Ο Γιώργος Σταμάτης, απόφοιτος 1969, και ο Ανδρέας Ζαΐρης έδωσαν συνέντευξη στο περιοδικό Athens Voice με αφορμή την έκδοση του βιβλίου τους με τίτλο “Ποιά ανάπτυξη;“. Τίτλος της συνέντευξης που δώσανε στον Δημήτρη Μαστρογιάννη είναι: “Η λύση είναι στη σχεδιασμένη δημιουργική αναρχία”.
Διιοργανώνεται στην Κομοτηνή μεταξύ 19.9-1.10.2016 το “1ο Θερινό Σχολείο για φοιτητές φιλολογίας” με αντικείμενο “Το Αρχαίο Θέατρο ως παραστατική τέχνη” σε συνεργασία του Παν/μίου του Αμβούργου, του DAAD και του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Παν/μίου Θράκης.
 |
|
|
 |
 |
Η αναφορά μας στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσιου στο προηγούμενο τεύχος δημιούργησε απορίες προκαλώντας συνάμα και κάποια σχόλια. Να ξεκαθαρίσουμε κατ΄αρχήν ότι ο λόγος που έγινε η αναφορά, ήταν η προβολή της ταινίας στην ΕΡΤ, που μας θύμισε τη συζήτηση που προκλήθηκε τις επόμενες μέρες στην τάξη στο μάθημα της Πολιτικής Αγωγής με τον καθηγητή μας Παναγιώτη Στάμο εν μέσω …νυκτός. Τα σχόλια που ακούσαμε περιστράφηκαν γύρω από τρία θέματα:
1. Αγιοποίηση του πρωταγωνιστή του επεισοδίου
2. Χαρακτηρισμός της ταινίας ως αριστούργημα
3. Η σχέση της Κατερίνας Γώγου με την Γερμανική Σχολή
Θα ξεκινήσουμε απαντώντας και στα τρία με μία μικρή ιστορία:
Κάποτε έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, όπου σχολίαζε καθημερινά με διασκεδαστικό τρόπο τα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η Κατίνα Παξινού κατέβαινε στην Επίδαυρο για να δώσει παράσταση στο αρχαίο θέατρο. Λίγο πριν φτάσει, επειδή έτρεχε τη σταμάτησε ο ενωμοτάρχης του Λυγουριού για να της “κόψει” κλήση. Όταν αυτή του δήλωσε ότι είναι η Κατίνα Παξινού και ότι έχει αργήσει και πρέπει να προλάβει την παράσταση, της απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει κυρία μου, δεν πα νάσαι και η Μάγια Μελάγια…».
Την άλλη μέρα έγινε στην εφημερίδα …χαμός. Δεν καταλαβαίνουμε, επειδή είναι η Παξινού, έχει δικαίωμα να μην εφαρμόζει κανόνες; Πως τα λέτε αυτά κύριε Ψαθά; Και όπως ήταν φυσικό ο Ψαθάς απάντησε: “Προφανώς και πρέπει να πληρώσει η Παξινού, όμως το κείμενο αναφερόταν στον ενωμοτάρχη, που θεωρούσε οτι η Μάγια Μελάγια ήταν ανώτερη από την Παξινού”.
Είναι λοιπόν σαφές ότι όποιος ισχυρίζεται έστω και ένα από τα παραπάνω τρία σημεία απλά δεν έχει καταλάβει το νόημα του κειμένου μας. Το πρόβλημα, που εμείς ως μαθητές της Γερμανικής αντιμετωπίζαμε, ήταν ότι δεν ήμασταν “περπατημένοι” στη νύχτα και η επιλογή του Παναγιώτη Στάμου να σχολιάσει ένα τέτοιο γεγονός ήταν παράξενη. Οι κουβέντες τα χρόνια εκείνα στην τάξη ήταν προσεκτικές, ακόμη και τα υπονοούμενα. Αναφέραμε στο κείμενό μας:
1. Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού. Κανείς νομίζουμε δεν έχει αντίρρηση ότι τα “βουτυρόπαιδα” της Γερμανικής δεν είχαν ιδέα από όλα αυτά και σίγουρα δεν προκύπτει απόπειρα έκφρασης θαυμασμού για τον Νίκο Κοεμτζή. Αυτά αναφέρονται ως ότι είναι “…από αλλού”.
2. Πουθενά δεν αναφέρεται στο κείμενό μας ο όρος “αριστούργημα”. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι ο τρόπος που φιλμάρεται το σκυλάδικο είναι εξαιρετικός: ο τρόπος που εναλλάσσεται η λαϊκή μουσική με την ψυχεδέλεια και την παραζάλη, ο ζεϊμπέκικος με την παραγγελιά, το απωθημένο του καταπιεσμένου να γίνει το δικό του (κάτι που τότε θεωρείτο “ιερό”) με τη μαγκιά των αστυνομικών απέναντι στον σεσημασμένο, και η Γώγου που σχολιάζει.
3. Προφανώς δεν είναι απόφοιτος της Γερμανικής η Κατερίνα Γώγου. Προφανώς “εμείς” δεν χαραμιστήκαμε σε “φονικούς τσακωμούς”, σε “νταβατζήδες και πόρνες”. Είπαμε ότι αυτά είναι “…από αλλού”, εμείς είμαστε βουτυρόπαιδα. Και κάτι άλλο, το ποίημα είναι από την συλλογή “τρία κλικ αριστερά” και γράφτηκε το 1978, αρκετά πριν γυριστεί το φιλμ το 1980. Σήμερα έχουμε συγγραφείς απόφοιτους που είναι πιό επιθετικοί από την Κατερίνα Γώγου. Το πρόβλημα όμως τότε ήταν ότι με το που “έσκαγε” υποψία σε βουτάγανε χωρίς πολλά-πολλά από το σπίτι και μετά σε “ψάχναν” οι υπόλοιποι.
Προφανώς ο Παναγιώτης Στάμος θα μπορούσε να το προσπεράσει κάνοντας πως δεν κατάλαβε και απλώς να μας επαναφέρει εις την τάξιν.
Γειά σας, χαίρομαι κάθε φορά που παίρνω το montags και μαθαίνω τι κάνετε, έστω και αν ζώντας στην Κολωνία δεν μπορώ να πάρω μέρος στις εκδηλώσεις. Ίσως μελλοντικά να μπορώ να έρχομαι κάπου-κάπου, όταν ελαττώσω τα επαγγελματικά αφού δυστυχώς βάζετε τις ημερομηνίες λίγο πριν γίνουν τα γεογνότα. Πάντως συγχαρητήρια! Φιλικά, Ζωή Καλκάνη (1973)
Ζωή σ΄ευχαριστούμε.
Με αφορμή ένα σχετικά με το περιεχόμενο της αναφοράς στο φιλμ του Παύλου Τάσιου “Παραγγελιά” στο montags (28/2016) θα ήθελα να διευκρινίσω ορισμένα σημεία του κειμένου του montags, αλλά και να διατυπώσω την απορία μου για όλα όσα “καταμαρτυρεί” ο φίλος αναγνώστςη χωρίς να έχει γίνει η παραμικρή αναφορά σε όσα επικαλείται:
Κάποτε έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, όπου σχολίαζε καθημερινά με διασκεδαστικό τρόπο τα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η Κατίνα Παξινού κατέβαινε στην Επίδαυρο για να δώσει παράσταση στο αρχαίο θέατρο. Λίγο πριν φτάσει, επειδή έτρεχε τη σταμάτησε ο ενωμοτάρχης του Λυγουριού για να της “κόψει” κλήση. Όταν αυτή του δήλωσε ότι είναι η Κατίνα Παξινού και ότι έχει αργήσει και πρέπει να προλάβει την παράσταση, της απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει κυρία μου, δεν πα νάσαι και η Μάγια Μελάγια…».
Την άλλη μέρα έγινε στην εφημερίδα “…χαμός”. Δεν καταλαβαίνουμε, επειδή είναι η Παξινού, έχει δικαίωμα να μην εφαρμόζει κανόνες; Πως τα λέτε αυτά κύριε Ψαθά; Και όπως ήταν φυσικό ο Ψαθάς απάντησε: Προφανώς και πρέπει να πληρώσει η Παξινού, όμως το κείμενο αναφερόταν στον ενωμοτάρχη που θεωρούσε οτι η Μάγια Μελάγια ήταν ανώτερη από την Παξινού.
Αγαπητέ φίλε,
μάλλον θεωρώ ότι δεν κατάλαβες τι διάβασες. Το κείμενο των 10-11 γραμμών αναφέρεται σε ένα γεγονός μέσα στην τάξη από ένα καθηγητή της Γερμανικής, τον Παναγιώτη Στάμο, που τολμά να σχολιάσει ένα “βίαιο γεγονός” της επικαιρότητας (τι δουλειά έχουν οι Αρμένιοι σε όλα αυτά; λες και πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια, που την πληρώνουν αθώοι και την βαφτίζουμε “βίαιο γεγονός”;).
Στο κείμενο αναφέρεται σαφέστατα ότι:
Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού.
Έχεις αντίρρηση στο ότι τα βουτυρόπαιδα της Γερμανικής δεν είχαν ιδέα από όλα αυτά; Δεν αντιλαμβάνομαι που βλέπεις την ωραιοποίηση του Εμφυλίου και την ωραιοποίηση του Κοεμτζή. Αυτά αναφέρονται ως ότι είναι “…από αλλού”, μήπως δεν το πρόσεξες; Τα άλλα λυπάμαι αλλά είναι κουβέντες δικές σου και μάλλον εκδηλώνεις μία αγωνία να τις κοινοποιήσεις.
Τέλος σε ότι αφορά τον όρο “αριστούργημα” έχω να πω ότι είναι δικός σου. Πουθενά δεν αναφέρεται στο κείμενό μας ο όρος αυτός. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι ο τρόπος που φιλμάρεται το σκυλάδικο είναι εξαιρετικός: ο τρόπος που εναλλάσσεται η λαϊκή μουσική με την ψυχεδέλεια, ο ζεϊμπέκικος με την παραγγελιά, το απωθημένο του καταπιεσμένου να γίνει το δικό του, κάτι που τότε θεωρείτο “ιερό”, η μαγκιά των αστυνομικών απέναντι στον σεσημασμένο, και η Γώγου που σχολιάζει. Προφανώς δεν είναι απόφοιτος της Γερμανικής η Κατερίνα Γώγου. Προφανώς “εμείς” δεν χαραμιστήκαμε σε “φονικούς τσακωμούς”, σε “νταβατζήδες και πουτάνες”. Είπαμε ότι αυτά είναι “…από αλλού”, εμείς είμαστε βουτυρόπαιδα. Και κάτι άλλο, το ποίημα είναι από την συλλογή “τρία κλικ αριστερά” και γράφτηκε το 1978, αρκετά πριν γυριστεί το φιλμ το 1980.
Προφανώς ο Παναγιώτης Στάμος θα μπορούσε να το προσπεράσει κάνοντας πως δεν κατάλαβε και απλώς να μας επαναφέρει εις την τάξιν.
Και για να σου επιβεβαιώσω την υποψία: Ναι, εγώ τόγραψα το κείμενο.
Κώστας Γαλάνης
Ο Πάνος Τσαλιγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1989. Σπούδασε οικονομικά, marketing και διοίκηση επιχειρήσεων (ΟΠΑ, University of Bradford) με τα οποία και ασχολήθηκε πριν τον κερδίσει -σε ανύποπτο χρόνο- η τέχνη της υποκριτικής. Είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος. Πρώτη του εμφάνιση επαγγελματικά στο θέατρο το 2011, με το ‘Desperados’ του Γιώργου Ηλιόπουλου στο θέατρο Αμιράλ. Έκτοτε έχει παίξει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις για ενήλικες αλλά και για παιδιά. Μιλάει σαν μητρική τα Αγγλικά, και ξέρει Γερμανικά, Γαλλικά.
Την Τετάρτη 20 Ιουλίου, όσοι είμαστε στην Αθήνα μπορούμε να απολαύσουμε την Πανσέληνο στο Άλσος Ηλιουπολης, στη συναυλία της Σοφίας Καμαγιάννη (συμμαθήτρια μας, απόφοιτος του ´89) – πιάνο, φωνή, ενορχήστρωση και καλλιτεχνική επιμέλεια.
Τέσσερις καταξιωμένοι καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν μελοποιημένη ποίηση Ελλήνων δημιουργών σε συνδυασμό με λυρικές μελωδίες του διεθνούς ρεπερτορίου για τους λάτρεις της ποιοτικής μουσικής και τους καλοκαιρινούς ονειροπόλους!”
Διάλεξη με τίτλο “ΘΕΑ-ΘΕΑΜΑ: Το θέρετρο ως τρόπος προβολής θεματικών στερεοτύπων” στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος «Χώρος, Σχεδιασμός και Δομημένο περιβάλλον» της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης
Χθες Κυριακή 17 Ιουλίου πρόβαλε η ΕΡΤ την ταινία του Παύλου Τάσιου “Παραγγελιά”, που αναπαριστά ένα βίαιο γεγονός σε ένα σκυλάδικο τη νύχτα του Σαββάτου 24 Φεβρουαρίου 1973, μέσα στη χούντα, με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοεμτζή. Η τάξη του 1974 ήταν τότε στην 5η Γυμνασίου και πολλοί θυμήθηκαν τον Παναγιώτη Στάμο, τον φιλόλογό μας, που σχολίασε το γεγονός, όπως μόνον εκείνος τολμούσε και μάλιστα εποχές, που η λέξη “σχόλιο” ήταν απαγορευμένη. Οι “βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη, που ήταν η παραγγελιά του Δήμου του μικρού αδελφού του Νίκου, το σκυλάδικο, η νύχτα, οι χαφιέδες, τα απόνερα του Εμφυλίου φάνταζαν στον δικό μας τότε κόσμο σαν από αλλού. Σήμερα βέβαια, μαζί με τον καθηγητή μας, που μας άφησε πριν από τρεις μήνες, έχουν φύγει όλοι σχεδόν οι τότε πρωταγωνιστές του γεγονότος αλλά και κάποιοι της ταινίας. Ο Νίκος Κοεμτζής έφυγε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011, ο Παύλος Τάσιος έφυγε λίγες μέρες μετά, στις 2 Οκτωβρίου 2011, ακριβώς 18 χρόνια μετά την αυτοκτονία της πρώην συζύγου του Κατερίνας Γώγου (3 Οκτωβρίου 1993), η οποία συνοδεύει στην ταινία την αφήγησή της απαγγέλοντας με συγκλονιστικό τρόπο ποιήματά της «η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα / σάπια δόντια / ξεθωριασμένα συνθήματα / μπάσο βεστιάριο / …».
Ο Κώστας Μεσκούρης γεννήθηκε στις 16.10.1946 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Από το 1964 έως το 1970 σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Βιέννης (TechnischeUniversität Wien) και στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (Technische Universität München).
Το 1971 έγινε βοηθός στην Έδρα Μεταλλικών Κατασκευών (Stahlbau-Lehrstuhl) στο TU München και από το 1975 έως το 1989 ήταν στην Έδρα Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ (Univ. Bochum). Το 1989 έγινε Αναπληρωτής Καθηγητής (Professorenvertreter C3) Αριθμητικών Εφαρμογών των Κατασκευών (Anwendung Numerischer Methoden im Bauwesen) στο Πανεπιστήμο του Ντόρτμουντ (Univ. Dortmund) και το 1990 Διευθυντής Έρευνας (Forschungsgruppenleiter) του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής (Institut für Statik und Dynamik) του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, ενώ το 1994 εξελέγη Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Ροστόκ. Το 1996 έγινε Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Πολυτεχνείου του Αάχεν (TH Aachen). Το 2012 συνταξιοδοτήθηκε.
Το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής οργανώνει ημερίδα με θέμα ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΟ “BREXIT” την Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016, 10:00 – 14:00 στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών (ΕΒΕΑ, Ακαδημίας 7, Αθήνα).
Στην ημερίδα θα μιλήσει και η Ντόρα Μπακογιάννη, Συντονίστρια Εξωτερικών και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας, ενώ θα απευθύνει χαιρετισμό ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η Ελευθερία Σαπουντζή γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1989. Αποφοίτησε από το Εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης του “Αμφι-Θεάτρου” του Σπύρου Ευαγγελάτου και από το τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε Υποκριτική στην Hochschule der Kunste του Βερολίνου με υποτροφία του Γερμανικού κράτους. Ως ηθοποιός συμμετείχε σε αρκετές παραστάσεις μεταξύ των οποίων: “Δυσδαιμόνα ή Έργο για ένα μαντήλι”, σε σκηνοθεσία Κ. Φοντούκη και “Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο”, σε σκηνοθεσία Δ. Καταλειφού, ενώ συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με την Νικαίτη Κοντούρη και τον Δημήτρη Καταλειφό. Το 1993 εξεδόθη η ποιητική της συλλογή “Κλινήρης Δευτέρα” από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μετέφρασε και σκηνοθέτησε τα έργα “Φωτιά στο πρόσωπο”, στο “Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας” και “Ο Θεός είναι D. J.” στο “Θέατρο του Νότου”. Το 2000 ανέλαβε τη συνδιεύθυνση του “Θεάτρου του Νότου” μαζί με τους Γ. Χουβαρδά και Θ. Μοσχόπουλο. Στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, αναπάντεχα, μας άφησε σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Συμμετείχε στην ταινία “My sweet home” (2001, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Τσίτου).
Από ένα αφιέρωμα του περιοδικού lifo 13 χρόνια μετά τον θάνατό της αναδημοσιεύουμε δύο ποιήματά της:
Η Κλινήρης Δευτέρα, 1993
Και ιδού Εγώ που κλέβοντας πορεύομαι
την ταπεινότητα την άλλη μου ζωή τη ζω
Αγίας Λογικής ποτίζοντας τις γλάστρες
και να μετρήσω τα κεριά μου δέομαι
-και δεν γίνεται
Εξαπατώντας εκ δεξιών θα εμφανιστώ
και σε μεστή δόξα θα ανατείλω
Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα
Eπείγομαι.
Τώρα όλα,ό,τι είναι να γίνει.
Λίγοι που μείναμε μην έρθει η ώρα μου και δεν προλάβω.
Ένα κλαδάκι με κρατάει απ’ το γκρεμό φύλλο κι άμα φυσήξει χάθηκα.
Ευτυχώς φέτος δεν έχει άνοιξη κι ένα ένα φεύγουν αστράγαλοι,
έπειτα γόνατα μηροί και προς τα πάνω η μέση στήθος η φωνή μου μόνα κι ασυνόδευτα στα βάθη σου.
Απ’ τα μαλλιά μου πιάνομαι πνιγμένη.
Αυτό ήταν-έγινε.
Πάει και πέρασε κι έρχεται και θα φύγει.
Εχουν περάσει ακριβώς δεκατρία χρόνια από το θάνατό της. Αύριο απονέμεται το βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή, σε μια καινούργια σκηνοθέτη. Πηγή: www.lifo.gr
Eπείγομαι. Τώρα όλα,ό,τι είναι να γίνει. Λίγοι που μείναμε μην έρθει η ώρα μου και δεν προλάβω. Ένα κλαδάκι με κρατάει απ’ το γκρεμό φύλλο κι άμα φυσήξει χάθηκα. Ευτυχώς φέτος δεν έχει άνοιξη κι ένα ένα φεύγουν αστράγαλοι,έπειτα γόνατα μηροί και προς τα πάνω η μέση στήθος η φωνή μου μόνα κι ασυνόδευτα στα βάθη σου. Απ’ τα μαλλιά μου πιάνομαι πνιγμένη. Αυτό ήταν-έγινε. Πάει και πέρασε κι έρχεται και θα φύγει. Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα ***** Εχουν περάσει ακριβώς δεκατρία χρόνια από το θάνατό της. Αύριο απονέμεται το βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή, σε μια καινούργια σκηνοθέτη. Πηγή: www.lifo.gr
Eπείγομαι. Τώρα όλα,ό,τι είναι να γίνει. Λίγοι που μείναμε μην έρθει η ώρα μου και δεν προλάβω. Ένα κλαδάκι με κρατάει απ’ το γκρεμό φύλλο κι άμα φυσήξει χάθηκα. Ευτυχώς φέτος δεν έχει άνοιξη κι ένα ένα φεύγουν αστράγαλοι,έπειτα γόνατα μηροί και προς τα πάνω η μέση στήθος η φωνή μου μόνα κι ασυνόδευτα στα βάθη σου. Απ’ τα μαλλιά μου πιάνομαι πνιγμένη. Αυτό ήταν-έγινε. Πάει και πέρασε κι έρχεται και θα φύγει. Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα ***** Εχουν περάσει ακριβώς δεκατρία χρόνια από το θάνατό της. Αύριο απονέμεται το βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή, σε μια καινούργια σκηνοθέτη. Πηγή: www.lifo.gr
Συμπληρώθηκε ήδη ένας ολόκληρος χρόνος από την ημέρα που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του ηλεκτρονικού μας montags. Ήταν 13 Ιουλίου 2015, εν μέσω capital controls, και ο στόχος αυτής της προσπάθειας ήταν να διατηρήσουμε παρόντα τον σύλλογο στις δύσκολες μέρες, να μην ζαλίζουμε τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας με πολλά μηνύματα και mail κάθε εβδομάδα, αλλά να τα συγκεντρώνουμε όλα σε ένα, μία φορά την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα.
Με ένα τίτλο στα γερμανικά, μονολεκτικό, που κλείνει το μάτι στο φεγγάρι, στην πρώτη εργάσιμη ημέρα της εβδομάδας, αλλά και στην Fräulein Montag από την Δίκη του Κάφκα, ένα πρόσωπο που ως τρίτο επικαλείται την αντικειμενικότητα.
“montags” λοιπόν ο τίτλος αυτού και το εγχείρημα πέτυχε απόλυτα. Ζητήθηκε και στα γερμανικά και το “ψάχνουμε” πως θα στηθεί. Συμπληρώθηκαν 52 τεύχη, όσες δηλαδή και οι εβδομάδες του χρόνου. Ένα τεύχος δεν κυκλοφόρησε μόνον, διότι είχαμε εκδώσει ένα έκτακτο για τον θάνατο του Helmut Schmidt, που τον Νοέμβριο του 2014 είχε την ευγενή καλωσύνη να μας απευθύνει γραπτώς ευχές για την εκδήλωση των Χρόνων της Δικατορίας που οργανώσαμε στην Aula.
To montags “έπιασε”. Πολλοί απόφοιτοι πλέον το περιμένουν κάθε Δευτέρα. Όχι διότι δεν μπορούν να δουν τις ειδήσεις στο site μας, αλλά έτσι, ως “καλή εβδομάδα“. Το montags “εκτίναξε” και την επισκεψιμότητα του site, διότι κάθε άρθρο “συνδέεται” απ’ ευθείας με αυτό. Έτσι ξεπεράσαμε κάποιες στιγμές τους 15.000 επισκέπτες, επίδοση που δεν συγκρίνεται με αυτήν οποιουδήποτε άλλου τέτοιου site, και να πούμε ότι όλα τα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα είναι αναρτημένα στην πρώτη σελίδα του site μας.
Χρόνια Πολλά λοιπόν και νάμαστε καλά να το συντάσσουμε και να το διαβάζουμε.
Το περασμένο Σάββατο 9 Ιουλίου η παλιά Ρεμπέτικη Κομπανία του Σχολείου (1993–1997) έσμιξε ξανά και ταξίδεψε το κοινό στους «ΔΡΥΟΠΕΣ» στα μουσικά μονοπάτια των Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκου Βαμβακάρη, Απόστολου Χατζηχρήστου και άλλων γνωστών συνθετών της δεκαετίας του ’30. Τα μέλη της κομπανίας, όλοι απόφοιτοι της Σχολής, είναι: Νίκος Τριήρης (μπουζούκι, τζουράς, τραγούδι – οικονομολόγος και δάσκαλος τρίχορδου μποζουκιού), Ηλίας Κυριακόπουλος (ακορντεόν – οικονομολόγος), Γιάννης Κυριακόπουλος (τζουράς, τραγούδι – πολιτικός μηχανικός), Γιάννης Δημητρίου (μπαγλαμάς, τζουράς, κιθάρα, φωνή – δικηγόρος) και Νίκος Ηλιόπουλος (κιθάρα – καρδιολόγος).
Ο Πάνος Λουκάκος, απόφοιτος του 1967 δημοσίευσε στο τεύχος της 6/7/2016 της Athens Voice ένα κείμενο με τίτλο: Με μάρτυρα κατηγορίας τον Γκάλμπρεϊθ. Περισσότερα…
Το περασμένο Σάββατο 9 Ιουλίου το κοινό του Ηρωδείου είχε την ευκαιρία να δει μια απολαυστική παράσταση, όπου οι δυο πρωταγωνίστριες ήταν η απόφοιτός μας γνωστή ηθοποιός Βίκυ Βολιώτη στον ρόλο της Δάφνης και η Φαίη Ξυλά, και οι δυο εξαιρετικές όσον αφορά την υποκριτική αλλά και την χαριτωμένη εμφάνιση! Το έργο ήταν ο «Αμύντας» του Γεωργίου Μομόρη, Επτανήσιου ιατροφιλόσοφου και ποιητή από τα Κύθηρα, χρονολογείται από το 1745 και είναι διασκευή σε ελεύθερη μετάφραση στην τότε ομιλούμενη ελληνική, της θρυλικής κωμωδίας του Τορκουάτο Τάσσο Aminta. Ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος απογείωσε τα κωμικά στοιχεία του έργου, αποσπώντας θαυμάσιες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς – εξαιρετικός ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στον ρόλο του Αμύντα – και χαρίζοντας άφθονο γέλιο!
(*) Η Τένια Παπαδάκη που παρακολούθησε την παράσταση μας έστειλε το κείμενο.
Ακόμη, η Βίκυ Βολιώτη μίλησε στο περιοδικό Elle για την παράστασή της.
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός συναντάται για πρώτη φορά με τον μεγάλο κωμικό ποιητή, σκηνοθετώντας το πιο αντιπολεμικό έργο του, τη Λυσιστράτη,με ένα σύνολο έξοχων ηθοποιών. Η παράσταση ανεβαίνει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, Παρασκευή 5 και Σάββατο 6 Αυγούστου σε νέα μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, ενώ τον κεντρικό ρόλο ερμηνεύει η ΛέναΚιτσοπούλου.
Σχόλια για την παράσταση …
Τον Απρίλιο είχε δώσε η Λένα Κιτσοπούλου μία συνένευξη στην Αργυρώ Μποζώνη που για λογαριασμό του elculure.gr με τίτλο: Η Λένα είναι ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος…
Η Έλια(Ελευθερία) Δομνηνού μας έστειλε ένα μικρό κείμενο για την συνάντηση των 50 χρόνων από την αποφοίτηση της τάξης στο σπίτι του Μιχάλη Καλλιφρονά:
Από την Αίγινα σου γράφω για να κρατήσω την υπόσχεσή μου ενημέρωσής σου για την Σύναξη-Ιωβηλαίον 50 χρόνων της τάξης του 1966. Μαζευτήκαμε γύρω στους 36, φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε, συγκινηθήκαμε πολύ, μερικοί ήσαν αγνώριστοι: άλλοι καλύτεροι από …τότε κι αλλοι πιο γερασμένοι. Είχαμε αρκετές απουσίες, δικαιολογημένες και μη, ακούσαμε εξαιρετικό συγκρότημα , το «1,2,3 ΣΟΥΙΝΓΚ», ειδική προσφορά της Κατερίνας Κάντζια-Δερλερέ, στον κήπο του Μιχάλη Καλλιφρονα και μετά …γλυκαθήκαμε από την Τούρτα γενεθλίων, μετά βεγγαλικών και άλλων τερπνών.
Έλια σ’ ευχαριστούμε για το ρεπορτάζ. Εμείς, και με αφορμή το “αγνώριστοι” που αναφέρεις, θα συμπληρώναμε το κείμενό σου με την “σατανική” δήλωση του Στέλιου Παπαπέτρου “…σαν σε μπαλ μασκέ !”
Η Λένα Κιτσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 αποφοίτησε από τη Σχολή το 1989. Στη διάρκεια των μαθητικών της χρόνων ήταν ήδη εμφανείς οι καλλιτεχνικές της τάσεις, καθώς η Λένα υπήρξε δραστήριο μέλος της σχολικής θεατρικής ομάδας.
Μετα την αποφοίτηση της ερμήνευσε διάφορους ρόλους για πάνω από μία δεκαπενταετία στο Θέατρο Τέχνης και στο «Αμόρε», και με αρκετούς κινηματογραφικούς ρόλους στο ενεργητικό της (μεταξύ των οποίων στις «Παρέες» του Γκορίτσα), ενώ το 2008 πρωταγωνίστησε στο θέατρο ΠΑΛΛΑΣ στο έργο της «ΑΩ», εμπνευσμένο από το διήγημα του αργεντινού συγγραφέα J. L. Borges με τίτλο «Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ».
Το 2006 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων «Οι νυχτερίδες» για την οποία βραβεύτηκε από το περιοδικό Διαβάζω με το Βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το 2009 εξέδωσε τη νουβέλα Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., η οποία παίχτηκε από το Εθνικό Θέατρο ως μονόλογος, σε σκηνοθεσία της ίδιας και το 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Μεγάλοι Δρόμοι».
Το 2012 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σκηνοθέτησε το έργο «Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή» προκαλώντας πολλές και ποικίλες αντιδράσεις, το 2014 ανέβασε στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών«Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα» και το 2015 ανέβασε στο Θέατρο Τέχνης την παράσταση «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα…».
Ίδρυμα Ωνάση: “Μένουμε σπίτι, αλλά δεν μένουμε μόνοι”…
18.12.17Η Λένα Κιτσοπούλου Ζει μια Τραγωδία…
09.08.2016 Γυμνή παράσταση – Αυγή
31.07.2016 Θηλυκή επανάσταση – BHMAgazino …
28.07.2016 Ο Αριστοφάνης είναι ακτιβιστής…
24.04.2106 11 Ερωτήσεις στη Λένα Κιτσοπούλου – ΒΗΜΑ
Απρίλιος 2016 Συνέντευξη στην Αργυρώ Μποζώνη
22.06.2015 Συνένετυξη στο clickatlife.gr
15.03.2015 Συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου
2.9.2012 Η Λένα Διβάνη σχολιάζει
Δεκέμβρης 2009 Ελευθεροτυπία: Topmodel της Λένας Κιτσοπούλου
