσορ (Ernst Heinrich Buschor,  1886-1961 ) ήταν Γερμανός κλασικός αρχαιολόγος που εργάστηκε στην Ελλάδα και ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολόγους της εποχής του. Μετάφρασε όλες τις τραγωδίες του Αισχύλου , του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Η εξέταση του έργου του καθόρισε μεγάλα τμήματα όχι μόνο της γερμανόφωνης κλασικής αρχαιολογίας πολύ μετά τον θάνατό του. Από το 1922 έως το 1929 διετέλεσε Πρώτος Διευθυντής του Τμήματος Αθηνών του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου , όπου, μεταξύ άλλων, πραγματοποίησε ανασκαφές στην Αθήνα, στην Ολυμπία και στις Αμύκλες κοντά στη Σπάρτη. Είχε πέντε παιδιά αλλά μόνο δύο από αυτά γεννήθηκαν στην Ελλαδα. Ο Peter (γεν. 1921) και ο Georg (γεν.1923), ο οποίος πιθανόν να πήγε στην Γερμανική στο Νηπιαγωγείο, όμως επειδή η οικογένεια εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1929 ίσως παρέμεινε για λιγότερο από ένα χρόνο στην Σχολή, όμως έκανε λαμπρή καριέρα ως τραγουδοποιός.

Ο Georg Buschor γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1923 στην Αθήνα, Ελλάδα. Το 1929, αφού ο πατέρας του διορίστηκε στην έδρα της κλασικής αρχαιολογίας στο LMU , η οικογένεια μετακόμισε στο Μόναχο. Μετά το τέλος του πολέμου σπούδασε φιλοσοφία και θεατρικές σπουδές στο Μόναχο και στη συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως τραγουδοποιός στο Schwabing . Ήταν συνθέτης, γνωστός για τα Junge Leute brauchen Liebe (1961), Spukschloß im Salzkammergut (1966) και Der Orgelbauer von St. Marien (1961). Πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου 2005 στο Λουγκάνο της Ελβετίας.

Ο Georg Buschor εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επιτυχημένους Γερμανούς τραγουδοποιούς των επιτυχιών και είχε το μουσικό του αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1960, όταν έγινε ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της Mireille Mathieu.  https://de.wikipedia.org/wiki/Georg_Buschor

O Émile Emmanuel Gilliéron (1850–1924), συχνά γνωστός ως Émile Gilliéron père για να ξεχωρίζει από τον γιο του Émile fils (1885-1935) , ήταν Ελβετός καλλιτέχνης και αρχαιολόγος σχεδιαστής περισσότερο γνωστός για τις ανακατασκευές του μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων από την εποχή του Χαλκού. Από το 1877 μέχρι τον θάνατό του, συνεργάστηκε με αρχαιολόγους όπως ο Heinrich Schliemann, ο Arthur Evans και ο Georg Karo, σχεδιάζοντας και αποκαθιστώντας αρχαία αντικείμενα από τοποθεσίες όπως η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και η Κνωσός.

Από το 1909-1910 περίπου, ο Gilliéron εισήγαγε σταδιακά τον γιο του στην επιχείρησή του. Ο νεότερος Gilliéron εργάστηκε με τον πατέρα του στο Βόλο της Θεσσαλίας και στην Κνωσό το 1910-1912. Μεταξύ 1906 και 1933, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αγόρασε σχεδόν επτακόσια έργα τέχνης από τους Gilliérons.

Το αναμνηστικό άλμπουμ εξώφυλλο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, θεωρείται εδώ και καιρό η πρώτη ολυμπιακή αφίσα. Παρουσιάζει μια Ελληνίδα, που κρατά ένα στεφάνι ελιάς και κλαδιά μυρτιάς, τα βραβεία των νικητών. Μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Αλλά το 2018, έρευνα της École Française d’Athènes (Γαλλική Σχολή Αθηνών) αποκάλυψε τελικά τον σχεδιαστή: Ο Ελβετός καλλιτέχνης Emile Gilliéron σχεδίασε την αφίσα, τα τρόπαια και τις αναμνηστικές σφραγίδες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.

Ο Alfred Gilliéron (1920-2010), εγγονός του Émile Gilliéron pere και γιος του Émile fils, εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1930-1931 στην Ε’ Δημοτικού, όπου ήταν καταγεγραμμένος ως “Γκιλιέρου Αλφρέδος” και (χωρίς να γνωρίζουμε), αν συνέχιζε, θα αποφοιτούσε το 1938.

Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία αλλά συνεχίζοντας την καλλιτεχνική παράδοση ο Alfred, γλύπτης, συνέχισε την τέχνη των προγόνων του στην ελεύθερη αγορά, μεταφέροντας τα αρχαιολογικά κίνητρα προς την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τουρισμού. Η χρήση, επαναχρησιμοποίηση και προσαρμογή μοτίβων, σχημάτων και θεμάτων που ξεκίνησαν από τους πρεσβυτέρους του στα τέλη του 19 ου και 20 ου αιώνες, μετατρέπει τον Alfred Gilliéron σε έναν ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ της εποχής των πρωτοποριακών ανακαλύψεων και την εποχή της «κατανάλωσης» του Αιγαίου. Η δημιουργική του πορεία είναι ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού , από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 80. (περισσότερα…)

Την Κυριακή 18 Αυγούστου 2024 “έφυγε” ο Χάρης Αργυρόπουλος, απόφοιτος του 1974 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Χάρης είχε σπουδάσει στην Γερμανία και είχε ασχοληθεί επιχειρηματικά με τον τουρισμό και την εστίαση ενώ ήταν και ερασιτέχνης ηθοποιός.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη 21 Αυγούστου στις 11 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Η οικογένειά του θα επιθυμούσε αντί στεφάνου να γίνουν δωρεές στη μνήμη του, στην ΓΑΛΙΛΑΙΑ Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας (galilee.gr).

(περισσότερα…)

Ο Χάρης Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1956 και αποφοίτησε από την Σχολή, το 1974.

Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ (Communication & Media Studies) στο Ludwig-Maximilians-Universität München (1977-1985).

Αμέσως μετά τις σπουδές του εργάστηκε στο χώρο του Τουρισμού και της Εστίασης και συνεργάστηκε με τουριστικό γραφείο στο Μόναχο και το 2019 έγινε συνεργάτης της Booking.com με εξειδίκευση σε γερμανόφωνους και αγγλόφωνους πελάτες της πλατφόρμας. Ενδιάμεσα είχε μετακομίσει στα Χανιά, όπου μετέφερε την δραστηριότητά του και το 2022 ίδρυσε την εταιρία Toutou4u.com, μια πλατφόρμα διαχείρισης μετακίνησης με ενεργειακή προσέγγιση.

Ο Χάρης αγαπούσε το θέατρο και τη μουσική και ήταν ερασιτέχνης ηθοποιός και συνεργαζόταν με το θεατρικό εργαστήριο του Athens School. Ο συμμαθητής του, Νίκος Βαφειάδης, θυμήθηκε ότι ο πατέρας του είχε τον κινηματογράφο ΟΝΤΕΟΝ στην Λεωφόρο Μεσογείων, που αργότερα η Ξένια Καλογεροπούλου το μετέτρεψε σε Θέατρο Πόρτα.

Απεβίωσε στις 18.8.2024 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.

(περισσότερα…)

Ο Ronald Meinardus γράφει για το πρόβλημα της Γερμανίας με τη βία και εξηγεί γιατί η αναμενόμενη άνοδος των λαϊκιστικών κομμάτων τροφοδοτείται από την αυξανόμενη απογοήτευση των Γερμανών με την κυβέρνηση στο Βερολίνο.

“I am angry and furious,” said Scholz when he visited the crime scene on Monday. As an immediate response, the chancellor announced stricter weapons laws and increased deportations. Even government officials concede that Berlin has struggled to manage these issues effectively. Critics—whose numbers are growing—argue that the government has lost control of the borders. The statistics speak for themselves: the Frankfurter Allgemeine Zeitung reports that 380,000 unauthorized entries were recorded in the European Union last year—the highest number since 2016. Notably, 260,000 of these illegal migrants ended up in Germany, including 54,000 from Syria alone and 35,000 each from Turkey and Afghanistan.

Δείτε το άρθρο στο tovima.com…

Το «EQ» είναι η διεθνής συντομογραφία της συναισθηματικής νοημοσύνης. Με αυτό τον τίτλο, «EQ», η Έλενα Παπαβασιλείου δημιούργησε μια νέα δημοσιογραφική εκπομπή, στην οποία ένας νέος καλεσμένος από όλο το φάσμα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής, θα υποβάλλεται σε μια διαφορετική συνέντευξη. Καθημερινά στις 6 το απόγευμα στο ACTION 24.

Τελειώνοντας τη Γερμανική Σχολή, σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα από όπου αποφοίτησε με άριστα. Ξεκίνησε την καριέρα της στη δημοσιογραφία δουλεύοντας σε περιοδικά μόδας. Η πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην πρωινή εκπομπή του Mega «Όμορφος Κόσμος», όπου συμπαρουσίαζε με τον Νότη Χριστοδούλου τη στήλη της διακόσμησης. Αμέσως μετά,συμμετείχε στο τάλεντ σόου του Alpha «TV Stars Παρουσιάστε». Έπειτα, βρέθηκε για ένα χρόνο ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής «Μες την καλή χαρά», με κεντρική παρουσιάστρια τη Ναταλία Γερμανού. Στη συνέχεια, συμπαρουσίασε με τον Σπύρο Λάμπρου το πρωινό μαγκαζίνο του Alpha «Πάνω στην Ώρα» και τη σεζόν 2011-2012 επέστρεψε στην ανανεωμένη ομάδα του «Μες την καλή χαρά». (από το yupiii.gr)

https://www.protothema.gr/life-style/article/1448401/elena-papavasileiou-epestrepse-stin-tileorasi-meta-apo-8-hronia-deite-video/

https://www.protothema.gr/life-style/article/1259000/i-elena-papavasileiou-pire-to-master-tis-stin-psuhologia/

Ο Νίκος λείπει. Κρατάμε, όμως, μέσα μας εκείνα που κερδίσαμε από την παρουσία του και την φιλία του, την ευγένεια και την προθυμία του. Την διαρκή του αναζήτηση για το πως η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά. Την αγωνία του να είναι χρήσιμος στην χώρα και στους ανθρώπους. Την δημιουργική του γραφή στα βιβλία του, που ανέδειξαν ιστορικές περιόδους της χώρας μας.

Είμαι σίγουρος ότι εάν ήταν μαζί μας σήμερα θα μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον της προοδευτικής παράταξης.

Ο Νίκος ζει μαζί μας.

Με αφορμή ένα δημοσίευμα του Παύλου Αγιαννίδη για το βιβλίο: “Γίνεται παρεξήγηση και δίνουν την εξήγηση”, είχαμε αναφερθεί στον συγγραφέα Φώτη Απέργη, ο οποίος είναι δημοσιογράφος, Διευθυντής των μουσικών σταθμών της ΕΡΤ και αδελφός του απόφοιτου Απόστολου Απέργη.

Πρόσφατα, στις αρχές Αυγούστου, δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερική” με τίτλο “Πως άλλαξε ο τρόπος που ακούμε μουσική”:

Τo 1960, ο αδυσώπητος πολιτικός διχασμός, η φτώχεια και η μετανάστευση ταλάνιζαν την ελληνική κοινωνία. Και όμως, τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, πλήθος μουσικόφιλων πλημμύρισε την εστία των Κρητών φοιτητών για να παρακολουθήσει τη συζήτηση με θέμα ποιος «Επιτάφιος» (αυτός σε ενορχήστρωση Χατζιδάκι με τη Μούσχουρη ή εκείνος σε ενορχήστρωση Χιώτη με τον Μπιθικώτση) ταίριαζε καλύτερα στην ολόδροση μουσική του Θεοδωράκη και τη σπαρακτική ποίηση του Ρίτσου. Είχε σημασία: Στον «Επιτάφιο» συναντήθηκαν για πρώτη φορά η λαϊκή παράδοση και η λόγια δημιουργία, ο αστικός κόσμος και η αριστερή διεκδίκηση. Αυτό υπήρξε το έργο που σηματοδότησε τη γέννηση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Δείτε το άρθρο: https://www.kathimerini.gr/culture/563156842/allaxe-o-tropos-poy-akoyme-moysiki/

Πόσοι θυμούνται αυτόν τον Έλληνα που έδωσε τα φώτα του στις πλέον έγκυρες, διεθνώς, μουσικές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά όπως το Grove και το New Grove Dictionary of Music; Πόσοι μνημονεύουν τις μελέτες και τα άρθρα του για τον (καταστροφικό) Εθνικό Μουσικό Διχασμό, ή τη δουλειά μυρμηγκιού που έκανε για την περίφημη Εθνική Μουσική Σχολή και τον Μανώλη Καλομοίρη.

Ξέρω, ξέρω… Τι κάθομαι τώρα και θυμάμαι σε μια Ελλάδα που δονείται σε ρυθμούς τραπ, σκυλάδικου, άντε και «έντεχνου». Τι κάθομαι και αναλογίζομαι έναν αφανή, πλην σημαίνοντα «ανασκαφέα» μιας άλλης μουσικής Ελλάδας: το Γιώργο Λεωτσάκο, έγκριτο διεθνώς ερευνητή, μουσικολόγο και μουσικοκριτικό, που αναχώρησε σήμερα (Τετάρτη, 14 Αυγούστου) για «τόπο χλοερό». Εκεί που η Μουσική είναι Μία. Και Σημαντική.  

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…