Η Χριστίνα Ρούτνερ, απόφοιτος του 1992, Διευθύντρια του Ινστιτούτου ÖSD Ελλάδας-Σχολή Μωραΐτη και υπεύθυνη του Τμήματος Γερμανικών της Σχολής Μωραΐτη, τιμήθηκε την Τετάρτη 22 Ιουλίου από την Πρέσβη της Αυστρίας στην Ελλάδα, κα Χερμίνε Πόπελερ με το χρυσό παράσημο προσφοράς της Αυστριακής Δημοκρατίας, μετά από απόφαση του Ομοσπονδιακού Προέδρου της Αυστριακής Δημοκρατίας, κ. Dr. Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν, για την προσφορά της στον πολιτισμό και την παιδεία της Αυστρίας και την προώθησή τους στην Ελλάδα. Η τελετή πραγματοποιήθηκε σε πολύ ζεστή ατμόσφαιρα στον κήπο της πρεσβευτικής κατοικίας, παρουσία λίγων και εκλεκτών προσκεκλημένων λόγω της υγειονομικής κατάστασης στη χώρα.

Στην ομιλία της η κ. Πρέσβης αναφέρθηκε στην παιδαγωγική και πολιτιστική συμβολή της κ. Ρούτνερ στη διάδοση του αυστριακού πολιτισμού, καθιστώντας την τιμώμενη ιδανική εκπρόσωπο της αυστριακής κουλτούρας στην Ελλάδα. Τόνισε επίσης την εξαιρετική συνεργασία του Ινστιτούτου με την πρεσβεία, η οποία συμβάλλει στη διατήρηση της καλής φήμης της Αυστρίας στην Ελλάδα.

Η κ. Ρούτνερ ευχαρίστησε την Πρέσβη και τη Σχολή Μωραΐτη για την υποστήριξή τους στη δημιουργία του Ινστιτούτου ÖSD Ελλάδας, καθώς και την ομάδα της για την άριστη συνεργασία.

Αριστερά η καΧερμίνε Πόπελερ,Πρέσβης της Αυστρίας στην Ελλάδα και δεξιά η Χριστίνα Ρούτνερ

Η ΕΡΤ δεν μας εκπλήσσει μόνον με το πλούτο του αρχείου που διαθέτει. Μας εκπλήσσει και με τις επιλογές τις στα θέματα κάποιων εκπομπών πολυ υψηλού επιπέδου. Μετά από τα δύο αφιερώματα για τις Σπέτσες είδαμε το Σάββατο (1.8.2020) ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο Κουκλοθέατρο στην εκπομπή “Τα Στέκια”.

Βεβαίως όταν μιλάμε για κουκλοθέατρο δεν είναι δυνατόν να λείπει και ο δικός μας Φαίδων Σοφιανός, απόφοιτος του 1970. Αλλάδεν ήταν μόνον αυτό. Είδαμε ένα παγκόσμιο ταξίδι στην ιστορία του κουκλοθέατρου. Είδαμε καταπληκτικά στιγμιότυπα από παραστάσεις. Μπαίνουμε στον πειρασμό να αντιγράψουμε το μεγαλυτερο μέρος από τα εισαγωγικά σχόλια της εκπομπής:

Οι απαρχές του κουκλοθεάτρου, μιας σύνθετης τέχνης που αψηφά την αδράνεια και αγγίζει τη μαγεία, μπορούν να αναζητηθούν στα βάθη των αιώνων.

Με πάνω από 25.000 χρόνια διαπιστωμένης παρουσίας κοντά μας, οι κούκλες, ξεκινούν τη διαδρομή τους παίζοντας το ρόλο λατρευτικών αντικειμένων σε πανάρχαιες τελετουργίες, παιδικών παιχνιδιών και βέβαια θεατρικών αντικειμένων. Θα τις συναντήσουμε στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ινδονησία, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα και όπου αλλού αναπτύσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός. Στην αρχαία Αθήνα, παραστάσεις με νευρόσπαστα, αρθρωτές κούκλες δηλαδή, γίνονται στο ίδιο θέατρο όπου παρουσιάζονται έργα του Ευριπίδη.

Ο Φασουλής, το αλλόκοσμο πλάσμα με την ανθρώπινη μορφή, ένας λαϊκός ήρωας – τρισδιάστατος ομόλογος του Καραγκιόζη, ακολουθώντας τα βήματα των Ιταλών ηρώων του κουκλοθεάτρου Fagiolino και Pulcinella, σαν γελωτοποιός και απόγονος της Commedia dell’Arte, πρωτοεμφανίζεται στη Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Ο χαρακτήρας αυτός θα βρεθεί ακόμα στην Αγγλία με το όνομα Punch, στην Ρωσία ως Petrushka, στην Πορτογαλία ως Dom Roberto, στην Κεντρική Ευρώπη ως Kasper και σε πολλούς άλλους τόπους με διαφορετικά ονόματα, αλλά πάντα με την ίδια παιγνιώδη διάθεση.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο χαρισματικός Χρήστος Κονιτσιώτης, αντικαθιστά τον Φασουλή με τον ευπρεπέστερο, δικής του επινόησης «Πασχάλη» και μαζί μ’ έναν μεγάλο θίασο από ξύλινα ανδρείκελα, ανεβάζει ακόμη και έργα κλασικού ρεπερτορίου.

Τη δεκαετία του 1930 η Ελένη Θεοχάρη – Περάκη επιστρέφει στην Ελλάδα από τις σπουδές της στο Παρίσι και διδάσκει εικαστικά στην Σχολή Αηδονοπούλου, όπου ασχολείται και με το κουκλοθέατρο. Στα χρόνια της Κατοχής, μια οικεία μορφή για τα παιδιά της τραυματισμένης Ελλάδας έχει εμφανιστεί: Η κούκλα που δημιούργησε η Ελένη Θεοχάρη – Περάκη, ο καλός θείος Μπαρμπα – Μυτούσης, που μαζί με τα δύο ανιψάκια του, Κλούβιο και Σουβλίτσα, θα αγαπηθούν από πολλές γενιές παιδιών.

Στη νέα εποχή που θα ξεκινήσει με τη Μεταπολίτευση, ο αμιγώς διδακτικός χαρακτήρας, με τον οποίο ήταν συνυφασμένο το κουκλοθέατρο, θα χαθεί και στους κόλπους του πλέον, εκτός από παιδαγωγούς, θα βρούμε ανήσυχους καλλιτέχνες, που θα ασχοληθούν με σύγχρονες έννοιες, χρησιμοποιώντας νέες τεχνικές και μέσα.

Το 1975, η Ευγενία Φακίνου δημιουργεί την «Ντενεκεδούπολη», ένα πρωτοποριακό έργο, που θα συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του για 45 χρόνια.

Ο Δήμος και η Μπριγκίτε Σοφιανού, ξεκινάνε την ενασχόλησή τους με το κουκλοθέατρο ήδη από το 1954 στην Κωνσταντινούπολη και συνεχίζουν στην Αθήνα, μαζί με τα παιδιά τους Φαίδωνα και Ήβη. Δημιουργούν έτσι, επιτυχημένες παραγωγές με κούκλες για την ελληνική, αλλά και τη γερμανική τηλεόραση, που θα αφήσουν εποχή, όπως η «Φρουτοπία» και «Του κουτιού τα παραμύθια».

Το 1990 ιδρύεται και η Unima Hellas, το Ελληνικό Κέντρο Κουκλοθεάτρου, τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κούκλας, η οποία θα αποτελέσει κοινό τόπο για τους κουκλοπαίκτες και θα αποκτήσει πολύπλευρη δραστηριότητα τα τελευταία 30 χρόνια.

Δείτε την εκπομπή που πραγματικά αξίζει…

Κυκλοφόρησε το τεύχος του Αυγούστου της Οικονομικής Επιθεώρησης με κύριο θέμα μία συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη με τίτλο«Το ότι συνομιλώ δεν σημαίνει ότι παραδίνομαι»!

Συναντήσαμε την Ντόρα Μπακογιάννη στο γραφείο της, με την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις να έχει «χτυπήσει κόκκινο». Η πρώην υπουργός Εξωτερικών μας μίλησε αναλυτικά για τον Ερντογάν, την τρέχουσα κρίση στις διμερείς σχέσεις, το παρελθόν αλλά και την μέλλον των ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή. Θεωρεί αυτονόητο ότι «στην εξωτερική πολιτική ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει η λογική ‘δεν συνομιλώ με κάποιον’» και προτείνει μια… μετάλλαξη της στρατηγικής του Ελσίνκι, με την ΕΕ και την Τουρκία να αναζητούν ‘λύση-πακέτο’. Ξεκαθαρίζει, όμως, ότι «δεν υπάρχει κανένας ο οποίος να μπορεί εκ προοιμίου να πει ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ανάγκη στρατιωτικής λύσης».

Περισσότερα…

“Η Αθήνα εκείνα τα χρόνια, τι νομίζεις, μία κουμπότρυπα ήτανε” συνηθίζει να λέει η Ροδούλα Κούμαρη – Σταθάκη. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, και για του λόγου το αληθές μας έστειλε μία φωτογραφία της με τον Πολύβιο Μαρσάν. Θα θυμίσουμε ότι ο Πολύβιος Μαρσάν δεν ήταν απόφοιτος. Ήταν αδελφός της αποφοίτου Έμης(Αιμιλίας) Μαρσάν, αποφοίτου του ’44, η οποία ήταν δύο χρόνια μικρότερη από την Ροδούλα.

Ο Πολύβιος Μαρσάν ήταν βιογράφος της Ελένης Παπαδάκη, της ηθοποιού που δολοφονήθηκε στα Δεκεμβριανά, αλλά έγραψε και άλλη μία βιογραφία, αυτήν της Μαρίας Κάλλας.

Στο σχολείο η Ροδούλα και η Έμη δεν κάνανε παρέα, λόγω της διαφοράς ηλικίας. Μετά όμως συνεταιριστήκανε και φτιάξανε μελίσσια. Η Έμη Μαρσάν ήταν παθιασμένη κηπουρός και ελαιοπαραγωγός και αποφάσισε με την Ροδούλα να παρακολουθήσουν μαθήματα στην Γεωργική Σχολή στο Ζηρίνειο καινα ξεκινήσουν μία επιχείρηση με δικά τους μελίσσιαστο Μάτι μαζί και με την Ελένη Καμπά της οικογενείας των οινοπαραγωγών. Τα μελίσσια ήταναρχικά δύο, που στην συνέχεια έγιναν δώδεκα, αλλά όταν η Έμη παντρέυτηκε τον Κωνσταντίνο Γούστη, ο οποίοςήταν οικονομικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας που τον συνόδευσε στις ΗΠΑ το 1961, έχασε το ενδιαφέρον της για την μελισσουργία και το εγχείρημα έμεινε στη μέση.

Να αναφέρουμε εδώ ότι ο πατέρας του Πολύβιου και της Έμης Μαρσάν ήταν βιομήχανος και συνέταιρος του Βορρέ έχοντας από κοινού την εταιρεία ΜΑΡΒΟ, ενώ ο Ίων Βορρές, ιδρυτής του Μουσείου, που απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2015 ήταν συνομήλικος με τα δύο κορίτσια και συγγενής του συνέταιρου της οικογένειας Μαρσάν.

Η εκπομπή “Προσωπικά” της Έλενας Κατρίτση έκανε ένα αφιέρωμα στις Σπέτσες.

Την προηγούμενη Κυριακή 19.7.2020 είχαμε την χαρά να δούμε την Νάτα Μελα και την Κυριακή 26 Ιουλίου είδαμε το Πέτρο Πετρακόπουλο, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου, αλλά και τον Δημήτρη Ανάργυρο, καθηγητή της γυμναστικής μας, μεταξύ 1970 και 1972.

Στο επεισόδιο “Οι γυναίκες των Σπετσών” δείτε την Νάτα στο timecode 4.47 / 50.16 …

Στο επεισόδιο “Στο νησί των καπεταναίων, των ευεργετών και των ηρώων” δείτε τον Πέτρο Πετρακόπουλο και τον Δημήτρη ΑνάργυροΣτο νησί των καπεταναίων, των ευεργετών και των ηρώων” δείτε τον Πέτρο Πετρακόπουλο και τον Δημήτρη Ανάργυρο…

Ο Ιδομενέας Παπαδάκης γεννήθηκε το 1918 στη Θεσσαλονίκη. Σχολείο πήγε σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από τη οποία αποφοίτησε το 1941.

Αρχικά εργάστηκε στη Σχολή Γουναράκη, ένα από τα πρώτα πρότυπα σχολεία της Αθήνας στα Πατήσια. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του συνδέθηκε με φιλία με τον Γεώργιο Δημητράκο και άλλους από τους μετέπειτα πρωτεργάτες φιλόλογους της Γερμανικής Σχολής, στην οποία προσελήφθη το 1956. Έγινε λυκειάρχης το 1982, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1988.

Επιμελούνταν και χρησιμοποιούσε στο μάθημά του τα τετράδια με τις σημειώσεις του, ενώ επίσης συνέγραψε και διένειμε στις τάξεις του, προσπαθώντας να προσφέρει περισσότερη και βαθύτερη γνώση, τα φυλλάδιά του για την ψυχολογία (Συνείδησις), το συντακτικό, την αρχαία ελληνική μετρική. Επίσης έγραψε αρχαιολογικές μελέτες. Υπήρξε ο οργανωτής των σχολικών εκδρομών των τελειοφοίτων τις δεκαετίες του ’50, ’60 και ’70, τις οποίες και συνόδευε, ξεναγώντας στα παιδιά τις σημαντικότερες περιοχές της πατρίδας μας. Παράλληλα οργάνωσε και συνόδευσε τις πρώτες εκδρομές μαθητών στη Γερμανία, τη δεκαετία του ’60. Λόγω πολιτικών φρονημάτων, το 1968 κινδύνευσε να απολυθεί από τη Σχολή, αλλά επανήλθε μετά από επέμβαση της γερμανικής κυβέρνησης.

Το 2000 παρασημοφορήθηκε με τον «Σταυρό της Τιμής» από τη Ο. Δ. Γερμανίας. Υπήρξε επίτιμο μέλος του ΣΑΓΣΑ. Πάντα κοντά στους αποφοίτους, έδωσε την ευκαιρία, με την αλλαγή του τότε προγράμματος, να κάνει ο ΣΑΓΣΑ την πρώτη του δυναμική δημόσια εμφάνιση στην τελετή τιμητικής αποχώρησης του Γεωργίου Δημητράκου, από την οποία είχε αρχικά αποκλεισθεί. Πάντα κοντά στα παιδιά, δεν έλειψε από καμιά απ’ τις εκδηλώσεις της Σχολής, μέχρι το βαθύ γήρας.

Πέθανε στις 23 Νοεμβρίου του 2008.

Μια από τις τελευταίες δουλειές της δημοσιογράφου – επικοινωνιολόγου Δήμητρας Κουζή (’89), το πολύ καλό ντοκιμαντέρ “Liebe mit Hindernissen – Die Geschichte der Deutschen und Griechen”, μεταδόθηκε από το κανάλι ARTE στις 30 Ιουνίου και έχει ανέβει στο σχετικό site. Η ταινία έχει ως θέμα την ιστορία της αγάπης μετ’ εμποδίων Γερμανών και Ελλήνων (γιατί Γερμανοί και Έλληνες αγαπούν και μισούν ο ένας τον άλλον;) και προέκυψε από τη συνεργασία της Δήμητρας Κουζή ως co-author με τον επίσης συγγραφέα, και σκηνοθέτη της ταινίας, Ingo Helm. Θα είναι διαθέσιμη μέχρι τις 27/09/2020…

Ολοκληρώθηκε η μετάφραση του γνωστού αστυνομικού βιβλίου της Μαρλένας Πολιτοπούλου (’68) «Η Πηνελόπη των τρένων» στα Γερμανικά. Βρίσκεται τώρα στον ιστότοπο του Edition Romiosini / CeMoG και διαβάζεται δωρεάν online ή με παραγγελία on demand.Ένα ωραίο ανάγνωσμα για αποφοίτους και φίλους Γερμανούς και γερμανομαθείς!

Πληροφορίες…

Ο Τίμος Δημόπουλος γεννήθηκε το 1910 Κερασίτσα Αρκαδίας, στο χωριό που δυο χρόνια αργότερα θα γεννηθεί και ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Σχολείο πήγε στην Τρίπολη και στη συνέχεια σπούδασε Αρχαιολογία, Θεολογία και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά επέλεξε να εστιάσει στην Αρχαιολογία και στην Ιστορία των Βυζαντινών χρόνων.

Από το 1956 εργάστηκε στην Σχολή ως καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών και το 1974 έγινε Γυμνασιάρχης. Ανήκε στις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες που πέρασαν από τη Σχολή. Άριστος εκπαιδευτικός, γεμάτος ζωντάνια και χιούμορ, θεωρείτο ως ένας από τους καλύτερους γνώστες του αρχαίου ελληνικού τοπίου.

Στην τάξη πολύ συχνά έκανε προβολές slides από ένα αρχείο, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει από τα ταξίδια του σε όλον τον κόσμο με την έναρξη κάθε προβολής να ξεκινά με την εντολή του «Συσκότισις!».

Οι ξεναγήσεις του σε αρχαιολογικούς χώρους εντός και εκτός Ελλάδος υπήρξαν μνημειώδεις. Ακούραστος ξεναγός και ταξιδιώτης συγκέντρωνε δίπλα του μαθητές, καθηγητές και αποφοίτους, που αποζητούσαν τη συντροφιά του, ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του.

Ο Theo Schickle, καθηγητής καλλιτεχνικών στην Γερμανική Σχολή, του έφτιαξε το 1979 την προτομή του από τερρακόττα και όταν συνταξιοδοτήθηκε το 1981, οι φίλοι του από κοινού με την Γερμανική Σχολή εξέδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο «Abseits der Touristenstroeme“, μία αγαπημένη του φράση, που τον καθοδηγούσε σε όλες του τις ξεναγήσεις.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής» για την εν γένει προσφορά του στην ελληνογερμανική προσέγγιση.

Απεβίωσε στις 28 Ιουλίου 1998 σε γηροκομείο στο Χαλάνδρι διατηρώντας μέχρι το τέλος επαφή με μαθητές του και τάφηκε στην Κερασίτσα, όπου και κληροδότησε την βιβλιοθήκη του.

Το αρχείο του το φυλάει ως κόρην οφθαλμού η Αλίκη Μουστάκα

“Τιμολέων Δημόπουλος” από τον Γεράσιμο Μονοκρούσο

Ο Νίκος Κουτρουμπάς μας έστειλε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Τανέρ Ακσάμ για την Αγία Σοφία. Ο Τανέρ Ακσάμ είναι Τουρκο-γερμανός ιστορικός και κοινωνιολόγος γεννημένος το 1953 με σπουδές Είναι πολιτογραφημένος Γερμανός και έχει πάρει θέση και έχει φυλακιστεί στο παρελθόν για το θέμα των Αρμενίων και στις αρχές του χρόνου, στις 29 Ιανουαρίου 2020 ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν του απένειμε το Μετάλιο Θάρρους και Αφοσίωσης.

“Ζούμε στον 21ο αιώνα, η νοοτροπία μας είναι ακόμα εκείνη του 1453”

Συγκλονιστική συνέντευξη του Τούρκου ακαδημαϊκού και ιστορικού Τανέρ Ακσάμ, στην διαδικτυακή εφημερίδα Ahval.

“Στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που έπρεπε να πει κανείς για το θέμα της Αγίας Σοφίας είναι “ανάρμοστο” και “ντροπή”.

Σκέπτομαι, όμως, ότι οι συνομιλητές μου δεν διαθέτουν την πολιτιστική λεπτότητα να αντιληφθούν το νόημα αυτών των λέξεων.

Γι αυτό θα μιλήσω ανοιχτά για το θέμα και με τον τρόπο που θα τον καταλάβουν.

Αυτό που έγινε στην Αγία Σοφία είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα βαρβαρότητας.

Αποτελεί την διακήρυξη των Τούρκων ότι είναι απολίτιστοι και καταστροφικοί.

Γιατί;

Επειδή με αυτό που έκαναν δήλωσαν σε όλο τον κόσμο ότι: “όσο κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα διατηρούμε τη νοοτροπία του κατακτητή του 1453. Εμείς ακόμα και στον 21ο αιώνα δεν έχουμε την αγωνία να προστατεύσουμε μια παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας”.

Δεν έχουμε αποθέματα πολιτισμού για να πάμε πάρα πέρα την πολιτιστική κληρονομιά που μας κληροδότησαν.

Δεν έχουμε να προσθέσουμε ούτε ένα λιθαράκι στην παγκόσμια κληρονομιά.

Εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτισμική αξία.

Μπορούμε μόνο να την κατακτήσουμε, να την χαλάσουμε, να την γκρεμίσουμε και να την καταστρέψουμε.

Αυτό συνέβη με ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, την Αγία Σοφία, που μετατρέψαμε σε τζαμί και την κατακτήσαμε ξανά, όπως το 1453, αλλά στον 21ο αιώνα.

Αυτό που έγινε είναι μια πολιτισμική καταστροφή.

Μήπως ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί θα καταλάβουν τώρα τα αίτια της εξαιρετικά αρνητικής εικόνας που επικρατεί στον κόσμο έναντι των Τούρκων;

Ο Ρώσος διανοούμενος του 19ου αιώνα Nikolay Denilevski έκανε μια διάκριση μεταξύ των κοινωνιών που δημιουργούν πολιτισμό κι εκείνων που τον καταστρέφουν. Απαριθμεί με χρονολογική σειρά αυτούς που δημιούργησαν δέκα είδη πολιτισμών, Αιγύπτιοι, Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες, Κελντανί, Ινδοί, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Ευρωπαίοι και συνεχίζει:

Παράλληλα με αυτούς τους θετικούς πολιτισμούς υπήρξαν παράγοντες, όπως οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι που έλαμψαν κατά διαστήματα και μετά έσβησαν και χάθηκαν.

Όλοι αυτοί εκπλήρωσαν το καταστροφικό τους καθήκον, συνέβαλαν στο θάνατο θνησιγενών πολιτισμών και αφού διασκόρπισαν τα απομεινάρια τους επιστρέφουν στην ασημαντότητά τους και χάνονται.

Αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας.

Έχουν λεχθεί πάρα πολλά πράγματα σε βάρος των Τούρκων στη Δύση.

Όχι μόνο οι διανοούμενοι αλλά και απλοί άνθρωποι εκφράστηκαν για την καταστροφική τάση πολιτισμών των Τούρκων.

“Οι Τούρκοι ποδοπατούν σε κάθε βήμα που κάνουν στην Βαλκανική Χερσόνησο τα έργα πολιτισμού χιλιάδων χρόνων”.

“Ο Τούρκος όπου βρει δένδρο θα το κόψει”.

“Οι Τούρκοι εξαφάνισαν παντού πολιτισμούς και δεν προστάτευσαν ποτέ αυτά που βρέθηκαν στην ιδιοκτησία τους.”

“Δεν είναι με κανένα τρόπο πολιτισμένος λαός και δεν κατάφερε να σταθεί αντάξια στο επίπεδο πολιτισμού των εδαφών που κατέκτησε”.

“Δεν καρπίζει τίποτα στο έδαφος που πάτησε το πόδι Οθωμανού”.

“Ξεράθηκαν και δεν φυτρώνουν ούτε χορτάρια εκεί που πάτησαν Οθωμανοί”.

Οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καίνε, να ρημάζουν, να καταστρέφουν τα μέρη που κατέκτησαν.

Σε ορισμένες πηγές μάλιστα αναφέρεται ότι η καταστροφική μανία και η αναλγησία των Τούρκων δεν στρέφεται μόνο έναντι των ξένων.

Οι Τούρκοι αξιωματούχοι πνίγουν και σκοτώνουν βάρβαρα τους δικούς τους ανθρώπους όταν αισθανθούν την παραμικρή υποψία.

Εάν τώρα επαναληφθούν όλα αυτά θα μπορέσει ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί να πουν όχι δεν είναι έτσι; Κοιτάξτε σε τι χάλια οδήγησαν τη χώρα.

Καταπιέζεται, βασανίζεται και φυλακίζεται κάθε άνθρωπος που ασκεί την παραμικρή κριτική έναντι της εξουσίας.

Αυτά που καταστρέφουν δεν είναι μόνο άνθρωποι.

Τόσο η πολιτιστική κληρονομιά όσο και το φυσικό περιβάλλον εισπράττουν αρκούντως το μερίδιό τους.

Αυτό που κάνουν είναι μια φοβερή, απεριόριστη χρήση δύναμης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδηφαγία της καταστροφικής μανίας του φανατισμού.

Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί εκπροσωπούν την παραδοσιακή βαρβαρότητα και τάση καταστροφής που έχει βαθιές ρίζες σε αυτό τον τόπο.

Σήμερα η Μικρά Ασία είναι γεμάτη με κατεστραμμένες εκκλησίες και ιερούς τόπους που χρησιμοποιούνται είτε ως στάβλοι είτε ως αποθήκες.

Το δίδυμο Ερντογάν-Μπαχτσελί (μπορείτε να προσθέσετε και τον Περιντσέκ) είναι οι εκπρόσωποι της καταστροφικής παράδοσης που έκαψε, γκρέμισε την Μικρά Ασία και δεν περιορίστηκε μόνο στον εκτοπισμό και τον αφανισμό ανθρώπων αλλά επεκτάθηκε και στην πολιτιστική κληρονομιά.

Η τουρκική μανία καταστροφής και εξόντωσης βρίσκονται στην εξουσία ως συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί.

Για αυτό τον λόγο η αντίσταση σε αυτούς πρέπει να εκληφθεί ως αγώνας πολιτισμού για κάθε Τούρκο.

Έχει ιδιαίτερη η σημασία η κράτηση στις φυλακές του Οσμάν Καβάλα, ιδρυτή του Ιδρύματος Πολιτισμού της Ανατολίας, που θέλει να διασώσει την πολιτισμική κληρονομιά αυτού του τόπου.

Το θέμα συζήτησης είναι η δοκιμασία των Τούρκων με τον Πολιτισμό.

Στο τέλος θα κερδίσει ο Πολιτισμός.

Οι Βυζαντινοί κλείστηκαν στην Αγία Σοφία, τις τελευταίες μέρες της αυτοκρατορίας, και περίμεναν να τους σώσει ο θεός.

Το ίδιο κάνει τώρα και ο Ερντογάν, καταφεύγει στην Αγία Σοφία για να σωθεί.

Οι φτωχοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους τι θα κάνουν; Θα πάνε στον ναό να προσευχηθούν για να λύσουν τα προβλήματά τους που οφείλονται στην κακοδιαχείριση του σουλτάνου;

Πέρα από τους λεονταρισμούς και τα φτηνά πολιτικά τεχνάσματα καλά θα κάνει ο σουλτάνος να διαβάσει τι έλεγε ο Κικέρων που έζησε π.Χ.

“Τους ιερούς χώρους δεν τους αγγίζεις όχι μόνο με το χέρι αλλά ούτε με τη σκέψη”.

Δείτε το βιογραφικό του στην wikipedia…

ZHTEITAI ΑΜΕΣΑ ΑΣΚΟΥΜΕΝΟΣ/Η ή ΝΕΟΣ/ΝΕΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΜΕ ΑΡΙΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ

Γνωστή δικηγορική εταιρεία στην Αθήνα με κύριο αντικείμενο το Ποινικό Δίκαιο ζητάΑΜΕΣΑ ασκούμενο/η δικηγόρο ή νέο/νέα δικηγόρο με άριστη γνώση των γερμανικών.

Αποστολή βιογραφικών μόνο στο email: elpidanicole@gmail.com.

.

Ο Κώστας Δάσιος γεννήθηκε το 1945 και φοίτησε στην Σχολή έως το 1962 διότι ακολούθησε καριέρα στο Ναυτικό. Αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1963

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης αλλά και τις διηγήσεις των αποφοίτων εντοπίσαμε τρία ονόματα: Αντωνάδος, Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ.

Ο Ναπολέων Αντωνάδος αναφέρεται σε ξεχωριστό άρθρο, που περιστρέφεται γύρω από την κατάθεσή του τον Μάιο του 1945.

Ο Dieter Clemm von Hohenberg αναφέρεται στις σημειώσεις του Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, ο οποίος έγραψε σε δύο σελίδες τα ονόματα των συμμαθητών του. Ο πατέρας του, Christian Clemm von Hohenberg, φίλος του ναυάρχου Βίλελμ φον Κανάρις, έφθασε στην Ελλάδα για να αναλάβει τον συντονισμό όλων των γερμανικών δικτύων. Ο πατέρας του Christian ήταν μεγαλέμπορος και βιομήχανος στην Σμύρνη και πέθανε το 1910 και ο νεαρός Christian βρέθηκε με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έφεδρος αξιωματικός του γερμανικού στρατού. Ίδρυσε μία επιχείρηση στον Πειραιά ασχολούμενος με εμπορικές εργασίες.

Επισήμως ήταν στρατιωτικός ακόλουθος, αλλά στην ουσία ήταν σταθμάρχης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Ως πρόσωπο στην προπολεμική Ελλάδα άφησε καλές εντυπώσεις προβάλλοντας το ανθρώπινο πρόσωπο του εθνικοσοσιαλισμού και ανέπτυξε κινητικότητα στην κοσμική ζωή της Αθήνας, ενώ πέριξ του εκινούντο και Έλληνες φανατικοί γερμανόφιλοι.

(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα” του Δημοσθένη Κούκουνα)

Ο Walter Schimana (12 Μαρτίου 1898 – 12 Σεπτεμβρίου 1948) είχε τον γιό του Benno Schimana στην τάξη των Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη, Ρούντι Άλτερ, Μιχάλη Μολοκότου, Βλαντιμίρ Ουσακόφ και άλλων. Μία μοτοσυκλέτα των Ες Ες έφερνε κάθε μέρα τον νεαρό Σιμάνα. Είναι γνωστή η ιστορία που αναφέρουν πολλοί συμμαθητές και σχετίζονται με τους αδελφούς Ουσακώφ:

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιο πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Είναι πιθανόν λοιπόν μέσα σε μία τάξη, όπου υπήρχαν οι γιοί των Σιμάνα και Κλεμμ φον Χόενμπεργκ, κάποιος να “κάρφωσε” τα καμώματα του Μιχαήλ Ουσακώφ. (περισσότερα…)

Ο Μιχάλης Μητσός γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1946 στην Αθήνα. Τελείωσε την ΓΣΑ το 1963. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Technische Universität Karlsruhe με εξειδίκευση στα οικονομικά. Παράλληλα με την θητεία του στο ναυτικό, ξεκίνησε την καριέρα του σαν μηχανικός. Δούλεψε στην οικογενειακή επιχείρηση “Λεβητοποιείο Κούππα” και σαν ελεύθερος επαγγελματίας. Είχε την ευθύνη για την κατασκευή μεγάλων μονάδων στον ενεργειακό τομέα, όπως τους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς στην Μεγαλόπολη και πολλές ανεμογεννήτριες στην Εύβοια. Με την γυναίκα του Uli απέκησε δύο γιούς: τον Μάρκο (ΓΣΑ 1991) και τον Αλέξανδρο (ΓΣΑ 1994). Απεβίωσε στις 8 Αυγούστου 2017.

Η οικογενειακή επιχείρηση “Λεβητοποιείο Κούππα” έχει μακρά ιστορία που πάει πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα. Περισσότερα…

Οι αδελφοί Ουσακώφ, Μιχαήλ και Βλαδίμηρος, γιοί του Ιβάν, φοίτησαν στην Σχολή:

ο Michail Uschakof γεννήθηκε το 1927 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1933-34 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Ε’ Δημοτικού τη χρονιά 1936-37.

ο Wladimir Uschakof γεννήθηκε το 1928 και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια το 1934-35 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την Δ’ Γυμανσίου την χρονιά 1943-44, οπότε κλείνει η Σχολή.

Προφανώς επειδή ο Μιχαήλ αναφέρεται από συμμαθητές του Γυμνασίου υποθέτουμε ότι είτε έχει χαθεί το αντίστοιχο τεύχος των μαθητολογίων, είτε σκόπιμα διεγράφη.

Ο Φωκίων Φωτιάδης Νεγρεπόντης, συμμαθητής του Βλαδίμηρου, τον αναφέρει λέγοντας ότι “εξαφανίστηκε” από το σχολείο μία ημέρα με αφορμή κάποια ειρωνικά σχόλια κατά του Χίτλερ, μαρτυρία που επιβεβαιώνει και ο Γιώργος Παμπούκης, έτερος συμμαθητής των δύο προσθέτοντας ότι στην τάξη του ήταν μαθητής ο Beno Shimana (γιός του Walter Schimana, που διορίστηκε Ανώτατος Διοικητής των SS και της Αστυνομίας στην Ελλάδα στις 18.10.1943, wikipedia…).

Η τρίτη μαρτυρία προέρχεται απο τον κ. Λουκά Λυμπερόπουλο, που ζεί στην Γερμανία και είναι ερευνητής εστιάζοντας στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο οποίος αναφέρει:

Ο Ιβάν Ουσακώφ, πατέρας των δύο αδελφών, ήταν Λευκορώσος, πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την λήξη του (ή λίγο αργότερα) ήρθε στην Ελλάδα, νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και έμειναν στην Γλυφάδα, όπου γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά το 1927 και το 1928. Να σημειωθεί, ότι, επειδή ήταν στρατιωτικός, κατά πάσα πιθανότητα διέφυγε από την Ρωσία μετά την επανάσταση εναντίον του Τσάρου που έμεινε στην ιστορία ως Ματωμένη Κυριακή ή Κόκκινη Κυριακή, στις 9 (22) Ιανουαρίου 1905.

Και τα δύο αδέλφια είχαν ταλέντο στο σχέδιο και πιό πολύ ο Μιχαήλ, ο οποίος ζωγράφισε μία πόρτα, που έγραφε Ευρώπη, την οποία επιχειρούσε να ανοίξει ο Χίτλερ και μία αρκούδα έβαζε το πόδι της σαν εμπόδιο. Η καρικατούρα αυτή ήταν η αιτία της σύλληψης του Μιχαήλ, αφού η αρκούδα συμβόλιζε την Ρωσία, η οποία αντιστεκόταν στην εξάπλωση του Ναζισμού. 

Ο Βλαδίμηρος συνελήφθη στις 21.12.1943. Ο Μιχαήλ και μητέρα του Ευφροσύνη συνελήφθησαν στις 2.3.1944. Ο πατέρας τους είναι άγνωστο πότε συνελήφθη.

Ηταν όλοι στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας και τα παιδιά έφυγαν στις 25 Μαίου 1944 για το συγκρότημα στρατοπέδων συγκεντρώσεως του Neuengamme (Νόιενγκαμμε), το οποίο ευρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Αμβούργου. Έφτασαν στις 4 Ιουνίου. Ο πατέρας και ο Βλαδίμηρος έμειναν στο στρατόπεδο και δούλευαν σαν σχεδιαστές σε ένα τεχνικό γραφείο και επέζησαν. Ο Μιχαήλ μεταφέρθηκε σε κάποιο υποστρατόπεδο. Πέθανε στο στρατόπεδο του Bergen-Belsen (Μπέργκεν-Μπέλζεν, περίπου 60 χλμ από το Αννόβερο) στις 3.5 ή στις 25.5.1945. Η μητέρα έμεινε έξι μήνες στο Χαϊδάρι.

Ο Βλαδίμηρος και ο πατέρας τους Ιβάν (Ιωάννης) σώθηκαν. Ηταν και οι τρεις στο Neuengamme. Ο Βλαδίμηρος μάλιστα, μαζί με άλλα 40 άτομα, υπέγραψε το 1958 μία επιστολή διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση του Αμβούργου για να μην κτισθεί φυλακή στον χώρο του πρώην στρατοπέδου, αλλά να μείνει σαν χώρος μνημείου. Επίσης στην δεκαετία του ’90 έδωσε μία συνέντευξη για τα θύματα του Neuengamme, αλλά έκτοτε αγνοείται.

Αξίζει να αναφερθεί ότι το όνομά του το έγραφε ο ίδιος με “z”: “Uzakof”.

Εντοπίσαμε ένα παλαιότερο άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2017 και αναφέρεται στην πεζοδρόμηση τεσσάρων δρόμων στο Εμπορικό Τρίγωνο της Αθήνας, αλλά και στην Μαρία Ξανθοπούλου, απόφοιτο των χρόνων της Αραχώβης και στην κόρη της, Αλεξάνδρα Βοβολίνη, απόφοιτο των χρόνων του Μαρουσιού:

Σε μια γιορτή ανοιχτή για όλους τους επισκέπτες του Εμπορικού Τριγώνου, ο Δήμος Αθηναίων “ξανασυστήνει” στο κοινό τέσσερις αθηναϊκούς δρόμους ως πεζόδρομους. Ο λόγος για τις οδούς Χρυσοσπηλιωτίσσης, Νικίου, Βλαχάβα και Πολυκλείτου, οι οποίες πεζοδρομήθηκαν επίσημα την Πέμπτη 6 Ιουλίου παρουσία του Δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη.

“Πρόκειται για μια περιοχή με πολλές δυνατότητες. Θέλουμε να τονώσουμε τον εμπορικό χαρακτήρα της, με την αναβάθμιση των αστικών υποδομών αλλά και με την επιβολή κανόνων στη λειτουργία τους. Δεν θα επιτρέψουμε άλλα τραπεζοκαθίσματα εδώ, δεν θα γίνει διασκεδαστήριο η περιοχή, δεν θέλουμε μονοθεματική ανάπτυξη. Επιδιώκουμε να επιστρέψει η κατοικία και να τονωθεί ο χαρακτήρας του εμπορικού τριγώνου, να κάνουμε ένα τρίγωνο πρότυπο” δήλωσε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος Αθηναίων.

Ο Όμιλος economia καλωσορίζει τους επισκέπτες του Εμπορικού Τριγώνου, καθώς από το 2002 τα γραφεία μας βρίσκονται στην οδό Βλαχάβα. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που η περιοχή αυτή εντάσσεται στα πλαίσια ενός προγράμματος πρότυπης λειτουργίας της πόλης μας που πολλοί παλαιότεροι οραματίστηκαν.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Σωκράτης Ξανθόπουλος, παππούς της εκδότριας και προέδρου του Ομίλου economia Aλεξάνδρας Κ. Βοβολίνη. Πριν από σχεδόν 100 χρόνια, ο Πατρινός επιχειρηματίας με την κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή είχε αγοράσει το ακίνητο της οδού Βλαχάβα 6-8 ως προίκα της μητέρας της Α. Κ. Βοβολίνη, Μαρίας Ξανθοπούλου. Στη διαθήκη του αναφέρει χαρακτηριστικά: “Το ακίνητον της οδού Βλαχάβα, το οποίον ανήκει εις την κόρην μου Μαρίαν, ευρίσκεται εις το ιστορικόν κέντρον των Αθηνών, το οποίον αξίζει να αποκτήσει την παλαιάν αίγλην του”.

Περισσότερα…

Ο παλαιός φιλόλογος καθηγητής μας κ. Werner Ricken ευχαριστεί θερμά όσους αποφοίτους μας τον ευχήθηκαν για τα γενέθλιά του. Μέσω της κόρης του, Cornelia Ricken – Θέμελη, στέλνει το ακόλουθο μήνυμα:

“Am 9.6. habe ich meinen 95. Geburtstag begangen und aus diesem Anlass auch von ehemaligen Schülerinnen und Schülern meiner Deutschkurse und Klassen an der Deutschen Schule Athen und dem Wilhelm-Gymnasium Hamburg Glückwünsche erhalten.

Besonders gefreut hat es mich, wenn ich erkennen konnte, dass die Vermittlung des grundständigen Wissens sich in Ihrer weiteren persönlichen und beruflichen Entwicklung ausgewirkt hat.

Ihnen allen meinen herzlichen Dank!”

Η Cornelia ευχαριστεί και η ίδια για τη χαρά που έδωσαν οι απόφοιτοι στον πατέρα της και στέλνει τις συνημμένες φωτογραφίες από τη γιορτή.

Η Πολυξένη Στεφανίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του 1967. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης στη Σχολή Κέννεντυ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Εργάστηκε τρία χρόνια (1981-1983) στο Μεταφραστικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και εισήλθε στο Υπουργείο Εξωτερικών στο τέλος του 1983. Μεταξύ 1991 και 1995 υπηρέτησε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Βόννη και μεταξύ 1995 και 1997 διετέλεσε Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στη Φιλιππούπολη Βουλγαρίας. Μεταξύ 1997 και 1999 εργάσθηκε στη Διεύθυνση Βαλκανίων, μεταξύ 1999 και 2000 στη Διεύθυνση Βορείου Αμερικής και μεταξύ 2000 και 2004 στη Διεύθυνση Τουρκίας στο Υπουργείο. Από το 2005 έως το 2009 ήταν Γενική Πρόξενος στον Άγιο Φραγκίσκο ΗΠΑ, ενώ από το 2009 έως το 2011 χρημάτισε Πρέσβυς στις Φιλιππίνες. Το 2012 έως το Μάιο του 2013 διετέλεσε επικεφαλής της Διεύθυνσης Διμερών Οικονομικών Σχέσεων με τις χώρες της Ευρώπης, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Από τον Ιούνιο του 2013 υπηρετεί ως Πρέσβυς της Ελλάδας στο Μεξικό.