Η δημοσιογράφος/σκηνοθέτης Δήμητρα Κουζή (’89) και η κοινωνιολόγος Ειρήνη Βοκοτοπούλου οργανώνουν εξάωρο εργαστήριο το οποίο θα πραγματοποιηθεί online σε τρεις συναντήσεις 5, 12, 19 Νοεμβρίου 2021. Περιλαμβάνει τα τρία δίωρα εργαστήρια, κωδικό για τις τρεις ταινίες από το νέο πρόγραμμα του KinderDocs καθώς και υλικό, φύλλα εργασίας (με εφαρμογή και στα εργαστήρια δεξιοτήτων) και βεβαίωση συμμετοχής. Οι ταινίες που του σεμιναρίου είναι πρεμιέρες για την Ελλάδα και αποτελούν μέρος του φεστιβάλ KinderDocs που θα πραγματοποιηθεί δια ζώσης στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, 25 & 26 Νοεμβρίου 9.00-14.00 για σχολεία.

Πληροφορίες: https://kinderdocs.com/event/quot-dexiotites-kai-syndeseis-to-ntokimanter-stin-ekpaideytiki-diadikasia-quot-exaoro-ergastirio-kinderdocs-online-noemvrios-2021/

«Πεντακόσιοι άνθρωποι τον χρόνο διαγιγνώσκονται με Πολλαπλό Μυέλωμα στην Ελλάδα.​

Ένας από αυτούς είμαι πλέον κι εγώ.​

Πολλαπλό Μυέλωμα σε πολύ αρχικό στάδιο και με την καλύτερη δυνατή πρόγνωση για την πορεία της νόσου.​

Δεν είναι ποτέ εύκολο ν’ ακούς ότι έχεις καρκίνο. ​

Αυτό που δεν ελέγχεις, αυτό που σου ‘ρχεται ξαφνικά από το πουθενά, αυτό σε τρομάζει περισσότερο. ​

Και σε τρομάζει, όχι μόνο για σένα, αλλά για όσους αγαπάς και σ’ αγαπούν.​

Ωστόσο η ασθένεια αυτή παλεύεται και νικιέται.​

Κι αν ένα είναι σίγουρο, είναι πως δεν έχω κάνει ποτέ πίσω από καμία μάχη στη ζωή μου.​

Θα συνεχίσω να δουλεύω κανονικά και να παλεύω γι’ αυτόν τον τόπο που τόσο αγαπώ, παράλληλα με τη θεραπεία μου.​

Στους άλλους 499, ένα έχω να πω: αυτή είναι μια ασθένεια με την οποία μαθαίνεις να ζεις.​ Παράλληλα. Ταυτόχρονα.​

Είναι άλλη μια συνθήκη, άλλο ένα θέμα στην καθημερινότητα.​

Δεν είναι κάτι παραπάνω.​ Δεν θα λιποψυχήσουμε.​ Δεν θ’ αλλάξουμε.​

Πιστεύω ότι σας χρωστούσα την αλήθεια.​

Δεν είμαι άλλωστε το είδος του ανθρώπου που κρύβεται.​

Είμαι στα χέρια εξαιρετικών γιατρών που έχει η χώρα μας και νιώθω αποφασισμένη για αυτή τη νίκη και πολύ αισιόδοξη για το μέλλον».​

Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN

sucht zum 01.09.2022 für 3 Jahre (Verlängerungsmöglichkeit)

Stellenumfang: Vollzeit

Eine Ortslehrkraft

für die Fächerkombination Deutsch + Beifach

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum deutschen internationalen Abitur.

Wir erwarten:

• Fundierte Kenntnisse der curricularen Vorgaben für die entsprechende Fächer
• Möglichst Berufserfahrung an einer öffentlichen oder privaten Regelschule
• Deutschkenntnis auf muttersprachlichem Niveau
• Ein abgeschlossenes Lehramtsstudium (D/A/CH) mit Lehrbefähigung für die Sekundarfstufen I und II
• Teamfähigkeit, Flexibilität, hohe Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern

Wir bieten:

• Ein anspruchsvolles Arbeitsumfeld an einer renommierten deutschen Auslandsschule
• Gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium
• Begleitung und Unterstützung bei der Einarbeitung durch erfahrene Kollegen und Kolleginnen
• Angemessene Bezahlungund Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten

Ihre aussagekräftige Bewerbung (Motivationsschreiben, Lebenslauf) richten Sie bitte bis zum 03. November 2021 in deutscher Sprache in elektronischer Form an die Schulleitung der Deutschen Schule Athen (sekretariat@dsathen.gr)

Μία κουβέντα με την ΦωτεινήΙσιδωρίδου (*), κόρη του Κώστα Ισιδωρίδη και της Μαριέττας Ράδοβιτς, μας άνοιξε διάπλατα μία πόρτα και μας αποκάλυψε ιστορίες τελείως άγνωστες σε εμάς. Ένα βιβλίο του Πέτρου Μακρή-Στάικου, που δεν είναι απόφοιτός μας, με τίτλο “Ο αγαπημένος των θεών” και που αναφέρεται στα χρόνια της Κατοχής και το ιστορικό φαινόμενο που αργότερα ονόμασαν “Εθνική Αντίσταση”, περιστρέφεται γύρω από ένα ιστορικό πρόσωπο, τον Κίτσο Μαλτέζο.

Τρίτη 1η Φεβρουαρίου 1944. Στις 9.30′ το πρωί, δολοφονείται στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα, ο Κίτσος Μαλτέζος, ο τελευταίος απόγονος του Στρατηγού Μακρυγιάννη, το χαρισματικό παιδί της γενιάς του ’40. Τη δολοφονία, που θυμίζει δράση τρομοκρατικής οργάνωσης, έχει αναλάβει ο ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας. Έκτοτε το γεγονός θα μυθοποιηθεί και θα μεταμορφωθεί σε ένα από τα ισχυρότερα ταμπού της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Η «Αριστερά» θα αρνείται επίμονα την οποιαδήποτε αναφορά σε μιαν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της δράσης της, ενώ η σκληρή μετεμφυλιακή «Δεξιά» θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει πολιτικά τον θάνατο ενός ανθρώπου που στην πραγματικότητα δεν της ανήκε. Ο Μαλτέζος θα πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση δύο μυθιστορημάτων, στην “Τειχομαχία” του Θεόφιλου Φραγκόπουλου και στο “Χρονικό μιας σταυροφορίας” του Ρόδη Ρούφου.

Το βιβλίο ξεκινά από τα δώδεκα παιδιά που χάρισε η Αικατερίνη Σκουζέ στον Γιάννη Μακρυγιάννη, τον Στρατηγό και περνάει σιγά-σιγά στο Ζάππειο του Μεσοπολέμου, όπου μαζεύονται, σχεδόν καθημερινά, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, από τα “καλά” σχολεία της Αθήνας: του “Μακρή”, το Πειραματικό, την “Ιόνιο Σχολή”, το “Γερμανικό Σχολείο” (σημ:την Γερμανική Σχολή της Αραχώβης),το “Κολλέγιο Αθηνών”και άλλα. Όλα συνοδεύονται απο τις δασκάλες τους.

Εκεί είναι οι αδελφοί Ίων και Άλεξ Ζαούσης, ο Ρόδης Ρούφος, ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος, ο Πέτρος Παπαδάτος, η Νάτα Μελά, η Μαριέττα Ράδοβιτς, μερικοί θυμούνται αχνά και τη Μελίνα Μερκούρη. Κι ακόμη ο Παντιάς Σκαραμαγκάς, ο Νίκος Κυριαζίδης, ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ο Βασίλης Παυλίδης, ο Νίκος Μομφεράτος, ο Στάμος Μακρής, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Χριστόφορος Στράτος, ο Νίκος Φιλάρετος, … (σελ 39-40, όπου με έντονα στοιχεία οι μαθητές της Γερμανικής Σχολής). (**)

σελ. 43-44:

Μέχρι το 1938 η “Σχολή Μακρή” ή “Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον” λειτουργούσε στον αριθμό 5 της οδού Ιπποκράτους, κοντά στην οδό Πανεπιστημίου. Κατά τη σχολική χρονιά 1938-1939 μεταστεγάστηκε σ’ ένα νεοκλασσικό αρχοντικό, γωνία Νεοδύτου Βάμβα και Βασιλίσσης Σοφίας, στο Κολωνάκι. Εκεί θα παραμείνει μέχρι την δεκαετία του ’60 (σημ: όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα πολλά παιδιά μετακόμισαν από την Γερμανική στου “Μακρή”, όπως φαίνεται στο βιογραφικό του Βασίλη Μαυρίδη και άλλων).

… οι μαθητές του “Μακρή”προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα μεσοαστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών. Οι γονείς τους είναι στρατιωτικοί -ιδιαίτερη κάστα τότε- με πρόσφατα τα παράσημα των Βαλκανικών και των άλλων απελευθερωτικών πολέμων, αλλά, συχνά, και ρυθμιστές του πολιτικού βίου της χώρας-, ανώτεροι και ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, γιατροί, δικηγόροι, εκδότες εφημερίδων, έμποροι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, βιομήχανοι και εφοπλιστές.Λίγοι απ’ αυτούς μένουν στο Κολωνάκι. Οι άλλοι σε αρχοντικά σπίτια στην Πλάκα, στα Εξάρχεια, στα Πατήσια και σε διάφορες περιοχές της παλιάς Αθήνας….

…Τα καλοκαίρια τους περνούν ξέγνοιαστα. Στην Κηφισιά και την Εκάλη -εδώ σχηματίζεται μία χωριστή παρέα από τους Κώστα Φιλίνη (σημ: πατέρα της Άννας Φιλίνη), Άρη Νικολετόπουλο, Κώστα Αξελό, Μανώλη και Αλέξανδρο Σκανδάλη, Άγγελο και Γρηγόρη Διαμαντόπουλο.

σελ. 89:

…Τώρα στην παρέα έχουν προστεθεί και παιδιά από το “Πειραματικό”, απόφοιτοι και αυτοί του 1940: Ο Γεώργιος-Αλ. Μαγκάκης (σημ: είχε φύγει από την Γερμανική και είχε πάει στο Πειραματικό), ο Αίας Μπακάλμπασης, με την αδελφή του την Άλκη -μεγάλο, τότε, έρωτα του Γιάννη Ξενάκη (σημ: φίλου του Απόστολου και του Ευάγγελου Πίτσου), και ο Μιχάλης Κουρουνιώτης.

σελ. 110-111:

…Στην πραγματικότητα, χωρίς να αμφισβητείται ο πατριωτισμός του, η συμβολή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη συγκρότηση αστικών οργανώσεων πρέπει να θεωρηθεί αμφιλεγόμενη…Το ίδιο συνέβαινε και με νέους που επισκέπτονταν τον Κανελλόπουλο στην κατοικία του, όπως ο Γ.-Α.Μαγκάκης: Πήγαμε στο σπίτι του, ένα απλό ελληνικό σπίτι με αυλή, στο Μετς. Ήμαστε μια παρέα από φοιτητές. Δίπλα του καθόταν κάποιος άγνωστός μας. Μας μίλησε για ώρα πολλή αλλά φύγαμε απογοητευμένοι. Ούτε κουβέντα για δράση.Στον δρόμ της επιστροφής, μας συνόδευε ο άγνωστος που είχαμε βρει στο γραφείο του. Ήταν ο Περρίκος. Και όταν περνούσαμε το Ζάππειο, μας ρώτησε: “Σας άρεσαν αυτά που ακούσατε;” Όταν του απαντήσαμε αρνητικά, πρόσθεσε: “Ούτε κα μένα. Αλλά ξέρετε, υπάρχει κάποια οργάνωση…” Μετά από λίγο, όλοι ανήκαμε στην ΠΕΑΝ…

σελ.164:

…ιδρύουν στα μέσα Μαΐου του 1942 ένα αλληλοβοηθητικό σωματείο με την επωνυμία Ταμείο Απόρων Φοιτητών (ΤΑΦ). Σκοπός του η ενίσχυση των απόρων φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών…

… Πρωταγωνιστές στην κίνηση οι Κώστας Ισιδωρίδης, Μαριέττα Ράδοβιτς, Νταίζη Μπενβενίστε, Στάμω Τσαρούχη,…

σελ.165:

… ο Πρόεδρος του ΤΑΦ, ο Κώστας Ισιδωρίδης, βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί και αρχίζει την ανάγνωσή του απολογισμού “πεπραγμένων”…έναυσμα για την άγρια συμπλοκή…Την ώρα που οι πρώτοι αιμόφυρτοι εγκαταλείπουν την “υπόγα”, η Μαριέττα Ράδοβιτς, Ταμίας του ΤΑΦ, δέχεται την επίθεση του Άρη Νικολετόπουλου: στην τσάντα της βρίσκονται ο κατάλογος των μελών του σωματείου και τα κουπόνια εγγραφής, και τα δύο απραίτητα για την ΟΚΝΕ.

σελ. 236:

…κορίτσια, όπως η Άννα Πιπινέλη, η Καίτη Τσιτσεκλή και η Ξένη Σκουζέ(σημ:μαθήτρια της Σχολής και μητέρα της Ελίζας Παπαδάκη), που ποτέ δεν είχαν μπει στην κουζίνα του σπιτιού τους, γίνονται τώρα νοσοκόμες, κινούνται ανάμεσα στην αθλιότητα των προσφύγων, βοηθάνε, ταΐζουν τους ανήμπορους,…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

(*) η Φωτεινή Ισιδωρίδου είναι κόρη του Κώστα Ισιδωρίδη και της Μαριέττας Ράδοβιτς, που τιμήσαμε στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το 2013

(**) όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου (σελ. 15): Όσοι γεννήθηκαν λίγο πριν, κυρίως όμως λίγο μετά το 1920, ονομάστηκαν αργότερα “Η γενιά του ’40”. Στη διάρκεια του 20ου αιώνα αποτέλεσαν την τελευταία -σημαδεμένη από τον αριθμό μιας από τις δεκαετίες του- “επώνυμη” γενιά, και τούτο γιατί η ενηλικίωσή τους συνέπεσε με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τα όσα επακολούθησαν.

Σε σχέση με τις προηγούμενες, η γενιά του ’40 έμοιαζε προνομιούχα: Έζησε κάπου δεκαοχτώ χρόνια ειρήνης (1922-1940) σε μία Ελλάδα με παγιωμένα σύνορα, αναπτυσσόμενη οικονομία και πρωτόγνωρο εκσυγγχρονισμό σε πολλούς τομείς κοινωνικής δραστηριότητας. Τα παιδιά εκείνα γνώρισαν τη ραγδαία πρόοδο της επιστήμης, της τεχνολογίας και της βιομηχανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τα πρώτα που άκουσαν ραδιόφωνα, αντίκρισαν αεροπλάνα και υδροπλάνα να πετούν πάνω από την Ακρόπολη, μιλησαν στο τηλέφωνο, είδαν ομιλούντα κινηματογράφο…

Επίσης:

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Ο Νίκος Βατόπουλος αναφερόμενος στην απώλεια της Έβης Τουλούπα, έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Μορφή της Αρχαιολογίας, παιδαγωγός και προσωπικότητα μεγάλης εμβέλειας και καλλιέργειας, η Εβη Τουλούπα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών. Συνδέθηκε με την Εφορεία Ακροπόλεως (ήταν έφορος την περίοδο 1982-1990) και εργάστηκε μεθοδικά για την ανάγκη νέου μουσείου Ακροπόλεως, για τη συντήρηση της επιφάνειας των μνημείων Ακροπόλεως καθώς και για τη μετατροπή του κτιρίου Βάιλερ σε Κέντρο Μελετών Ακροπόλεως. Το έργο της ήταν πολύπλευρο.

https://www.kathimerini.gr/culture/561534913/evi-toyloypa-i-megali-kyria-tis-archaiologias/

Αναζητούμε φροντιστή/παιδαγωγό για την 13 μηνών κόρη μας που να ομιλεί γερμανικά.

Ιδανικά να είναι τα γερμανικά η μητρική γλώσσα. Ώρες: 9-15.00 καθημερινά -κάποιες μέρες ίσως λίγο παραπάνω.

Περιοχή: Μαρούσι/ πλησίον ΓΣΑ.

M.: +306946060884

Wir suchen eine Nanny/Pädagogin für unsere 13 Monate alt Tochter. Täglich 9-15.00Uhr, an manchen Tagen ein bisschen länger.

Maroussi, in der Nähe der DSA.

Wir suchen nach einem deutsch sprachigen Babysitter für unsere Zwillinge. Arbeitszeit wäre idealerweise 2 bis 3 Stunden pro Tag.

Kontakt: 6944543003 Peggy Tzanne

Με αφορμή την εκδήλωση της Γερμανικής Πρεσβείας “Παρουσίαση σειράς απομνημονευμάτων Γερμανών Φιλελλήνων” στην Παλαιά Βουλή την Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021, όπου ανάμεσα στους παρουσιαστές ήταν και η καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου, θυμηθήκαμε την εξαιρετική σειρά που προβάλλεται από το Κανάλι της Βουλής: “Μικρά μαθήματα για έναν Μεγάλο Κόσμο”, στην οποία συμπαραγωγός είναι ο Κώστας Κωνσταντινίδης, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, ενδιαφερόμενοι και χρήστες του έργου “Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα”,

σας προσκαλούμε στη παρουσίαση της ταινίας-ντοκιμαντέρ «Mνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα», που θα παρουσιαστεί διαδικτυακά στις 25.10.2021, ώρα Γερμανίας 16:00. Παρακαλώ να λάβετε υπόψη ότι η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 16:00 ακριβώς.

Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα θα βρείτε στο συνημμένο αρχείο. Παρακαλούμε να προωθήσετε την πρόσκληση σε τυχόν ενδιαφερόμενες και ενδιαφερόμενους.

Freundliche Grüße / Best regards / Με φιλικούς χαιρετισμούς

Memories of the Occupation in Greece / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα

Η Αντιπροσωπεία του Ιδρύματος Konrad-Adenauer-Stiftung για την Ελλάδα και την Κύπρο (KAS) καλεί τους ενδιαφερόμενους να κάνουν αίτηση για τις υποτροφίες που παρέχει το Ίδρυμα. Στείλτε τη συμπληρωμένη αίτηση σας με τα απαραίτητα έγγραφα μέχρι τις 17.10.2021 (Κυριακή) στο info.athen@kas.de.

Πληροφορίες : https://www.kas.de/el/web/griechenland/veranstaltungen/detail/-/content/stipendienprogramm-des-kas-auslandsbueros-griechenland-zypern-4?fbclid=IwAR2Yk-uiyNyWvFEeuRC_bFYgtuMXqjPkk5MuxtBfhbtGisQV3H84h3N4Ts4

Έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, μετά από μακρά μάχη με την επάρατο νόσο, ο Θανάσης Καλπαξής, διακεκριμένος αρχαιολόγος και Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή μας το 1962. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, από το οποίο έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1971 και στο οποίο κατόπιν εργάστηκε ως Λέκτορας και το 1982 αναγορεύθηκε Υφηγητής. Το 1984 εκλέχθηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου το 1990 έλαβε τη θέση του Καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας. Το επιστημονικό του έργο διακρίνεται από τη διεπιστημονικότητα, χάρη στον συνδυασμό της ιστορίας και της αρχαιολογίας με την αρχιτεκτονική και την ανθρωπολογία.

Το πένθος που προκαλεί η απώλεια του Θανάση Καλπαξή δεν πλήττει μόνον τους οικείους του αλλά και την επιστημονική κοινότητα. Συνέδεσε το όνομα του με την ανασκαφή στην Αρχαία Ελεύθερνα και το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών στο Ρέθυμνο. Περισσότερα για τη λαμπρή του καριέρα και το επιστημονικό του έργο στο https://www.goodnet.gr/news-item/efuge-apo-ti-zoi-o-thanasis-kalpaxis-sunedese-to-onoma-tou-me-tin-archaia-eleutherna-kai-to-institouto-mesogeiakon-spoudon-sto-r.html?fbclid=IwAR1YRlqstTlYT3cv68qujqDndqtCt7sRo_-kmSDBd3IOY2FbIzwt1p8ig4M

Η κηδεία του θα γίνει στις 25 Οκτωβρίου στο Βερολίνο. Ο Σύλλογος εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στη σύζυγό του και τον για του Φίλιππο (επίσης απόφοιτό μας), καθώς και στην τάξη του.

Η ελληνική βιβλιογραφία αποκτά σταδιακά μια εξειδικευμένη «Φιλελληνική βιβλιοθήκη». Η έρευνα βέβαια για τους Φιλέλληνες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά αυτή τη φορά η ζωή, η δράση και η άποψη που είχαν οι φιλέλληνες – και όχι μόνο οι γνωστοί στο ευρύ κοινό – για την ελληνική επανάσταση θα συγκεντρωθεί σε μια σειρά από τόμους, από τις Εκδόσεις Παρισιάνου, ένας από τους παλαιότερους και με μεγάλη ιστορία εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας. Δείτε την συνέντεξη του Κώστα Παπαηλιου στο CNN.

https://www.cnn.gr/style/politismos/story/282606/filelliniki-vivliothiki-oi-ekdoseis-parisianoy-erxontai-na-kalypsoyn-ena-megalo-keno-sti-vivliografia

Η δημοσιογράφος Έλενα Χατζηιωάννου (’82) στην εκπομπή της “Δημόσια και Ιδιωτικά” στον Αθήνα 984, την Κυριακή 3 Οκτωβρίου φιλοξένησε τους δύο ιστορικούς, επιμελητές της έκθεσης “1821 Πριν & Μετά“, τον Τάσο Σακελλαρόπουλο και τη Μαρία Δημητριάδου. Μία περιήγηση στην μεγάλη επετειακή έκθεση για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς 138 για οκτώ μήνες (3 Μαρτίου – 7 Νοεμβρίου 2021).

Οι συνομιλητές ξεδιπλώνουν περισσότερα από 100 χρόνια ιστορίας (1770-1870), μιλούν για την έρευνα και την προετοιμασία για την έκθεση που ξεκίνησαν από το 2015, και αποκαλύπτουν ποιά είναι τα σημαντικότερα από τα 1200 αντικείμενα, που φιλοξενούνται στους τρεις ορόφους του Μουσείου. Ακούστε την εκπομπή στο:

https://www.mixcloud.com/%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9D%CE%91984/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-03-10-2021/?fbclid=IwAR0kmadmQotBu0cfqTWMdm7zBwkMuraddjSyi_8r1aRLCXJ822z8CiNcE-0

Έφυγε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021 η Έβη Τουλούπα, απόφοιτος του 1942, συμμαθήτρια της Ροδούλας Σταθάκη και της Βεατρίκης Δημητριάδου από τα χρόνια της Αραχώβης. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο στις 14:00. Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκεστις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942.

Την είδηση μας την μετέφερε η Μαργκώ Χατζηνικολή, ανηψιά της Έβης, η οποία στάθηκε δίπλα της όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια

Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα, αλλά και η Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη με την οποία διατηρούσε στενή φιλική σχέση. Η ειρωνεία ήταν ότι η Έβη εδώ και δύο χρόνια ήταν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στο Χαλάνδρι αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας και δίχως να το γνωρίζει η Ροδούλα βρέθηκε στο ίδιο κέντρο έπειτα από κάταγμα στο ισχύο, όπου όμως τελικά οι δύο φίλες δεν συναντήθηκαν λόγω των αυστηρών περιορισμών που επέβαλλε ο κορονοϊός.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Στην φωτογραφία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την Μελίνα Μερκούρη και τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο.

Η Έβη μας τιμούσε με την παρουσία της σε κάθε εκδήλωση που την καλούσαμε, ξεκινώντας από εκείνη του 2013, όπου ήταν αφιερωμένη στους Απόφοιτους του Πολέμου. Στην φωτογραφία με τον Μανώλη Γλέζο μετά την εκδήλωση της 2.4.2014, οπου ο Μανώλης είχε μιλήσει στην Aula.

Πήρα τον Gregg και την Μέλπω από το αεροδρόμιο με όλα τα απαραίτητα ήδη στο αμάξι. Μετά βίας χωράγαμε οι τρείς μας και τα πράγματα…

Φτάσαμε βράδυ στην Αράχωβα στο φιλόξενο ξενοδοχείο Νεφέλες όπου μας υποδέχτηκε ο Κύριος Πάνος με πίτες, ζεστή σοκολάτα και τσάι βουνού. Έγινε πραγματική ανάβαση με πλήρεις προμήθειες, 4,5 λίτρα νερό ο καθένας, υπνόσακο, σκηνή. Αλοίμονο, φορτωθήκαμε περισσότερα φαγιά και νερό απ’ότι χρειάστηκε. Ο Gregg στο απότομο ξεκίνημα του μονοπατιού νόμιζε ότι θα τον θάψουν εκεί …στην αρχή.

Γρήγορα αφήσαμε το επίπεδο λιβάδι Αράχοβας και μπήκαμε στα έλατα. Στην ώρα επάνω, χωματόδρομος μας έφερε στην λάκα Πασά με απλωσιές και έλατα. Σύντομη στάση, νερό, μελέτη του χάρτη.

Παραπάνω τα σήματα, κόκκινο και κίτρινο μαζί, είναι ορατά εύκολα. Είναι στεγνά τώρα, με χιόνι χάνονται εύκολα. Στάση για μεσημεριανό στο κιόσκι του καταφυγίου Δέφνερ του Παρνασσού. Είμαστε στο όριο της αλπικής ζώνης. Από δω και πάνω το δάσος δίνει τη θέση του σε βράχια και χαμηλή βλάστηση. Καπέλο, γυαλιά ηλίου και συνεχίζουμε.

Το μονοπάτι μας φέρνει στο ανενεργό χιονοδρομικό του Αθηναϊκού. Παραπάνω τα κόκκινα τετράγωνα χωρίζουν προς βορρά, πάνω από την ράχη του Γεροντόβραχου και πέφτουν στην περιοχή του νέου χιονοδρομικού – Κελάρια. Το μονοπάτι 22 συνεχίζει ανηφόρα πάνω στον Γεροντόβραχο.

Η σήμανση χάνεται. Ελεύθερα πλέον φτάνουμε στον προφήτη Ηλία και το διπλανό τέρμα του λιφτ για σκιέρ. Είναι απόγευμα. Πλαγιές, κορυφές, διάσελα, όλα στο φως! Ενώ είμαστε πάνω σε σημεία του μονοπατιού, καμία σήμανση. Προωθούμαστε αποφεύγοντας μεγάλες αναβάσεις. Πέφτουμε στο πέρασμα Ένεζας που αναγνωρίζω από παρελθούσες διαδρομές.

Είμαστε πια κοντά. Αφήνουμε το 22 και μαλακά ανεβαίνουμε την νότια πλαγιά της Τουμπόραχης. Ο Gregg μου λέει ότι περάσαμε μονοπάτι με κόκκινη σήμανση. Πρέπει να είμαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτώ.

Φτάνουμε στην κόψη της ράχης. Είναι εφτά το απόγευμα. Ο ήλιος φωτίζει την κοντινή κορυφή του Παρνασσού, Λιάκουρα 2456μ. Μπροστά μας, κάτω μας, στην σκιά μια απλόχωρη λάκα, όλη για μας! Συνεχίζω να παρουσιάζω αδυναμία σκέψης. Έτσι κατεβαίνουμε ελεύθερα με τον Gregg να βρίσκει δρόμο.

Σε ένα δύσκολο σημείο πετάω το σακίδιό μου να είμαι ελαφρύς. Όλοι με τον τρόπο μας φτάνουμε στο γρασίδι κάτω. Μπροστά μας στο τελευταίο φως η Λιάκουρα μας περιμένει αύριο πρωί. Στήνουμε την σκηνή, η Μέλπω ετοιμάζει φαγιά και σούπα. Το γάλα χύθηκε μέσα στο σακίδιό μου καθώς το κουτί έσκασε όταν πέταξα το σακίδιο… Έχουμε και μερικά κιλά σταφύλια που τρώμε με ..διπλή όρεξη. Γιατί είναι δροσερά και γιατί τα φαγωμένα σταφύλια ..δεν βαραίνουν. Ξέρω, ξέρω χαμογελάτε.

Γδυνόμαστε, φοράμε ισοθερμικά εσώρουχα, και πάλι ότι ρούχο έχουμε. Πέφτει ψύχρα και φυσάει. Η ζεστή σούπα – φέραμε γκαζάκι – είναι φάρμακο! Εννιά το βράδυ, βγαίνει ωραίο φεγγάρι και εμείς μπαίνουμε στην σκηνή τέζα.Μαζί μας ότι φαγώσιμο και τα ..σκουπίδια να μην σκανδαλίσουμε κάποιο αγριογουρουνάκι.

Τελικά η Μέλπω κακοκοιμήθηκε ακούγοντας ύποπτους ήχους έξω. Φυσούσε όλη νύχτα. Ξύπνησα μερικές φορές. Μέσα από την σκηνή, το φεγγάρι φαινόταν σαν ρολόι να μεσουρανεί και μετά να πηγαίνει προς την δύση του. Ξυπνάμε με το ξυπνητήρι 6:30. Αφήνουμε το πρωινό για αργότερα. Παίρνουμε πορτοφόλι, κλειδιά και νερό. Με τα μπαστούνια μας και μια θαυμαστή ελαφρότητα φεύγουμε για την κορυφή. Στον δρόμο μας πιάνει η Ανατολή Ήλιου.

Εύκολο σημαδεμένο μονοπάτι, φυσάει. Παγώνουν τα αυτιά μας. Σπάνια, πάει να μας ρίξει κάτω. Κάτι βράχοι και σύντομα η ομαλή κορυφή. Χαρά, φωτογραφίες, νέος ήλιος και αέρας! Γυρίσαμε από το μονοπάτι 22 αφού αδειάσαμε μερικά περιττά νερά. Κάναμε 10 ώρες ανάβαση και χρειαστήκαμε 9 ώρες κατάβαση ως το αμάξι.

Να πάμε Γενάρη ώς το καταφύγιο! Με χιόνια!! Ενθουσιαστήτε και βάλτε το στο πρόγραμμά σας!

Οι Πεζοπόροι της DSA.

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ.

Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό.

Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο.

Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;;

|Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή.

Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω.

Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός.

Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά Στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά, πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.

Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι, -Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί ,με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα.

Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω.

Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες.

Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού.

Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα.

Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος -Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο, χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα!

Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του.

Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι.

Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε.

Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη.

Στο πέρασμα μπροστά μας, επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού.

Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω. Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει.

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί.

Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι!

Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ.

Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα.

Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Κάμπος Σίμου – Καρέλι Φίδαρη – Γεφύρι Αρτοτίβας. Παρασκευή 27 ΑΥΓ 2021

Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.

Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.

Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.

Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ. Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό. Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο. Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;; Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή. Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω. Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός. Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά,πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη.. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι:

-Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.

Το πρωί με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα. Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω. Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες. Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού. Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα. Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος:

-Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;

Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο ,χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα! Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του. Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι. Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε. Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη. Στο πέρασμα μπροστά μας , επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού. Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…

Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!

Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;

Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω.

Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει..

Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί. Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.

Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι! Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ. Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα. Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.

Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.

Ξεκινήσαμε πρωί να προλάβουμε την ζέστη, στο πήγαινε τουλάχιστον. Βέβαια πάμε εξοπλισμένοι με αντηλιακά, καπέλα κλπ.

Ο Γιώργος και η Ματίνα δεν εξοπλίστηκαν με μαγιό όμως. Και το μετάνιωσαν. Βρισκόμαστε στην Αττική οδό και από εκεί παίρνουμε τον παλιό δρόμο για Θήβα. Παράκαμψη / συντόμευση από τους πρόποδες του βουνού Πατέρας μας φέρνει κοντά στον διχασμό Ψάθα / Πόρτο Γερμενό , όπου επιλέγουμε το δεύτερο.

Ερώτηση χωρίς πρακτική αξία: Πού είναι το όρος Πατέρας;

Φτάνουμε κάτω στην θάλασσα. Λιακάδα, ηρεμία νερού με αύρα προς την ξηρά. Φτάσαμε νωρίς. Έστω και Κυριακή κλαδεύουν για προστασία των ηλεκτρικών καλωδίων. Τέρμα ασφάλτου όπου αφήνουμε τα αμάξια.

Μια χερσόνησος, εκτεινόμενη δυτικά μέσα στον Κορινθιακό, χωρίζει τον όρμο Πόρτο Γερμενού από τον όρμο Ψάθας-Αλεποχωρίου.

Θα περπατήσουμε στην βόρεια όχθη της χερσονήσου, Μύτικας λέγεται, με το Πόρτο Γερμενό δεξιά πίσω μας, μέχρι να βρούμε παραλία.

Χωματόδρομος στην αρχή, περνάμε πρώτη παραλία με κολυμβητές και σκηνές κάμπινγκ, βάρκες, κανό, ομπρέλες. Όλος ο παράδεισος του καλοκαιριού.

Σύντομα αφήνουμε τον δρόμο για σηματοδοτημένο μονοπάτι. μπαίνουμε σε μικτό δάσος, πεύκα, σχοίνοι, κυπάρισσοι.

Μένουμε κοντά στην ακτή για να κατεβούμε στην δεύτερη παραλία. Λίγοι με σκηνές μέσα σε καταπράσινα ψηλά σχοίνα.

Ρωτώ για την συνέχεια του μονοπατιού και με παραπέμπουν σε κυρία στην πέρα άκρη της παραλίας. Μόνο που μπρος στην κυρία είναι ένας σκύλαρος τουλάχιστον σαράντα κιλών. Και δεν είναι φιλικός. Τι λέω; Η κυρά του κρατά το λουρί με δύο χέρια και εγώ ελπίζω να κρατήσει το λουρί. Τέλος όλα καλά, μας δείχνουν πως να συνεχίσουμε. Μακριά πιά, ηρεμεί και το ζώοπου δεν έπαιρνε γλυκόλογα από την Κατερίνα η την Ματίνα.

Συνεχίζουμε παραλιακά, σε βραχώδες πεδίο, λίγα μέτρα ψηλότερα από το νερό. Καλή σήμανση και εμφανές-συνήθως-μονοπάτι.

Στο βάθος μπροστά μας φαίνεται το εκκλησάκι, γαλάζιο και άσπρο, στην άκρη του Μύτικα.

Φτάνουμε σε όμορφα βράχια που βουτάν σε τυρκουάζ νερά. Ο Γιώργος παίρνει φωτό, εμάς με τα βράχια και τα βράχια μόνα τους.

Φυσάει δροσερό αεράκι, ξεχνάμε τον ήλιο, ευχάριστα. Συνεχίζουμε χωρίς αλλαγές ώσπου η Κατερίνα που οδηγεί φωνάζει: ΠΑΡΑΛΙΑ!

Από ψηλά βλέπουμε μεγάλη αμμουδιά , μάλλον βοτσαλάκι, πάλι με πράσινα νερά. Λίγη δυσκολία να βρούμε πρόσβαση.

Τελικά με κάποια καταρρίχηση σε βραχάκια – έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- φτάνουμε σε καταπληκτικό νερό!

Οι με μαγιό βουτάν αμέσως. Οι χωρίς μαγιό, βουτάν τα πόδια τους… Φωνάζουμε να βουτήξουν με τα εσώρουχα.

Τόσο ωραία είναι.

Καθίσαμε στην σκιά του γκρεμού, με όρεξη. Φρούτα, αμύγδαλα μπάρες δημητριακών.

Μετά ήρθε βάρκα με ψαράδες, μετά βάρκες με κολυμβητές. Είχε χώρο για όλους.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!

Απάντηση στην ερώτηση: Παρεμβάλλεται μεταξύ Κιθαιρώνα και Μεγάρων…Στολίζεται με πολλούς πύργους / βίγλες

κλασικής εποχής. Για φύλαξη των Μεγαρέων. Μερικοί πύργοι διατηρούνται καλά. Θα πάμε εκεί, επίσκεψη τον χειμώνα.

Στην Αθήνα μπορεί να είχε λιακάδα. Εκεί πάνω ήταν η τελευταία -ελπίζουμε και πιστεύουμε- μέρα του ΧΕΙΜΏΝΑ…

Φτάνουμε από τους πρώτους στην διαμορφωμένη πηγή Φυλής κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής. Γκρίζα, κρύο, ο Νίκος δανείζεται γάντια. Ψιχαλίζει. Κρύο. Ακριβώς η πρόβλεψη του δελτίου. Βάζω αδιάβροχο σακιδίου και καπέλο. Για στεγνά μαλλιά. Γάντια, ισοθερμικά, αμπέχονο. Ο Χρήστος ευχαριστημένος που ενώ ξέχασε το αντηλιακό, δεν θα το χρειαστει. Πιάνουμε το μονοπάτι, με νέα σηματοδότηση προς Μπίκεζα, κορυφή Καραμανλή, προφήτη Ηλία.

Ανηφόρα μέσα στο δάσος, σύντομα φτάνουμε σε ράχη όπου και χωματόδρομος προς κορυφή βουνού Φυλής. Διασχίζουμε το δρόμο και συνεχίζουμε βόρεια, ίσια η κατηφορικά. Τέρμα η ανάβαση. Τέρμα και η ψιχάλα όπως στο δελτίο. Φυσάει αλλά τα δέντρα και οι θάμνοι κόβουν και δεν μας πειράζει. Φτάνουμε σε χωματόδρομο. Βάζουμε κόκκινη κορδέλα στην συνέχεια του μονοπατιού.

Παρακάτω αρχίζει πάλι η σήμανση. Φτάνουμε σε ρυάκι. Περνάμε όλοι εύκολα πλην Άλκη που θα μεγαλώσει του χρόνου για να μπορεί να δρασκελίζει τόσο. Σύντομα φτάνουμε σε μεγάλο χλοερό άνοιγμα με πλάτανο γυμνό ακόμη, στο κέντρο.

Πίσω σε μέτωπο βράχων η πηγή Μπίκεζα. Μικρή στάση και ξανά βόρεια σε δασωμένους ήπιους λόφους.

Ακούμε τοκ τοκ χτύπημα. Μετά ομιλίες. Μετά συναντάμε μέλη του ορειβατικού ΕΠΟΣ Φυλής να δουλεύουν στο μονοπάτι. Βάζουν νέα σήμανση, μεταλλικές πλάκες με κόκκινους ρόμβους που, όπως μας είπαν, θα ακολουθούν το μονοπάτι ως το Μπόρσι. Κοντά στο Μπόρσι υπήρχαν ρεματιές ελατοσκέπαστες με αίσθηση τόπου σιωπηλού, απομονωμένου, μακρυνού. Λέω υπήρχαν γιατί η πυρκαγιά του 2007 κατέστρεψε πολλά.

Αυτές οι τοποθεσίες αποκτούν νόημα μόνο αν κάποιος έχει βρεθεί εκεί. Όπως η θάλασσα, δίνουν άλλες εικόνες ανάλογα με την εποχή και τον καιρό. Άλλο άνοιξη, άλλο με ξερά φύλλα φθινοπώρου, άλλο με χιόνι. Θα πάμε!

Συνεχίζουμε μετά από σύντομη στάση σε απάγγειο για λίγες ..θερμίδες. Συνεχίζοντας το πεδίο ανοίγει σε παλιά τσοπανόλακα.

Χωρίς σήμανση πιά βρίσκουμε μισοσβησμένο χωματόδρομο που ακολουθεί ομαλή κορυφογραμμή. Πετρώδες, ήπια ανηφορικό με αραιά έλατα και πουρνάρια. Ανάμεσα στα αραιά δέντρα, λιβάδι γεμάτο χαμομήλι και άλλα λουλούδια. Είναι άνοιξη αλλά όχι σήμερα! Κρύος βοριάς βουίζει σπρώχνοντας κάτω δαρμένα λουλουδάκια. Απορώ με την αντοχή τους. Τα παιδιά βάζουν αδιάβροχο για ..να ζεσταθούν. Πρέπει να είναι γύρω στους 5 βαθμούς και με τον αέρα, αρκετά λιγότερο.Γκρίζα.Κάνουμε μεταβολή. Το σύννεφο δεν μας αφήνει να δούμε την θέα. Παρακάτω είναι κάπως άγνωστη η διαδρομή και σήμερα δεν είναι μέρα για τέτοια. Μετά βίας βλέπουμε το κολωνάκι κορυφής, είκοσι μέτρα πιο πέρα. Ο Ακύλας το φτάνει πρώτος. Κρατιέται στα βραχάκια μην τον πάρει ο αέρας. Κρατιόμαστε και οι μεγάλοι, φυσάει.Γρήγορα φωτογραφίες στην κορυφή. Πολύ κρύο για να σταματήσουμε. Επιστρέψαμε με αρκετά γλυκύτερες συνθήκες, αμέσως μόλις βρεθήκαμε προφυλαγμένοι από τον βοριά. Μέχρι και ήλιο έβγαλε. Για δύο λεπτά.

Καλή Ανάσταση 2021 σε όλους! από τους πεζοπόρους της DSA.

Μαζευτήκαμε στην Κηφισιά και από εκεί οδηγήσαμε ως την Πολιτεία, τέρμα οδού Πλάτωνος. Εκεί υπάρχει κάποιος χώρος στάθμευσης. Είναι μία πύλη στους χωματόδρομους και τα μονοπάτια της Πεντέλης.

Ημέρα με γκρίζο φωτεινό σύννεφο και αφρικάνικη σκόνη. Τελικά καλά ήταν, περπατήσαμε άνετα χωρίς ήλιο. Λίγο κρύο στα ψηλά, όταν μας φυσούσε ιδρωμένους από την ανηφόρα. Με ανηφόρα σε μονοπάτι, μετά δρόμο, μετά πάλι μονοπάτι, φτάσαμε στον Παντελεήμονα.

Με πρόσκληση του Στέφανου μπήκαμε στην Μονή. Όλα καινούργια, απλόχωρα και κάπως .. νεόπλουτα.

Ας είναι. Έξω πάλι ανηφόρα προς έναν μεγάλο σταυρό πάνω από το μοναστήρι.

Στην ράχη επάνω βλέπουμε βόρεια Δροσιά, Ροδόπολη και Διόνυσο όπου ο Αντώνης αγναντεύει το σπίτι του.

Κατηφόρα σε φαρδύ μονοπάτι πελεκημένο στην πέτρα. Μπαίνουμε σε δάσος και σύντομα φτάνουμε στον Άγιο Λουκά. Στάση, ξεκούραση και ορεκτικά.

Γυρίσαμε από ανηφορική αλλά συνολικά πρόσφορη διαδρομή, περάσαμε πάλι κοντά από τον Παντελεήμονα και από εκεί απ’τα ίδια μέχρι τα αμάξια με την Αθήνα πιάτο στα πόδια μας.

χαιρετισμούς από τους πεζοπόρους της DSA!

TK