Με αφορμή την συζήτηση για το ξεκίνημα του Νίκου Βασιλείου στην Σχολή ο Χρήστος Μπαλόγλου θυμήθηκε ότι:

Στην Γερμανική πέρασαν και καθηγητές ενός έτους. Ετσι, το 1976-1977, εδίδαξαν τα φροντιστηριακά ενισχυτικά μαζί με τον ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ο ΠΟΥΛΑΚΗΣ Φυσική και ο ΝΤΑΣΗΣ, Χημεία. Ο Πουλάκης εδίδαξε και την χρονιά 1977-1978. Ο Ντάσης ένα έτος . Ευτύχησα να έχω την θυγατέρα του, Αργυρώ, μαθήτρια στους Θρακομακεδόνες, 1994-1995, δεν εγνωριζε , ότι ο πατέρας της είχε διδάξει και στην Γερμανική.

Το έτος 1979-1980 με την παραίτηση ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ανεζητήθη θεολόγος και ο ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ μας έφερε τον ΠΑΠΑΔΑΤΟ. Μετά διορίσθηκε στο Δημόσιο.

Τέλος, ο Δρ. Αθανάσιος Χατζόπουλος έφυγε από την Σχολή το 1988 (είχε πρωτοέρθει το 1983 και έμεινε έως το 1986) καιτον Οκτώβριο του 2000, εξελέγη από την Ιεραρχία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου Αχαΐας και διορίσθηκε διευθυντής του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 5 Αυγούστου 2007 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ανύψωσε, τιμής ένεκεν, σε Μητροπολίτη Αχαΐας.

Αποφοίτησε από τη Γ.Σ.Α. το 1967. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και πήρε το πτυχίο της το 1972. Εργάστηκε για μια τριετία στην Siemens Hellas και ακολούθως στην Εθνική Τράπεζα (Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών και Υποδιεύθυνση Μεταφραστικού), από την οποία συνταξιοδοτήθηκε το 2005. Βοήθησε στη δημιουργία της νέας ιστοσελίδας του Συλλόγου δικτυώνοντας παλαιότερους και νεώτερους και εισφέροντας  με φωτογραφικό υλικό και στοιχεία από τις παλαιότερες δεκαετίες, που της έχουν δώσει απόφοιτοι ή έχει από τον πατέρα της Ιδομενέα Παπαδάκη, τέως Λυκειάρχη της Σχολής.

.

Το επετειακό τεύχος των 5 χρόνων κυκλοφορίας του montags της 13.7.2020 έχει σαν κύριο θέμα τους Εκπροσώπους Έτους και είναι αφιερωμένο στην χρονιά του 1942 ως φόρο τιμής στην Βεατρίκη Δημητριάδου, που με την πρωτοβουλία της εβδομήντα χρόνια μετά, το 2012, να επικοινωνήσει με τον Σύλλογό μας, άνοιξε τις πύλες της Αραχώβης και μας σύστησε όλα τα παιδιά εκείνων των χρόνων, και τους μεγαλύτερους και τους νεότερους. Ήταν δύσκολα χρόνια, καταμεσής της Κατοχής, αλλά ανέδειξαν, κάτι που έμεινε και στους μεταπολεμικούς αποφοίτους: την αγάπη για το σχολείο και την ευγνωμοσύνη τους σε αυτό που περιγράφε ως “θεμέλιο ζωής” η Νίκη Γουλανδρή.

Πολλοί νεότεροι της Βεατρίκης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, είτε γιατί αυτό έκλεισε και για να τελειώσουν το γυμνάσιο οδηγήθηκαν σε άλλα ιδιωτικά ή δημόσια, είτε γιατί οι γονείς φοβούμενοι τα αντίποινα ή διαφωνώντας με το γερμανικό περιβάλλον πήραν τα παιδιά τους από την Αραχώβης.

Απόδειξη αυτού του δεσίματος είναι η φωτογραφία των Επτά Νάνων, που συνέχισαν να συναντώνται και να αναζητούν τα ίχνη των συμμαθητών και συμμαθητριών μέχρι και σήμερα. Όπως θα δείτε και στο άρθρο του σημερινού montags η φωτογραφία αυτή του 1989, ξεκινά από αριστερά με την Βεατρίκη Δημητριάδου, που μας άφησε στα τέλη του 2014, και την Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη και είναι ένα reunion  Και οι δύο ως σύγχρονοι εκπρόσωποι έτους εντόπισαν τα ίχνη πολλών. Πρόσφατα δημοσιεύσαμε το βιογραφικό και την φωτογραφία του συμμαθητή τους Αντώνη Κιτσίκη, που έφυγε το 2004 και η Ροδούλα έλεγε πόση χαρά θα έκαναν όλοι και όλες που εντοπίσαμε τα ίχνη του.

Οι 7 Νάνοι και η Χιονάτη είναι λοιπόν από αριστερά προς τα δεξιά:

Βεατρίκη Δημητριάδου-Begert (Χαζούλης)

Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη (Υπναράς)

Μόνικα Πέην (Χαρούμενος)

Λένα Γκλαβάνη-Miller (Σοφός)

Ειρήνη Αννίνου-Καρυοφίλλη (Ντροπαλός) (καθιστή στο πάτωμα)

Αμαλία Καραλή-Λικατσά (Χιονάτη) (με το μαύρο πουκάμισο κοιτά προς τα επάνω)

Ανζλέτ Κατσαούνη-Κοντομίχαλου (Γκρινιάρης) (σκύβει κάτω από το φωτιστικό)

Αγγέλα Βαϊανού-Κυριαζή (Συναχωμένος) τελευταία στα δεξιά

Από την παρέα αυτή σήμερα (2020) η Ροδούλα (δεύτερη από αριστερά) ζει στην Κηφισιά, η Λένα Γκλαβάνη (τέταρτη) ζει στην Νέα Υόρκη και η Ανζλέτ Κατσαούνη κινείται μεταξύ Κίνας και Αμερικής. Στην Νέα Υόρκη ζει και η άλλη συμμαθήτρια εκτός της ομάδας των Επτά Νάνων, η Ρούλα (Αργυρώ) Συράκη, ενώ στην Αθήνα ζει η Έβη Τουλούπα, που μας έχει τιμήσει σε όλες τις εκδηλώσεις που την καλέσαμε.

Έτσι, στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνουμε για την προσέλκυση Εκπροσώπων Έτους, θα θέλαμε έστω και εκ των υστέρων να “χρίσουμε” κάποιους παλαιούς από εκείνα τα χρόνια, που κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια να μας φέρουν σε επαφή με συμμαθήτριες και συμμαθητές εκείνης της εποχής. Και όχι μόνον. Μας εξιστόρησαν γεγονότα από τις τάξεις, απο τις οικογένειές τους, από την μετέπειτα ζωή τους και μας χάρησαν φωτογραφικό υλικό, τόσο σπάνιο από εκείνα τα χρόνια. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ορισμένοι από αυτούς βοήθησαν μέσω των παιδιών τους που κράτησαν στα συρτάρια τις φωτογραφίες και στην μνήμη τις ιστορίες.

Έτσι θα θέλαμε να πούμε ότι για τα χρόνια της Αραχώβης οι Εκπρόσωποι Έτους είναι:

1936 – Απόστολος Πίτσος

1937 – Σοφία Καζάζη

1938 – Βύρων Θεοδωρόπουλος

1939 – Κωνσταντίνος Παπαναστασίου

1940 – Μαριέττα Ράδοβιτς-Ισιδωρίδου

1941 – Νάτα Μελά, Αλέκος Κυριακός

1942 – Βεατρίκη Δημητριάδου, Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη, Δήμητρα Καρβελά

1943 – Δήμητρα Μάτου

1944 –

1945 –

1946 – Βασίλης Μαυρίδης

1947 – Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης

(οι χρονιές 1945, 1946 και 1947 δεν είχαν απόφοιτους διότι η Σχολή είχε κλείσει, όμως αναφέρονται, δίοτι αν τα παιδιά είχαν συνεχίσει ομαλά θα είχαν αποφοιτήσει τότε)

Με επιστολή του, που έστειλε την 16.6.2020, ο Πέτρος Πετρακόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του από το Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων ΓΣΑ.

Δυο εξαιρετικά σημαντικές συνεντεύξεις έδωσε προσφάτως ο νευρολόγος -ψυχίατρος Αργύρης Στριγγάρης (’92), που είναι εγκατεστημένος στη Bethesda (ΗΠΑ), κύριος ερευνητής και επικεφαλής της Μονάδας Mood Brain and Development στο Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ και καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν, σχολιάζοντας τις επιπτώσεις της πανδημίας στην ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων:

· Η πρώτη, με τον τίτλο “Ευάλωτη η γενιά της πανδημίας“, δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 11 Μαΐου…

· Η δεύτερη, με τον τίτλο “Βία και πανδημία“ δημοσιεύθηκε στην Athens Voice στις 11 Ιουνίου…

Ο Στέφανος Μίτμαν έγραψε ένα μικρό επεξηγηματικό κείμενο για τις πρόσφατες εκλογές της 17ης Ιουνίου για το Schulverein:

Εκλογές για την ανανέωση του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) του Συλλόγου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (Deutscher Schulverein Athen ή απλά “Schulverein”)

Το ΔΣ του Schulverein έχει 9 τακτικά μέλη, που ανανεώνονται διαδοχικά ανά τριετία. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς λήγει η θητεία τριών μελών, που μπορούν να επανεκλεγούν.

Τα ενεργά μέλη του ΔΣ αναφέρονται στο website της DSA, στη σελίδα…

Έτσι φέτος λήγει η τριετής θητεία των κκ Richard Epstein, Wolfgang Gebhardt και Thomas Greve.

Οι εκλογές διεξάγονται στην δεύτερη τακτική Γενική Συνέλευση (ΓΣ) των μελών του Schulverein, που γίνεται κάθε Μάιο ή Ιούνιο (η πρώτη τακτική ΓΣ γίνεται κάθε Νοέμβριο και βασικό της αντικείμενο είναι ο οικονομικός απολογισμός για την σχολική χρονιά που πέρασε και η έγκριση του προϋπολογισμού της επόμενης σχολικής χρονιάς).

Την περασμένη Τετάρτη, 17 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στο Pausenhof (λόγω κορωνοϊού) η τακτική ΓΣ και οι προγραμματισμένες εκλογές. Υποψηφιότητες είχαν θέσει εκ νέου δυο από τα τρία παλαιά μέλη Richard Epstein και Thomas Greve και οι νέοι υποψήφιοι κκ Nikolaos Athanassiadis, Marcus Bremer και Aris Liakopoulos.

Το αποτέλεσμα ανακοινώθηκε λίγο μετά την λήξη της μυστικής ψηφοφορίας, στην οποία συμμετείχαν τα 50 παρόντα μέλη του Schulverein και έχει κατά σειρά ψήφων ως εξής:

Λόγω ισοψηφίας, θα έπρεπε σύμφωνα με τον κανονισμό να γίνει νέα ψηφοφορία για την τρίτη θέση στο ΔΣ μεταξύ των κκ Greve και Liakopoulos, αλλά ο αντιπρόεδρος Thomas Greve απέσυρε την υποψηφιότητά του και έτσι αναδείχθηκε ως τρίτο μέλος του ΔΣ, χωρίς άλλη ψηφοφορία, ο επίσης απόφοιτος και αρχιτέκτονας Άρης Λιακόπουλος.

Στο σημείο αυτό να ευχηθούμε καλή επιτυχία σε όλα τα μέλη του ΔΣ και να επισημάνουμε ότι μέσα στην επόμενη σχολική χρονιά αναμένεται να ολοκληρωθεί η αλλαγή του καταστατικού του Schulverein, ώστε να γίνει δυνατή η εγγραφή στον Σύλλογο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών προσώπων που δεν πληρούν την προϋπόθεση που ισχύει μέχρι σήμερα, δηλαδή να έχουν την Γερμανική υπηκοότητα.

Στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Εμείς – Unsere Welt”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1963, ένα χρόνο μετά το πρώτο τεύχος, βλέπουμε και νέα ονόματαστην Συντακτική Ομάδα, όπως την Άννα Φιλίνη,την Λούλα Βρετούκαι τον Heiner Liermann, δίπλα στουςΓιώργο ΣακκάκαιΓιώργο Χαρίση.

Το τεύχος αυτό έχει 36 σελίδες, και περιέχει πολλά κείμενα, αρκετές διαφημίσεις, αλλά και δύο κενές σελίδες:

Ανάμεσα σε αυτά:

– το διήγημα του Herbert Malecha “Η Δοκιμασία / Die Probe” με ένα σχόλιο της Φρόσως Δημάκου

– ένα ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ σε ελεύθερη απόδοση από την Εύη Ζαχαρακοπούλου,

– ένα κείμενο της Αγγέλας Βορεάδου με τίτλο “Mein Aufenthalt in Rastatt”

– ένα άρθρο του Γιάννη Αντωνιάδη με τiτλο “Deutsche Kirchen”

– ένα κείμενο για την επίδραση του κινηματογράφου στην σημερινή νεολαία της Άννας Μαρίας Χατζηλαζάρου

– την συνέχεια από το πρώτο τεύχος του κειμένου της Αναστασίας Λογοθετίδου για την Αντιγόνη

– “Οι κίνδυνοι του μηχανικού πολιτισμού” της Ειρήνης Μιχαλοπούλου

– ο Παντελής Παντελούρης για τον Louis Armstrong

– “Oktoberfest” από την Φάννυ Γεωμπρέ

– “Denkmaschninen”από τον Μάρκο Μποναζούντα

– “Der Limbourger Dom” από τον Μενέλαο Μοσχούλη

Ξεφυλλίστε το τεύχος:

https://www.ex-dsathen.gr/ekdoseis/germaniki-sxoli/213-emeis-2-maios-63

Ο Κώστας Παπαηλιού εντόπισε ένα άρθρο στην Griechenland Zeitung για τα γερμανικά βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα. Η Griechenland Zeitung, που κάνει σπουδαία δουλειά στην Ελλάδα αγκαλιάζοντας και αυτή με τον τρόπο της την Ελληνο-Γερμανική κοινότητα είχε εκδόσει το 2018 το βιβλίο “Deutsche Spuren in Griechenland” στο οποίο υπάρχει το αφιέρωμα για τα γερμανικά βιβλιοπωλεία, ανάμεσα στα οποία θα εντοπίσετε και το όνομα του Κώστα Ελευθερουδάκη.

Δείτε το άρθρο…

Οι συνεντέυξεις με τον Βασίλη Μαυρίδη και τον Φωκίωνα Φωτιάδη-Νεγρεπόντη, αποφοίτους εκείνης της εποχής, αλλά κα με τους νεότερους Thomas Greve και Νίκο Αποστολόπουλο. Ακόμη με τον Richard Epstein και την πρώην Διευθύντρια Annette Brunke-Kullik.

Περισσότερα…

“Με προνοητικότητα, ευελιξία και προσαρμοστικότητα, θα βγούμε πιο ισχυροί από την κρίση”.Τη δέσμευση της Alpha Bank να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις την επιστροφή της χώρας στην ομαλή οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα, επανέλαβε στις 12 Ιουνίου ο CEO του Ομίλου Βασίλειος Ψάλτης, από το πάνελ “Covid-19 and Banking: The Leader’s Response” του 5ου Delphi Forum, τονίζοντας παράλληλα ότι η εμπειρία του κορωνοϊού επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά τη σημασία που έχουν η προνοητικότητα, η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα για την αντιμετώπιση κάθε κρίσης.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος που εορτάζεται στις 5 Ιουνίου, το envinow.gr, πραγματοποίησε μία εφ’ όλης της συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Αραβώση (’81), Καθηγητή ΕΜΠ και Γενικό Γραμματέα Φυσικού Περιβάλλοντος και Υδάτων του ΥΠΕΝ. Μεταξύ πολλών θεμάτων που αναλύθηκαν, ήταν το περιβαλλοντικό πολυνομοσχέδιο στο οποίο υπήρξε ένας από τους βασικούς συντελεστές της προετοιμασίας του, το μέλλον της ανακύκλωσης και της διαχείρισης απορριμμάτων στην Ελλάδα, το σχέδιο για τη διαχείριση των λυμάτων και πολλά ακόμη. Διαβάστε τη συνέντευξη…

Με ψευδώνυμα παρουσιάζονται οι μαθητές και οι μαθήτριες, με τα κανονικά τους ονόματα οι καθηγητές και οι καθηγήτριες της εποχής:

Hier begegnet ihr dem Schüler Fabian, der zwischen 1937 und 1942 die damalige DSA besuchte und 1942 sein Abitur absolvierte. Fabian ist ein Pseudonym, also ein erfundener Name, um die Identität der Person zu schützen. Die Geschichte Fabians ist aber eine wirkliche Geschichte. Wir sind in unserem Schularchiv auf ihn gestoßen und wollen euch hier von ihm erzählen.

Περισσότερα…

Πολλοί φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι και μαθητές ήρθαν στο Νεκροταφείο της Δροσιάς την Πέμπτη 11 Ιουνίου για το τελευταίο αντίο στον Νίκο Βασιλείου.

Η Αγγελική Κανελλακοπούλου, ως μαθήτρια και συνάδελφός του, ο Γιάννης Μυλωνάς, ως συνάδελφος και φίλος του και ο ανηψιός του Γιάννης τον αποχαιρέτησαν μέσα από ιστορίες των χρόνων που τον είχαν δίπλα τους.

Η σύζυγός του Έλντα και η κόρη του Ζωή έστειλαν ένα ευχαριστήριο μήνυμα:

Σας ευχαριστούμε για την συμπαράσταση σας αυτές τις στιγμες. Με τις φωτογραφίες, τα κείμενα, τα σχόλια, τις ιστορίες, τα μηνύματα, νιώσαμε ότι η οικογένεια μας δεν περιοριζεται στους τοίχους του σπιτιού μας, ότι είμαστε και θα είμαστε δεμένοι με όλους σας! Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Αγγελική Κανελλακοπούλου:«Όλοι, κύριε Νίκο, είναι εδώ…»

Ο Νίκος Βασιλείου για πολλές και πολλούς από εμάς ήταν δάσκαλος με ό,τι σημαίνει η λέξη αυτή. Ενδιαφερόταν για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ποτέ δεν ήταν άλλωστε σκοπός του η στείρα μετάδοση γνώσεων. Στεκόταν πλάι μας, στα μικρά και στα μεγάλα, ένας δεύτερος πατέρας. Άνθρωπος αλέγρος και φύσει καλός – όπως αποδεικνύεται και από τον υπέροχο τρόπο που έφυγε, χωρίς να ταλαιπωρηθεί και χωρίς να ταλαιπωρήσει, απολύτως ειρηνικά όπως ειρηνική ήταν και ολόκληρη η ζωή του. Όλοι οι μαθητές είχαν την ίδια αξία για τον Βασιλείου (έτσι τον λέγαμε όλοι εμείς), ακόμη και αυτοί που έφεραν την ρετσινιά του «τεμπέλη». Ως εκπαιδευτικός είχε πάντα κατανόηση για τις εφηβικές αμυαλιές, ακόμα κι όταν μας «μάλωνε», το έκανε με έναν τρόπο που κανείς, καμία δεν μπορούσε ποτέ να του κρατήσει κακία. Γιατί στην τελική είχε πάντα δίκιο και το έκανε με τρόπο απαλό και αβρό. Όπως ήταν και ο ίδιος. Γλεντζές στην καθημερινότητά του, χωρίς αγκυλώσεις και «δήθεν». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, όποτε αναφέρεται το όνομά του, τα σχόλια και οι ιστορίες που ακούγονται είναι όλες ξέχειλες μόνο από αγάπη. Γιατί η αγάπη ήταν μια λέξη που σημάδεψε όλη την ζωή του. Αγάπη για την μαθήτρια και τον μαθητή, αγάπη για τους γονείς του σχολείου που ανησυχούσαν για τα βλαστάρια τους, αγάπη για τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους του, αμέριστη αγάπη για τις γυναίκες της ζωής του, την Έλντα και την Ζωή – που ήταν άλλωστε η ίδια του η ΖΩΗ, αγάπη για τους άντρες που μπήκαν αργότερα στον δρόμο του, τον γαμπρό του Γρηγόρη και τους εγγονούς του Κωνσταντίνο και Νικόλα. Ο Βασιλείου διάλεξε για τραγούδι ορόσημο, τι άλλο, ένα τραγούδι ύμνο στην αγάπη. «Σ΄αγαπώ» έλεγε και τα μάτια του ξεχείλιζαν από συναίσθημα.

Την ίδια αγάπη απλόχερα του χαρίζουν οι παλιές μαθήτριες και μαθητές του, οι απόφοιτοι του σχολείου που τόσο αγάπησε και στο οποίο υπηρέτησε αρχικά ως φροντιστής, στη συνέχεια ως διορισμένος εκπαιδευτικός και ακολούθως ως υποδιευθυντής και διευθυντής Λυκείου, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες ένας συναπόφοιτος: «Αυτό το «Σ’ αγαπώ» μάς το είχατε πει με κάθε δυνατό τρόπο, κύριε Βασιλείου μας. Από την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο σχολείο μέχρι όχι μόνο την τελευταία, μα την τελευταία φορά που σας είδα, που σας είδε, ο καθένας από εμάς. Αδύνατο να θυμηθώ πόσα χρόνια σας είχαμε καθηγητή, νιώθω σίγουρος πως ήταν σχεδόν 40, τα 6 που ήμαστε στο σχολείο και όσα ακόμα έχουν περάσει από τότε».

Ναι, ο Βασιλείου είμαι σίγουρη ότι τώρα μας ακούει και μας χαμογελάει με τον γνωστό γλυκό του τρόπο. Για αυτό σας λέω, «κύριε Νίκο», απλά και σταράτα, έτσι όπως τα λέγαμε πάντα μεταξύ μας:

Εξ ονόματος των χιλιάδων μαθητριών και μαθητών σας σάς ευχαριστούμε για όσα μας διδάξατε, σας ευχαριστούμε που σας είχαμε στην ζωή μας.

Και σας ευχαριστώ εγώ προσωπικά για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, όταν ξεκίνησα 23 χρονών κοριτσάκι να διδάσκω, εμπιστοσύνη που δίνατε απλόχερα σε όλους τους νέους εκπαιδευτικούς στα πρώτα βήματά τους.

Ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει, αιώνια η μνήμη σας.

Γιάννης Μυλωνάς:Επικήδειος λόγος για τον Νίκο Βασιλείου

Θλιβερό προνόμιο να αποχαιρετάς αγαπημένο φίλο και συνάδελφο. Τούτη τη στιγμή του ύστατου αποχαιρετισμού λίγα λόγια, απλά και όχι βαρετά χρειάζονται, για να ξεπαγώσουν τον χρόνο.

Ο Νίκος ανήκει στην πονεμένη γενιά που γνώρισε την Κατοχή, τον αδελφοκτόνο σπαραγμό του εμφυλίου της πολύπαθης πατρίδας μας, τη Χούντα, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τέλος την πανδημιοκρατία, που όλοι μας ήδη βιώνουμε. Ανήκει στη γενιά με τα πολλά παράσημα…….,που δεν ανάβει θυμιατά και δεν καίει λιβάνια. Στ΄αλήθεια, δύσκολη η ζωή του και πολυκύμαντη.

Τύχη αγαθή μάς έφερε στη Γερμανική Σχολή, όπου και οι δυο αφυπηρετήσαμε ύστερα από 35 συναπτά χρόνια. Συνάδελφος αγαπητός, προσηνής, άδολος,χαμηλών τόνων, μειλίχιος και ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Πραγματικά, θελξικάρδιος, τερψίθυμος και φερέπονος, όπως θα έλεγε ο λεξιλάγνος αείμνηστος συνάδελφός μας Γιάννης Ποντικός. Πίστευε πως ο δάσκαλος, όταν δεν ξέρει κάτι, πρέπει να το λέει. Το λάθος δεν τον φόβιζε, γιατί και με το λάθος το δασκαλίκι μπορεί να γίνει καλύτερο. Με τους μαθητές του δεν έκανε πόλεμο. Έδινε μάχες, ασχέτως αν κάποιες μπορούσε να τις χάσει……Ο παθός και ο μαθός, έλεγε.

Όταν λυκειάρχευσε, η ποινή, το θρυλικό Tadel, αντικαταστάθηκε από το τραγούδι……..έλεγε αστειευόμενος. Η αλήθεια είναι πως η ευρυθμία της Σχολής δεν διαταράχθηκε…….Η Κεραμέως, σήμερα,είμαι σίγουρος πως θα τον καλούσε σε απολογία…Κοντολογίς, ίσως και χωρίς να το αντιληφθεί, πήρε το γιώτα από το πρέπει και το έγδαρε ίσαμε το πι, καταπώς λέει ο Ελύτης.

Ως μαθηματικός, και μάλιστα καταξιωμένος, μπορεί να μην κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο – Δει Δήλιον πρόβλημα λύσαι και κύκλον τετραγωνίσαι, έλεγαν οι αρχαίοι – όμως τον χαρακτήριζε η τετραγωνική λογική. που πάει να πει πως πάντα ορθοτομούσε το λόγο και πάντα ήταν στη σωστή μεριά της Ιστορίας!!

Αγαπητή μου Έλντα, λατρεμένη του Νίκου, ξέρω πως μια μαθηματική άσκηση θέλησε να λύσει λίγο πριν να δραπετεύσει από τη ζωή. Βέβαια, για το καλό μας, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας……Και κάτι τελευταίο, Έλντα μου. Οφείλω να το πω κι αυτό. Ο Νίκος είχε ένα μεγάλο ελάττωμα……Ναι, στ΄αλήθεια. .Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς, γι αυτό και τόσο αξιαγάπητος!!!

Αργότερα, η έλευση της Ζωής, της μονάκριβης λατρεμένης κόρης του, της άριστης μαθήτριάς μου και στη συνέχεια λαμπρής συναδέλφου μου, του έδωσε νόημα ξεχωριστό και νέα τροπή στη ζωή του. Ήταν τότε που ανακάλυψε το τραγούδι και πήρε νόημα η ύπαρξή του. Ζωοποιός δύναμη και αγάπη ξεχωριστή. Ύμνος για τη ζωή……Βλέπεις, πολλά τα φοβερά, πιο φοβερά απ΄όλα ο άνθρωπος. Πίστευε πως ο ασφαλέστερος τρόπος να μην υπονομεύσεις το κύρος σου είναι το τραγούδι και η χαρά που βγαίνει απ΄αυτό. Χαρίεσσα η αντιμετώπιση των πραγμάτων της σύντομης ζωής μας. Όμορφη βιοθεωρία!! Ως χαρίεν έστ΄άνθρωπος, όταν άνθρωπος η. Χαριτωμένο πλάσμα ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος είναι..

Βέβαια, ευτυχώς και υπήρχαν και κείνες οι στάσεις που κάναμε στο ταξίδι μας που έλεγε ο παππούς Δημόκριτος << βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος >>. Όμορφα συναπαντήματα, γλεντοκόπια και συνάφειες. Γελάσαμε και κλάψαμε, χαρήκαμε και πονέσαμε. Δώσαμε και πήραμε στη σύντομη ζωή μας. Για να επικρατήσει στο τέλος η χαροποιός ρήση. Ανάσα μια, ανάσα δυο, όλα καλά, βρε χαρμολύπη.

Όταν τραγουδούσε, αισθανόταν ως ένας αιώνιος έφηβος, λες και ήταν μια φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Πίστευε πως και τα μικρά πράγματα έχουν, μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία και πως το τραγούδι μάς εξυψώνει ενώ η ύλη μάς γειώνει στην πεισματάρα πραγματικότητα. Κοντολογίς, με το τραγούδι του και την απέραντη καλοσύνη έγινε για μας μνήμη ζωντανή που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Τέλος, στο τέλος της ημέρας, στο τέλος της ανάσας επανέρχεται η αντίφαση, δηλαδή να διεκδικούμε την ανάταση μες στην υπαρξιακή αγωνία μας.

Υπέροχη λιακάδα σήμερα. Θριαμβική επέλαση του καλοκαιριού. Διάλεξες, βρε Νίκο μου, και τη μέρα που θα έφευγες για το ταξίδι στο Επέκεινα, λες και ήσουνα έτοιμος από καιρό να σαλπάρεις για τα αστρικά πελάγη με λελογισμένη αυτοπειθαρχία και με μια επικούρεια αντίληψη της αείρροης ζωής, Ήθελες με αξιοπρέπεια να πάρεις το δρόμο προς την επουράνια ουτοπία, χωρίς καμιά προσδοκία για κανένα μεταφυσικό παράδεισο.

Νίκο μου, αγαπητέ συνάδελφε, κλείνω τον στερνό χαιρετισμό μου με ένα στίχο του Κωστή Παλαμά. Σμίλεψες, δάσκαλε, ψυχές ως στη στερνή πνοή σου. Και μια δική μου προσθήκη. Σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραίος, σ΄αγαπώ γιατί ήσουν Εσύ!!

Νίκο, καλό ταξίδι…

Η Μαριάννα Ευστρατίου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή. Έκανε την πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση το 1982 στην «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι και ήταν μάλιστη η τέταρτη Ελληνίδα εκπρόσωπος μέσα στην ίδια δεκαετία που ξεκίνησε υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Έλληνα συνθέτη.

Το 1983 δημιούργησε με τον Κώστα Μπίγαλη το συγκρότημα “Big Alice” κι ακολούθησε το ομότιτλο άλμπουμ και το single “I Miss You” που γνωρίσαν πολύ μεγάλη επιτυχία. Το 1985 τραγουδώντας το τραγούδι του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου “Talk About Love” γνώρισε επιτυχία σε Ελλάδα και Ιταλία. Ο πρώτος αγγλόφωνος δίσκος της κυκλοφόρησε το 1987 και το 1989 ο πρώτος ελληνόφωνος.

Το 1989 με το τραγούδι “Το δικό σου αστέρι” πήρε μέρος στη Eurovision, αφήνοντας έξω την Άννα Βίσση, και το τραγούδι της κατετάγη ένατο. Το 1992 συνεργάστηκε δισκογραφικά με τον Μίμη Πλέσσα, ένα γεγονός που την οδήγησε και στην επι σκηνής συνεργασία τους για τρία ολόκληρα χρόνια. Το 1996 ξανασυμμετείχε στη Eurovision με τη σύνθεση του Κώστα Μπίγαλη «Εμείς Φοράμε Το Χειμώνα Ανοιξιάτικα» και ξαναεπιχείρησε ανεπιτυχώς το 1998, έχοντας τρία τραγούδια στους ημιτελικούς. Τα τελευταία χρόνια είναι η πρώτη φωνή τουjazz συγκροτήματος Nova Mood.

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος έδωσε μία συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή της 6.6.2020. Ο Νότης Παπαδόπουλος που πήρε την συνέντευξη σχολιάζει:

Κάθε φορά που συναντιέμαι με τον κ. Παναγιώτη Πικραμμένο νιώθω χαρά αλλά και ντροπή. Χαρά γιατί συναντώ έναν άνθρωπο με σημαντική κατάρτιση, χιούμορ και απίθανες ιστορίες από την πολυετή θητεία του σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ντροπή, γιατί μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα στο βήμα της Βουλής να στέκεται με τα άσπρα του μαλλιά, βουρκωμένος από την προσβολή που είχε γίνει στο πρόσωπό του στην υπόθεση Novartis. Αυτός, ένας πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, πρώην πρωθυπουργός που προσφέρθηκε για να βοηθήσει τη χώρα στις δύσκολες εποχές των μνημονίων, να βρίσκεται απολογούμενος με κατασκευασμένες μυθιστορηματικές κατηγορίες που αμφισβητούσαν την ηθική του ακεραιότητα. Δεν θέλει να μιλάει πλέον για αυτή την απόπειρα σπίλωσής του – «η υπόθεση είναι αυτή τη στιγμή στα χέρια της Βουλής και της Δικαιοσύνης. Επομένως, δεν επιθυμώ να σχολιάσω ή να προσθέσω κάτι. Ας αφήσουμε τα θεσμικά όργανα να κάνουν τη δουλειά τους απερίσπαστα», λέει.

Δείτε την συνέντευξη…

Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη έδωσε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο portraits παρουσιάζοντας την διαδρομή τουπαλαιότερου και ιστορικότερου οικονομικού περιοδικού την “Οικονομική Επιθεώρηση”, που εκδίδει και που είναι και το μόνο οικονομικό περιοδικό που έχει επιβιώσει όλων των κρίσεων. Το μοναδικό στην συνένετυξη αυτή είναι ότι παράλληλα με την ιστορία της οικογένειάς της διατρέχει και την ιστορία της ελληνικής βιομηχανίας από την πρώτη στιγμή της έκδοσης του περιοδικού που τότε είχε τίτλο “Βιομηχανική Επιθεώρηση”, η οποία, όπως αναφέρει:…ξεκίνησε το 1934 μια εποχή που η βιομηχανία στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα.

Θυμάται τα παιδικά της χρόνια:…θυμάμαι τη Μιχαλακοπούλου ποταμάκι και πηγαίναμε και παίζαμε. Δεν υπήρχε τότε η Αμερικάνικη Πρεσβεία και εκεί ερχόταν ένα Λούνα πάρκ κάθε καλοκαίρι και η Βασιλίσσης Σοφίας είχε μόνο μονοκατοικίες. Πήγαινα σχολείο στο Μαράσλειο και κάθε μέρα περπατούσα μέχρι τα γραφεία του περιοδικού στη Μουρούζη. Εκεί πρώτα διάβαζα και μετά «δούλευα» για το περιοδικό.

Η Αλεξάνδρα είναι απόφοιτος, αλλά δεν είναι μόνον εκείνη. Είναι και ο σύζυγός της Θανάσης Λασκαρίδης, ο αδελφός του συζύγου της Πάνος, ο πατέρας τους Κώτιας Λασκαρίδης, αλλά και η μητέρα της:

Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου στη Νομική, έκανα ένα μεταπτυχιακό στα Ναυτιλιακά στο Λονδινο, και το 1977 παντρεύτηκα το Θανάση Λασκαρίδη. Ήμασταν μαζί από το σχολείο, εκείνος σπούδαζε στο Μπέρμιχαμ και τον συνάντησα στην Αγγλία, όπου και μείναμε μαζί ένα χρόνο.Ήμασταν συμμαθητές και μάλιστα ήταν συμμαθητές και ο πατέρας του με τη μητέρα μου, πριν από τον πόλεμο στη Γερμανική Σχολή. Ο πεθερός μου ο Κώτιας Λασκαρίδης ήταν Πόντιος, ήταν ιχθυολόγος με σπουδές στη Γερμανία και η πρώτη του επιχειρηματική δραστηριότητα ήταν δύο αλιευτικά πλοία. Μετά πούλησαν τα αλιευτικά και πήραν πλοία ψυγεία. Τα πρώτα του λεφτά ο Θανάσης τα έβγαλε σαν μεσίτης πλοίων και μετά με συνεταίρους άρχισε να μεγαλώνει η εταιρεία τα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Ο παππούς είχε κρατήσει ένα αλιευτικό «για να παίζει» και θυμάμαι που μας έφερνε κατεψυγμένες γαρίδες….

Όταν άρχισε να μεγαλώνει η εταιρεία μπήκε και ο αδερφός του ο Πάνος Λασκαρίδης που ήταν ναυπηγός και ταίριαξε τέλεια με την ομάδα και η εταιρεία μεγάλωνε. Ήταν πολύ ωραία χρόνια, δημιουργικά.

Δείτε όλη την συνέντευξη…

Η ΡοδούλαΚούμαρη-Σταθάκη συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Μαθήτρια των χρόνων του Πολέμου στην Αραχώβης, διάσημη λαογράφος, μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Κηφισιάς και Γαλαξειδίου μελετώντας και γράφοντας. Πολυγραφότατη εξέδωσε πριν από μία εβδομάδα το 15ο βιβλίο της με τίτλο “Ένας περίπατος στο Κοιμητήριο Γαλαξειδιού” μέσα από το οποίο καταγράφει τον πλούτο που βρίσκεται στην “γλυπτοθήκη”, όπως αποκαλεί το Κοιμητήριο του Γαλαξειδιού. Φωτογράφισε ένα-ένα τα μνημεία αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τους δημιουργούς γλύπτες και διατυπώνει την αγωνία της για την προστασία τους.

Δείτε πως σχολιάζεται το έργο της στο blogspot της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Άμφισσας:

Δυναμική και περιεκτική πάντοτε στα γραπτά της και είναι δεκατέσσερα βιβλία, λαογραφικού, κυρίως περιεχομένου, η κ. Ροδούλα Κούμαρη – Σταθάκη, εστίασε, εξόρμησε, συνέλεξε εικόνες/φωτογραφίες, ερεύνησε κι αποτύπωσε όψεις του Κοιμητηρίου του Γαλαξειδιού. Ακόμη κι αν είναι εκζήτηση, ματαιοδοξία, η επιμονή γι’ ανάδειξη της τελευταίας κατοικίας, προβολή των νεκρών και των οικογενειών τους, δεν παύει να αποτελεί καθρέπτη της κάθε πόλης, πόσο νοιάζονται για τους μεταστάντες και την πολιτεία της σιωπής που τους εναποθέτουν, οι ζώντες.

Πολυταξιδεμένος ευπατρίδης ο Γ.Μ. εξέφραζε τη λύπη του για τη σημερινή εικόνα των Κοιμητηρίων της ευρύτερης περιοχής. Έχει απ’ την αρχαιοελληνική περίοδο και τη δυτική χριστιανική παράδοση δημιουργηθεί μια θαυμαστή κληρονομιά γλυπτών κι αναγλύφων, κυρίως που, πέραν της αναμφισβήτητης καλλιτεχνικής της αξίας, συχνά υψηλής και μοναδικής, συνιστά και πολύμορφη, σύνθετη ιστορική μαρτυρία για την εποχή, την κοινωνία, τις θρησκευτικές δοξασίες, συνήθειες, καλλιτεχνικές νοοτροπίες και τάσεις. Πάντοτε η εικόνα αντίστοιχων Κοιμητηρίων του εξωτερικού, με την άπλα, τους απέριττους τάφους και τη μικρή και μεγάλη γύρω βλάστηση, προκαλούσε μελαγχολικές σκέψεις απ’ τη σύγκριση με των δικών μας τον ιδιοκτησιακό συνωστισμό…

Λίγο-πολύ προϊδέαση, κατατόπιση κι εισαγωγή στο κλίμα της περιήγησης του βιβλίου, κάνει ο καθηγ. Π. Βαλαβάνης προλογίζοντας το βιβλίο. Η συγγραφέας γράφει την ιστορία της δημιουργίας του Πολυάνδριου του Γαλαξειδιού (1858), τις επεκτάσεις, τα ευδιάκριτα τμήματά του, επιλέγει ν’ ασχοληθεί με το παλαιότερο αι σ’ αυτό ξεχωρίζει τα ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος μνήματα/ταφικές συνθέσεις. Παραθέτει στο κάθε επιλεγέν φωτογραφίες, γενική και λεπτομερειών και το περιγράφει σύντομα και διεξοδικά: γλυπτό/ανάγλυφο, επιγραφή του. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στον μαρμαρογλύπτη – εργαστήριό του στην Αθήνα/Πειραιά (αφοί Βούλγαρη, Γεωργίου, Καρπάκης, αφοί Κοτζαμάνη, Μάστορης-Αρμακόλας, Ναύτης, Παπαγιάννης, Πίσσας, Ρενιέρης, Ρήγος, Σκλαβούνος, Σπανός, Σώχος).

Αναδεικνύεται η πρωτοτυπία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συσχετίζονται κοινά μοτίβα, σταυροί, λύχνοι, άγκυρες, πηδάλια. Αφού πρόκειται για την ονομαστή ναυτική πολιτεία, συνοπτικάπαρατίθενται και χρήσιμα ιστορικά στοιχεία για επιφανείς οικογένειες (Αρβανίτη, Πρίμα, Παπαπέτρου, Αγγελή, Βλάμη, Χαρδαβέλα, Καραλίβανου, Κατσούλη, Δεδούση, Μητροπούλου, Καμμένου), ιστορικές προσωπικότητες που αναπαύονται εκεί. Με προσοχή και συγκρατημένα στενάχωρη διάθεση, η συγγραφέας εντοπίζει και υπολείμματα ταφικών μνημείων που δεν υπήρξαν, ή δεν μερίμνησαν απόγονοι να τα διατηρήσουν – συντηρήσουν…

Η προσεκτική παράθεση φωτογραφιών – κειμένων, η συσχέτιση κι ανάδειξη των μνημείων και η αγωνία – πρόταση προς αρμοδίους, να περιφρουρηθεί συνολικά και να συντηρηθούν – διασωθούν ειδικά στοιχεία της κληρονομιάς του Κοιμητηρίου του Γαλαξειδιού, είναι η συγκινητική συνεισφορά του βιβλίου. Eίναι όμως και πολλαπλά προβληματίζουσα η αναγνωστική του ωφέλεια, για τον τόπο όπου ‘‘καθρεφτίζεται η τελευταία ακμή και παρακμή της ναυτικής πολιτείας’’, από μια συγγραφέα που εξακολουθεί να δραστηριοποιείται ύστερα από τόσα πολλά και μεγάλα που έχει κομίσει, στην τοπική και την ελληνική βιβλιογραφία.

Κυκλοφόρησε το τεύχος του Ιουνΐου της Οικονομικής Επιθεώρησης με κύριο θέμα “Η Ευρώπη σε ώρα Βερολίνου”.

Σε μια κρίσιμη για το μέλλον συγκυρία, η Γερμανία αναλαμβάνει στο τέλος του μήνα την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ. Η πρωτοβουλία που παρουσίασαν, μέσα Μαΐου, η καγκελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Μακρόν, για τη στήριξη των οικονομιών της ΕΕ, φαίνεται ότι θα είναι μόνο η αρχή της δημόσιας συζήτησης, καθώς εκδηλώθηκαν ποικίλες αντιδράσεις. Επόμενο βήμα ήταν η παρουσίαση των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια, προτού αποσαφηνιστεί η εικόνα. Η Οικονομική αναλύει το τοπίο που διαμορφώνεται στην Ευρώπη για την επόμενη ημέρα, αξιοποιώντας τη διεισδυτική «ματιά» έμπειρων συνεργατών και του The Economist.

Περισσότερα…