Είναι όλα εδώ: Το ιδανικό ζευγάρι δίπλα στο παράθυρο, εκείνη με μια αδιόρατη προσμονή, εκείνος με το μπλαζέ, απλανές του βλέμμα. Απέναντι, μια σειρά από παράθυρα-οθόνες που εκθέτουν τις ετερόκλητες ζωές των ενοίκων. Η ανθρώπινη κωμωδία σ’ ένα στατικό θεατρικό σκηνικό, λίγο πριν το διαταράξει η κινηματογραφική μηχανή του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ο μικρόκοσμος μιας ειδυλλιακής καθημερινότητας, λίγο πριν τον διαπεράσει το αδιάκριτο βλέμμα (και ο τηλεφακός) του Τζέιμς Στιούαρτ, αποκαλύπτοντας τη σκηνή του εγκλήματος στην καρδιά της αστικής ζωής.

Κάπως έτσι ο «Σιωπηλός μάρτυς» (Rear Window, 1954) έγινε μια ταινία-ορόσημο πάνω στο ίδιο το σινεμά, στο τι σημαίνει «να καταναλώνεις εικόνες στο σκοτάδι (σαν αμαρτίες)» (Σερζ Ντανέ)· και μαζί μια ταινία-ντοκουμέντο για τις περιπέτειες του βλέμματος στις λαμπερές όσο και ζοφερές πτυχές της μοντέρνας πόλης.

Κυκλοφόρησε το 13ο τεύχος “The Art of Crime” του “Εργαστηρίου Ποινικών και Εγκληματολογικών Ερευνών – Νομική Σχολή Αθηνών”, που διευθύνει και επιμελείται η Τόνια Τζαννετάκη. (περισσότερα…)

Την Τρίτη 16 Απριλίου ήρθε ο Peter Limbourg, General Manager της Deutsche Welle, στην Aula και μίλησε στις τελευταίες τάξεις.

Τον καλωσόρισε η κ. Annedore Dierker, διευθύντρια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, και τον παρουσίασε στις μαθήτριες και στους μαθητές με αναφορές στο βιογραφικό του αλλά και στις κοινές δράσεις της DSA και της DW, όπως αυτή μέσω των Malteser, την οργάνωση Πρώτων Βοηθειών.

Ο Peter Limbourg ξεκίνησε χαμογελώντας με μία “δυσάρεστη” εμπειρία του από τα μαθητικά του χρόνια στην Aula, στον ίδιο ακριβώς με σήμερα χώρο, όπου τότε, όλες και όλοι έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση της Carmina Burana του Carl Orff και με την καθηγήτριά του της μουσικής να μην εγκρίνει τις επιδόσεις του. Αναφέρθηκε στην έπαρση της σημαίας, που υποχρεωτικά παρακολουθούσαν κάθε πρωί όλα τα τμήματα τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, στο Sportplatz, που πλέον είναι καινούργιο και στην πισίνα που τότε δεν είχε στέγη.

Παρουσίασε την DW και το έργο της, που ξεκίνησε το 1953 ως ραδιόφωνο και σήμερα εκπέμπει σε όλον τον κόσμο έχοντας την έδρα της στο Βερολίνο και την Βόννη.

Στάθηκε στην περίοδο της Δικτατορίας της 21 Απριλίου του 1967, όπου η ελληνική εκπομπή του ραδιοφώνου στα βραχέα, ήταν μια σημαντική πηγή ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών για θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και βήμα των αντιπάλων της Χούντας των Συνταγματαρχών, μιας και στην Ελλάδα υπήρχε αυστηρή λογοκρισία, για επτά χρόνια (1967-1974),

και ξεκίνησε την ομιλία του για την “Σημασία των διεθνών μέσων ενημέρωσης στις κρίσεις και στα απολυταρχικά καθεστώτα“, αναφερόμενος στην Ρωσία, όπου η DW αναγκάστηκε να κλείσει τα γραφεία της, επισημαίνοντας ότι στα μη δημοκρατικά καθεστώτα εμποδίζεται ή ελέγχεται η διάχυση της πληροφορίας. Σήμερα με το internet πανταχού παρόν βλέπουμε περιπτώσεις, σαν αυτήν της Κίνας, όπου υπάρχει εσωτερικό, “κλειστό”, internet αποκλείοντας την πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία, που δεν εγκρίνεται από το καθεστώς. (περισσότερα…)

Ο Ροδόλφος (Ρούντι) Γκρόμαν γεννήθηκε το 1917 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1929-30 στην Α’ Γυμνασίου και το αμέσως επόμενο στην Β’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε to 1935. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό. Νυμφεύτηκε την Λούλα Λεκατσά και απέκτησε δύο παιδιά, την Ισμήνη και τον Γιάννη. Απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο την 1.9.1994.

(όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Steven Zannos)

O Γεώργιος Γκρόμαν (1875-1945), ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, απέκτησε επτά παιδιά με τη σύζυγό του, Ισμήνη Ζάννου (1883-1970), η οποία δεν αναφέρεται στα μαθητολόγια. Τα έστειλε να σπουδάσουν στην Γερμανία και δύο από αυτά ήρθαν στην Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ντυμένα με την στολή του γερμανικού στρατού –ο ένας είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού του γερμανικού στρατού με φρέσκα λαχανικά από την Κρήτη.

Δεν ήταν όμως και τα επτά παιδιά του Γκρόμαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Ροδόλφος (Ρούντι) πολέμησε ενάντια στους Ιταλούς στην Αλβανία, ενώ και τα μικρότερα αδέλφια του «πάλευαν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες, την ελληνική και τη γερμανική» όπως εξομολογήθηκε μέλος της οικογένειας στο inside story και τον Τάσο Τέλλογλου .

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, οι περισσότεροι γιοι ακολούθησαν τον γερμανικό στρατό και τον πατέρα τους, που κατηγορήθηκε ως συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων, πίσω στην ανατολική Γερμανία. Όταν λίγους μήνες αργότερα αυτή καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι Γκρόμαν πήγαν στη Δυτική Γερμανία. Ο Ρούντι έμεινε πίσω κι έγινε Έλληνας υπήκοος, διατηρώντας έτσι κομμάτι της ιδιοκτησίας της οικογένειας στο Λεμονοδάσος του Πόρου, το οποίο είχε αγοράσει ο Γεώργιος το 1918 και όπου οι Γκρόμαν περνούσαν τα καλοκαίρια.

Τον χειμώνα τον περνούσαν στην περίφημη Βίλα Γκρόμαν (“Πικροδάφνη”) στο Καλαμάκι, η οποία μετά τον πόλεμο κηρύχθηκε εχθρική ιδιοκτησία και αρχικά φιλοξένησε ανάπηρους πολέμου. Ήταν ένα δίπατο σπίτι πνιγμένο στα δέντρα (κυρίως λεμονιές), με χωμάτινο γήπεδο τένις και ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Το κτήμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, και περιλάμβανε την έκταση όπου σήμερα βρίσκεται το νεκροταφείο.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Μιράντας Ζάννου-Παπαδοπούλου “Μία οικογένεια δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, με την έναρξη του Πολέμου η οικογένεια άρχισε να “σκορπάει”. Τα πέντε από τα έξι αγόρια έφυγαν για την Γερμανία.

– ο  δευτερότοκος Κάκης (Κλεάνθης, γεν. 7.5.1907) πήγε στον γερμανικό στρατό και σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο στις 22.12.1944. Είχε ωυμφευθεί την Αθηνά Καραβία και είχε αποκτήσει 7 παιδιά.

– ο πρωτότοκος Αιμίλιος (γεν. 21.1.1906) σκοτώθηκε στις 23.1.1968 σε ηλικία 62 ετών από στρατιωτικό αυτοκίνητο. Είχε νυμφευθεί την Μαριάνθη Γερουλάνου, αδελφή της Έρεικας Γερουλάνου, η οποία φοίτησε στην Γερμανική μεταξύ 1913 και 1917.

– ο Έρικ (γεν. 24.10.1914) πηγαίνοντας με το ποδήλατό του χτυπήθηκε επίσης από αυτοκίνητο και σκοτώθηκε στις 3.2.1950. Είχε νυμφευθε’ι την Αγλαΐα Τουφεξή.

– ο Ρόλαντ (γεν. 30.3.1911), που νυμφεύθηκε την Γερμανίδα Irmin Laddecke, πέθανε στο Παρίσι από φυσιολογικό θανατο το 1994 σε ηλικία 83 ετών, ενώ

– ο Αντρέας έζησε στο Herford με την Γερμανιδα γυναίκα του Vera Marshal.

https://www.discover-serifos.com/el/anakalupste/serifos/metalleia/oikogeneia-gkroman

https://www.notia.gr/2017/08/gnosti-sto-theo

https://anokatostokalamaki.wordpress.com/2021/02/22/liga_istorika_stixia_perioxi_groman/

https://www.mixanitouxronou.gr/oi-germanoi-dynastes-tis-serifoy-poy-aimatokylisan-toys-metallorychoys-kai-synergastikan-me-toys-nazi-ti-diekdikoyn-simera/

Ο Σπύρος Αρταβάνης-Τσάκωνας, απόφοιτος του 1964, είναι απόγονος του Δανού γιατρού Alfred Johan Sophus Rahbek (1860-1929), ο οποίος απέκτησε τέσσερα παιδιά, από τα οποία τα δύο γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι φοίτησαν στην Αραχώβης.

Νυμφεύθηκε την Σεβαστή Πλούμου (1864-1946), με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Christian Rahbek το 1887, την Dagmar Sophie Rahbek το 1890, η οποία αναφέρεται με το όνομα Duca και την Sophie Rahbek το 1897, η οποία αναφέρεται με το όνομα Fulla, από το Σοφούλα. Οι δύο κοπέλες φαίνονται σε μικρή ηλικία και στην φωτογραφία του 1905 που έστειλε ο Σπύρος Αρταβάνης-Τσάκωνας.

Όπως προκύπτει, ο Alfred Johan Sophus Rahbek απέκτησε άλλο ένα παιδί: την Karen Margrethe Rahbek το 1906 με την δεύτερη σύζυγό του Luise Phillipsen.

Η Sophie Rahbek (Fulla) παντρεύτηκε τον Αριστοτέλη Τσάκωνα, γιό του Επιμενίδη Τσάκωνα και της Αικατερίνης Βεΐκου, ο οποίος ήταν Μεταλλειολόγος Μηχανικός.

Η Ελφρίδη  (1916) και ο Κωνσταντίνος (1920) Μάισνερ παιδιά του τυπογράφου Ερρίκου Μάισνερ εμφανίζονται στα μαθητολόγια της Αραχώβης:

η μεν Elfride Meissner, γεννημένη το 1916, από το έτος 1926-27 στην Α’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου έως το 1938 στην Β’ Γυμνασίου,

ο δε Konstantinos Meissner, γεννημένος το 1920, από το έτος 1926-27 στο Νηπιαγωγείο έως το έτος 1938 στην Β’ Γυμνασίου.

στην φωτογραφία ο Ερρίκος Μαίσνερ  

Η Hilde Meissner, που διακρίνεται στη φωτογραφία που έστειλε ο Σπύρος Αρταβάνης Τσάκωνας, αναφέρεται ως κόρη εκδότη, προφανώς του Κάρολου Μάισνερ (1864-1948), ο οποίος το 1905, έτος που έγινε η λήψη, ήταν περίπου 40 ετών, η δε Χίλντε, πρέπει να είναι 5χρονη.

Μία φωτογραφία του 1905 από τον Σπύρο Αρταβάνη-Τσάκωνα

Ο Αριστείδης Παυλάκης αποφοίτησε από τη Σχολή το 1965 και πήρε το πτυχίο του από τηνΙατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1971 μετά την λήψη της ειδικότητας του Χειρουργού – Ουρολόγου στην Ελλάδα το 1977, αποφοίτησε και από τα προγράμματα Ουρολογίας του Boston University και Παιδιατρικής Ουρολογίας του Harvard και είναι ένας από τους λίγους Έλληνες Ουρολόγους που είναι διπλωματούχοι του American Board of Urology.

Την τελευταία εικοσαετία εργάζεται συνεχώς σε διευθυντικές θέσεις στα μεγαλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, ενώ έχει περισσότερες από 230 αναφορές των δημοσιεύσεών του στη διεθνή βιβλιογραφία.

Το επιστημονικό του ενδιαφέρον εστιάζεται στις παθήσεις του προστάτη, την Ανδρολογία (στειρότητα, στυτική δυσλειτουργία), την Ουρο-ογκολογία και τη Λιθίαση. Είναι τέλος ένας από τους λίγους Έλληνες που το επιστημονικό του έργο αναφέρεται σε συνεχείς εκδόσεις του κλασσικού ουρολογικού συγγράμματος αναφοράς “Campbell’s Urology”.

Περισσότερα…

Για δύο ακόμη παραστάσεις, στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου, το θέατρο ΠΡΟΒΑ ανεβάζει την κωμωδία της Χρύσας Σπηλιώτη “Σκωτσέζικο Ντους“ (ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΑΝ/ΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, Θόλου 5) με θέμα τις ξεκαρδιστικές καταστάσεις που δημιουργούνται κατά την προετοιμασία ενός έργου. Περισσότερα…

Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN sucht zum 01.08.2025 für 3 Jahre (Verlängerungsmöglichkeit)

Stellenumfang: Vollzeit

eine ADLK für die Fächerkombination Deutsch + Philosophie

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum deutschen internationalen Abitur.

Wir erwarten:

 Fundierte Kenntnisse der curricularen Vorgaben für die entsprechende Fächer

 Möglichst Berufserfahrung an einer öffentlichen oder privaten Regelschule

 Deutschkenntnis auf muttersprachlichem Niveau

 Ein abgeschlossenes Lehramtsstudium (D/A/CH) mit Lehrbefähigung für die Sekundarfstufen I und II

 Teamfähigkeit, Flexibilität, hohe Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern

Wir bieten:

• Ein anspruchsvolles Arbeitsumfeld an einer renommierten deutschen Auslandsschule

• Gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium

• Begleitung und Unterstützung bei der Einarbeitung durch erfahrene Kollegen und

Kolleginnen

• Angemessene Bezahlung und Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten

Ihre aussagekräftige vollständige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf, Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis 07.10.2024 – bitte nur in elektronischer Form – an die Schulleitung der Deutschen Schule Athen, unter

bewerbungen@dsathen.gr

Απόφοιτος του τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Philips στο Marburg, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στη Μοριακή και Εφαρμοσμένη Φυσιολογία στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και υποψήφιος Διδάκτωρ (PhD) του Πανεπιστημίου Αθηνών, παραδίδει μαθήματα Βιολογίας στα γερμανικά υποστηρίζοντας μαθητές που αποσκοπούν στην εισαγωγή σε υψηλόβαθμες σχολές στην Γερμανία (Abitur) , ενώ αναλαμβάνει την προετοιμασία για το TMS (Test für medizinische Studiengänge). Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι που εφαρμόζει εστιάζουν στην ενεργητική συμμετοχή του μαθητή στο μάθημα με τη χρήση οπτικών και ακουστικών μέσων αλλά και στη δόμηση γερών γνωσιακών θεμελίων, καθιστώντας το μάθημα ενδιαφέρον και αποτελεσματικό. Επικοινωνία: kcchristou99@gmail.com, 6978131299

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

Συμμετοχή σε αγώνα δρόμου 5 ή 10 χλμ. στις 9 και 10 Νοεμβρίου 2024

Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί φίλοι !

Η μαζική συμμετοχή μελών της κοινότητας του σχολείου μας σε μία κοινή αθλητική δραστηριότητα ήταν πάντα ο στόχος που προσπαθούμε να επιτύχουμε. Όλοι οι φορείς της σχολικής κοινότητας, δηλ. οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι γονείς, το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, οι απόφοιτοι, και οι φίλοι και οι φίλες της DSA καλούνται να ξαναζήσουν υπέροχες στιγμές μέσα από μία τόσο σημαντική διοργάνωση.

Την 9η και 10η Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθούν λοιπόν, οι αγώνες στα πλαίσια της «Ημέρας του Αυθεντικού Μαραθωνίου»!

Η ομάδα Deutsche Schule Athen – Running Team δημιουργήθηκε πριν από δώδεκα χρόνια. Τα μέλη της ομάδας μας κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση. Θα χαρούμε πολύ να τρέξετε πάλι ή για πρώτη φορά μαζί μας. Να βάλετε τον αθλητισμό στην καθημερινότητά σας, να ζήσετε (ή να ξαναζήσετε) στιγμές μοναδικές που μόνο ο αθλητισμός προσφέρει.

Ο χορηγός μας, για δέκατη χρονιά, είναι η εταιρία Novο Nordisk (www.novonordisk.com) που είναι η μεγαλύτερη παραγωγός ινσουλίνης παγκοσμίως. Τρέχουμε ευαισθητοποιώντας και ενημερώνοντας για το τεράστιο πρόβλημα που λέγεται διαβήτης. Το σύνθημά μας: we run to change diabetes

Γενικές πληροφορίες

(περισσότερα…)

Την Κυριακή 14 Απριλίου ο Σύλλογος Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών υποδέχθηκε τον General Manager της Deutsche Welle, Peter Limbourg, συμμαθητή μας από τα πέτρινα χρόνια της Δικτατορίας.

Η “συνάντηση συμμαθητών” ήταν μια πρωτοβουλία του Συλλόγου μας με αφορμή την επίσκεψη αντιπροσωπείας της DW στο πλαίσιο του εορτασμού των 60 χρόνων από την εκπομπή του Ελληνικού Προγράμματος της DW. Την εκδήλωση χορήγησε ο Θανάσης Λασκαρίδης, συναπόφοιτός μας του 1970, και είχε πραγματικά πολύ μεγάλη επιτυχία.

Την αποστολή της DW, εκτός του Peter Limbourg, πλαισίωναν: ο Christoph Jumpelt, Επικεφαλής των Δημοσίων Σχέσεων της DW, ο Σπύρος Μοσκόβου, Διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος, η Adelheid Feilcke, Διευθύντρια Ευρωπαϊκής Σύνταξης, η Δήμητρα Κυρανούδη, ανταποκρίτρια στο Βερολίνο, η Irem Özgökceler, υπεύθυνη διανομής στην Ευρώπη και ο Στέφανος Γεωργακόπουλος συντάκτης στο Βερολίνο.

Προσκεκλημένοι μας ήσαν τα μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Αποφοίτων, τα μέλη του Vorstand της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, μέλη της Διοίκησης της Σχολής, απόφοιτοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, απόφοιτοι του τραπεζικού και επιχειρηματικού χώρου.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην κυρία Αλεξάνδρα Βοβολίνη για την αρωγή της σε ότι αφορά την επιτυχία της εκδήλωσης. (περισσότερα…)

Ο Peter Rudolf Mordo γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1923 στο Oldenburg και ήταν γιός του Renato Mordo, μετέπειτα ιδρυτή και διευθυντή της Λυρικής Σκηνής στην Αθήνα. Όταν γεννήθηκε ο Πέτερ, ο πατέρας του ήταν γενικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου του Oldenburg.

Μετά το Oldenburg, τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε αρχικά στην Βιέννη, όπου ο πατέρας του ήταν διευθυντής του Deutsches Volkstheater (1924-25), στην συνέχεια διευθυντής στο Lobe Theater του Breslau (1925-26) και στην Δρέσδη (1926-28). Από το 1928 έως το 1932 έμεινε στο Darmstadt, όπου η οικογένειά του είχε μετακομίσει και ο πατέρας του διατελούσε γενικός διευθυντής του Hesse Theater.

Η ταραγμένη πολιτική κατάσταση στην Γερμανία οδήγησε την οικογένεια να μετακομίσει στην Πράγα όπου ο πατέρας του έγινε γενικός διευθυντής του Deutsches Theater κα παράλληλα δίδασκε στην εκεί Γερμανική Ακαδημία Μουσικής.

Το 1939, σε ηλικία 16 ετών η οικογένειά του μετακόμισε στην Ελλάδα, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Αυστρία και φοίτησε στην Σχολή.

Αποφοίτησε από την Σχολή το 1941 και σπούδασε μουσική, έγινε συνθέτης και εργάστηκε σαν μαέστρος και υπέυθυνος προγράμματος στο Stuttgart Radio.

Πέθανε στις 12 Μαρτίου 1985 στην Στουτγκάρδη

Περισσότερα…

Βιογραφία του Renato Mordo, πατέρα του Πέτερ…

Στο πλαίσιο της διεθνούς ημέρας για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη μας προσκαλεί σε μια παράσταση – αφήγηση για μικρούς και μεγάλους: “Ο δέντρος: Παραμύθια λαϊκά με φωνή και βιολοντσέλο”. Μια παράσταση για την αξία των παραμυθιών και των λαϊκών μας αφηγήσεων.

Δανειστική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, Κουντουριώτου 173, 185 35, Πειραιάς

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα έναρξης 19:00, Είσοδος Ελεύθερη, Απαραίτητη η αίτηση συμμετοχής!

https://www.laskaridisfoundation.org/event/o-dentros-paramythia-laika-me-foni-kai-violontselo/

Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937.  Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:

Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.

Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.

Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.

Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.

«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».

Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.

Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».

Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».

1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…

Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…

O Émile Emmanuel Gilliéron (1850–1924), συχνά γνωστός ως Émile Gilliéron père για να ξεχωρίζει από τον γιο του Émile fils (1885-1935) , ήταν Ελβετός καλλιτέχνης και αρχαιολόγος σχεδιαστής περισσότερο γνωστός για τις ανακατασκευές του μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων από την εποχή του Χαλκού. Από το 1877 μέχρι τον θάνατό του, συνεργάστηκε με αρχαιολόγους όπως ο Heinrich Schliemann, ο Arthur Evans και ο Georg Karo, σχεδιάζοντας και αποκαθιστώντας αρχαία αντικείμενα από τοποθεσίες όπως η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και η Κνωσός.

Από το 1909-1910 περίπου, ο Gilliéron εισήγαγε σταδιακά τον γιο του στην επιχείρησή του. Ο νεότερος Gilliéron εργάστηκε με τον πατέρα του στο Βόλο της Θεσσαλίας και στην Κνωσό το 1910-1912. Μεταξύ 1906 και 1933, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αγόρασε σχεδόν επτακόσια έργα τέχνης από τους Gilliérons.

Το αναμνηστικό άλμπουμ εξώφυλλο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, θεωρείται εδώ και καιρό η πρώτη ολυμπιακή αφίσα. Παρουσιάζει μια Ελληνίδα, που κρατά ένα στεφάνι ελιάς και κλαδιά μυρτιάς, τα βραβεία των νικητών. Μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Αλλά το 2018, έρευνα της École Française d’Athènes (Γαλλική Σχολή Αθηνών) αποκάλυψε τελικά τον σχεδιαστή: Ο Ελβετός καλλιτέχνης Emile Gilliéron σχεδίασε την αφίσα, τα τρόπαια και τις αναμνηστικές σφραγίδες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.

Ο Alfred Gilliéron (1920-2010), εγγονός του Émile Gilliéron pere και γιος του Émile fils, εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1930-1931 στην Ε’ Δημοτικού, όπου ήταν καταγεγραμμένος ως “Γκιλιέρου Αλφρέδος” και (χωρίς να γνωρίζουμε), αν συνέχιζε, θα αποφοιτούσε το 1938.

Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία αλλά συνεχίζοντας την καλλιτεχνική παράδοση ο Alfred, γλύπτης, συνέχισε την τέχνη των προγόνων του στην ελεύθερη αγορά, μεταφέροντας τα αρχαιολογικά κίνητρα προς την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τουρισμού. Η χρήση, επαναχρησιμοποίηση και προσαρμογή μοτίβων, σχημάτων και θεμάτων που ξεκίνησαν από τους πρεσβυτέρους του στα τέλη του 19 ου και 20 ου αιώνες, μετατρέπει τον Alfred Gilliéron σε έναν ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ της εποχής των πρωτοποριακών ανακαλύψεων και την εποχή της «κατανάλωσης» του Αιγαίου. Η δημιουργική του πορεία είναι ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού , από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 80. (περισσότερα…)

Την Κυριακή 18 Αυγούστου 2024 “έφυγε” ο Χάρης Αργυρόπουλος, απόφοιτος του 1974 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Χάρης είχε σπουδάσει στην Γερμανία και είχε ασχοληθεί επιχειρηματικά με τον τουρισμό και την εστίαση ενώ ήταν και ερασιτέχνης ηθοποιός.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη 21 Αυγούστου στις 11 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Η οικογένειά του θα επιθυμούσε αντί στεφάνου να γίνουν δωρεές στη μνήμη του, στην ΓΑΛΙΛΑΙΑ Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας (galilee.gr).

(περισσότερα…)

Ο Ναπολέων Αντωνάδος γεννήθηκε την 1.1. 1925 στην Βέροια. Ο πατέρας του, Ιωάννης, γεννημένος στην Θήβα, ήταν μόνιμος αξιωματικός (Αντισυνταγματάρχης Επιμελητείας) και η μητέρα του Αικατερίνη, το γένος Αντωνίου.

Φοίτησε στο “Πρότυπον Δημοτικόν Σχολείον Θεσσαλονίκης” και στην εκεί Γερμανική Σχολή. Το 1936 μετεφέρθη ο πατέρας του στην Αθήνα και φοίτησε αμέσως στην Γερμανική Σχολή Αθηνών το έτος 1936-37 όταν και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Α’ Γυμνασίου.

Ασχέτως του ότι δεν αναγράφεται στα Μαθητολόγια, συνέχισε έως το 1938 ως εσωτερικός μαθητής και ακολούθως ως εξωτερικός και κατόπιν πήγε στην Λεόντειο Σχολή, την Ιόνιο Σχολή από όπου αποφοίτησε, και ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική.

Ήδη όμως από τα 16 του χρόνια, το 1941, από τον πρώτο χρόνο της Γερμανικής Κατοχής, δραστηριοποιήθηκε ως διερμηνέας, μεταφραστής και πληροφοριοσυλλέκτης, κυρίως λόγω των εξαιρετικών προσόντων του, ενώ δρούσε με το ψευδώνυμο Βίλυ Σέφερ.

Το όνομά του έγινε γνωστό από την κατάθεσή του την 1η Μαΐου 1945, όπου αναφέρονται όλα τα παραπάνω στοιχεία, όπως επίσης και το γεγονός ότι την 7ην Νοεμβρίου 1941 συνελήφθη από τους Γερμανούς και ενεκελείσθη εις φυλακάς Αβέρωφ και απελύθη περί τα τέλη Μαΐου 1942 και τον Ιούνιο 1943 ανέλαβε στο στρατόπεδο του Τατοΐου για λογαριασμό του υπολοχαγού Ζιμς την θέση του διερμηνέως με αντικείμενο και τις μεταφράσεις εγγράφων των κρατουμένων. Δεδομένου ότι ήταν ακόμη μαθητής του επετράπη να συνεχίσει την Ε’ τάξη εις την Λεόντειον Σχολή και στην συνέχεια εφοίτησε στην Ιόνιον Σχολή, από όπου πήρε απολυτήριο Γυμνασίου το 1944 (ένα χρόνο, δηλαδή, αργότερα βάσει της ηλικίας του, δικαιολογείται όμως από το γεγονός ότι ήταν στις φυλακές για 6 μήνες).

Στην ίδια κατάθεση αναφέρονται ονόματα πρακτόρων και γίνονται αναφορές στον Υποστράτηγο Σιμάνα, ο οποίος διαδέχθηκε τον Υποστράτηγο Στρόοπ, στην υπηρεσία των Ες Ες γκεστάπο, που στεγαζόταν μεταξύ των οδών Κανάρη, Σέκερη, Μέρλιν και Βασ. Σοφίας.

Μετά τον Πόλεμο ο Ναπολέων Αντωνάδος ασχολήθηκε με Τουριστικές Επιχειρήσεις και ειδικά με διαχείριση στόλου τουριστικών λεωφορείων.

(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα”, Δημοσθένης Κούκουνας, όπου ο συγγραφέας είχε πολλές συναντήσεις με τον Ναπολέοντα Αντωνάδο στην δεκαετία του ’70)

Η Άννα Συριοπούλου αποφοίτησε από την Σχολή το 1974. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ακολούθως πήρε δίπλωμα από το ΕΚΕΜΕΛ (Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου), όπου εκπόνησε και την διπλωματική της  εργασία.

Είναι Επιστημονική Συνεργάτιδα στον Τομέα Ιστορίας και Θεωρίας του Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει μεταφράσει από τα γερμανικά το δοκίμιο «Η ιδέα του Καντ περί της αιώνιας ειρήνης- Από την ιστορική απόσταση 200 ετών» του Γερμανού φιλοσόφου Jürgen Habermas (εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Πόλις»).

Επίσης μετέφρασε από τα γερμανικά το δοκίμιο «Για μια θεωρία της Διαδικασίας του καθηγητή της Φιλοσοφίας Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Παύλου Σούρλα (εκδόθηκε στο περιοδικό Ισοπολιτεία), και μετέφρασε το «A Dangerous Mind- Η επίδραση του Carl Schmitt στην Ευρώπη» του Jan Werner Mueller, το οποίο είναι υπό έκδοσιν.

biblionet…

Ο Φιλοκτήτης Κυριαζόπουλος γεννήθηκε το 1923 και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στο άρθρο του, μάλιστα, Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.) ανακοινώνει την νέα άφιξη στην τάξη το έτος 1935-36.

Μετέφρασε πολλά βιβλία κυρίως του Erich von Däniken και πολλά εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Notos.

Ταξίδι στο Κιριμπάτι. Περιπέτειες μεταξύ ουρανού και γης

Στο όνομα του Δία

Το μυστήριο της Νάσκα

Τα μάτια της σφίγγας

‘Οταν ήρθαν οι Θεοί

Εισβολή από το διάστημα

και πολλά άλλα

https://www.somanybooks.gr/person/kiriazopoulos-filoktitis

Με αφορμή ένα δημοσίευμα του Παύλου Αγιαννίδη για το βιβλίο: “Γίνεται παρεξήγηση και δίνουν την εξήγηση”, είχαμε αναφερθεί στον συγγραφέα Φώτη Απέργη, ο οποίος είναι δημοσιογράφος, Διευθυντής των μουσικών σταθμών της ΕΡΤ και αδελφός του απόφοιτου Απόστολου Απέργη.

Πρόσφατα, στις αρχές Αυγούστου, δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην εφημερίδα “Καθημερική” με τίτλο “Πως άλλαξε ο τρόπος που ακούμε μουσική”:

Τo 1960, ο αδυσώπητος πολιτικός διχασμός, η φτώχεια και η μετανάστευση ταλάνιζαν την ελληνική κοινωνία. Και όμως, τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, πλήθος μουσικόφιλων πλημμύρισε την εστία των Κρητών φοιτητών για να παρακολουθήσει τη συζήτηση με θέμα ποιος «Επιτάφιος» (αυτός σε ενορχήστρωση Χατζιδάκι με τη Μούσχουρη ή εκείνος σε ενορχήστρωση Χιώτη με τον Μπιθικώτση) ταίριαζε καλύτερα στην ολόδροση μουσική του Θεοδωράκη και τη σπαρακτική ποίηση του Ρίτσου. Είχε σημασία: Στον «Επιτάφιο» συναντήθηκαν για πρώτη φορά η λαϊκή παράδοση και η λόγια δημιουργία, ο αστικός κόσμος και η αριστερή διεκδίκηση. Αυτό υπήρξε το έργο που σηματοδότησε τη γέννηση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Δείτε το άρθρο: https://www.kathimerini.gr/culture/563156842/allaxe-o-tropos-poy-akoyme-moysiki/