…σήμερα που σας το περιγράφω είμαι εκατόν συν δύο!

Εκδόθηκε το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου, απόφοιτου του 1938 της Αραχώβης, διάσημου βιομήχανου με την ομώνυμη βιομηχανία να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Απόστολος Πίτσος είναι σήμερα 102 ετών και αφηγήθηκε την ζωή του καταγράφοντας παράλληλα και την ιστορία της επιχείρησής του. Το βιβλίο περιέχει στιγμές από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, της ανάπτυξης της εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1865 και φθάνει μέχρι σήμερα που η εταιρεία έχει μετονομαστεί σε BSH (Bosch – Siemens Hausgeräte) αλλά διατηρεί το όνομα Πίτσος σε ορισμένα προϊόντα της.

Εδώ και μερικά χρόνια διάφοροι φίλοι και συγγενείς μου έλεγαν να γράψω την ιστορία της βιομηχανίας ΠΙΤΣΟΣ. Δεν το αποφάσιζα για δύο λόγους, πρώτον δεν είχα κρατήσει ημερολόγιο και ενδιαφέρουσες φωτογραφίες και δεύτερον εάν έγραφα την ιστορία αυτής της βιομηχανίας όπως συνέβη, αφού την παρέλαβα εγώ από τον πατέρα μου, τότε θα έπρεπε να μην συμπεριλάβω διάφορες επαφές που είχαν γίνει με εμένα προσωπικά κι διάφορα διευθύνοντα πρόσωπα των τότε Κυβενήσεων, που αφορούσαν δύο μεγάλες απεργίες που έτειναν να καταστρέψουν αυτήν την βιομηχανία.

Εν τω μεταξύ και όλοι οι συγγενείς με έπεισαν να προσπαθήσω να γράψω αυτήν την ιστορία αν κι είμαι τώρα σε πολύ προχωρημένη ηλικία και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω από τούδε ενθυμούμενος, όσο μπορώ, διάφορα σημαντικά περιστατικά που έκαναν αυτή τη βιομηχανία την μεγαλύτερη στον κλαδο της στην Ελλάδα. Συνεργασθείσα και με διάφορες πολύ ενδιαφέρουσες και μεγάλες βιομηχανίες του εξωτερικού.

Απόστολος Πίτσος: “η ανοξείδωτη σφαλιάρα”…

Απόστολος Πίτσος: “το βιολί”…

Απόστολος Πίτσος: “…μπάλα στα νταμάρια του Λυκαβηττού”…

Απόστολος Πίτσος: “…ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα”…

Απόστολος Πίτσος: “ο φίλος του αδελφού μου Ιάννης Ξενάκης”…

Απόστολος Πίτσος: “ο αδελφός μου Ευάγγελος”…

Απόστολος Πίτσος: “…οι απεργίες, ο συμμαθητής μου Γ. Ράλλης και ο Κ. Γούστης”…

Ο Πάνος Λασκαρίδης έδωσε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο Βήμα της Κυριακής (23.8.2020)

«Ο Πρωθυπουργός να οργανώσει μία “κίνηση των πλουσίων”»

Ο Παναγιώτης Λασκαρίδης είναι ένας από τους πλέον επιτυχημένους και δραστήριους Έλληνες εφοπλιστές και την ίδια στιγμή έχει αναπτύξει ένα σημαντικό κοινωφελές έργο, είτε αυτόνομα, είτε μέσω της Ένωσης Εφοπλιστών, είτε μέσω του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη. Με τις πρόσφατες δωρεές των πλοίων γενικής υποστήριξης «ΑΤΛΑΣ Ι» και «ΗΡΑΚΛΗΣ» στο ΠΝ, έχει δείξει εμπράκτως πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της επιχειρηματικής και εφοπλιστικής ελίτ. Στην συνομιλία του με το «ΒΗΜΑ της Κυριακής» εξηγεί την σημασία της ευεργεσίας στην σημερινή συγκυρία, μιλάει για τον ρόλο, τις ευθύνες και τις παραλείψεις του κράτους και επιμένει εμφατικά στην σημασία και την αναγκαιότητα ενίσχυσης των ΕΔ.

«Η χρήση της λέξης του ευεργέτη και της ευεργεσίας, όπως πάρα πολλά πράγματα, έχουν λίγο φθαρεί. Αν πάρετε τους μεγάλους Ελληνες ευεργέτες πριν από 100-150 χρόνια, ήταν άνθρωποι που ξεκίνησαν πάμπτωχοι, έγιναν πάμπλουτοι και στο τέλος άφησαν όλη τους την περιουσία στο δημόσιο», λέει ο Π. Λασκαρίδης και εξηγεί τη διαφορά: «Σήμερα, σπανίως οι ευεργέτες αφήνουν όλη τους την περιουσία, ή σχεδόν ποτέ. Αφήνουν στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, στις επόμενες γενιές της οικογένειας κλπ. και δίνουν ενδεχομένως ένα ποσοστό, το οποίο συνήθως είναι μικρό. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.

Δεύτερη μεγάλη διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματικά τόσο μεγάλη αναγνώριση του ότι “έβγαλα πολλά λεφτά, άρα πρέπει να επιστρέψω κάποια”. Υπήρχε ένα παλιό ρητό, το οποίο έλεγε: “εκ της κοινωνίας ελάβομεν και εις την κοινωνίαν θα αποδώσομεν”».

Γιατί θα αποτύχουν τα «εθνικά ταμεία»

Ωστόσο, το θέμα είναι μάλλον για ποιον σκοπό διατίθενται κάποια χρήματα, όχι αν απλώς κατατίθενται σε κάποιον λογαριασμό. Αλλωστε αυτό μάλλον έχει και κάποια άλλα προβλήματα.

«Ναι», απαντά ο κ. Λασκαρίδης, επισημαίνει όμως και αυτό: «Πριν δούμε τον σκοπό, να δούμε τον τύπο, την διαδικασία. Είναι τρομερό το πόσοι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, είτε με λίγα χρήματα, είτε με πολλά, είτε με πάρα πολλά, αλλά απέχουν και δεν θέλουν με τίποτα να δώσουν “ζωντανά” χρήματα. Γιατί; Διότι έχουν απίστευτη δυσπιστία ως προς το αν αυτά θα τα διαχειριστούν κάποιοι με σωστό τρόπο. Και γι’ αυτό το λόγο, όλες αυτές οι συζητήσεις και προσπάθειες και εκκλήσεις, να κάνουμε εθνικό ταμείο, εθνικό ταμείο του στόλου, εθνικό ταμείο ομογένειας κλπ., δεν πρόκειται να επιτύχουν. Αυτό είναι απολύτως σίγουρο, διότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος ότι θα διαχειριστεί τίμια τα χρήματα. Αυτό το θέμα το έχει επιτέλους καταλάβει το κράτος. Και εκεί έχει βοηθήσει κάπως η κυβέρνηση, με ορισμένες σχετικά πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις. Τι σημαίνει αυτό; Σου λέει, “θέλω αυτό, φτιάξ’ το εσύ και δώσ’ το μου”. Εκεί πράγματι δεν τίθεται θέμα κακοδιαχείρισης και η διαδικασία απλοποιείται. Από ό,τι γνωρίζω, αυτή τη στιγμή, ό,τι γίνεται, γίνεται με αυτόν τον τρόπο».

Τον Ιανουάριο, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση των επετειακών δράσεων της «Πρωτοβουλίας 1821-2021» (σ.σ. πρόκειται για την συνεργασία των 15 μεγαλύτερων κοινωφελών ιδρυμάτων της χώρας για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, όπου συμμετέχει το «Ιδρυμα Αικ. Λασκαρίδη»), ο Π. Λασκαρίδης έκανε μία πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην τουρκική απειλή. Λίγους μήνες αργότερα δώριζε το δεύτερο πλοίο γενικής υποστήριξης στο ΠΝ. Δεδομένης της κρίσιμης κατάστασης σήμερα, θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα, αν π.χ. οι εφοπλιστές αναλάμβαναν κάποιο μέρος εξοπλιστικών δαπανών, συντήρησης ή εκσυγχρονισμού των Ε.Δ.; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

«Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι εφικτό», απαντά και εξηγεί: «Ο λόγος είναι ότι στο μεγάλο σώμα των εφοπλιστών, η δαπάνη για τις ΕΔ δεν θεωρείται τόσο επείγουσα ανάγκη».

Βούτυρο ή κανόνια;

Όπως λέει, και λόγω επαγγέλματος και λόγω ενδιαφέροντος και λόγω ναυτιλίας, ο ίδιος γνώριζε κάποια πράγματα: «Με την πολιτεία και με την ηγεσία έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα των ΕΔ. Βέβαια σε σχετικά χαμηλό επίπεδο. Και ο λόγος είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαντάζεται ή δεν τολμά να ζητήσει πολύ μεγάλα πράγματα, τα οποία θα μπορούσε να ζητήσει, αλλά όχι φανερά και επισήμως. Δηλαδή, η κορυφή της πολιτείας, συνήθως ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ξέρει τους 50 πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα – έναν-έναν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – θα πρέπει να οργανώσει κάποια κίνηση».

Ο κ. Λασκαρίδης υπογραμμίζει ότι η ανάγκη στις ΕΔ είναι μεγάλη και ότι απαιτούνται πάρα πολλά χρήματα. «Μιλάμε για 1 ή 2 δισ., για κάποιο νέο πρόγραμμα, αν θα γίνουν π.χ. κάποιες μετατροπές φρεγατών. Αυτό δεν θα γίνει από ιδιώτες», λέει. Συμπληρώνει όμως και ότι οι ιδιώτες ή κάποιοι από αυτούς, έχουν το καθήκον να πιέσουν την πολιτεία να το κάνει, διότι η πολιτεία δεν το κάνει. Για ποιον λόγο; «Αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα για πολιτικάντικους λόγους. Και η προηγούμενη κυβέρνηση και η σημερινή έδωσαν επιδόματα της τάξης των 700 εκατομμυρίων, θα δώσουν τώρα αναδρομικά κάποια δισ., ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να αναδιοργανώσουν τις ΕΔ και να τις βοηθήσουν, γιατί χρειάζονται βοήθεια». Επισημαίνει δε και το εξής: «Σκεφτείτε να ήταν οι ΕΔ μας πιο ισχυρές. Θα ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο η Τουρκία; Προφανέστατα όχι. Τώρα ταξιδεύει ο υπουργός Εξωτερικών, έχει διαρκείς τηλεφωνικές επικοινωνίες ο Πρωθυπουργός, κινητοποιείται ο Στόλος, μπαινοβγαίνει στον Ναύσταθμο, μαχητικά πετούν σε αναχαιτίσεις κλπ. Και μόνο αυτά να είχαμε γλιτώσει σε μεροκάματα, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Δεν το έχουμε δει σωστά, νομίζω».

Ποιες είναι οι δυνατότητες, αν θέλει κάποιος να είναι ρεαλιστής; «Υπάρχουν πράγματα να διορθωθούν και να έχουν ένα πολύ καλό value for money, τα οποία είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων πολλών εφοπλιστών, επιχειρηματιών και βιομηχάνων. Επιμένω ότι εκεί πρέπει να υπάρχει μία πίεση εκ των άνω. Τώρα, αν θα είναι ο Πρωθυπουργός, αν μπορεί να συνεννοηθεί και με τον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως και όλοι μαζί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να φωνάξουν 50 άτομα και να τους πουν, “εισφέρετε από ένα εκατομμύριο ο καθένας, να φτιάξουμε 10 πράγματα στο Ναυτικό, στην Αεροπορία και στον Στρατό”. Από πλευράς ποσών, αυτά είναι αστεία».

Όραμα, λαός, ηγεσία

Μήπως όλα αυτά έχουν να κάνουν με κάποιο όραμα που πρέπει να υπάρχει και να υπηρετείται για λογαριασμό της χώρας;

«Θα σας πω το εξής: Ο περιβόητος Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος διέλυσε την Ελλάδα της Μικράς Ασίας, μετά το ’22, αν και απόλυτος κυρίαρχος στην Τουρκία, είχε και αυτός πολλά προβλήματα. Έλεγε λοιπόν τότε ότι για να προοδεύσει ένα έθνος πρέπει να συντρέχουν τρεις συνθήκες. Πρώτον, να υπάρχει ένα όραμα. Εγώ πιστεύω ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα τέτοιο όραμα, το οποίον είναι, κατά τη δική μου γνώμη προφανώς, να γίνουμε ένα μοντέρνο, ευημερούν, ευρωπαϊκό κράτος. Δεύτερον, ο λαός πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όραμα. Σήμερα, νομίζω ότι και αυτό σχεδόν το έχουμε καταφέρει. Όσοι δεν ήθελαν την Ευρώπη, το ευρώ ή τη Μέρκελ κι έλεγαν ότι όλοι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι που μας τρώνε τα λεφτά, πιστεύω ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί.

Η τρίτη συνθήκη είναι να υπάρχει μία ισχυρή, αξιόπιστη ηγεσία.

Η σύνδεση όλων αυτών με τα προηγούμενα, είναι και το θέμα της Πρωτοβουλίας για το ’21, που είναι και μία πρωτοφανής για την χώρα κοινή προσπάθεια 15 ιδιωτικών ιδρυμάτων. Θα μου πείτε, θα αλλάξει ο κόσμος μ’ αυτό; Τι να σας πω, δεν αποκλείεται».

Περισσότερα…

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ξένια Κουναλάκη, στο τελευταίο της άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο “Η νύχτα με τις μάσκες“, αναφέρεται στο εξαιρετικά επίκαιρο αυτό θέμα.

Δύο στιγμιότυπα από τη ζωή στις διακοπές. Θρησκευόμενη κυρία μού εξηγεί ότι στην είσοδο της εκκλησίας πριν από τη λειτουργία για τον «Αγιο» του νησιού, κάποιος επέμενε όλοι οι πιστοί να μπαίνουν μέσα φορώντας μάσκα-«καπίστρι» κάτι που αποκηρύσσει η ίδια. «Φυσικά με το που μπαίναμε μέσα όλοι τη βγάζαμε τη μάσκα. Σιγά μη φοβηθούμε έναν τόσο δα ιό».

Λίγες ώρες αργότερα, στο γραφικό λιμάνι, χωρίς ιδιαίτερο συνωστισμό, Ελληνας τουρίστας με μάσκα περπατάει ανάμεσα από τον κόσμο «γρυλίζοντας»: «Φορέστε και καμία μάσκα, ρε γύφτοι!».

Δείτε το άρθρο…

Η Συμμορία τςη Τήλας, το μυθιστόρημα της Μαρίας Σούμπερτ, κυκολφορεί μαζί με “Πρώτο Θέμα¨της 23.8.2020.

Δανειζόμαστε απο την βιβλιονέτ:

Ανάλαφρο και απολαυστικό “Η συμμορία της Τήλας” είναι ένα μυθιστόρημα για τη χαρά της ζωής και τη μελαγχολία του τέλους της.Καταστάσεις κωμικά σουρεαλιστικές αλλά και βγαλμένες μέσα από την καρδιά της πιο σκληρής νεοελληνικής πραγματικότητας, συνθέτουν μια απρόσμενη περιπέτεια με ήρωες μια συμμορία γιαγιάδων που δεν το βάζουν κάτω.Η συμμορία της Τήλας είναι η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία, η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά, η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ, η Παναγιώτα, που έχει βαρεθεί τον άντρα της, η Μαρί, που εν μιά νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο, και η Μαρίτσα, που εκτός από τη μνήμη της έχει χάσει και την Τήλα, τονέρωτα της ζωής της.

Έξι γυναίκες που δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» τη φίλη τους Τήλα από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο. Έξι γλυκές γιαγιάδες, που ανάμεσα στις απογευματινές τους συναντήσεις για τσάι και συμπάθεια, οργώνουν όπως μπορούν την πόλη, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν – αλλά κυρίως ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει τηφιλία και αφορά την ίδια τους τη ζωή. Περισσότερα…

Χαιρετισμό στο διεθνές μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου απηύθυνε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπογραμμίζοντας πως «ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

Η κ. Σακελλαροπούλου πρόσθεσε ακόμη πως «χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα».

Ο χαιρετισμός της Προέδρου της Δημοκρατίας:

«Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι απόψε εδώ, στον αγαπημένο μου Μόλυβο και στο τόσο ενδιαφέρον διεθνές μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνεται με επιτυχία στον τόπο τα τελευταία πέντε χρόνια. Είναι κρίμα που η συμπλήρωση αυτής της πενταετίας συνέπεσε με το δύσκολο καλοκαίρι της πανδημίας και δεν μπορούμε να τη γιορτάσουμε πιο ελεύθερα. Ωστόσο, η τεχνολογία προσφέρει τη δυνατότητα για τη διεύρυνση της συμμετοχής και το μοίρασμα της ακουστικής εμπειρίας, αφού το πρόγραμμα θα μεταδοθεί ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και μέσω Live streaming από τα social media του Φεστιβάλ.

Το ίδιο το θέμα του φεστιβάλ, που είναι ο συγχρονισμός (η σύμπραξη δηλαδή και ο συντονισμός ελλήνων και ξένων μουσικών από τον Μόλυβο, τη Στουτγάρδη και το Βερολίνο για την ερμηνεία των έργων του προγράμματος), έρχεται να επικυρώσει αυτό το “άνευ ορίων” που αποτελεί και το πρόταγμα της τέχνης. Χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα. “Επιστήμη των αισθημάτων” την είχε αποκαλέσει ο Τζορτζ Γκέρσουιν. Και ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

(το άρθρο είναι από την εφημερίδα “Καθημερινή”…)

Και ξαφνικά λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο στις 11 του μήνα, χάσαμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό ποιητή, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσσαλονίκη, που ήταν “Εναντίον” των βραβεύσεων, που ψήφιζε πάντα “λευκό και που όπως συνήθιζε να ξεκαθαρίζει για την ποίησή σε σχέση με τον Καβάφη: “…η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης”.

Δανειζόμαστε από το άρθρο του Χρήστου Παρίδη στο lifo.gr:

“Στα χρόνια της Κατοχής κόντεψε να πεθάνει δύο φορές από την ασιτία. Λίγο αργότερα, με ένα κασελάκι κρεμασμένο στο στήθος και με την πραμάτεια του, τσιγάρα, παστέλια και καρτ ποστάλ, έβγαζε ένα στοιχειώδες μεροκάματο για να μπορεί να επιβιώνει. Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, με αιματηρές οικονομικές θυσίες, γράφτηκε συνδρομητής στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» με το ψευδώνυμο «Το Χριστιανόπουλο», με το οποίο δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, «Παράπονο ξενιτεμένου», το οποίο και μελοποίησε εμπειρικά. Τότε άρχισε να γράφει ποιήματα, που τελικά έφτασαν τα 300! Το 1945 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό με τίτλο «Χριστιανόπουλο» σε τέσσερα χειρόγραφα αντίτυπα με 16 έγχρωμες εικονογραφημένες σελίδες. Η κυκλοφορία του συνεχίστηκε άλλα δύο χρόνια και ο ίδιος το υπέγραφε ως Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έβγαλε συνολικά δέκα τεύχη”.

Δεν είχε σχέση με την Σχολή μας, όμως οι παλαιότεροι ήμασταν ακόμη σχολείο όταν ακούσαμε τις λίγεςγραμμές που δάνεισε στον Διονύση Σαββόπουλο και που τραγούδησε μοναδικά η Δόμνα Σαμίου στα “Δέκα Χρόνια Κομμάτια”:

“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια,

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε σε μένα…”

Αντισυμβατικός, καυστικός, ειρωνικός, δηκτικός, αθυρόστομος, σοφός, σχολίαζε συνεχώς τα έργα και τις ζωές όλων. Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των γενεθλίων του (γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1931, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας), απαντούσε πριν από πέντε χρόνια στην ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού ΠΕ: «Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση;»

“Ακανθώδες το ερώτημα και δε νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση. Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους. Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν- μου αρέσουν πολύ, οι λέξεις… Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση… Μπορεί όμως η ποίηση να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ’ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δε νομίζω…”.

Είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη:

“Η σημασία του Τσιτσάνη στο ρεμπέτικο είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού.”

“Το ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού. Σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει σύγχρονο λαϊκό τραγούδι..

Μόνο στην Πορτογαλία τα φάντος και στην Ελλάδα το ρεμπέτικο είναι οι τελευταίες εστίες του…”

Θα μπούμε βέβαια στον πειρασμό να αναφέρουμε κάποιες κουβέντες του αντιγράφοντας μερικές αράδες από τα “Μικρά Ποιήματα”:

“…να ζούμε δίπλα σε πηγές και σε ποτάμια και σεις να πίνετε νερά εμφιαλωμένα!”

“…αλήθεια πόσο σκλάβος μπορεί να ‘ναι ο πρόεδρος του σωματέιου των σκλάβων;”

“…όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει – τόσες πληγές μόνο το νόμπελ μπόρεσε να τις γιατρέψει”

“…ώστε σου κακοφάνηκε που η κρεμ καραμελέ μύριζε κρεμμυδάκι, μα τι περίμενες λοιπόν από γλυκά εστιατορίου;”

“…και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος”

“…για σένα μιά ακόμα δοκιμή, για μένα μιά δοκιμασία ακόμα”

“…τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή, μονάχα ο έρωτας κρέμεται από μία τρίχα”

“…όλοι είναι όμορφοι, κατάλληλοι για συντροφιά – όλοι είναι εύκολοι, όταν κλωτσαέι η μοναξιά – γιατί λοιπόν τόση ερημιά;”

Από την Πρεσβεία της Γερμανίας λάβαμε ένα δελτίο τύπου

Υποδοχή ακόμη 90 αιτούντων άσυλο – οικογένειες μεπαιδιά με σοβαρές ασθένειες – από τη Γερμανία

Αναχώρησαν σήμερα (31.7.2020) 90 αιτούντες άσυλο – οικογένειες με παιδιά πουαντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας – από τα ΚέντραΥποδοχής και Ταυτοποίησης των ελληνικών νησιών για τη Γερμανία.

Υπενθυμίζεται ότι η Γερμανία, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκήςαλληλεγγύης, έχει προθυμοποιηθεί να υποδεχτεί 243 παιδιά πουαντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και προέρχονται από τιςδομές των νησιών της Ελλάδας, καθώς και τα μέλη των οικογενειώντους, συνολικά 928 άτομα. Η πρώτη αντίστοιχη αναχώρηση ομάδαςπερισσοτέρων από 80 αιτούντων άσυλο είχε πραγματοποιηθεί τηνπροηγούμενη Παρασκευή, 24 Ιουλίου.

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, κ. ΓιώργοςΚουμουτσάκος, δήλωσε σχετικά:

«Η ελληνο-γερμανική συνεργασία στο μεταναστευτικό ζήτημααποδεικνύει ότι, όταν υπάρχει πολιτική βούληση και επαγγελματισμός, ηαρχή της αλληλεγγύης μετουσιώνεται σε εφαρμοσμένη καιαποτελεσματική πολιτική δράση».

Από την πλευρά του ο Πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα, κ. ErnstReichel, δήλωσε:

«Συνεχίζουμε την υποδοχή άρρωστων παιδιών και παιδιών πουχρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης από τα νησιά του ΑνατολικούΑιγαίου. Σήμερα ταξιδεύουν κι άλλα παιδιά που χρήζουννοσοκομειακής περίθαλψης για τη Γερμανία μαζί με τους γονείς και τααδέρφια τους, συνολικά 90 άτομα. Καταθέτουμε με τον τρόπο αυτό μιασαφή ένδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Στη δύσκολη πορεία προς μιακοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου η αλληλεγγύη όλων των εταίρων τηςΕΕ είναι απολύτως απαραίτητη».

Η Ζωή Βασιλείου ήταν αυτές τις ημέρες στον Παρνασσό. Στη Αγόριανη εντόπισε μία πινακίδα, που αναφέρει την οδό Αικατερίνης Λασκαρίδη και μία αναφορά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου για την δωρεά στην μνήμη της συζύγου του Κώστα Λασκαρίδη και μητέρας του Πάνου και του Θανάση.

H CIGRE, το Διεθνές Συμβούλιο Μεγάλων Ηλεκτρικών Δικτύων αποτελείται από 60 Εθνικές Επιτροπές και έχει μέλη σε 100 χώρες. Είναι ο μεγαλύτερος μη κερδοσκοπικός διεθνής οργανισμός, που ασχολείται με σημαντικά θέματα για τον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας, τα οποία αφορούν σε εξοπλισμό των δικτύων, γραμμές και υποσταθμούς, μελέτες και λειτουργία του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας κλπ. Το μετάλλιο είναι η ανώτατη διάκριση του οργανισμού και απονέμεται ανά δύο έτη σε δύο μέλη για την ιδιαίτερη συμβολή τους στις δραστηριότητες της CIGRE.

Η CIGRE απένειμε το μετάλλιο 2020 στον Κώστα Παπαηλιού σε αναγνώριση της πάνω από 40 χρόνια προσφοράς του στην ανάπτυξη του CIGRE και των Μεγάλων Ηλεκτρικών Δικτύων.

Από την Γερμανική Πρεσβεία λάβαμε ένα δελτίο τύπου σχετικά με τη ματαίωση της 85ης ΔΕΘ:

Ελλάδα και Γερμανία:Ισχυροί εταίροι στην κρίση. Μαζί για την ανάπτυξη και την καινοτομία, ακόμα και χωρίςτην φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Η Γερμανία εκφράζει τον σεβασμό της στην απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να ματαιώσειτην 85 η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Όλες οι προετοιμασίες για τη συμμετοχή της Γερμανίας ως τιμώμενης χώρας στη ΔΕΘ είχανδρομολογηθεί, ώστε μαζί με την Ελλάδα να δοθεί το σήμα για την επιστροφή στην ανάπτυξημετά τον γενικό περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας λόγω του κορωνοϊού. Παρά τουςπεριορισμούς λόγω της πανδημίας, πάνω από 60 εκθέτες, όπως νεοφυείς επιχειρήσεις, μεγάλοιόμιλοι εγγεγραμμένοι στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης, εξειδικευμένα ερευνητικάινστιτούτα και οι αδελφοποιημένοι με τη Θεσσαλονίκη Δήμοι της Κολωνίας και της Λειψίας ήτανέτοιμοι να συμμετάσχουν στη ΔΕΘ με επίκεντρο τα μεγάλα θέματα του μέλλοντος όπως είναι ηπράσινη ανάπτυξη, η ψηφιακή οικονομία, η ηλεκτροκίνηση ή οι σύγχρονες μορφέςεπικοινωνίας.

Ακόμα και χωρίς τη φετινή ΔΕΘ, για τη Γερμανία είναι σαφές ότι η ελληνογερμανική συνεργασία,είτε σε πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό ή πολιτιστικό επίπεδο είναι επωφελής και για τις δυοπλευρές, σημαντική για την Ευρώπη, και ενέχει ευκαιρίες για το μέλλον. Εντελώς μέσα στοπνεύμα του συνθήματος της γερμανικής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ: Όλοι μαζί. Ναξανακάνουμε την Ευρώπη ισχυρή!

Καλημέρα Θεσσαλονίκη! Θα τα ξαναπούμε σύντομα!Θα βρείτε το βίντεο για τις ελληνογερμανικές σχέσεις εδώ…

Το περιοδικό “Der Dörpfeldianer” είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Συλλόγου. Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1991 και το τελευταίο του, το 13ο τεύχος, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1997. Μας κληροδότησε πληθώρα υλικού που σήμερα θα ήταν πολύ δύσκολο να συλλέξουμε. Μπορεί τα 13 τεύχη να φαίνονται λίγα, όμως μιλάμε για την εποχή του χαρτιού και, το πιό δύσκολο όλων, για την εποχή της επικοινωνίας δίχως κινητό και internet. Το έντυπο, εκτός των άλλων δυσκολιών της στοιχειοθεσίας, έπρεπε να αποστέλλεται ταχυδρομικά, κάτι που είχε υψηλο κόστος και ήταν αμφίβολο αν έφτανε στα χέρια όλων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιo απλά. Το site μας που παίζει ρόλο “…εφημερίδας της κυβερνήσεως” είναι στην πραγματικότητα ένα αρχείο όλων των άρθρων, μέρος των οποίων εμφανίζονται κάθε εβδομάδα στο montags. Είναι εκεί και μπορεί κανείς να το επισκεφθεί χωρίς κόστος από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Το montags “φεύγει” με το πάτημα ενός κουμπιού, και αν κάποιος δεν το λάβει, έχει την ευχέρεια να “μπει” στο site, όπου υπάρχουν όλα τα montags. Eκεί βεβαίως θα βρει και όλα τα τεύχη του Dörpfeldianer, αλλά και των άλλων εκδόσεων, όπως το Γράμμα από το Μαρούσι κλπ. Η επικοινωνία πλέον είναι απλή υπόθεση.

Είναι γνωστό ότι για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο έργο χρειάζονται κατ’ αρχάς χέρια. Τα θαυματουργά χέρια λοιπόν που ζύμωναν το Dörpfeldianer, που ξεκίνησε επί προεδρίας του αείμνηστου Γιώργου Ιωαννίδη απόφοιτου του 1963, ήταν αυτά της Μέλπως Τρούμπη, της Χαρίκλειας Καμάρη-Παπαμητροπούλου, του Πότη Μπενηψάλτη, που μας έφυγε πριν τρία χρόνια, του Πέτρου Πετρακόπουλου, της Μαρίας Μάστορα, του Γιώργου Καθάρειου και τόσων άλλων. Ίσως πρέπει να γίνει ένα αφιέρωμα σε εκείνες τις μέρες προετοιμασίας των δεκατριών αυτών τευχών και αρχίζουμε από τώρα να ζητάμε φωτογραφίες και πληροφορίες από τους εμπλεκομένους.

Μετά το ενθουσιώδες 3ήμερο της πρεμιέρας με 11.000 θεατές στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, η Λυσιστράτη του Εθνικού Θεάτρου συνεχίζεται μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου σε περιοδεία σε άλλα θέατρα, τα περισσότερα στην Αττική. Συμμετέχει η Βίκυ Βολιώτη στο ρόλο της Σπαρτιάτισσας Λαμπιτώς.

Αναλυτικά η περιοδεία:

– 9 Αυγούστου – Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

– 21 Αυγούστου – Ανοιχτό Θέατρο Ολυμπίας (Φλόκα)

– 26 Αυγούστου – Θερμοπύλες

– 29 Αυγούστου – Θέατρο Πέτρας

– 3 Σεπτεμβρίου – Παλαιό Ελαιουργείο, Παραλία Ελευσίνας

– 5 & 6 Σεπτεμβρίου – «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά»

– 16 έως 27 Σεπτεμβρίου (Τετάρτη με Κυριακή) «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά»

Περισσότερα…

Ο μουσικοκριτικός Νίκος Δοντάς (’80), υπεύθυνος του Τομέα Δραματολογίας της ΕΛΣ, υπογράφει τη γενική επιμέλεια της έκδοσης «80 χρόνια Εθνική Λυρική Σκηνή 1940 – 2020», τα κείμενα, την επιλογή του φωτογραφικού υλικού, τα επίμετρα, την έρευνα και την τεκμηρίωση.

Πρόκειται για την πρόσφατη κυκλοφορία μιας δίγλωσσης αφιερωματικής έκδοσης, όπου η Εθνική Λυρική Σκηνή τιμά την ιστορία των 80 της χρόνων.

Μέσα στις 664 σελίδες της έκδοσης, καταγράφεται με ιστορική ακρίβεια και λεπτομερή τεκμηρίωση η σπουδαία πορεία του μοναδικού ελληνικού λυρικού θεάτρου, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 έως σήμερα. Πάνω από 1.000 φωτογραφίες –και από αυτές πάνω από 300 σπάνιες ή και ανέκδοτες– δίνουν στον αναγνώστη μια αντιπροσωπευτική εικόνα της καλλιτεχνικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα μέσα στις οκτώ πρώτες δεκαετίες της ζωής της ΕΛΣ.

Στο ιδιαιτέρως διαφωτιστικό εισαγωγικό κείμενο του υπευθύνου της έκδοσης Νίκου Δοντά, με τίτλο 80 χρόνια, 500 τίτλοι, 3.000 παραστάσεις, συνοψίζεται η ιστορία του οργανισμού, μέσα από την ανάδειξη των σημαντικότερων στιγμών και των σπουδαιότερων επιτευγμάτων της ΕΛΣ. Ο Νίκος Δοντάς σημειώνει στον επίλογο του κειμένου:

«Οι σχεδόν 1.000 φωτογραφίες που βρίσκονται στις περίπου 600 σελίδες της έκδοσης αποτελούν μικρό φόρο τιμής στο σύνολο των ανθρώπων της ΕΛΣ. Προφανώς η κάλυψη δεν μπορεί να είναι εξαντλητική. Η επιλογή ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες των Αρχειακών Συλλογών της ΕΛΣ, η αποκατάσταση ορισμένων από αυτές, όπως επίσης η αναζήτηση φωτογραφιών σε άλλα αρχεία και ιδιωτικές συλλογές, είχε ως στόχο την κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη παρουσίαση της δημιουργικής πορείας του οργανισμού, ισότιμα στις πρώτες οκτώ δεκαετίες ζωής του».

Η προτεινόμενη τιμή πώλησης της έκδοσης είναι 62 ευρώ. Η πολυτελής έκδοση διατίθεται στα Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, στο SNFCC Shop και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Η έκδοση υλοποιήθηκε με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Περισσότερα…

Μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα των Γιάννη και Μαρίνας Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του εδώ και χρόνια επιτυχημένου συγγραφικού ζευγαριού που αποτελείται από τον απόφοιτό μας Γιάννη Γεωργακάκη και τη σύζυγό του Μαρίνα) με τίτλο “Στο κόκκινο και στο γαλάζιο“, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όλα εξελίσσονται στο Γαλαξίδι: είναι η τωρινή ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού, με την καθημερινότητά τους, με τις χαρές, τις διαφωνίες και τα γέλια, ενώ παράλληλα η θαλασσινή πολιτεία με το πλούσιο ναυτικό παρελθόν, ζωντανεύει μπρος στα μάτια μας, με τα περήφανα ιστιοφόρα στα μακρινά τους ταξίδια από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μασσαλία, τότε που θαλασσινό νερό κυλούσε στις φλέβες των ναυτικών. Περισσότερα…

Η Σιμόνη-Χαρά Σεαΐγ, γεννήθηκε στο Παρίσι και αποφοίτησε από Σχολή το 1966. Σπούδασε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Έλαβε το Δίπλωμα με Α’ Βραβείο και Αριστείο Εξαιρετικής Ιδιοφυΐας το 1966. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής του Μονάχου (Τάξη Maria Landes – Hindemith) και στην Ακαδημία της Βιέννης (Τάξη Dieter Weber). Παρακολούθησε Μaster class με την Ilona Kabos, Gina Bachauer κ.α. Παράλληλα είναι απόφοιτος της Θιβετανικής γλώσσας από το τμήμα Ανατολικών Γλωσσών της Σορβόννης στο Παρίσι.

Το 1976 έγινε Καθηγήτρια Πιάνου και το 1982 ανέλαβε την Γενική Διεύθυνση του Εθνικού Ωδείου. Δίδαξε επίσης στην Εcole Normale de Musique στο Παρίσι, ενώ συμμετέχει τακτικά σε εθνικές και διεθνείς επιτροπές διαγωνισμών μουσικής.

Παράλληλα με τη μουσική ασχολήθηκε με την φιλοσοφία, συγγραφή και μετάφραση. Έχει την ευθύνη διοργάνωσης και επίβλεψης ενός σημαντικού αριθμού πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 1997 είναι Πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του “Φεστιβάλ Μανώλης Καλομοίρης” στην Σάμο κάνοντας έτσι πραγματικότητα ένα από τα σημαντικά οράματα του παππού της.

Έχουν εκδοθεί μεταφράσεις της από τα θιβετανικά και τα αγγλικά σε θέματα φιλοσοφικού περιεχομένου. Έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις στον έντυπο και περιοδικό τύπο.

Είναι επίτιμος Πρόεδρος του Συλλόγου “Μανώλης Καλομοίρης”, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Ωδείου και μέλος πολλών πολιτιστικών συλλόγων και εταιρειών.

Επανεκδόθηκε προσφάτως από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, το βιβλίο «Η αλήθεια για τους έλληνες πολιτικούς» του Γεωργίου Ι. Ράλλη. Το βιβλίο γράφτηκε το 1971, μεσούσης της δικτατορίας, και ήταν η απάντηση του συγγραφέα στο κυρίαρχο αφήγημα του καθεστώτος, ότι δηλαδή ότι «Το Κοινοβούλιον δεν ήτο η αντιπροσωπεία του εκλογικού σώματος, αλλά η αντιπροσωπεία της φαυλότητος, της συναλλαγής και των ιδιωτικών συμφερόντων», όπως κραύγαζε τότε η χούντα για να δικαιολογήσει την καταπάτηση της συνταγματικής νομιμότητας και την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το βιβλίο του Ράλλη φιλοδοξούσε να αποτελέσει – στο μέτρο του δυνατού που υπαγόρευαν οι τότε συνθήκες – τον αντίλογο στο ιδεολόγημα των πραξικοπηματιών.

Η επανέκδοση έγινε μέσα στην καραντίνα με αφορμή την επέτειο των 53 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, με αποτέλεσμα να μην πάρει δημοσιότητα (η παρουσίασή του έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο), ενώ είναι από τα λιγότερο γνωστά βιβλία του έλληνα πολιτικού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια επισκόπηση της πολιτικής ιστορίας του τόπου κατά τη φάση της συγκρότησης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους μέχρι το 1967, οπότε καταλύθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα από τη φασιστική χούντα. Ο Ράλλης παραθέτει όχι μόνο ιστορικά αλλά και οικονομικά στοιχεία, προκειμένου να καταδείξει τα βήματα που έγιναν για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, και να λάμψει η ιστορική αλήθεια για τα επιτεύγματα των πολιτικών ανδρών της νεότερης ιστορίας μας.

Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν μαθητής της Σχολής στην Αραχώβης στην ίδια τάξη με την Δέσπω Διαμαντίδου και τον Απόστολο Πίτσο.

Διαβάστε το σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ…

Ο Νικόλαος Δουρδούμας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Νοεμβρίου 1944 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1962. Σπούδασε Elektrotechnik στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου και πήρε το πτυχίο του το 1969 και το διδακτορικό του δίπλωμα στο Ruhr-Universität στο Μπόχουμ και ακολούθησε στην Αυστρία τον καθηγητή του, Gerd Schneider, όταν αυτός αποδέχθηκε την πρόσκληση του Πανεπιστημίου του Graz. Έτσι το 1974 έγινε αρχικά βοηθός στον τομέα της Regelungstheorie και στη συνέχειατο 1977 ολοκλήρωσε τη διατριβή του επι υφηγεσία. Δύο χρόνια μετά, το 1979 ανέλαβε τη θέση την έδρα του Θεωρίας Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου (Theorie de Automatisierungssysteme) στο Πανεπιστήμιο του Paderborn στην Βεστφαλία. Το 1994 επέστρεψε ως στο Πανεπιστήμιο του Graz ως καθηγητής.

Η Γερμανική Σχολή Αθηνών εορτάζει την επόμενη χρονιά τα 125 χρόνια από την ίδρυσή της, εορτασμός που θα συμπέσει και με τα 200 χρόνια του Ελληνικού κράτους από το 1821. Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, θα υπάρξει μεγάλη προετοιμασία με εκδηλώσεις τόσο των Αποφοίτων όσο και της Σχολής. Η προσπάθεια αυτή πρέπει να υποστηριχτεί με την βοήθεια των Εκπροσώπων Έτους.

Ζητούμε από όσους θέλουν και μπορούν (ή αν δεν μπορούν θα τους βοηθήσουμε εμείς), να αναλάβουν τον ρόλο του Εκπροσώπου Έτους και να στηρίζουν αυτήν την προσπάθεια στέλνοντάς μας μία φωτογραφία και ένα μικρό βιογραφικό. Στην συνέχεια θα παραλάβουν από την Γραμματεία μας τα ονόματα της χρονιάς τους και θα αναλάβουν σιγά-σιγά να συντονίσουν τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές τους συγεντρώνοντας υλικό, φωτογραφίες, ιστορίες με σκοπό να μας βοηθήσουν στις εκδόσεις που θα γίνουν και θα κυκλοφορήσουν το 2021. Στείλτε μας λοιπόν τα ονόματά σας στο info@ex-dsathen.gr και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας.

Δείτε τους Εκπροσώπους Έτους όπως είχαν ανακοινωθεί προ διετίας με τα στοιχεία τους στο site μας…

Με χαρά μας υποδεχθήκαμε πολλές υποψηφιότητες. Πολλοί εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να εκπροσωπήσουν την χρονιά τους. Δώσαμε στα προηγούμενα τεύχη τα πρώτα ονόματα, ξαναδίνουμε συμπληρωμένο τον καταλόγο και περιμένουμε και άλλους. Προσοχή όμως, το γραφείο του Συλλόγου θα παραμείνει κλειστό από 6/7 έως 26/8, οπότε στέλνετε τα mail σας στο info@ex-dsathen.gr

1960 – Θανάσης Απέργης

1961 – Ρέα Αργυριάδου-Μυλωνά

1962 – Σταύρος Σαββίδης

1963 – Κώστας Παπαηλιού

1964 –

1965 –

1966 –

1967 – Τένια Παπαδάκη

1968 –

1969 – Τάσος Κυπριανίδης

1970 – Παύλος Λαουτάρης

1970 – Werner Hermann (γερμανικό τμήμα)

1971 – Λαέρτης Χρήστου

1972 – Σοφίκα Ελευθερουδάκη

1973 – Βασίλης Χαρισόπουλος

1974 – Βασίλης Μπόσδας

1975 – Μιχάλης Τσερέκλας

1976 – Λένα Δενδρινού

1977 – Κρίστα Καραπλή

1978 –

1979 – Γιώργος Κλωνής

1980 – Σοφία Χριστοφορίδου-Φωτιάδου

1981 –

1982 – Ασπασία Τριανταφυλλίδου

1983 – Δέσποινα Γαντέ

1984 – Έλενα Ζαχμάνογλου

1985 – Νίκος Σμιτ

1985 – Βασίλης Παπαθεοδώρου

1986 – Κάρολος Φορστ, Αλεξάνδρα Γεωργακοπούλου

1987 – Παναγιώτα Παρασκευοπούλου

1988 –

1989 – Δημήτρης Κινίνης

1990 –

1995 – Πάνος Παντελούκας

1998 – Κωνσταντίνα Σιγαλού

2002 – Παύλος-Άγις Μπριόλας

2005 – Κατερίνα Δασκαλάκη

2006 –Κωνσταντίνος Δημητρίου

2018 – Νικόλας Καρούτσος

Τα βιογραφικά των περισσοτέρων εξ αυτών είναι στην ενότητα “Εκπρόσωποι Έτους”…

Στις 6 Ιουνίου, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η Magda Bernau σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και μητέρα Ελληνίδα την Μαρία Λαγουδάκη.Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει όπως όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Η Magda εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Εταιρεία.