Με την ευκαιρία της 225 επετείου της γέννησης του μεγάλου Φιλέλληνα αρχίατρου Ερρίκου Τράιμπερ (1796 – 1882) o Κώστας Παπαηλιού και η σύζυγος του Μαργαρίτα επισκέφθηκαν τη γενέτειρα του Τράιμπερ, την όμορφη κωμόπολη Μάινινγκεν (Meiningen) της Θουριγγίας (Thüringen) και απέτειναν φόρο τιμής στον οικογενειακό τάφο των Τράιμπερ, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί σε διατηρητέο μνημείο της περιοχής. Επίσης εντόπισαν το σπίτι της οικογένειας Τράιμπερ στην κεντρική πλατεία του Μάινινγκεν όπου ο πατέρας του διατηρούσε το φαρμακείο της Αυλής. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον Τράιμπερ, του οποίου οι απόγονοι καθ. Νίκος Αποστολίδης και Χρήστος Παρασκευόπουλος αποφοίτησαν από τη Γερμανική, και την τεράστια προσφορά του στην Επανάσταση του 1821 παρατίθενται στην ιστοσελίδα της Εταιρίας για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό: https://www.eefshp.org/errikos-traimper-germanos-iatros-spoydaios-filellin-paron-se-oles-tis-simantikes-stigmes-tis-ellinikis-epanastasis/ και σύντομα θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Παρισιάνου στα πλαίσια της “Φιλελληνικής Βιβλιοθήκης” τα απομνημονεύματα του Ερρίκου Τράιμπερ των Χρήστου και Νίκου Αποστολίδη.

Ο Κώστας Παπαηλιου και η σύζυγός του Μαργαρίτα

Ο τάφος του Ερρίκου Τράιμπερ στο Α’ Νεκροταφείο (πηγή: Χρήστος Παρασκευόπουλος)

Ο τάφος της Οικογενείας Τράιμπερ στοMeiningen (πηγή: Χρήστος Παρασκευόπουλος)

Η δημοσιογράφος Έλενα Χατζηιωάννου (’82) στην εκπομπή της “Δημόσια και Ιδιωτικά” στον Αθήνα 984, την Κυριακή 3 Οκτωβρίου φιλοξένησε τους δύο ιστορικούς, επιμελητές της έκθεσης “1821 Πριν & Μετά“, τον Τάσο Σακελλαρόπουλο και τη Μαρία Δημητριάδου. Μία περιήγηση στην μεγάλη επετειακή έκθεση για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς 138 για οκτώ μήνες (3 Μαρτίου – 7 Νοεμβρίου 2021).

Οι συνομιλητές ξεδιπλώνουν περισσότερα από 100 χρόνια ιστορίας (1770-1870), μιλούν για την έρευνα και την προετοιμασία για την έκθεση που ξεκίνησαν από το 2015, και αποκαλύπτουν ποιά είναι τα σημαντικότερα από τα 1200 αντικείμενα, που φιλοξενούνται στους τρεις ορόφους του Μουσείου. Ακούστε την εκπομπή στο:

https://www.mixcloud.com/%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9D%CE%91984/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-03-10-2021/?fbclid=IwAR0kmadmQotBu0cfqTWMdm7zBwkMuraddjSyi_8r1aRLCXJ822z8CiNcE-0

Έφυγε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021 η Έβη Τουλούπα, απόφοιτος του 1942, συμμαθήτρια της Ροδούλας Σταθάκη και της Βεατρίκης Δημητριάδου από τα χρόνια της Αραχώβης. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο στις 14:00. Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκεστις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942.

Την είδηση μας την μετέφερε η Μαργκώ Χατζηνικολή, ανηψιά της Έβης, η οποία στάθηκε δίπλα της όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια

Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα, αλλά και η Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη με την οποία διατηρούσε στενή φιλική σχέση. Η ειρωνεία ήταν ότι η Έβη εδώ και δύο χρόνια ήταν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στο Χαλάνδρι αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας και δίχως να το γνωρίζει η Ροδούλα βρέθηκε στο ίδιο κέντρο έπειτα από κάταγμα στο ισχύο, όπου όμως τελικά οι δύο φίλες δεν συναντήθηκαν λόγω των αυστηρών περιορισμών που επέβαλλε ο κορονοϊός.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Στην φωτογραφία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την Μελίνα Μερκούρη και τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο.

Η Έβη μας τιμούσε με την παρουσία της σε κάθε εκδήλωση που την καλούσαμε, ξεκινώντας από εκείνη του 2013, όπου ήταν αφιερωμένη στους Απόφοιτους του Πολέμου. Στην φωτογραφία με τον Μανώλη Γλέζο μετά την εκδήλωση της 2.4.2014, οπου ο Μανώλης είχε μιλήσει στην Aula.

Πήρα τον Gregg και την Μέλπω από το αεροδρόμιο με όλα τα απαραίτητα ήδη στο αμάξι. Μετά βίας χωράγαμε οι τρείς μας και τα πράγματα…

Φτάσαμε βράδυ στην Αράχωβα στο φιλόξενο ξενοδοχείο Νεφέλες όπου μας υποδέχτηκε ο Κύριος Πάνος με πίτες, ζεστή σοκολάτα και τσάι βουνού. Έγινε πραγματική ανάβαση με πλήρεις προμήθειες, 4,5 λίτρα νερό ο καθένας, υπνόσακο, σκηνή. Αλοίμονο, φορτωθήκαμε περισσότερα φαγιά και νερό απ’ότι χρειάστηκε. Ο Gregg στο απότομο ξεκίνημα του μονοπατιού νόμιζε ότι θα τον θάψουν εκεί …στην αρχή.

Γρήγορα αφήσαμε το επίπεδο λιβάδι Αράχοβας και μπήκαμε στα έλατα. Στην ώρα επάνω, χωματόδρομος μας έφερε στην λάκα Πασά με απλωσιές και έλατα. Σύντομη στάση, νερό, μελέτη του χάρτη.

Παραπάνω τα σήματα, κόκκινο και κίτρινο μαζί, είναι ορατά εύκολα. Είναι στεγνά τώρα, με χιόνι χάνονται εύκολα. Στάση για μεσημεριανό στο κιόσκι του καταφυγίου Δέφνερ του Παρνασσού. Είμαστε στο όριο της αλπικής ζώνης. Από δω και πάνω το δάσος δίνει τη θέση του σε βράχια και χαμηλή βλάστηση. Καπέλο, γυαλιά ηλίου και συνεχίζουμε.

Το μονοπάτι μας φέρνει στο ανενεργό χιονοδρομικό του Αθηναϊκού. Παραπάνω τα κόκκινα τετράγωνα χωρίζουν προς βορρά, πάνω από την ράχη του Γεροντόβραχου και πέφτουν στην περιοχή του νέου χιονοδρομικού – Κελάρια. Το μονοπάτι 22 συνεχίζει ανηφόρα πάνω στον Γεροντόβραχο.

Η σήμανση χάνεται. Ελεύθερα πλέον φτάνουμε στον προφήτη Ηλία και το διπλανό τέρμα του λιφτ για σκιέρ. Είναι απόγευμα. Πλαγιές, κορυφές, διάσελα, όλα στο φως! Ενώ είμαστε πάνω σε σημεία του μονοπατιού, καμία σήμανση. Προωθούμαστε αποφεύγοντας μεγάλες αναβάσεις. Πέφτουμε στο πέρασμα Ένεζας που αναγνωρίζω από παρελθούσες διαδρομές.

Είμαστε πια κοντά. Αφήνουμε το 22 και μαλακά ανεβαίνουμε την νότια πλαγιά της Τουμπόραχης. Ο Gregg μου λέει ότι περάσαμε μονοπάτι με κόκκινη σήμανση. Πρέπει να είμαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτώ.

Φτάνουμε στην κόψη της ράχης. Είναι εφτά το απόγευμα. Ο ήλιος φωτίζει την κοντινή κορυφή του Παρνασσού, Λιάκουρα 2456μ. Μπροστά μας, κάτω μας, στην σκιά μια απλόχωρη λάκα, όλη για μας! Συνεχίζω να παρουσιάζω αδυναμία σκέψης. Έτσι κατεβαίνουμε ελεύθερα με τον Gregg να βρίσκει δρόμο.

Σε ένα δύσκολο σημείο πετάω το σακίδιό μου να είμαι ελαφρύς. Όλοι με τον τρόπο μας φτάνουμε στο γρασίδι κάτω. Μπροστά μας στο τελευταίο φως η Λιάκουρα μας περιμένει αύριο πρωί. Στήνουμε την σκηνή, η Μέλπω ετοιμάζει φαγιά και σούπα. Το γάλα χύθηκε μέσα στο σακίδιό μου καθώς το κουτί έσκασε όταν πέταξα το σακίδιο… Έχουμε και μερικά κιλά σταφύλια που τρώμε με ..διπλή όρεξη. Γιατί είναι δροσερά και γιατί τα φαγωμένα σταφύλια ..δεν βαραίνουν. Ξέρω, ξέρω χαμογελάτε.

Γδυνόμαστε, φοράμε ισοθερμικά εσώρουχα, και πάλι ότι ρούχο έχουμε. Πέφτει ψύχρα και φυσάει. Η ζεστή σούπα – φέραμε γκαζάκι – είναι φάρμακο! Εννιά το βράδυ, βγαίνει ωραίο φεγγάρι και εμείς μπαίνουμε στην σκηνή τέζα.Μαζί μας ότι φαγώσιμο και τα ..σκουπίδια να μην σκανδαλίσουμε κάποιο αγριογουρουνάκι.

Τελικά η Μέλπω κακοκοιμήθηκε ακούγοντας ύποπτους ήχους έξω. Φυσούσε όλη νύχτα. Ξύπνησα μερικές φορές. Μέσα από την σκηνή, το φεγγάρι φαινόταν σαν ρολόι να μεσουρανεί και μετά να πηγαίνει προς την δύση του. Ξυπνάμε με το ξυπνητήρι 6:30. Αφήνουμε το πρωινό για αργότερα. Παίρνουμε πορτοφόλι, κλειδιά και νερό. Με τα μπαστούνια μας και μια θαυμαστή ελαφρότητα φεύγουμε για την κορυφή. Στον δρόμο μας πιάνει η Ανατολή Ήλιου.

Εύκολο σημαδεμένο μονοπάτι, φυσάει. Παγώνουν τα αυτιά μας. Σπάνια, πάει να μας ρίξει κάτω. Κάτι βράχοι και σύντομα η ομαλή κορυφή. Χαρά, φωτογραφίες, νέος ήλιος και αέρας! Γυρίσαμε από το μονοπάτι 22 αφού αδειάσαμε μερικά περιττά νερά. Κάναμε 10 ώρες ανάβαση και χρειαστήκαμε 9 ώρες κατάβαση ως το αμάξι.

Να πάμε Γενάρη ώς το καταφύγιο! Με χιόνια!! Ενθουσιαστήτε και βάλτε το στο πρόγραμμά σας!

Οι Πεζοπόροι της DSA.

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ.

Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό.

Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο.

Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;;

|Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή.

Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω.

Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός.

Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά Στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά, πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.

Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι, -Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί ,με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα.

Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω.

Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες.

Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού.

Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα.

Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος -Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο, χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα!

Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του.

Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι.

Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε.

Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη.

Στο πέρασμα μπροστά μας, επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού.

Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω. Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει.

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί.

Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι!

Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ.

Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα.

Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Κάμπος Σίμου – Καρέλι Φίδαρη – Γεφύρι Αρτοτίβας. Παρασκευή 27 ΑΥΓ 2021

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ. Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό. Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο. Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;; Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή. Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω. Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός. Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά,πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη.. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι:

-Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα. Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω. Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες. Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού. Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα. Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος:

-Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο ,χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα! Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του. Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι. Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε. Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη. Στο πέρασμα μπροστά μας , επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού. Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω.

Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει..

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί. Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι! Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ. Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα. Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Ξεκινήσαμε πρωί να προλάβουμε την ζέστη, στο πήγαινε τουλάχιστον. Βέβαια πάμε εξοπλισμένοι με αντηλιακά, καπέλα κλπ.

Ο Γιώργος και η Ματίνα δεν εξοπλίστηκαν με μαγιό όμως. Και το μετάνιωσαν. Βρισκόμαστε στην Αττική οδό και από εκεί παίρνουμε τον παλιό δρόμο για Θήβα. Παράκαμψη / συντόμευση από τους πρόποδες του βουνού Πατέρας μας φέρνει κοντά στον διχασμό Ψάθα / Πόρτο Γερμενό , όπου επιλέγουμε το δεύτερο.

Ερώτηση χωρίς πρακτική αξία: Πού είναι το όρος Πατέρας;

Φτάνουμε κάτω στην θάλασσα. Λιακάδα, ηρεμία νερού με αύρα προς την ξηρά. Φτάσαμε νωρίς. Έστω και Κυριακή κλαδεύουν για προστασία των ηλεκτρικών καλωδίων. Τέρμα ασφάλτου όπου αφήνουμε τα αμάξια.

Μια χερσόνησος, εκτεινόμενη δυτικά μέσα στον Κορινθιακό, χωρίζει τον όρμο Πόρτο Γερμενού από τον όρμο Ψάθας-Αλεποχωρίου.

Θα περπατήσουμε στην βόρεια όχθη της χερσονήσου, Μύτικας λέγεται, με το Πόρτο Γερμενό δεξιά πίσω μας, μέχρι να βρούμε παραλία.

Χωματόδρομος στην αρχή, περνάμε πρώτη παραλία με κολυμβητές και σκηνές κάμπινγκ, βάρκες, κανό, ομπρέλες. Όλος ο παράδεισος του καλοκαιριού.

Σύντομα αφήνουμε τον δρόμο για σηματοδοτημένο μονοπάτι. μπαίνουμε σε μικτό δάσος, πεύκα, σχοίνοι, κυπάρισσοι.

Μένουμε κοντά στην ακτή για να κατεβούμε στην δεύτερη παραλία. Λίγοι με σκηνές μέσα σε καταπράσινα ψηλά σχοίνα.

Ρωτώ για την συνέχεια του μονοπατιού και με παραπέμπουν σε κυρία στην πέρα άκρη της παραλίας. Μόνο που μπρος στην κυρία είναι ένας σκύλαρος τουλάχιστον σαράντα κιλών. Και δεν είναι φιλικός. Τι λέω; Η κυρά του κρατά το λουρί με δύο χέρια και εγώ ελπίζω να κρατήσει το λουρί. Τέλος όλα καλά, μας δείχνουν πως να συνεχίσουμε. Μακριά πιά, ηρεμεί και το ζώοπου δεν έπαιρνε γλυκόλογα από την Κατερίνα η την Ματίνα.

Συνεχίζουμε παραλιακά, σε βραχώδες πεδίο, λίγα μέτρα ψηλότερα από το νερό. Καλή σήμανση και εμφανές-συνήθως-μονοπάτι.

Στο βάθος μπροστά μας φαίνεται το εκκλησάκι, γαλάζιο και άσπρο, στην άκρη του Μύτικα.

Φτάνουμε σε όμορφα βράχια που βουτάν σε τυρκουάζ νερά. Ο Γιώργος παίρνει φωτό, εμάς με τα βράχια και τα βράχια μόνα τους.

Φυσάει δροσερό αεράκι, ξεχνάμε τον ήλιο, ευχάριστα. Συνεχίζουμε χωρίς αλλαγές ώσπου η Κατερίνα που οδηγεί φωνάζει: ΠΑΡΑΛΙΑ!

Από ψηλά βλέπουμε μεγάλη αμμουδιά , μάλλον βοτσαλάκι, πάλι με πράσινα νερά. Λίγη δυσκολία να βρούμε πρόσβαση.

Τελικά με κάποια καταρρίχηση σε βραχάκια – έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- φτάνουμε σε καταπληκτικό νερό!

Οι με μαγιό βουτάν αμέσως. Οι χωρίς μαγιό, βουτάν τα πόδια τους… Φωνάζουμε να βουτήξουν με τα εσώρουχα.

Τόσο ωραία είναι.

Καθίσαμε στην σκιά του γκρεμού, με όρεξη. Φρούτα, αμύγδαλα μπάρες δημητριακών.

Μετά ήρθε βάρκα με ψαράδες, μετά βάρκες με κολυμβητές. Είχε χώρο για όλους.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!

Απάντηση στην ερώτηση: Παρεμβάλλεται μεταξύ Κιθαιρώνα και Μεγάρων…Στολίζεται με πολλούς πύργους / βίγλες

κλασικής εποχής. Για φύλαξη των Μεγαρέων. Μερικοί πύργοι διατηρούνται καλά. Θα πάμε εκεί, επίσκεψη τον χειμώνα.

Στην Αθήνα μπορεί να είχε λιακάδα. Εκεί πάνω ήταν η τελευταία -ελπίζουμε και πιστεύουμε- μέρα του ΧΕΙΜΏΝΑ…

Φτάνουμε από τους πρώτους στην διαμορφωμένη πηγή Φυλής κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής. Γκρίζα, κρύο, ο Νίκος δανείζεται γάντια. Ψιχαλίζει. Κρύο. Ακριβώς η πρόβλεψη του δελτίου. Βάζω αδιάβροχο σακιδίου και καπέλο. Για στεγνά μαλλιά. Γάντια, ισοθερμικά, αμπέχονο. Ο Χρήστος ευχαριστημένος που ενώ ξέχασε το αντηλιακό, δεν θα το χρειαστει. Πιάνουμε το μονοπάτι, με νέα σηματοδότηση προς Μπίκεζα, κορυφή Καραμανλή, προφήτη Ηλία.

Ανηφόρα μέσα στο δάσος, σύντομα φτάνουμε σε ράχη όπου και χωματόδρομος προς κορυφή βουνού Φυλής. Διασχίζουμε το δρόμο και συνεχίζουμε βόρεια, ίσια η κατηφορικά. Τέρμα η ανάβαση. Τέρμα και η ψιχάλα όπως στο δελτίο. Φυσάει αλλά τα δέντρα και οι θάμνοι κόβουν και δεν μας πειράζει. Φτάνουμε σε χωματόδρομο. Βάζουμε κόκκινη κορδέλα στην συνέχεια του μονοπατιού.

Παρακάτω αρχίζει πάλι η σήμανση. Φτάνουμε σε ρυάκι. Περνάμε όλοι εύκολα πλην Άλκη που θα μεγαλώσει του χρόνου για να μπορεί να δρασκελίζει τόσο. Σύντομα φτάνουμε σε μεγάλο χλοερό άνοιγμα με πλάτανο γυμνό ακόμη, στο κέντρο.

Πίσω σε μέτωπο βράχων η πηγή Μπίκεζα. Μικρή στάση και ξανά βόρεια σε δασωμένους ήπιους λόφους.

Ακούμε τοκ τοκ χτύπημα. Μετά ομιλίες. Μετά συναντάμε μέλη του ορειβατικού ΕΠΟΣ Φυλής να δουλεύουν στο μονοπάτι. Βάζουν νέα σήμανση, μεταλλικές πλάκες με κόκκινους ρόμβους που, όπως μας είπαν, θα ακολουθούν το μονοπάτι ως το Μπόρσι. Κοντά στο Μπόρσι υπήρχαν ρεματιές ελατοσκέπαστες με αίσθηση τόπου σιωπηλού, απομονωμένου, μακρυνού. Λέω υπήρχαν γιατί η πυρκαγιά του 2007 κατέστρεψε πολλά.

Αυτές οι τοποθεσίες αποκτούν νόημα μόνο αν κάποιος έχει βρεθεί εκεί. Όπως η θάλασσα, δίνουν άλλες εικόνες ανάλογα με την εποχή και τον καιρό. Άλλο άνοιξη, άλλο με ξερά φύλλα φθινοπώρου, άλλο με χιόνι. Θα πάμε!

Συνεχίζουμε μετά από σύντομη στάση σε απάγγειο για λίγες ..θερμίδες. Συνεχίζοντας το πεδίο ανοίγει σε παλιά τσοπανόλακα.

Χωρίς σήμανση πιά βρίσκουμε μισοσβησμένο χωματόδρομο που ακολουθεί ομαλή κορυφογραμμή. Πετρώδες, ήπια ανηφορικό με αραιά έλατα και πουρνάρια. Ανάμεσα στα αραιά δέντρα, λιβάδι γεμάτο χαμομήλι και άλλα λουλούδια. Είναι άνοιξη αλλά όχι σήμερα! Κρύος βοριάς βουίζει σπρώχνοντας κάτω δαρμένα λουλουδάκια. Απορώ με την αντοχή τους. Τα παιδιά βάζουν αδιάβροχο για ..να ζεσταθούν. Πρέπει να είναι γύρω στους 5 βαθμούς και με τον αέρα, αρκετά λιγότερο.Γκρίζα.Κάνουμε μεταβολή. Το σύννεφο δεν μας αφήνει να δούμε την θέα. Παρακάτω είναι κάπως άγνωστη η διαδρομή και σήμερα δεν είναι μέρα για τέτοια. Μετά βίας βλέπουμε το κολωνάκι κορυφής, είκοσι μέτρα πιο πέρα. Ο Ακύλας το φτάνει πρώτος. Κρατιέται στα βραχάκια μην τον πάρει ο αέρας. Κρατιόμαστε και οι μεγάλοι, φυσάει.Γρήγορα φωτογραφίες στην κορυφή. Πολύ κρύο για να σταματήσουμε. Επιστρέψαμε με αρκετά γλυκύτερες συνθήκες, αμέσως μόλις βρεθήκαμε προφυλαγμένοι από τον βοριά. Μέχρι και ήλιο έβγαλε. Για δύο λεπτά.

Καλή Ανάσταση 2021 σε όλους! από τους πεζοπόρους της DSA.

Μαζευτήκαμε στην Κηφισιά και από εκεί οδηγήσαμε ως την Πολιτεία, τέρμα οδού Πλάτωνος. Εκεί υπάρχει κάποιος χώρος στάθμευσης. Είναι μία πύλη στους χωματόδρομους και τα μονοπάτια της Πεντέλης.

Ημέρα με γκρίζο φωτεινό σύννεφο και αφρικάνικη σκόνη. Τελικά καλά ήταν, περπατήσαμε άνετα χωρίς ήλιο. Λίγο κρύο στα ψηλά, όταν μας φυσούσε ιδρωμένους από την ανηφόρα. Με ανηφόρα σε μονοπάτι, μετά δρόμο, μετά πάλι μονοπάτι, φτάσαμε στον Παντελεήμονα.

Με πρόσκληση του Στέφανου μπήκαμε στην Μονή. Όλα καινούργια, απλόχωρα και κάπως .. νεόπλουτα.

Ας είναι. Έξω πάλι ανηφόρα προς έναν μεγάλο σταυρό πάνω από το μοναστήρι.

Στην ράχη επάνω βλέπουμε βόρεια Δροσιά, Ροδόπολη και Διόνυσο όπου ο Αντώνης αγναντεύει το σπίτι του.

Κατηφόρα σε φαρδύ μονοπάτι πελεκημένο στην πέτρα. Μπαίνουμε σε δάσος και σύντομα φτάνουμε στον Άγιο Λουκά. Στάση, ξεκούραση και ορεκτικά.

Γυρίσαμε από ανηφορική αλλά συνολικά πρόσφορη διαδρομή, περάσαμε πάλι κοντά από τον Παντελεήμονα και από εκεί απ’τα ίδια μέχρι τα αμάξια με την Αθήνα πιάτο στα πόδια μας.

χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους της DSA!

TK

Η Βασιλικούλα Λάμπρου γεννιέται σε μια οικογένεια που δεν θέλει κορίτσια. Γιατί τα κορίτσια δεν είναι τόσο έξυπνα όσο τα αγόρια. Γιατί τα κορίτσια δεν μπορούν να έχουν τις ίδιες επιθυμίες με τα αγόρια. Γιατί τα κορίτσια προορίζονται μόνο για να γίνουν σύζυγοι και μητέρες.

Όταν λοιπόν στα οκτώ της χρόνια μια τσιγγάνα τής προτείνει να της πουλήσει το μυστικό που θα την κάνει εξυπνότερη απ’ όλους, η Βασιλικούλα θα βρεθεί με μια απρόσμενη δύναμη στα χέρια της. Μια δύναμη τρομερή, που ενεργοποιείται μόνο με το μίσος.

Στην απόλυτα συνηθισμένη, ασφυκτική καθημερινότητά της, η Βασιλικούλα δεν καταφέρνει ν’ αναπνεύσει παρά μόνο τις στιγμές που χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη εναντίον όσων την υποτιμούν και την αδικούν.

Όταν όμως έχεις μάθει ν’ αφήνεις το μίσος σου να ξεχύνεται, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρατήσεις τον έλεγχο. Και γρήγορα η Βασιλικούλα συνειδητοποιεί πως κάποιος την παρακολουθεί, πως κάποιος έχει καταγράψει όλες της τις κινήσεις. Και ο κλοιός γύρω της αρχίζει να στενεύει…

Ένα κοινωνικό-ψυχολογικό θρίλερ με θέμα το μίσος ως δύναμη, ως εργαλείο εκδίκησης, αλλά και ως μοναδικό σύμμαχο και υποστηρικτή σε μια καθημερινότητα γεμάτη απόρριψη και ματαιώσεις.

ΙSBN 978-960-567-242-3

Σελίδες: 328, Τιμή: 14,00 €

Ανάβαση 300μ. εύκολα

Συμμετοχή στο tasoskavadellas @gmail.com

Τουλάχιστον δέκα συμμετοχές έως Πέμπτη 7/10.

Καλό φθινόπωρο!

οι πεζοπόροι των ex-dsa

Για μόνο μία παράσταση, ύστερα από μια υποχρεωτική παύση, ο Δημήτρης Δημόπουλος (’94) επιστρέφει με την Καφρόκρεμα, τον τρίτο του σταντ-απ μονόλογο, για τον τελευταίο κύκλο παρουσίασης της παράστασης. Μετά το κλασικό πια Αντί Διδακτορικού και την άκρως πρωτότυπη Υπερπαραγωγή, ο γνωστός κωμικός παρουσιάζει τα πιο σκωπτικά και ανατρεπτικά, ως τώρα κείμενά του, αντιμετωπίζοντας κάθε θέμα με αθώο ενθουσιασμό, μα και ειρωνικό σκεπτικισμό ταυτόχρονα. Περισσότερα: https://www.faust.gr/event/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7-10-10-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%83/?fbclid=IwAR2WTv10iu7MoDQltVXRdiy6q6LCO3synSiMoohFsSYhS7bkNWBrK6GxuTk

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος- Εθνικό Ιστορικό Μουσείο- και η Πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προσκαλούν στην παρουσίασησειράς απομνημονευμάτων Γερμανών Φιλελλήνων, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021 και ώρα 18.30 στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Μέγαρο Παλαιάς Βουλής, Σταδίου 13, Αθήνα).

Στην παρουσίαση συμμετέχουν:

-Οκαθηγητής Μίλτος Πεχλιβάνος (Ελεύθερο Πανεπιστήμιου του Βερολίνου),

-Η καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών),και

– Η μεταφράστρια Μαριάννα Χάλαρη

Αποσπάσματα θα αναγνώσει ο ηθοποιός Jerome Kaluta.

Παρακολούθηση μετά από δήλωση συμμετοχής στο ku-s1@athe.auswaertiges-amt.de

Auch in diesem Jahr finden die Feierlichkeiten der Botschaft und des Generalkonsulats zum Tag der Deutschen Einheit aus Gründen der Covid-19-Pandemie ausschließlich digital statt. Hier finden Sie Videos und Informationen anlässlich des Tages der Deutschen Einheit 2021: https://griechenland.diplo.de/gr-de/tde-digital-2021/2485026

Κι εφέτος, οι εορταστικές εκδηλώσεις της Πρεσβείας και του Γενικού Προξενείου για την ημέρα της Γερμανικής Ενότητας πραγματοποιήθηκαν λόγω της πανδημίας του Covid-19 αποκλειστικά διαδικτυακά. Εδώ θα βρείτε βίντεο και πληροφορίες με αφορμή την ημέρα της Γερμανικής Ενότητας 2021: https://griechenland.diplo.de/gr-de/tde-digital-2021/2485370

Άρθρο Ντόρας Μπακογιάννη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» για την Ελληνογαλλική Συμφωνία

Είναι ίσως λίγες οι στιγμές, οι πραγματικές, που μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει ιστορικές για μία χώρα, ένα έθνος, μία κυβέρνηση. Η Ελλάδα έχει βιώσει τέτοιες ιστορικές στιγμές όπως ήταν η προσχώρηση στην ΕΟΚ το 1981. Στιγμές που καθόρισαν την πορεία μιας χώρας, και που ενδεχομένως χαρακτηρίζονται ιστορικές εκ των υστέρων, με μία σε βάθος χρόνου αξιολόγηση. Μία τέτοια ιστορική στιγμή θα τολμήσω να προικονομήσω ότι συντελείται με την υπογραφή της Ελληνογαλλικής συμφωνίας στρατηγικής εταιρικής σχέσης για τη συνεργασία στην άμυνα και ασφάλεια.

Ιστορική στιγμή για την Ελλάδα που εδώ και δυο χρόνια υλοποιεί ένα στρατηγικό όραμα, μία ισχυρή αμυντική και εξωτερική πολιτική, θωρακίζοντας τα εθνικά συμφέροντα και εδραιώνοντας παράλληλα την αξιοπιστία και την παρουσία της χώρας μας διεθνώς. Μέσα σε μόλις δυο χρόνια, με ιδιαίτερο συμβολισμό αλλά και προκλήσεις, η Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως η αιχμή του δόρατος των ευρωπαϊκών συνόρων, απέκρουσε την τουρκική επιθετικότητα, ενδυνάμωσε τις συμμαχίες της, σύναψε σχήματα διπλωματικής, ενεργειακής και αμυντικής συνεργασίας με την πλειονότητα των Μεσογειακών χωρών, και αύξησε την επικράτεια της στο Ιόνιο.

Τώρα, με αυτή την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αλλά και η ελληνική αμυντική βιομηχανία ισχυροποιούνται και εκσυγχρονίζονται ακόμα περισσότερο. Αυτό για την χώρα μας έχει τεράστια προστιθέμενη αξία, καθώς η ισχυρή αμυντική ικανότητα αποτελεί βασική αρχή και προϋπόθεση για ισχυρή εξωτερική πολιτική και διπλωματία.

Πρωτίστως όμως, και εδώ έγκειται ο ιστορικός χαρακτήρας της συμφωνίας, τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και η ακεραιότητα της ελληνικής επικράτειας γίνονται, για πρώτη φορά, οργανικό μέρος του αμυντικού σχεδιασμού μίας χώρας συμμάχου, και μάλιστα της μεγαλύτερης στρατιωτικής και πυρηνικής δύναμης της Ευρώπης.

Ακόμα, αν επεκτείνουμε το βλέμμα μας από το στενό πλαίσιο της διακρατικής συμφωνίας προς την ευρύτερη στρατηγική ευκαιρία που παρουσιάζεται, προκύπτει και μία επιπλέον ιστορικότητα, αυτή την φορά για ολόκληρη την Ευρώπη. Οι μετατοπίσεις, γεωπολιτικά, των ισορροπιών ισχύος και η στροφή της Αμερικής στην Ασία δημιουργούν τις προϋποθέσεις που η Ευρώπη χρειάζεται για να κάνει το επόμενο βήμα. Δεν μπορούμε πλέον να κρυβόμαστε πίσω από στερεότυπα και ταμπού μιας άλλης εποχής.

Αυτό αναγνώρισαν Μακρόν και Μητσοτάκης, δράττοντας την ευκαιρία για να κάνουν το βήμα μπροστά. Η συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας ανοίγει τον δρόμο για την στρατηγική αμυντική χειραφέτηση ολόκληρης της Ευρώπης. Δίνεται πλέον εμπράκτως η δυνατότητα μελών του ΝΑΤΟ να δημιουργούν παράλληλη αμυντική στρατιωτική συνεργασία, με γνώμονα τα κοινά εθνικά και ευρωπαϊκά τους συμφέροντα, και μάλιστα προς υπεράσπιση τους ακόμα και έναντι άλλων μελών του ΝΑΤΟ. Η αποδοχή δε της συμφωνίας από την Αμερική ισχυροποιεί έτι περαιτέρω το επιχείρημα ότι τα αμυντικά και στρατηγικά συμφέροντα της Ευρώπης αποτελούν πλέον δική της ευθύνη.

Η ουσία λοιπόν αυτής της συμφωνίας είναι ότι χάρη στα γρήγορα αντανακλαστικά του πρωθυπουργού, μετά τα νέα δεδομένα που δημιούργησε η συμφωνία AUKUS, η Ελλάδα πέτυχε μια ισχυρή αμυντική συμφωνία, οικονομικά συμφέρουσα, εκπληρώνοντας τον πάγιο στρατηγικό αμυντικό στόχο όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά, και έθεσε τα θεμέλια μιας αμυντικά ανεξάρτητης Ευρώπης.

Έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, μετά από πολύμηνη νοσηλεία, ο Δημήτρης Παπάδης (1968c). Ήταν εξάδελφος του επίσης αποφοίτου μας και συμμαθητή του Λάμπη Παπάδη (1968c), ο οποίος με μεγάλη συγκίνηση μας λέει:

“Ο Δημήτρης ήταν σαν αδερφός μου. Είχαμε ίδια ηλικία. Γεννηθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη με λίγους μήνες διαφορά το 1949. Μαζί μεγαλώσαμε. Για 15 χρόνια μέναμε δίπλα-δίπλα και σχολείο μαζί πηγαίναμε από την πρώτη τάξη του δημοτικού μέχρι την τελευταία του λυκείου. Πρώτα στην “Μειονοτική Αστική Σχολή Φερίκιοι ” της Πόλης, μετά στην “Deutsche Bürgerschule Istanbul” και τέλος στη ΓΣΑ, όπου ξεκινήσαμε στην τρίτη γυμνασίου το 1964, μετά το φευγιό μας από την Πόλη και αποφοιτήσαμε το 1968 (Τμήμα C).

Χωρίσαμε στις σπουδές. Ο Δημήτρης σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στη Darmstadt και μετά εργάστηκε στην Χαλκίδα και Αθήνα, στη βιομηχανία σωλήνων αρχικά και μετά σε τεχνική-εμπορική εταιρεία.

Ήταν ένα πολύ καλό άτομο, χαμηλού προφίλ, φιλικός και αξιαγάπητος.”

Ο Σύλλογος στέλνει τα θερμά του συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα δυο παιδιά και τα εγγόνια του, καθώς επίσης και στην τάξη του που με τόση συγκίνηση τον θυμάται.

Είναι λίγα τα λόγια για να μπορέσουν να εκφράσουν την θλίψη και όλους τους αναστεναγμούς μας την μέρα της κηδείας του Μίκη Θεοδωράκη, του τελευταίου μεγάλου Έλληνα του 20ου αιώνα.

Υπήρξε ο άνθρωπος που ενέπνευσε έναν ολόκληρο λαό. Ο καλλιτέχνης που μίλησε στις ψυχές των Ελλήνων μελοποιώντας το πάθος και τις ελπίδες τους. Ο συνθέτης που έκανε την ποίηση καθημερινά λόγια πόνου, αγάπης και καημού που ήχησαν σε κάθε γειτονιά. Ενέπνευσε τα όνειρα και τους πόθους μας, κάνοντας τα αγώνες για την ελευθερία, την δημοκρατία, την ενότητα, για την πατρίδα τούτη που τόσο αγάπησε.

Στέκοντας στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Γαλατά Χανίων, στην αγαπημένη Κρήτη του Μίκη, θυμάμαι όλες τις στιγμές εκείνες με τον Μίκη, και η χαρά που φέρνουν αυτές οι αναμνήσεις μπλέκεται αμήχανα με την θλίψη της απώλειας του. Θυμάμαι τον Μίκη που γνώρισα στην εξορία, να μας τραγουδάει για πρώτη φορά τα «Λιανοτράγουδα», παρουσία του Καραμανλή, του Μητσοτάκη, της Μελίνας, του Πλωρίτη. Θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις για το πως θα πέσει η δικτατορία, την ελπίδα να λάμπει στα μάτια του. Την ίδια ελπίδα που είδα στο ταξίδι μας τότε στην Σοβιετική Ένωση επί Γκορμπατσόφ, για το αν ο λαός εκείνος θα κατάφερνε να αποκτήσει την πολυπόθητη δημοκρατία.

Ο Μίκης υπήρξε ένας άνθρωπος ιδεών, χωρίς παρωπίδες, ονειροπόλος και δημοκράτης. Έσπασε πολιτικά στερεότυπα, ξέφυγε από στενές συμβατικές γραμμές, που άλλωστε δεν τον χωρούσαν, και χάραξε τον δικό του μονοπάτι σε όλα, με μοναδικό γνώμονα την πίστη του στην πατρίδα. Στις φυλακίσεις και την εξορία της χούντας αντιμέτωπος με τόσο πόνο, η κρητική λεβεντιά του δεν υποτάχθηκε. Δεν λύγισε στις αβάσταχτες στιγμές της ζωής του, και δεν άφησε και εμάς να λυγίσουμε στις δικές μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μίκη και το πόσο μου στάθηκε όταν δολοφόνησαν τον Παύλο.

Νιώθω ένα απέραντο κενό. Η απώλεια του Μίκη σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που σημάδεψε την γενιά μου, μα και πολλές γενιές έκτοτε. Μία εποχή που σφυρηλάτησε αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που γέννησε φυσιογνωμίες ανεξίτηλες. Νιώθω όμως και ελπίδα. Την ελπίδα εκείνη για την οποία ο Μίκης μας τραγουδούσε, και που ακόμα και σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας τραγουδούν. Με πόνο βαρύ σου ευχόμαστε καλό ταξίδι Μίκη, μα ξέρω πως θα ζεις για πάντα στις αναμνήσεις, στα όνειρα μας, και κάπως έτσι, σαν ένα βίωμα ψυχής, κληρονομιά αιώνια χαραγμένη στην ψυχοσύνθεση τούτου του λαού, θα συνεχίζεις να εμπνέεις και να καθοδηγείς τις επόμενες γενιές.

Άρθρο Ντόρας Μπακογιάννη στα «Νέα Σαββατοκύριακο»

Είναι μέρες <<εκτόνωσης>>. Το λέει ο υπουργός όχι εγώ. Πήγαμε στον νότιο Υμηττό από Τερψιθέα Άνω Γλυφάδας. Πιό κάτω είναι οι ταβέρνες της Βάρης. Ανεβήκαμε σε ρεματιά, δασωμένη με λίγα ψηλά-παλιά πεύκα και ένα ανοιχτό πράσινο χαλί από νέα πευκάκια. Αναγέννηση μετά από φωτιά. Η ομάδα μας αριθμεί έντεκα και την σκυλίτσα Νοέλ του Αντώνη. Στην πρώτη ανηφόρα η Νοέλ, με λεπτότητα, γύρισε ανάποδα, πορευόμενη προς τα κάτω. Χωρίς γαυγίσματα η πείσμα. Εμείς, μαλακά, της δείχνουμε ότι , παράλογα, μας αρέσει να ακολουθούμε την ανηφόρα. Σε διάφορες στάσεις αυτό επαναλαμβάνεται άλλες δύο φορές! Λέτε να έχουμε πρόβλημα;

Μήπως τα ιδανικά της ορειβασίας είναι ζουρλά; Λέω. Πάντος η Νοέλ έχει ένα επίπεδο.

Φτάνουμε σε περιοχή ..βραχωδών ορέων. Ομαλά η κοφτερά, όλα είναι καθαρή πέτρα. Δεν ξέρω για τα επώνυμα βραχώδη όρη αλλά ο Υμηττός σίγουρα ανήκει στο κλάμπ. Χώμα δεν πατήσαμε και πολύ, όλες τις ώρες της υπόλοιπης πορείας μας.

Στο σημείο αυτό κάνουμε στάση. Η Νάντια και ο Δημήτρης κουράστηκαν και προτιμούν να μην ακολουθήσουν άλλο.Για να μην χαθούν επιστρέφοντας ο Αντώνης δίνει οδηγίες: — Μόλις δείτε ένα δέντρο, έχει δύο θάμνους μετά! Και η πέτρα! πετάγεται ο Χρήστος. — Μόλις δείτε την πέτρα αμέσως στρίβετε δεξιά μην χάσετε τον δρόμο για το αμάξι σας…Με αυτές τις χρήσιμες οδηγίες τα παιδιά πήραν την κατηφόρα.

Σύντομα φτάνουμε σε διάσελο. Πολυκατοικίες και ο Σαρωνικός από την μιά. Το Ελ.Βενιζέλος, τα μεσόγεια και ο Ευβοϊκόςαπό την άλλη. Ψηλός θαμνότοπος. Καλή σήμανση.Πιάνουμε την τελευταία ανηφόρα με τους Ακύλα και Άλκη μπροστά. Ανήφορος αλλά λέμε να ‘ναι όσο δέκα πολυκατοικίες ψηλό;Τι ψυχή έχουν δέκα πολυκατοικίες; Πράγματι, σε λίγο, μέσα σε λαμπρή λιακάδα, κάνουμε κορυφή Μαυροβουνιού. Καθόμαστε. Ωρα για νερό και ένα κάτι τις.

Θέα θάλασσας πολυκατοικιών , η μαρίνα του Αγ.Κοσμά, το Ελληνικό.Βόρεια η λάκα Χαλιδούςο κυρίως Υμηττός μας χαιρετά το Ελ.Βενιζέλος κλπ,Στρώμα, Σταυραετός κορυφές του νότιου Υμηττού νότια και δυτικά προς τον Σαρωνικό.Γυρίσαμε εύκολα.Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς απόφοιτοι της DSA

Με χαρά σας ανακοινώνουμε την κυκλοφορία της ταινίας “Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα” σε γερμανική μεταγλώτισση. Η ταινία είναι διαθέσιμη τόσο στα ελληνικά όσο και στα γερμανικά στην ιστοσελίδα του προγράμματος.

Δείτε την ταινία στη γερμανική γλώσσα: https://www.occupation-memories.org/videos/docfilm_de/index.html

Δείτε την ταινία στην ελληνική γλώσσα: https://www.occupation-memories.org/videos/docfilm/index.html

Παρακολουθήστε τα νέα του MOG στην ιστοσελίδα μας: https://www.occupation-memories.org/aktuelles/index.html

Ανακοίνωση:

Τον Οκτώβρη 2021 θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακή εκδήλωση με την παρουσίαση της ταινίας στη γερμανική γλώσσα. Αναλυτικές πληροφορίες θα σταλούν με νεότερο μήνυμα.

Σε περίπτωση που δεν επιθυμείτε πλέον να λαμβάνετε ενημερωτικά email από το MOG παρακαλώ να επικοινωνήσετε μαζί μας μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης info@occupation-memories.org.

Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα εκθέτει ο Paul Saroglou στο Μόναχο:

Galerie an der Pinakothek der Moderne / Barbara Ruetz

Gabelsbergerstraße 7, 80333 München, T +49 89 288 077 43

office@galerie-ruetz.de, www.galerie-ruetz.de

Facebook Galerie.Ruetz, Instagram galerie _ ruetz

Δείτε από την παρουσίαση της έκθεσης περισσότερα στοιχεία για τον καλλιτέχνη, που γεννήθηκε στο Μόναχο το 1969, αποφοίτησε από το Γερμανικό τμήμα το 1990 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Περισσότερα:https://galerie-ruetz.de/ausstellungen/paul-saroglou-2021/