Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Έφη Ρευματά (΄91) θα διδάξει Υποκριτική στο Καλοκαιρινό Σχολείο 2024 (8 Ιουλίου – 26 Σεπτεμβρίου 2024) του Θεάτρου των Αλλαγών.
Τρίτης Σεπτεμβρίου 19α, Αθηνα 10432. Τηλέφωνο: +30-210.52.48.251. +30-210.52.46.833
Πληροφορίες για το πρόγραμμα του σχολείου και την επικοινωνία: https://theater-school.com/el/
Ο Άλκης Πιερράκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920 και ο Πιερράκος πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1938 όπου φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή.
Άρχισε να ζωγραφίζει το 1936 χωρίς τυπική εκπαίδευση. Σπούδασε ζωγραφική στο Gewerbeschule, στη Βασιλεία της Ελβετίας και αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών του Σλέιντ (Slade) και στην Κεντρική Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό εξπρεσιονιστή ζωγράφο Όσκαρ Κοκόσκα. Το 1954 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ενεργός στον καλλιτεχνικό χώρο και παρουσίαζε τακτικά τη δουλειά του στην Ελλάδα.
|Το έργο του αντικατοπτρίζει επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, τις ακουαρέλες του Βασίλι Καντίνσκι και τις αφηρημένες τάσεις της δεκαετίας του 1950. Ήταν γνωστός για τον συνδυασμό της συναισθηματικής χρήσης του χρώματος με την πειθαρχημένη σχεδιαστική οργάνωση στις συνθέσεις του, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αναπαραστατική και την αφηρημένη τέχνη.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «La Ligne et le Signe» στο Παρίσι και συμμετείχε ενεργά στις καλλιτεχνικές ζυμώσεις της εποχής του.
Πραγματοποίησε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, κυρίως στη Γαλλία και την Ελλάδα και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομικές εκθέσεις στην Ελλάδα το 1997, το 2003 και το 2007.
Το 1995 ιδρύθηκε στο Παρίσι η Association pour la Promotion de l’ Oeuvre d’ A. Pierrako
http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?prod_id=887&mode=paintings
Ο Αργύρης Στριγγάρης, Καθηγητής Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων στο ΕΚΠΑ και στο University College London (UCL), δημοσίευσε στην Καθημερινή της 16/6/2024 άρθρο για την επιφανή παιδοψυχίατρο Αλεξάνδρα Ρούσσου, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάιο. Ήταν η πρώτη επιστήμων στην Ελλάδα που μίλησε για τη Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αλλά και για τον αυτισμό.
Με την συμπλήρωση αιώνος από της εκδημίας του Βρεταννού οικονομολόγου Alfred Marshall, εκ των δασκάλων του J. M. Keynes [1883-21 Απριλίου 1946] στο Cambridge, καταθέτω την μικρά αυτή συμβολή. Ο στόχος της είναι ότι αναδεικνύει μία άλλη διάσταση της πολυσχιδούς συγγραφικής του δραστηριότητος και της συνεισφοράς του στην εξέλιξη της Οικονομικής Επιστήμης , αυτή της χρήσεως της Μαθηματικής Οικονομικής. Οι ανά την υφήλιο οικονομολογούντες και διδάσκοντες την Επιστήμην του Κερδώου Ερμού λησμονούν πλειστάκις την αναφορά του Marshall στον πολύκλαυστο A. A. Cournot [1801-1878] σχετικώς με την χρήση των καμπυλών ζητήσεως και προσφοράς, ένα θέμα που θίγεται στο συνημμένο άρθρον. Στις παραδόσεις μου στην Β-θμια Εκπαίδευση έθιγα αυτή την επισήμανση.
Εύχομαι σε όλες και όλους έτη πολλά εν όψει της διπλής εορτής της προσεχούς Κυριακής, των Δώδεκα Αποστόλων και της κινητής των Αγίων Πάντων. Φέτος, δεν θα νηστεύσωμε ατυχώς την νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Αυτά είναι τα παράδοξα των διαφορών μεταξύ του διευρυμένου Ιουλιανού και Γρηγοριανού Ημερολογίου. Με την εορτή των Αγίων Πάντων ολοκληρούται ο πασχάλιος λεγόμενος κύκλος και εκκινούμε από τα ίδια. Χρόνια Πολλά στον Πέτρο και στον Παύλο.
Εύχομαι ένα θερμόν θέρος, χωρίς πλημμύρες και ατυχήματα.
έρρωσθε εν παντί και πανοικεί!
Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία των LOCOMONDO στο Θέατρο Πέτρας την Τετάρτη 3 Ιουλίου (στο πλαίσιο της καλοκαιρινής τους περιοδείας), ο Μάρκος Κούμαρης (’92) μιλά με τον Ξενοφώντα Ραράκο για τη μουσική, τα τραγούδια και πολλά πολλά άλλα!
Η συνέντευξη δόθηκε την Τρίτη 18 Ιουνίου και μπορείτε να την ακούσετε…
Ο Γιώργος Πασσάς (απόφ. 2019) είναι δημοσιογράφος στην ελληνική σύνταξη της DW και φοιτητής νομικής. Στην τελευταία του ανάρτηση (19/6/2024) ασχολείται με τους θανάτους τουριστών στην Ελλάδα όπως παρουσιάζονται στον γερμανικό Τύπο, στην επιλογή του Νίκου Παναγιωτόπουλου για να αναλάβει τα ηνία στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, και στην πρόσφατη απόφαση – σταθμό του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) σχετικά με τους πρόσφυγες, όπως αυτή σχολιάζεται από το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (Redaktions Netzwerk Deutschland – RND).
Μέσα στο κλίμα των Ευρωκλογών και πολλαπλών ανασχηματισμών και μελλοντικών ανακατατάξεων, εωρτάσθηκε ποικιλοτρόπως η απόβαση στην Νορμανδία, με πάσα μεγαλοπρέπεια. 80 έτη από εκείνη την Τρίτη της 6ης Ιουνίου 1944.
Με πολύ μεγάλη συμμετοχή, με ανακατεμένες όλες τις ηλικίες, με άφθονο φαγητό και ποτό να κυκλοφορεί ανάμεσα στα πηγαδάκια, με την Ελένη Βαλεντή, απόφοιτο του 2000, ακούραστη να τραγουδά ασταμάτητα, μία εικόνα μοναδική, με όλους χαρούμενους έξω από την τάξη, στην κεντρική αυλή, εκεί, που ξεχυνόμασταν με το άκουσμα του κουδουνιού, σαν σε διάλειμμα, μόνο που τώρα δεν αναρωτιόμασταν σε ποια τάξη είναι ο καθένας, αλλά ποιας χρονιάς είναι απόφοιτος.
Μπράβο στο σχολείο, που το πρότεινε, μπράβο στους απόφοιτους που το στήριξαν, μπράβο σε όλες και όλους, κυρίως στην Χαρούλα Αντωνοπούλου, που συντόνισε όλη την προετοιμασία. Η εκδήλωση καθιερώθηκε πλέον σαν “η καλοκαιρινή συνάντηση” και ήδη από τώρα περιμένουμε την επόμενη. Το σχολείο μάλιστα δώρισε σε όλους και ένα “επετειακό λεύκωμα” από τον εορτασμό των 125 χρόνων.
Ήταν όλοι εκεί, όλες οι ηλικίες, απόφοιτοι από το 1961 έως το 2019. Είδαμε την Ρέα Αργυριάδου (’61), που συνοδευόταν όχι μόνον από τον σύζυγό της Γιάννη Μυλωνά, καθηγητή για πολλά χρόνια στο σχολείο, αλλά και από τον γιό και τον εγγονό της, απόφοιτο του 2019, που δεν ήταν ο μόνος μικρός. Ήταν και άλλοι: ο Δημήτρης Κεραμίδας, του ’17, ο γιός της Korinna Jessen, του ’13 και άλλοι, αλλά και πάρα πολλοί μεγάλοι. Απόφοιτοι της δεκαετίας του ’70, του ’80, του ’90, του 2000 και του 2010. Μετρήσαμε πολλούς της τάξης του ’73 και του ’80 χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε εικόνα για όλες τις χρονιές.
Είδαμε καθηγήτριες και καθηγητές, νυν και πρώην, μέλη του Vorstand, αλλά και της διοίκησης της Σχολής, πρώην προέδρους του Συλλόγου Αποφοίτων: τον Μάκη Δριμαρόπουλο του ’73, τον Πέτρο Πετρακόπουλο του ’72 με τον γιό του, είδαμε πολλά παιδιά του γερμανικού τμήματος, ίσως μάλιστα να ήταν η πρώτη φορά, που ήρθαν τόσοι πολλοί Γερμανοί σε συνάντηση αποφοίτων και πρέπει να πούμε ότι η Χριστίνα Βάζου και ο Θάνος Ιωαννίδης έβγαλαν καταπληκτικές φωτογραφίες.
Εξαιρετικά οργανωμένη και η έκθεση με τα έργα, που δημιουργήθηκαν στο μάθημα Εικαστικών του Wolfgang Rottenkolber τις δεκαετίες του ’80 και του ‘90, μία ιδέα της Μυρτούς Κωσταροπούλου, που υλοποίησε η Αγγελική Κανελλακοπούλου.
Του χρόνου, να ‘μαστε καλά, θα το οργανώσουμε έτσι να έρθουν πιο πολλοί. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή διεξαγόταν ο Τελικός του Κυπέλλου της UEFA με τον Ολυμπιακό να διεκδικεί τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Πολλοί επέλεξαν την τηλεόραση, όσοι τα κατάφεραν επέλεξαν το γήπεδο και πάρα πολλοί φοβήθηκαν την κίνηση, κυρίως τη επιστροφή, και κάθισαν σπίτια τους. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στο σχολείο αν έρχονταν όλοι, όσοι το θέλανε.
Το έχουμε πλέον όλοι αντιληφθεί. Η δύναμη και το καμάρι του σχολείου είναι οι απόφοιτοί του, αλλά και η δύναμη και το καμάρι των αποφοίτων είναι, που πέρασαν από το σχολείο αυτό. Ήταν μία βραδιά αξέχαστη, μοναδική.
Η Χριστίνα Βάζου, απόφοιτος του ΄86 και ο Θάνος Ιωαννίδης, απόφοιτος του ’73 φωτογράφισαν την εκδήλωση. Οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές και προτιμήσαμε να τις δημοσιεύσουμε όλες αντί να επιλέξουμε ένα μικρό μέρος τους.
Δείτε τις 200 περίπου φωτογραφίες της Χριστίνας Βάζου:
https://drive.google.com/drive/folders/1yy3HuO8e2oWmucywqgQGDj9ndRLYemq0
και οι 100 περίπου του Θάνου Ιωαννίδη:
https://drive.google.com/drive/folders/186wgb8JrQCczHZYwO812D6FyHUBloo6b
Στην δεξίωση είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και ομάδες τάξεων κάνοντας μικρά reunion:
η τάξη του 1980
η τάξη του 1973
και ανάκατα
Την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Ιουνίου συμμετείχε η Χριστίνα Σημαντήρα στην έκθεση Open Studios 2024 του ΜΕΤ (Master in Fine Arts) στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας .
Η πλειοψηφία των 20 επιλεγμένων φοιτητών/φοιτητριών του ΜΕΤ (Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών) ανοίγουν τα εργαστήρια τους και δείχνουν τη δουλειά τους.
Η Χριστίνα-Σύλβια Σημαντήρα είναι Eλληνογερμανίδα εικαστικός και εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2005. Από το 2018 διδάσκει το μάθημα των Εικαστικών στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. (περισσότερα…)
Ο Χρύσης Τριανταφύλλου γενήθηκε στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής στις 7 Αυγούστου 1945 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Ειχε την ατυχία να προσβληθεί απο τον ιό της πλυομυελίτιδος που τον ταλαιπώρησε αρκετά. Μετά την αποφοίτησή του απο την ΓΣΑ συνέχισε τις σπουδές του στο American University of Beirut (Business Administration). Μετά μια σχετικά σύντομη παραμονή του στην Ελλάδα και τον γάμο του με Ιρλανδέζα μετέβη στο Αμβούργο όπου εργάστηκε σαν πραγραμματιστής υπολογιστών. Μετά τον χωρισμό του, με την Γερμανίδα πλεον γυναίκα του, μετέβη στο Λονδίνο όπου και εργάστηκε σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Απέκτησε 3 παιδιά. Στην Ελλάδα ερχόταν αραιά και συναντιόταν με ελάχιστους φίλους και συγγενείς βασικά για να απολαύσει το αγαπημένο του σπορ την ιστιοπλοία. Σαν χαρακτήρας ηταν πρόσχαρος, τίμιος, οργανωτικός με πρωτότυπες ιδέεςκαι κυρίως καλός φίλος. Έπασχε από την στεφανιαία νόσο. Απεβίωσε στα τέλη Μαρτίου 2020 στην Αγγλία.
πηγή: Φώτης Χαροκόπος
Η παραδοσιακή ναυπηγική αποτελεί μείζον κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας. Παρά τη σπουδαιότητά της, η διατήρηση και η ανάδειξη των παραδοσιακών σκαφών βρίσκονται ακόμα στα σκαριά.
Αναγνωρίζοντας τη σημασία της παραδοσιακής ναυπηγικής και τιμώντας τις παραδοσιακές του αξίες, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη προχώρησε στην παραγωγή σύντομης κινηματογραφικής ταινίας καθώς και στη δημιουργία πρωτότυπης εφαρμογής με άξονα το παραδοσιακό σκάφος Ευαγγελίστρια, που ανήκει στη συλλογή του.
Η εφαρμογή Με ένα καΐκι που το λένε Ευαγγελίστρια προσφέρει στους επισκέπτες τη δυνατότητα να θαυμάσουν το παραδοσιακό σκάφος τρισδιάστατα, να το περιστρέψουν και να περιηγηθούν στο εσωτερικό του, ανακαλύπτοντας με λεπτομέρεια τα μέλη του. Πέρα του εκπαιδευτικού της χαρακτήρα, στόχος της εφαρμογής, όσο και της σύντομης κινηματογραφικής παραγωγής, είναι να αφυπνίσει το κοινό για μία ακόμα πτυχή της θαλασσινής ιστορίας της Ελλάδας που αξίζει τον σεβασμό όλων μας. (περισσότερα…)
“Ξανασυναντιόμαστε” είναι ένας όρος που παραπέμπει στα reunions, στα Klassentreffen, δηλαδή τις συναντήσεις μεταξύ συμμαθητών της ίδιας τάξης.
Εδώ, στην ενότητα “Ξανασυναντιόμαστε” έχουμε κάτι πιό γενικό. Έχουμε τις συναντήσεις όλων των τάξεων ταυτόχρονα, είτε με αφορμή τα Χριστούγεννα, είτε τις επετείους της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, είτε κάτι άλλο.
Πρόσφατα, το 2024 η Γερμανική Σχολή Αθηνών και ο Σύλλογος Αποφοίτων αποφάσισαν να συνδιοργανώσουν κάτι μεγάλο, κάτι για πρώτη φορά. Μία συνάντηση / δεξίωση / Gala για όλους τους απόφοιτους / μαθητές, όλων των τάξεων. Και να ξεκαθαρίσουμε, ότι για τον Σύλλογο Αποφοίτων ισχύει το “μια φορά μαθητής, για πάντα απόφοιτος”.
Στην ενότητα αυτή θα δείτε όλες τις εκδηλώσεις που απευθύνονται στους αποφοίτους, ενώ τις άλλες, όπως το Oktoberfest, που απαευθύνονται σε όλους (μαθητές, αποφοίτους, καθηγητές κτλ) θα τις αναζητήσετε σε άλλες ενότητες.
Οπότε, τις συναντήσεις με αφορμή την αποφοίτηση πριν από 10, 20, 25, 30 και 50 χρόνια θα τις βρείτε στις αντίστοιχες χρονιές αποφοίτησης στην ενότητα “Klassenzimmer”
Υπάρχουν παρέες από τα σχολικά χρόνια που βρίσκονται, που μιλάνε κάθε μέρα. Μιά τέτοια παρέα είναι η απόφοιτοι του ’42, που είναι (ήταν) σε μία διαρκή επαφή, και βρίσκονται όποτε μπορούν. Μιά άλλη παρέα είναι η Gruppe 61, οι απόφοιτοι της τάξης του 1961, η τάξη του ’63 και του ’64, πολλοί απόφοιτοι του ’73 καί άλλοι. Ειδικά αυτές οι πρώτες τάξεις της δεκαετίας του ’60, οι πρώτες χρονιές των αποφοίτων της Σχολής μετά το άνοιγμά της το 1956, έχουν να πουν πολλά, που δεν γνωρίζουν οι νεώτεροι, και οι συναντήσεις τους είναι ταυτόχρονα και “διαλέξεις ιστορίας”.
Φωτογραφικό υλικό από όσα Reunions έχουν πραγματοποιηθεί θα βρείτε στην ενότητα Klassenzimmer
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2024 – Ωδείο Αθηνών, Λύκειο Αριστοτέλη, 13:30-23:30
Δύο από τα σημαντικότερα διεθνώς πανεπιστήμια, η Οξφόρδη και το Στάνφορντ «έρχονται» στην Αθήνα και σε συνεργασία με το με το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος» και το World Human Forum διοργανώνουν ένα ολοήμερο συνέδριο με τίτλο The Lyceum Project: AI Ethics with Aristotle την Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2024 στο Ωδείο Αθηνών αλλά και στο Λύκειο του Αριστοτέλη με συναρπαστικές ομιλίες, παρουσιάσεις, διεπιστημονικούς διαλόγους και ένα masterclass που συνδυάζει το χορό και την δημοκρατία.
Η γλώσσα εργασίας του συνεδρίου θα είναι τα αγγλικά.
Το συνέδριο θα αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τη διασταύρωση της αρχαίας φιλοσοφίας και των καινοτόμων εξελίξεων στην τεχνητή νοημοσύνη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης την ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ οι καθηγητές και σπουδαστές φιλοσοφίας θα συζητήσουν ένα από τα πιο πιεστικά ερωτήματα της εποχής μας «πώς μπορούμε να ρυθμίσουμε ηθικά την τεχνητή νοημοσύνη;».
Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και η Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών συνδιοργανώνουν Συνέδριο με θέμα Culture and Civilization in China and Europe: From a Parallel Past to a Common Future
Κύριος ομιλητής θα είναι ο Πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ομότιμος Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Προκόπιος Παυλόπουλος.
Θα ακολουθήσουν 4 πάνελ με θεματικές, κάθε ένα με έγκριτους ομιλητές.
Ιστορική Βιβλιοθήκη, 2ας Μεραρχίας 36 & Ακτής Μουτσοπούλου, 185 35 Πειραιάς, 26 Ιούν. 2024, 09:00, Είσοδος Ελεύθερη
Η ηθοποιός Κατερίνα Μαούτσου (’04) εμφανίζεται στο “50 χρόνια, μια νύχτα” που θα ανέβει για 4 παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Μάνος Καρατζογιάννης, έχοντας στο ενεργητικό του σειρά παραστάσεων που αφορούν την ιστορική μνήμη. Επίσης συμμετέχουν γνωστοί ηθοποιοί καθώς και σπουδαστές του Γ΄ Έτους της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης.
Μισός αιώνας έχει περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο, η παράσταση 50 χρόνια, μια νύχτα επιχειρεί μια σύγχρονη ανάγνωση της οριακής αυτής στιγμής από τη σκοπιά του θεάτρου. Ο παλλόμενος λόγος αληθινών πρωταγωνιστών ζωντανεύει μέσα από αυθεντικές μαρτυρίες φοιτητών, μαθητών αλλά και απλών πολιτών.
26 – 29 Ιουνίου, Πειραιώς 260 – Χώρος Ε, Περισσότερα…
(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1930.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στο Μαθητολόγιο του 1926-27 στην Β’ τάξη σε ηλικία 15 και του 1927-28 στη Γ’ τάξη σε ηλικία 16 ετών.
Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.
Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που το 1943 πέθανε από πείνα στην Ακροναυπλία. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.
Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Στην Αντιστασιακή οργάνωση Λεύτερη Νέα, η Ηλέκτρα Αποστόλου προσπαθούσε να περάσει την νοοτροπία ότι η γυναίκα θα απελευθερωθεί με την ενεργή συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες. Προσπαθούσε να πείθει τις γυναίκες μέλη της οργάνωσης να παίρνουν το λόγο, γενικά να πράττουν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.
Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν και η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας. Η γνωστή στιχομυθία που πήρε μέρος κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια – Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας.
Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937. Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:
Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.
Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.
Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.
Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.
«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».
Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.
Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».
Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».
1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…
Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…
Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…
Η Πολυξένη Ματέϋ-Ρουσοπούλου ήταν παιδί του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα και έζησε όλα τα γεγονότα και τις αλλαγές αυτού του αιώνα. Πατέρας της, ο Όθων Ρουσόπουλος, χημικός, πρωτοπόρος στη συντήρηση χάλκινων αρχαιολογικών ευρημάτων και ιδρυτής της πρώτης τεχνικής σχολής στην Ελλάδα. Μητέρα της, η Ελένη Ναούμ, γεννημένη στη Λειψία από καστοριανούς γουναράδες, γυναίκα πολύ δραστήρια για την εποχή, συνιδρύτρια με την Καλλιρρόη Παρρέν του Λυκείου των Ελληνίδων. Αδελφή της η Αγνή Ρουσοπούλου, από τις πρώτες γυναίκες δικηγόρους στην Ελλάδα.
Η Πολυξένη και η Αγνή πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια στην Αθήνα, παίζοντας στις αυλές με τις γαζίες και τα γιασεμά. Στο πατρικό τους σπίτι η μουσική κυριαρχούσε. Η Πολυξένη σπούδασε με τον τότε φημισμένο καθηγητή πιάνου, τον Βόλντεμαρ Φρήμαν. Το 1922, είκοσι χρονών, τη συναντάμε στη Λειψία, όπου συνέχισε τις σπουδές της στο πιάνο και έγινε σολίστ. Το 1926 παντρέυτηκε στη Λειψία τον ελληνικής καταγωγής (Ματθαίου) Ρουμάνο ζωγράφο Georg – Alexander Mathey.
Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Hansen με την ιστορία του σχολείου, η Πολυξένη δίδαξε Μουσική το 1937 στην Αραχώβης. Η μαρτυρία της Ροδούλας Κούμαρη, μαθήτριας εκείνων των χρόνων, λέιε ότι η Πολυξένη δίδαξε μουσική και χορό για μία τριετία.
Σε συνένετευξή της στο λευκό επετειακ’ο λεύκωμα των 100 χρόνων της Γερμανικής Σχολής αναφέρει ότι ενώ ήταν ένα χρόνο μικρότερη από την αδελφή της Αγνή Ρουσοπούλου, ζήτησε και πήδηξε μία τάξη διότι φοβόταν τον δάσκαλό της. Έτσι βρέθηκε συμμαθήτρια με την αδελφή της και αποφοίτησαν μαζί.
Γνώρισε τον συνθέτη Carl Orff αργότερα, το 1934, ως καθηγητή , στο Μόναχο. Η ίδια λέει: « ‘Ενιωθα ότι το επάγγελμα του πιανίστα δε με ικανοποιούσε. Έτσι πήγα στο Μόναχο, στη θρυλική πια σχολή Günther , για να ασχοληθώ με έναν κλάδο που ανέκαθεν με τραβούσε: Μουσική και Κίνηση».
Με αυτά τα εφόδια και την αγάπη της στο χορό, τη μουσική και τη διδασκαλία, ιδρύει το 1938 στην Αθήνα μια μοναδική στο είδος της σχολή.Η πινακίδα γράφει: «Σχολή Γυμναστικής, Ρυθμικής και Χορού, Πολυξένης Ματέϋ-Ρουσοπούλου».
Η σχολή Ματέϋ ήταν σχολή χορού, οι μαθήτριές της όμως μιλούσαν για πιο ουσιαστικές σπουδές, για ολοκλήρωση προσωπικότητας, για φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, για φως, πίστη, δύναμη…
Με τη σχολή συνεργάστηκαν διάφορες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχν’ων, όπως οι: Νίκος Σκαλκώτας, Αργύρης Κουνάδης, Κώστας Κυδωνιάτης, Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γιώργος Βακαλό, Γιάννης Μόραλης, Ευγένιος Σπαθάρης, Υβόννη Ντε Κίρικο, Γιάννης Μέτσης, Κώστας Μιχαηλίδης και μια πλειάδα άλλων φωτισμένων δασκάλων.
Στη σχολή Ματέϋ χόρεψαν, τραγούδησαν, σπούδασαν και πήραν τη φλόγα της ζωής της Πολυξένης πολλές «τυχερές» μαθήτριες, που με τον ίδιο ζήλο της δασκάλας τους φρόντισαν να μεταδώσουν τη γνώση, να σπείρουν ό,τι τόσο απλόχερα τους έδωσε.
Από το 1951 ως το 1956 λειτούργησε στη σχολή Επαγγελματικό Τμήμα τριετούς φοίτησης για την κατάρτιση δασκάλων «Ρυθμικής και Χορού». Στις απόφοιτες του τμήματος περιλαμβάνονται οι χορεύτριες Λία Μελετοπούλου και Ράνια Παπαδάμ. Από τη σχολή πέρασαν ακόμη η Γιάννα Φιλιπποπούλου, η Γίτσα Καρελλά, η Τούλα Χατζηγιαννάκη και δασκάλες που ίδρυσαν σχολές, και άλλες που διδάσκουν το Σύστημα Ορφ εδώ και στο εξωτερικό.
Λίγους μήνες πριν βγει ο 20ός αιώνας, στις 26 Σεπτεμβρίου 1999, έσβησε στα 97 της χρόνια μια σπουδαία γυναίκα. Η μουσική και η ποίηση τη συντρόφευαν ως το τέλος. Θυμόταν και απάγγελνε απ έξω κατεβατά ολόκληρα από Όμηρο, Αινεία, Γκαίτε, Σίλλερ και άλλους. Μέχρι λίγο πριν το τέλος, ανησυχούσε για την κατάσταση της μνήμης της, γιατί δυσκολευόταν να θυμηθεί τον Σικανέντερ, λιμπρεττογράφο του Μότσαρτ στο Μαγεμένο Αυλό…
Περισσότερα στο site της Σχολής Ματέυ…
Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου έκανε μια γνωριμία καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή της. «Ήταν η εποχή που η τριανδρία Δελμούζου, Τριανταφυλλίδη, Γληνού, είχε αναλάβει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μια μέρα μπήκε στην τάξη μας ένας νέος άνδρας, συνοδευόμενος από τον γυμνασιάρχη, ανέβηκε στην έδρα και άρχισε να μας διαβάζει αποσπάσματα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μάνου. Έπειτα μας μίλησε για τη δημοτική γλώσσα και τον δημοτικισμό ως πνευματική τοποθέτηση. Ήταν ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, δάσκαλος και φίλος μου μέχρι το τέλος της ζωής του, που επηρέασε πολύ τη σκέψη μου. Υπό την επίδρασή του άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η παράταξη στην οποία ανήκε η οικογένειά μου κάπου έσφαλε. Ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει το Έθνος να πάει μπροστά, φυλακισμένη στα απατηλά ιδεώδη της προγονοπληξίας της».
Ο πατέρας της δεν έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πέθανε τον Μάιο του ’22 και λίγο αργότερα η μητέρα της διέλυσε την Ακαδημία και το σπίτι της Κουμουνδούρου, πήρε τις δύο της κόρες και εγκαταστάθηκε στη Λειψία.
Άρθρο στην εφημερίδα “Τα Νέα” της 7/6/1997 της Κάτιας Πετροπούλου…
Donnerstag, den 20. Juni 2024 um 19:30 Uhr im Vereinshaus
Jeder, der sich länger in Griechenland aufhält und den griechischen Alltag erlebt, wird früher oder später Erfahrungen machen, die das im Ausland vorherrschende Bild einer gastfreundlichen und lebensfrohen Gesellschaft ein wenig trüben:
Korruption, Günstlingswirtschaft und ein wenig ausgeprägter Gemeinsinn sind nur ein paar Aus-prägungen davon.
Pavlos Kalligas: Thanos Vlekas, Roman aus der Zeit des jungen griechischen Staates.
Aus dem Griechischen von Dieter Motzkus. Mit einem Vorwort von Thomas Plaul und Dieter Motzkus.
