Δανειζόμαστε από το News247.gr ένα αφιλερωμα που παρουσιάζει την ιστορική πορεία που έχουν τα κάλαντα, από τη σύνδεσή τους με την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τη βυζαντινή απαγόρευσή τους.
Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.
Τι είναι τα κάλαντα;
Οι λαογράφοι κάνουν λόγο για εθιμικά τραγούδια του λαού που ψάλλονται από μικρά παιδιά και από ώριμους άνδρες τα Χριστούγεννα, τη Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια. Οι καλαντιστές τριγυρνούν είτε κατά μόνας είτε σε ομάδες και επισκέπτονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων.
Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστική είναι η γλώσσα στην οποία ψάλλονται, που είναι καθαρεύουσα, αποδεικνύοντας την άμεση σύνδεσή του με τους Βυζαντινούς χρόνους και τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Οι στοίχοι από τα τραγούδια των καλάντων εξιστορούν μυθοποιημένα τα ιστορικά γεγονότα, αναφέρονται σε μια σειρά εθίμων και δοξασιών του λαού, όπως τα περί καλικατζάρων και άλλα. Οι καλαντιστές με αυτό τον τρόπο εύχονται υγεία, χαρά, καλή σοδειά, και το σπίτι να ΄ναι στέρεο και γερό, για να στεγάζει την ευτυχία και την προκοπή των κατοικούντων.
Η Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου ιδρύθηκε το 1928, μπήκε σε λειτουργία το 1931, ακολούθησε μία διαδρομή ανάπτυξης και στη συνέχεια πτώχευσης και έπαψε να λειτουργεί το 1991.Τα πρώτα μηχανήματα είχαν έρθει από την Γερμάνια ακτοπλοϊκώς και στο εργοστάσιο έμπαιναν σταδιακά νέες μηχανές σύγχρονες για λεπτό χαρτί, χαρτί υγείας και τυπογραφικό χαρτί. Το 1962 οι εγκαταστάσεις παίρνουν με επεκτάσεις την τελική τους μορφή και το 1965 τη διεύθυνση της βιομηχανίας αναλαμβάνει ο Γεώργιος Λαδόπουλος, ενώ τρία χρόνια μετά, το 1968, πεθαίνει ο πατέρας του, Ευάγγελος σε ηλικία 83 ετών σε μία στιγμή, όπουτο εργοστάσιο να είναι σε πλήρηακμή με περισσότερους από 1000 εργαζόμενους και η βιομηχανία από τις κορυφαίες βιομηχανίες της χώρας.
Η Ευγενία (Εύη) Λαδοπούλου, η αδελφή του Γιώργου, θα παντρευτεί τον Αντώνη Μωραΐτη, ο οποίος εργάστηκε αρχικά ως καθηγητής στο Λύκειον Αθηνά (μετέπειτα Σχολή Ζηρίδη), ύστερα στο Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον (μετέπειταΣχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου) και από το 1941 ως το 1946 διατέλεσε συνδιευθυντής του «Προτύπου Λυκείου Αθηνών», που είχε ιδρυθεί το 1936 από τον μαθηματικό Κάρολο Μπερζάν και τη γυναίκα του Φλώρα (αδελφή του Δημήτρη Ροντήρη). Το 1952 η άδεια λειτουργίας του Σχολείου αυτού μεταβιβάστηκε στον Αντώνη Μωραΐτη, ο οποίος διατήρησε και τη διεύθυνσή του ως το θάνατό του, ενώ από το 1978 το Σχολείο λειτουργεί με την επωνυμία «Σχολή Μωραΐτη». Η Εύη Μωραΐτη απετέλεσε στήριγμα του συζύγου της και συνοδοιπόρος μέχρι τον θάνατό του το 1981 και μάλιστα συνήθιζε να μεταβαίνει στο σχολείο μέχρι και πριν λίγο καιρό από τον θάνατό της στις 3 Ιουλίου 2022 σε ηλικία 97 ετών.
