Λες και μας παρακολουθεί από μία γωνία, λες και διαβάζει τη σκέψη μας, η Ursula Schmidt, που είναι κοντά μας είτε στο σχολείο, όπου από το 1957 έως το 1992 ήταν η γραμματέας της διεύθυνσης, είτε εκτός σχολείου, όπου μαθαίνει και νοιάζεται για κάθε τι, μας έστειλε το χειρόγραφο της ομιλίας του Γεωργίου Δημητράκου, του γυμνασιάρχη και λυκειάρχη του σχολείου από το 1956 έως το 1982. Σαν να ήξερα ότι το θέλαμε εν όψει της εκδήλωσης του εορτασμού των 120 χρόνων. Ursula σ’ ευχαριστούμε.
Η Βίκυ (Βασιλική) Κουρμούζη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969. Σπούδασε Οικονομικά στο London School of Economics και συνέχισε εκεί με μεταπυχιακά στα Monetary Economics.
Αμέσως μετά τις σπουδές της και έως το 1983 εργάστηκε ως οικονομολόγος στην Williams & Glyn’s Bank (μετέπειτα τμήμα της Royal Bank of Scotland), από το 1983 έως το 1986 στην Exxon Europe και από το 1986 έως το 2001 ως επικεφαλής οικονομολόγος της KPMG.
Τον Αύγουστο του 2002 ανέλαβε ως Επικεφαλής Οικονομικός Σύμβουλος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Μ.Βρετανίας και μάλιστα ήταν η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε την θέση αυτή. Παράλληλα διετέλεσε και πρόεδρος του GoodCorporation, ενός οργανισμού προώθησης την ηθική στην πρακτική του επιχειρείν. Από το 2004 έως το 2007 ήταν Αναπληρώτρια Επικεφαλής της Οικονομικής Υπηρεσίας της βρετανικής κυβέρνησης (Government’s Economic Service) και από το 2007 έως το 2010 συν-επικεφαλής.
Παράλληλα με την επαγγελματική της σταδιοδρομία δίδαξε από το 2002 έως το 2006 στο Cass Business School του City University και από το 2008 έως το 2010 στο Business Scool του Imperial College και σε διάφορα άλλα πανεπιστήμια, ενώ ήταν μέλος της Royal Economic Society από το 2002 έως το 2007 και το 2010 έγινε Master της Worshipful Company of Management Consultants.
Το 1972 παντρεύτηκε τον καθηγητή Pryce του LSE με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες και χώρισε το 1981. Το 1984 παντρέυτηκε τον Chris Huhne, μετέπειτα βουλευτή των Liberal Democrats και Υπουργό Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά και χώρισε το Ιανουάριο του 2011.
«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.
Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.
Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.
Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού – ομαδικού πνεύματος.
Μας έφησε ο Δημήτρης Κουμάνταρος, χθές το βράδυ της Κυριακής 19 Μαρτίου σε ηλικία 63 ετών. Ήταν στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα. Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 22 Μαρτίου στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών στις 15.00.
Ο Δημήτρης ήταν στην Σχολή μέχρι το 1970. Την χρονιά 1970-71 άλλαξε σχολείο. Εκτός των όσων μπορεί να διαβάσει κανείς στα διάφορα δημοσιεύματα, εμείς θα δώσουμε ένα στιγμιότυπο, γραμμένο από τον ίδιο τον Δημήτρη, που δεν θα βρείτε πουθενά:
15 Μαΐου 1968
Φιλικός αγώνας Παναθηναϊκού Τότεναμ σε μια κατάμεστη Λ. Αλεξάνδρας. Τελικό σκορ 2-2. Πριν την έναρξη του αγώνα έχουμε μια μοναδική στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά πρωτυπία. Διεξάγεται αγώνας ανάμεσα στα τσικό του Παναθηναϊκού και την ομάδα των τριών πρώτων τάξεων του Γυμνασίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Το ματς έληξε 3-1 υπέρ των τσικό του Παναθηναϊκού.
– Προπονητής της ομάδας πρέπει αν θυμάμαι σωστά να ήταν ο Hilbrecht.
– Το γκολ της Γερμανικής σημείωσε ο Παπαγιαννούλης μετά από ασίστ του Δημήτρη Κουμάνταρου, που λίγο αργότερα βρέθηκε ως φοιτητής πολιτικός κρατούμενος της χούντας.
Δέιτε τοδημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών…
Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ από τον από τον Ανδρέα Αποστολίδη:
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα μιλούσα για τον Κουμάνταρο στην κηδεία του. Toν γνώρισα στα δεκαεπτά μου και μετά από τρία χρόνια βρεθήκαμε φυλακή. Μετά τριάντα παντρευτήκαμε τις θρυλικές αδελφές Ρέντη.
Στέλεχος του φοιτητικού κινήματος στη δικτατορία και σύμβολό του. Όταν τα γεγονότα του 1973 έγιναν «εθνική εορτή» θεωρήσαμε τη συμμετοχή μας σε αυτά περισσότερο ιδιωτική μας υπόθεση παρά δημόσια. Είχαμε συλληφθεί επί Ιωαννίδη και κατηγορηθεί για «ηθική αυτουργία για την κατάληψη του Πολυτεχνείου». Τη μέρα που θα περνούσαμε από το στρατοδικείο έπεσε η χούντα και η δική δεν έγινε ποτέ. Ήταν ευτύχημα, λέγαμε, γιατί δεν χρεωθήκαμε μέρος της επερχόμενης «επετείου». Για τον ίδιο είχε μεγάλη βαρύτητα η μετατροπή της αντιστασιακής του δράσης σε ιδιωτική ιστορία. Ο Κουμάνταρος άρχισε να ψαλλιδίζει τον εαυτό του.
Για το σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία τι έκανε μετά το 1980. Με το νέο τότε σύστημα εξουσίας, αν ήθελε, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές –πολιτικές, κομματικές και κρατικές. Επέλεξε με απόλυτο πείσμα να μείνει κυριολεκτικά στη ψάθα. Να έχει μια μικρή αυλίτσα ελευθερίας και από εκεί να εκπέμπει το προσωπικό του στίγμα.
Δεν ήταν παροπλισμένος, τον έβρισκε όποιος ήθελε και όποτε ήθελε. Και υπήρχε η μεγάλη παρηγοριά και ασφάλεια ότι εκείνος ήταν εκεί. Και παράλληλα υπήρχε η πίεση από πολλούς για μια άμεση επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Κουμάνταρος, όμως, δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει ούτε τα επόμενα πεντακόσια χρόνια. Είχε παντρέψει την Ουτοπία με την Πολιτική.
Ήταν από την άλλη πολιτικό πρόσωπο, ασκούσε με τον τρόπο του πολιτική ή θα ήθελε να ασκήσει. Και άρχισε να μετατοπίζει το ενδιαφέρον του από τον «πολιτικοποιημένο» του κομματικού συστήματος στον «ενεργό πολίτη».
Μια πρακτική των απόψεών του προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή μέσα από την αρθρογραφία του στην Ελευθεροτυπία τη δεκαετία του 1990. Μιλάνε, συμβουλεύουν, κρίνουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν, οι άξιοι, οι αξιόλογοι σε θέματα οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά, επιστημονικά, διατροφικά. Θέλησε να γίνει αυτό το στυλ μια γενικότερη προσέγγιση της εφημερίδας και κυρίως να περάσει σαν άλλη γραμμή απέναντι στο δημόσιο βίο. Έφαγε πόρτα. Δεν έγινε ούτε κρατικός «παράγοντας» ούτε «επαγγελματίας» δημοσιογράφος.
«Παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996», έγραφε στο βιογραφικό του, «θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών-καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας».
Η ειρωνεία είναι ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε παραίτηση εκείνη την εποχή, αποτελούν πταίσμα μπροστά στην επιχειρούμενη είσοδο του υπόκοσμου και του οργανωμένου εγκλήματος στα ΜΜΕ σήμερα.
Του στοίχησε πάντως πολύ η αποτυχία του εγχειρήματος, η υποτίμησή του και η αδιαφορία που συνάντησε και ακολούθησε «η ιαπωνική του περίοδος μετά την ήττα» , όπως τον πείραζα και του κόλλησα το παρατσούκλι « Χιροχίτο». Σαν ήρωας ταινίας του Κουροσάβα με πλατύγυρο καπέλο υπό τον ήλιο και δερμάτινα γάντια κλάδευε μια τριανταφυλλιά επί ώρες με πενιχρά αποτελέσματα. Ή άλλη φορά από το πολύ φινίρισμα την εξαφάνιζε.
Θέλησε τότε να γράψει μια δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια Κουμάνταρου «Πολιτικής πρακτικής». Το προσπάθησε μανιωδώς ένα διάστημα. Το εγχείρημα εξαερώθηκε ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις σε ντουμανιασμένα δωμάτια μ’ εμένα βασικό ακροατή του. Απέτυχε παταγωδώς. Με ευτυχή κατά παράδοξο τρόπο απόληξη: τα εύστοχα λακωνικά του αποφθέγματα των τελευταίων ετών και τις επιγραμματικές δηλώσεις του της μιας ή της μιάμιση το πολύ αράδας.
Όση σχέση είχε ο Κωστής Παπαγιώργης με τη φιλοσοφία, είχε ο Δημήτρης Κουμάνταρος με την πολιτική. Δηλαδή ασφαλώς και είχε –αλλά πλάγια, λοξή.
Μετά τις πυρκαγιές του στρατηγού άνεμου θέλησε να συμμετάσχει ξανά πιο ενεργά στα κοινά. Προσπάθησε να τρυπώσει κάπου για να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που τον ενδιέφεραν και θεωρούσε αξιόλογους. Το πού τρυπώνει δεν έχει καμία σημασία. Την ίδια πλατφόρμα θα προωθούσε οπουδήποτε: την αντικατάσταση του πολιτικού κομματικού συστήματος από το σύστημα των ενεργών πολιτών, όπως το ονειρευόταν.
Και να, μερικές βδομάδες πριν, γνωρίζοντας ότι πάσχει από επιθετικό καρκίνο, ανακοίνωσε τη δημιουργία από τον ίδιο μιας κίνησης για ένα κίνημα ενεργών πολιτών καλώντας σε εξέγερση κατά του κομματικού συστήματος.
«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό», έγραφε, επιστρέφοντας στο πνεύμα του 1973. «Ενάντια στην αδιαφάνεια, τη διαφθορά, την κομματοκρατία, την αναξιοκρατία. Ενάντια στη διχαστική λογική, το φανατισμό, την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά. Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού-ομαδικού πνεύματος».
«Μα», του λέω, «στην κατάσταση που είσαι τι θα κάνεις;» Εννοώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί πλήρη διαθεσιμότητα κι εκείνος πεθαίνει. Μου απαντάει: «Ακριβώς γι’ αυτό δεν θα με κατηγορήσει κανείς για ιδιοτέλεια». Ήταν η πολιτική του διαθήκη.
Ο Ραμπελαί το 1500 πρέπει να είχε γνωρίσει τον Κουμάνταρο της εποχής. Ο Κουμάνταρος είναι ήρωας του Ραμπελαί. Στην ιδιωτική του ζωή και όχι μόνο, ξετύλιγε μια ατέλειωτη γκάμα ιδιοτροπιών και παραξενιών · ανεξάντλητη, πρωτότυπη, δημιουργική και ευφάνταστη. Ήταν και παραμένει ο Γαργαντούας της Δυστροπίας, της επιμονής, του πείσματος και της μονομανίας. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά του είναι ότι παρ’ όλα αυτά ή χάρη σε αυτά, υπήρξε ο πιο καλός και γλυκός άνθρωπος που γνωρίσαμε στη ζωή μας.
Ο Νίκος Αθηναίος διευθύνει ACADEMICA ATHENS ORCHESTRA την Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017 στο Ωδείο Αθηνών.
Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ
ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Διά Χριστόν Σαλοί
Μία σταντ-απ λειτουργία
Μουσική διεύθυνση: Δημήτρης Κούντουρας
Stand-up κωμικός: Δημήτρης Δημόπουλος
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
31 Μαρτίου 2017 – 1 Απριλίου 2017
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Ώρα έναρξης: 20.30
Συμμετέχει το σύνολο παλιάς μουσικής ExSilentio:
Ιάσων Μαρμαράς – φωνή
Annemarie Podesser – φλάουτο με ράμφος & φωνή
Φλώρα Παπαδοπούλου – άρπα
Ηλέκτρα Μηλιάδου – βιέλα & βιόλα ντα γκάμπα
Δημήτρης Κούντουρας – φλάουτα με ράμφος
Μεταξύ θεολογίας και κωμωδίας, η παράσταση αυτή, όπου το stand-up και η παλιά μουσική συνυπάρχουν επί ίσοις όροις, επιχειρεί να προσεγγίσει δύο σημαντικές θεολογικές έννοιες με εντελώς απροσδόκητα εργαλεία. Σημείο εκκίνησης της βραδιάς οι μορφές των «διά Χριστόν σαλών», οι οποίοι υπερέβαιναν τα όρια της λογικής και του κοινωνικά αποδεκτού, ερχόμενοι έτσι σε αμεσότερη επαφή με τον Θεό. Ο stand-up κωμικός και λιμπρετίστας Δημήτρης Δημόπουλος θα συναντηθεί επί σκηνής με το σύνολο παλιάς μουσικής Ex Silentio, που διευθύνει ο Δημήτρης Κούντουρας.
Θα ακουστούν αποσπάσματα από τα Κάρμινα Μπουράνα (12ος αι.). τον Κώδικα της Βαμβέργης (13ος αι.) και τον Κώδικα του Βατικανού (16ος αι.), συνθέσεις των Τάβενερ και Φαίρφαξ καθώς επίσης μία πασχαλινή σεκουέντσα (11ος αι.)
Ο Δημήτρης Κούντουρας σημειώνει: “Η παράσταση, με βασικό άξονα τη σαλότητα, ακολουθεί και εμπνέεται από το τελετουργικό της γιορτής των τρελών, ενώ το μουσικό της ανάλογο εκφράζεται με τα σκωπτικά και βακχικά τραγούδια από τον κώδικα Buranus (11ος-13ος αιώνας), γνωστά και ως Κάρμινα Μπουράνα. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται με μοτέτα της ars antiqua και με εκκλησιαστικούς ύμνους του όψιμου Μεσαίωνα, περίτεχνης τεχνοτροπίας και συχνά παρωδικού ύφους. Η τελική πολυφωνική ενότητα με θρησκευτική και κοσμική αγγλική μουσική εκφράζει την ψυχική ανάταση του πιστού μετά τις δοκιμασίες· κατ’ επέκταση το αναπόφευκτο της πνευματικής κάθαρσης.
Η μουσική έρχεται σε αντίθεση, αλληλοσυμπληρώνει ή ενίοτε σχολιάζει τη δράση και το λόγο του stand-up κωμικού ηθοποιού, δίνοντας μια ιδέα, ή καλύτερα, μια ερμηνεία της σαλότητας”.
Τιμές εισιτηρίων δοκιμαστικής περιόδου: € 12, 15 / Φοιτητικό, παιδικό: € 8
*Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής, με θέμα τα «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη» (23 Μαρτίου – 9 Απριλίου 2017 – Επιμέλεια προγράμματος: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος – Γιώργος Κουμεντάκης).
Η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ εντάσσει στον προγραμματισμό της έναν κύκλο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη σημαντικότερη ίσως θεματολογία της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, τη λατρεία. Στον κύκλο αυτό θα συνυπάρχουν δείγματα λατρευτικής μουσικής από διαφορετικές παραδόσεις, ιστορικές περιόδους και δόγματα. Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής θα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο την περίοδο του Πάσχα, ενώ ο πρώτος κύκλος είναι αφιερωμένος στα «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη». Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής απαρτίζονται από συναυλίες και εκδηλώσεις με κοινό θεματικό άξονα, αλλά πολύ ευρείες αισθητικές και εννοιολογικές στοχεύσεις. Κατά τη διάρκειά τους, συναυλίες, παραστάσεις μουσικού θεάτρου, performances και διαλέξεις συνυπάρχουν, με στόχο να αναδείξουν την πολυδιάστατη συμβολή της λατρευτικής μουσικής στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού.
…όσοι δεν πάτε στο Wandertag προετείνουμε:
Το Kinderdocs προβολές ντοκιμαντέρ για παιδιά και νέους παρουσιάζει τα ντοκιμαντέρ “Sounds for Mazin” και “Ciera’s Song“, την Κυριακή 19 Μαρτίου, ώρα 12:30 στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, με θέμα την μουσική, τον ήχο, την μουσική ως μέσο επικοινωνία για όλους, την μουσική για τους κωφούς και βαρύκοους και την ειδική μουσική εκπαίδευση.
Mετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τα παιδιά και τους μεγάλους με καλεσμένους τον Θωμά Νικολόπουλο, Ιατρό Καθηγητή ΩΡΛ και την Βάσια Ηλιάδη, μουσικό, υπεύθυνη τμήματος ειδικής αγωγής στο Ωδείο Αθηνών.
Μετά την συζήτηση η τζαζ vocalist Τέρη Βακιρτζόγλου θα μας μυήσει στο διαδραστικό μουσικό παιχνίδι αυτοσχεδιασμού “Circle Singing” για μικρούς και μεγάλους.
Οι ταινίες προβάλλονται με ελληνικούς υπότιτλους και είναι κατάλληλες για παιδιά 8+.
Θα υπάρχει παράλληλη διερμηνεία της συζήτησης στην ελληνική νοηματική με την Άρτεμη Μποτέτσιου, εκπαιδευόμενη του Κέντρου Επικοινωνίας και Τεχνολογίας.
Η προβολή πραγματοποιείται σε συνεργασία με το ωδείο Lab Music Education.
Στο τέλος της προβολής θα κληρωθούν ένας μήνας δωρεάν μαθημάτων στο όργανο επιλογής για 3 παιδιά στο δίκτυο των ωδείων του Lab Music Education προσφορά του ωδείου.
Εισιτήρια: 3€ (παιδιά) 6€ (ενήλικες)
Όλες οι ταινίες KinderDocs προβάλλονται με ελληνικούς υποτίτλους
Εδώ και το γενικό μας τρέιλερ…
Όλο το πρόγραμμα του Kinderdocs…
Διοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια KinderDocs
Δήμητρα Κουζή – Kouzi Productions
Μελίνας Μερκούρη 4, 11521 Αθήνα
Tηλ.: +30 210 7219 909 , Κιν.: +30 694 6060 862
info@kinderdocs.com
www.kinderdocs.com
Μουσείο Μπενάκη
Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, ΑΘήνα
τ: 210 3453111
www.benaki.gr
O θεατρικός όμιλος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών παρουσιάζει το έργο «Η μικρή μας πόλη» του Τhornton Wilder
Πού; Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών
(Δημοκρίτου 6 & Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Μαρούσι, τηλ: 210 6199260-5)
Πότε; 17/3, 18/3 και 20/3, ώρα 20.30 μ.μ.
«Η μικρή μας πόλη»
Όταν o Wilder έγραψε το 1938 το έργο «Η μικρή μας πόλη», τόλμησε μια μικρή επανάσταση. Σε μια εποχή που ο Ρεαλισμός κυριαρχούσε στο θέατρο, το έργο αυτό χωρίς αυλαία, χωρίς σκηνικά, χωρίς αντικείμενα ζητούσε από τους ηθοποιούς να διαβάζουν αόρατες εφημερίδες και να χρησιμοποιούν φανταστικά αντικείμενα. Καλούσε, δηλαδή, τον θεατή να συμπληρώσει τα κενά και να φανταστεί τα πιάτα, τα ποτήρια, τους δρόμους, τις εκκλησίες και τα σπίτια.
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχουν γραφεί σημαντικά έργα, έχουν μεσολαβήσει μικρές και μεγάλες επαναστάσεις και πειραματισμοί στην παγκόσμια ιστορία του θεάτρου. Γιατί λοιπόν «Η μικρή μας πόλη» σήμερα;
Γιατί το έργο του Wilder είναι -πριν και πάνω απ’ όλα- ένας ύμνος στη ζωή. Μιλάει για τη ζωή του καθενός ξεχωριστά και για τη ζωή των πολλών πολιτών μιας μικρής πόλης. Δεν ενδιαφέρεται μόνο για τα μεγάλα και τα σημαντικά γεγονότα αλλά επικεντρώνεται στα μικρά θαύματα που συμβαίνουν καθημερινά. Ο αφαιρετικός του χαρακτήρας επιτρέπει στο έργο να λειτουργήσει συμβολικά, πέρα από τον τόπο και τον χρόνο. Οι πολίτες μιας μικρής πόλης ξυπνούν, παίρνουν το πρωινό τους, πάνε στο σχολείο ή στη δουλειά τους, ονειρεύονται, θυμώνουν, ερωτεύονται, με λίγα λόγια ζουν. Και η ζωή τους απλή, καθημερινή με τις μικρές χαρές και τις λύπες της είναι το θέμα του έργου.
Στη δική μας διασκευή το στίγμα δίνει ένας χορός πολιτών που αφηγείται την ιστορία και μας ξεναγεί στα μυστικά της πόλης. Με τα σχόλιά του «κλείνει το μάτι» στο κοινό υπενθυμίζοντας του την αξία των μικρών πραγμάτων, τη σημασία που έχει κι η πιο ασήμαντη στιγμή του μυστηρίου που ονομάζουμε ζωή. Η αφήγηση για μια ακόμη φορά γίνεται ομαδική υπόθεση.
Αυτή είναι η έκτη κατά σειρά παράσταση του θεατρικού μας ομίλου. «Η μικρή μας πόλη» μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, η βοήθεια των αποφοίτων είναι όπως κάθε χρόνο σταθερή και η προσέλευση των παιδιών είναι συγκινητική. Στα έργα που έχουμε ανεβάσει η παρουσία των παιδιών προκαλεί μια άλλη αντιμετώπιση στα ίδια τα κείμενα και με οδηγεί σε διασκευές και σε μια δραματουργία που έχει ένα σταθερό πυρήνα: Ο πυρήνας αυτός είναι η ομάδα, ένας σύγχρονος χορός που αλλάζει κάθε χρόνο μορφή αλλά τελικά είναι η βάση των παραστάσεων μας.
Στα παιδιά, που γεμίζουν τις Παρασκευές την Aula με την έμπνευσή τους, είναι αφιερωμένη η παράσταση που θα παρακολουθήσετε.
Συνεχίζουμε! Έλενα Καρακούλη
Οι εκδόσεις Μελάνι και ο IANOS παρουσίασαν την Δευτέρα 13 Μαρτίου στις 6 μ.μ. το βιβλίο encore ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ της Νάνας Παπαδάκη. Ένα βιβλίο για την Οδύσσεια μέσα απ’ τα μάτια των γυναικών που συνάντησε ο Οδυσσέας στο ταξίδι της επιστροφής. Εξέχουσες και λιγότερο γνωστές γυναικείες μορφές του ομηρικού έπους σε μια ενιαία σύνθεση για την περιπέτεια του νόστου και της γραφής.
Ποιήματα διάβασε η ηθοποιός και σκηνοθέτις Ρούλα Πατεράκη, ενώ την συνόδευσε σε δικές του συνθέσεις, ο μουσικός και συνθέτης Βασίλης Τζαβάρας. Για το βιβλίο μίλησε και η συγγραφέας και θεωρητικός τέχνης Μαρία Γιαγιάννου. Περισσότερα…
Η Χάιδω Σπαγγούρου αποφοίτησε από την Σχολή το 1988. Από το 1988 έως το 1990 εκπαιδεύτηκε στο Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο και παράλληλαέως το1991 στην Lufthansa Airlinesακολουθώντας ένα εντατικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο σε νέες και νέους επαγγελματίες και προσέφερε θέσεις στην αεροπλοϊκή βιομηχανία.
Ακολούθως εργάστηκε στην Lufthansa σε διάφορες θέσεις και σταδιακά και το 2015 προήχθη σε Senior Manager Marketing and Business Development και το 2017 σεSenior Manager Marketing and Product.
Tην Παρασκευή, 17 Μαρτίου 2017, ώρα 19.00΄ στο φουαγιέ της ΓΣΑ εγκαινιάζεται στο φουαγιέ της ΓΣΑ η ετήσια έκθεση με θέμα «Αυτό είναι Τέχνη ή είναι για πέταμα;». Η έκθεση θα λειτουργήσει μέχρι τις 09 Μαΐου 2017.
«Αυτό είναι Τέχνη ή είναι για πέταμα;»
Αυτό το θέμα επιλέξαμε για τη φετινή έκθεση των καλλιτεχνικών με το βλέμμα στραμμένο στην «documenta14», η οποία είναι μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως. Μάλιστα τη φετινή χρονιά η έκθεση αυτή δεν θα πραγματοποιηθεί μόνο στην έδρα της -στο Κάσελ της Γερμανίας- αλλά και στην Αθήνα.
«Αυτό είναι Τέχνη ή είναι για πέταμα;». Αυτή και παρόμοιες απορίες έχουν όσοι αντικρίζουν έργα σύγχρονης τέχνης.
Την ίδια απορία είχε σίγουρα και ένας επιστάτης της Ακαδημία Καλών Τεχνών του Düsseldorf, όταν το 1973 καθάρισε μια παλιά μπανιέρα –μια εγκατάσταση που είχε τοποθετηθεί στο χώρο ως έργο τέχνης– καταστρέφοντας το έργο του τότε διευθυντή της Ακαδημίας Καλών Τεχνών Joseph Beuys.
Παρά τη δυσκολία κατανόησης υπάρχουν όμως μερικά κριτήρια που διαφοροποιούν ένα έργο τέχνης από το κιτς ή τα σκουπίδια:
1. Η τέχνη είναι γνήσια και δεν μπορεί να επαναληφθεί!
2. Πίσω από κάθε έργο τέχνης κρύβεται τις περισσότερες φορές ένα μήνυμα ή μια ιδέα.
Ο Damien Hirst – ένας από τους πλέον επιτυχημένους καλλιτέχνες παγκοσμίως από εμπορική άποψη – αντέκρουσε κάποτε το σχόλιο «Αυτό θα μπορούσα να το είχα κάνει και εγώ…» λέγοντα «Σωστά, αλλά δεν το κάνατε όμως, έτσι δεν είναι;»
Η επιρροή της σύγχρονης τέχνης είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι πιστεύει κανείς. Σε σύγκριση με τα παραγεμισμένα σαλόνια που συνηθίζονταν πριν από 100 χρόνια, τα διαμερίσματά μας σήμερα φαίνονται σχεδόν γυμνά –μια εξέλιξη που οφείλεται στην μινιμαλιστική τέχνη του 20ου αιώνα.
Σήμερα η τέχνη είναι πολύπλευρη, όπως είναι παραδείγματος χάριν και το έργο του καλλιτέχνη David Knorr, ο οποίος στο πλαίσιο της «documenta14» προωθεί τη δική του εκδοχή της «αρχαιολογίας», περισυλλέγοντας από το έδαφος στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών διάφορα πεταμένα αντικείμενα και αρχειοθετώντας τα σε συμπιεσμένη μορφή σε βιβλία.
Εξίσου πολύπλευρα είναι και τα έργα των μαθητών μας. Απορρίμματα ή σαπούνι αλλάζουν χρήση και γίνονται έργα τέχνης, ενώ με μολύβια και χρώματα δημιουργούνται κλασικά, παραστατικά ή και αφηρημένα έργα.
Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τα έργα αυτά όχι μόνο με τα μάτια μας ανοικτά αλλά και με ευρύτητα σκέψης και αντίληψης!
Θα χαρούμε να σας έχουμε κοντά μας!
Ο τομέας Καλλιτεχνικών της ΓΣΑ
Birgit Boenigk
Charlotte Enzmann
Barbara Wittmann
Εύκολη βόλτα στα δάση της νότιας Πάρνηθας, 3 ώρες καθαρά.
Με κλαδέματα κλπ. θα πάρει περισσότερο.
Φέρτε γάντια και κλαδευτήρι η πριονάκι.
Πολύ ωραία διαδρομή μιά ανάσα από Αθήνα!
συμμετοχή στο tasoskavadellas@gmail.com
6944 34 25 45
φιλικά και πεζοπορικά Τάσος Καβαδέλλας DSA’71
Στις 22 Μαρτίου στις 19:30 προσκαλεί η συγγραφέας Καίτη Μανωλοπούλου στο Philadelphia Haus στην παρουσίαση του βιβλίου της „Juni ohne Ernte – Distomo 1944” από τις εκδόσεις της Griechenland Zeitung. Η έκδοση υποστηρίχθηκε από την Πρεσβεία της Γερμανίας και η εκδήλωση θα είναι στα ελληνικά και στα γερμανικά.
Η ομάδα χορού Αμάλγαμα, στην οποία συμμετέχει ο απόφοιτός μας Παύλος Λαουτάρης, θα παρουσιάσει το νέο της έργο: το “Μονόπετρο του Πύργου”, στον χώρο Αμάλγαμα, Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, Αθήνα
Η ομάδα χορού Αμάλγαμα της Μαρίας Γοργία παρουσιάζει το νέο της έργο
το Μονόπετρο του Πύργου
Χώρος Αμάλγαμα
Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, Αθήνα
Παραστάσεις:
Από 24 Μαρτίου μέχρι και 30 Απριλίου (εκτός του Πάσχα), κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
ώρα έναρξης 21.15 / διάρκεια: 70 λεπτά
είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 45 άτομα
το Μονόπετρο του Πύργου (video)
Μετά την επιτυχία των δύο προηγούμενων παραστάσεών της, «Στην άκρη του βατήρα» (62 παραστάσεις σε Αθήνα, Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Πάτρα και Κύπρο) και «Νηπιαγωγείο» (παίχτηκε για 2η σεζόν στο χώρο Μπανγκλαντές), η ομάδα χορού Αμάλγαμα συνεχίζει να εμπνέεται και να δημιουργεί με γνώμονα τα ψυχαναλυτικά πεδία αλλά και την κοινωνική και έμφυλη πραγματικότητα. Το νέο έργο, με τίτλο «το Μονόπετρο του Πύργου» κάνει ένα βήμα προς τα πίσω (σε σχέση με τον ανήλικο-ενήλικα του Νηπιαγωγείου), προς την Οικογένεια και τη βαθύτερη αγωνία του ανθρώπου να ανήκει «κάπου» και όχι τόσο να είναι «κάποιος». Καθώς η Πυρηνική Οικογένεια, (και ακόμα περισσότερο η ελληνική οικογένεια) εκπαιδεύει διεξοδικά τα άτομα ώστε να μην αναπτύξουν την κυριότητα του Εαυτού τους και να «ζήσουν προσκολλημένα, έτσι ώστε να προσαρτούν κομμάτια άλλων ανθρώπων στον Εαυτό και ύστερα να αγνοούν τη διαφορά ανάμεσα στην ετερότητα στον εαυτό τους και στην ταυτο-ομοιότητα του εαυτού τους» (Νταίηβιντ Κούπερ, «Ο θάνατος της οικογένειας»), η ανάγκη να ανήκουμε κάπου και η αίσθηση της μη πληρότητας του Εαυτού μεγεθύνεται! Οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι «έρωτες» εκκινούν πολύ συχνά κυρίως από αυτή την αίσθηση ότι είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε μόνοι, αλλά και «προβληματικοί» (κυρίως οι γυναίκες, που ακόμα και σήμερα στα κρυφά χαρακτηρίζονται «γεροντοκόρες») αν ζούμε, ακόμα και για ένα διάστημα, μόνοι. Μέσα από τη συγκεκριμένη οικογενειακή δομή, αντί το άτομο να ανακαλύπτει και να αναπτύσσει μια ευέλικτη διαλεκτική ανάμεσα στο «είμαι μόνος» και στο «είμαι μόνος με τον άλλον», κτίζεται από πολύ νωρίς το «για να είσαι καλά –ή για να θεωρείσαι ότι είσαι καλά–, πρέπει να είσαι με κάποιον».
Με κεντρική επιρροή και έμπνευση τον «Πύργο» του Κάφκα και τον (ακραίο ίσως) Νταίηβιντ Κούπερ και το βιβλίο του «Ο θάνατος της Οικογένειας», το «Μονόπετρο του Πύργου» περνάει από το προσωπικό στο συλλογικό-πολιτικό, από το έμφυλο στο βαθύτερα υπαρξιακό, από τη σουρεαλιστική σχεδόν αφήγηση του έργου του Κάφκα στο ρεαλισμό του σήμερα. Όπως η Χωρομέτρης του Πύργου έχει προσληφθεί από την Κλαμ (τα φύλα έχουν αντιστραφεί σε σχέση με το έργο του Κάφκα), και όλη η αγωνία της είναι να ανήκει στον Πύργο, έτσι και στο Σήμερα η αγωνία του ατόμου δεν είναι να αναπτύσσει την αίσθηση του ποιος είναι, αλλά να αναλάβει έναν συγκεκριμένο ρόλο (σύζυγος, πατέρας, μάνα κτλ.), να ανήκει κάπου, να βρει ένα σύντροφο, να παντρευτεί, να αποκτήσει έτσι ταυτότητα!
Τα κοινωνικά στερεότυπα ξεπροβάλλουν και πάλι μέσα από απλές σκηνές καθημερινότητας. Πίσω από όλα ίσως κρύβεται η προβληματική σχέση του ατόμου με τη Μάνα, καθώς η σημαντικότερη «διαμόρφωση» του ατόμου γίνεται στα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής του που, σύμφωνα με τα πλειοψηφικά συμπεράσματα των ανθρωπολογικών επιστημών αλλά και της ψυχολογίας και ψυχανάλυσης, ζει ως εξάρτημα του σώματος και του μυαλού της, (μιας και εκείνη έχει «διδαχθεί» από τη δική της μάνα ότι κάτι της λείπει…) Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η Μητριαρχική Πατριαρχία, φορώντας ακόμα και φεμινιστικά ρούχα, συνεχίζει να πρωτοστατεί.
Ο νέος χώρος στον 5ο όροφο της Μενάνδρου 47 επιλέχτηκε σημειολογικά για το νέο έργο. Ο χώρος μοιάζει με όροφο δημόσιας υπηρεσίας (Εφορίας κτλ.) και από τους θεατές που είναι σε καλή φυσική κατάσταση θα ζητηθεί να μην πάρουν το ασανσέρ αρχικά, αλλά να ανεβούν με τα πόδια στον 5ο όροφο του Πύργου… Εκεί, ο χώρος από δημόσια υπηρεσία θα μετατραπεί σε γραφείο συνοικεσίων, σε χώρους από τους οποίους πέρασε η Χωρομέτρης του Πύργου του Κάφκα αλλά και σε άλλους –απρόσμενους– χώρους…
Πρόκειται για ένα ακόμα διαδραστικό έργο, κάποιες σκηνές του οποίου θα πραγματοποιούνται ή θα ολοκληρώνονται με τη συμμετοχή του κοινού.
Για «το Μονόπετρο του Πύργου» έγινε ειδική ακρόαση στην οποία αναζητήθηκαν άνδρες που δεν είναι performers, και από ένα φάσμα ηλικιών μέσης ηλικίας (μεταξύ 40-60 χρονών) αλλά και επαγγελμάτων, ώστε να κυριαρχεί το στοιχείο του ακατέργαστου και αφτιασίδωτου ρεαλισμού και να συγχέονται τα όρια μεταξύ πραγματικού και αναπαραστατικού. Η «γυναίκα» στο έργο, που είναι ταυτόχρονα «πολλές» αλλά και «μία», ερμηνεύεται από την έμπειρη χορεύτρια Νικολέττα Ξεναρίου και την ίδια τη χορογράφο Μαρία Γοργία.
Συντελεστές
Σύλληψη-χορογραφία-σκηνοθεσία-σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεία: Μαρία Γοργία, Μιχάλης Καζάζης, Θεοφάνης Καλεύρας, Παύλος Λαουτάρης, Νίκος Μαϊνάρης, Νικολέττα Ξεναρίου, Θανάσης Παπαδημητρίου, Γιάννης Σπανός
Κείμενα: Φραντς Κάφκα, Μαρία Γοργία
Διασκευή κειμένων: Μαρία Γοργία
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Φωτογραφίες: Μαρίνα Τσελεπή
Επιμέλεια κειμένου: Έφη Γιαννοπούλου
Βίντεο τρέιλερ: Περικλής Μαθιέλλης
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης
Η ομάδα αμάλγαμα (https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/ , www.amalgama.com.gr ) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 21 χορογραφίες και 19 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελλοπονήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.
Παραγωγή: Ομάδα Χορού Αμάλγαμα
https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/
Η Γερμανική Σχολή Αθηνών και ο Σύλλογος Αποφοίτων προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
Η κρίση στην Ελλάδα
Αφετηρία, πορεία, συνέπειες
που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 11 Απριλίου 2016 στις 19.30´ στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.
 |
Οι συντονιστές της έκδοσης Dr. Wolfgang Schultheiß, πρώην Πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα, και |
 |
ο Dr. Ulf-Dieter Klemm, απόφοιτος και πρώην Πρέσβης της Γερμανίας θα παρουσιάσουν το βιβλίο από κοινού με τους απόφοιτους συγγραφείς: |
 |
Δανάη Διακουλάκη, απόφοιτο 1968 καθηγήτρια Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ στον Τομέας Ανάλυσης, Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Διεργασιών και Συστημάτων |
 |
Τάσο Γιαννίτση, απόφοιτο 1962 καθηγητή στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (2000), Εξωτερικών (2004), Εσωτερικών (2011) |
 |
Γιάννη Βαληνάκη, απόφοιτο 1973 Καθηγητή Πανεπιστημίου, πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών & Βουλευτή Δωδεκανήσου |
 |
Μαζί τους ο Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, απόφοιτος 1968, εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σχολιάζει το βιβλίο από τη δική του οπτική γωνία και συμμετέχει στη συζήτηση. |
 |
Ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου, επίσης συγγραφέας του βιβλίου, θα συντονίσει τη συζήτηση. |
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στη γερμανική γλώσσα.
Ο Στέφανος Παλλαντζάς αποφοίτησε από την Σχολή το 1980 και σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕθνικόΜετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου ειδικεύτηκε στον χρονικό και οικονομικό προγραμματισμόμεγάλων έργων. Για είκοσι σχεδόν χρόνια ασχολήθηκε με το project management και τηντεχνική υποστήριξη με εξοπλισμούς και υλικά μεγάλων έργων, ενώ παράλληλακατασκεύαζε σπίτια, προσπαθώντας πάντοτε να εφαρμόσει τεχνολογίες και λογικές φιλικέςστο περιβάλλον.
Το 2009 κλήθηκε από τεχνική εταιρεία στην Αθήνα να υποστηρίξει ως project manager τηνκατασκευή μιας κατοικίας, η οποία θα έπρεπε να καταναλώνει όσο το δυνατόν λιγότερηενέργεια. Εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με επιτυχία το πρότυπο Passive Houseσε κτίριο μονοκατοικίας στην Πεντέλη.
Τον Μάρτιο του 2012 ίδρυσε μαζί με άλλους μηχανικούς το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ
ΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ (www.eipak.org) , το οποίο σήμερα αποτελεί επίσημο εκπρόσωπο τηςΔιεθνούς Ομοσπονδίας Παθητικών Κτιρίων στην Ελλάδα και την Κύπρο, αριθμεί πάνω από150 μέλη, διεξάγει σεμινάρια πιστοποίησης σχεδιαστών και τεχνικών παθητικών κτιρίωνκαι συμμετέχει σε διεθνή φόρα και ευρωπαϊκά προγράμματα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Σήμερα υλοποιεί ή επιβλέπει νέα έργα σύμφωνα με αυτό το πρότυπο σε διάφορες πόλειςτης Ελλάδας , της Γερμανίας, της Τουρκίας και της Κύπρου. Το 2015 ολοκλήρωσε, μαζί μετην ομάδα Passivistas (www.passivistas.com ), το πρώτο πιστοποιημένο παθητικό κτίριοαπό ανακαίνιση στην Αθήνα, ένα κτίριο, ανοιχτό σε επισκέψεις σε κάθε ενδιαφερόμενο,
που αποτελεί πλέον και την έδρα του ΕΙΠΑΚ. Σήμερα υποστηρίζει συμβουλευτικά τονσχεδιασμό και κατασκευή δεκάδων τέτοιων κτιρίων στην Ελλάδα, ενώ πιστοποιεί κτίρια σεΕλλάδα, Κύπρο, Τουρκία και Γερμανία.
Έχει κάνει πολλές παρουσιάσεις για το Παθητικό Κτίριο σε μέσα μαζικής ενημέρωσης και σεεκδηλώσεις σε Ελλάδα, Γερμανία, Ιταλία, Κροατία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κύπρο καιΤουρκία, ενώ είναι εισηγητής στα Passive House Basics και Certified PH Designer Σεμινάριαπου γίνονται σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Είναι μέλος της ΔιεθνούςΟμοσπονδίας Παθητικού Κτιρίου (iPHA) από την ημέρα της ίδρυσης της, μέλος τουAffiliates Council , της επιστημονικής επιτροπής και της επιτροπής Διεθνών Σχέσεων τηςiPHA από το 2013, μέλος της επιστημονικής επιτροπής του ετήσιου παγκόσμιου
συνεδρίου παθητικών κτιρίων από το 2015. Είναι πιστοποιημένος σχεδιαστής παθητικώνκτιρίων από το Μάρτιο του 2014 , πιστοποιημένος CPHD Trainer από τον Ιούνιο του 2013και εξουσιοδοτημένος Πιστοποιητής Κτιρίων από τον Μάιο του 2016.
Ο Κωνσταντίνος Αραβώσης, Αναπλ. καθηγητής ΕΜΠ και απόφοιτος του 1981, μιλά την Κυριακή 12 Μαρτίου στις 11.00 π.μ. στο Αμφιθέατρο του Δημαρχιακού Μεγάρου Δήμου Σαρωνικού (Οδός Λεωφόρος Αθηνών & Ρήγα Φεραίου, Καλύβια) στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής με τίτλο:
Η σημασία του περιβάλλοντος στην ανάπτυξη & ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών.
το πρόγραμμα:
10:30-11:00: Προσέλευση
Χαιρετισμοί:
Ρόδη Κράτσα,
Πρόεδρος Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρώην Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Τάσος Γαϊτάνης,
Γραμματέας Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Νέας Δημοκρατίας, Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Καλλιθέας
Τοποθετήσεις:
– Η χωροθέτηση των οικονομικών δραστηριοτήτων και ο σχεδιασμός του χώρου: Εμπειρίες από Ελλάδα και Ευρώπη
Παύλος-Μαρίνος Δελλαδέτσιμας, Καθηγητής Γεωγραφίας Χαροκοπείου Πανεπιστημίου
– Περιβαλλοντικές παρεμβάσεις και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
Γιώργος Σωφρόνης, Δήμαρχος Σαρωνικού, Μέλος ΔΣ Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μέλος ΔΣ ΠΕΔΑ, Μέλος ΔΣ ΠΕΤΑ
– Βέλτιστες πρακτικές διαχείρισης στερεών και υγρών αποβλήτων ως μέσο ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών
Κωνσταντίνος Αραβώσης, Αναπλ. καθηγητής ΕΜΠ, Σύμβουλος Προέδρου Νέας Δημοκρατίας για θέματα Περιβάλλοντος
– Η συμβολή των οικολογικών σημάτων ποιότητας στην προστασία του περιβάλλοντος και του βιώσιμου τουρισμού
Νίκος Πέτρου, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας “Προστασία της Φύσης”
Συντονιστής:
Τάσος Γαϊτάνης, Γραμματέας Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Νέας Δημοκρατίας
Συζήτηση με το κοινό – Συμπεράσματα
Το πρόγραμμα βασίζεται σε σύντομες εισηγήσεις και διαδραστικότητα.
Κάθε ομιλητής θα κάνει εισήγηση διάρκειας 10′. Ακολούθως θα δεχθεί μία ερώτηση από τον συντονιστή και θα έχει 3′ στη διάθεσή του για να απαντήσει.
πληροφορίες: Τηλ.: 210 9444303, Fax: 210 9444860, E-mail: info@idkaramanlis.gr, Website: www.idkaramanlis.g
Το capital.gr δημοσίευσε την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου ένα άρθρο του Νίκου Κωστόπουλου, απόφοιτου του 1992, με τίτλο:
Οι άδικοι νόμοι “πέφτουν” στην κοινωνία
Η Ελλάδα, και συγκεκριμένα η κοινωνία και η οικονομία βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή. Το οικονομικό επιτελείο, συνηθισμένο να διαπραγματεύεται λέγοντας πάντα ναι, προτού καν ακούσει την ερώτηση, μετά την “επιτυχημένη” διαπραγμάτευση, “κρύβεται”. Δεν ενημερώνουν τον ελληνικό λαό για όλα αυτά που συμφώνησαν για εμάς, χωρίς εμάς. Περισσότερα…
