Στον Βασίλη Παπαθεοδώρου, απόφοιτο του ’85 απενεμήθη το βραβείο «Φανή Αποστολίδου» του ελληνικού τμήματος IBBY – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου(απονέμεται σε συγγραφέα εκτενούς παραμυθιού) για το βιβλίο του Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης! Η ανακοίνωση δόθηκε στη δημοσιότητα στις 2 Απριλίου 2014, και το βιβλίο έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Το βιβλίο είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Βιρτζίνια Ο’Χάνλον και στο πιο πολυδιαβασμένο άρθρο εφημερίδας παγκοσμίως, που ενέπνευσε πλήθος βιβλίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, θεατρικών έργων. Πρόκειται για μια τρυφερή χριστουγεννιάτικη ιστορία που εκτυλίσσεται από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Όλα αρχίζουν το 1897, όταν το οκτάχρονο κοριτσάκι στέλνει ένα γράμμα στη νεοϋορκέζικη εφημερίδα Σαν, την πιο αξιόπιστη της εποχής, ρωτώντας για την ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη. Οι συντάκτες της εφημερίδας, έπειτα από πολλή σκέψη, αποφασίζουν να απαντήσουν στο ερώτημα που βασανίζει όλα τα παιδιά. Το γράμμα της Βιρτζίνια, αλλά και η απάντηση της εφημερίδας, μέσω του αρχισυντάκτη της Φράνσις Τσερτς, γίνονται ύμνος στην ξεγνοιασιά και την παιδικότητα που αποπνέουν τα Χριστούγεννα.

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και το Ίδρυμα Friedrich Ebert Stiftung σε μετάφραση της Ελίζας Παπαδάκη, αποφοίτου του ’67 το συλλογικό έργο “Ο δεξιός εξτρεμισμός στην Ευρώπη”. Δανειζόμαστε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο των επιμελητών της έκδοσης: Πόσο διαδεδομένες και εδραιωμένες είναι στην Ευρώπη οι προκαταλήψεις, η ακροδεξιά σκέψη και οι ακροδεξιές δομές; Πώς αναπτύσσονται πανευρωπαϊκά τα δεξιά εξτρεμιστικά και λαϊκιστικά κόμματα και κινήματα; Ποιες είναι οι ιστορικές τους ρίζες, και γιατί εξακολουθούν να ελκύουν τους ανθρώπους;

Ο ανά χείρας συλλογικός τόμος επικεντρώνεται αφενός στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, ενώ ένα άλλο κέντρο βάρους τίθεται σε νοτιοευρωπαϊκά κράτη (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία) τα οποία έχουν πληγεί σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό από την τρέχουσα οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και τις καταστροφικές κοινωνικές της επιπτώσεις, αλλά διαφοροποιούνται σαφώς μεταξύ τους ως προς την ακροδεξιά πολιτική παράταξη.

Η Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη παρουσιάζει μια σειρά κοινά στοιχεία, αλλά επίσης σαφείς διαφορές. Ο δεξιός εξτρεμισμός δεν είναι διόλου αποκλειστικό φαινόμενο της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Στη σημερινή Δυτική Ευρώπη η απόρριψη και η απαξίωση στρέφονται ιδίως κατά μουσουλμάνων μεταναστών – τάση που προσπαθούν ολοένα και περισσότερο να την εκμεταλλευτούν οι δεξιές λαϊκιστικές δυνάμεις.

Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση επέφερε μια διάβρωση του κομματικού ιστού και έδωσε στο ακροδεξιό νεοναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή τη δυνατότητα να εισέλθει στη Βουλή με 18 εκπροσώπους. Απομένει να φανεί αν οι ποινικές διώξεις κατά του κόμματος θα περιορίσουν την εύνοια των εκλογέων ή, αντίθετα, θα προκαλέσουν ακόμα και αύξηση των ψήφων του. Σε κάθε περίπτωση, μια κριτική ανάλυση/αντιμετώπιση του φαινομένου του δεξιού εξτρεμισμού και των αιτίων του, τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο, είναι επιτακτική ανάγκη στην Ελλάδα.

Εκδήλωση Hueber Hellas

Η HueberHellas/ Χρήστος Καραμπάτος (γερμανικές εκδόσεις) διοργανώνει ενημερωτική εκδήλωση την

Κυριακή 1^η Ιουνίου 2014 από τις 10.30 έως τις 16.00 στο DivaniCaravelHotel (roofgarden– 9^ος όροφος)

Περισσότερες πληροφορίες στο www.karabatos.gr

Ένα διπολιτισμικό θεατρικό πρότζεκτ του Λυκείου Διστόμου και της Γερμανικής Σχολής Αθηνών

Η θεατρική ανάγνωση «Παιδιά του πολέμου» σε σκηνοθετική επιμέλεια του Martin Scharnhorst παρουσιάζεται την Κυριακή, 8 Ιουνίου 2014, στις 21.30′ στο Μαυσωλείο Διστόμου και στις 18 Ιουνίου 2014, στις 20.30′ στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Η παράσταση «Παιδιά του πολέμου» θα δοθεί στα ελληνικά. Στη Γερμανική Σχολή, στο πλαίσιο μιας θεματικής βραδιάς με δύο μέρη, θα παρουσιαστεί αμέσως μετά την θεατρική παράσταση η ταινία «μικρό νησί» του Fabian Eder.

Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει στενή συνεργασία μεταξύ του Λυκείου Διστόμου και της Γερμανικής Σχολής Αθηνών με τη μορφή πρότζεκτ στο πλαίσιο μαθητικής ανταλλαγής. Αφετηρία της μαθητικής ανταλλαγής είναι η κοινή αντιμετώπιση και εξέταση των τραγικών γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, όμως η θεώρηση αυτή δεν περιορίζεται στο παρελθόν. Η ενασχόληση με το παρελθόν εμπεριέχει την κριτική ματιά στο παρόν και στα προβλήματά του.

Για αυτό το λόγο, κατά τη φετινή σχολική χρονιά, οι Γερμανοί μαθητές της ΓΣΑ ετοίμασαν μαζί με τους συνομήλικους μαθητές του Λυκείου Διστόμου, τους σημερινούς απογόνους των παιδιών του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και επιζώντων της σφαγής της 10ης Ιουνίου 1944, μια θεατρική ανάγνωση σχετικά με το πρόβλημα των παιδιών που βρέθηκαν είτε στο παρελθόν είτε σήμερα σε θέατρα πολέμου. Παράλληλα αφηγούνται τις γεμάτες πόνο ιστορίες των δικών τους παππούδων. Με τη μορφή ενός σκηνικού κολλάζ η σκηνή κατακλύζεται από την αδικία και την τραγικότητα των παιδιών. Η κατηγορία των μαθητών δεν μπορεί παρά να ακουστεί: Εβδομήντα χρόνια μετά τη σφαγή στο Δίστομο υπάρχουν σε όλο τον κόσμο χιλιάδες Δίστομα. Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, ειρηνικότερος, πιο ανθρώπινος. Πολύ λίγα έμαθε η ανθρωπότητα από τη φρικαλεότητα και τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πού είναι οι υπεύθυνοι, όταν τα παιδιά ακόμα και σήμερα βασανίζονται, βιάζονται, τους στερούν βίαια την παιδική τους ηλικία;

Μια ολόκληρη σχολική χρονιά οι μαθητές ερεύνησαν, ενημερώθηκαν και συγκέντρωσαν λογοτεχνικά κείμενα, επίκαιρα άρθρα από τον Τύπο, στίχους τραγουδιών, εικαστικό και φωτογραφικό υλικό και όλα αυτά συνενώθηκαν σε ένα συναρπαστικό και συγκινητικό θεατρικό κολλάζ υπό την καθοδήγηση του M. Scharnhorst.

Στις 18 Ιουνίου στη ΓΣΑ το εκρηκτικό θέμα των παιδιών στα σύγχρονα θέατρα πολέμου θα εμβαθυνθεί με το ντοκιμαντέρ «μικρό νησί» του Fabian Eder. Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με την κατάσταση των προσφύγων στη Μάλτα, στη Λαμπεντούζα και στη Σικελία και ερευνά το ερώτημα, πώς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό η ΕΕ, ο ντόπιος πληθυσμός και οι αρμόδιες αρχές. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στα γερμανικά.

Το θεατρικό πρότζεκτ «Παιδιά του πολέμου» υποστηρίζεται από την Πρεσβεία της Γερμανίας στην Αθήνα. Η προβολή του ντοκιμαντέρ «μικρό νησί» του Fabian Eder πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Αυστρίας.

Ο Μάγκας της Πηνελόπης Δέλτα

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Θησαυρού της Βαγίας», το Kids Theater – Αθανασία Καλογιάννη ανεβάζει το κορυφαίο έργο παιδικής λογοτεχνίας της Πηνελόπης Δέλτα, «Ο Μάγκας» στο θέατρο Νέος Ακάδημος. Είναι η ιστορία ενός μικρού σκύλου που μέσα από κωμικά επεισόδια και περιπετειώδεις ανατροπές, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αλήθεια και το ψέμα, το σωστό και το λάθος, την αξία της φιλίας και της συντροφικότητας και θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει την αδικία μαζί με τους αγαπημένους του ανθρώπους.

Η Υπόθεση του «Μάγκα»

Η οικογένεια Βασιωτάκη μετακομίζει από την Αθήνα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μαζί με τον μικρό σκύλο της, τον Μάγκα. Ο Μάγκας απολαμβάνει τη στοργή και την αγάπη των παιδιών, αλλά θέλει να κερδίσει και τον σεβασμό των μεγάλων, κάνοντας κάτι «ηρωικό» που θα τους έδειχνε πόσο σημαντικός είναι. Στην υπερβολική προσπάθειά του, κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη με αποτέλεσμα να πιστέψει ότι δεν τον θέλουν πια στο σπίτι και έτσι να αποφασίσει να φύγει. Ο κόσμος έξω όμως, είναι γεμάτος δυσκολίες, παγίδες και πονηριά και ο Μάγκας θα καταφέρει να επιβιώσει μόνο χάρη στη φιλία που θα αναπτύξει με έναν αδέσποτο, κοκκαλιάρη σκύλο, χωρίς τρόπους, αλλά «ψημένο» στην πείνα και τους κινδύνους. Οι περιπέτειες και τα μαθήματα που θα πάρει ο Μάγκας στον «έξω κόσμο», θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης του, όχι όμως και τον ενθουσιασμό του για ζωή, αγάπη και συντροφικότητα.

Η Πηνελόπη Δέλτα και η εποχή της

Η Πηνελόπη Δέλτα (1874-1941) θεωρείται σήμερα η «μητέρα» της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Γόνος αστικής οικογένειες που ταξίδευε συχνά, έζησε μία μυθιστορηματική ζωή μέσα σε ένα ταραγμένο πολιτικό τοπίο στο οποίο διεκδίκησε ενεργό ρόλο. Ξεκίνησε να γράφει γιατί «τα ελληνικά μας βιβλία τα μισούσαμε. Ήταν δασκαλικά, καθαρευουσιάνικα, ακατάληπτα…». Ήθελε να προσφέρει στο κοινό «διασκεδαστικές αναγνώσεις με αγοράκια και κοριτσάκια που παίζουν, μιλούν, κάνουν αταξίες και καλές πράξεις με ομιλίες και διηγήσεις της ελληνικής σπιτικής μας ζωής».

Η τεράστια επιτυχία του Μάγκα

Η Πηνελόπη Δέλτα συνδέθηκε με το κίνημα των δημοτικιστών, γράφοντας στην καθημερινή, άμεση γλώσσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μητέρα της δεν δέχτηκε να διαβάσει τα βιβλία της, παρά την τεράστια επιτυχία τους, λόγω της δημοτικής γλώσσας. Στον «Μάγκα» επέλεξε να κάνει πρωταγωνιστή έναν σκύλο που αφηγείται την ιστορία του σε πρώτο πρόσωπο, καθώς σκέφτηκε ότι έτσι θα προκαλούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα παιδιά. Και πραγματικά, παρουσίασε έναν πολυδιάστατο λογοτεχνικό χαρακτήρα, αφελή και πανέξυπνο συνάμα, άτακτο, ατίθασο αλλά και άοκνο μαχητή για την κατανόηση του κόσμου και της φύσης των ανθρώπων. Ο «Μάγκας» της Πηνελόπης Δέλτα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1935 και γνώρισε εκατοντάδες επανεκδόσεις μέχρι σήμερα που παραμένει ένα από τα βασικά αναγνώσματα στις παιδικές βιβλιοθήκες.

Ο Μάγκας του Kids Theater – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Αθανασία Καλογιάννη

«Ήταν η επιτυχία του «Θησαυρού της Βαγίας», που μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε στην πορεία της ποιοτικής ελληνικής λογοτεχνίας», σημειώνει η Αθανασία Καλογιάννη. «Αυτή τη φορά πηγαίνουμε στην «πηγή», στα θεμέλια της σύγχρονης λογοτεχνίας, που έβαλε η σπουδαία Πηνελόπη Δέλτα. Ο «Μάγκας» ήταν ένα συναρπαστικό έργο για τους γονείς μας, ήταν για εμάς και πιστεύω ότι θα είναι για πολλές γενιές παιδιών στο μέλλον διότι έχει όλα τα ποιοτικά συστατικά της επιτυχίας: καλοσχηματισμένους χαρακτήρες, γρήγορη δράση, κωμικές καταστάσεις και ανατροπές που εμπλέκουν συναισθηματικά τους αναγνώστες αλλά και τους θεατές, όπως ελπίζουμε, στην παράστασή του Kids Theater. Η Μαρία Σούμπερτ έκανε σπουδαία δουλειά στη διασκευή του έργου για τη θεατρική σκηνή. Έπρεπε να κρατήσουμε τον πυρήνα της δράσης του «Μάγκα» και να αφήσουμε σε δεύτερο πλάνο τα επικαιρικά στοιχεία της εποχής που γράφτηκε. Ο Βαγγέλης Πιτσιλός στη χορογραφία-σκηνοθεσία, δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να είναι μία παράσταση που ρέει χορταστικά και κρατά το ενδιαφέρον των παιδιών και των εφήβων από το πρώτο λεπτό μέχρι το φινάλε».

Ο Βασίλης Λέκκας παίζει και τραγουδά ζωντανά στη σκηνή

Τον ρόλο – κλειδί του κηπουρού στον «Μάγκα» κρατά ο αγαπημένος τραγουδιστής Βασίλης Λέκκας. Έχοντας διαγράψει μία σπουδαία πορεία στην ελληνική μουσική σκηνή με συνεργασίες που ξεκίνησαν από τον Μάνο Χατζηδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη και συνεχίστηκαν με σχεδόν όλους τους σημαντικούς συνθέτες και στιχουργούς, ο Βασίλης Λέκκας συνεργάζεται τη σεζόν 2023-24 με το Kids Theater, ερμηνεύοντας τον «Βασίλη» που φροντίζει και εμπνέει τον Μάγκα για να αγωνιστεί για το δίκαιο. Ο Βασίλης Λέκκας ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής τα τραγούδια της παράστασης.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ TEASER ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΕΔΩ:

https://www.youtube.com/watch?v=BTIxpE5oxJ8

Εισιτήρια…

Η Angelika και ο Denis Lorenz, απόφοιτοι του 2005, σπούδασαν αρτοποιία στη Γερμανία, άνοιξαν το Family Project ένα μαγαζί – παρασκευαστήριο ποιοτικά καλών γερμανικών γλυκών και αρτοσκευασμάτων, με δυνατότητα να πιείς και τον καφέ σου έξω το καλοκαίρι. Είναι στη Νέα Ερυθραία, στην Πλατεία Πλαστήρα, Θαλή Μιλήσιου 10, Τηλ.2110124092. Επισκεφθείτε το.

Σε ειδική εκδήλωση παρουσιάστηκαν στις 11 Ιουνίου στην Τράπεζα της Ελλάδος τα βιβλία «Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδος 1928-2008» του καθηγητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου (απόφοιτου του ’68) και «Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης – Η Τράπεζα της Ελλάδος 2008-2013».

Η Ηλέκτρα Αποστόλου, μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής τα χρόνια του Πολέμου βρέθηκε νεκρή πριν από 70 χρόνια, σαν σήμερα, παραμονές της Απελευθέρωσης. Το σώμα της, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο.

Οι εκδόσεις Κέδρος παρουσιάσαν σε νέα έκδοση το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, που αναφέρεται στη ζωή, στην πολιτική-αντιστασιακή δράση και στο τραγικό τέλος της ηρωικής Ηλέκτρας Αποστόλου, με την οποία η Διδώ Σωτηρίου ήταν στενή φίλη και συναγωνίστρια στο ΕΑΜ.

Δανειζόμαστε το κείμενο της Σταυρούλας Παπασπύρου από την “Ελευθεροτυπία” της 18ης Ιουνίου 2014:

Τέτοιες μέρες πριν από εβδομήντα χρόνια ένα γυναικείο σώμα, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις, μεταφερόταν στο νεκροτομείο από το «σφαγείο» που λειτουργούσε στο επιταγμένο ξενοδοχείο «Κρυστάλ», στην περιοχή της Βικτώριας.

Ηταν το σώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου, μιας από τις πιο μαχητικές αγωνίστριες της Αντίστασης, η οποία είχε συλληφθεί από γκεσταπίτες την προηγούμενη μέρα κι είχε βγει από το «Κρυστάλ» πτώμα με τον αριθμό 59.953… Γι’ αυτήν τη γυναίκα που θύμιζε Καρυάτιδα, «με το περήφανο ανάστημα» και τον «αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό βηματισμό», θα ‘γραφε αργότερα η Διδώ Σωτηρίου τη μυθιστορηματική βιογραφία «Ηλέκτρα», θεωρώντας χρέος της να τιμήσει την παλιά φίλη της που έμελλε να δολοφονηθεί παραμονές της πολυπόθητης απελευθέρωσης. Και να που δέκα χρόνια μετά το θάνατο της συγγραφέως τής «Εντολής» και των «Ματωμένων χωμάτων» και μιας από τις πρώτες Ελληνίδες δημοσιογράφους, αυτό το μάλλον ξεχασμένο κείμενό της για την Αποστόλου αναβιώνει μέσα από τη διπλά επετειακή έκδοση του «Κέδρου», η οποία παρουσιάστηκε χθες από τον ανιψιό της Νίκο Μπελογιάννη, τη Μάρω Δούκα και τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη.

Χρέος

Γόνος εύπορης αστικής οικογένειας, γεννημένη το 1912 στο Νέο Ηράκλειο και μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής, η Ηλέκτρα Αποστόλου «από τότε που κατάλαβε πως πρέπει ν’ αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, τράβηξε ίσια, ολόισια στο σκοπό της. Ο,τι έβλαφτε αυτόν, έβλαφτε και την ίδια», διαβάζουμε. Οπως παρατηρεί η Διδώ Σωτηρίου, «δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνεις με νταντάδες και γκουβερνάντες κι ύστερα να τα παρατήσεις όλα και να μοιράζεσαι το πικρό ψωμί του λαού, τη φασολάδα, την αναπαραδιά, τη γύμνια, την παράγκα, τον δίχως ανάσα μόχθο του. Μα η Ηλέκτρα δεν τα κατάγραφε και δεν τα ‘νιωθε όλ’ αυτά σαν ηρωικές πράξεις ενός “εκλεκτού” ανθρώπου που ξεχώριζε από τους άλλους θνητούς. Της φαίνονταν αυτονόητα, φυσικά, ένα χρέος που την πλημμύριζε χαρά. Δεν “κατέβαινε” αυτή στο λαό· του ανήκε, ήταν πνευματικό γέννημά του. Το παρελθόν της δεν το νοσταλγούσε ποτέ. Είναι ζήτημα αν το σκεφτόταν καν».

Η Ηλέκτρα Αποστόλου οργανώθηκε από μικρή πρώτα στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) κι έπειτα στο ΚΚΕ, και στα 22 της συμμετείχε με την ελληνική αντιπροσωπεία στο Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι καθώς και στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων. Επί μεταξικής δικτατορίας πέρασε μια διετία στις φυλακές Αβέρωφ όπου βασανίστηκε, κι όταν αποφυλακίστηκε πέρασε στην παρανομία, αναλαμβάνοντας γραμματέας του γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας-Θράκης. Το ’39 συνελήφθη ξανά και επτά ημερών λεχώνα στάλθηκε εξορία στην Ανάφη όπου τη βρήκε όχι μόνο η έναρξη της Κατοχής αλλά και η -σοκαριστική για την ίδια- είδηση ότι ο άντρας της, ο κομμουνιστής γιατρός Γιάννης Σιδερίδης, φυλακισμένος κι αυτός στην Κέρκυρα, είχε υπογράψει δήλωση μετανοίας. «Φρόντισε να μην πέσεις πιο χαμηλά», θα του μηνύσει, κόβοντας έπειτα κάθε γέφυρα επικοινωνίας…

Η «Ηλέκτρα» της Σωτηρίου «ανοίγει» το 1942, με την εικόνα της Αποστόλου στο Τμήμα Μεταγωγών της Αθήνας να παίζει με την τρίχρονη πια κόρη της, ενώ έχει ήδη σχεδιάσει την απόδρασή της κι έχει ήδη φροντίσει σε τίνος χέρια θ’ αφήσει το παιδί. Οπως επεσήμανε η Μάρω Δούκα, «μέσα από διαδοχικά φλας μπακ, η Διδώ Σωτηρίου ζωντανεύει με τη λιτή, διδακτική, παρηγορητική φωνή της την πορεία αυτής της τυπικής, υποδειγματικής αγωνίστριας, της αφοσιωμένης άνευ όρων στην ιδεολογία της, αναδεικνύοντας την αξιοσύνη και το ηθικό της σθένος». Σύμφωνα με την ίδια, «η αφήγησή της θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όχημα για ένα χρονικό της Κατοχής και της Αντίστασης, καθώς μας προσφέρει εικόνες πείνας, βίας, φρίκης αλλά και απερίγραπτου μεγαλείου».

Η σύλληψη της Ηλέκτρας και η δολοφονία της «ήταν τεράστια απώλεια για την Αντίσταση», τόνισε ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, η πρόσφατη διδακτορική διατριβή του οποίου εστιάζει στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Κι αυτό, επειδή πέρα από τα άλλα της πόστα, εκείνη την περίοδο η Αποστόλου «ως υπεύθυνη του τομέα διαφώτισης, συντόνιζε το τεράστιο δίκτυο παράνομου Τύπου στην Αθήνα, στο οποίο υπάγονταν πέντε τυπογραφεία και δώδεκα γιάφκες. Ετσι εξηγείται και το ευρύτατο κύμα αντεκδικήσεων από την πλευρά της ΟΠΛΑ». Οπως άλλωστε φρόντισε να υπενθυμίσει ο ίδιος, «ήδη από το 1943, έτος καμπή για το αντιστασιακό κίνημα, είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ειδικά σώματα ασφαλείας και τα μέλη του ΕΑΜικού κινήματος, χωρίς να ενημερώνονται σχετικά οι γερμανικές αρχές».

Η Διδώ Σωτηρίου έπιασε να γράψει την «Ηλέκτρα», δεκάξι χρόνια μετά το θάνατο της φίλης και συνταξιδιώτισσάς της σε αποστολές στο εξωτερικό, οπλισμένη με τη θερμή υποδοχή που είχαν επιφυλάξει οι κριτικοί στο παρθενικό της μυθιστόρημα «Οι νεκροί περιμένουν». «Το ξεκίνησε στο διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος», είπε ο Νίκος Μπελογιάννης ο οποίος μεγάλωνε κοντά της τότε, αλλά «την άνοιξη του ’60 νοίκιασε εν είδει ερημητηρίου ένα δωμάτιο στην Αίγινα, κάτι που αποδείχτηκε ευεργετικό και για τους δυο μας». Θυμίζουμε ότι το διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος δωρίστηκε από τη Σωτηρίου το ’95 στο υπουργείο Πολιτισμού και στεγάζει σήμερα τα γραφεία της Εταιρείας Συγγραφέων.

Η Λαμπρινή Κουζέλη δημοσίευσε στις 23 Ιουνίου στο “ΒΗΜΑ” ένα επίσης εξαιρετικό κείμενο το οποίο και αναδημοσιεύουμε:

H Hλέκτρα, η Διδώ και η Αντίσταση 

Τη ζωή της κομμουνίστριας και αντιστασιακής Ηλέκτρας Αποστόλου (1912-1944), η οποία βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από την Ειδική Ασφάλεια στη διάρκεια της Κατοχής, αφηγείται η Διδώ Σωτηρίου στη μυθιστορηματική βιογραφία της Ηλέκτρα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Ήταν το δεύτερο κείμενό της, που άρχισε να γράφει αμέσως μετά την έκδοση του Οι νεκροί περιμένουν (1959), και το οποίο εκδόθηκε έναν χρόνο πριν από τα Ματωμένα χώματα (1962).

Η Ηλέκτρα τυπώθηκε, ως εκτενές αφήγημα, στην ανθολογία αντιστασιακού διηγήματος που επιμελήθηκε ο Θέμος Κορνάρος, στον δεύτερο τόμο με τίτλο

Αρματωμένη Ελλάδα (Αναγέννηση, 1961), μαζί με τη Φωτιά του Δημήτρη Χατζή, το Αγρίμι του Νικηφόρου Βρεττάκου, τον Καπνισμένο ουρανό του Κώστα Κοτζιά και τις Κλούβες του Ζήση Σκάρου. Επανεκδόθηκε αυτοτελώς από τα Ελληνικά Γράμματα 1999. Εξαντλημένη από καιρό, κυκλοφορεί τώρα, σε επετειακή έκδοση (Ηλέκτρα, Κέδρος, 2014) και με πρόλογο του Νίκου Μπελογιάννη, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο της Διδώς Σωτηρίου (1909-2004) και 70 χρόνων από τη δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου.

«Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του 1942 οι κρατούμενοι στο Τμήμα Μεταγωγών σταμάτησαν το σουλάτσο τους στο προαύλιο κι έβαλαν αυτί. Άκουγαν καλά; Ή μήπως έπαθαν παράκρουση από την πείνα; Ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο βγαίνει από το σκοτεινό κελί των κρατουμένων γυναικών. Παιδικό γέλιο σ’ έναν τάφο;

Μερικοί κατάφεραν να ρίξουν στα κλεφτά λίγες ματιές και τα πρόσωπά τους, που η πείνα τα ‘κανε να μοιάζουν με φοβερές μάσκες, χαμογέλασαν. Είδαν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι ως τριών χρονώ να παίζει με τη μάνα του».

Η Διδώ Σωτηρίου αρχίζει τη βιογραφία της με ένα επεισόδιο φυλάκισης, από τα πολλά στη ζωή της κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου. Γεννημένη στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια, εντάχθηκε από μικρή στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) ερχόμενη σε σύγκρουση με την οικογένειά της. Το 1930 έγινε μέλος του ΚΚΕ και εστάλη ως αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό-Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι το 1934 και το 1935 πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Τα χρόνια εκείνα της δίωξης των κομμουνιστών, η Αποστόλου φυλακίστηκε αρκετές φορές για τη δράση της. Στο επεισόδιο που αφηγείται η Σωτηρίου, η Αποστόλου έχει ήδη γεννήσει την κόρη της από τον γάμο της με τον κομμουνιστή γιατρό Γιάννη Σιδέρη.

Στη φυλακή η Αποστόλου μαθαίνει ότι ο άντρας της, φυλακισμένος κι εκείνος στις φυλακές Κέρκυρας, υπέγραψε δήλωση μετανοίας: «Σκληρό χτύπημα δέχτηκε στην Ανάφη σαν έμαθε πως ο πατέρας του παιδιού της, ο άντρας της που φώτισε σαν ήλιος τις πρώτες αγωνιστικές εξορμήσεις της, λύγισε στην Κέρκυρα και συμβιβάστηκε! “Φρόντισε μην πέσεις πιο χαμηλά…” του ‘γραψε κι ύστερα σταμάτησε να του γράφει. Έσφιξε την καρδιά της και ζήτησε διαζύγιο. Αργότερα εκείνος πέθανε φυματικός σε γερμανικές φυλακές! Ο σπαραγμός της Ηλέκτρας ήταν διπλός…».

Αφηγούμενη την ιστορία της Ηλέκτρας Αποστόλου, η Διδώ Σωτηρίου αναπαριστά με τη χυμώδη γλώσσα της την εικόνα της Κατοχικής Αθήνας, την καθημερινότητα των κατοίκων της και τη ζωή των αντιστασιακών. Για τη μαχητική αντικατοχική συγκέντρωση που πραγματοποιούν οι αντιστασιακές οργανώσεις στην επέτειο του ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου του 1942, γράφει:

«Ξημερώνει επιτέλους η 28η Οκτωβρίου του 1942 και το θαύμα γίνεται. Πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας. Άντρες, γυναίκες, κορίτσια, παιδιά, εργάτες, υπάλληλοι, ανάπηροι με τις πατερίτσες και τα καρότσια, φοιτητές, μαθητές, ο λαός, ο Λάζαρος, να τος που ζωντάνεψε και προχωρεί… Φάλαγγες ατέλειωτες ξεκινούν από την πλατεία Κλαυθμώνος, απ’ την Κάνιγγος, απ’ το Κολωνάκι, τον Ξυλοθραύστη, τη Χρυσοσπηλιώτισσα, τον Άγιο Κωνσταντίνο… Μοιάζουν με τα σύγνεφα που μαζεύονται ολόγυρ’ απ’ τον ορίζοντα κι ύστερα προχωρούν, σκεπάζουν τον ουρανό, πυκνώνει ο ηλεκτρισμός, αστράφτει, βροντάει, ξεσπά η μπόρα και χιμάει ο χείμαρρος…

“Λευτεριά!”

“Ανεξαρτησία!”

“Κάτω ο φασισμός!”

Οι Ιταλοί σταματούν το ντουφεκίδι. Τα χάνουν. Είναι τρελοί οι Έλληνες; Είναι γενναίοι;[…] Η ζωντανή δημοκρατική Ελλάδα, χειραφετημένη απ’ το παρελθόν, προχωρεί στην Αντίσταση με απόλυτη συνείδηση της δύναμής της. Ό,τι πιο θαρραλέο κι αποφασιστικό, ό,τι πιο τίμιο και πατριωτικό στοιχείο έχει το έθνος ξεσηκώνεται. Άρχισαν τον αγώνα οι πρωτοπόροι εργάτες, φοιτητές, υπάλληλοι και χωρικοί. Τους ακολουθούν τώρα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι διανοούμενοι, οι ανώτεροι υπάλληλοι, πολλοί έμποροι και βιομήχανοι, κτηματίες, έφεδροι και μόνιμοι αξιωματικοί, στρατηγοί, μητροπολιτάδες, παπάδες. Στο κοινό απελευθερωτικό μέτωπο ενώνονται οπαδοί του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Αγροτικού, του Σοσιαλιστικού, των παλαιών δημοκρατικών κομμάτων, ειλικρινή φιλελεύθερα στοιχεία, ακόμα και μοναρχικοί. Φουντώνει στην ύπαιθρο τ’ αντάρτικο. Ολόκληρη η Ελλάδα γίνεται ένα απέραντο μέτωπο μ’ έναν ακατάβλητο μυστικό στρατό».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτή τη δυναμική, «Η Ηλέκτρα κρατάει τώρα στα χέρια της έναν από τους σημαντικότερους τομείς: τη διαφώτιση. Εκατοντάδες φανερά και μυστικά τυπογραφεία, χιλιάδες γραφομηχανές και πολύγραφοι, στο κέντρο, στις συνοικίες, στα περίχωρα, στα δημόσια καταστήματα, στα γραφεία, στα σπίτια, στις παράνομες κρύπτες, δουλεύουν και βγάζουν το έντυπο υλικό που κυριολεκτικά πλημμυρίζει την Αθήνα και τον Πειραιά».

Στις 25 Ιουλίου του 1944 συλλαμβάνεται για τη δράση της από έναν Γκεσταπίτη και μεταφέρεται στα γραφεία της Ειδικής Ασφάλειας, στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ» της οδού Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί αρχίζουν τα βασανιστήρια: «Θα παραδώσει στα χέρια τους ένα άδειο κορμί να το βασανίζουν, εκείνη θα στέκει εκεί πλάι, απτόητη, αγέρωχη, ατσαλένια. Όταν την καίνε δε θα καίγεται, όταν την τρυπούν δε θα τρυπιέται, όταν τη μαστιγώνουν, όταν της ξεριζώνουν τα νύχια και τα μαλλιά, εκεινής η καρδιά θα τραγουδάει, η σκέψη της θα ‘ναι στη νίκη, στις γενιές που θα ζήσουνε ξέγνοιαστα σ’ έναν κόσμο δίχως βαρβαρότητα… Όταν μπήκε στον αγώνα ήξερε πως δεν την περιμένανε χαρές και πανηγύρια. Χρόνια έπαιζε κρυφτούλι με το θάνατο».

Ακολουθεί ο θρυλικός διάλογος της Αποστόλου με τους βασανιστές της:

«– Λέγε! Πώς σε λένε;

– Ελληνίδα!

Το στόμα δέχεται μια σιδερένια γροθιά, που την ακολουθεί δεύτερη και τρίτη.

– Πού κάθεσαι;

– Στην Ελλάδα!

– Ποιος σου ‘δινε εντολές;

– Η πατρίδα!

– Ποιον υπηρετούσες;

– Το λαό!»

Προσπαθεί να δραπετεύσει, την πιάνουν. «Τη σπρώχνουν για δεύτερη φορά στο μοιραίο “Κρυστάλ”, απ’ όπου δεν έμελλε να βγει παρά ένα πτώμα με τον αριθμό 59.953». Η Διδώ Σωτηρίου παραθέτει απόσπασμα από το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης. Προτιμά όμως να μείνει στη μνήμη όχι η τελευταία εικόνα του κακοποιημένου σώματος της Ηλέκτρας, αλλά η ηρωική εικόνα της αγωνίστριας: «Δεν έχει όμορφο πρόσωπο, κι όμως σε τραβάει γιατί ‘ναι πάντα φωτεινό, γελαστό, όλο έκφραση. Είναι ψηλή η Ηλέκτρα, στητή, με περήφανο παράστημα, λίγο θυμίζει τις Καρυάτιδες. Το βάδισμά της, απίστευτα ανάλαφρο, αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό…»

Το βιβλίο παρουσιάζεται την Τρίτη 24 Ιουνίου, στις 12 το μεσημέρι, στο Polis Art Café (Αίθριο της Στοάς του Βιβλίου). Θα μιλήσουν η συγγραφέας Μάρω Δούκα, ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης και ο Νίκος Μπελογιάννης.

Η απόφοιτός μας Αλεξάνδρα Νομίδου εμφανίζεται την Κυριακή 29 Ιουνίου στην παράσταση “Μουσικό Αναλόγιο: Σεχραζάντ”, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 23ου Φεστιβάλ Ναυπλίου 2014.

Πολλοί καθηγητές, ιδίως οι παλαιοί που δίδαξαν στη Σχολή διατήρησαν τη επαφή τους με την Ελλάδα. Πολλοί έρχονται και ξανάρχονται, πολλοί επικοινωνούν τακτικά, πολλοί έχουν σπίτια και κάνουν διακοπές σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.

Πρόσφατα έστειλε ο Άγγελος Κουτσανδρέας, απόφοιτος του ’85 μία φωτογραφία συνοδέυοντάς την με το εξής κείμενο:“Κάθομαι στο μπαλκόνι, όταν ξαφνικά ένα ζευγάρι που περνά απ’ έξω κοντοστέκεται και με χαιρετά. Όταν ανοίγω δεν πιστεύω στα μάτια μου. Είναι ο παλιός μου μαθηματικός από την Γερμανική, ο κύριος Herbert Huehn!!!! Τον θυμάστε;;;;; Εκείνος πάντως θυμόταν όλα τα ονόματα που του είπα και χάρηκε, για τα νέα, που ήξερα να του πω“.

Ένας άλλος πρώην, πολύ δημοφιλής μαθηματικός της δεκαετίας του ’70, οEberhard Judt έστειλε πρόσφατα τρεις φωτογραφίες:

με το ερώτημα: “Im Anhang sende ich Fotos von einer Tanzaufführung aktiver und ehemaliger Schüler/innen in der DSA 1971(?) unter der Führung von Frau Tersakis(?) mit der Musikgruppe Mosxos. Ιch habe etwa 60 Fotos, die aber noch nicht alle digitalisiert sind”.

Με μεγάλη συμμετοχή γιόρτασαν την Πέμπτη 26 Ιουνίου τα 50 χρόνια από την αποφοίτησή τους οι τάξεις του 1964. Κατάφεραν και συγκεντρώθηκαν οι περισσότεροι από όλα τα τμήματα και ήταν μόνον αυτοί. Κανείς ξένος, παρείσακτος, φίλος ή συνοδός. Μόνον συμμαθήτριες και συμμαθητές. Τρία μεγάλα τραπέζια, και μία οθόνη προβολής στο βάθος για τα παλιά, για φωτογραφίες και video. Φωτογράφος της παρέας ο Γιάννης Μπελλώνιας που διακιολογημένα απουσιάζει από τα πλάνα.

Ο απόφοιτός μας Δημήτρης Γιάκας (’75) παίζει πιάνο στη βραδιά όπερας που διοργανώνεται για την οικονομική ενίσχυση του 9ου Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας, στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου (Βασιλίσσης Σοφίας 22) την Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει άριες και ντουέτα από αγαπημένες όπερες. Συμμετέχουν οι λυρικοί καλλιτέχνες:

Τζούλια Σουγλάκου (υψίφωνος)

Ειρήνη Καραγιάννη (μεσόφωνος)

Βαγγέλης Χατζησίμος (τενόρος)

Τιμή εισιτηρίου: 25€. Ώρα έναρξης: 9μμ.

Πληροφορίες για το πλήρες πρόγραμμα της συναυλίας και για την αγορά εισιτηρίων βρίσκονται στην ιστοσελίδα του Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας.

Νέο βιβλίο από τον Βασίλη Παπαθεοδώρου: “Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο” (Εκδόσεις Καστανιώτη).

Ο Βασίλης είναι απόφοιτος του 1985 και τα γράφει από το 1996. Έξι από τα νεανικά και εφηβικά μυθιστορήματά του (Το μήνυμα, Οι Εννέα Καίσαρες, Χνότα στο τζάμι, Στη διαπασών, Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας, Ιπτάμενες σελίδες) διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους, ενώ έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας (2008, 2010), δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού Διαβάζω (2008, 2010).

Σε μία τελετή σαν απο τα παλιά, άψογα οργανωμένη από τον Σύλλογο Γονέων, με τα παιδιά που μόλις αποφοιτούσαν να λάμπουν, με εμάς όλους να καμαρώνουμε, με ένα καταπληκτικό καιρό, αποχαιρετήσαμε αυτούς και αυτές που κάθε χρόνο μας θυμίζουν ότι το σχολείο αυτό χορηγεί την κοινωνία με διαμάντια.

Οι αριστούχοι επι σκηνής, 16 τον αριθμό

Ο Dr. Marcus Bremer, Πρόεδρος του Vorstand του Συλλόγου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, με το Μουσικό Σύνολο δίπλα του, απευθύνεται στους νέους Απόφοιτους περιστρέφοντας την εξαιρετική ομιλία του γύρω από το ρήμα “schaffen”.

Τα καταπληκτικά κορίτσια της ροκ μπάντας παράλληλα με το Μουσικό Σύνολο, που διηύθυνε άψογα, όπως κάθε χρονιά, η Marianne Danner και επιμελήθηκε με τον Roland Hoffmann.

Εκτός του Dr. Marcus Bremer μίλησαν: η κ. Heike Dettmann, Αναπληρώτρια Πρέσβειρα της Γερμανικής Πρεσβείας, ο κ. Philippp Wassermann, Επιτετραμμένος a.i. της Αυστριακής Πρεσβείας, η κ. Annedore Dierker, Διευθύντρια της DSA, ο κ. Βασίλης Τόλιας, Αναπληρωτής Διευθυντής της DSA, ο Κώστας Γαλάνης, Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων, και η κ. Βίκυ Αθανάσογλου, Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων.

backstage, στην πίσω αυλή για τις φωτογραφίες των τμημάτων πριν από την τελετή

Με αφορμή τη συνάντησή τους 50 χρόνια μετά ετοίμασε ο Κώστας Παπαηλιού μία καταπληκτκήηλεκτρονική έκδοση με τίτλο: Η τάξη του ’63, μία αναδρομή και παρουσίασε εκείνο το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου 2013 στο St.George Lycabettus σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές του.

Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του ’63 μετέφρασε το βιβλίο του Ferdinand von Schirach: “Έγκλημα” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Νεφέλη. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γερμανία τον Αύγουστο 2009 με τίτλο Verbrechen και παρέμεινε επί 54 εβδομάδες στη λίστα των bestseller του περιοδικού Der Spiegel.

Ο Φέρντιναντ φον Σίραχ συναναστρέφεται καθημερινά λόγω επαγγέλματος ανθρώπους που έχουν διαπράξει ή έχουν ζήσει κάτι ακραίο. Το πιο τερατώδες είναι γι’ αυτόν μια φυσιολογική περίπτωση. Εκπροσωπεί αθώους που έχουν έρθει σε σύγκρουση με τον νόμο αλλά και σεσημασμένους εγκληματίες. Αυτών των ανθρώπων τις ιστορίες αφηγείται – λακωνικά όπως ένας Ραίημοντ Κάρβερ και ακριβώς γι’ αυτό με ασύλληπτη δύναμη. Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω για ποινικές δίκες -ήμουν συνήγορος σε περισσότερες από επτακόσιες-, αλλά στην ουσία γράφω για τον άνθρωπο, για την αποτυχία, για την ενοχή, για το μεγαλείο του. Είχα έναν θείο που ήταν πρόεδρος σε ορκωτό δικαστήριο. Αυτά τα δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα πρώτου βαθμού, φόνους και ανθρωποκτονίες. Μας περιέγραφε υποθέσεις, που εμείς, ως παιδιά, τις καταλαβαίναμε. Άρχιζε πάντα λέγοντας: “Τα περισσότερα πράγματα είναι πολύπλοκα, και με την ενοχή κάτι τέτοιο συμβαίνει”. Είχε δίκιο. Κυνηγάμε πράγματα που είναι πιο γρήγορα από μας και στο τέλος δεν μπορούμε να τα φθάσουμε. Εγώ μιλάω για δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές τραπεζών και πόρνες. Έχουν κι αυτοί τις ιστορίες τους και δεν διαφέρουν πολύ από μας. Όλη μας τη ζωή χορεύουμε πάνω σε μια λεπτή κρούστα πάγου· από κάτω κάνει παγωνιά και πεθαίνεις γρήγορα. Κάποιους δεν τους αντέχει ο πάγος και σπάει. Αυτή είναι η στιγμή που μ’ ενδιαφέρει. Αν έχουμε τύχη, δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Αν έχουμε τύχη.

Στις 14 Σεπτεμβρίου δημοσίευσε η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην εφημερίδα “Καθημερινή“.

Ο Κώστας Καλφόπουλος σχολιάζει στην “Καθημερινή” την επιτυχία της Εθνικής Ομάδας της Γερμανίας στο Παγκοσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλία της Μάιρας Παπαθανασοπούλου: “Mamma Santissima” από τις εκδόσεις Πατάκη.

“Τι εννοείς δε θέλεις να ακολουθήσεις τη μοίρα των συνομήλικών σου; Ποιος σε ρώτησε; Πού άκουσες ότι μπορείς να διαφεντέψεις τις ανάγκες σου; Αυτές διαφεντεύουν εσένα. Ποιος σου είπε ότι η συνείδησή σου υπαγορεύει τι θα κάνεις; Ας έρθουν σ’ εμένα οι κουλτουριάρηδες αριστεροί που διαβάζεις να μου πουν ότι μπορούμε να επινοήσουμε απ’ την αρχή τον εαυτό μας. Θατους μιλήσω για τον Νικόλα Ντ’ Αγκοστίνο, τον κομμουνίσταρο που εξελέγη δήμαρχος του Κανό-λο με τις ψήφους της Ντράγκετα. Κι αυτός τον εαυτό του ήθελε να επινοήσει και τον φαντάστηκεστην καρέκλα του δημάρχου. Πάρ’ το χαμπάρι, Σασά! Τα παιδιά των ντραγκετίστι, με το που γεννιόνται παίρνουν το χρίσμα και μέχρι να πεθάνουν υπακούουν στους νόμους της τιμημένης κοινωνίας μας. Θα σπουδάσεις αυτό που θα σου πει η οικογένεια, θα παντρευτείς αυτή που θα σου προξενέψει η οικογένεια, θα αναπνέεις για την οικογένεια. Η Ντράγκετα είναι το υποσυνείδητό σου, χώνεψέ το!”

“Η ιδέα της Mamma Santissima πρωτοεμφανίστηκε στο μυαλό μου το 1999 και η αρχική της μορφή ήταν σενάριο για τον κινηματογράφο, το οποίο έγραψα, αν θυμάμαι, λίγο μετά το 2000. Ευτύχησα να βρω αμέσως εξαίρετο παραγωγό, ωστόσο στο θέμα του σκηνοθέτη υπήρξαν πολύ μεγάλες δυσκολίες. Για χρόνια κυκλοφορούσε το σενάριο από χέρι σε χέρι, και κάθε Έλληνας σκηνοθέτης που πειθόταν να το αναλάβει ήθελε να το φέρει στα μέτρα του, μετατροπές με τις οποίες δε συμφωνούσαμε ούτε εγώ ούτε ο παραγωγός.

Έτσι η Mamma Santissima αναπαυόταν σε κάποιο συρτάρι περιμένοντας τις επόμενες σκηνοθετικές προτάσεις. Το 2008 γνώρισα τυχαία τον Ερνέστο Τσίνζι, έναν χαρισματικό Ιταλό σκηνοθέτη που με τις επισημάνσεις του απογείωσε την ιστορία και ουσιαστικά μετατόπισε το κέντρο βάρους της – κι είχε απόλυτο δίκιο, κατά τη γνώμη μου. Ωστόσο οι αλλαγές δεν ικανοποίησαν τον παραγωγό, που έκρινε πως το ελληνικό κοινό δε θα αγκάλιαζε την ιστορία. Σεβάστηκα την άποψη ενός έμπειρου ανθρώπου που διακύβευε τα χρήματά του για το δικό μου καπρίτσιο να γράψω ένα σενάριο που απαιτούσε δαπανηρότατα γυρίσματα στην Καλαβρία και Ιταλούς και Γκρεκάνους ηθοποιούς, πέρα από τους τρεις Έλληνες πρωταγωνιστές.

Πρέπει να ήταν το 2010 όταν κατάλαβα ότι το φιλόδοξο όνειρό μου να δω τη Mamma Santissima στη μεγάλη οθόνη δεν επρόκειτο να εκπληρωθεί. Πλέον δεν είχα αντοχή να το κυνηγήσω και το εγκατέλειψα. Κι ενώ πίστευα ότι τόσα χρόνια και τόσος κόπος είχαν πάει χαμένα, διαπίστωσα με έκπληξη ότι το τεράστιο υλικό που είχα συγκεντρώσει ανέπνεε με πείσμα.