«Έφυγε» η Πηνελόπη, η κορούλα της Αγγελικής Κανελλακοπούλου τα ξημερώματα της 31ης Μαρτίου. Η Πηνελόπη ήταν 17 ετών και η κηδεία έγινε την επομένη 1 Απριλίου στο Νεκροταφείο της Νέας Ερυθραίας. Όποιος επιθυμεί μπορεί στη μνήμη της να στηρίξει το «Ελληνικό Ίδρυμα Επιμέλειας του Παιδιού», καταθέτοντας ένα ποσό στον λογαριασμό: Τράπεζα Eurobank IBAN: GR66 0260 0250 0004 2020 0444915 , SWIFT: ERBKGRAA

Ένα μουσικοθεατρικό Αναλόγιο βασισμένο στη ζωή της Κασσιανής, ποιήτριας, υμνογράφου και μελωδού της Εκκλησίας, που γεννήθηκε το 805 μ.Χ στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του Βασιλιά Θεόφιλου.

Μια ιστορία που έγραψε και θα αφηγηθεί η Μάγδα Μαυρογιάννη, ενώ η σοπράνο Σοφία Κυανίδου, με τον απόφοιτό μας πιανίστα Δημήτρη Γιάκα και τον βιολονίστα Παναγιώτη Τζιώτη, θα πλαισιώσουν το δρώμενο με έργα Ξένου, Θεοδωράκη, Καζάσογλου, αλλά και Schubert, Wagner, Fauré, κ.ά.

Πληροφορίες για την εκδήλωση και αγορά εισιτηρίων…

“Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ J.S.BACH”

Την Παρασκευή 7 Απριλίου η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου δίδει κοντσέρτο με έργα για πιάνο του Johann Sebastian Bach στη Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών (Σίνα 68) . Ώρα έναρξης: 8μμ. Πληροφορίες για την εκδήλωση και την αγορά εισιτηρίων στο…

Εξαιρετικά υψηλού επιπέδου η εκδήλωση στην Aula για τον Εθελοντισμό, άλλωστε αυτό προμήνυε και η μεγάλη κινητικότητα στο facebook. Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, κυριολεκτικά σαν να μην πέρασε μιά μέρα από τότε που αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα, ανέβηκε στην σκηνή και παρουσίασε τους προσκεκλημένους της. Είχαν προηγηθει οι χαιρετισμοί της νέας Διευθύντριας τηςΓερμανικής Σχολής Αθηνών κας Annette Brunke-Kullik, του Προέδρου των Αποφοίτων Κώστα Γαλάνη και του Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Αθήνα Dr. Peter Schoof.

Η κ. Brunke-Kullik, καλωσόρισε τους προσκεκλημένους και τους επισκέπτες και τόνισε ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Σχολή, αφού αποκτώντας καλύτερη γνώση γύρω από τις εθελοντικές οργανώσεις και τις πτυχές του εθελοντισμού, η Σχολή θα μπορεί να ενισχύσει την εθελοντική δράση μαθητών και να πείσει και άλλους μαθητές να στηρίξουν εθελοντικά δράσεις ή οργανισμούς.

Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη μίλησε στα γερμανικά και μετά κάλεσε έναν-έναν τους προσκεκλημένους να παρουσιάσουν το έργο των φορέων που εκπροσωπούν.

Αλεξάνδρα Μητσοτάκη	Κωνσταντίνος Μαχαίρας	Κωσταπάνος Μηλιαρέσης	Μάνος Καστρινάκης	Μελίνα Ταπραντζή	Αντώνης Σβαρτς	Κωνσταντίνος Αραβώσης	Diethelm Schulz

Η ομιλία της Αλεξάνδρας Μητσοτάκη

Η ευκαιρία που μου δίνεται απόψε να μιλήσω για τον εθελοντισμό στο σχολείο από το οποίο η ίδια αποφοίτησα πριν από πολλά χρόνια, με πήγε αναγκαστικά και λίγο πίσω στο χρόνο.

Και το ένα πράγμα που θυμάμαι από αυτή την εποχή της ζωής μου είναι πόση μεγάλη δυσκολία είχα να καταλάβω πώς όλα αυτά που μάθαμε στο σχολείο – αλλά και στο Πανεπιστήμιο λίγο αργότερα – συνδέονταν με τη δικιά μου ζωή. Πώς με αφορούσαν εμένα προσωπικά αλλά και πώς όλα αυτά που μάθαινα επηρέαζαν την πραγματικότητα γύρω μου.

Το επίκεντρο του δικού μου κόσμου ήμουν εγώ, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου… τα υπόλοιπα μου φαίνονταν κάπως μακριά και σίγουρα αυτό που δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ ήταν πως εγώ θα μπορούσα να επηρεάσω το ευρύτερο γίγνεσθαι.

Και όμως η ζωή μου έμαθε, όπως θα έπρεπε να μαθαίνει σε όλους, ότι είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε μέλη ενός ευρύτερου συνόλου και πως ό,τι κάνουμε ή δεν κάνουμε, όλες μας οι επιλογές, τελικά έχουν πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις στο ευρύτερο σύνολο απ’ό,τι φανταζόμαστε.

Ο πρώτος, ο αδιαμφισβήτητος τρόπος να κάνει κανείς αυτό το βήμα, να ασχοληθεί δηλαδή με τα κοινά και να συνδέσει το ατομικό με το συλλογικό, είναι βεβαίως η πολιτική.

Και όμως όλο και λιγότεροι νέοι σήμερα ενδιαφέρονται για την πολιτική, όλο και περισσότεροι της γυρίζουν την πλάτη ακόμα και όταν τους δίνεται η ευκαιρία μέσω της ψήφου τους. Η ηλικιακή ομάδα 18-25 στο πρόσφατο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν αυτή που συμμετείχε λιγότερο, όταν είναι σίγουρα αυτή που την αφορά παραπάνω.

Δεν ξέρω ποια είναι η εξήγηση γι αυτό το φαινόμενο, αυτό που όμως ξέρω είναι ότι όταν ήμουν στην ηλικία σας τα πράγματα έμοιαζαν πιο απλά. Δύο μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συστήματα ανταγωνιζόντουσαν: ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός. Η ιστορία του 20ου αιώνα το έφερε έτσι και ο καπιταλισμός επικράτησε. Ένας καπιταλισμός όμως που σήμερα μοιάζει ανεξέλεγκτος και που δημιουργεί τόσα μεγάλα προβλήματα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι, μέσα από το ίδιο το σύστημα, καταλαβαίνουν ότι εάν δεν μεταρρυθμιστεί, μεταμορφωθεί θα έλεγα, θα κινδυνεύει όχι τόσο η δικιά σου ύπαρξη, αλλά η επιβίωση της ίδιας της ανθρωπότητας.

Δύο είναι οι κύριοι λόγοι: η περιβαλλοντική καταστροφή και οι όλο αυξανόμενες τεράστιες ανισότητες. (Οι 86 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου κατέχουν περισσότερο πλούτο από το μισό πληθυσμό του πλανήτη δηλ 3,5 δις) Ουσιαστικά ξέρουμε ότι αν στοιχειωδώς το σύνολο του πληθυσμού της γης ήθελε να ζήσει όπως εμείς σήμερα, ναι εμείς στην Ελλάδα, στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης, θα χρειαζόμασταν 2ή και 3 πλανήτες αντί του ενός που έχουμε.

Και εμείς, θα με ρωτήσετε, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Πώς μπορεί το σύνθημα ότι θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο να γίνει πραγματικότητα και πάνω απ’όλα πώς μπορεί ο καθένας μας να συμβάλει σε αυτό;

Το πρώτο που χρειάζεται πιστεύω είναι να δεχτούμε ότι οι κλασσικές ιδεολογικές διαφορές, όπως τις ξέρουμε, δεν μας βοηθάνε πλέον να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας.

Παντού στον κόσμο τα πολιτικά άκρα της δεξιάς και της αριστεράς συναντιώνται και ουσιαστικά συμπράττουν αφήνοντας τους υπόλοιπους αναγκαστικά από την άλλη πλευρά.

Για μένα ο καινούργιος διαχωρισμός σήμερα είναι μεταξύ αυτών που περιορίζονται στα λόγια και στα ευχολόγια και αυτών που μέσω συγκεκριμένων δράσεων και πράξεων προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά. Πράξεις που δίνουν λύσεις και που παντού στον κόσμο, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάνουν ουσιαστικά τον κόσμο μας καλύτερο, κάνουν τη διαφορά!

Τους ανθρώπους αυτούς θα τους βρείτε παντού. Στον κόσμο της πολιτικής, των επιχειρήσεων, αλλά βεβαίως και στον κόσμο της κοινωνίας των πολιτών, συχνά μέσω του εθελοντισμού για τον οποίο με καλέσατε να σας μιλήσω απόψε. Η εμπειρία με δίδαξε ότι κανένας τομέας πολιτικός, επιχειρηματικός, κοινωνία των πολιτών, δεν έχει το μονοπώλιο του να κάνει αυτή τη διαφορά.

Και το άλλο που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσω της ενασχόλησής μου με την ActionAid αλλά και με τις άλλες μου δραστηριότητες, είναι ότι αυτό που χρειάζεται είναι πρώτα απ’όλα η ενδυνάμωση και η ενεργοποίηση των πολιτών.

Στις πιο φτωχές κοινότητες του κόσμου, τις λύσεις τις βρίσκουν οι ίδιοι οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι άνθρωποι. Αυτό όμως που ισχύει στις πιο φτωχές γωνιές του κόσμου, ισχύει χωρίς αμφιβολία και στον ανεπτυγμένο κόσμο στον οποίο ανήκει η χώρα μας. Γιατί αν όντως δεν υπάρχει ολοκληρωμένο εναλλακτικό σύστημα για την παραγωγή και διανομή πλούτου από τον καπιταλισμό, αυτό που υπάρχει και πρέπει να το γνωρίζουμε, είναι σε όλους τους τομείς και παντού στον κόσμο, μια σειρά από εναλλακτικές λύσεις.

Λύσεις που σήμερα τις βρίσκουν και τις υλοποιούν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι πολίτες και όχι ο πολιτικός κόσμος. Δράσεις που ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω, όπως μας το έμαθαν μέχρι τώρα. Πράξεις βασισμένες στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό. Λύσεις που δίνουν προτεραιότητα σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που θέλουμε να αποκτήσουμε. Στο είμαι και όχι στο έχω.

Υπάρχει σήμερα ένα καινούργιο λεξιλόγιο που μιλάει για έννοιες που μας είναι συχνά πρωτάκουστες. Για κοινωνική επιχειρηματικότητα, για συμμετοχική δημοκρατία, για οριζόντιο management, για κοινωνικό κεφάλαιο, για shared economy (όροι που δεν ξέρω ακόμα στα ελληνικά…)

Αλήθεια, γιατί προσπαθούμε να έχουμε αποκλειστικά δικό μας αυτοκίνητο ή φωτογραφική μηχανή και δεν μπορούμε να τα μοιραζόμαστε απλά όταν τα χρειαζόμαστε;

Πώς όμως μπορεί ο καθένας μας να δώσει αυτή τη διάσταση στη δικιά του ζωή;

Η περίπτωσή μου, που ασχολήθηκα σε εθελοντική βάση με επαγγελματικό τρόπο για πολλά χρόνια με κάποιες οργανώσεις, είναι η εξαίρεση. Στάθηκα τυχερή, το ξέρω. Αλλά εσείς πρέπει να γνωρίζετε ότι σήμερα μικρές και μεγάλες ΜΚΟ δουλεύουν με επαγγελματικό τρόπο και πολλοί είναι οι νέοι άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν να δουλέψουν σε αυτόν τον τομέα, καμιά φορά να το σπουδάσουν κιόλας, παρ’όλο που οι αμοιβές είναι συχνά χαμηλότερες του ιδιωτικού κερδοσκοπικού τομέα.

Αλλά ο πιο διαδεδομένος τρόπος να κάνει κανείς αυτό το βήμα, είναι μέσω της εθελοντικής προσφοράς. Σε όποιον τομέα ο καθένας επιλέξει, σημασία έχει να αισθάνεται ότι τον νοιάζει, ότι τον αφορά. Περιβάλλον, πολιτισμός, φτώχεια, αδικία, κακοποιημένα παιδιά, κακοποιημένα ζώα…Αυτό που έχει σημασία είναι ότι βγαίνουμε από τα εγώ, από τον ατομικισμό και προσφέρουμε στο ευρύτερο σύνολο.

Γιατί ο εθελοντισμός είναι πρώτα απ’όλα προσφορά. Είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αλτρουισμό και τη δοτικότητα.

Οι εθελοντές προσφέρουν τελικά κάτι πολύ πιο σημαντικό από χρήματα. Προσφέρουν το χρόνο τους, την ενέργειά τους, μέρος της δικιάς τους ζωής. Και καμία πράξη σ’αυτόν τον τομέα δεν πρέπει να θεωρηθεί μικρή ή αμελητέα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι στο κέντρο είναι ο άνθρωπος και κάθε φορά που έστω ένας άνθρωπος γίνεται έστω και λίγο καλύτερος, ο κόσμος μας γίνεται λίγο καλύτερος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Για να καλυτερέψει ο κόσμος πρέπει να καλυτερέψουμε κι εμείς (ρήση του Ghandi: να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις).

Και εδώ ξαναβρίσκουμε την πολιτική. Συνειδητοί, ενδυναμωμένοι και ενεργοποιημένοι πολίτες, σε οποιονδήποτε τομέα μπορούν πολύ πιο αποτελεσματικά να ζητήσουν από τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους να λογοδοτήσουν. Γιατί γνωρίζουν τα θέματα, δεν έχουν ίδιο συμφέρον και το μόνο που τους νοιάζει είναι η επίτευξη του σκοπού.

Γιατί όμως κάποιοι κάνουν αυτό το βήμα; Γιατί γεννήθηκαν καλοί; Δεν το πιστεύω…

Πιστεύω αντιθέτως, γιατί αυτό παρατήρησα γύρω μου όλα αυτά τα χρόνια, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια καλή και – ας τολμήσουμε τη λέξη – μια κακή πλευρά μέσα μας. Και αυτό που πρέπει, που οφείλει, να κάνει μια πολιτισμένη κοινωνία, είναι να καλλιεργεί την καλή πλευρά των ανθρώπων. Και αυτό πρέπει να γίνεται από την παιδική ηλικία και είναι ευθύνη όλων μας. Και σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε είναι με το παράδειγμα. Γιατί μόνο οι ανθρώπινες ιστορίες μας αγγίζουν και μας εμπνέουν. Το πολύ καλό νέο όμως εδώ είναι ότι όποιος μπει μια φορά στη λογική της προσφοράς και του εθελοντισμού, δεν βγαίνει εύκολα. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι, οι θρησκείες αλλά και η εμπειρία όλων μας, μας διδάσκουν ότι οι δοτικοί, γενναιόδωροι άνθρωποι είναι πιο ολοκληρωμένοι, πιο γεμάτοι, πιο ευτυχισμένοι.

Αυτό που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι ότι είναι και πιο αποτελεσματικοί αλλά και πιο υγιείς. Έρευνες στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων αποδεικνύουν το πρώτο. Έρευνες στον τομέα της ιατρικής, το δεύτερο. Σοβαρές ιατρικές έρευνες, όπως πρόσφατα μια μεγάλη του Harvard Medical School μας λένε ότι ο αλτρουισμός είναι το καλύτερο φάρμακο για τον άνθρωπο. Φάρμακο χωρίς παρενέργειες! Και αν αυτό που είναι καλό για κάνει και τον κόσμο καλύτερο, έχουμε σίγουρα κάθε λόγο να το κάνουμε.

Θα τελειώσω λέγοντας ότι κάποιοι θα σας πουν ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι ουτοπία και ότι τίποτα από όλα αυτά που σας είπα δεν είναι καινούργιο. Όσον αφορά στην ουτοπία, προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε με business as usual, δηλαδή χωρίς να αλλάξουμε τίποτα. Και όσον αφορά στο καινούργιο, είναι όντως αλήθεια ότι ήδη στη δεκαετία του ’60 κάποιες φωνές είχαν ακουστεί. Έγραψε ιστορία ένας λόγος του Robert Kennedy όπου εξηγεί ότι το αμερικάνικο ΑΕΠ δεν μετράει τα σωστά πράγματα. Μετράει θετικά την παραγωγή όπλων και τη διαφήμιση για τσιγάρα και αγνοεί την ομορφιά της ποίησης και το γέλιο των παιδιών μας και σίγουρα ακόμα και σήμερα δεν βρίσκει τρόπο να μετρήσει τον εθελοντισμό και την προσφορά. Αυτό που είναι όμως καινούργιο είναι ότι η ώρα να επιβληθούν αυτές οι ιδέες έφτασε.

Γιατί τελικά ο αλτρουισμός σήμερα δεν είναι επιλογή, δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε όλοι μαζί, αυτά τα 9 δις – 10 δις που θα είμαστε στον μικρό μας πλανήτη πολύ πριν φτάσετε στη δική μου ηλικία, πρέπει να έχουμε το θάρρος να το πούμε και την κρίση να το καταλάβουμε.

Όπως μας λέει ο Victor Hugo “καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να σταματήσει μια ιδέα της οποίας η ώρα έφτασε”.

Και η ώρα για να κάνει η επόμενη γενιά τον κόσμο καλύτερο και να γίνει μια γενιά καλύτερη από τη δική μου, έχω την απόλυτη πεποίθηση ότι έφτασε.

Σας ευχαριστώ.

Δείτε την συνέντευξη της Αλεξάνδρας Μητσοτάκη στην Griechenland Zeitung…

Δείτε την πρόσκληση και την αφίσα της εκδήλωσης….

Η Σοφία Χριστοφορίδου μας ενημέρωσε για 4 θέσεις εργασίας που θα προκύψουν από το καλοκαίρι στο πλαίσιο των νέων ποργραμμάτων στο Πανεπιστήμιο BTU στην πόλη Cottbus στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου, στην Έδρα Τεχνολογικών Αυτοματισμών, όπου αναζητείται κατηρτησμένο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό για την ενίσχυση των ομάδων που

συμμετέχουν σε διάφορα βιομηχανικά έργα που συνχρηματοδοτούνται από ευρωπαικά κονδύλια. Οι νέοι/νεες συνεργάτες θα ξεκινήσουν να εργάζονται το καλοκαίρι και καλό θα ήταν να στείλουν βιογραφικά όσον το δυνατόννωρίτερα, ώστε να γίνουν οι συνεντεύξεις μέσα στο Πάσχα.

Ο Νίκος Κωστόπουλος, απόφοιτος του 1992 δημοσίευσε ένα άρθρο στο liberal…

Πρόσκληση προς δημοσιογράφους από την Baden-Württemberg International για ενημερωτικό ταξίδι από 27 έως 30 Ιουνίου 2017 υπό τον τίτλο «Βιοοικονομία στην Βάδη – Βυρτεμβέργη» με την παράκληση προώθησης στους αρμόδιους συναδέλφους. Η προθεσμία υποβολή ςαιτήσεων λήγει στις 14 Απριλίου !

Η πρόσκληση απευθύνεται σε δημοσιογράφους του έντυπου τύπου που εξειδικεύονται σε θέματα έρευνας και οικονομίας και ειδικότερα στον κλάδο της βιοοικονομίας. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή είναι η γνώση της αγγλικής γλώσσας. Περισσότερα…

Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Ελληνικού Τμήματος της ΓΣΑ, στα πλαίσια της Σχολής Γονέων, διοργανώνει ειδική εκδήλωση – εργαστήρι γονιών, το Σάββατο 1η Απριλίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Σχολής (aula), με ώρα προσέλευσης 11:45, ώρα έναρξης 12:00, διάρκεια 2 ώρες, με συμμετοχή και υποβολή ερωτήσεων από τους γονείς και θέμα:

Η συμβολή της οικογένειας στην αποφυγή της χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ στην εφηβεία,

με ομιλητή τον κ. Βαγγέλη Φουστέρη

Η εφηβεία είναι η περίοδος που ξεκινάει κάποιος την εμπλοκή με τις ουσίες. Πολλοί είναι οι έφηβοι που πειραματίζονται και δεν συνεχίζουν, ωστόσο υπάρχει και μια σημαντική και διαρκώς αυξανόμενη μερίδα που προχωράει σε πιο συστηματική χρήση και εξάρτηση. Το φαινόμενο της χρήσης ουσιών είναι πολυπαραγοντικό. Διάφοροι ατομικοί, οικογενειακοί, βιολογικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες εμπλέκονται ώστε να οδηγηθεί κάποιος νέος στη χρήση ουσιών. Η φτωχή επικοινωνία γονέων παιδιών, η εύκολη πρόσβαση στις ουσίες, η απενοχοποίηση της χρήσης, τα κακά γονεϊκά πρότυπα, η κακή σχέση με το σχολείο, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι φτωχές κοινωνικές δεξιότητες, καθώς και ψυχολογικά η αναπτυξιακά προβλήματα που δεν έχουν εγκαίρως αντιμετωπισθεί είναι μερικοί από αυτούς τους παράγοντες. Οι γονείς, παρά τις δυσκολίες των κοινωνικών και οικονομικών απαιτήσεων μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας τόσο στην πρόληψη, όσο και στην έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση του προβλήματος.

Λίγα λόγια για τον ομιλητή

Ο Βαγγέλης Φουστέρης είναι Ψυχοθεραπευτής, Σύμβουλος Οικογένειας και Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Τεργέστης, Εγκληματολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Κοινωνική Ψυχιατρική Ενηλίκων και Παίδων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων . Ειδικεύτηκε στη Συστημική Προσέγγιση στο Αθηναϊκό Κέντρο Μελέτης του Ανθρώπου

Εργάζεται από το 1990 στο χώρο της αντιμετώπισης της τοξικοεξάρτησης, δραστηριοποιείται στη παροχή υπηρεσιών συμβουλευτικής σε εφήβους και γονείς καθώς και στην εκπαίδευση ενηλίκων.

Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής Θεραπείας – Οικογένειας, Ατόμου, Ομάδας (ΕΛΕΣΥΘ), της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας (EAP) και της Ελληνικής Ψυχιατροδικαστικής Εταιρείας (ΕΨΕ) .

Επικοινωνία: 6978229996 – mail: HYPERLINK “mailto:vagfousteris@yahoo.gr” vagfousteris@yahoo.gr

Το κόστος παρακολούθησης ξεκινά από ένα ελάχιστο ποσό των 5€ ανά άτομο και οποιοδήποτε πρόσθετο ποσό είναι ευπρόσδεκτο. Το ποσό που θα συγκεντρωθεί προορίζεται αποκλειστικά για την ενίσχυση της δράσης του Συλλόγου μας για την παροχή χρηματικών βοηθημάτων-βραβείων στους αποφοίτους της φετινής σχολικής.

Η εκδήλωση απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες – γονείς, φίλους και συγγενείς.

Παρακαλείσθε ιδιαιτέρως να τηρήσετε την ώρα προσέλευσης, ώστε η εκδήλωση να ξεκινήσει εμπρόθεσμα.

Το συντονισμό του προγράμματος επιμελήθηκε ο Τομέας Ψυχολογικής και Κοινωνικής Υποστήριξης του Συλλόγου:

Γιώργος Θανασούλης, HYPERLINK “mailto:g.thanasoulis@yahoo.gr” g.thanasoulis@yahoo.gr

Λιάνα Αναστασιάδου, HYPERLINK “mailto:accounts@cabas.gr” accounts@cabas.gr

Λουκία Ζαχάρωφ, HYPERLINK “mailto:zloukia1969@Hotmail.gr” zloukia1969@Hotmail.gr

Από τον Χρήστο Μπαλόγλου, απόφοιτο του 1980, λάβαμε μία πρόσκληση της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών για την εκδήλωση “Ο Μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων (Ο Τραπεζούντιος) και το έργο του” στις 2 Απριλίου και ώρα 11:00.

Ο Σπύρος Μοσκόβου, Διευθυντής της Ελληνικής Υπηρεσίας της Deutsche Welle, μας έστειλε την ανακοίνωση για τη βράβευση της ελληνικής σύνταξης στις 31.03 στο Münster. Δεδομένου ότι πρέπει ο ίδιος να παραλάβει την τιμητική διάκριση δεν θα μπορέσει να συνοδέυσει τον Peter Limbourg στην εκδήλωση μας την ίδια ημέρα στην δική μας Aula.

Ο Πέτρος Πετρακόπουλος παρακολούθησε την θεατρική παράσταση και έστειλε ένα μικρό κείμενο:

Με ιδιαίτερη επιτυχία συνεχίστηκε και φέτος η θεατρική παράδοση στη ΓΣΑ με τη «Μικρή μας Πόλη» του Thornton Wilder. Η παράσταση ανέβηκε το Σαββατοκύριακο 17-19 Μαρτίου και είχε μεγάλη επιτυχία.

Το έργο του Wilder είναι ένας ύμνος για τη ζωή. Μιλάει για τη ζωή του καθενός ξεχωριστά και για τη ζωή των πολλών πολιτών μιας μικρής αμερικάνικης πόλης στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ο αιώνα. Η απλή καθημερινή ζωή, με τις μικρές χαρές και τις λύπες της είναι το θέμα του. Ο αφαιρετικός του χαρακτήρας, όμως, επιτρέπει στο έργο να λειτουργήσει συμβολικά, πέρα από τον τόπο και το χρόνο.

Αυτός ο αφαιρετικός χαρακτήρας ενέπνευσε και το απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό. Στη σκηνή μόνο δυο τραπέζια και όλες οι κινήσεις δίχως το αντικείμενο της κίνησης. Έξοχη η σκηνοθετική προσέγγιση της υπεύθυνης της θεατρικής ομάδας καθηγήτριας κας Καρακούλη και της βοηθού της, της συναποφοίτου μας Ανθής Φουντά, παλιάς θεατρικής δόξας των σχολικών της χρόνων. Οι ηθοποιοί, κατά το πλείστον κορίτσια, πολύ καλοί. Και σε ρόλο-έκπληξη ο θεατρικός μέντορας της ΓΣΑ, ο αγαπητός μας συναπόφοιτος Στέλιος Παπαπέτρου.

Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς, ότι αυτό που γινόταν από τις παλιές εποχές στη ΓΣΑ και γιγαντώθηκε από το 1980 ως το 2010 με τον Στέλιο Παπαπέτρου, συνεχίζεται με το ίδιο πάθος και την ίδια ποιότητα!

Ο γερμανικός θεατρικός όμιλος της DSA προσκαλεί την Πέμπτη 23 και την Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017 στις 20:00 στη φετινή θεατρική του παράσταση στην αίθουσα εκδηλώσεων της Σχολής. Παίζεται το έργο «Δωδέκατη Νύχτα ή Ό,τι θέλετε» του Σαίξπηρ, μια κωμωδία γεμάτη αγάπη, πάθος, μπερδέματα, παραπλάνηση, μέθη και ένα ευτυχισμένο τέλος.

Λες και μας παρακολουθεί από μία γωνία, λες και διαβάζει τη σκέψη μας, η Ursula Schmidt, που είναι κοντά μας είτε στο σχολείο, όπου από το 1957 έως το 1992 ήταν η γραμματέας της διεύθυνσης, είτε εκτός σχολείου, όπου μαθαίνει και νοιάζεται για κάθε τι, μας έστειλε το χειρόγραφο της ομιλίας του Γεωργίου Δημητράκου, του γυμνασιάρχη και λυκειάρχη του σχολείου από το 1956 έως το 1982. Σαν να ήξερα ότι το θέλαμε εν όψει της εκδήλωσης του εορτασμού των 120 χρόνων. Ursula σ’ ευχαριστούμε.

Ο Δημήτρης Χαραλάμπης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20.2.1951 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969.

Από το 1969 έως το 1974 σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Κοινωνιολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Freiburg και στο διάστημα 1974 – 1979 εκπόνησε την Διδακτορική Διατριβή του στο Πανεπιστήμιο του Münster, ενώ την επόμενη χρονιά (1980) ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Πολιτικής Κοινωνιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Münster Γερμανίας.

Το 1986 εξελέγη Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), ενώ ήταν Επισκέπτης Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (τότε ΑΣΟΕΕ) την διετία 1989-1990 και Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου του Ναυτικού από το 1988 έως το 1992. Το 1991 εξελέγη Αναπληρωτής Καθηγητής και το 1997 Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1992 έως το 1999 διετέλεσε υπεύθυνος για τα προγράμματα Erasmus – Socrates της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ και από το 1997 είναι μέλος της επιτροπής υποτροφιών του Ιδρύματος DAAD της Γερμανίας (Vertrauensdozent) και υπεύθυνος για τα μεταπτυχιακά προγράμματα υποτροφιών για τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες

«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.

Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.

Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.

Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού – ομαδικού πνεύματος.

Μας έφησε ο Δημήτρης Κουμάνταρος, χθές το βράδυ της Κυριακής 19 Μαρτίου σε ηλικία 63 ετών. Ήταν στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα. Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 22 Μαρτίου στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών στις 15.00.

Ο Δημήτρης ήταν στην Σχολή μέχρι το 1970. Την χρονιά 1970-71 άλλαξε σχολείο. Εκτός των όσων μπορεί να διαβάσει κανείς στα διάφορα δημοσιεύματα, εμείς θα δώσουμε ένα στιγμιότυπο, γραμμένο από τον ίδιο τον Δημήτρη, που δεν θα βρείτε πουθενά:

15 Μαΐου 1968

Φιλικός αγώνας Παναθηναϊκού Τότεναμ σε μια κατάμεστη Λ. Αλεξάνδρας. Τελικό σκορ 2-2. Πριν την έναρξη του αγώνα έχουμε μια μοναδική στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά πρωτυπία. Διεξάγεται αγώνας ανάμεσα στα τσικό του Παναθηναϊκού και την ομάδα των τριών πρώτων τάξεων του Γυμνασίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Το ματς έληξε 3-1 υπέρ των τσικό του Παναθηναϊκού.

– Προπονητής της ομάδας πρέπει αν θυμάμαι σωστά να ήταν ο Hilbrecht.

– Το γκολ της Γερμανικής σημείωσε ο Παπαγιαννούλης μετά από ασίστ του Δημήτρη Κουμάνταρου, που λίγο αργότερα βρέθηκε ως φοιτητής πολιτικός κρατούμενος της χούντας.

Δείτε το δημοσίευμα του in.gr

Δέιτε τοδημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών…

Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ από τον από τον Ανδρέα Αποστολίδη:

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα μιλούσα για τον Κουμάνταρο στην κηδεία του. Toν γνώρισα στα δεκαεπτά μου και μετά από τρία χρόνια βρεθήκαμε φυλακή. Μετά τριάντα παντρευτήκαμε τις θρυλικές αδελφές Ρέντη.

Στέλεχος του φοιτητικού κινήματος στη δικτατορία και σύμβολό του. Όταν τα γεγονότα του 1973 έγιναν «εθνική εορτή» θεωρήσαμε τη συμμετοχή μας σε αυτά περισσότερο ιδιωτική μας υπόθεση παρά δημόσια. Είχαμε συλληφθεί επί Ιωαννίδη και κατηγορηθεί για «ηθική αυτουργία για την κατάληψη του Πολυτεχνείου». Τη μέρα που θα περνούσαμε από το στρατοδικείο έπεσε η χούντα και η δική δεν έγινε ποτέ. Ήταν ευτύχημα, λέγαμε, γιατί δεν χρεωθήκαμε μέρος της επερχόμενης «επετείου». Για τον ίδιο είχε μεγάλη βαρύτητα η μετατροπή της αντιστασιακής του δράσης σε ιδιωτική ιστορία. Ο Κουμάνταρος άρχισε να ψαλλιδίζει τον εαυτό του.

Για το σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία τι έκανε μετά το 1980. Με το νέο τότε σύστημα εξουσίας, αν ήθελε, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές –πολιτικές, κομματικές και κρατικές. Επέλεξε με απόλυτο πείσμα να μείνει κυριολεκτικά στη ψάθα. Να έχει μια μικρή αυλίτσα ελευθερίας και από εκεί να εκπέμπει το προσωπικό του στίγμα.

Δεν ήταν παροπλισμένος, τον έβρισκε όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Και υπήρχε η μεγάλη παρηγοριά και ασφάλεια ότι εκείνος ήταν εκεί. Και παράλληλα υπήρχε η πίεση από πολλούς για μια άμεση επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Κουμάνταρος, όμως, δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει ούτε τα επόμενα πεντακόσια χρόνια. Είχε παντρέψει την Ουτοπία με την Πολιτική.

Ήταν από την άλλη πολιτικό πρόσωπο, ασκούσε με τον τρόπο του πολιτική ή θα ήθελε να ασκήσει. Και άρχισε να μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πολιτικοποιημένο» του κομματικού συστήματος στον «ενεργό πολίτη».

Μια πρακτική των απόψεών του προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή μέσα από την αρθρογραφία του στην Ελευθεροτυπία τη δεκαετία του 1990. Μιλάνε, συμβουλεύουν, κρίνουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν, οι άξιοι, οι αξιόλογοι σε θέματα οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά, επιστημονικά, διατροφικά. Θέλησε να γίνει αυτό το στυλ μια γενικότερη προσέγγιση της εφημερίδας και κυρίως να περάσει σαν άλλη γραμμή απέναντι στο δημόσιο βίο. Έφαγε πόρτα. Δεν έγινε ούτε κρατικός «παράγοντας» ούτε «επαγγελματίας» δημοσιογράφος.

«Παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996», έγραφε στο βιογραφικό του, «θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών-καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας».

Η ειρωνεία είναι ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε παραίτηση εκείνη την εποχή, αποτελούν πταίσμα μπροστά στην επιχειρούμενη είσοδο του υπόκοσμου και του οργανωμένου εγκλήματος στα ΜΜΕ σήμερα.

Του στοίχησε πάντως πολύ η αποτυχία του εγχειρήματος, η υποτίμησή του και η αδιαφορία που συνάντησε και ακολούθησε «η ιαπωνική του περίοδος μετά την ήττα» , όπως τον πείραζα και του κόλλησα το παρατσούκλι « Χιροχίτο». Σαν ήρωας ταινίας του Κουροσάβα με πλατύγυρο καπέλο υπό τον ήλιο και δερμάτινα γάντια κλάδευε μια τριανταφυλλιά επί ώρες με πενιχρά αποτελέσματα. Ή άλλη φορά από το πολύ φινίρισμα την εξαφάνιζε.

Θέλησε τότε να γράψει μια δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια Κουμάνταρου «Πολιτικής πρακτικής». Το προσπάθησε μανιωδώς ένα διάστημα. Το εγχείρημα εξαερώθηκε ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις σε ντουμανιασμένα δωμάτια μ’ εμένα βασικό ακροατή του. Απέτυχε παταγωδώς. Με ευτυχή κατά παράδοξο τρόπο απόληξη: τα εύστοχα λακωνικά του αποφθέγματα των τελευταίων ετών και τις επιγραμματικές δηλώσεις του της μιας ή της μιάμιση το πολύ αράδας.

Όση σχέση είχε ο Κωστής Παπαγιώργης με τη φιλοσοφία, είχε ο Δημήτρης Κουμάνταρος με την πολιτική. Δηλαδή ασφαλώς και είχε –αλλά πλάγια, λοξή.

Μετά τις πυρκαγιές του στρατηγού άνεμου θέλησε να συμμετάσχει ξανά πιο ενεργά στα κοινά. Προσπάθησε να τρυπώσει κάπου για να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που τον ενδιέφεραν και θεωρούσε αξιόλογους. Το πού τρυπώνει δεν έχει καμία σημασία. Την ίδια πλατφόρμα θα προωθούσε οπουδήποτε: την αντικατάσταση του πολιτικού κομματικού συστήματος από το σύστημα των ενεργών πολιτών, όπως το ονειρευόταν.

Και να, μερικές βδομάδες πριν, γνωρίζοντας ότι πάσχει από επιθετικό καρκίνο, ανακοίνωσε τη δημιουργία από τον ίδιο μιας κίνησης για ένα κίνημα ενεργών πολιτών καλώντας σε εξέγερση κατά του κομματικού συστήματος.

«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό», έγραφε, επιστρέφοντας στο πνεύμα του 1973. «Ενάντια στην αδιαφάνεια, τη διαφθορά, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία. Ενάντια στη διχαστική λογική, το φανατισμό, την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά. Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού-ομαδικού πνεύματος».

«Μα», του λέω, «στην κατάσταση που είσαι τι θα κάνεις;» Εννοώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί πλήρη διαθεσιμότητα κι εκείνος πεθαίνει. Μου απαντάει: «Ακριβώς γι’ αυτό δεν θα με κατηγορήσει κανείς για ιδιοτέλεια». Ήταν η πολιτική του διαθήκη.

Ο Ραμπελαί το 1500 πρέπει να είχε γνωρίσει τον Κουμάνταρο της εποχής. Ο Κουμάνταρος είναι ήρωας του Ραμπελαί. Στην ιδιωτική του ζωή και όχι μόνο, ξετύλιγε μια ατέλειωτη γκάμα ιδιοτροπιών και παραξενιών · ανεξάντλητη, πρωτότυπη, δημιουργική και ευφάνταστη. Ήταν και παραμένει ο Γαργαντούας της Δυστροπίας, της επιμονής, του πείσματος και της μονομανίας. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του είναι ότι παρ’ όλα αυτά ή χάρη σε αυτά, υπήρξε ο πιο καλός και γλυκός άνθρωπος που γνωρίσαμε στη ζωή μας.

Ο Νίκος Αθηναίος διευθύνει ACADEMICA ATHENS ORCHESTRA την Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017 στο Ωδείο Αθηνών.

Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ

ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Διά Χριστόν Σαλοί

Μία σταντ-απ λειτουργία

Μουσική διεύθυνση: Δημήτρης Κούντουρας

Stand-up κωμικός: Δημήτρης Δημόπουλος

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

31 Μαρτίου 2017 – 1 Απριλίου 2017

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Ώρα έναρξης: 20.30

Συμμετέχει το σύνολο παλιάς μουσικής ExSilentio:

Ιάσων Μαρμαράς – φωνή

Annemarie Podesser – φλάουτο με ράμφος & φωνή

Φλώρα Παπαδοπούλου – άρπα

Ηλέκτρα Μηλιάδου – βιέλα & βιόλα ντα γκάμπα

Δημήτρης Κούντουρας – φλάουτα με ράμφος

Μεταξύ θεολογίας και κωμωδίας, η παράσταση αυτή, όπου το stand-up και η παλιά μουσική συνυπάρχουν επί ίσοις όροις, επιχειρεί να προσεγγίσει δύο σημαντικές θεολογικές έννοιες με εντελώς απροσδόκητα εργαλεία. Σημείο εκκίνησης της βραδιάς οι μορφές των «διά Χριστόν σαλών», οι οποίοι υπερέβαιναν τα όρια της λογικής και του κοινωνικά αποδεκτού, ερχόμενοι έτσι σε αμεσότερη επαφή με τον Θεό. Ο stand-up κωμικός και λιμπρετίστας Δημήτρης Δημόπουλος θα συναντηθεί επί σκηνής με το σύνολο παλιάς μουσικής Ex Silentio, που διευθύνει ο Δημήτρης Κούντουρας.

Θα ακουστούν αποσπάσματα από τα Κάρμινα Μπουράνα (12ος αι.). τον Κώδικα της Βαμβέργης (13ος αι.) και τον Κώδικα του Βατικανού (16ος αι.), συνθέσεις των Τάβενερ και Φαίρφαξ καθώς επίσης μία πασχαλινή σεκουέντσα (11ος αι.)

Ο Δημήτρης Κούντουρας σημειώνει: “Η παράσταση, με βασικό άξονα τη σαλότητα, ακολουθεί και εμπνέεται από το τελετουργικό της γιορτής των τρελών, ενώ το μουσικό της ανάλογο εκφράζεται με τα σκωπτικά και βακχικά τραγούδια από τον κώδικα Buranus (11ος-13ος αιώνας), γνωστά και ως Κάρμινα Μπουράνα. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται με μοτέτα της ars antiqua και με εκκλησιαστικούς ύμνους του όψιμου Μεσαίωνα, περίτεχνης τεχνοτροπίας και συχνά παρωδικού ύφους. Η τελική πολυφωνική ενότητα με θρησκευτική και κοσμική αγγλική μουσική εκφράζει την ψυχική ανάταση του πιστού μετά τις δοκιμασίες· κατ’ επέκταση το αναπόφευκτο της πνευματικής κάθαρσης.

Η μουσική έρχεται σε αντίθεση, αλληλοσυμπληρώνει ή ενίοτε σχολιάζει τη δράση και το λόγο του stand-up κωμικού ηθοποιού, δίνοντας μια ιδέα, ή καλύτερα, μια ερμηνεία της σαλότητας”.

Τιμές εισιτηρίων δοκιμαστικής περιόδου: € 12, 15 / Φοιτητικό, παιδικό: € 8

*Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής, με θέμα τα «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη» (23 Μαρτίου – 9 Απριλίου 2017 – Επιμέλεια προγράμματος: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος – Γιώργος Κουμεντάκης).

Η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ εντάσσει στον προγραμματισμό της έναν κύκλο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη σημαντικότερη ίσως θεματολογία της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, τη λατρεία. Στον κύκλο αυτό θα συνυπάρχουν δείγματα λατρευτικής μουσικής από διαφορετικές παραδόσεις, ιστορικές περιόδους και δόγματα. Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής θα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο την περίοδο του Πάσχα, ενώ ο πρώτος κύκλος είναι αφιερωμένος στα «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη». Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής απαρτίζονται από συναυλίες και εκδηλώσεις με κοινό θεματικό άξονα, αλλά πολύ ευρείες αισθητικές και εννοιολογικές στοχεύσεις. Κατά τη διάρκειά τους, συναυλίες, παραστάσεις μουσικού θεάτρου, performances και διαλέξεις συνυπάρχουν, με στόχο να αναδείξουν την πολυδιάστατη συμβολή της λατρευτικής μουσικής στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού.