Η Marianne Danner διηύθηνε στην έναρξη της Τελετής Αποφοίτησης τα παιδιά της ορχήστρας της DSA σε μία καταπληκτική εκτέλεση του τραγουδιού του Μάνου Χατζηδάκι σε μία πολύ όμορφη βραδιά της 22ας Ιουνίου 2024, κάτω από την Πανσέληνο της φράουλας, η οποία δεν ήταν ορατή από την αυλή της Σχολής. Μπράβο Marianne!

Το τραγούδι ξεκινά με ένα νανούρισμα, με ευχές και υποσχέσεις, σαν αυτό που σιγοψιθυρίζουν οι γιαγιάδες και οι μαμάδες για να κοιμίσουν τα μωρά.

Το Χάρτινο το Φεγγαράκι είναι τραγούδι σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και στίχους του Νίκου Γκάτσου, που γράφτηκε για τις ανάγκες του έργου “Λεωφορείον ο Πόθος” του Τεννεσί Ουίλιαμς, που παρουσίασε το Θέατρο Τέχνης το 1949. Στην παράσταση το τραγουδούσε η Μελίνα Μερκούρη. Στην δισκογραφία πέρασε για πρώτη φορά το 1958 με τη Νάνα Μούσχουρη με διαφοροποιημένους στίχους.  Θεωρείται το πρώτο τραγούδι που δημιουργήθηκε από πρωτότυπους στίχους του Γκάτσου. (περισσότερα…)

It is hard to imagine everyday life in Greece without them; people with Albanian roots perform essential work for many day-to-day services, especially in the skilled trades. Their relationship with the majority Greek population has seen ups and downs.

Today, migrants from Albania make up the largest group of foreigners in Greece, with almost two thirds of registered foreigners coming from Albania. Although they are the largest group with a migrant background, Greece’s Albanians are the least visible, having adapted and integrated like no other national group in recent years and decades. One could describe this as assimilation. (περισσότερα…)

Αναζήτηση νέων Ομίλων Eργασίας

Αγαπητοί γονείς και φίλοι της Γερμανικής Σχολής Αθηνών,

Οι Όμιλοι Eργασίας παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην απογευματινή ζώνη του Σχολείου, καθώς διευρύνουν τη σχολική ζωή πέρα από το υποχρεωτικό πρόγραμμα και τα μαθήματα. Η δήλωση συμμετοχής σε έναν Όμιλο Eργασίας είναι βασικά προαιρετική. Οι μαθητές/τριες επιλέγουν με βάση τα ενδιαφέροντά τους, τις κλίσεις και το πρόγραμμά τους. Οι περισσότεροι Όμιλοι που προσφέρονται ανήκουν στους τομείς αθλητισμού, μουσικής, καλλιτεχνικών, θεάτρου, αλλά επίσης και γλωσσών (ισπανικά, ιταλικά) σαν εμπλουτισμός γνώσεων μαθημάτων (Χημεία – Πειράματα, Μαθηματικά, Σχολική εφημερίδα, επιχειρηματολογία, ιστορία κλπ.).

Μέσω της εξαιρετικής δουλειάς που γίνεται στους ομίλους οργανώνονται παραστάσεις στο θέατρο, μουσική, musical, σχολικές ομάδες σε όλα τα αθλήματα, στην επιχειρηματολογία κλπ..

Οι Όμιλοι διεξάγονται μια φορά την εβδομάδα από τέλη Σεπτεμβρίου έως τον Ιούνιο και κατά κανόνα διαρκούν 90 λεπτά. Σε κάθε Όμιλο συμμετέχουν τουλάχιστον 10 παιδιά.

Στην παρούσα φάση ψάχνουμε τρόπους, για να εμπλουτίσουμε ακόμα περισσότερο τις επιλογές που προσφέρουμε. Γι’ αυτό αναζητάμε άτομα που ενδιαφέρονται να συντονίσουν έναν Όμιλο Εργασίας.

Θα σας ενδιέφερε να προσφέρετε κάποιον Όμιλο Εργασίας; Ή μήπως γνωρίζετε κάποιον που θα ήθελε να το κάνει;

Αν συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω, τότε μπορείτε ευχαρίστως να επικοινωνήσετε στο kambouris@dsathen.gr

(περισσότερα…)

Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ (δείτε μερικά αφιερώματα στο τέλος του βιογραφικού για τον Παύλο Σαντορίνη).

Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.

Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.

Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.

Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.

Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.

Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.

Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011.

SANTORINI Paul EUGENE (Age 86) A retired professional engineer, died on January 29, 2011 at Suburban Hospital in Bethesda, MD, of pneumonia. Mr. Santorini was born on March 15, 1924 in Athens, Greece. His mother was a German foreign-language teacher, and his father a prominent Swiss-educated Greek engineer and physicist. Mr. Santorini graduated from the German School of Athens and received a diploma in architecture in 1948 from the National Technical University of Athens. After serving in the Greek Navy, he took his first job with the Athens office of the New York-based engineering company Knappen Tippetts Abbett McCarthy, where he worked for three years. Encouraged by an American colleague there, Mr. Santorini decided to seek his fortune in America, emigrating to Canada in 1954 and to the United States in 1956. Mr. Santorini’s first years in the United States were spent in Columbus, OH, and New Haven, CT. In 1963, he settled himself and his family in the Washington, DC area. From 1967 on, he lived in Bethesda, MD. A member of the American Society of Civil Engineers, he was employed in senior positions as principal engineer or consultant by a number of U.S. engineering and construction firms, including the Bechtel Corporation. His work took him around the United States as well as to Haiti, Saudi Arabia, Nigeria, and Germany. Mr. Santorini was the project engineer for the 1976 rehabilitation of the port of Port-au-Prince, Haiti, in which the existing wooden structure was replaced with concrete. Although the 2010 earthquake severely damaged the port and the furthest portions of the dock collapsed into the sea, the warehouses and containers stacked in the populated part of the port did not collapse onto any workers, and the port reopened eight days after the earthquake first hit. After more than 30 years as a professional engineer, Mr. Santorini retired in 1990. Mr. Santorini was an avid photographer whose work, including coverage of the 1968 Washington, DC riots, appeared in German magazines in the mid-1960s. He enjoyed collecting and experimenting with different high-end cameras before trading them in for the next model. An avid reader, he disregarded normal waking hours when in the grips of a favorite book. He was fluent in Greek, German, French, and English and had a working knowledge of Italian. In the first years after his retirement, he devoted himself to compiling a comprehensive family tree, the earliest entries of which reach back to the mid-1600s. In connection with this project, he traveled extensively to acquire primary historical sources and to interview extended family members. The result was a document the size of a dining-room table. After completing the genealogy project, Mr. Santorini wrote a two-part biographical essay focusing on his decision to emigrate and make good in America. The essay was published in the International Herald Tribune and, in a fuller version, in the Greek newspaper “I Kathimerini.” From childhood on, he loved classical music. Another lifelong interest was modern European history, especially of the 20th century. He was a member of the German-American Historical Institute and the Goethe Institut, and he attended the German Lutheran Church of Washington, DC. Mr. Santorini is survived by his wife of 54 years, Hildegard née Isbrecht, of Bethesda, MD, their three children, Beatrice Santorini of Philadelphia, PA, Eva Santorini of Silver Spring, MD, and Christine Biser, of Frederick, MD, his son-in-law, Chris Pestalozzi and grandson, Lukas Pestalozzi, both of Silver Spring, MD, his brother-in-law Karl Isbrecht, of Flagstaff, AZ, his stepmother, Anastasia Santorini, and his cousin Valia Spanidou, both of Athens, Greece. Mr. Santorini donated his body to the State Anatomy Board of Maryland. A memorial service is being planned for mid-March.

Περισσότερα…

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ πατέρα του ΕΥΓΕΝΙΟΥ:

Παύλος Σαντορίνης wikipedia…

Ο άγνωστος Παύλος Σαντορίνης: Μαθητής του Αϊνστάιν και εφευρέτης του ραντάρ…

Ο καθ. Παύλος Σαντορίνης και το Ελληνικό ραντάρ…καθ. Παύλος Σαντορίνης και το Ελληνικό ραντάρ…

Σαντορίνης Παύλος Καθηγητής ΕΜΠ…Καθηγητής ΕΜΠ…

Η νέα πλατφόρμα του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, poesea.gr, φέρνει τη λογοτεχνία και την ποίηση πιο κοντά στα πολυμέσα! Με γνώμονα τη δυναμική της βιντεοτέχνης, 31 νησιά ζωντανεύουν ποιήματα που στόχο έχουν να αναδείξουν τη σπουδαιότητα της θάλασσας στην ελληνική σκέψη.

Φιλοδοξώντας να αποτελέσει ολιστικό εκπαιδευτικό εργαλείο, η καινοτομία της πλατφόρμας poesea.gr δεν περιορίζεται στα βίντεο. Αντιθέτως, προσφέρει πλήθος πληροφοριακού υλικού, ενώ συνοδεύεται και από προτάσεις-ασκήσεις προς αξιοποίηση εντός και εκτός του σχολικού πλαισίου, και από το ευρύτερο κοινό.

Με σεβασμό στις παραδοσιακές του αξίες, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη επιθυμεί ο διαδικτυακός τόπος poesea.gr να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Αναγνωρίζοντας τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, καλεί για την επιστροφή στις λέξεις μέσα από τις εικόνες, έχοντας ως οδηγό τη μοναδικότητα των ελληνικών τοπίων και της ελληνικής γλώσσας.

Περιηγηθείτε στην πλατφόρμα…

Τις ημέρες αυτές εορτάζεται ένα έθιμο που επιβιώνει από την αρχαιότητα και τελείται στις 24 Ιουνίου, σύμφωνα με το οποίο εμφανίζεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Ο Ελευθέριος Σκιαδάς δημοσίευσε ένα άρθρο με αφορμή το έθιμο αυτό στα “Αθηναϊκά”.

Ο τρόπος με τον οποίο εορταζόταν στις γειτονιές ο Αϊ-Γιάννης ο Λαμπαδάρης τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα είχε τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Όλα τα παλιοβάρελα και τα άχρηστα κοφίνια ρίχνονταν στην πυρά. Οι φλόγες που αναδύονταν φώτιζαν τους δρόμους των συνοικιών και τα πρόσωπα των αγιόπαιδων συναγωνίζονταν ποιο θα υπερπηδήσει πρώτο τις φλόγες. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του Κλήδονα δεν ήταν οι φωτιές. Ήταν το «αμίλητο νερό» και τα «ροιζικάρια». Αυτά συγκέντρωναν τους πόθους και τις ελπίδες των κοριτσιών που εξακολουθούσαν να μένουν πιστά στα ήθη και στα έθιμα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, όλοι οι δρόμοι φωτίζονταν από τις φωτιές του Αϊ Γιαννιού. Αντηχούσαν οι παιδικές φωνές που γιόρταζαν την παραμονή (23 Ιουνίου) της γιορτής του λαϊκού Αγίου. Στις πόρτες των σπιτιών, γριούλες και κορίτσια, συζητούσαν για τις λεπτομέρειες του Κλήδονα, ο οποίος θα τους φανέρωνε τον ποθητό σύζυγο και την τύχη τους, το μέλλον! Το νερό των πηγαδιών, απαραίτητο στοιχείο του Κλήδονα, είχε μεγάλη ζήτηση, καθώς και η ρίγανη, το «μαγικό φυτό» του Αϊ Γιάννη.

Δείτε το άρθρο του Ελευθέριου Σκιαδά από “Τα Αθηναϊκά”…

Κλήδονας στην wikipedia…

Γιατί η εκκλησία αφόριζε τους πολίτες και καθαιρούσε τους ιερείς που ακολουθούσαν το πανάρχαιο έθιμο

Στις 24 Ιουνίου, ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αναβιώνει το έθιμο του Κλήδονα. Αποτελεί το δημοφιλέστερο έθιμο του καλοκαιριού και διατηρεί τις ρίζες του από την αρχαιότητα. Ανήμερα της γιορτής, οι κάτοικοι σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας ανάβουν φωτιές καταμεσής του δρόμου ενώ ο “Κλήδονας” αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες τον μελλοντικό τους σύζυγο.

Το “αμίλητο νερό”

Σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπαντρες κοπέλες επιλέγουν σε ποιο από τα σπίτια του χωριού θα “ανοιχτεί ο Κλήδονας”. Το απόγευμα της παραμονής, ένα μικρό κορίτσι, του οποίου ζουν και οι δύο γονείς, πηγαίνει σε μια πηγή και παίρνει το “αμίλητο” νερό με ένα πήλινο δοχείο, με το “δοχείο του Κλήδονα”, όπως ονομάζεται.

Έπειτα το μεταφέρει στο σπίτι χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, ακόμα κι αν επιχειρήσουν να της αποσπάσουν την προσοχή οι περαστικοί ή της μιλήσουν. Γι’ αυτό και το νερό ονομάζεται “αμίλητο” ή “βουβό”.

Δείτε το αφιέρωμα της εκπομπής “Μηχανή του Χρόνου”…

Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Έφη Ρευματά (΄91) θα διδάξει Υποκριτική στο Καλοκαιρινό Σχολείο 2024 (8 Ιουλίου – 26 Σεπτεμβρίου 2024) του Θεάτρου των Αλλαγών.

Τρίτης Σεπτεμβρίου 19α, Αθηνα 10432. Τηλέφωνο: +30-210.52.48.251. +30-210.52.46.833

Πληροφορίες για το πρόγραμμα του σχολείου και την επικοινωνία: https://theater-school.com/el/

Η Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Ο Αργύρης Στριγγάρης, Καθηγητής Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων στο ΕΚΠΑ και στο University College London (UCL), δημοσίευσε στην Καθημερινή της 16/6/2024 άρθρο για την επιφανή παιδοψυχίατρο Αλεξάνδρα Ρούσσου, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάιο. Ήταν η πρώτη επιστήμων στην Ελλάδα που  μίλησε για τη Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αλλά και για τον αυτισμό.

https://www.kathimerini.gr/society/563080195/koinonia-kai-epistimi-ofeiloyn-polla-stin-alexandra-royssoy/

(περισσότερα…)

Με την συμπλήρωση αιώνος από της εκδημίας του Βρεταννού οικονομολόγου Alfred Marshall, εκ των δασκάλων του J. M. Keynes [1883-21 Απριλίου 1946] στο Cambridge, καταθέτω την μικρά αυτή συμβολή. Ο στόχος της είναι ότι αναδεικνύει μία άλλη διάσταση της πολυσχιδούς συγγραφικής του δραστηριότητος και της συνεισφοράς του στην εξέλιξη της Οικονομικής Επιστήμης , αυτή της χρήσεως της Μαθηματικής Οικονομικής. Οι ανά την υφήλιο οικονομολογούντες και διδάσκοντες την Επιστήμην του Κερδώου Ερμού λησμονούν πλειστάκις την αναφορά του Marshall στον πολύκλαυστο A. A. Cournot [1801-1878] σχετικώς με την χρήση των καμπυλών ζητήσεως και προσφοράς, ένα θέμα που θίγεται στο συνημμένο άρθρον. Στις παραδόσεις μου στην Β-θμια Εκπαίδευση έθιγα αυτή την επισήμανση.

Εύχομαι σε όλες και όλους έτη πολλά εν όψει της διπλής εορτής της προσεχούς Κυριακής, των Δώδεκα Αποστόλων και της κινητής των Αγίων Πάντων. Φέτος, δεν θα νηστεύσωμε ατυχώς την νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Αυτά είναι τα παράδοξα των διαφορών μεταξύ του διευρυμένου Ιουλιανού και Γρηγοριανού Ημερολογίου. Με την εορτή των Αγίων Πάντων ολοκληρούται ο πασχάλιος λεγόμενος κύκλος και εκκινούμε από τα ίδια. Χρόνια Πολλά στον Πέτρο και στον Παύλο.

Εύχομαι ένα θερμόν θέρος, χωρίς πλημμύρες και ατυχήματα.

έρρωσθε εν παντί και πανοικεί!

(περισσότερα…)

Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία των LOCOMONDO στο Θέατρο Πέτρας την Τετάρτη 3 Ιουλίου (στο πλαίσιο της καλοκαιρινής τους περιοδείας), ο Μάρκος Κούμαρης (’92) μιλά με τον Ξενοφώντα Ραράκο για τη μουσική, τα τραγούδια και πολλά πολλά άλλα!

Η συνέντευξη δόθηκε την Τρίτη 18 Ιουνίου και μπορείτε να την ακούσετε…

Ο Γιώργος Πασσάς (απόφ. 2019) είναι δημοσιογράφος στην ελληνική σύνταξη της DW και φοιτητής νομικής. Στην τελευταία του ανάρτηση (19/6/2024) ασχολείται με τους θανάτους τουριστών στην Ελλάδα όπως παρουσιάζονται στον γερμανικό Τύπο, στην επιλογή του Νίκου Παναγιωτόπουλου για να αναλάβει τα ηνία στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, και στην πρόσφατη απόφαση – σταθμό του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) σχετικά με τους πρόσφυγες, όπως αυτή σχολιάζεται από το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (Redaktions Netzwerk Deutschland – RND).

Περισσότερα…

Μέσα στο κλίμα των Ευρωκλογών και πολλαπλών ανασχηματισμών και μελλοντικών ανακατατάξεων, εωρτάσθηκε ποικιλοτρόπως η απόβαση στην Νορμανδία, με πάσα μεγαλοπρέπεια. 80 έτη από εκείνη την Τρίτη της 6ης Ιουνίου 1944. 

(περισσότερα…)

Με πολύ μεγάλη συμμετοχή, με ανακατεμένες όλες τις ηλικίες, με άφθονο φαγητό και ποτό να κυκλοφορεί ανάμεσα στα πηγαδάκια, με την Ελένη Βαλεντή, απόφοιτο του 2000, ακούραστη να τραγουδά ασταμάτητα, μία εικόνα μοναδική, με όλους χαρούμενους έξω από την τάξη, στην κεντρική αυλή, εκεί, που ξεχυνόμασταν με το άκουσμα του κουδουνιού, σαν σε διάλειμμα, μόνο που τώρα δεν αναρωτιόμασταν σε ποια τάξη είναι ο καθένας, αλλά ποιας χρονιάς είναι απόφοιτος.

Μπράβο στο σχολείο, που το πρότεινε, μπράβο στους απόφοιτους που το στήριξαν, μπράβο σε όλες και όλους, κυρίως στην Χαρούλα Αντωνοπούλου, που συντόνισε όλη την προετοιμασία. Η εκδήλωση καθιερώθηκε πλέον σαν “η καλοκαιρινή συνάντηση” και ήδη από τώρα περιμένουμε την επόμενη. Το σχολείο μάλιστα δώρισε σε όλους και ένα “επετειακό λεύκωμα” από τον εορτασμό των 125 χρόνων.

Ήταν όλοι εκεί, όλες οι ηλικίες, απόφοιτοι από το 1961 έως το 2019. Είδαμε την Ρέα Αργυριάδου (’61), που συνοδευόταν όχι μόνον από τον σύζυγό της Γιάννη Μυλωνά, καθηγητή για πολλά χρόνια στο σχολείο, αλλά και από τον γιό και τον εγγονό της, απόφοιτο του 2019, που δεν ήταν ο μόνος μικρός. Ήταν και άλλοι: ο Δημήτρης Κεραμίδας, του ’17, ο γιός της Korinna Jessen, του ’13 και άλλοι, αλλά και πάρα πολλοί μεγάλοι. Απόφοιτοι  της δεκαετίας του ’70, του ’80, του ’90, του 2000 και του 2010. Μετρήσαμε πολλούς της τάξης του ’73 και του ’80 χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε εικόνα για όλες τις χρονιές.

Είδαμε καθηγήτριες και καθηγητές, νυν και πρώην, μέλη του Vorstand, αλλά και της διοίκησης της Σχολής, πρώην προέδρους του Συλλόγου Αποφοίτων: τον Μάκη Δριμαρόπουλο του ’73, τον Πέτρο Πετρακόπουλο του ’72 με τον γιό του, είδαμε πολλά παιδιά του γερμανικού τμήματος, ίσως μάλιστα να ήταν η πρώτη φορά, που ήρθαν τόσοι πολλοί Γερμανοί σε συνάντηση αποφοίτων και πρέπει να πούμε ότι η Χριστίνα Βάζου και ο Θάνος Ιωαννίδης έβγαλαν καταπληκτικές φωτογραφίες.

Εξαιρετικά οργανωμένη και η έκθεση με τα έργα, που δημιουργήθηκαν στο μάθημα Εικαστικών του Wolfgang Rottenkolber τις δεκαετίες του ’80 και του ‘90, μία ιδέα της Μυρτούς Κωσταροπούλου, που υλοποίησε η Αγγελική Κανελλακοπούλου.

Του χρόνου, να ‘μαστε καλά, θα το οργανώσουμε έτσι να έρθουν πιο πολλοί. Ας μην ξεχνάμε ότι την  ίδια στιγμή διεξαγόταν ο Τελικός του Κυπέλλου της UEFA με τον Ολυμπιακό να διεκδικεί τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Πολλοί επέλεξαν την τηλεόραση, όσοι τα κατάφεραν επέλεξαν το γήπεδο και πάρα πολλοί φοβήθηκαν την κίνηση, κυρίως τη επιστροφή, και κάθισαν σπίτια τους. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στο σχολείο αν έρχονταν όλοι, όσοι το θέλανε.

Το έχουμε πλέον όλοι αντιληφθεί. Η δύναμη και το καμάρι του σχολείου είναι οι απόφοιτοί του, αλλά και η δύναμη και το καμάρι των αποφοίτων είναι, που πέρασαν από το σχολείο αυτό. Ήταν μία βραδιά αξέχαστη, μοναδική.

Δείτε τις φωτογραφίες από την εκδήλωση της 29.5.2024…

Η Χριστίνα Βάζου, απόφοιτος του ΄86 και ο Θάνος Ιωαννίδης, απόφοιτος του ’73 φωτογράφισαν την εκδήλωση. Οι φωτογραφίες είναι καταπληκτικές και προτιμήσαμε να τις δημοσιεύσουμε όλες αντί να επιλέξουμε ένα μικρό μέρος τους.

Δείτε τις 200 περίπου φωτογραφίες της Χριστίνας Βάζου:

https://drive.google.com/drive/folders/1yy3HuO8e2oWmucywqgQGDj9ndRLYemq0

και οι 100 περίπου του Θάνου Ιωαννίδη:

https://drive.google.com/drive/folders/186wgb8JrQCczHZYwO812D6FyHUBloo6b

Στην δεξίωση είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και ομάδες τάξεων κάνοντας μικρά reunion:

η τάξη του 1980

η τάξη του 1973

και ανάκατα

Την Παρασκευή 14, το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Ιουνίου συμμετείχε η Χριστίνα Σημαντήρα στην έκθεση Open Studios 2024 του ΜΕΤ (Master in Fine Arts) στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας .

Η πλειοψηφία των 20 επιλεγμένων φοιτητών/φοιτητριών του ΜΕΤ (Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών) ανοίγουν τα εργαστήρια τους και δείχνουν τη δουλειά τους.

Η Χριστίνα-Σύλβια Σημαντήρα είναι Eλληνογερμανίδα εικαστικός και εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2005. Από το 2018 διδάσκει το μάθημα των Εικαστικών στην Γερμανική Σχολή Αθηνών. (περισσότερα…)

Ο Χρύσης Τριανταφύλλου γενήθηκε στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής στις 7 Αυγούστου 1945 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Ειχε την ατυχία να προσβληθεί απο τον ιό της πλυομυελίτιδος που τον ταλαιπώρησε αρκετά. Μετά την αποφοίτησή του απο την ΓΣΑ συνέχισε τις σπουδές του στο American University of Beirut (Business Administration). Μετά μια σχετικά σύντομη παραμονή του στην Ελλάδα και τον γάμο του με Ιρλανδέζα μετέβη στο Αμβούργο όπου εργάστηκε σαν πραγραμματιστής υπολογιστών. Μετά τον χωρισμό του, με την Γερμανίδα πλεον γυναίκα του, μετέβη στο Λονδίνο όπου και εργάστηκε σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Απέκτησε 3 παιδιά. Στην Ελλάδα ερχόταν αραιά και συναντιόταν με ελάχιστους φίλους και συγγενείς βασικά για να απολαύσει το αγαπημένο του σπορ την ιστιοπλοία. Σαν χαρακτήρας ηταν πρόσχαρος, τίμιος, οργανωτικός με πρωτότυπες ιδέεςκαι κυρίως καλός φίλος. Έπασχε από την στεφανιαία νόσο. Απεβίωσε στα τέλη Μαρτίου 2020 στην Αγγλία.

πηγή: Φώτης Χαροκόπος

Η παραδοσιακή ναυπηγική αποτελεί μείζον κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας. Παρά τη σπουδαιότητά της, η διατήρηση και η ανάδειξη των παραδοσιακών σκαφών βρίσκονται ακόμα στα σκαριά.

Αναγνωρίζοντας τη σημασία της παραδοσιακής ναυπηγικής και τιμώντας τις παραδοσιακές του αξίες, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη προχώρησε στην παραγωγή σύντομης κινηματογραφικής ταινίας καθώς και στη δημιουργία πρωτότυπης εφαρμογής με άξονα το παραδοσιακό σκάφος Ευαγγελίστρια, που ανήκει στη συλλογή του.

Η εφαρμογή Με ένα καΐκι που το λένε Ευαγγελίστρια προσφέρει στους επισκέπτες τη δυνατότητα να θαυμάσουν το παραδοσιακό σκάφος τρισδιάστατα, να το περιστρέψουν και να περιηγηθούν στο εσωτερικό του, ανακαλύπτοντας με λεπτομέρεια τα μέλη του. Πέρα του εκπαιδευτικού της χαρακτήρα, στόχος της εφαρμογής, όσο και της σύντομης κινηματογραφικής παραγωγής, είναι να αφυπνίσει το κοινό για μία ακόμα πτυχή της θαλασσινής ιστορίας της Ελλάδας που αξίζει τον σεβασμό όλων μας. (περισσότερα…)

“Ξανασυναντιόμαστε” είναι ένας όρος που παραπέμπει στα reunions, στα Klassentreffen, δηλαδή τις συναντήσεις μεταξύ συμμαθητών της ίδιας τάξης.

Εδώ, στην ενότητα “Ξανασυναντιόμαστε” έχουμε κάτι πιό γενικό. Έχουμε τις συναντήσεις όλων των τάξεων ταυτόχρονα, είτε με αφορμή τα Χριστούγεννα, είτε τις επετείους της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, είτε κάτι άλλο.

Πρόσφατα, το 2024 η Γερμανική Σχολή Αθηνών και ο Σύλλογος Αποφοίτων αποφάσισαν να συνδιοργανώσουν κάτι μεγάλο, κάτι για πρώτη φορά. Μία συνάντηση / δεξίωση / Gala για όλους τους απόφοιτους / μαθητές, όλων των τάξεων. Και να ξεκαθαρίσουμε, ότι για τον Σύλλογο Αποφοίτων ισχύει το “μια φορά μαθητής, για πάντα απόφοιτος”.

Στην ενότητα αυτή θα δείτε όλες τις εκδηλώσεις που απευθύνονται στους αποφοίτους, ενώ τις άλλες, όπως το Oktoberfest, που απαευθύνονται σε όλους (μαθητές, αποφοίτους, καθηγητές κτλ) θα τις αναζητήσετε σε άλλες ενότητες.

Οπότε, τις συναντήσεις με αφορμή την αποφοίτηση πριν από 10, 20, 25, 30 και 50 χρόνια θα τις βρείτε στις αντίστοιχες χρονιές αποφοίτησης στην ενότητα “Klassenzimmer”

Υπάρχουν παρέες από τα σχολικά χρόνια που βρίσκονται, που μιλάνε κάθε μέρα. Μιά τέτοια παρέα είναι η απόφοιτοι του ’42, που είναι (ήταν) σε μία διαρκή επαφή, και βρίσκονται όποτε μπορούν. Μιά άλλη παρέα είναι η Gruppe 61, οι απόφοιτοι της τάξης του 1961, η τάξη του ’63 και του ’64, πολλοί απόφοιτοι του ’73 καί άλλοι. Ειδικά αυτές οι πρώτες τάξεις της δεκαετίας του ’60, οι πρώτες χρονιές των αποφοίτων της Σχολής μετά το άνοιγμά της το 1956, έχουν να πουν πολλά, που δεν γνωρίζουν οι νεώτεροι, και οι συναντήσεις τους είναι ταυτόχρονα και “διαλέξεις ιστορίας”.

Φωτογραφικό υλικό από όσα Reunions έχουν πραγματοποιηθεί θα βρείτε στην ενότητα Klassenzimmer