(*) αν δεν είχε φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1987.

Ο Δημήτρης Δρούτσας γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 5 Αυγούστου 1968. Φοίτησε επί σειρά ετών στο γερμανικό τμήμα της Γ.Σ.Α. και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης.

Το 1994 ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία ως βοηθός καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Ερευνητικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Βιέννης (Forschungsinstitut für Europafragen der Wirtschaftsuniversität Wien) και παράλληλα με τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις, διετέλεσε, από το 1998, νομικός σύμβουλος στο επιτελείο του Υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα Καγκελάριου της Αυστρίας, Wolfgang Schüssel.

To Σεπτέμβριο του 1999 επέστρεψε στην Ελλάδα ως Ειδικός Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Α. Παπανδρέου, με ιδιαίτερο αντικείμενο την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Κυπριακό, την πολιτική προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία, καθώς και τα μεγάλα θεσμικά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το 2004 ανέλαβε καθήκοντα Διευθυντή του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γ. Παπανδρέου και το 2008 χρέη Εκπροσώπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τα διεθνή ΜΜΕ και ως προς τις δραστηριότητες του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και ορίστηκε Γραμματέας του Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το 2009 ανέλαβε αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών και εν συνεχεία από το Σεπτέμβριο 2010 μέχρι τον Ιούνιο 2011 Υπουργός Εξωτερικών.

Η Πουλχερία Αναστασιάδου ήταν φιλόλογος και δίδαξε Αρχαία, Νέα και Ιστορία ήδη από τα προπολεμικά χρόνια από το 1936 έως το 1944, όταν έκλεισε η σχολή. Μάλιστα σε μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του 1942, διακρίνεται ως νεαρή ιστορικός ανάμεσα στους μαθητές τις μαθήτριες. Όταν η σχολή ξαναάνοιξε το 1956 επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε μέχρι την συνατξιοδότησή της το 1974.

Ο Εμμανουήλ Σουλτανόπουλος γεννήθηκε το 1971 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1989. Από το 2003 υπηρετούσε στο γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της Πρεσβείας της Ελλάδος στο Βερολίνο.

Απεβίωσε στις 27 Μαΐου 2021

Ο Ανδρέας-Κωνσταντίνος Γούρας γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1990 (Απολυτήριο Λυκείου και Γερμανικό Abitur). Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει κάνει μεταπτυχιακά με ειδίκευση στην Ευρωπαϊκή Οργάνωση και Διπλωματία (Τομέας Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημοσίας Διοικήσεως της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη θητεία του στοΠολεμικό Ναυτικό και είναι Μέλος τουΔικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Το 2000 έγινεΑκόλουθος Πρεσβείας στο Υπουργείο Εξωτερικών, μεταξύ 2000-2001 στηνΔιπλωματική Ακαδημία και από το 2001 έως το 2004 στηΔιεύθυνσιη Προσωπικού και Διοικητικής Οργανώσεως. Το 2003 έγινεΤρίτος Γραμματεύς Πρεσβείας και το ίδιο έτος συμμετείχεστην Ελληνική Προεδρία Ευρωπαϊκής Ενώσεως και από το 2004 διαδοχικά υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις:Διεύθυνσις χωρών Ρωσίας, Λευκορωσίας, Χωρών Καυκάσου & Ευξείνου Πόντου,Κέντρο Τύπου Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004,Πρεσβεία της Ελλάδος στα Τίρανα Αλβανίας (2004-2006).

Το 2006 έγινεΔεύτερος Γραμματεύς Πρεσβείας και ακολούθως υπηρέτησε στοΔιπλωματικό Γραφείο Υφυπουργού Εξωτερικών (2006-2009).

Το 2008 προήχθη σεΠρώτο Γραμματέα Πρεσβείας και υπηρέτησε στηνΔιεύθυνση Δικαιοσύνης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Σένγκεν (2009-10), ενώ συμμετείχεσε Ελληνική Προεδρία Οργανισμού Ασφάλειας & Συνεργασίας στην Ευρώπη. Μεταξλυ 2010 και 2013 ήταν στηνΔιεύθυνση Αραβικών Χωρών & Μέσης Ανατολής. Το 2011 έγινεΣύμβουλος Πρεσβείας Β’ και το 2013Σύμβουλος Πρεσβείας Α’. Μεταξλυ 2013 και 2015 υπηρέτησε στοΔιπλωματικό Γραφείο Προέδρου Βουλής των Ελλήνων και το διάστημα2015-2018 ήταν Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Αδελαΐδα Aυστραλίας και Πρύτανις του Προξενικού Σώματος της Νοτίου Αυστραλίας. Το 2019 επέστρεψε στην Ελλάδα στην Διεύθυνση Εθιμοτυπίας.

Fokion Fotiadis wurde 1951 in Athen geboren. Er ist Absolvent von 1969. Er studierte Wirtschaft an der Universität Freiburg, wo er auch in Ökonometrie promovierte.

1974 begann er seine Laufbahn in Freiburg als wissenschaftlicher Mitarbeiter am Institut für Ökonometrie, während er von 1978 bis 1981 am Institut für angewandte Wirtschaftsforschung in Tübingen forschte bis er zum Mitarbeiter der Europäischen Kommission wurde.

1988 wurde er Leiter der Vertretung der Europäischen Kommission in Bukarest, während er 2006 als Stellvertretender Generaldirektor verantwortlich war für die Europäische Nachbarschaftspolitik und die Beziehungen der EU zu Osteuropa, dem Südkaukasus und Mittelasien, dem Nahen Osten und dem südlichen Mittelmeerraum.

2007 wurde er Generaldirektor der Europäischen Kommission, anfänglich für Seefahrt- und Fischereiangelegenheiten, 2010 in der Generaldirektion Entwicklung und Beziehungen zu den APC-Staaten (Afrika, Karibik- und Pazifikstaaten) und 2011 in der Generaldirektion Entwicklung und Zusammenarbeit der EuropeAid.

Ο Νίκος Κωστόπουλος (92) προέρχεται από τον χώρο των Επιχειρήσεων όπου εργάζεται μέχρι σήμερα ως Στέλεχος και Σύμβουλος Διοίκησης σε Μικρομεσαίες και εισηγμένες επιχειρήσεις, όπως Planet, Δ.Ε.Η. και Dialect Technologies.

Από τον Νοέμβριο 2019 είναι Διευθύνων Σύμβουλοςστην εταιρεία Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ).

Στην επαγγελματική του πορεία έχει διατελέσει Διευθύνων Σύμβουλος στην εταιρεία Planner – μέλος του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, Ειδικός Σύμβουλος της Γ.Γ. Δια Βίου Μάθησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου του Υπουργείου Εσωτερικών, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του ΕΚΑΒ και Εκτελεστικός Γραμματέας της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Διαθέτει εμπειρία σε μελέτες αναδιοργάνωσης υπηρεσιών, επιχειρησιακά σχέδια και έχει συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά διαπεριφερειακά προγράμματα, όπως το Interreg, καθώς και σε μελετητικά έργα κυρίως στις χώρες της Νότιο-ανατολικής Ευρώπης, στη Βουλγαρία και Ρουμανία, Κύπρο, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία και χώρες Maghreb.

Ενδεικτικά, στην Κύπρο συμμετείχε στην αναδιοργάνωση του δημόσιου συστήματος προμηθειών με βάση το ευρωπαϊκό πλαίσιο προμηθειών, ενώ στη Βουλγαρία συμμετείχε στον σχεδιασμό και τη δημιουργία του πετυχημένου μηχανισμού ενάντια στη διαφθορά (anti-corruption system), o οποίος λειτουργεί υποστηρικτικά στο έργο του Υπουργικού Συμβουλίου.

Από τη θέση του Εκτελεστικού Αντιπροέδρου του ΕΚΑΒ συνέβαλλε καθοριστικά στην απεμπλοκή του Οργανισμού από διαγωνισμούς προμήθειας νέων ασθενοφόρων και κινητών μονάδων που δέσμευαν τον Οργανισμό για πολλά χρόνια, πετυχαίνοντας σημαντική μείωση – περίπου 4 εκ. ευρώ – στην προμήθεια του νέου στόλου, αλλά και στην ενίσχυσή του μέσω της αξιοποίησης ιδιωτικών προσφορών με όρους διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης. Στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου είχε την ευθύνη συντονισμού του ανθρώπινου δυναμικού (περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι), ήταν υπεύθυνος για την εκπόνηση δράσεων αντιμετώπισης του προσφυγικού – μεταναστευτικού ρεύματος στην Ελλάδα, ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης γραφείου της ΠΒΑ στις Βρυξέλλες – το οποίο έχει αποτελέσει πρόδρομο για άλλους ΟΤΑ.

Έχει τελειώσει τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε σπουδές Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Fernuniversitaet Hagen της Γερμανίας. Είναι κάτοχος Μ.Β.Α. από το Zurich Elite Business School στην Ελβετία, και έχει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ευρωπαϊκή ∆ιακυβέρνηση (Μ.E.G.) από το Πανεπιστήμιο Neapolis στην Κύπρο και στις Διεθνείς & Ευρωπαϊκές Σπουδές από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα φοιτητικά του χρόνια ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και στη συνέχεια της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ. Έχει διατελέσει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν υποψήφιος Βουλευτής στη Β΄ Αθηνών και ως υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Αττικής εξελέγη Περιφερειακός Σύμβουλος το 2014. Σήμερα είναι Γραμματέας Επιστημονικών Φορέων της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι παντρεμένος με τη Βασιλεία Κατραβά.

Giannis Mourikis absolvierte die DSA 1967. Er studierte Jura an der Universität Zürich, politische Wissenschaften an der Universität Athen und absolvierte ein Aufbaustudium im Bereich des Internationalen Rechts an der Universität Paris II. Als Diplomat diente er in der Direktion NATO des Außenministeriums (1982-85), während er in der Zeit von 1987-91 Mitglied der Verhandlungskommission zum Status der Militärstützpunkte der USA in Griechenland war. Von 1991 bis 1993 war er Gesandter an der Botschaft in Washington und von 1993 bis 1996 in Zypern. Von 1996 bis 2000 diente er als Botschafter in Syrien während er bis 2004 Leiter der Direktion Nordamerika im Außenministerium war. Danach übernahm er für vier Jahre den Botschafterposten Griechenlands in Kanada.

Im Juni 2007 übernahm Herr Mourikis die Aufgaben des Ständigen Vertreters Griechenlands bei den Vereinten Nationen.

Ο Σύλλογος Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών ιδρύθηκε το 1964 και διοικείται από 9μελές Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο εκλέγεται ανά διετία. Ο Σύλλογος εδρεύει στη Γερμανική Σχολή και έχει στενή συνεργασία με το Διοικητικό Συμβούλιο της Σχολής, τους καθηγητές και τους μαθητές με βασικούς σκοπούς την τήρηση της επαφής μεταξύ των αποφοίτων αλλά και με τη Σχολή, την υποστήριξή τους είτε στις σπουδές τους, εντός και εκτός συνόρων, είτε στην αναζήτηση εργασίας σε ελληνικές και γερμανικές εταιρείες είτε στη μεταξύ τους συνεργασία.

Διοργανώνει πολλές εκδηλώσεις (πολιτιστικές, συναντήσεις αποφοίτων, ομιλίες κλπ). Μέχρι το 2011 η βασική εκδήλωση ήταν η ανά διετία διοργάνωση του «Χορού των Αποφοίτων», το 2013 διοργανώθηκε αντί του χορού ένα “Coctail Party” και έκτοτε διοργανώνεται μία ιστορική εκδήλωση στην Aula που καλύπτει μεγάλες περιόδους της σχολικής ζωής όπως: τον Πόλεμο, την Μετσόβου, την Δικτατορία κλπ. Πληροφορίες από τις εκδηλώσεις αυτές βρίσκονται στην ενότητα: Εκδηλώσεις / Aula.

Η πρώτη γιορτή της σχολικής χρονιάς είναι το Oktoberfest που συνδιοργανώνει η Γερμανική Σχολή με το Σύλλογο των Αποφοίτων στις εγκαταστάσεις της με την συμμετοχή και υποστήριξη των Συλλόγων Γονέων, Αποφοίτων και του του Διοικητικού Συμβουλίου της Σχολής, ενώ πρόσφατα καθιερώθηκε και η δημιουργία ταμείου υποτροφιών από τα έσοδα της εκδήλωσης.

Το Oktoberfest εορτάζεται παραδοσιακά κάθε χρόνο στο Μόναχο και παλαιότερα είχε διάρκεια 16 ημερών. Πρόκειται για το μεγαλύτερο “πανηγύρι” του κόσμου, αφού περισσότεροι από 6 εκατομμύρια επισκέπτες φθάνουν στη Βαυαρική πρωτεύουσα για να πιούν μπύρα και να δοκιμάσουν λιχουδιές. Οι εκδηλώσεις ξεκινούν στο τέλος του Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνονται την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου.

Στις 12 Οκτωβρίου 1810 ο πρίγκιπας και μετέπειτα Βασιλιάς Λουδοβίκος Ι νυμφεύθηκε την πριγκίπισσα Θηρεσία. Όλοι οι κάτοικοι του Μονάχου προσκλήθηκαν στις εκδηλώσεις στην περιοχή μπροστά στις πύλες της πόλης για να γιορτάσουν το χαρμόσυνο βασιλικό γεγονός. Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με ιππικούς αγώνες μπροστά από το βασιλικό ζεύγος και με την πάροδο των χρόνων οι αγώνες αυτοί βοήθησαν στην εδραίωση της παράδοσης αυτής και διατηρήθηκαν έως το 1960.

Το 1994 τροποποιήθηκε το πρόγραμμα με αφορμή την επανένωση των δύο Γερμανιών ενσωματώνοντας την επέτειο μέσα στο φεστιβάλ. Έτσι όταν η πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου πέφτει την 1η η τη 2α του μήνα, τότε η εκδηλώσεις επεκτείνονται μέχρι την 3η Οκτωβρίου, ημέρα της Ένωσης, οπότε, όταν η πρώτη Κυριακή συμπίπτει με την 2.10, το φεστιβάλ διαρκεί 17 ημέρες, ενώ όταν η πρώτη Κυριακή συμπίπτει με την 1.10, 18 ημέρες.

Κάθε χρόνο στη Σχολή διοργανώνονται εκδηλώσεις που ξεκινούν τον Σεπτέμβριο. Πολλές από αυτές είναι τακτικές και κάποιες από αυτές συνδιοργανώνονται από κοινού με τον Σύλλογο Αποφοίτων και τους Συλλόγους Γονέων όπως το Oktoberfest. Το Νοέμβριο ακολουθεί το Basar των Χριστουγέννων, και τα τελευταία χρονια (από το 2013) μία εκδήλωση στην Aula με ιστορικο περιεχόμενο που πρακτικά έχει αντικαταστήσει το μικρό πάρτυ μεταξύ των αποφοίτων (Sui Generis), ενώ με την καινούργια χρονιά κόβεται η πίτα του Συλλόγου.

Ο «Χορός των Dörpfeldianer» (παλαιότερα), το «Moneyshow», τα «Stammtische» αλλά και κάποιο πάρτυ το καλοκαίρι, που κλείνει τη χρονιά (το 2016 διοργανώθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας το “DSA Ξαναβρισκόμαστε!), είναι εκδηλώσεις που γίνονται με ευθύνη του Συλλόγου, ενώ η Σχολή ολοκληρώνει τη σεζόν με την Γιορτή Απόφοίτησης, τη γνωστή Abifeier.

Τέλος, κατά τη διάρκεια της χρονιάς στην Aula μπορεί κανείς να παρακολουθήσει υψηλού επιπέδου θεατρικές παραστάσεις, κοντσέρτα και ομιλίες που διοργανώνονται από τη Σχολή, αλλά και στη Βιβλιοθήκη, όπου ο Σύλλογος από το 2012 οργανώνει ομιλίες γύρω από την Τέχνη, τις οποίες συντονίζει η Λίζα Γεωμπρέ (73).

Η τακτική έκδοση του Συλλόγου από το καλοκαίρι του 2015 είναι το “montags”, που αποστέλλεται ηλεκτρονικά κάθε Δευτέρα. Το “montags” ήρθε σε συνδυασμό με το site, που ενημερώνεται καθημερινά να αντικαταστήσει τις παλαιότερες εκδόσεις του ΣΑΓΣΑ, δηλαδή το «Γράμμα από το Μαρούσι», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1998 με δύο τεύχη το χρόνο, «Der Dörpfeldianer”, που είναι ο πρόγονος του «Γράμματος» και πρωτοκυκλοφόρησε το 1991 επίσης με δύο τεύχη το χρόνο, αλλά σταμάτησε στο 13ο τεύχος το 1997, τις «Επετειακές», όπως το «Ημερολόγιο 2004» (επ’ ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου παρουσιάζονται οι Γερμανικές Σχολές σε όλες τις πόλεις που έγιναν αγώνες, και τους δύο «καταλόγους», το «Klassenbuch» (ο κατάλογος ανά έτος), ο «Επαγγελματικός Οδηγός» και ο «Κατάλογος ανά Τόπο Σπουδών».

Στην ενότητα των εκδόσεων έχουμε προσθέσει και τις εκδόσεις της Γερμανικής Σχολής, όπως για παράδειγμα τα «30 Χρόνια Θέατρο», τα «15 Χρόνια Μαζί» και τους ετήσιους οδηγούς, που είναι στα «Jahrbücher». Επίσης στην ενότητα «Εκδηλώσεις» υπάρχει η έκδοση «Ball der Dörpfeldianer», με απολογισμούς των χορών.

Οι «Ιστορίες» είναι μικρά κείμενα – μαρτυρίες, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε έντυπα της Σχολής, ενώ το «Lehrerzimmer» και το «Klassenzimmer»είναι σκόρπια στιγμιότυπα από διάφορες χρονιές. Τέλος, οι «Εκδρομές» είναι φωτογραφίες και κείμενα από τις σχολικές εκδρομές στην Ελλάδα (κυρίως το Πάσχα), αλλά και το εξωτερικό (ως επί το πλείστον στη Γερμανία).

Ο Κωστής Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Αποφοίτησε από τη Σχολή το 1979, σπούδασε στη Γερμανία και είναι επιχειρηματίας.

Είναι ιδρυτικό μέλος της Greenpeace στην Ελλάδα. Το 1999 εξελέγη μέλος του διοικητικού συμβουλίου και το 2012 πρόεδρος του ελληνικού γραφείου της Greenpeace και μέλος του συμβουλίου της διεθνούς Greenpeace. Η πρώτη του επαφή με την οργάνωση ήταν το 1985 όταν γράφτηκε υποστηρικτής στο γερμανικό γραφείο δίνοντας στη συνέχεια ένα συμβολικό ποσό για να αγοραστεί το δεύτερο πλοίο Rainbow Warrior μετά τη βύθιση του πρώτου.

Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε το ελληνικό γραφείο στην Αθήνα, το 1991, έγινε εθελοντής και ακτιβιστής. Ταξίδεψε και συμμετείχε σε δράσεις με τα πλοία της Greenpeace που κατά καιρούς έρχονταν στη Μεσόγειο, με το Moby Dick, το M/V Greenpeace, το Sirius, το Rainbow Warrior, την Esperanza και το Arctic Sunrise. Έλαβε μέρος σε δεκάδες δυναμικές δράσεις στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ολλανδία και τη Ρουμανία.

Έχει αρθρογραφήσει επί σειρά ετών στον περιοδικό τύπο. Ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα του, τα δύο παιδιά τους και μερικά κατοικίδια.

Η Ελίζα (Ζωή-Ελένη) Παναγιωτάτου γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Σχολή το 2002. Είναι κόρη δύο αποφοίτων, του Βαγγέλη Παναγιωτάτου και της Ματίνας Αργυροπούλου. Σπόυδασε Ελληνική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ (2003-07), έκανε MSc στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (2008-09) και Master of Arts (M.A.) στοFreie Universität Berlin (2011-13).

Ζει στην Μαδαγασκάρη και διδάσκει Γερμανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Antananarivo

Έχει μεταφράσει το βιβλίο “Η Μάχη της Κρήτης” του Heinz Richter (2010-11) και έχει γράψει“Αυτά έγιναν Χτες” (2015 – Κουκούτσι), “(Δε) Μιλάς” (2016 – ΟΥΑΠΙΤΙ), Τεχνικές Κολύμβησης (2017 – Αντίποδες). Περισσότερα…

Ο Σωτήρης Μητραλέξης γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα κα αποφπίτησε από την Σχολή το 2006.Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universitat Berlin, διδάκτωρ θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, μετά από σπουδές φιλολογίας και φιλοσοφίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Freie Universitat Berlin.Κατά τα έτη της διδακτορικής του διατριβής υπήρξε υπότροφος του γερμανικού ιδρύματος ακαδημαϊκών ανταλλαγών (DAAD).Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου.

Είναι εντεταλμένος διδάσκων φιλοσοφίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Winchester. Έχει διατελέσει επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλεως, Κωνσταντινούπολη (Istanbul Sehir Univ.), και έχει εργαστεί ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Princeton και στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία «Ever-Moving Repose: A Contemporary Reading of Maximus the Confessor’s Theory of Time» (Cambridge: James Clarke & Co, 2017), «Μεθοδολογία και Θεωρία της Ιστορίας της Φιλοσοφίας» (Αθήνα: Καρδαμίτσα, 2017), «Ludwig Wittgenstein between Analytic Philosophy and Apophaticism» (επιμ., Newcastle: Cambridge Scholars Publishing, 2015), «Slavoj Žižek and Christianity» (συνεπιμ., Νέα Υόρκη: Routledge, 2018) και «Σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους» (Αθήνα: Αρμός 2019).

Είναι επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλεως, Κωνσταντινούπολη (Istanbul Sehir Univ.), ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Winchester και διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universitat Berlin (με την διατριβή “Ever-Moving Repose: The notion of time in Maximus the Confessor’s philosophy through the perspective of a relational ontology”) μετά από σπουδές φιλολογίας και φιλοσοφίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Freie Universitat Berlin.

Οι σχέσεις Πολιτείας – Εκκλησίας είναι το ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας…

Ο Σωτήρης Μητραλέξης αρθρογραφεί στο orthodoxia.info…

Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1984. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και εργάζεται ως μεταφράστρια.

Το 1998 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλιο, το μυθιστόρημα “Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα”, το οποίο πολύ γρήγορα κατέκτησε την πρώτη θέση στον πίνακα των μπεστ σέλερ και μέσα σε δύο χρόνια κυκλοφόρησε σε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα. Το βιβλίο που κέρδισε τους περισσότερους ΄Ελληνες αναγνώστες μεταφράστηκε ήδη και κυκλοφορεί στα αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, πορτογαλικά, ολλανδικά, σουηδικά, φιλανδικά, κ.ά.

Το 2000 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά της, “Οι τοξικές ενώσεις του αρσενικού”, το 2004 το μυθιστόρημα “Εσύ, γλυκιά μου εξουσία” και το 2006 “Μακάριοι οι πενθούντες”. Έχει γράψει επίσης τα παιδικά βιβλία “Τι κι αν είμαι ασβός” (2001) και “Έχω ράμματα για τη γούνα σου” (2002). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, και έχει συμμετάσχει σε 2 συλλογές διηγημάτων. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, όπως και όλα τα έργα της, το “Mamma Santissima”.

Με την ευκαιρία του εορτασμού της 100ης επετείου από την ίδρυση της Γερμανικής Σχολής με συγκίνηση επαναφέρω στη μνήμη μου τα έξι χρόνια των γυμνασιακών μου σπουδών.

Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια την ατμόσφαιρα, το χώρο, τους ανθρώπους που έγιναν δάσκαλοί μου και μου έδωσαν τα κλειδιά, για να ξεκινήσω τη ζωή μου. Αισθάνομαι τις επιρροές τους, τους δρόμους που μου άνοιξαν, όχι σαν γνώσεις αλλά σαν παιδεία, σαν προετοιμασία για τη μεγάλη πορεία της ζωής.

Από την πρώτη Γυμνασίου – Quarta – ακολούθησα το γερμανικό τμήμα Β. Αν και τα γερμανικά μου δεν ήταν πολύ προχωρημένα – από μικρή μιλούσα γαλλικά – μέσα στους πρώτους μήνες εξοικειώθηκα αμέσως με τη δομή και τον πλούτο της γλώσσας και μπήκα στην avant-guarde της τάξης. Τα πρώτα δύο χρόνια Klassenlehrer ήταν η Fraeulein Gross, μια δυναμική νέα γυναίκα από την οποία κέρδισα το ρυθμό και την πρωτοβουλία. Κάθε πρωί ξεκινούσαμε με Kopfrechnen – σε αρκετά δύσκολους υπολογισμούς. Το πρωινό αυτό ξεκίνημα ρύθμιζε το μηχανισμό της υπόλοιπης ημέρας. Θυμάμαι στη συνέχεια τους Herren Lau και Rottke ως Klassenlehrer και τον τελευταίο κυρίως στη γεωγραφία, τη Fraeulein Moseke στα μαθηματικά και τη γεωμετρία, που μας αποκάλυπτε τη μαγεία τους. Από τότε διατηρώ το Πυθαγόρειο Θεώρημα στη γερμανική του απόδοση. Και ακόμα τη Fraeulein von Hauff στα γαλλικά και τον Herrn von Reuter στα λατινικά. Γνώρισα τη μεγάλη γερμανική λογοτεχνία από το Nibelungenlied στον Ηoelderlin, και στον Rilke και τους μεγάλους κλασικούς, τον Goethe και τον Schiller. Είχα τη φιλοδοξία να αποστηθίσω την Glocke – που δυστυχώς ποτέ δεν το εδήλωσα από ντροπή, επειδή κανένα άλλο παιδί δεν το είχε προσπαθήσει. Σπίτι μου είχα διαβάσει “die Leiden des jungen Werthers” με λυγμούς, χωρίς και αυτό να το ομολογήσω. Σε μια απαγγελία μιας στροφής από τη Μαργαρίτα του Faust “…bin weder Fraeulein weder schoen kann ungeleitet nach Hause gehen – από παραδρομή είπα ungekleidet …και φυσικά ντράπηκα πολύ. Τότε ντρεπόμασταν για κάτι τέτοιο.

Αλλά και η ελληνική παιδεία ήταν σε άξια χέρια. Στα πρώτα χρόνια είχα την κυρία Αναστασιάδου και τον κύριο Δημάρατο ως φιλολόγους. Και στους δύο χρωστώ ευγνωμοσύνη για τη μύησή μου στα αρχαία κείμενα, στη νεοελληνική λογοτεχνία και πάνω από όλα στη γνώση της γλώσσας.

Αυτοί διαμόρφωσαν, ο καθένας με τη δική του προσπέλαση, τον εγκέφαλό μου, ανοίγοντας ένα-ένα τα διαμερίσματα όπου θα ανεπτύσσετο η αντίληψη, η κρίση, η ευαισθησία, ο στοχασμός, η πειθαρχία, αλλά και η ελευθερία.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήμουν ανοικτή σε όλους τους τομείς: με τη διανόηση στις επιστήμες και με τις ευαισθησίες στις τέχνες. Ο τελευταίος καθηγητής μου, Rottke, μου είπε φεύγοντας “Θα περιμένω να διαβάσω για σένα κάποτε στις εφημερίδες”.

Μπήκα αμέσως στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου μελέτησα τους μεγάλους Γερμανούς νομικούς, που συμπλήρωσαν τη δομή της σκέψης μου. Εν τω μεταξύ στράφηκα στη ζωγραφική και αργότερα θα ακολουθούσα τις φυσικές επιστήμες.

Η γυμνασιακή μου παιδεία με οδήγησε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Frankfurt/Μ. ‘Ακουσα μεταξύ άλλων τους διανοητές – φιλοσόφους της 10ετίας 60-70: Theodor Adorno και Max Horkheimer στη φιλοσοφία και τους Carlo Schmidt και Hermann Brill στην πολιτική σκέψη και πολιτειολογία.

Εκεί διαμόρφωσα την κριτική μου ικανότητα που με οδήγησε στην ανεξαρτησία και την ελευθερία θεώρησης του κόσμου. Είχα ήδη παντρευθεί τον άνδρα μου, ‘Αγγελο Γουλανδρή, στον οποίο οφείλω την καθοδήγηση και την τροφοδότηση – πνευματική και υλική – στη μακρά πορεία της αποστολής μας. Και οι δύο ακολουθήσαμε με διαφορετικούς δρόμους την εξέλιξη του ευρωπαϊκού πνεύματος με κοινή αφετηρία τον αρχαίο ελληνικό λόγο και μείναμε αδιάφοροι σε ιδεολογίες που θεωρούσαμε εφήμερες και παρωχημένες. Αναζητούσαμε τις αξίες εκείνες που θα επανέφεραν την ισορροπία στον άνθρωπο και στην κοινωνία του.

Με την ίδρυση το 1963 του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας ως κέντρου έρευνας και εκπαίδευσης, μπήκαμε επί κεφαλής στη μάχη για τη διάσωση και προστασία του ευαίσθητου οικοσυστήματος της χώρας μας. Και αυτό σε εποχή που η φύση δεν είχε ακόμα προσβληθεί από την αναπτυξιακή ψύχωση, τότε, όταν οι έννοιες “φυσικό περιβάλλον” και “ρύπανση” δεν είχαν ακόμα εισχωρήσει στην καθημερινή ζωή μας.

Θεωρήσαμε ότι είχαμε χρέος να αγωνισθούμε για την προστασία αυτού του χώρου, για τη διατήρηση του βιολογικού του ιστού, μέσα στον οποίο ο λαός μας απελάμβανε επί χιλιετίες την κοσμογονική λειτουργία του, εντεταγμένος σε μια οικολογική ισορροπία.

Θεωρήσαμε την Ελλάδα ως το μικρόκοσμο του πλανήτη, μέσα στον οποίο θα δοκιμάζαμε την αντίσταση στην υποβάθμιση, θα αφυπνίζαμε την περιβαλλοντική συνείδηση με γνώση και ευθύνη.

Η ανάμειξή μου στη “δημόσια ζωή” ήταν πρόσκαιρη. Ήταν μια εξαίρεση στην “ιδιωτική ζωή” που είχα επιλέξει ως ορμητήριο για ένα συνεχή αγώνα. Ως υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974-75) γνώρισα τις συνθήκες της ζωής των περιθωριακών πληθυσμών της κοινωνίας, που είτε γεννιούνται, είτε καταλήγουν στο περιθώριο. Ταυτόχρονα έζησα την τραγωδία που σπάρασσε την Κύπρο – τις διακόσιες χιλιάδες προσφύγων – προσφύγων στην ίδια τους τη χώρα.

Κράτησα το στίγμα αυτό ως δείγμα της απουσίας κάθε ηθικής τάξης. Μιας ηθικής τάξης που συνεχώς θα εξέλιπε από τον παγκόσμιο ορίζοντα. Τότε οδηγήθηκα στο χώρο της φυσικής νομοτέλειας και ο αγώνας μου στράφηκε στην επαναφορά του ανθρώπου σε ένα νέο κώδικα αξιών, σε μια νέα κοσμική ισορροπία. Ο αγώνας μου και τα μηνύματά του πήραν παγκόσμια έκταση και η φωνή μου εντάχθηκε στην πρωτοπορία του κόσμου για αναζήτηση ενός κώδικα αξιών, που θα εξασφαλίζουν τη λιτότητα στη ζωή, τη δικαιοσύνη μεταξύ των λαών και την αξιοπρέπεια του ατόμου σε μια κοινωνία ευθύνης και σεβασμού της φύσης.

Το Γερμανικό Σχολείο το κράτησα ως μοντέλο παιδείας, ως τη δεξαμενή αντλήσεως δομών, επιλογών, αξιών. Ξέρω ότι η σχολική παιδεία ακολούθησε από τότε άλλη κατεύθυνση. Δε νομίζω ότι πέτυχε τη διαμόρφωση του ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου. Ούτε συνέβαλε στην καλλιέργεια και στην πρωτοβουλία του. Γι’ αυτό και πάντα υποστηρίζω την επιστροφή και προσαρμογή της παιδείας σε έναν τέτοιο τύπο Γυμνασίου – Λυκείου, που σε μεγάλο βαθμό ήταν κλασικό.

Νίκη Γουλανδρή

Σίγουρα η πιο σύντομη προετοιμασία απολυτηρίου (Abitur) στην ιστορία της Γερμανικής Σχολής Αθηνών έλαβε χώρα στο σχολικό έτος 1940/41.

Τη Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 1940, ημέρα της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας από την Αλβανία, στάλθηκαν όλοι οι μαθητές πάλι στο σπίτι και έμειναν εκεί για πολλούς μήνες, μια και τα σχολικά κτίρια χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς.

Στις αρχές Ιανουαρίου ο τότε Διευθυντής Dr. Romain, κάλεσε μερικούς μαθητές της τάξης, που στο τέλος του τρέχοντος σχολικού έτους θα έπρεπε να δώσουν εξετάσεις για το γερμανικό απολυτήριο (Abitur), και τους έκανε την εξής πρόταση: να προσπαθήσουν με ιδιαίτερα μαθήματα να καλύψουν, όσο ήταν δυνατόν, την ύλη της τελευταίας τάξης, ώστε να παρουσιαστούν μετά από περίπου δύο μήνες για τις τελικές εξετάσεις. Η αιτία: είχε πληροφορίες ότι σύντομα ο γερμανικός στρατός θα ερχόταν σε βοήθεια του ιταλικού, ο οποίος ήδη πολύ γρήγορα είχε αποκρουστεί προς την Αλβανία από τους Έλληνες.

Όποιος έζησε την εποχή εκείνη, μπορεί να κρίνει πόσο επικίνδυνο ήταν κάτι τέτοιο και ο Διευθυντής θα μπορούσε πολύ εύκολα να βρεθεί στο δικαστήριο για προδοσία στρατιωτικών μυστικών. Του αποδίδουμε ευχαριστία μετά θάνατον, διότι έτσι εκτός από εμάς τους δύο και ο Kurt Goldberg, Alekos Kyriakos, Peter Mordo, Themis Panos και Edda Saramandi, μπόρεσαν να αρχίσουν το μάθημα. Αυτό λάμβανε χώρα αφενός στην κατοικία της οικογένειας Μοrdo – δάσκαλος εδώ ήταν ο λίγο μεγαλύτερος Βύρων Θεοδωρόπουλος, τότε “υπόδειγμα μαθητού” και αργότερα Έλληνας διπλωμάτης σε υψηλή θέση – και αφετέρου στο σπίτι με τη βοηθό σπουδών Moseke και με τον κύριο Lichtenberg, έναν όχι “καθαρόαιμο” τότε καθηγητή της Γερμανικής Σχολής, τον οποίο ο Dr. Romain (και αυτό ήταν επίσης πολύ θαρραλέο) κατ· αυτό τον τρόπο βοήθησε να αποκτήσει ένα βοηθητικό εισόδημα.

Στις 12 και 13 Μαρτίου 1941 – δηλαδή λίγο πριν από τη γερμανική επίθεση της 6ης Απριλίου – έγιναν οι εξετάσεις απολυτηρίου με επιτυχία από όλους – μετά από συνολικά περίπου τρεισήμισι μηνών μάθημα!!

Dr. med. Sonja Karidis, το γένος Dengel

Καθηγητής Μιλτιάδης Καρύδης (Μαέστρος)

Η επιλογή να εγγραφώ στη Γερμανική Σχολή των Αθηνών ήταν μία απόφαση που σημάδεψε με το δικό της τρόπο την υπόλοιπη ζωή μου. Η αντίληψη της πειθαρχίας, της μεθοδικότητας και της οργάνωσης που κυριαρχούσε σ· ένα ολόκληρο τρόπο σκέψης και ζωής ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν στη Γερμανική Σχολή. Μία επιλογή που αποδείχθηκε σωτήρια λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι ειδικές πολιτικές συνθήκες, η δικτατορία, αναγκάζουν την οικογένειά μου να ακολουθήσει το σκληρό δρόμο της εξορίας, για να συναντήσει τον πατέρα μου στο Παρίσι, ο οποίος είχε ήδη φυγαδευθεί.

Στο Παρίσι, μέσα σε μια ξένη χώρα με διαφορετική κουλτούρα, αντιλήψεις και νοοτροπίες, βρίσκομαι στην εκεί Γερμανική Σχολή. Οι άγραφοι κώδικες που συνδέουν το κοινό πνεύμα λειτουργίας, εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης είναι ο ισχυρός συνδετικός κρίκος με το παρελθόν μου, στα χρόνια της εφηβείας μου. Το πνεύμα λειτουργίας της Γερμανικής Σχολής των Αθηνών και η οικογένειά μου είναι για μένα εκείνα τα χρόνια το δικό μου καταφύγιο.

Από αυτήν την οπτική η Γερμανική Σχολή έχει μία ειδική σημασία στη ζωή μου. Στο εκπαιδευτικό σύστημα και στις βάσεις που έχω πάρει από τη Γερμανική Σχολή οφείλεται και η συνέχεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου μέχρι την ημέρα που επιστρέφω στην Ελλάδα.

Ντόρα Μπακογιάννη

Βουλευτής Ευρυτανίας

τ. Υπουργός Πολιτισμού

Αν είναι έπαινος για τη Σχολή μας ή ψόγος για το Πανεπιστήμιο, το ερώτημα αυτό ας μείνει αναπάντητο. Πάντως κέρδισα τόσα πολλά από τις “γενικές σπουδές στο “Doerpfeld-Gymnasium”, ώστε στα πρώτα εξάμηνα των σπουδών κάποιες παραδόσεις και κάποια σεμινάρια μου φάνηκαν ιδιαίτερα χαμηλής έμπνευσεως, περιττά και βαρετά. Με άλλα λόγια: το Abitur στην Αθήνα αποτέλεσε μια στερεά βάση για τις περαιτέρω ακαδημαϊκές σπουδές, τις οποίες άρχισα το φθινόπωρο του 1974 στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, μετά από εξάχρονη σχολική φοίτηση. Είναι γενικά αποδεκτή η άποψη, ότι τα τελευταία σχολικά χρόνια σφραγίζουν το υπόλοιπο της ζωής. Οπωσδήποτε βγήκε αληθινή η γνώμη του τότε καθηγητή της τάξης, ότι ποτέ ξανά στη ζωή δε διαθέτει κανείς τόσο διευρυμένες γνώσεις όπως την ημέρα των απολυτηρίων εξετάσεων. Η φράση προέρχεται από τον Dr. Weber ο οποίος δίδασκε Γερμανικά και Ιστορία και επιπλέον με επιδέξιους παιδαγωγικούς χειρισμούς επετύγχανε υψηλές επιδόσεις στην ομολογουμένως μικρή ομάδα μαθητών. Πού αλλού υπάρχει αυτό: μία τάξη τελειοφοίτων με 10 μαθητές; Το ότι σε ένα τόσο μικρό κύκλο η επιτυχία μάθησης είναι ταχύτερη απ’ ότι σε μια υπερπλήρη αίθουσα διδασκαλίας δεν είναι ανάγκη να διευκρινισθεί περισσότερο.

Ομως δεν ήταν μόνο ο μικρός αριθμός μαθητών το μοναδικό προνόμιο της τάξης μου. ‘Ενα ιδιαίτερα ευνοϊκό στοιχείο ήταν – και παραμένει – το ότι ως νεαρός (Γερμανός) μαθητής πήγα σχολείο στην Αθήνα. Στο σημείο αυτό δε θα προχωρήσω σε επαίνους για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Ομως σε ποιο μέρος του κόσμου η ιστορία και ο πολιτισμός που έχουν σφραγίσει τόσο αποφασιστικά τη σκέψη μας, πλησιάζουν περισσότερο παρά στους πρόποδες της Ακρόπολης;

Παρόλα αυτά: Το σχολείο μας δεν ήταν εστία φιλελληνισμού στα δικά μου χρόνια. Η κλασική Ελλάδα έμενε μάλλον στο περιθώριο. Ο Dr. Hirsch – που οι μαθητές με αγάπη ονόμαζαν επίσης “Cervus” – δίδασκε αρχαία ελληνικά με εντατική μέθοδο σε μια ομάδα εργασίας. Η άμεση επαφή με την κλασική αρχαιότητα γινόταν στις τακτικές σχολικές εκδρομές, αν και στις ωραίες αυτές στιγμές δινόταν μεγαλύτερη προσοχή στις επισκέψεις σε ταβέρνα.

Ολα αυτά ίσως ακούγονται αρνητικά, και πιθανώς αταίριαστα για γραπτό της επετείου των εκατό χρόνων της Σχολής. Αλλά πριν από τα σχολικά μου χρόνια στην Αθήνα έμεινα αρκετά χρόνια στο Κάιρο / Αίγυπτο, όπου μέχρι την έβδομη τάξη φοίτησα στη “Γερμανική Ευαγγελική Σχολή”. Η σχολή εκείνη είναι μία ονομαζόμενη “σχολή συνάντησης”, ενώ η ΓΣΑ είναι μία “Σχολή “Ειδικών”. Οι διαφορές δε θα μπορούσαν να ήταν πιο χαρακτηριστικές: ενώ στο Κάιρο Γερμανοί και Αιγύπτιοι κάθονται μαζί στα θρανία, στην Αθήνα, ως γνωστόν, ΤΕλληνες και Γερμανοί μαθαίνουν την ύλη τους σε ξεχωριστά τμήματα. Εδώ δε θα μιλήσουμε για τις αιτίες ύπαρξης διαφορετικών τύπων γερμανικών σχολείων στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά σε μια προσωπική αναδρομή ας μου επιτραπεί η παρατήρηση ότι στο Αθηναϊκό “Σχολείο των Ειδικών” (τουλάχιστον) στα δικά μου χρόνια η συνύπαρξη, η συνεργασία μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων μαθητών έμενε περιορισμένη στο ελάχιστο. Η σχολική συνύπαρξη λάμβανε χώρα σε μικρούς κύκλους στο περιθώριο: φυσικά πρέπει κανείς πρώτα απ· όλα να αναφέρει τον αθλητισμό, που έχει τη δύναμη να συνδέει λαούς. Υπό τη διεύθυνση του Gerd Hilbrecht αγωνίζονταν πολλές ηλικίες για αθλητικές τιμές. Ακόμα και η απέχθεια του γυμναστού μας και παλαιού πρωταθλητή Hilbrecht για το δημοφιλές ποδόσφαιρο δεν εμπόδισε να σχηματιστεί τελικά μια οπωσδήποτε ισχυρή (το επίθετο έχει επιλεγεί με σκέψη) ελληνο-γερμανική ομάδα. Οταν σήμερα – μετά από δύο δεκαετίες και πλέον – συναντώ Έλληνες συμμαθητές από τότε, σύντομα η συζήτηση γυρνάει σ· αυτούς τους αγώνες.

Ο κατάλογος από ανέκδοτα και αναμνήσεις είναι μεγάλος.

Παρόλα αυτά η συνεργασία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη στην αθλητική συνύπαρξη και αντιπαλότητα. Φυσικά υπήρχαν ακόμα οι καθημερινές συναντήσεις στην αυλή του σχολείου, οι σύντομες συνομιλίες στο μπλε λεωφορείο, όμως και εδώ υπήρχαν διαχωριστικές διαφοροποιήσεις. Ηδη εξωτερικά χαρακτηριστικά τόνιζαν την απόσταση: εμείς – η τότε μικρή ομάδα των Γερμανών – κάναμε οπωσδήποτε εμφανίσεις σύμφωνα με τη μόδα των χίππυς και με μακριά ακατάστατα μαλλιά. Αντίθετα οι Έλληνες συμμαθητές εμφανίζονταν κάθε πρωί στον υποχρεωτικό χαιρετισμό της σημαίας με αυστηρή σχολική στολή και τραγουδούσαν τον Εθνικό ‘Υμνο. Ηταν τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Το ότι στην Ελλάδα υπήρχε καταπίεση και βασανιστήρια, αυτό δεν αποτελούσε θέμα για τη Γερμανική Σχολή – δεν υπήρχε πολιτικοποίηση. Κι έτσι δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη αλληλεγγύης, όταν το φθινόπωρο του 1973 ξέσπασε στην Αθήνα η εξέγερση στο Πολυτεχνείο και οι Έλληνες μαθητές – παρά τις έντονες προειδοποιήσεις της διοίκησης της Σχολής – προχωρούσαν κατά ομάδες από το Μαρούσι στο κέντρο της πόλης. Ποτέ δε θα ξεχάσω την εικόνα: ο Διευθυντής της σχολής, Dr. Zeidler, στέκεται στην πύλη και εκλιπαρεί κυριολεκτικά τους μαθητές να είναι “λογικοί” και να επιστρέψουν στις τάξεις τους. Αυτοί υποχωρούν μόνο για λόγους τακτικής, για να διαφύγουν λίγα λεπτά αργότερα από τα παράθυρα. Τη βαθύτερη σημασία αυτών των γεγονότων καθώς και το ακριβές παρασκήνιο της αιματηρής διένεξης στο Πολυτεχνείο επρόκειτο να καταλάβω αργότερα ως φοιτητής της Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτικής στο γερμανικό Πανεπιστήμιο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήμουν τόσο κοντά σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα!

Τα θεμέλια για την ακαδημαϊκή και τελικά επαγγελματική μου απασχόληση με την Ελλάδα και τους ‘Ελληνες μπήκαν αυτά τα χρόνια στην Αθήνα. Αρχικά σπούδασα Πολιτολογία και σύντομα ασχολήθηκα με την εξωτερική πολιτική. Το ότι το θέμα της διδακτορικής μου διατριβής κατόπιν επρόκειτο ακριβώς να είναι οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις, οφείλεται στον κυρίαρχο ρόλο της διμερούς προβληματικής σε σχέση με τη διπλωματία των Αθηνών. Φυσικά η επιλογή του διδακτορικού θέματος δεν οφείλετο μόνο σε ακαδημαϊκή φιλοδοξία, μια και προσφερόταν η ευκαιρία για πολυάριθμα – και εν μέρει μεγαλύτερης διάρκειας – μορφωτικά ταξίδια στην Ελλάδα. Μετά τη διδακτορική εργασία, ο επαγγελματικός προσανατολισμός: εθελοντική (άμισθη) εργασία στην Deutsche Welle στην Κολωνία και αμέσως μετά η υπεύθυνη δραστηριότητα του συντάκτη στο Γερμανικό Πρόγραμμα, το οποίο προφανώς στην Ελλάδα έχει πολλούς φίλους. Υπάρχει για έναν επαγγελματικά αρχάριο στη ραδιοφωνία καλύτερη “τονωτική ένεση” (feed back) από τη συχνά λεγόμενη φράση: “σας έχω ακούσει πρόσφατα στο ραδιόφωνο;” Το ίδρυμα Friedrich Naumann μου έδωσε τη δυνατότητα για μια μεγαλύτερης διάρκειας παραμονή στην παλιά αγάπη μου, την Αθήνα.

Το ίδρυμα έψαχνε για το ελληνικό του πρόγραμμα όχι μόνο ένα φιλελεύθερο, αλλά και ένα διευθυντή προγράμματος, που να ξέρει τη Νέα Ελληνική γλώσσα. Τρία χρόνια πέρασα (1990-1993) στην Αθήνα. Στο διάστημα αυτό συσσωρεύονταν οι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια, έγιναν τυχαίες ή και προγραμματισμένες συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές. Αλλά και στην τωρινή αποστολή μου το νήμα αυτό δεν έχει διακοπεί. Ως διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος της Deutsche Welle επέστρεψα μεν (δυστυχώς) στη Γερμανία, όμως το σημείο αναφοράς, δηλαδή η απασχόληση με την Ελλάδα και τους ανθρώπους της έμεινε. Η γερμανική μου επαγγελματική σταδιοδρομία με πολύ ισχυρή αναφορά στην Ελλάδα βρήκε στο Ρήνο μία καλή συνέχεια. Τις βάσεις – κι αυτό δε θέλω να το ξεχάσω – έβαλε “το παλιό” μας σχολείο στην Αθήνα.

Dr. Ronald Meinardus