Διαδρομή: Χωρίς μεγάλη ανάβαση, επίπεδο και κατάβαση στο δεύτερο μισό.

Πεζοπορία 7 ώρες περίπου

Λιβάδι Αράχωβας> Κορύκειο άνδρο > Αγόριανη

Επιστροφή με ταξί.

Έχουμε, πριν χρόνια, περπατήσει σχεδόν την ίδια διαδρομή ως Αγόριανη. Μεγάλα δάση!

Παρασκευή απόγευμα 9 Οκτωβρίου μετάβαση στην περιοχή. Κανονίζουμε διανυκτέρευση.

Κανονίζουμε και κοινή μετάβαση.

Επιστροφή μετά την πεζοπορία, κατά βούληση Σάββατο βράδυ η Κυριακή χαλαρά.

Έρχεστε με ίδια ευθύνη.

Συμμετοχές στο tasoskavadellas@gmail.com

ΚΑΛΗ πεζοπορική χρονιά!!

από ανάρτηση της Μαρίας Θερμού στο Facebook:

«Επειδή ακούω και διαβάζω διάφορες ανοησίες:

1ον. Δεν κάηκαν τα …μάρμαρα στις Μυκήνες, όχι απλώς γιατί δεν κάηκαν οι Μυκήνες αλλά γιατί δεν υπάρχουν μάρμαρα. Λίθος το υλικό κατασκευής

2ον. Δεν κάηκε σήμερα η Πύλη των Λεόντων, γιατί η πέτρα μαυρισμένη έφτασε σε μας στα νεώτερα χρόνια. ΄Επειτα, αν θυμάμαι καλά (ναι, είμαι μερικών …χιλιάδων ετών!) τα μυκηναϊκά ανάκτορα είχαν καταστραφεί από φωτιά… Δείτε και μερικές παλαιότερες φωτό, έτσι για χάζι. (Σ΄αυτήν του 1876 με τον κόσμο, ο Σλήμαν πάνω δεξιά, ο Ντέρπφελντ αριστερά)»

Μέρος Α (σελίδες 1-44)

Μέρος Β (σελίδες 44-τέλος)

Ο Κώστας Παπαηλιού μας ενημέρωσε ότι το βιβλίο του Γεωργίου Ράλλη, “Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς” εξεδόθη το 1971 από τις “Εκδόσεις Παρισιάνου”, που όπως έχουμε αναφέρει ανήκουν στην οικογένεια της συζύγου του Κώστα, αλλά πλέον τις θεωρούμε”της οικογενείας μας” μιάς και τύπωσαν την ιστορία της Γερμανικής Σχολής Αθηνών του Jens Godber Hansen. Για του λόγου το αληθές ο Κώστας μας “δώρισε” το βιβλίο, σκανάρωντάς το οπότε μπορείτε να το διαβάσε τε σε δύο μέρη λόγω του όγκου του.

Γεώργιος Ράλλης “Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς – Μέρος Α

Γεώργιος Ράλλης “Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς – Μέρος Β

Έχουμε ήδη αναφερθεί στο montags και στο site στην ταινία «Καλημέρα κύριε Φώτη»της Δήμητρας Κουζή.

Τώρα μπορείτε να δείτε την ταινία, αλλά και πολλές άλλες της Kouzi Productions, on demand στο Internet, ακολουθώντας τη διαδικασία που περιγράφεται παρακάτω:

Οi ταινίες αυτές της KinderDocs (Kouzi Productions) βρίσκονται στις On Demand pages μέσα στην ασφαλή και αναγνωρισμένη από επαγγελματίες διαδικτυακή πλατφόρμα VIMEO και συγκεκριμένα στο link…

Πάμε μαζί βήμα βήμα (με εικόνες)

1. Μπαίνετε στην πλατφόρμα (εικόνα 1)

https://vimeo.com/kouziproductions/vod_pages

και διαλέγετε ταινία – πατώντας πάνω στην εικόνα της (βλέπετε και το τρέιλερ της ταινίας)

2. Πατήστε το RENT δεξιά στην οθόνη (εικόνα 2)

3. Θα σας ζητήσει να κάνετε είτε LOGIN ή JOIN. (εικόνα 3). Eδώ ή συμπληρώνετε τη φόρμα, είτε πατάτε στη μπάρα Join with Facebook και μπαίνετε μέσω Facebook ή πατάτε στην μπάρα που γράφει Join with Google

3. Θα σας ζητήσει να κάνετε είτε LOGIN ή JOIN. Eδώ ή συμπληρώνετε τη φόρμα, είτε πατάτε στη μπάρα Join with Facebook και μπαίνετε μέσω Facebook ή πατάτε στην μπάρα που γράφει Join with Google και μπαίνετε μέσω Gmail με τα στοιχεία σας αυτόματα (εικόνα 3)

4. Επόμενο βήμα, νοικιάζετε την ταινία, πληρώνοντας ένα πολύ μικρό αντίτιμο (2,50-5 ευρώ)

α) με πιστωτική κάρτα (εικόνα 4) ή

β) αν θέλετε να πληρώσετε με χρεωστική μέσω PAYPAL (εικόνα 5)

και για τα δύο πατάτε RENT και απολαμβάνετε την ταινία (εικόνες 4&5)

Αν δεν έχετε PAY PaL, ακολουθείτε την ίδια διαδικασία και στο βήμα 4 επιλέγετε PAY PaL και RENT και σας οδηγεί στην επιλογή να δημιουργήσετε λογαριασμό (εικόνα 6) Μπορείτε να φτιάξετε πολύ απλά ένα λογαριασμό χωρίς καμία χρέωση, συμπληρώνοντας την φόρμα όπως φαίνεται στις εικόνες 7&8. Στο τέλος της φόρμας πατάτε αποδοχή και πληρωμή (εικόνα και απολαμβάνετε την ταινία!

Αφού πληρώσετε έχετε την ταινία διαθέσιμη να την δείτε όποτε θέλετε εντός 24-48 ωρών σε τηλεόραση, τηλέφωνο, υπολογιστή ή tablet. Και μπορείτε να ζητήσετε πρόσθετες πληροφορίες στο info@kinderdocs.com για να σας στείλουμε δωρεάν το εκπαιδευτικό υλικό της ταινίας για περισσότερες δράσεις στο σπίτι!

Με αφορμή την διοργάνωση του 1ουCanto Human Voice Festival, που γίνεται στην Ρόδο μεταξύ 5 και 12 Σεπτεμβρίου και είναι πρωτοβουλία της Αλεξάνδρας Μητσοτάκη, προέδρου του World Human Forum εντοπίσαμε μία συνένετυξη στην iefimerida.

Λέγεται Canto, λέξη που στα ελληνικά φέρει μέσα της την προτροπή «Κάν’ το». Πρόκειται για το πρώτο Φεστιβάλ για την Ανθρώπινη Φωνή που διοργανώνουν στη Ρόδο ο Δημήτρης Τηλιακός η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη και η Μυρτώ Βουνάτσου, με ένα αφιέρωμα-έκπληξη στη Μαρία Κάλλας και θέμα το Tαξίδι.

Ενας τόπος ιστορικός, τόπος-ωδή στον Απόλλωνα που αναδύεται, αποκτά νέα δυναμική, γίνεται ηχείο για ένα Φεστιβάλ. Μια δεδομένη αγάπη και πίστη στη δύναμη της ανθρώπινης φωνής. Συστατικά που ένωσαν τον διεθνή βαρύτονο Δημήτρη Τηλιακό με την Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, πρόεδρο του World Human Forum και τη Μυρτώ Βουνάτσου καλλιτεχνική διευθύντρια του WHM, και οδήγησαν στη δημιουργία του Canto Human Voice Festival.

Το Πρώτο Φεστιβάλ θα γίνει στη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου από τις 5 έως τις 12 Σεπτεμβρίου. Kαλλιτεχνικός διευθυντής είναι ο Δημήτρης Τηλιακός. Το iefimerida, ζήτησε από τους συνιδρυτές να μας αποκαλύψουν το όραμα αλλά και τις βαθιές ρίζες αυτού του νέου Φεστιβάλ.

Περισσότερα…

Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (27/8/2020) στο youfly.com με τίτλο “ Μπαράζ θεατρικών ακυρώσεων από δήμους της Αττικής“ αναφέρεται στα δεινά που απειλούν τον κόσμο του θεάματος λόγω της πανδημίας. Πληροφορίες…

Η Πέλη Γαλίτη-Κυρβασίλη αποφοίτησε από την Σχολή το 1980 και είναι κόρη του καθηγητή Γεωργίου Γαλίτη. Είναι Διδάκτωρ Παιδαγωγικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Master Σχολικής Συμβουλευτικής του Πανεπιστημίου του Missouri-St. Louis. Εργάστηκε ως σύμβουλος σε σχολεία των Η.Π.Α. και είναι μέλος της Αμερικανικής Συμβουλευτικής Εταιρείας. Δίδαξε Συμβουλευτική στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και διετέλεσε στέλεχος στον Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων Β΄ Αθήνας. Το 2012 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στις ΗΠΑ και εργάζεται μαζί με τον καθηγητή Enright και την ερευνητική του ομάδα στο Τμήμα της Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Wisconsin- Madison. Είναι Program Manager (διαχεριστής προγράμματος) του International Forgiveness Institute (διεθνές Ινστιτούτο για τη Συγχώρηση) και διευθύνει το εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Αγωγής στη Συγχώρηση” στα σχολεία της Ελλάδας και, επισκεπτόμενη κατά τακτά διαστήματα την Ελλάδα δίνει διαλέξεις και διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς.

Περισσότερα…

Συνεχίζουμε την αντιγραφή μικρών ιστοριών από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου “ΠΙΤΣΟΣ” με μία μικρή αφήγηση από την επίσκεψη κάθε Δευτέρα στον Λυκαβηττ’ο. Το ενδιαφέρον από την ιστορία αυτή είναι ότι επειδή δεν υπήρχε χώρος για άθληση ή για παιζνίδια στην περιοχή της Αραχώβης, ο γυμναστής επέλεγε τον Λυκαβηττό που συνδύαζε και το περπάτημα (εν είδει ορειβασίας) από την Αραχώβης μέχρι τον περιφερειακό του Λυκαβηττού και από εκεί μέχρι το πλάτωμα, όπου σήμερα είναι μπροστά στο θεάτρο του Τάκη Ζενέτου (σημ.: να θυμίσουμε ότι οι μαθητές της Μετσόβου, επειδή και αυτοί δεν είχαν στην διάθεσή τους χώρους για γυμναστική, αναγκάζονταν να πηγαίνουν στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ΓΣ, στο Πεδίο του Άρεως):

“…Θα περιγράψω μερικά γεγονότα όταν ήμουν σε μικρή ηλικία και ήμουν ακόμα στη Γερμανική Σχολή. Ήμουν φαίνεται πολύ ζωηρός και πολύ τρελούτσικος. Κάθε Δευτέρα απόγευμα ο γυμναστής μας, ο οποός ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, έπαιρνε όλη την τάξη και ανεβαίναμε απάνω στα νταμάρια του Λυκαβηττού. Μέσα υπήρχε ένα πλάτωμα που παίζαμε μπάλα, αλλά μας μάθαινε και τις αρχές της ορειβασίας. Μία Δευτέρα καθυστέρησα με το λεωφορείο μου και είχε φύγει η τάξη, και ανέβαιναν ήδη στανταμάρια. Εγώ άφησα το βιολί μου, τα άφησα όλα και τρέχοντας ανέβηκα πάνω και τους βρήκα όπως κάθε Δευτέρα να κάνουν τα διάφορα. Εγώ, χωρίς να πω σε κανένα τίποτα, αναμείχθηκα με τους υπόλοιπους. Οι συμμαθητές μου εξεπλάγησαν που με είδαν: “Κύριε, κύριε!, Ο Πίτσος ήρθε!”

Προφανώς τους έκανε εντύπωση που ξεκίνησα μόνος μου από το σχολείο και τους έφτασα στα νταμάρια. Παρόλη την απόσταση, η εσωτερική μου επιθυμία να είμαι πάντα μαζί του με έκανε να τους προλάβω.”

Η Κωνσταντίνα Ψωμά η οποία τα τελευταία χρόνια ασχολείται περισσότερο με τη σκηνοθεσία σε παραστάσεις όπερας, συμμετέχει ως βοηθός σκηνοθέτη στην όπερα Carlo il Calvo του Nicola Antonia Porpora, η οποία θα ανέβει (σκηνοθεσία: Max Emmanuel Cencic) στο BAYREUTH BAROQUE OPERA FESTIVAL σε τρεις παραστάσεις: Πέμπτη 3, Σάββατο 5 και Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου. Σκηνοθεσία – Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου, με την ορχήστρα Armonia Atenea (που είναι η νέα διεθνής επωνυμία της ορχήστρας Καμεράτα).

Περισσότερα για την παράσταση...

Περισσότερα για την Armonia Atenea…

Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τον Νίκο Αποστολίδη, απόφοιτο του ’44. Μας υποδέχθηκε με μιά καλή κουβέντα για το montags, που το διαβάζει κάθε εβδομάδα.

– Διάβασα για τον Γένιο Σαντορίνη, τον θυμάμαι! Ήταν μεγαλύτερος απο εμένα, αλλά ξεχώριζε γιατί είχε κόκκινα μαλλιά. Θυμάμαι αργότερα και τα “ανέκδοτα” για τον πατέρα του, που δεν είχα μεν καθηγητή, αλλά ήταν εκείνα τα χρόνια στο Πολυτεχνείο, όπως και εγώ.

Ο πατέρας Σαντορίνης ήταν διάσημος (εκτός των άλλων, που έχουμε αναφέρει: εφευρέτης του ελληνικού μικροκυματικού ραντάρ και πόλλών άλλων, βραβευμένος διεθνώς κλπ) και για τα θέματα, που έβαζε στις Εισαγωγικές Εξετάσεις.

Διηγείται ο Νίκος Αποστολίδης:

– Ένα από τα “χαριτωμένα” θέματα του Σαντορίνη ήταν το εξής: Δύο ποδηλάτες ξεκινούν ταυτόχρονα από δύο σημεία, που απέχουν μεταξύ τους 40 χιλιόμετρα και κατευθύνονται ό ένας προς τον άλλον. Κινούνται και οι δύο με μία σταθερή ταχύτητα 20 χιλιομέτρων την ώρα, οπότε είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα συναντήσει ο ένας τον άλλο.

Την στιγμή που ξεκινούν, μία μύγα που είναι στην μύτη του ενός ποδηλάτη ξεκινάει και αυτή προς την ίδια κατεύθυνση πετώντας με μεγαλύτερη όμως ταχύτητα, 25 χιλιομέτρων την ώρα. Προφανώς η μύγα θα συναντήσει τον άλλο ποδηλάτη πριν τον συναντήσει ο πρώτος. Θα ακουμπήσει την μυτη του και θα γυρίσει πετώντας προς τα πίσω, προς τον πρώτο ποδηλάτη. Μόλις τον συναντήσει και του ακουμπήσει την μύτη, αλλάζει πάλι κατεύθυνση και πετά προς τον δέυτερο ποδηλάτη κ.ο.κ.

Προφανώς μετά από μερικά πέρα-δωθε της μύγας και έχοντας περάσει ένα χρονικό διάστημα οι δύο ποδηλάτες θα συναντηθουν και μάλιστα με την μύγα ανάμεσα στις δύο μύτες, οπότε ήρθε και το ερώτημα του προβλήματος: Τι απόσταση διένυσε συνολικά η μύγα;

Όλα τα παιδιά ταλαιπωρήθηκαν να κάνουν υπολογισμούς με τις επι μέρους διαδρομές της μύγας και κατέληξαν κάπου, οπότε έρχεται και το σχόλιο του Σαντορίνη:

Προσπαθείτε να πιάσετε το αριστερό σας αυτί με το δεξί σας χέρι, γύρω-γύρω από το κεφάλι σας! Αντί να πηγαίνετε μέσω Λαμίας αναρωτηθείτε πόση ώρα έκαναν να συναντηθουν οι ποδηλάτες; Αφού έτρεχαν με 20 χλμ/ώρα ο καθένας σε μία ώρα θα είχαν καλύψει και οι δύο 20+20 χιλιόμετρα, δηλαδή τα 40 της αρχικής απόστασης και θα συναντιώνταν. Η ταχύτητα της μύγας που πετούσε με 25 χλμ/ώρα σε μία ώρα διένυσε 25 συνολικά χιλιόμετρα !

Και εμείς θυμηθήκαμε το άλλο “κλασσικό” του Σαντορίνη:

Τύπος είναι στην κορυφή ουρανοξύστη έχει στην διάθεσή του ένα χρονόμετρο και ένα θερμόμετρο. Ποιό είναι το ύψος του ουρανοξύστη;

Ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, στο τελευταίο άρθρο του (22/8/2020) στο protagon.gr με τίτλο “Αυτή τη Μονή – πολύτιμο πρότυπο εξισλαμίζει ο Ερντογάν“ αναφέρεται στα αδιανόητα σχέδια του Τούρκου προέδρου (μετά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί) για την περίφημη και μοναδική Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη αλλά και για άλλα βυζαντινά μνημεία.

Είναι κοινό μυστικό. Οι μέχρι τώρα επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης μπορεί να έσπευδαν πρώτα στο παγκόσμιο σύμβολο του Βυζαντίου και της Ορθοδοξίας, την Αγία Σοφία, αλλά εντυπωσιάζονταν από την περίφημη Μονή της Χώρας. Μιλάμε για τα δύο τεράστιας σημασίας μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που μετατρέπονται σε τζαμιά, χάνοντας τα χαρακτηριστικά της βυζαντινής χριστιανικής τέχνης, θύματα μιας μισαλλόδοξης μανίας εθνικιστικής επίδειξης από το καθεστώς Ερντογάν. Ειδικά για τη Μονή της Χώρας μιλάμε για το Καριγιέ Τζαμί.

Περισσότερα…

Συνεχίζουμε την αντιγραφή από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου “ΠΙΤΣΟΣ” με ένα επεισόδιο από τα χρόνια στην Γερμανική Σχολή:

…Υπάρχει όμως και ένα άλλο, όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός που μου συνέβη. Η Σχολή είχε μιά μεγάλη αίθουσα, η οποία χρησιμοποιούταν για γυμναστικές και διάφορες εκδηλώσεις. Στην αρχή της είχε ένα χαμηλό μικτό ύψωμα στο οποίο τοποθετούσαν διάφορα πράγματα, ή από αυτό το ύψωμα στεκόταν αυτός που θα έβγαζε λόγο. Μιά ημέρα που μας είχαν πάει στην αίθουσα, ένας καθηγητής ονόματι Delp (*), ο οποίος δίδασκε σε ανώτερες τάξεις από την δική μου, είχε αναπτύξει διάφορα πρωτογενή όργανα της φυσικής σε απλή μορφή ώστε να αντιλαμβάνονται οι μαθητές καλύτερα τα θεωρήματα. Μεταξύ αυτών ήταν κα μία πρωτόγονη πυξίδα, με ένα ξυλάκι κάτω, μια πρόκα κάθετη και η βελόνα η μαγνητισμένη που γύριζε στο βορρά. Το κοιτάζαμε όλοι οι μαθητές. Ένα παιδί έβαλε το χέρι του και έκανε μία στροφή τη βελόνα, η οποία πήρε κάποιες στροφές. Στα καλά καθούμενα τρώω μία σφαλιάρα, την οποία μέχρι και σήμερα, στην ηλικία που είμαι δεν την έχω ξεχάσει. Οργισμένος γύρισα να την ανταποδώσω αλλά αντίκρυσα τον κύριο Delp και κατάλαβα ότι δε μπορώ μπορώ να βγάλω τον θυμό μου, αλλά και την ντροπή μου. Αυτός ο οποίος είχε κάνει την δουλειά, και άξιζε να φάει τη σφαλιάρα, αν κάποιος άξιζε να φάει σφαλιάρα για κάτι τέτοιο, δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί ότι το έκανε ο ίδιος. Μετά από αυτό το περισταικό λέω πάντα ότι έχω φάει μία “ανοξείδωτη σφαλιάρα.

(*) Eberhard Delp 1928-1932 – φυσική, χημεία, μουσική

…σήμερα που σας το περιγράφω είμαι εκατόν συν δύο!

Εκδόθηκε το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου, απόφοιτου του 1938 της Αραχώβης, διάσημου βιομήχανου με την ομώνυμη βιομηχανία να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Απόστολος Πίτσος είναι σήμερα 102 ετών και αφηγήθηκε την ζωή του καταγράφοντας παράλληλα και την ιστορία της επιχείρησής του. Το βιβλίο περιέχει στιγμές από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, της ανάπτυξης της εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1865 και φθάνει μέχρι σήμερα που η εταιρεία έχει μετονομαστεί σε BSH (Bosch – Siemens Hausgeräte) αλλά διατηρεί το όνομα Πίτσος σε ορισμένα προϊόντα της.

Εδώ και μερικά χρόνια διάφοροι φίλοι και συγγενείς μου έλεγαν να γράψω την ιστορία της βιομηχανίας ΠΙΤΣΟΣ. Δεν το αποφάσιζα για δύο λόγους, πρώτον δεν είχα κρατήσει ημερολόγιο και ενδιαφέρουσες φωτογραφίες και δεύτερον εάν έγραφα την ιστορία αυτής της βιομηχανίας όπως συνέβη, αφού την παρέλαβα εγώ από τον πατέρα μου, τότε θα έπρεπε να μην συμπεριλάβω διάφορες επαφές που είχαν γίνει με εμένα προσωπικά κι διάφορα διευθύνοντα πρόσωπα των τότε Κυβενήσεων, που αφορούσαν δύο μεγάλες απεργίες που έτειναν να καταστρέψουν αυτήν την βιομηχανία.

Εν τω μεταξύ και όλοι οι συγγενείς με έπεισαν να προσπαθήσω να γράψω αυτήν την ιστορία αν κι είμαι τώρα σε πολύ προχωρημένη ηλικία και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω από τούδε ενθυμούμενος, όσο μπορώ, διάφορα σημαντικά περιστατικά που έκαναν αυτή τη βιομηχανία την μεγαλύτερη στον κλαδο της στην Ελλάδα. Συνεργασθείσα και με διάφορες πολύ ενδιαφέρουσες και μεγάλες βιομηχανίες του εξωτερικού.

Απόστολος Πίτσος: “η ανοξείδωτη σφαλιάρα”…

Απόστολος Πίτσος: “το βιολί”…

Απόστολος Πίτσος: “…μπάλα στα νταμάρια του Λυκαβηττού”…

Απόστολος Πίτσος: “…ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα”…

Απόστολος Πίτσος: “ο φίλος του αδελφού μου Ιάννης Ξενάκης”…

Απόστολος Πίτσος: “ο αδελφός μου Ευάγγελος”…

Απόστολος Πίτσος: “…οι απεργίες, ο συμμαθητής μου Γ. Ράλλης και ο Κ. Γούστης”…

Ο Πάνος Λασκαρίδης έδωσε μία συνέντευξη στον Άγγελο Κωβαίο στο Βήμα της Κυριακής (23.8.2020)

«Ο Πρωθυπουργός να οργανώσει μία “κίνηση των πλουσίων”»

Ο Παναγιώτης Λασκαρίδης είναι ένας από τους πλέον επιτυχημένους και δραστήριους Έλληνες εφοπλιστές και την ίδια στιγμή έχει αναπτύξει ένα σημαντικό κοινωφελές έργο, είτε αυτόνομα, είτε μέσω της Ένωσης Εφοπλιστών, είτε μέσω του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη. Με τις πρόσφατες δωρεές των πλοίων γενικής υποστήριξης «ΑΤΛΑΣ Ι» και «ΗΡΑΚΛΗΣ» στο ΠΝ, έχει δείξει εμπράκτως πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της επιχειρηματικής και εφοπλιστικής ελίτ. Στην συνομιλία του με το «ΒΗΜΑ της Κυριακής» εξηγεί την σημασία της ευεργεσίας στην σημερινή συγκυρία, μιλάει για τον ρόλο, τις ευθύνες και τις παραλείψεις του κράτους και επιμένει εμφατικά στην σημασία και την αναγκαιότητα ενίσχυσης των ΕΔ.

«Η χρήση της λέξης του ευεργέτη και της ευεργεσίας, όπως πάρα πολλά πράγματα, έχουν λίγο φθαρεί. Αν πάρετε τους μεγάλους Ελληνες ευεργέτες πριν από 100-150 χρόνια, ήταν άνθρωποι που ξεκίνησαν πάμπτωχοι, έγιναν πάμπλουτοι και στο τέλος άφησαν όλη τους την περιουσία στο δημόσιο», λέει ο Π. Λασκαρίδης και εξηγεί τη διαφορά: «Σήμερα, σπανίως οι ευεργέτες αφήνουν όλη τους την περιουσία, ή σχεδόν ποτέ. Αφήνουν στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, στις επόμενες γενιές της οικογένειας κλπ. και δίνουν ενδεχομένως ένα ποσοστό, το οποίο συνήθως είναι μικρό. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.

Δεύτερη μεγάλη διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματικά τόσο μεγάλη αναγνώριση του ότι “έβγαλα πολλά λεφτά, άρα πρέπει να επιστρέψω κάποια”. Υπήρχε ένα παλιό ρητό, το οποίο έλεγε: “εκ της κοινωνίας ελάβομεν και εις την κοινωνίαν θα αποδώσομεν”».

Γιατί θα αποτύχουν τα «εθνικά ταμεία»

Ωστόσο, το θέμα είναι μάλλον για ποιον σκοπό διατίθενται κάποια χρήματα, όχι αν απλώς κατατίθενται σε κάποιον λογαριασμό. Αλλωστε αυτό μάλλον έχει και κάποια άλλα προβλήματα.

«Ναι», απαντά ο κ. Λασκαρίδης, επισημαίνει όμως και αυτό: «Πριν δούμε τον σκοπό, να δούμε τον τύπο, την διαδικασία. Είναι τρομερό το πόσοι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, είτε με λίγα χρήματα, είτε με πολλά, είτε με πάρα πολλά, αλλά απέχουν και δεν θέλουν με τίποτα να δώσουν “ζωντανά” χρήματα. Γιατί; Διότι έχουν απίστευτη δυσπιστία ως προς το αν αυτά θα τα διαχειριστούν κάποιοι με σωστό τρόπο. Και γι’ αυτό το λόγο, όλες αυτές οι συζητήσεις και προσπάθειες και εκκλήσεις, να κάνουμε εθνικό ταμείο, εθνικό ταμείο του στόλου, εθνικό ταμείο ομογένειας κλπ., δεν πρόκειται να επιτύχουν. Αυτό είναι απολύτως σίγουρο, διότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος ότι θα διαχειριστεί τίμια τα χρήματα. Αυτό το θέμα το έχει επιτέλους καταλάβει το κράτος. Και εκεί έχει βοηθήσει κάπως η κυβέρνηση, με ορισμένες σχετικά πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις. Τι σημαίνει αυτό; Σου λέει, “θέλω αυτό, φτιάξ’ το εσύ και δώσ’ το μου”. Εκεί πράγματι δεν τίθεται θέμα κακοδιαχείρισης και η διαδικασία απλοποιείται. Από ό,τι γνωρίζω, αυτή τη στιγμή, ό,τι γίνεται, γίνεται με αυτόν τον τρόπο».

Τον Ιανουάριο, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση των επετειακών δράσεων της «Πρωτοβουλίας 1821-2021» (σ.σ. πρόκειται για την συνεργασία των 15 μεγαλύτερων κοινωφελών ιδρυμάτων της χώρας για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, όπου συμμετέχει το «Ιδρυμα Αικ. Λασκαρίδη»), ο Π. Λασκαρίδης έκανε μία πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην τουρκική απειλή. Λίγους μήνες αργότερα δώριζε το δεύτερο πλοίο γενικής υποστήριξης στο ΠΝ. Δεδομένης της κρίσιμης κατάστασης σήμερα, θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα, αν π.χ. οι εφοπλιστές αναλάμβαναν κάποιο μέρος εξοπλιστικών δαπανών, συντήρησης ή εκσυγχρονισμού των Ε.Δ.; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

«Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι εφικτό», απαντά και εξηγεί: «Ο λόγος είναι ότι στο μεγάλο σώμα των εφοπλιστών, η δαπάνη για τις ΕΔ δεν θεωρείται τόσο επείγουσα ανάγκη».

Βούτυρο ή κανόνια;

Όπως λέει, και λόγω επαγγέλματος και λόγω ενδιαφέροντος και λόγω ναυτιλίας, ο ίδιος γνώριζε κάποια πράγματα: «Με την πολιτεία και με την ηγεσία έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το θέμα των ΕΔ. Βέβαια σε σχετικά χαμηλό επίπεδο. Και ο λόγος είναι ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν φαντάζεται ή δεν τολμά να ζητήσει πολύ μεγάλα πράγματα, τα οποία θα μπορούσε να ζητήσει, αλλά όχι φανερά και επισήμως. Δηλαδή, η κορυφή της πολιτείας, συνήθως ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ξέρει τους 50 πλουσιότερους ανθρώπους στην Ελλάδα – έναν-έναν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – θα πρέπει να οργανώσει κάποια κίνηση».

Ο κ. Λασκαρίδης υπογραμμίζει ότι η ανάγκη στις ΕΔ είναι μεγάλη και ότι απαιτούνται πάρα πολλά χρήματα. «Μιλάμε για 1 ή 2 δισ., για κάποιο νέο πρόγραμμα, αν θα γίνουν π.χ. κάποιες μετατροπές φρεγατών. Αυτό δεν θα γίνει από ιδιώτες», λέει. Συμπληρώνει όμως και ότι οι ιδιώτες ή κάποιοι από αυτούς, έχουν το καθήκον να πιέσουν την πολιτεία να το κάνει, διότι η πολιτεία δεν το κάνει. Για ποιον λόγο; «Αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα για πολιτικάντικους λόγους. Και η προηγούμενη κυβέρνηση και η σημερινή έδωσαν επιδόματα της τάξης των 700 εκατομμυρίων, θα δώσουν τώρα αναδρομικά κάποια δισ., ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να αναδιοργανώσουν τις ΕΔ και να τις βοηθήσουν, γιατί χρειάζονται βοήθεια». Επισημαίνει δε και το εξής: «Σκεφτείτε να ήταν οι ΕΔ μας πιο ισχυρές. Θα ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο η Τουρκία; Προφανέστατα όχι. Τώρα ταξιδεύει ο υπουργός Εξωτερικών, έχει διαρκείς τηλεφωνικές επικοινωνίες ο Πρωθυπουργός, κινητοποιείται ο Στόλος, μπαινοβγαίνει στον Ναύσταθμο, μαχητικά πετούν σε αναχαιτίσεις κλπ. Και μόνο αυτά να είχαμε γλιτώσει σε μεροκάματα, θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Δεν το έχουμε δει σωστά, νομίζω».

Ποιες είναι οι δυνατότητες, αν θέλει κάποιος να είναι ρεαλιστής; «Υπάρχουν πράγματα να διορθωθούν και να έχουν ένα πολύ καλό value for money, τα οποία είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων πολλών εφοπλιστών, επιχειρηματιών και βιομηχάνων. Επιμένω ότι εκεί πρέπει να υπάρχει μία πίεση εκ των άνω. Τώρα, αν θα είναι ο Πρωθυπουργός, αν μπορεί να συνεννοηθεί και με τον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως και όλοι μαζί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να φωνάξουν 50 άτομα και να τους πουν, “εισφέρετε από ένα εκατομμύριο ο καθένας, να φτιάξουμε 10 πράγματα στο Ναυτικό, στην Αεροπορία και στον Στρατό”. Από πλευράς ποσών, αυτά είναι αστεία».

Όραμα, λαός, ηγεσία

Μήπως όλα αυτά έχουν να κάνουν με κάποιο όραμα που πρέπει να υπάρχει και να υπηρετείται για λογαριασμό της χώρας;

«Θα σας πω το εξής: Ο περιβόητος Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος διέλυσε την Ελλάδα της Μικράς Ασίας, μετά το ’22, αν και απόλυτος κυρίαρχος στην Τουρκία, είχε και αυτός πολλά προβλήματα. Έλεγε λοιπόν τότε ότι για να προοδεύσει ένα έθνος πρέπει να συντρέχουν τρεις συνθήκες. Πρώτον, να υπάρχει ένα όραμα. Εγώ πιστεύω ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα τέτοιο όραμα, το οποίον είναι, κατά τη δική μου γνώμη προφανώς, να γίνουμε ένα μοντέρνο, ευημερούν, ευρωπαϊκό κράτος. Δεύτερον, ο λαός πρέπει να πιστέψει σε αυτό το όραμα. Σήμερα, νομίζω ότι και αυτό σχεδόν το έχουμε καταφέρει. Όσοι δεν ήθελαν την Ευρώπη, το ευρώ ή τη Μέρκελ κι έλεγαν ότι όλοι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι που μας τρώνε τα λεφτά, πιστεύω ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί.

Η τρίτη συνθήκη είναι να υπάρχει μία ισχυρή, αξιόπιστη ηγεσία.

Η σύνδεση όλων αυτών με τα προηγούμενα, είναι και το θέμα της Πρωτοβουλίας για το ’21, που είναι και μία πρωτοφανής για την χώρα κοινή προσπάθεια 15 ιδιωτικών ιδρυμάτων. Θα μου πείτε, θα αλλάξει ο κόσμος μ’ αυτό; Τι να σας πω, δεν αποκλείεται».

Περισσότερα…

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ξένια Κουναλάκη, στο τελευταίο της άρθρο στην Καθημερινή με τίτλο “Η νύχτα με τις μάσκες“, αναφέρεται στο εξαιρετικά επίκαιρο αυτό θέμα.

Δύο στιγμιότυπα από τη ζωή στις διακοπές. Θρησκευόμενη κυρία μού εξηγεί ότι στην είσοδο της εκκλησίας πριν από τη λειτουργία για τον «Αγιο» του νησιού, κάποιος επέμενε όλοι οι πιστοί να μπαίνουν μέσα φορώντας μάσκα-«καπίστρι» κάτι που αποκηρύσσει η ίδια. «Φυσικά με το που μπαίναμε μέσα όλοι τη βγάζαμε τη μάσκα. Σιγά μη φοβηθούμε έναν τόσο δα ιό».

Λίγες ώρες αργότερα, στο γραφικό λιμάνι, χωρίς ιδιαίτερο συνωστισμό, Ελληνας τουρίστας με μάσκα περπατάει ανάμεσα από τον κόσμο «γρυλίζοντας»: «Φορέστε και καμία μάσκα, ρε γύφτοι!».

Δείτε το άρθρο…

Η Συμμορία τςη Τήλας, το μυθιστόρημα της Μαρίας Σούμπερτ, κυκολφορεί μαζί με “Πρώτο Θέμα¨της 23.8.2020.

Δανειζόμαστε απο την βιβλιονέτ:

Ανάλαφρο και απολαυστικό “Η συμμορία της Τήλας” είναι ένα μυθιστόρημα για τη χαρά της ζωής και τη μελαγχολία του τέλους της.Καταστάσεις κωμικά σουρεαλιστικές αλλά και βγαλμένες μέσα από την καρδιά της πιο σκληρής νεοελληνικής πραγματικότητας, συνθέτουν μια απρόσμενη περιπέτεια με ήρωες μια συμμορία γιαγιάδων που δεν το βάζουν κάτω.Η συμμορία της Τήλας είναι η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία, η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά, η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ, η Παναγιώτα, που έχει βαρεθεί τον άντρα της, η Μαρί, που εν μιά νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο, και η Μαρίτσα, που εκτός από τη μνήμη της έχει χάσει και την Τήλα, τονέρωτα της ζωής της.

Έξι γυναίκες που δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» τη φίλη τους Τήλα από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο. Έξι γλυκές γιαγιάδες, που ανάμεσα στις απογευματινές τους συναντήσεις για τσάι και συμπάθεια, οργώνουν όπως μπορούν την πόλη, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν – αλλά κυρίως ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει τηφιλία και αφορά την ίδια τους τη ζωή. Περισσότερα…

Χαιρετισμό στο διεθνές μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου απηύθυνε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπογραμμίζοντας πως «ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

Η κ. Σακελλαροπούλου πρόσθεσε ακόμη πως «χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα».

Ο χαιρετισμός της Προέδρου της Δημοκρατίας:

«Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι απόψε εδώ, στον αγαπημένο μου Μόλυβο και στο τόσο ενδιαφέρον διεθνές μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνεται με επιτυχία στον τόπο τα τελευταία πέντε χρόνια. Είναι κρίμα που η συμπλήρωση αυτής της πενταετίας συνέπεσε με το δύσκολο καλοκαίρι της πανδημίας και δεν μπορούμε να τη γιορτάσουμε πιο ελεύθερα. Ωστόσο, η τεχνολογία προσφέρει τη δυνατότητα για τη διεύρυνση της συμμετοχής και το μοίρασμα της ακουστικής εμπειρίας, αφού το πρόγραμμα θα μεταδοθεί ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και μέσω Live streaming από τα social media του Φεστιβάλ.

Το ίδιο το θέμα του φεστιβάλ, που είναι ο συγχρονισμός (η σύμπραξη δηλαδή και ο συντονισμός ελλήνων και ξένων μουσικών από τον Μόλυβο, τη Στουτγάρδη και το Βερολίνο για την ερμηνεία των έργων του προγράμματος), έρχεται να επικυρώσει αυτό το “άνευ ορίων” που αποτελεί και το πρόταγμα της τέχνης. Χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, η μουσική, από τη φύση της μια διεθνής γλώσσα, υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο, κατακτά και ενσωματώνει τα πάντα. “Επιστήμη των αισθημάτων” την είχε αποκαλέσει ο Τζορτζ Γκέρσουιν. Και ο τρόπος που είναι οργανωμένο το φεστιβάλ αυτό υπογραμμίζει ακριβώς πόσο πολύ στηρίζεται η παραγωγή της μουσικής στα αισθήματα, ιδίως εκείνα της αλληλεγγύης και της συνέργειας».

(το άρθρο είναι από την εφημερίδα “Καθημερινή”…)

Και ξαφνικά λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο στις 11 του μήνα, χάσαμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό ποιητή, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσσαλονίκη, που ήταν “Εναντίον” των βραβεύσεων, που ψήφιζε πάντα “λευκό και που όπως συνήθιζε να ξεκαθαρίζει για την ποίησή σε σχέση με τον Καβάφη: “…η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης”.

Δανειζόμαστε από το άρθρο του Χρήστου Παρίδη στο lifo.gr:

“Στα χρόνια της Κατοχής κόντεψε να πεθάνει δύο φορές από την ασιτία. Λίγο αργότερα, με ένα κασελάκι κρεμασμένο στο στήθος και με την πραμάτεια του, τσιγάρα, παστέλια και καρτ ποστάλ, έβγαζε ένα στοιχειώδες μεροκάματο για να μπορεί να επιβιώνει. Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, με αιματηρές οικονομικές θυσίες, γράφτηκε συνδρομητής στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» με το ψευδώνυμο «Το Χριστιανόπουλο», με το οποίο δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, «Παράπονο ξενιτεμένου», το οποίο και μελοποίησε εμπειρικά. Τότε άρχισε να γράφει ποιήματα, που τελικά έφτασαν τα 300! Το 1945 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό με τίτλο «Χριστιανόπουλο» σε τέσσερα χειρόγραφα αντίτυπα με 16 έγχρωμες εικονογραφημένες σελίδες. Η κυκλοφορία του συνεχίστηκε άλλα δύο χρόνια και ο ίδιος το υπέγραφε ως Ντίνος Χριστιανόπουλος. Έβγαλε συνολικά δέκα τεύχη”.

Δεν είχε σχέση με την Σχολή μας, όμως οι παλαιότεροι ήμασταν ακόμη σχολείο όταν ακούσαμε τις λίγεςγραμμές που δάνεισε στον Διονύση Σαββόπουλο και που τραγούδησε μοναδικά η Δόμνα Σαμίου στα “Δέκα Χρόνια Κομμάτια”:

“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια,

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουνε σε μένα…”

Αντισυμβατικός, καυστικός, ειρωνικός, δηκτικός, αθυρόστομος, σοφός, σχολίαζε συνεχώς τα έργα και τις ζωές όλων. Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των γενεθλίων του (γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1931, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας), απαντούσε πριν από πέντε χρόνια στην ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού ΠΕ: «Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση;»

“Ακανθώδες το ερώτημα και δε νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση. Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους. Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν- μου αρέσουν πολύ, οι λέξεις… Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση… Μπορεί όμως η ποίηση να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ’ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δε νομίζω…”.

Είχε μεγάλη αγάπη για το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη:

“Η σημασία του Τσιτσάνη στο ρεμπέτικο είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έχει ο Σεφέρης στον χώρο της ποίησης. Γι’ αυτό και τον συνδέω με τον Καβάφη. Γι’ αυτό και θυσίασα τόσα χρόνια κι έχυσα τα μάτια μου. Μια πραγματική θυσία εις βάρος του δικού μου δημιουργικού έργου στον χώρο του τραγουδιού.”

“Το ρεμπέτικο είναι η πολιτιστική αξία του ελληνισμού. Σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει σύγχρονο λαϊκό τραγούδι..

Μόνο στην Πορτογαλία τα φάντος και στην Ελλάδα το ρεμπέτικο είναι οι τελευταίες εστίες του…”

Θα μπούμε βέβαια στον πειρασμό να αναφέρουμε κάποιες κουβέντες του αντιγράφοντας μερικές αράδες από τα “Μικρά Ποιήματα”:

“…να ζούμε δίπλα σε πηγές και σε ποτάμια και σεις να πίνετε νερά εμφιαλωμένα!”

“…αλήθεια πόσο σκλάβος μπορεί να ‘ναι ο πρόεδρος του σωματέιου των σκλάβων;”

“…όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει – τόσες πληγές μόνο το νόμπελ μπόρεσε να τις γιατρέψει”

“…ώστε σου κακοφάνηκε που η κρεμ καραμελέ μύριζε κρεμμυδάκι, μα τι περίμενες λοιπόν από γλυκά εστιατορίου;”

“…και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος”

“…για σένα μιά ακόμα δοκιμή, για μένα μιά δοκιμασία ακόμα”

“…τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή, μονάχα ο έρωτας κρέμεται από μία τρίχα”

“…όλοι είναι όμορφοι, κατάλληλοι για συντροφιά – όλοι είναι εύκολοι, όταν κλωτσαέι η μοναξιά – γιατί λοιπόν τόση ερημιά;”