Πολλοί φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι και μαθητές ήρθαν στο Νεκροταφείο της Δροσιάς την Πέμπτη 11 Ιουνίου για το τελευταίο αντίο στον Νίκο Βασιλείου.
Η Αγγελική Κανελλακοπούλου, ως μαθήτρια και συνάδελφός του, ο Γιάννης Μυλωνάς, ως συνάδελφος και φίλος του και ο ανηψιός του Γιάννης τον αποχαιρέτησαν μέσα από ιστορίες των χρόνων που τον είχαν δίπλα τους.
Η σύζυγός του Έλντα και η κόρη του Ζωή έστειλαν ένα ευχαριστήριο μήνυμα:
Σας ευχαριστούμε για την συμπαράσταση σας αυτές τις στιγμες. Με τις φωτογραφίες, τα κείμενα, τα σχόλια, τις ιστορίες, τα μηνύματα, νιώσαμε ότι η οικογένεια μας δεν περιοριζεται στους τοίχους του σπιτιού μας, ότι είμαστε και θα είμαστε δεμένοι με όλους σας! Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Αγγελική Κανελλακοπούλου:«Όλοι, κύριε Νίκο, είναι εδώ…»
Ο Νίκος Βασιλείου για πολλές και πολλούς από εμάς ήταν δάσκαλος με ό,τι σημαίνει η λέξη αυτή. Ενδιαφερόταν για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ποτέ δεν ήταν άλλωστε σκοπός του η στείρα μετάδοση γνώσεων. Στεκόταν πλάι μας, στα μικρά και στα μεγάλα, ένας δεύτερος πατέρας. Άνθρωπος αλέγρος και φύσει καλός – όπως αποδεικνύεται και από τον υπέροχο τρόπο που έφυγε, χωρίς να ταλαιπωρηθεί και χωρίς να ταλαιπωρήσει, απολύτως ειρηνικά όπως ειρηνική ήταν και ολόκληρη η ζωή του. Όλοι οι μαθητές είχαν την ίδια αξία για τον Βασιλείου (έτσι τον λέγαμε όλοι εμείς), ακόμη και αυτοί που έφεραν την ρετσινιά του «τεμπέλη». Ως εκπαιδευτικός είχε πάντα κατανόηση για τις εφηβικές αμυαλιές, ακόμα κι όταν μας «μάλωνε», το έκανε με έναν τρόπο που κανείς, καμία δεν μπορούσε ποτέ να του κρατήσει κακία. Γιατί στην τελική είχε πάντα δίκιο και το έκανε με τρόπο απαλό και αβρό. Όπως ήταν και ο ίδιος. Γλεντζές στην καθημερινότητά του, χωρίς αγκυλώσεις και «δήθεν». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, όποτε αναφέρεται το όνομά του, τα σχόλια και οι ιστορίες που ακούγονται είναι όλες ξέχειλες μόνο από αγάπη. Γιατί η αγάπη ήταν μια λέξη που σημάδεψε όλη την ζωή του. Αγάπη για την μαθήτρια και τον μαθητή, αγάπη για τους γονείς του σχολείου που ανησυχούσαν για τα βλαστάρια τους, αγάπη για τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους του, αμέριστη αγάπη για τις γυναίκες της ζωής του, την Έλντα και την Ζωή – που ήταν άλλωστε η ίδια του η ΖΩΗ, αγάπη για τους άντρες που μπήκαν αργότερα στον δρόμο του, τον γαμπρό του Γρηγόρη και τους εγγονούς του Κωνσταντίνο και Νικόλα. Ο Βασιλείου διάλεξε για τραγούδι ορόσημο, τι άλλο, ένα τραγούδι ύμνο στην αγάπη. «Σ΄αγαπώ» έλεγε και τα μάτια του ξεχείλιζαν από συναίσθημα.
Την ίδια αγάπη απλόχερα του χαρίζουν οι παλιές μαθήτριες και μαθητές του, οι απόφοιτοι του σχολείου που τόσο αγάπησε και στο οποίο υπηρέτησε αρχικά ως φροντιστής, στη συνέχεια ως διορισμένος εκπαιδευτικός και ακολούθως ως υποδιευθυντής και διευθυντής Λυκείου, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες ένας συναπόφοιτος: «Αυτό το «Σ’ αγαπώ» μάς το είχατε πει με κάθε δυνατό τρόπο, κύριε Βασιλείου μας. Από την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο σχολείο μέχρι όχι μόνο την τελευταία, μα την τελευταία φορά που σας είδα, που σας είδε, ο καθένας από εμάς. Αδύνατο να θυμηθώ πόσα χρόνια σας είχαμε καθηγητή, νιώθω σίγουρος πως ήταν σχεδόν 40, τα 6 που ήμαστε στο σχολείο και όσα ακόμα έχουν περάσει από τότε».
Ναι, ο Βασιλείου είμαι σίγουρη ότι τώρα μας ακούει και μας χαμογελάει με τον γνωστό γλυκό του τρόπο. Για αυτό σας λέω, «κύριε Νίκο», απλά και σταράτα, έτσι όπως τα λέγαμε πάντα μεταξύ μας:
Εξ ονόματος των χιλιάδων μαθητριών και μαθητών σας σάς ευχαριστούμε για όσα μας διδάξατε, σας ευχαριστούμε που σας είχαμε στην ζωή μας.
Και σας ευχαριστώ εγώ προσωπικά για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, όταν ξεκίνησα 23 χρονών κοριτσάκι να διδάσκω, εμπιστοσύνη που δίνατε απλόχερα σε όλους τους νέους εκπαιδευτικούς στα πρώτα βήματά τους.
Ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει, αιώνια η μνήμη σας.
Γιάννης Μυλωνάς:Επικήδειος λόγος για τον Νίκο Βασιλείου
Θλιβερό προνόμιο να αποχαιρετάς αγαπημένο φίλο και συνάδελφο. Τούτη τη στιγμή του ύστατου αποχαιρετισμού λίγα λόγια, απλά και όχι βαρετά χρειάζονται, για να ξεπαγώσουν τον χρόνο.
Ο Νίκος ανήκει στην πονεμένη γενιά που γνώρισε την Κατοχή, τον αδελφοκτόνο σπαραγμό του εμφυλίου της πολύπαθης πατρίδας μας, τη Χούντα, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τέλος την πανδημιοκρατία, που όλοι μας ήδη βιώνουμε. Ανήκει στη γενιά με τα πολλά παράσημα…….,που δεν ανάβει θυμιατά και δεν καίει λιβάνια. Στ΄αλήθεια, δύσκολη η ζωή του και πολυκύμαντη.
Τύχη αγαθή μάς έφερε στη Γερμανική Σχολή, όπου και οι δυο αφυπηρετήσαμε ύστερα από 35 συναπτά χρόνια. Συνάδελφος αγαπητός, προσηνής, άδολος,χαμηλών τόνων, μειλίχιος και ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Πραγματικά, θελξικάρδιος, τερψίθυμος και φερέπονος, όπως θα έλεγε ο λεξιλάγνος αείμνηστος συνάδελφός μας Γιάννης Ποντικός. Πίστευε πως ο δάσκαλος, όταν δεν ξέρει κάτι, πρέπει να το λέει. Το λάθος δεν τον φόβιζε, γιατί και με το λάθος το δασκαλίκι μπορεί να γίνει καλύτερο. Με τους μαθητές του δεν έκανε πόλεμο. Έδινε μάχες, ασχέτως αν κάποιες μπορούσε να τις χάσει……Ο παθός και ο μαθός, έλεγε.
Όταν λυκειάρχευσε, η ποινή, το θρυλικό Tadel, αντικαταστάθηκε από το τραγούδι……..έλεγε αστειευόμενος. Η αλήθεια είναι πως η ευρυθμία της Σχολής δεν διαταράχθηκε…….Η Κεραμέως, σήμερα,είμαι σίγουρος πως θα τον καλούσε σε απολογία…Κοντολογίς, ίσως και χωρίς να το αντιληφθεί, πήρε το γιώτα από το πρέπει και το έγδαρε ίσαμε το πι, καταπώς λέει ο Ελύτης.
Ως μαθηματικός, και μάλιστα καταξιωμένος, μπορεί να μην κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο – Δει Δήλιον πρόβλημα λύσαι και κύκλον τετραγωνίσαι, έλεγαν οι αρχαίοι – όμως τον χαρακτήριζε η τετραγωνική λογική. που πάει να πει πως πάντα ορθοτομούσε το λόγο και πάντα ήταν στη σωστή μεριά της Ιστορίας!!
Αγαπητή μου Έλντα, λατρεμένη του Νίκου, ξέρω πως μια μαθηματική άσκηση θέλησε να λύσει λίγο πριν να δραπετεύσει από τη ζωή. Βέβαια, για το καλό μας, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας……Και κάτι τελευταίο, Έλντα μου. Οφείλω να το πω κι αυτό. Ο Νίκος είχε ένα μεγάλο ελάττωμα……Ναι, στ΄αλήθεια. .Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς, γι αυτό και τόσο αξιαγάπητος!!!
Αργότερα, η έλευση της Ζωής, της μονάκριβης λατρεμένης κόρης του, της άριστης μαθήτριάς μου και στη συνέχεια λαμπρής συναδέλφου μου, του έδωσε νόημα ξεχωριστό και νέα τροπή στη ζωή του. Ήταν τότε που ανακάλυψε το τραγούδι και πήρε νόημα η ύπαρξή του. Ζωοποιός δύναμη και αγάπη ξεχωριστή. Ύμνος για τη ζωή……Βλέπεις, πολλά τα φοβερά, πιο φοβερά απ΄όλα ο άνθρωπος. Πίστευε πως ο ασφαλέστερος τρόπος να μην υπονομεύσεις το κύρος σου είναι το τραγούδι και η χαρά που βγαίνει απ΄αυτό. Χαρίεσσα η αντιμετώπιση των πραγμάτων της σύντομης ζωής μας. Όμορφη βιοθεωρία!! Ως χαρίεν έστ΄άνθρωπος, όταν άνθρωπος η. Χαριτωμένο πλάσμα ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος είναι..
Βέβαια, ευτυχώς και υπήρχαν και κείνες οι στάσεις που κάναμε στο ταξίδι μας που έλεγε ο παππούς Δημόκριτος << βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος >>. Όμορφα συναπαντήματα, γλεντοκόπια και συνάφειες. Γελάσαμε και κλάψαμε, χαρήκαμε και πονέσαμε. Δώσαμε και πήραμε στη σύντομη ζωή μας. Για να επικρατήσει στο τέλος η χαροποιός ρήση. Ανάσα μια, ανάσα δυο, όλα καλά, βρε χαρμολύπη.
Όταν τραγουδούσε, αισθανόταν ως ένας αιώνιος έφηβος, λες και ήταν μια φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Πίστευε πως και τα μικρά πράγματα έχουν, μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία και πως το τραγούδι μάς εξυψώνει ενώ η ύλη μάς γειώνει στην πεισματάρα πραγματικότητα. Κοντολογίς, με το τραγούδι του και την απέραντη καλοσύνη έγινε για μας μνήμη ζωντανή που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Τέλος, στο τέλος της ημέρας, στο τέλος της ανάσας επανέρχεται η αντίφαση, δηλαδή να διεκδικούμε την ανάταση μες στην υπαρξιακή αγωνία μας.
Υπέροχη λιακάδα σήμερα. Θριαμβική επέλαση του καλοκαιριού. Διάλεξες, βρε Νίκο μου, και τη μέρα που θα έφευγες για το ταξίδι στο Επέκεινα, λες και ήσουνα έτοιμος από καιρό να σαλπάρεις για τα αστρικά πελάγη με λελογισμένη αυτοπειθαρχία και με μια επικούρεια αντίληψη της αείρροης ζωής, Ήθελες με αξιοπρέπεια να πάρεις το δρόμο προς την επουράνια ουτοπία, χωρίς καμιά προσδοκία για κανένα μεταφυσικό παράδεισο.
Νίκο μου, αγαπητέ συνάδελφε, κλείνω τον στερνό χαιρετισμό μου με ένα στίχο του Κωστή Παλαμά. Σμίλεψες, δάσκαλε, ψυχές ως στη στερνή πνοή σου. Και μια δική μου προσθήκη. Σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραίος, σ΄αγαπώ γιατί ήσουν Εσύ!!
Νίκο, καλό ταξίδι…
Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’ Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.
Ο Αθανάσιος Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942, είναι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (DSA). Σπούδασε στα πολυτεχνεία του Μονάχου και της Αθήνας. Είναι Διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ).
Η Ρέα Αργυριάδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1961, αποφοιτώντας παράλληλα και από τη Γαλλική Ακαδημία. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ακολούθησε στο Tübingen της Γερμανίας μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας, αρχαιολογίας και φιλοσοφίας.
Στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Εμείς – Unsere Welt”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1963, ένα χρόνο μετά το πρώτο τεύχος, βλέπουμε και νέα ονόματαστην Συντακτική Ομάδα, όπως την Άννα Φιλίνη,την Λούλα Βρετούκαι τον Heiner Liermann, δίπλα στουςΓιώργο ΣακκάκαιΓιώργο Χαρίση.
